-
1 Vestālis
-
2 Vestalis
Vesta, ae, f. [Sanscr. root vas, to burn; vasaras, day; whence also Gr. Estia].I.Another name for Ops, Cybele, Terra, the wife of Cœlus and mother of Saturn, Cic. N. D. 2, 27, 67; Ov. F. 6, 267.—II.Her granddaughter, daughter of Saturn, the goddess of flocks and herds, and of the household in general, Cic. N. D. 2, 27, 67; id. Leg. 2, 12, 29; id. Div. 1, 45, 101; id. Fam. 14, 2, 2; id. de Or. 3, 3, 10;B.in her temple the holy fire burned perpetually, attended by the Vestal virgins,
id. Leg. 2, 8, 20; id. Cat. 4, 9, 18; Liv. 28, 11; 4, 52: Vestae sacerdos, i. e. the Pontifex maximus, of Cœsar, Ov. F. 5, 573; id. M. 15, 778.—Poet., transf.1.The temple of Vesta: quo tempore Vesta Arsit [p. 1981] Ov. F. 6, 437; cf. id. ib. 6, 234; 6, 713.—2.Fire:B.ter liquido ardentem perfudit nectare Vestam,
Verg. G. 4, 384; Sil. 6, 76.— Hence, Vestālis, e, adj., of or belonging to Vesta, Vestal:festi,
Ov. F. 6, 395:ara,
Luc. 1, 549:foci,
id. 1, 199:virgines,
priestesses of Vesta, Vestal virgins, Vestals, Cic. Leg. 2, 8, 20; id. Rep. 2, 14, 26; 3, 10, 17; Liv. 4, 44 fin.—Sing., Gell. 1, 12, 9:sacerdos,
id. 1, 12, 14 al. —Substt.1.Ve-stālis, is, f. (virgo), a priestess of Vesta, a Vestal, Liv. 1, 3 sq.; Plin. 28, 4, 7, § 39; Ov. F. 2, 383 al.—Hence, as adj.:2.Vestales oculi,
of the Vestals, Ov. Tr. 2, 311.—Ve-stālĭa, ĭum, n., the festival of Vesta, Varr. L. L. 6, 3, 17. -
3 virgō
virgō inis, f [VERG-], a maid, maiden, virgin: illa Vestalis: bellica, i. e. Pallas, O.: Saturnia, i. e. Vesta, O.: virgo filia: dea, i. e. Diana, O.: notae Virginum poenae, i. e. of the Danaides, H.: Virginum absolutio, i. e. of the Vestals: Virgines sanctae, the Vestals, H.: Iam redit et Virgo, i. e. Astrœa, V.—A young female, young woman, girl: infelix V.: Virgines nuptae, H., O.—A constellation, the Virgin, Virgo, C.—In the phrase, Aqua Virgo, an aqueduct in Rome, now Fontana Trevi: artūs Virgine tinguit aquā, O.; cf. gelidissima Virgo, O.* * *maiden, young woman, girl of marriagable age; virgin, woman sexually intact -
4 ab intestato
1.in-testātus, a, um, adj.I.That has made no will, intestate:II.si intestata esset mortua,
Cic. Verr. 2, 2, 22, § 53: cives, Trajan. ap. Plin. Ep. 10, 88:ad cenam si intestatus eas,
Juv. 3, 274:senectus,
id. 1, 144:mori,
Dig. 25, 4, 4; cf. ib. 50, 16, 64.—Not convicted by witnesses:III.indemnatus atque intestatus,
Plaut. Curc. 5, 3, 17; so id. ib. 5, 2, 24.—Not trustworthy: servus, Pompon. ap. Non. 323, 28.— Hence,A.Subst.: intestātus, i, m.; intestā-ta, ae, f., one who has not made a will: virgo vestalis neque heres est cuiquam intestato neque intestatae quisquam, Lab. ap. Gell. 1, 12, 18.— Plur., Gai. 3, 1 sqq.; Mos. et Rom. Leg. Coll. 16, 3; 1 sq.—B.As adv.: intestātō or ab intestātō, without a will, intestate:2.paterfamilias cum mortuus esset intestato,
Cic. de Or. 1, 40, 183; id. Inv. 2, 50, 148:ab intestato heres,
Dig. 37, 7, 1, § 8; 5, 2, 6, § 1; 29, 2, 93 al. -
5 heres
hēres ( ēres, Inscr. Orell. 188 al.), ēdis (archaic acc. sing. herem, Naev. ap. Non. 486, 33; Inscr. Orell. 4379; cf. the art. ‡ herem), comm. [Sanscr. har-āmi, seize; har-anam, hand; Gr. cheir, cherês; cf. erus], an heir, heiress.I.Lit.:B.testamento facto mulier moritur: facit heredem ex deunce et semuncia Caecinam, ex duabus sextulis M. Fulcinium,
Cic. Caecin. 6, 17; cf.:me nemo nisi amicus fecit heredem, etc.... aliquem palam heredem factitare,
id. Phil. 2, 16, 41:mulier testamento fecit heredem filiam,
id. Verr. 2, 1, 43, § 111; id. Mil. 18, 48; cf. id. Rep. 3, 10, 17; Ov. H. 9, 110; Dig. 37, 7, 2; 37, 7, 9;Ven. Fort. Carm. 8, 6, 44: in testamento Ptolemaei patris heredes erant scripti ex duobus filiis major, et ex duabus ea, quae aetate antecedebat,
Caes. B. C. 3, 108, 3:scripserunt heredes secum M. Crassum et Q. Hortensium,
Cic. Off. 3, 18, 73:aliquem heredem testamento relinquere,
id. Quint. 4, 14:relictus ab eo in amplis opibus heres,
Plin. 9, 35, 59, § 122:aliquem heredem instituere,
Cic. Clu. 7, 22; Quint. 8, 5, 17; cf.:per leges institui uxor non poterat heres,
id. 9, 2, 74:instituto herede abdicato,
id. 3, 6, 97:substitutus heres erat,
id. 7, 6, 10: virgo Vestalis neque heres est cuiquam, etc., Labeo ap. Gell. 1, 12, 18:substituere heredem,
Dig. 28, 6, 1:heres ex parte dimidia et tertia est Capito: in sextante sunt ii, quorum, etc.,
Cic. Fam. 13, 26, 2:ex asse heres,
sole heir, Quint. 7, 1, 20; so,heres ex parte sexta,
Plin. Ep. 6, 33, 6:ex dodrante,
Suet. Caes. 83:(L. Mescinius) heres est M. Mindio fratri suo,
Cic. Fam. 13, 26, 2; so,cur virgini Vestali sit heres, non sit matri suae?
