Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

Vergilius

  • 1 Vergilius

    Vergilius, iī, m., ein röm. Familienname. Bekannt ist bes. der Dichter P. Vergilius Maro, geb. 70 v. Chr. zu Andes bei Mantua, gest. 19 v. Chr. in Brundisium, Verfasser der Äneis, der Georgika, der Eklogä usw., s. Quint. 10, 1, 85 sqq.: bl. Publius, Sidon. epist. 5, 13, 3: bl. Maro, s.d. – Vergilium Platonem poëtarum (den Pl. = den Weisen unter den D.) vocabat, Lampr. Alex. Sev. 31, 4. Vgl. W. Teuffel Gesch. der röm. Liter.6 § 224–231. – Dav. Vergiliānus, a, um, vergilianisch, des Vergilius, descriptio, Sen. suas. 3, 5: virtus, Plin. nat. hist. praef. § 22: versus, Eutr. 9, 13: Iuturna, bei Vergil, Apul. de deo Socr. 11. – subst., illud Vergilianum, jener bekannte Ausspruch des Vergil, Quint. 1, 3, 13. Lact. 2, 10, 16: Vergilianum illud, Sen. n. qu. 4. praef. § 19. – / Über die für die klassische Zeit allein richtige Schreibung Vergilius s. Wagner Orthogr. Vergil. p. 479. Ritschl Opusc. 2, 779 ff.; später auch Virgilius, zB. Beda de art. metr. 231, 22 K. Schol. Iuven. 7, 227.

    lateinisch-deutsches > Vergilius

  • 2 Vergilius

    Vergilius, iī, m., ein röm. Familienname. Bekannt ist bes. der Dichter P. Vergilius Maro, geb. 70 v. Chr. zu Andes bei Mantua, gest. 19 v. Chr. in Brundisium, Verfasser der Äneis, der Georgika, der Eklogä usw., s. Quint. 10, 1, 85 sqq.: bl. Publius, Sidon. epist. 5, 13, 3: bl. Maro, s.d. – Vergilium Platonem poëtarum (den Pl. = den Weisen unter den D.) vocabat, Lampr. Alex. Sev. 31, 4. Vgl. W. Teuffel Gesch. der röm. Liter.6 § 224-231. – Dav. Vergiliānus, a, um, vergilianisch, des Vergilius, descriptio, Sen. suas. 3, 5: virtus, Plin. nat. hist. praef. § 22: versus, Eutr. 9, 13: Iuturna, bei Vergil, Apul. de deo Socr. 11. – subst., illud Vergilianum, jener bekannte Ausspruch des Vergil, Quint. 1, 3, 13. Lact. 2, 10, 16: Vergilianum illud, Sen. n. qu. 4. praef. § 19. – Über die für die klassische Zeit allein richtige Schreibung Vergilius s. Wagner Orthogr. Vergil. p. 479. Ritschl Opusc. 2, 779 ff.; später auch Virgilius, zB. Beda de art. metr. 231, 22 K. Schol. Iuven. 7, 227.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Vergilius

  • 3 Vergilius

        Vergilius (not Vir-), ī, m     a gentile name.
    * * *
    I
    Vergil; (Roman gens name)

    P. Vergilius Maro -- poet Vergil 70-19 BC

    II
    Vergilia, Vergilium ADJ
    Vergilius; (Roman gens)

    P. Vergilius Maro -- poet Vergil 70-19 BC

    Latin-English dictionary > Vergilius

  • 4 Vergilius

    Vergĭlĭus (not Virgĭlĭus; the form Ver- is supported by the ancient MSS. and inscriptions in unbroken succession, to the fourth century A.D.; v. Ritschl, Opusc. Phil. 2, 779 sq.), ii, m., the name of a Roman gens; so,

    esp., P. Vergilius Maro,

    a celebrated Roman poet, Hor. C. 1, 3, 6; 1, 24, 10; 4, 12, 13; id. S. 1, 5, 40.—Hence, Vergĭlĭ-ānus, a, um, adj., of or belonging to the poet Vergil, Vergilian:

    virtus, Plin. praef. § 22: illud,

    Quint. 1, 3, 13:

    VERGILIANVS POËTA,

    a writer of a cento of Vergilian verses, Inscr. Grut. 64, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > Vergilius

  • 5 Vergilius

    ī m.
    Вергилий, римск. nomen; наиболее известны
    1) P. V. Maro, римск. поэт. род. в 70 г. до н. э. в Andes (близ Мантии), умер в 19 г. до н. э. в Брундизии, автор «Aenēis», «Georgica», «Eclogae» («Bucolica») и др.
    2) C. V., сторонник и легат Помпея, защитник Тапса (46 г. до н. э.) Cs, C

    Латинско-русский словарь > Vergilius

  • 6 Vergilius

    , i m
      Вергилий, римский nomen; Publius V. Maro Публий В. Марон, римский поэт (70 – 19 до н.э.)