id. Rep. 3, 10; cf.:quem suis bonis heredem esse cupiebat,
id. Caecin. 4, 12; and: atque meis bonis omnibus ego te herem faciam, Naev. ap. Non. 486, 33;for which: quem quis heredem suum esse voluit,
Quint. 5, 10, 74:repentinus heres,
Cic. Phil. 2, 25, 62:liberti heredem sequantur,
Quint. 7, 7, 9;so the formula frequently occurring on inscriptions: HIC LOCVS, HOC MONVMENTVM HEREDEM NON SEQVITVR, USU. abbreviated H. L. or H. M. H. N. S.,
Inscr. Orell. 4379; 3926; 4455; 575; 2807; 4182; cf.opp.: HOC MONVMENTVM HEREDEM SEQVITVR,
Inscr. Orell. 4397: heres secundus, the second heir, next heir, when the first dies: qui me secundum heredem instituerit. Cic. Fam. 13, 61, 1; cf.:possessio heredum secundorum,
id. Inv. 2, 21, 62:secundus,
Quint. 8, 4, 11; Hor. S. 2, 5, 48; Inscr. Orell. 3416;also used of a female: Marcus ait: Heres ipsius secundus, de muliere loquens,
Charis. p. 79 P.: heres necessarius, a slave made heir with a grant of freedom, and compelled to assume the liabilities of the estate, Just. Inst. 1, 6, 1 Sandars:ideo sic appellatus, quia, sive velit sive nolit, omnimodo post mortem testatoris protinus liber et heres est,
Gai. Inst. 2, 153: heres suus et necessarius, a natural heir who was in the potestas of the deceased, id. ib. 2, § 153; 156; Dig. 38, 16, 1;opp.: heres extraneus,
Gai. Inst. 2, § 161.— Poet.:tanti certaminis (i. e. armorum Achillis),
Ov. M. 13, 129.—Transf.1.Owner, possessor, master (ante-class.): heres apud antiquos pro domino ponebatur, Paul. ex Fest. p. 99 Müll.; cf. Just. Inst. 2, 19 fin.:2.apstuli hanc, quojus heres numquam erit post hunc diem,
Plaut. Men. 3, 2, 12; cf. v. 28.—A successor, after-growth ( poet.):II.nec ullum caput est impune recisum, quin gemino cervix herede valentior esset,
of the heads of the Lernean Hydra, Ov. M. 9, 74; cf.:alni caesae densius innumero herede prosunt,
Plin. 16, 37, 67, § 173. —Trop. (very rare):illa vetus Academia atque ejus heres Aristus,
Cic. Brut. 97, 332; cf.artis,
Plin. 36, 5, 4, § 24:laudis,
Ov. H. 9, 110:fraudis,
id. ib. 2, 78: criminis. id. A. A. 3, 459. -
6 intestata
1.in-testātus, a, um, adj.I.That has made no will, intestate:II.si intestata esset mortua,
Cic. Verr. 2, 2, 22, § 53: cives, Trajan. ap. Plin. Ep. 10, 88:ad cenam si intestatus eas,
Juv. 3, 274:senectus,
id. 1, 144:mori,
Dig. 25, 4, 4; cf. ib. 50, 16, 64.—Not convicted by witnesses:III.indemnatus atque intestatus,
Plaut. Curc. 5, 3, 17; so id. ib. 5, 2, 24.—Not trustworthy: servus, Pompon. ap. Non. 323, 28.— Hence,A.Subst.: intestātus, i, m.; intestā-ta, ae, f., one who has not made a will: virgo vestalis neque heres est cuiquam intestato neque intestatae quisquam, Lab. ap. Gell. 1, 12, 18.— Plur., Gai. 3, 1 sqq.; Mos. et Rom. Leg. Coll. 16, 3; 1 sq.—B.As adv.: intestātō or ab intestātō, without a will, intestate:2.paterfamilias cum mortuus esset intestato,
Cic. de Or. 1, 40, 183; id. Inv. 2, 50, 148:ab intestato heres,
Dig. 37, 7, 1, § 8; 5, 2, 6, § 1; 29, 2, 93 al. -
7 intestatus
1.in-testātus, a, um, adj.I.That has made no will, intestate:II.si intestata esset mortua,
Cic. Verr. 2, 2, 22, § 53: cives, Trajan. ap. Plin. Ep. 10, 88:ad cenam si intestatus eas,
Juv. 3, 274:senectus,
id. 1, 144:mori,
Dig. 25, 4, 4; cf. ib. 50, 16, 64.—Not convicted by witnesses:III.indemnatus atque intestatus,
Plaut. Curc. 5, 3, 17; so id. ib. 5, 2, 24.—Not trustworthy: servus, Pompon. ap. Non. 323, 28.— Hence,A.Subst.: intestātus, i, m.; intestā-ta, ae, f., one who has not made a will: virgo vestalis neque heres est cuiquam intestato neque intestatae quisquam, Lab. ap. Gell. 1, 12, 18.— Plur., Gai. 3, 1 sqq.; Mos. et Rom. Leg. Coll. 16, 3; 1 sq.—B.As adv.: intestātō or ab intestātō, without a will, intestate:2.paterfamilias cum mortuus esset intestato,
Cic. de Or. 1, 40, 183; id. Inv. 2, 50, 148:ab intestato heres,
Dig. 37, 7, 1, § 8; 5, 2, 6, § 1; 29, 2, 93 al. -
8 necessaria
nĕcessārĭus, a, um, adj. ( comp. necessarior, Tert. Patient. 11; id. Test. Anim. 4 al.) [necesse], unavoidable, inevitable, indispensable, needful, requisite, necessary: necessarium ait esse Opilius Aurelius, in quo non sit cessandum, aut sine quo vivi non [p. 1195] possit: aut sine quo non bene vivatur: aut quod non possit prohiberi, quin fiat, Paul. ex Fest. p. 162 Müll.I.Lit.:* B.necessarius et fatalis, opp. voluntarius,
Cic. Phil. 10, 9, 9; cf.: id quod imperatur necessarium;illud, quod permittitur, voluntarium est,
id. Inv. 2, 49, 145:necessaria conclusio,
id. Top. 16, 60:leges fatales et necessariae,
id. Univ. 12:omnia quae sint ad vivendum necessaria,
id. Off. 1, 4, 11:senatori necessarium est, nōsse rem publicam,
id. Leg. 3, 18, 41.—So without dat., = necesse est:ne tam necessarium quidem est male meritis quam optime referre quod debeas,
id. post Red. ad Quir. 9, 22:castra ponere necessarium visum est,
Liv. 21, 58, 6; Plin. Ep. 10, 37, 3; Gai. Inst. 3, 216:necessariā re coactus,
by necessity, Caes. B. C. 1, 40: quod tam necessario tempore ab iis non sublevetur, time of need or necessity, id. B. G. 1, 16:cum longius necessario procederent,
farther than was necessary, too far, id. ib. 7, 16:res magis necessariae,
Cic. Inv. 2, 49, 145:res maxime necessaria,
id. Fam. 2, 6, 2:necessarior medela,
Tert. Patient. 11:necessarior sententia,
id. Test. Anim. 4:necessariores operas,
id. Cult. Tem. 1, 5; id. Res. Carn. 31:aliquid necessarius,
id. Carn. Christ. 7 med. — Subst.: nĕcessārĭa, ōrum, n., the necessaries of life:Persae armis positis ad necessaria ex proximo vico ferenda discurrunt,
Curt. 5, 12, 6:plebes sic adcensa uti... sua necessaria post illius honorem ducerent,
Sall. J. 73, 6; Front. Strat. 3, 14, 4.—In partic.:II.necessariae partes,
the private parts, Gai. Inst. 3, § 193.—Transf., connected with another by natural or moral ties (of blood, friendship, clientship), belonging, related, connected, bound.(α).Adj.: cum utrique sis maxime necessarius, Balb. et Opp. ap. Cic. Att. 9, 7, A: victoria hominis necessarii, of a friend, Mat. ap. Cic. Fam. 11, 28, 2; so,(β).homo,
of a father-in-law, Nep. Dat. 6:ut a latronibus redimeret necessarias mulieri personas,
Dig. 24, 3, 21: necessarius heres = suus heres, the natural heir, who was in the potestas of the deceased (opp. to heres extraneus), Gai. Inst. 2, 37; 3, 153; 156; Dig. 38, 16, 1.—Subst.: nĕcessārĭus, i, m., a relation, relative, kinsman, connection, friend, client, patron (cf. necessitudo, II.; syn.: familiaris, intimus): necessarii sunt, ut Gallus Aelius ait, qui aut cognati aut affines sunt, in quos necessaria officia conferuntur praeter ceteros, Paul. ex Fest. p. 162 Müll.; necessarius angustus, a very near relative, Fragm. Jur. Civ. p. 86 Mai.:1.L. Torquatus meus familiaris ac necessarius,
Cic. Sull. 1, 2:in iis necessariis, qui tibi a patre relicti sunt, me tibi esse vel conjunctissimum,
id. Fam. 13, 29, 1: nĕcessārĭa, ae, f., a female relative or friend:virgo Vestalis hujus propinqua et necessaria,
id. Mur. 35, 73:Cerelliae, necessariae meae, rem commendavi tibi,
id. Fam. 13, 72, 1.—Hence, adv.nĕcessārĭē (rare), unavoidably, necessarily:2.necessarie demonstrari,
Cic. Inv. 1, 29, 44:comparato cibo,
Val. Max. 7, 6, 3.—nĕcessārĭō (the most usual form):necessario reviviscere,
Cic. Fam. 6, 10, 5:quibuscum vivo necessario,
id. ib. 5, 21, 1:quod necessario rem Caesari enuntiārit,
Caes. B. G. 1, 17:copias parat,
Sall. J. 21, 1; Quint. 10, 1, 29; 5, 10, 80; Lact. 2, 12. -
9 necessarius
nĕcessārĭus, a, um, adj. ( comp. necessarior, Tert. Patient. 11; id. Test. Anim. 4 al.) [necesse], unavoidable, inevitable, indispensable, needful, requisite, necessary: necessarium ait esse Opilius Aurelius, in quo non sit cessandum, aut sine quo vivi non [p. 1195] possit: aut sine quo non bene vivatur: aut quod non possit prohiberi, quin fiat, Paul. ex Fest. p. 162 Müll.I.Lit.:* B.necessarius et fatalis, opp. voluntarius,
Cic. Phil. 10, 9, 9; cf.: id quod imperatur necessarium;illud, quod permittitur, voluntarium est,
id. Inv. 2, 49, 145:necessaria conclusio,
id. Top. 16, 60:leges fatales et necessariae,
id. Univ. 12:omnia quae sint ad vivendum necessaria,
id. Off. 1, 4, 11:senatori necessarium est, nōsse rem publicam,
id. Leg. 3, 18, 41.—So without dat., = necesse est:ne tam necessarium quidem est male meritis quam optime referre quod debeas,
id. post Red. ad Quir. 9, 22:castra ponere necessarium visum est,
Liv. 21, 58, 6; Plin. Ep. 10, 37, 3; Gai. Inst. 3, 216:necessariā re coactus,
by necessity, Caes. B. C. 1, 40: quod tam necessario tempore ab iis non sublevetur, time of need or necessity, id. B. G. 1, 16:cum longius necessario procederent,
farther than was necessary, too far, id. ib. 7, 16:res magis necessariae,
Cic. Inv. 2, 49, 145:res maxime necessaria,
id. Fam. 2, 6, 2:necessarior medela,
Tert. Patient. 11:necessarior sententia,
id. Test. Anim. 4:necessariores operas,
id. Cult. Tem. 1, 5; id. Res. Carn. 31:aliquid necessarius,
id. Carn. Christ. 7 med. — Subst.: nĕcessārĭa, ōrum, n., the necessaries of life:Persae armis positis ad necessaria ex proximo vico ferenda discurrunt,
Curt. 5, 12, 6:plebes sic adcensa uti... sua necessaria post illius honorem ducerent,
Sall. J. 73, 6; Front. Strat. 3, 14, 4.—In partic.:II.necessariae partes,
the private parts, Gai. Inst. 3, § 193.—Transf., connected with another by natural or moral ties (of blood, friendship, clientship), belonging, related, connected, bound.(α).Adj.: cum utrique sis maxime necessarius, Balb. et Opp. ap. Cic. Att. 9, 7, A: victoria hominis necessarii, of a friend, Mat. ap. Cic. Fam. 11, 28, 2; so,(β).homo,
of a father-in-law, Nep. Dat. 6:ut a latronibus redimeret necessarias mulieri personas,
Dig. 24, 3, 21: necessarius heres = suus heres, the natural heir, who was in the potestas of the deceased (opp. to heres extraneus), Gai. Inst. 2, 37; 3, 153; 156; Dig. 38, 16, 1.—Subst.: nĕcessārĭus, i, m., a relation, relative, kinsman, connection, friend, client, patron (cf. necessitudo, II.; syn.: familiaris, intimus): necessarii sunt, ut Gallus Aelius ait, qui aut cognati aut affines sunt, in quos necessaria officia conferuntur praeter ceteros, Paul. ex Fest. p. 162 Müll.; necessarius angustus, a very near relative, Fragm. Jur. Civ. p. 86 Mai.:1.L. Torquatus meus familiaris ac necessarius,
Cic. Sull. 1, 2:in iis necessariis, qui tibi a patre relicti sunt, me tibi esse vel conjunctissimum,
id. Fam. 13, 29, 1: nĕcessārĭa, ae, f., a female relative or friend:virgo Vestalis hujus propinqua et necessaria,
id. Mur. 35, 73:Cerelliae, necessariae meae, rem commendavi tibi,
id. Fam. 13, 72, 1.—Hence, adv.nĕcessārĭē (rare), unavoidably, necessarily:2.necessarie demonstrari,
Cic. Inv. 1, 29, 44:comparato cibo,