    Dictionary Latin-Russian new > Vergilius

  • 7 Vergilianus

    Vergĭlĭus (not Virgĭlĭus; the form Ver- is supported by the ancient MSS. and inscriptions in unbroken succession, to the fourth century A.D.; v. Ritschl, Opusc. Phil. 2, 779 sq.), ii, m., the name of a Roman gens; so,

    esp., P. Vergilius Maro,

    a celebrated Roman poet, Hor. C. 1, 3, 6; 1, 24, 10; 4, 12, 13; id. S. 1, 5, 40.—Hence, Vergĭlĭ-ānus, a, um, adj., of or belonging to the poet Vergil, Vergilian:

    virtus, Plin. praef. § 22: illud,

    Quint. 1, 3, 13:

    VERGILIANVS POËTA,

    a writer of a cento of Vergilian verses, Inscr. Grut. 64, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > Vergilianus

  • 8 Publius

    Pūblius, iī, m. (v. poplus = populus, d.i. ein dem Volke geweihtes Kind), ein römischer Vorname, insgemein durch P. abgekürzt, wie P. Cornelius. – / P. Syrus, s. Pūblilius. – P. Vergilius Maro, s. Vergilius.

    lateinisch-deutsches > Publius

  • 9 Publius

    Pūblius, iī, m. (v. poplus = populus, d.i. ein dem Volke geweihtes Kind), ein römischer Vorname, insgemein durch P. abgekürzt, wie P. Cornelius. – P. Syrus, s. Publilius. – P. Vergilius Maro, s. Vergilius.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Publius

  • 10 unicus

    ūnĭcus, a, um, adj. [id.], one and no more, only, sole, single (class.).
    I.
    Lit., of number:

    tuus unicus gnatus,

    Plaut. As. 1, 1, 1:

    gnatus,

    id. Poen. prol. 68; Ter. Heaut. 1, 1, 79; 3, 2, 29:

    gnata,

    id. And. 3, 3. 8;

    1, 1, 73: filius,

    Plaut. Poen. prol. 65; id. Cas. 2, 3, 45; Ter. Heaut. 1, 1, 41; Cic. Rosc. Am. 14, 41:

    quid me patrem par facere'st, quoi ille'st unicus?

    Plaut. Capt. 1, 2, 38 (44):

    filia,

    Ter. Phorm. 4, 3, 41; Cic. Verr. 2, 1, 41, § 104; Verg. Cir. 334; Just. 1, 4, 2:

    consul,

    Liv. 7, 25, 11:

    maritus,

    Hor. C. 3, 14, 5:

    vestis,

    Plaut. Stich. 2, 2, 26:

    anser erat,

    Ov. M. 8, 684:

    orbis,

    id. ib. 13, 853:

    ancillula,

    App. M. 1, p. 112, 6.—Strengthened by unus:

    qui me unum atque unicum amicum habuit,

    Cat. 73, 6:

    idque unum et prae omnibus unicum effice,

    App. M. 4, p. 156, 32.—By solus:

    quamlubet esto Unica res quaedam nativo corpore sola,

    Lucr. 2, 542:

    unica solaque res,

    id. 2, 1078.—
    B.
    In partic., of abstract subjects:

    spes unica imperii populi Romani, L. Quinctius,

    Liv. 3, 26, 8:

    unicum doloris levamentum studia,

    Plin. Ep. 8, 19, 1:

    satis tutum praesidium, quod unicum est,

    Cels. 7, 33:

    unicum afflictae mihi solamen hoc est,

    Sen. Troad. 703; id. Phoen. 89.—
    II.
    Trop., of nature, character, or quality, alone of its kind, singular, uncommon, unparalleled, unique (cf.: egregius, eminens): homo unica est natura ac singularia, Turp. ap. Non. 491, 3:

    quis tam... ingenio unico? Afran. ap. Fest. s. v. sagaces, p. 321 Müll.: eximius imperator, unicus dux,

    Liv. 7, 12, 13; so,

    imperator,

    id. 6, 6, 17:

    vir unicus in omni fortunā,

    id. 7, 1, 9:

    juvenis,

    id. 8, 32, 13:

    dictator,

    id. 22, 14, 9:

    spectator caeli siderumque (Archimedes),

    id. 24, 34, 2:

    ultor Romanae ignominiae,

    id. 9, 15, 10:

    puer,

    Ov. M. 3, 454:

    volucris,

    id. ib. 8, 239; cf. id. ib. 12, 531:

    liberalitas,

    Cic. Quint. 12, 41:

    fides,

    Liv. 33, 21, 4:

    spes,

    Quint. 6, praef. §

    2: mors,

    Luc. 4. 509:

    concordia,

    Liv. 3, 33, 8:

    exemplum,

    id. 1, 21, 21:

    nam tu poëta es prorsus ad eam rem unicus,

    singularly fit, Plaut. As. 4, 1, 3:

    tibi ille unicu'st, mihi etiam unico magis unicus,

    more than an orly one, more than a darling, Plaut. Capt. 1, 2, 47; id. Bacch. 3, 3, 3.—
    B.
    Esp., in a bad sense, singularly bad, detestable (rare):

    unica malitia atque nequitia,

    Auct. Her. 3, 6, 11:

    scelus,

    Vell. 2, 7, 2: luxuria, Fest. s. v. Sardanapalus, p. 322 Müll.—Hence, adv.: ūnĭcē, alone, solely, singularly, especially, in an extraordinary degree:

    aliquem unice diligere,

    Cic. Or. 1, 1:

    eximie et unice delectare,

    Gell. 11, 13, 4:

    eo ornamento P.Vergilius unice est usus,

    Quint. 8, 3, 24:

    cujus amator unice Vergilius fuit,

    id. 9, 3, 14:

    quid Tiridaten terreat, unice Securus,

    i. e. utterly regardless, Hor. C. 1, 26, 5:

    mammarum vitiis aizoum unice medetur,

    Plin. 26, 15, 92, § 163.—In Plaut. with unus:

    me unice unum ex omnibus te atque illam amare aiebas mihi,

    Plaut. As. 1, 3, 56:

    immo unice unum plurimi pendit,

    id. Bacch. 2, 2, 29; id. Stich. 1, 1, 12; id. Truc. 1, 2, 91.