Val. Max. 7, 6, 3.—nĕcessārĭō (the most usual form):necessario reviviscere,
Cic. Fam. 6, 10, 5:quibuscum vivo necessario,
id. ib. 5, 21, 1:quod necessario rem Caesari enuntiārit,
Caes. B. G. 1, 17:copias parat,
Sall. J. 21, 1; Quint. 10, 1, 29; 5, 10, 80; Lact. 2, 12. -
10 probrum
prŏbrum, i, n. [cf. Gr. propherein, to reproach; and opprobrium], a shameful or disgraceful act (class.; syn.: dedecus, flagitium).I.Lit.A.In gen.: qui, nisi probrum, omnia alia indelicta aestimant, Att. ap. Fest. p. 229 Müll.:B.flagitium probrumque magnum expergefacis,
Plaut. Curc. 1, 3, 42:ignaviae luxuriaeque probra,
Sall. J. 44, 5:emergere ex paternis probris ac vitiis,
Cic. Verr. 2, 3, 69, § 162.—In partic., unchaste or immodest conduct, lewdness, unchastity, adultery:II.Alcumenam insontem probri Amphitruo accusat,
Plaut. Am. 3, 1, 9:exsequi,
id. Truc. 2, 5, 8:vitii probrique plena,
id. Mil. 2, 5, 13:probri insimulasti pudicissimam feminam,
Cic. Phil. 2, 38, 99; Ov. M. 10, 695:probri suspicio,
Suet. Caes. 43; cf.:aliquam habere cum summo probro,
Ter. And. 5, 3, 10; Liv. 25, 3; Tac. A. 3, 56:probrum virginis Vestalis ut capite puniretur,
Fest. p. 241 Müll.—Transf., the disgrace arising from an infamous act, shame, reproach, disgrace, dishonor, infamy: ea tum compressa parit huic puerum, sibi probrum, Caecil. ap. Fest. p. 229 Müll.:B.nemo id probro ducet Alcumenae,
Plaut. Am. 2, 1, 30:ego jam tua probra aperibo omnia,
id. Truc. 4, 2, 50:in probro esse,
Ter. Phorm. 5, 4, 6:quem (Curium) censores senatu probri gratiā moverant,
Sall. C. 23, 1:vita rustica, quam tu probro et crimini putas esse oportere,
to be reproachful, shameful, Cic. Rosc. Am. 17, 48:postquam divitiae honori esse coeperunt, paupertas probro haberi,
Sall. C. 12, 1:probrum castis, labem integris, infamiam bonis inferre,
Cic. Cael. 18, 42:ut probrum objectare,
id. Tusc. 1, 2, 3:probrum atque dedecus,
id. Rosc. Am. 24, 68:terras implere probris,
Ov. H. 17, 208:luere sanguine probra,
id. Ib. 567.—In partic., abuse, insult, reproachful language, a reproach, libel:epistulae plenae omnium in me probrorum,
Cic. Att. 11, 9, 2:aliquem probris maledictisque vexare,
id. Fl. 20, 48:in isto tuo maledicto probrum mihi nullum objectas,
id. Dom. 29, 76:probra dicere alicui,
Ov. A. A. 3, 49:jactare in aliquem,
Liv. 29, 9:ingerere probra,
id. 2, 45:increpare multis ac servilibus probris,
Tac. A. 11, 37:probra jacere,
id. H. 4, 45:cumulare,
id. A. 1, 21:aggerare,
id. ib. 13, 14:componere,
id. ib. 16, 21:probris lacessere,
Sen. Agam. 980:probris omnibus contaminatus,
Suet. Vit. 4. -
11 propinqua
I.Lit., of place:II.rus,
Ter. Eun. 5, 5, 1:loca,
Sall. J. 12, 2; 48, 4:nimium propinquus Sol,
Hor. C. 1, 22, 21:propinquum praedium,
Cic. Rosc. Am. 46, 133:provinciae,
id. Phil. 11, 13, 34: insulae propinquae inter se, Sall. Fragm. ap. Non. 495, 33.—With gen.:in propinquis urbis montibus,
Nep. Hann. 5, 1:ex propinquis itineris locis,
Liv. 6, 25, 7 (al. itineri). — Comp.:exsilium paulo propinquius,
Ov. Tr. 4, 4, 51.— Subst.: prŏpinquum, i, n., neighborhood, vicinity:ex propinquo cognoscere,
from being in the neighborhood, Liv. 25, 13; 22, 33, 4; 44, 3, 8:ex propinquo aspicio,
id. 28, 44:consulis castra in propinquo sunt,
id. 24, 38 fin.; 25, 15, 8.—Trop.A.Of time, near, at hand, not far off:B.propinqua partitudo,
Plaut. Aul. 1, 1, 36:reditus,
Cic. Att. 9, 15, 3:mors, id. Div, 1, 30, 65: spes,
Liv. 28, 25: vespera, Tac. A. [p. 1470] 15, 60.—Near in resemblance, resembling, similar, like:C.motus finitimi et propinqui his animi perturbationibus,
Cic. de Or. 2, 44, 185:significatio,
Gell. 6, 16, 11.—Near in relationship or connection, kindred, related:tibi genere propinqui,
Sall. J. 10, 3; Verg. A. 2, 86; Suet. Ner. 3.— Subst.: prŏpinquus, i, m., a relation, relative, kinsman (syn.:affinis, agnatus): societas propinquorum,
Cic. Off. 1, 17, 53:tot propinqui cognatique,
id. Rosc. Am. 34, 96:propinquus et amicus,
id. Off. 1, 18, 59:propinqui ceteri,
Sall. J. 14, 15:aequabiliter in longinquos, in propinquos,
Cic. Mil. 28, 76; id. Fin. 5, 23, 67; id. Planc. 12, 29; Hor. S. 2, 3, 218; 1, 1, 83.—In fem.: prŏ-pinqua, ae, a female relative, kinswoman:virgo Vestalis hujus propinqua et necessaria,
Cic. Mur. 35, 73.—Hence, adv.: prŏ-pinquē, near, at hand, hard by (ante- and post-class.):adest propinque,
Plaut. Truc. 2, 6, 18; 2, 7, 21; Front. Ep. ad Anton. 2, 2 Mai. -
12 propinquum
I.Lit., of place:II.rus,
Ter. Eun. 5, 5, 1:loca,
Sall. J. 12, 2; 48, 4:nimium propinquus Sol,
Hor. C. 1, 22, 21:propinquum praedium,
Cic. Rosc. Am. 46, 133:provinciae,
id. Phil. 11, 13, 34: insulae propinquae inter se, Sall. Fragm. ap. Non. 495, 33.—With gen.:in propinquis urbis montibus,
Nep. Hann. 5, 1:ex propinquis itineris locis,
Liv. 6, 25, 7 (al. itineri). — Comp.:exsilium paulo propinquius,
Ov. Tr. 4, 4, 51.— Subst.: prŏpinquum, i, n., neighborhood, vicinity:ex propinquo cognoscere,
from being in the neighborhood, Liv. 25, 13; 22, 33, 4; 44, 3, 8:ex propinquo aspicio,
id. 28, 44:consulis castra in propinquo sunt,
id. 24, 38 fin.; 25, 15, 8.—Trop.A.Of time, near, at hand, not far off:B.propinqua partitudo,
Plaut. Aul. 1, 1, 36:reditus,
Cic. Att. 9, 15, 3:mors, id. Div, 1, 30, 65: spes,
Liv. 28, 25: vespera, Tac. A. [p. 1470] 15, 60.—Near in resemblance, resembling, similar, like:C.motus finitimi et propinqui his animi perturbationibus,
Cic. de Or. 2, 44, 185:significatio,
Gell. 6, 16, 11.—Near in relationship or connection, kindred, related:tibi genere propinqui,
Sall. J. 10, 3; Verg. A. 2, 86; Suet. Ner. 3.— Subst.: prŏpinquus, i, m., a relation, relative, kinsman (syn.:affinis, agnatus): societas propinquorum,
Cic. Off. 1, 17, 53:tot propinqui cognatique,
id. Rosc. Am. 34, 96:propinquus et amicus,
id. Off. 1, 18, 59:propinqui ceteri,
Sall. J. 14, 15:aequabiliter in longinquos, in propinquos,
Cic. Mil. 28, 76; id. Fin. 5, 23, 67; id. Planc. 12, 29; Hor. S. 2, 3, 218; 1, 1, 83.—In fem.: prŏ-pinqua, ae, a female relative, kinswoman:virgo Vestalis hujus propinqua et necessaria,
Cic. Mur. 35, 73.—Hence, adv.: prŏ-pinquē, near, at hand, hard by (ante- and post-class.):adest propinque,
Plaut. Truc. 2, 6, 18; 2, 7, 21; Front. Ep. ad Anton. 2, 2 Mai. -
13 propinquus
I.Lit., of place:II.rus,
Ter. Eun. 5, 5, 1:loca,
Sall. J. 12, 2; 48, 4:nimium propinquus Sol,
Hor. C. 1, 22, 21:propinquum praedium,
Cic. Rosc. Am. 46, 133:provinciae,
id. Phil. 11, 13, 34: insulae propinquae inter se, Sall. Fragm. ap. Non. 495, 33.—With gen.:in propinquis urbis montibus,
Nep. Hann. 5, 1:ex propinquis itineris locis,
Liv. 6, 25, 7 (al. itineri). — Comp.:exsilium paulo propinquius,
Ov. Tr. 4, 4, 51.— Subst.: prŏpinquum, i, n., neighborhood, vicinity:ex propinquo cognoscere,
from being in the neighborhood, Liv. 25, 13; 22, 33, 4; 44, 3, 8:ex propinquo aspicio,
id. 28, 44:consulis castra in propinquo sunt,
id. 24, 38 fin.; 25, 15, 8.—Trop.A.Of time, near, at hand, not far off:B.propinqua partitudo,
Plaut. Aul. 1, 1, 36:reditus,
Cic. Att. 9, 15, 3:mors, id. Div, 1, 30, 65: spes,
Liv. 28, 25: vespera, Tac. A. [p. 1470] 15, 60.—Near in resemblance, resembling, similar, like:C.motus finitimi et propinqui his animi perturbationibus,
Cic. de Or. 2, 44, 185:significatio,
Gell. 6, 16, 11.—Near in relationship or connection, kindred, related:tibi genere propinqui,
Sall. J. 10, 3; Verg. A. 2, 86; Suet. Ner. 3.— Subst.: prŏpinquus, i, m., a relation, relative, kinsman (syn.:affinis, agnatus): societas propinquorum,
Cic. Off. 1, 17, 53:tot propinqui cognatique,
id. Rosc. Am. 34, 96:propinquus et amicus,
id. Off. 1, 18, 59:propinqui ceteri,
Sall. J. 14, 15:aequabiliter in longinquos, in propinquos,
Cic. Mil. 28, 76; id. Fin. 5, 23, 67; id. Planc. 12, 29; Hor. S. 2, 3, 218; 1, 1, 83.—In fem.: prŏ-pinqua, ae, a female relative, kinswoman:virgo Vestalis hujus propinqua et necessaria,
Cic. Mur. 35, 73.—Hence, adv.: prŏ-pinquē, near, at hand, hard by (ante- and post-class.):adest propinque,
Plaut. Truc. 2, 6, 18; 2, 7, 21; Front. Ep. ad Anton. 2, 2 Mai. -
14 Sacerdos
1.săcerdos, ōtis, comm. ( fem. collat. form SACERDOTA, Inscr. Orell. 2184; cf. antistes init.; gen. plur. SACERDOTIVM, Inscr. Orell. 1942) [sacer], a priest; a priestess:2.divis aliis alii sacerdotes, omnibus pontifices, singulis flamines sunto... sacerdotum duo genera sunto: unum quod praesit caerimoniis et sacris, alterum quod interpretetur fatidicorum et vatum effata incognita, etc.,
Cic. Leg. 2, 8, 20; cf. Liv. 1, 19; Suet. Tib. 26:in collegio sacerdotum,
Cic. Brut. 33, 127:publici,
Liv. 5, 40; 26, 23; 42, 28; Suet. Vit. 11:Phoebi,
Verg. A. 3, 80:sacerdotes casti,
id. ib. 6, 661:populi Romani,
Gell. 10, 24, 9:Jovis,
Suet. Galb. 9; cf.Dialis,
id. Dom. 4:Dianae Ephesiae,
Plaut. Bacch. 2, 3, 73:maximus (Syracusanorum),
Cic. Verr. 2,2,52, § 128:tumuloque sacerdos additur Anchiseo,
Verg. A. 5, 760.—In fem.:sacra Cereris per Graecas semper curata sunt sacerdotes, etc.,
Cic. Balb. 24, 55; id. Verr. 2, 4, 45, § 99:Veneris,
Plaut. Rud. 2, 4, 17; cf.Veneria,
id. ib. 2, 2, 23; 2, 3, 20;3, 2, 30: hujus fani,
id. ib. 1, 5, 27.— Absol., Plaut. Rud. 2, 3, 73; 2, 4, 27; 2, 5, 22 al.:Vestae,
a Vestal, Ov. F. 5, 573; Cic. Font. 17, 47 (37): Vestalis, an old formula ap. Gell. 1, 12, 14:Troïa,
i. e. Ilia, Hor. C. 3, 3, 32 et saep.;v. the inscriptions in Orell. 2160 sq.—In apposition: proximi nobilissimis ac sacerdotibus viris,
Vell. 2, 124:in illo adultero sacerdote,
Quint. 5, 10, 104:sacerdotem anum praecipem Reppulit,
Plaut. Rud. 3, 3, 8; cf.regina (i. e. Rhea Silvia),
Verg. A. 1, 273.— Transf., sarcastically:ille popularis, i. e. Clodius (on account of his smuggling himself in among the priestesses of the Bona Dea),
Cic. Sest. 30, 66;of the same: stuprorum sacerdos,
id. ib. 17, 39:tyranni sacerdos,
id. Phil. 2, 43, 110.—In eccl. Lat., of Christ as a mediator between God and men, Vulg. Heb. 7, 15.Săcerdos, ōtis, m. [1. sacerdos], a surname of frequent occurrence, esp. in the gens Licinia:C. Sacerdos,
a prœtor in Sicily before Verres, Cic. Verr. 1, 10, 27; id. Planc. 11, 27. -
15 sacerdos
1.săcerdos, ōtis, comm. ( fem. collat. form SACERDOTA, Inscr. Orell. 2184; cf. antistes init.; gen. plur. SACERDOTIVM, Inscr. Orell. 1942) [sacer], a priest; a priestess:2.divis aliis alii sacerdotes, omnibus pontifices, singulis flamines sunto... sacerdotum duo genera sunto: unum quod praesit caerimoniis et sacris, alterum quod interpretetur fatidicorum et vatum effata incognita, etc.,
Cic. Leg. 2, 8, 20; cf. Liv. 1, 19; Suet. Tib. 26:in collegio sacerdotum,
Cic. Brut. 33, 127:publici,
Liv. 5, 40; 26, 23; 42, 28; Suet. Vit. 11:Phoebi,
Verg. A. 3, 80:sacerdotes casti,
id. ib. 6, 661:populi Romani,
Gell. 10, 24, 9:Jovis,
Suet. Galb. 9; cf.Dialis,
id. Dom. 4:Dianae Ephesiae,