    Lewis & Short latin dictionary > unicus

  • 11 V

    P. Vergilius Maro 70-19 до н. э.

    Латинско-русский словарь > V

  • 12 elleborus

    elleborus (helleborus), ī, m. (ελλέβορος u. ελλέβορος) u. gew. elleborum (helleborum) ī, n., die Nieswurz, rein lat. veratrum, bei den Alten ein vorzügliches Heilmittel, bes. gegen Wahnsinn u. fallende Sucht, die weiße (Veratrum album, L.) als Brechmittel, die schwarze (auch melampodion gen., Helleborus orientalis, Willd.) als Abführmittel angewendet, Plin. 25, 47 sqq. Col. 7, 5, 7. Gell. 17, 15, 4 sqq. Apul. apol. 32: als Brechmittel, elleborum accipere, Sen. ep. 83, 27: expulit elleboro morbum bilemque meraco, Hor. ep. 2, 2, 137: als Abführmittel, Val. Max. 8, 7. ext. 5. Petron. 88, 4. Gell. 15, 17, 1. Mart. Cap. 4. § 327; als Mittel gegen Wassersucht, Pers. 5, 100: gegen Epilepsie, Cael. Aur. de morb. chron. 1, 4, 99: gegen Wahnsinn, elleborum hisce hominibus opus est, diese M. sind für das Tollhaus reif, Plaut. Pseud. 1185: elleborum potabis faxo hosce aliquos viginti dies, Plaut. Men. 950: nec tamen omnes curamus elleboro, Sen. de ben. 2, 35, 2: danda est ellebori multo pars maxima avaris, Hor. sat. 2, 3, 82. – wegen seiner Bitterkeit sprichw., saviolum tristi tristius elleboro, Catull. 99, 14. – Form elleborus nur im Plur., Verg. georg. 3, 451. Col. poët. 10, 17. Cael. Aur. acut. 3, 21, 207. – / Die Schreibung elleborum findet sich jetzt bei Plautus, Catullus, Vergilius, Horatius u. Seneca; helleborum schreibt zB. – Detlefsen im Plinius, Halm im Valerius Maximus und Krüger im Apuleius.

    lateinisch-deutsches > elleborus

  • 13 felix [1]

    1. fēlīx, īcis (zu einer Wurzel *dhē-, fruchtbar, Ertrag, vgl. fenus, fecundus), I) fruchtbar, arbor, Liv.: ebenso rami, Verg. u. Tac.: regio, Ov.: Arabia, Plin. – II) übtr.: A) von dem, dem alles zu Glücke geht = glücklich, beglückt, vom Glück begünstigt (Ggstz. miser), 1) im allg.: vir, Cic.: saecula, Ov.: multi dubitavere fortior an felicior esset, Sall.: Sulla felicissimus omnium, Cic.: felicissimus pater (Ggstz. miserrimus), Val. Max. – felix, qui etc., Heil dem Manne, der usw., Boëth.: ita sim felix, als Beteuerungsformel, Prop. – mit Genet. (vgl. Fritzsche Hor. sat. 1, 9, 11), cerebri, Hor.: Vergilius beatus felixque gratiae, Plin.: rerum temporalium felix, Augustin. de civ. dei 2, 23. – mit ad u. Akk., ad casum fortunamque felix, Cic. Font. 43: poet. m. bl. Acc. (in), hic publica felix, privata minus, Claud. cons. Stil. 1, 29. – m. Abl., recepto Caesare felix, Hor.: morte (suā) felix, Verg.: Praxiteles quoque marmore (in M.) felicior, Plin.: ingenium et operibus et operum praemiis felix, Liv. epit.: m. Abl. Gerund., tam felix vobis corrumpendis fuit, bei eurer Verführung, Liv. 3, 17, 2: felix es talia diligenter cogitando, amando felicior et ideo eris felicissima consequendo, Augustin. ep. 267. – m. in u. Abl., sis felix, Caeli, sis in amore potens, Catull. 100, 8: m. in u. Abl. Gerund., in te retinendo Asia erat felicior, quam nos in deducendo, Cic. ad Q. fr. 1, 1, 10. § 30: si minus felices in diligendo fuissemus, Cic. de amic. 60. – m. ab u. Abl., ille Graecus ab omni laude (vom Standpunkt allseitiger Anerkennung) felicior, Cic. Brut. 63. – mit Infin., felicior ungere tela manu, glücklicher, mit besserem Erfolge, Verg. Aen. 9, 772; vgl. Verg. georg. 1, 284. Sil. 11, 441; 13, 126. – Felix, der Glückliche, als Beiname, zB. Sullas, Liv. 30, 45, 6. Plin. 7, 137: daher Plur. Felices, Sen. de clem. 1, 14, 2. – 2) insbes., a) vom Glück begünstigt = reich, tam felix esses, Ov.: felicis (reichbegabten) quondam, nunc pauperis agri custodes, Tibull.: u. so rura felicia, Stat. – b) glücklich = glücklich von statten gehend, -ablaufend, von glücklichem Erfolg, curatio, Cels.: seditio, Liv.: sententia, Ov.: facilitas, Quint.: sermo (Redeweise), Quint. – od. = glücklich geführt, -ausgeführt (vollbracht), -errungen, arma, Verg.: felicissimae victoriae, Vell.: felix eventu opus alcis, eine in dem Erfolge glückliche Tat jmds., Vell.: iam semel felix mendacium, mit Erfolg versuchte, erfolgreiche, Liv. – B) aktiv, glücklich, a) = Glück bringend od. verheißend, omen, Ov.: hostia, Verg.: sis felix tuis! Verg.: dah. die Formel quod bonum, faustum, felix fortunatumque sit! d.i. in Gottes Namen! Cic.; vgl. Plaut. trin. 40 sq. ut nobis haec habitatio bona fausta felix fortunataque evenat: so auch quod tibi mihique sit felix! Liv.: m. Infin., felix esse (es sei ein Glück) mori, Lucan. 4, 520. – b) mit Heilkraft gesegnet, malum (Apfel), Verg. georg. 2, 127. – c) freudebereitend, herzerfreuend, labend, poma, Ov. met. 9, 92; 13, 719; 14, 627: vina, Fronto de fer. Als. p. 224, 19 N. – d) befruchtend, limus, Verg. georg. 2, 188. – / Abl. felici (adj.) u. felice (subst.), s. Neue-Wagener Formenl.3 2, 113 u. 115.