Plaut. Bacch. 2, 3, 73:maximus (Syracusanorum),
Cic. Verr. 2,2,52, § 128:tumuloque sacerdos additur Anchiseo,
Verg. A. 5, 760.—In fem.:sacra Cereris per Graecas semper curata sunt sacerdotes, etc.,
Cic. Balb. 24, 55; id. Verr. 2, 4, 45, § 99:Veneris,
Plaut. Rud. 2, 4, 17; cf.Veneria,
id. ib. 2, 2, 23; 2, 3, 20;3, 2, 30: hujus fani,
id. ib. 1, 5, 27.— Absol., Plaut. Rud. 2, 3, 73; 2, 4, 27; 2, 5, 22 al.:Vestae,
a Vestal, Ov. F. 5, 573; Cic. Font. 17, 47 (37): Vestalis, an old formula ap. Gell. 1, 12, 14:Troïa,
i. e. Ilia, Hor. C. 3, 3, 32 et saep.;v. the inscriptions in Orell. 2160 sq.—In apposition: proximi nobilissimis ac sacerdotibus viris,
Vell. 2, 124:in illo adultero sacerdote,
Quint. 5, 10, 104:sacerdotem anum praecipem Reppulit,
Plaut. Rud. 3, 3, 8; cf.regina (i. e. Rhea Silvia),
Verg. A. 1, 273.— Transf., sarcastically:ille popularis, i. e. Clodius (on account of his smuggling himself in among the priestesses of the Bona Dea),
Cic. Sest. 30, 66;of the same: stuprorum sacerdos,
id. ib. 17, 39:tyranni sacerdos,
id. Phil. 2, 43, 110.—In eccl. Lat., of Christ as a mediator between God and men, Vulg. Heb. 7, 15.Săcerdos, ōtis, m. [1. sacerdos], a surname of frequent occurrence, esp. in the gens Licinia:C. Sacerdos,
a prœtor in Sicily before Verres, Cic. Verr. 1, 10, 27; id. Planc. 11, 27. -
16 V
V, v, a character derived from the Greek g, Mar. Victor. p. 2459 P. A consonant which, though originally written with the same sign as the vowel u (v. the letter U), was by the ancients themselves considered as essentially different from it, Charis. p. 57 P.; Diom. p. 416; 420 P.; Prisc. p. 539; 542; 544 sq. P.; Vel. Long. p. 2215; 2222 P.; just as the consonant i ( j) and the vowel i were regarded as two distinct letters; v. the letter J.I.The sound of V seems to have been the same with that of English initial W. It corresponded to the Æolic digamma;II.hence it is called,
Quint. 12, 10, 29, Aeolica littera, and the emperor Claudius used the Greek digamma inverted F to represent it (because in its proper position it already formed the Latin letter F), Quint. 1, 7, 26; Prisc. p. 545 sq. P.; Gell. 14, 5, 2;v. also the inscrr. of the period during and immediately succeeding the reign of Claudius,
Inscr. Orell. 710 sq.; Marini Atti, p. 97. In very many words which were originally common to both languages, the initial or medial v in Latin represents a lost digamma in Greek; cf.: ver, êr; vis, is; video, ID; vestis, esthês; vitulus, italos; vomo, emeô; voco, epô; volvo, eilô; vinum, oinos; viola, ion; vespera, hespera; Vesta, Hestia; silva, hulê; ovis, oïs; divus, dios; aevum, aiôn; scaevus, skaios; vicus, oikos; levis, leios al. (For a full discussion of the sound of V, see Roby, Gram. I. praef. p. xxxiii. sqq.).—V has the closest affinity to the vowel u, and hence, in the course of composition and inflection, it often passed into the latter: solvo, solutum, from solvĭtum, solŭĭtum; caveo, cautum, from cavitum; fautor, from faveo; lautum, from lavo; nauta, from navita; audeo, cf. avidus; neu, seu, from neve, sive; tui, cf. Sanscr. tvam; sui, Sanscr. sva-; suavis, Sanscr. svadus, and is resolved into it by the poets from prosodial necessity: silŭa (trisyl.) for silva; dissŏlŭo, evŏlŭam (quadrisyl.), for dissolvam, evolvam; dissŏlŭenda, evolŭisse (quinquasyl.), for dissolvenda, evolvisse, etc., just as, for the same cause, although less freq., u passed into v: gēnva, tēnvis (dissyl.), for gēnŭa, tĕnŭis; tēnvĭa, tēnvĭus (trisyl.), for tĕnŭĭa, tĕnŭĭus.—For the affinity of v to b, v. the letter B.—III.V as a medial between two vowels was very freq. elided, esp. in inflection, and the word underwent in consequence a greater or less contraction: amavisti, amāsti; deleverunt, delērunt; novisti, nōsti; audivisti, audīsti, or audiisti; siveris, siris, or sieris; obliviscor, oblitus; dives, dis; aeviternus, aeternus; divitior, ditior; bovibus, bubus, etc.; providens, prudens; movimentum, momentum; provorsus, prorsus; si vis, sis; si vultis, sultis; Jovis pater, Juppiter; mage volo, mavolo, malo; non volo, nolo, etc. An example of the elision of v without a further contraction of the word is found in seorsus, from sevorsus (v. seorsus).—This etymological suppression of v is to be distinguished from its purely orthographical omission before or after u in ancient MSS. and inscriptions, as serus for servus, noum for novum, festius for festivus, Pacuius for Pacuvius; cf. the letters J and Q.—V is sometimes elided after a mute: dis for dvis from duo; likewise after s: sibi for svibi (from su-ibi); sis, sas, sos, for suis, suas, suos; sultis for si vultis; so Lat. si corresponds to Umbr. sve and Osc. svai; v. esp. Corss. Ausspr. 1, p. 310 sqq.—IV.As an abbreviation, V (as the sign of the consonant) stands for vir, vivus, vixit, voto, vale, verba, etc.; V. C., or also VC., vir clarissimus; VCP., voti compos posuit; V. V., virgo Vestalis; V. F. Q. D. E. R. F. P. D. E. R. I. C., verba fecerunt. Quid de eā re fieri placeret, de eā re ita censuerunt.—As a numeral, the letter V stands for half of the geometrical cross X or ten, Zumpt, Gr. § 115 Anm. 1. -
17 v