    lateinisch-deutsches > felix [1]

  • 14 Maro [1]

    1. Maro, ōnis, m., Familienname des bekannten röm. Dichters P. Vergilius, Lact. 1, 15, 12: altisonus, Iuven. 11, 178: summus, Iuven. 12, 4: sacer, Mart. 8, 56, 3: Minciades, Iuvenc. prol. 10: im Plur. appellat., Marones = große Dichter, Mart. 8, 56, 5. – Dav.: a) Marōnēus, a, um, maronisch = vergilisch, Stat. silv. 4, 4, 54. – b) Marōniānus, a, um, maronianisch = vergilisch, culex, Stat. silv. 2, 7, 74: stilus, Sidon. poët. epist. 8, 1. v. 23.

    lateinisch-deutsches > Maro [1]

  • 15 opinio

    opīnio, ōnis, f. ( von opin-or), die Vermutung, Meinung, der Glaube (dah. auch die Erwartung), die Annahme, Einbildung, Ansicht, auch das Vorurteil (Ggstz. veritas), I) im allg.: op. insita, penitus insita, Cic.: falsa, Cic.: mala, Cic.: vana, Cels.: vetus, Colum.: vetusta, Cic. – m. subj. Genet., opinione omnium, Cic.: opinione vulgi, Cic.: pro opinione Thrasybuli, nach der Erwartung des Thr., Nep. – m. obj. Genet., op. eius diei, von dem Erfolge dieses Tages, Caes.: eius (cuius) rei, Caes.: timoris, scheinbare Furcht, Caes.: trium legionum, drei Legionen zu erhalten, Caes.: deorum, Vorstellung von den G., Cic. – m. de u. Abl., op. de dis immortalibus, Cic. – cui opinioni etiam nos accedimus, Quint.: ipse eorum opinionibus accedo, qui etc., Tac.: de alqo falsam opinionem accipere (überliefert bekommen), Cic.: adsunt huic opinioni meae leges, quae etc., es sind für diese meine Ansicht, für diese A. sprechen, Plin. ep.: adducere alqm in eam opinionem, ut putet m. folg. Acc. u. Infin., Cic.: in eam opinionem rem adduxerunt, ut etc., sie haben die M. hervorgerufen, Cic.: cui opinioni et Vergilius assentit, Lact.: timoris opinionem quibuscumque rebus poterat augebat, Caes.: si quam opinionem iam vestris mentibus comprehendistis, si eam ratio convellet, si oratio labefactabit, si denique veritas extorquebit, Cic.: notior est ista vetus agricolis concepta opinio, Colum.: confirmata est opinio mea hesterno Fanniae sermone, Plin. ep.: cuius opinionis levitas confutata a Cotta non desiderat orationem meam, Cic.: nunc peto, ut, si quam huc graviorem de illo iudicio opinionem attulistis (mitgebracht habt), hanc causā perspectā atque omni veritate cognitā deponatis, Cic.: opinio, quae de Romanis Aetolisque est (herrscht), Liv.: quod opinio de dis immortalibus et omnium esset et cotidie cresceret, Cic.: est eadem opinio cuiusdam eruditissimi, diese Meinung (Ansicht) hat ein usw., Plin. ep.: cuius opinionis etiam Corn. Celsus est, derselben M. ist auch K. Celsus, Colum. 2, 12, 6: ut opinio nostra est (als Parenthese), Cic.: haec tamen opinio est (herrscht) populi Romani m. folg. Acc. u. Infin., Cic.: magna nobis pueris opinio fuit mit folg. Acc. u. Infin., zur Zeit unseres Knabenalters herrschte stark die Ansicht, daß usw., Cic.: est enim non vana opinio mit folg. Acc. u. Infin., Cels.: res non erat in opinione dubia, es handelte sich nicht um eine zweifelhafte M., Cic.: unde intellegi debet perturbationem quoque omnem esse in opinione, beruhe auf der Einbildung, Cic.: ante fuisse in illa populari opinione, vorher diese volkstümliche Meinung geteilt haben, Cic.: in qua me opinione sine causa esse, ne quis vestrûm credat, Liv.: in qua opinione etiam M. Tullius fuit, Lact.: neque enim sum in hac opinione, quā quidam, ut credam mit folg. Acc. u. Infin., Quint.: his litteris lectis in eadem opinione fui, quā reliqui omnes, te esse venturum, war ich gleich den übrigen der M., daß du usw., Cic.: evellam ex animis hominum tantam opinionem? tam penitus insitam? Cic.: inserit novas opiniones (Ansichten), evellit insitas, Cic.: ne opinionem fracti ossis frustra faciat, uns fälschlich zu der Ansicht bringe, der Knochen sei gebrochen, Cels.: non fallam opinionem tuam ( deine Erwartung), Cic.: neque eum prima opinio fefellit, Caes.: ne usu manuque reliquorum opinionem fallerent, sie sollten nun durch die praktische Ausführung ihres Gedankens der Erwartung der übrigen entsprechen, Caes.: ut mea fert opinio u. ut opinio mea fert (als Parenthese), Cic.: ut mea quoque fert opinio, Colum.: mea tamen fert opinio, ut tempus spectandum sit captivitatis, Ulp. dig. 24, 1, 32. § 14: de his eandem fere quam reliquae gentes habent opinionem, Caes.: vere (wahrheitsgetreu) quam habuerant opinionem ad eum perferunt, Caes.: falsam de illis habuit opinionem, malam de vobis, Cic.: nisi de vobis malam opinionem animo imbibisset, Cic.: ne possum quidem in ullam aliam incĭdere opinionem, nisi in eam, in qua etc., man kann gar nicht anders von mir denken, als daß ich usw., Dolab. in Cic. ep.: quo facilius nostra quoque opinio interponi (dazwischengeschoben werden) possit, Cic.: inveteravit (es hat sich festgesetzt) enim iam opinio perniciosa rei publicae vobisque periculosa, Cic.: libenter irrepere in opinionem gratiae, gern die M. erschleichen, daß man beliebt sei, Cic.: labi opinione, Cic.: ut haec opinio minuatur, Cic.: opinio non modo Romae, sed etiam apud exteras nationes omnium sermone percrebruit mit folg. Acc. u. Infin., Cic.: speciem atque opinionem pugnantium praebere, scheinbar den Glauben erregen, als ob sie kämpften, Caes.: tantam opinionem timoris praebuit, ut etc., es hatte so sehr den Anschein, daß er sich fürchte, Caes.: haec eius diei praefertur opinio, ut etc., man trägt sich mit der M., Caes.: ipsa evidentia eius opinioni repugnat, Cels.: subire duarum rerum opinionem, sich einem zweifachen Urteil aussetzen, Liv.: ne vos falsa opinio teneat, Liv.: tenet vicinitatem opinio (die N. steht in der M.) tamquam et natus ibi sit, Suet.: cuius rei opinio tolli non poterit, Caes.: in eam opinionem Cassius veniebat (K. kam in den Verdacht) finxisse bellum, Cael. in Cic. ep.: nemini in opinionem veniebat (n. fiel es ein) m. folg. Acc. u. Infin., Nep.: utrisque venit in opinionem (beiden kam der Gedanke) m. folg. Acc. u. Infin., Nep.: laetitia et libido in bonorum opinione versantur, beruhen auf der Einbildung von Gütern, Cic.: vicit opinionem meam, er hat meine Erwartung noch übertroffen, Cic.: praeter opinionem, wider Vermuten, Cic.: u. so contra opinionem, Caes.: contra opinionem meam, Plin. ep.: contra opinionem omnium, Caes.: ultra opiniones omnium, Iul. Val.: opinione celerius, schn. als man vermutet hatte, Cic.: celerius omni opinione, Caes.: celerius omnium opinione, Auct. b. Alex.: reditus eius fuit celerior omnium opinione, ibid.