V, v, a character derived from the Greek g, Mar. Victor. p. 2459 P. A consonant which, though originally written with the same sign as the vowel u (v. the letter U), was by the ancients themselves considered as essentially different from it, Charis. p. 57 P.; Diom. p. 416; 420 P.; Prisc. p. 539; 542; 544 sq. P.; Vel. Long. p. 2215; 2222 P.; just as the consonant i ( j) and the vowel i were regarded as two distinct letters; v. the letter J.I.The sound of V seems to have been the same with that of English initial W. It corresponded to the Æolic digamma;II.hence it is called,
Quint. 12, 10, 29, Aeolica littera, and the emperor Claudius used the Greek digamma inverted F to represent it (because in its proper position it already formed the Latin letter F), Quint. 1, 7, 26; Prisc. p. 545 sq. P.; Gell. 14, 5, 2;v. also the inscrr. of the period during and immediately succeeding the reign of Claudius,
Inscr. Orell. 710 sq.; Marini Atti, p. 97. In very many words which were originally common to both languages, the initial or medial v in Latin represents a lost digamma in Greek; cf.: ver, êr; vis, is; video, ID; vestis, esthês; vitulus, italos; vomo, emeô; voco, epô; volvo, eilô; vinum, oinos; viola, ion; vespera, hespera; Vesta, Hestia; silva, hulê; ovis, oïs; divus, dios; aevum, aiôn; scaevus, skaios; vicus, oikos; levis, leios al. (For a full discussion of the sound of V, see Roby, Gram. I. praef. p. xxxiii. sqq.).—V has the closest affinity to the vowel u, and hence, in the course of composition and inflection, it often passed into the latter: solvo, solutum, from solvĭtum, solŭĭtum; caveo, cautum, from cavitum; fautor, from faveo; lautum, from lavo; nauta, from navita; audeo, cf. avidus; neu, seu, from neve, sive; tui, cf. Sanscr. tvam; sui, Sanscr. sva-; suavis, Sanscr. svadus, and is resolved into it by the poets from prosodial necessity: silŭa (trisyl.) for silva; dissŏlŭo, evŏlŭam (quadrisyl.), for dissolvam, evolvam; dissŏlŭenda, evolŭisse (quinquasyl.), for dissolvenda, evolvisse, etc., just as, for the same cause, although less freq., u passed into v: gēnva, tēnvis (dissyl.), for gēnŭa, tĕnŭis; tēnvĭa, tēnvĭus (trisyl.), for tĕnŭĭa, tĕnŭĭus.—For the affinity of v to b, v. the letter B.—III.V as a medial between two vowels was very freq. elided, esp. in inflection, and the word underwent in consequence a greater or less contraction: amavisti, amāsti; deleverunt, delērunt; novisti, nōsti; audivisti, audīsti, or audiisti; siveris, siris, or sieris; obliviscor, oblitus; dives, dis; aeviternus, aeternus; divitior, ditior; bovibus, bubus, etc.; providens, prudens; movimentum, momentum; provorsus, prorsus; si vis, sis; si vultis, sultis; Jovis pater, Juppiter; mage volo, mavolo, malo; non volo, nolo, etc. An example of the elision of v without a further contraction of the word is found in seorsus, from sevorsus (v. seorsus).—This etymological suppression of v is to be distinguished from its purely orthographical omission before or after u in ancient MSS. and inscriptions, as serus for servus, noum for novum, festius for festivus, Pacuius for Pacuvius; cf. the letters J and Q.—V is sometimes elided after a mute: dis for dvis from duo; likewise after s: sibi for svibi (from su-ibi); sis, sas, sos, for suis, suas, suos; sultis for si vultis; so Lat. si corresponds to Umbr. sve and Osc. svai; v. esp. Corss. Ausspr. 1, p. 310 sqq.—IV.As an abbreviation, V (as the sign of the consonant) stands for vir, vivus, vixit, voto, vale, verba, etc.; V. C., or also VC., vir clarissimus; VCP., voti compos posuit; V. V., virgo Vestalis; V. F. Q. D. E. R. F. P. D. E. R. I. C., verba fecerunt. Quid de eā re fieri placeret, de eā re ita censuerunt.—As a numeral, the letter V stands for half of the geometrical cross X or ten, Zumpt, Gr. § 115 Anm. 1. -
18 Vesta
Vesta, ae, f. [Sanscr. root vas, to burn; vasaras, day; whence also Gr. Estia].I.Another name for Ops, Cybele, Terra, the wife of Cœlus and mother of Saturn, Cic. N. D. 2, 27, 67; Ov. F. 6, 267.—II.Her granddaughter, daughter of Saturn, the goddess of flocks and herds, and of the household in general, Cic. N. D. 2, 27, 67; id. Leg. 2, 12, 29; id. Div. 1, 45, 101; id. Fam. 14, 2, 2; id. de Or. 3, 3, 10;B.in her temple the holy fire burned perpetually, attended by the Vestal virgins,
id. Leg. 2, 8, 20; id. Cat. 4, 9, 18; Liv. 28, 11; 4, 52: Vestae sacerdos, i. e. the Pontifex maximus, of Cœsar, Ov. F. 5, 573; id. M. 15, 778.—Poet., transf.1.The temple of Vesta: quo tempore Vesta Arsit [p. 1981] Ov. F. 6, 437; cf. id. ib. 6, 234; 6, 713.—2.Fire:B.ter liquido ardentem perfudit nectare Vestam,
Verg. G. 4, 384; Sil. 6, 76.— Hence, Vestālis, e, adj., of or belonging to Vesta, Vestal:festi,
Ov. F. 6, 395:ara,
Luc. 1, 549:foci,
id. 1, 199:virgines,
priestesses of Vesta, Vestal virgins, Vestals, Cic. Leg. 2, 8, 20; id. Rep. 2, 14, 26; 3, 10, 17; Liv. 4, 44 fin.—Sing., Gell. 1, 12, 9:sacerdos,
id. 1, 12, 14 al. —Substt.1.Ve-stālis, is, f. (virgo), a priestess of Vesta, a Vestal, Liv. 1, 3 sq.; Plin. 28, 4, 7, § 39; Ov. F. 2, 383 al.—Hence, as adj.:2.Vestales oculi,
of the Vestals, Ov. Tr. 2, 311.—Ve-stālĭa, ĭum, n., the festival of Vesta, Varr. L. L. 6, 3, 17. -
19 Vestalia
Vesta, ae, f. [Sanscr. root vas, to burn; vasaras, day; whence also Gr. Estia].I.Another name for Ops, Cybele, Terra, the wife of Cœlus and mother of Saturn, Cic. N. D. 2, 27, 67; Ov. F. 6, 267.—II.Her granddaughter, daughter of Saturn, the goddess of flocks and herds, and of the household in general, Cic. N. D. 2, 27, 67; id. Leg. 2, 12, 29; id. Div. 1, 45, 101; id. Fam. 14, 2, 2; id. de Or. 3, 3, 10;B.in her temple the holy fire burned perpetually, attended by the Vestal virgins,