    II) insbes.: A) die beurteilende, richtende Meinung der Leute, 1) übh., die gute Meinung, das günstige Vorurteil, de quo nulla umquam opinio fuerit, nulla in hoc ipso iudicio exspectatio futura sit, Cic.: magna est hominum opinio de te, die Welt denkt groß von dir, Cic.: opinione non ullā, quam de meis moribus habeat, Cic.: opinio, quam is vir haberet integritatis meae (von der Redlichkeit meiner Gesinnung hegt), Cic.: contra opinionem militum famamque omnium (gegenüber der g. M. der Soldaten [über Cäsar]) videri proelium defugisse magnum detrimentum afferebat, Caes.: opinionem afferunt populo (sie flößen dem V. das günstige V. ein) eorum fore se similes, Cic. – 2) der Ruf, a) der gute Ruf, α) m. obj. Genet.: amor multitudinis commovetur ipsa famā et opinione liberalitatis, beneficentiae, iustitiae, Cic.: propter eximiam opinionem virtutis, Caes.: nondum eandem vetustatis ac virtutis cepisse opinionem, noch nicht denselben Ruf der Kriegserfahrung u. Tapferkeit erworben haben, Caes.: in Gallia maximam virtutis opinionem habere, in gr. R. der T. stehen, Caes.: summam habere iustitiae et bellicae laudis opinionem, Caes. – β) m. subj. Genet.: iam pridem auditā Alexandri opinione, Iustin. 12, 8, 2. – γ) absol., verb. opinio et fama, Tac. dial. 10, 1: cupidi opinionis, Quint. 12, 9, 4: affert et ista res opinionem, Quint. 2, 12, 5 (u. dazu Spalding): tantae opinionis viros habere, Sen. contr. 1. praef. § 1: tantae opinionis fuit, ut etc., Sen. contr. 1, 1, 22. – b) der üble Ruf, malignitatis opinionem vereri, Tac. dial. 15: ne invidiae et ingrati animi adversus clarissimum civem opinionem habeat, Liv. 45, 38, 6. – B) das Gerücht, divulgatā opinione tam gloriosae expeditionis, Iustin. 42, 2, 11: quae opinio erat edita in vulgus, dieses G. hatte sich nämlich allgemein verbreitet, Caes. b. c. 3, 29, 3: exiit opinio m. folg. Acc. u. Infin., Suet. Ner. 53: opinio etiam sine auctore exierat (es hatte sich das unverbürgte G. verbreitet) m. folg. Acc. u. Infin., Liv. 3, 36, 9: per regna mittit, qui opinionem sererent (ausstreuen sollten) m. folg. Acc. u. Infin., Iustin. 8, 3, 8.

    lateinisch-deutsches > opinio

  • 16 opinor

    opīnor, ātus sum, āri ( von *opio, ōnis, die Meinung, der Nbf. von optio, ōnis), vermuten, vermeinen, wähnen, in der Einbildung stehen, vermutungsweise glauben, meinen, denken (Ggstz. compertum habeo, affirmo, pro certo habeo), mit allg. Acc., ex quo intellegitur multa falso homines opinari, Cic.: sapiens nihil opinatur, Cic.: sapientem saepe aliquid opinari quod nesciat, Cic.: quod ego non magis somniabam neque opinabar neque censebam, Plaut. – m. folg. Acc. u. Infin., opinatus sum me in provinciam exiturum, Cic. – m. de u. Abl., so u. so denken u. sich demgemäß äußern, Vergilius quoque id ipsum, quod Cicero, de fato opinatus est, Gell.: de alqo male, Suet.: u. so durius de rege, Iustin.: de vobis non secus ac de teterrimis hostibus opinatur, Cic. – absol., loquor, ut opinor, Cic.: proinde desinant quidam quaerere ultra aut opinari, mihique, qui compertum habeo, credant, Suet: ut percipi nihil putem posse, assensurum autem non percepto, id est, opinaturum sapientem existimem, sed ita ut intellegat se opinari, Cic.: parva opinatu, Plin. – u. absol. als Parenthese, ut opinor, wie ich vermute, denke, Komik. u. Cic.: verum, ut opinor, aber freilich, Cic.: u. bl. opinor, vermute, denke ich, vermutlich, in der Frage auch = nicht wahr? Komik. u. Cic.: sed, opinor, quiescamus, Cic. – / Partic. opinātus passiv., a) vermutet, ver meintlich, eingebildet, in der Einbildung bestehend, Schein-, bona, mala, Cic.: vestra sunt irreligiose opinata, Arnob. – b) in hoher Meinung (bei den Leuten) stehend, berühmt, certamen, Amm. 21, 6, 3: opinatissima civitas, Vulg. Iudith 2, 13. Cassiod. var. 8, 33, 4: opinatissimus medicus, Acro Hor. sat. 2, 3, 161: opinatissimi bibliopolae, Acro Hor. ep. 2, 3, 345.

    lateinisch-deutsches > opinor

  • 17 praecellens

    praecellēns, entis, PAdi. (v. praecello), hervorragend = ausgezeichnet, vortrefflich, vorzüglich, vir et animo et virtute praecellens, Cic.: praecellens ingenio vir, hochbegabter, Vell.: ille Scipio, vir omnibus rebus praecellentissimus, Cic. Verr. 4, 97: Vergilius praecellentissimus vates, Plin. 14, 7: hunc (deum) esse rerum omnium praecellentissimum, Boëth. cons. phil. 3, 10. p. 73, 47 Peiper. – v. Lebl., uniones magnitudine praecellentes, Plin.: C. Caesar, vir ingenii praecellentis, hochbegabter, Gell.: maior alia (ficus), pomo et suavitate praecellentior, Plin. 12, 24: est aliud alio praecellentius, Augustin. de genes. ad litt. 12, 24, 51.

    lateinisch-deutsches > praecellens

  • 18 praecipio

    prae-cipio, cēpī, ceptum, ere (prae u. capio), vorher-vorausnehmen, -bekommen, I) eig.: A) im allg.: aquam, Lucr.: pecuniam mutuam, im voraus borgen, Caes.: iter, einen Vorsprung gewinnen, Liv.: u. so iter festinando, Curt.: so auch longius spatium fugā, Liv.: bellum, vorher anfangen, Tac.: mons a Lusitanis praeceptus, vorher besetzt, Sall. fr.: si lac praeceperit aestus, wenn die Hitze die Milch vorher vertrocknet hat, ehe wir melken, Verg.: fata veneno, dem Tode durch Gift zuvorkommen, sich vergiften, Flor.: aliquantum ad fugam temporis, einen ziemlichen Vorsprung in der Zeit gewinnen, Liv.: tempore praecepto, wegen des Vorsprunges in der Zeit, Liv.: maturitatem praecepit aestus, die Hitze führte Notreife herbei, Ps. Quint. decl. 12, 4: praecipitur seges, die Saat reift zu rasch, Ov. fast. 4, 940. – B) insbes., als jurist. t. t. = etw. (bei Erbschaften) voraus bekommen, voraus erben, summam, dotem, ICt.: quinquaginta milia nummûm, Plin. ep. 10, 75 (79), 2: absol., Plin. ep. 5, 7, 1. – II) übtr.: A) im allg.: praecipio gaudia suppliciorum vestrorum, ich freue mich im voraus auf die T., die euch bervorsteht, Anton. b. Cic.: so auch spectatissimi triumphi laetitiam, Hirt b. G.: u. eius rei laetitiam, Liv.: spem, im voraus hoffen, Liv.: laudem, velut in herba vel flore, schon vorher ernten, Tac. dial.: rem famā, im voraus erfahren, Liv.: victoriam animo, im voraus sich vorstellen, Caes.: consilia hostium, vorherwissen, ehe sie ausgeführt werden, Cic.: quas enim ipse mihi partes sumpseram, eas praecepit (in denen hat vorgegriffen) oratio tua, Cic.: pr. cogitatione futura, im voraus denken, sich vorstellen, Cic.: hostem spe, hoffen auf den F., Verg.: omnia praecepi (mir vorgestellt) atque animo mecum ante peregi, Verg.: alqd consilio prudentiāque, durch Klugheit vorher tun od. sich vorstellen, Cic.: res humanas praeceptas habere, vorher gelernt, sich bekannt gemacht haben, Cic.: si me praeceperit fatum, vorher hinweggerafft hat, Curt. – opinione pr., vorher vermuten, m. folg. Acc. u. Infin., Caes. b. G. 7, 9, 1. – absol., sed alterum mihi est certius; nec praecipiam tamen, ich will jedoch nicht vorgreifen, Cic. ad Att. 10, 1, 2. – B) insbes., im voraus anweisen, vorschreiben, a) übh. = jmd. über etwas belehren, jmdm. über etw. Vorschriften oder Auskunft erteilen, jmdm. vorschreiben, die Weisung (den Befehl) zukommen lassen, raten, anraten, vorschlagen, ans Herz legen, verordnen, befehlen, die Verfügung treffen, hoc tibi praecipio, diese Regel gebe ich dir, dies rate ich dir usw., Cic.: quidquid praecipies, esto brevis, in allen deinen Regeln usw., Hor.: alci sollertiam, Curt.: alci nihil, Curt.: summo studio et tempestatum rationem et praedonum et locorum, wie es stehe mit usw., Cic. – m. folg. ut od. ne u. Konj., illud potius praecipiendum fuit, ut etc., Cic.: legati ut tum exirent, praecepit, Nep.: recte praecipi potest in amicitiis, ne etc., Cic.: haec praecipienda videntur lectoribus, ne alienos mores ad suos referant, Nep. – mit folg. bl. Coniunctiv, praecipit omnes mortales pecuniā aggrediantur, Sall.: semper se nepoti suo praecepisse abiret studeretque, Plin. ep. – mit folg. Infin., temporibus parēre, Cic.: parcere omnibus, Cic.: sunt qui praecipiant herbas nocentes sumere, Ov.: praecipiunt (paeoniam) eruere noctu, Plin. – m. folg. Acc. u. Infin. Act., ceteros omnes decedere praecepit, Apul. met. 2, 5: redire mulierem in patriam praecepit, Spart. Sev. 15, 7: qui claudos praecipiebat incedere, Arnob. 1, 63: flumina fluere praecepit, Lact. 2, 5, 1: Vergilius errantium quoque siderum rationem ediscendam praecipit, Plin. 18, 209 (vgl. 23, 105). – gew. m. Acc. u. Infin. Pass., zB. ceteras (sarcinas) incendi praecepit, Curt. 6, 6 (21), 15: etiam scelere convictos nonnisi ad opus damnari praeceperat, Suet. Ner. 31, 3: pueros in agrum deduci praecepit, Iustin. 3, 3, 6; vgl. die Stellensammlung bei Dräger Hist. Synt.2 Bd. 2. S. 410 und Paucker De Latin. scriptt. hist. Aug. melet. p. 126 sq. – im Passiv praecipior pers. mit Infin. Act. (= mir wird befohlen, daß ich usw.), id quod agebat continuare praeceptus est, Amm. 15, 3, 9: saxum ferire et aquam producere praeceptus est, Sulp. Sev. chron. 1, 21, 7: merito incessanter praecipimur domino psallere, Cassiod. in psalm. 97 concl.; od. mit Infin. Pass. (= es wird befohlen, daß ich usw.), Philoromus auriga rapi praeceptus, Amm. 15, 7, 2 (u. so 20, 4, 6; 29, 3, 5); vgl. Iuven. 14, 229, wo nach Bücheler Rhein. Mus. 43, 295 conduplicari zu lesen ist. – absol., ut praeceperat, Curt.: ut erat praeceptum, Caes.: sicut praeceptum erat, Curt. – b) vorschreiben = lehren, mit folg. Acc. u. Infin., an ratio parum praecipit (lehrt) nec bonum illud esse nec porro malum, Cic. Tusc. 4, 39. – bes. als Lehrer in Büchern oder in der Schule etw. lehren, vortragen, in etw. Unterricht geben usw., artem, Ov.: alci rationem tempestatum, Cic.: praecipe cantus, lehre mich, gib mir ein, hilf mir singen usw., Hor. – absol. = Lehrer sein, Unterricht geben, de eloquentia, Cic.: alci, Suet.: Partiz. subst., praecipientes, die Lehrenden, die Lehrer, inscientia praecipientium, Tac. dial.: eum in numero praecipientium non habeo, Quint.: und die bloß Lehrenden = die Theoretiker, Quint. 2, 6, 1.