id. Leg. 2, 8, 20; id. Cat. 4, 9, 18; Liv. 28, 11; 4, 52: Vestae sacerdos, i. e. the Pontifex maximus, of Cœsar, Ov. F. 5, 573; id. M. 15, 778.—Poet., transf.1.The temple of Vesta: quo tempore Vesta Arsit [p. 1981] Ov. F. 6, 437; cf. id. ib. 6, 234; 6, 713.—2.Fire:B.ter liquido ardentem perfudit nectare Vestam,
Verg. G. 4, 384; Sil. 6, 76.— Hence, Vestālis, e, adj., of or belonging to Vesta, Vestal:festi,
Ov. F. 6, 395:ara,
Luc. 1, 549:foci,
id. 1, 199:virgines,
priestesses of Vesta, Vestal virgins, Vestals, Cic. Leg. 2, 8, 20; id. Rep. 2, 14, 26; 3, 10, 17; Liv. 4, 44 fin.—Sing., Gell. 1, 12, 9:sacerdos,
id. 1, 12, 14 al. —Substt.1.Ve-stālis, is, f. (virgo), a priestess of Vesta, a Vestal, Liv. 1, 3 sq.; Plin. 28, 4, 7, § 39; Ov. F. 2, 383 al.—Hence, as adj.:2.Vestales oculi,
of the Vestals, Ov. Tr. 2, 311.—Ve-stālĭa, ĭum, n., the festival of Vesta, Varr. L. L. 6, 3, 17. -
20 virgo
virgo, ĭnis, f. [root varg-; Sanscr. ūrg, strength, ūrga-jami, nourish; Gr. orgaô, to swell, orgê, impulse], a maid, maiden, virgin (cf. puella).I.Lit.A.In gen.:B.cum Sabinas honesto ortas loco virgines rapi jussit,
Cic. Rep. 2, 7, 12:(oratio philosophorum) casta, verecunda, virgo incorrupta,
id. Or. 19, 64:bellica,
i. e. Pallas, Ov. M. 4, 754; Sil. 7, 459:Saturnia,
i. e. Vesta, Ov. F. 6, 383:Vestalis,
Cic. Rep. 2, 14, 26; 3, 10, 17.—In apposition:virgo filia,
Cic. Rep. 2, 37, 63: dea, the virgin goddess, i. e. Diana, Ov. M. 12, 28; Mart. 10, 92, 8.— Transf., of female animals that have not coupled, Plin. 28, 9, 41, § 147:lea,
Stat. Th. 12, 357:porca,
Mart. 13, 56, 1.—Adject.:carnes,
Plin. 28, 4, 10, § 43; cf.equa,
Pall. 1, 35 fin.:buculae,
Arn. 7, 224.—In partic., of particular virgins.—Of a Vestal:II.qui esset decimus annus post Virginum absolutionem,
Cic. Cat. 3, 4, 9; Hor. C. 3, 30, 9:virgines sanctae,
the Vestals, id. ib. 1, 2, 27.— Of Diana, Hor. C. 1, 12, 22; 3, 22, 1.—Of the Danaides, Hor. C. 3, 11, 26.—Of Astrœa, Verg. E. 4, 6.—Transf.A.In gen., of young females, a young woman, girl, Ov. H. 6, 133; Sil. 3, 435; Just. 1, 3, 2; Curt. 5, 1, 38; Verg. E. 6, 47; 6, 52; Hor. C. 2, 8, 23; 3, 14, 9.—B.In the eccl. fathers, of males, Tert. Virg. Vel. 8; Hier. adv. Jovin. 1, 4; id. Ep. 22, 21; Paul. Nol. Carm. 22, 2. —C.The constellation Virgo in the zodiac, Cic. poët. N. D. 2, 42, 110; Hyg. Astr. 2, 25; 3, 24.—D.Aqua Virgo, or simply Virgo, a stream of cold water brought to Rome in an aqueduct constructed by M. Agrippa (so called because a young girl discovered its source), now Fontana Trevi, Front. Aquaed. 10; Plin. 31, 3, 25, § 42; Sen. Ep. 83, 5; Cassiod. Var. 7, 6; Ov. A. A. 3, 385; id. Tr. 3, 12, 22; Mart. 6, 42, 18; 11, 47, 6; 14, 163, 2 al.; cf. Becker, Antiq. 1, p. 703 sq.—E.Of things; as an adjectival appellative for unwedded, pure, unused (mostly post-class.):senecta,
i. e. unmarried, Tert. adv. Valent. 5:saliva,
fasting, id. Jejun. 6:terra,
untilled, Plin. 33, 3, 15, § 52: charta, i. e. that has not been read or published, Mart. 1, 67, 7:EMIT ET COMPARAVIT LOCVM VIRGINEM,
vacant, Inscr. Orell. 4566.
- 1
- 2
См. также в других словарях:
Cotesia vestalis — Scientific classification Kingdom: Animalia Phylum: Arthropoda Class: Insecta … Wikipedia
Manduca vestalis — Scientific classification Kingdom: Animalia Phylum: Arthropoda Class: Insecta … Wikipedia
Colotis vestalis — White Arab Scientific classification Kingdom: Animalia Phylum … Wikipedia
VESTAL — Vestalis … Abbreviations in Latin Inscriptions
VESTALMARIT — Vestalis maritus … Abbreviations in Latin Inscriptions
List of damselflies of the world (Calopterygidae) — * Archineura hetaerinoides * Archineura incarnata * Caliphaea confusa * Caliphaea consimilis * Caliphaea thailandica * Calopteryx aequabilis * Calopteryx amata * Calopteryx angustipennis * Calopteryx atrata * Calopteryx balcanica * Calopteryx… … Wikipedia
List of odonates of India — The following is a list of the dragonflies and damselflies found in India.Aeshnidae* Aeshna ** Aeshna flavifrons Lichtenstein, 1976 ** Aeshna juncea mongolica ** Aeshna mixta mixta Latreille, 1805 ** Aeshna petalura petalura * Anaciaeschna **… … Wikipedia
Список стрекоз Индии — Diplacodes trivialis В данный список включены все представители отряда Стрекозы (Odonata), обитающие на территории Индии. Содержание … Википедия
vestale — [ vɛstal ] n. f. • XIVe adj.; lat. vestalis, de Vesta, nom d une déesse 1 ♦ Antiq. rom. Prêtresse de Vesta, vouée à la chasteté et chargée d entretenir le feu sacré. « les vestales infidèles à leurs vœux étaient enterrées vivantes » ( Mme de… … Encyclopédie Universelle
Vestalin — Statue einer römischen Vestalin Als Vestalin (lat. virgo Vestalis „vestalische Jungfrau“; ursprünglicher amtlicher Titel: sacerdos Vestalis „vestalische Priesterin“) bezeichnet man eine römische Priesterin der Göttin Vesta. Die Priesterschaft der … Deutsch Wikipedia
Vestalinnen — Statue einer römischen Vestalin Als Vestalin (lat. virgo Vestalis „vestalische Jungfrau“; ursprünglicher amtlicher Titel: sacerdos Vestalis „vestalische Priesterin“) bezeichnet man eine römische Priesterin der Göttin Vesta. Die Priesterschaft der … Deutsch Wikipedia