    lateinisch-deutsches > praecipio

  • 19 Veneti [1]

    1. Venetī, ōrum, m., I) (Ενετοί, Eneti, später Ἑνετοί, Heneti, dann Veneti, wonach Polyb. Ουένετοι gebildet) urspr. ein thrazischer Stamm in Paphlagonien, unter Antenor an die Nordwestküste des Adriatischen Meeres eingewandert, im heutigen Venetianischen, Eneti (al. Heneti), Liv. 1, 1, 2 sq. (wo auch Genet. Enetûm): später Veneti, Mela 2, 4, 2 (2. § 59). Iustin. 20, 1, 8. – Sing., Venetus, ī, m., der Veneter, kollektiv, Lucan. 4, 134: Venetus remex, Sidon. epist. 1, 5, 5. – Dav.: A) Venetus, a, um, venetisch, gentes, Sil.: terrae, Mart.: Eridanus, Prop.: Mantua, Sidon.; dah. auch Vergilius, Macr. – B) Venetia, ae, f. (Ενετική), das Gebiet der Veneter, Liv. u.a. – II) eine Völkerschaft in Gallia Lugdun., in der Gegend des heutigen Vannes, Caes. b.G. 2, 34; 3, 9, 3. Flor. 3, 10, 5. – Dav.: A) Venetia, ae, f., das Land der Veneter, Caes. b.G. 3, 9. § 9. – B) Veneticus, a, um, venetisch, insulae, Plin.: bellum, der Römer mit den Venetern, Caes.

    lateinisch-deutsches > Veneti [1]

  • 20 Vergilianus

    Vergiliānus, a, um, s. Vergilius.

    lateinisch-deutsches > Vergilianus

См. также в других словарях:

  • Vergilius — steht für: den römischen Dichter Vergil (2798) Vergilius, einen Asteroiden des Hauptgürtels Siehe auch: Virgilio Diese Seite ist eine Begriffsklärung zur Unt …   Deutsch Wikipedia

  • Vergilius — Vergilius, 1) so v. w. Virgilius; 2) Polydorus, geb. in Urbino, studirte Theologie in Bologna, wurde dann päpstlicher Kammermeister in Rom, ging als päpstlicher Gesandter zum König Heinrich VIII. nach England, wo er Archidiakonus in Wells wurde,… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Vergilĭus — (Virgilius), Publius Maro, berühmter röm. Dichter, geb. 15. Okt. 70 v. Chr. in Andes bei Mantua, wo sein Vater ein Landgütchen besaß, gest. 21. Sept. 19 in Brundisium, trieb rhetorische und philosophische Studien in Cremona, Mailand und Rom,… …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Vergilius — Vergilĭus, lat. Dichter, s. Virgilius …   Kleines Konversations-Lexikon

  • Vergilius — Vergilius, P., s. Virgilius …   Herders Conversations-Lexikon

  • Vergilius Romanus — Folio 1 recto del manuscrito Autor Desconocido (copia de l …   Wikipedia Español

  • Vergilĭus der Zauberer — Vergilĭus der Zauberer, die im Mittelalter sagenhaft ausgeschmückte Gestalt des römischen Dichters Vergilius. Einige rätselhafte Stellen in seinen Gedichten führten schon früh auf die Meinung, daß darin eine ganz besondere Weisheit und… …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Vergilius of Salzburg, Saint — • Irish born Abbot of St. Peter s monastery at Salzburg. He held that the earth was round, for which St. Boniface accused him of heresy. Vergilius freed himself of the charge, and went on to become a missionary, dying in 789 Catholic Encyclopedia …   Catholic encyclopedia

  • Vergilius Ferm — Vergilius Ture Anselm Ferm ( * 1896; † February 41974 in Wooster, Ohio) was the Compton Professor of Philosophy at the College of Wooster.Works* Theology and Religious Experience (pp. 26 43) in [http://books.google.com/books?id=PLFAAAAAIAAJ… …   Wikipedia

  • VERGILIUS Marcellus — vide Marcellus …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Vergilius of Salzburg — Infobox Saint name=Vergilius of Salzburg birth date=c. 700 death date=27 November 784 feast day=27 November venerated in=Roman Catholic Church imagesize=225px caption=Statue of Saint Vergilius at the Salzburg Cathedral birth place=Ireland death… …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»