Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

Servius

  • 1 Servius

    Servĭus, i, m.
    I.
    A Roman proper name, esp. in the Sulpician gens; whence Servii is sometimes used for Sulpicii, Oth. ap. Tac. H. 2, 48.—Esp., Servius Sulpitius Rufus, an eminent jurist and statesman, contemporary with Cicero, alled Servius, Dig. 47, 2, 76, § 1; Gai. Inst. 2, 244; v. Sulpicius.—Hence, Servĭānus, a, um, adj., of or belonging to Servius Sulpitius the jurist, Servian:

    actio,

    Dig. 20, 1, 3; for which also simply Servĭāna, ae, ib. 20, 1, 1; 20, 1, 7; 20, 1, 10.—
    II.
    Servius Tullius, the sixth king of Rome; v. Tullius.—
    III.
    Servius Maurus Honoratus, a grammarian under Valentinian, a commentator on Vergil.

    Lewis & Short latin dictionary > Servius

  • 2 Servius

    Servius, iī, m. (v. servus, eig., ein »Sklavenkind«), ein röm. Vorname, der durch den König Servius Tullius aufkam u. nachher nur in dem sulpicischen Geschlechte vorkommt, s. Sulpicius. – Außerdem Servius, vollst. Servius Maurus Honoratus, ein gelehrter Grammatiker im 5. Jahrh. n. Chr., bekannt als Erklärer Vergils, Rufin. de comp. et de metr. orat. p. 191, 11 ed. Bait.

    lateinisch-deutsches > Servius

  • 3 Servius

    Servius, iī, m. (v. servus, eig., ein »Sklavenkind«), ein röm. Vorname, der durch den König Servius Tullius aufkam u. nachher nur in dem sulpicischen Geschlechte vorkommt, s. Sulpicius. – Außerdem Servius, vollst. Servius Maurus Honoratus, ein gelehrter Grammatiker im 5. Jahrh. n. Chr., bekannt als Erklärer Vergils, Rufin. de comp. et de metr. orat. p. 191, 11 ed. Bait.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Servius

  • 4 servius

    Servius (Roman praenomen); (abb. Ser.)

    Latin-English dictionary > servius

  • 5 Servius

    ī m.
    Сервий, римск. praenomen; наиболее известны
    1) S. Tulliusсм. Tullius I
    2) S. Maurus Honoratus, грамматик конца IV в. н. э., комментатор Вергилия

    Латинско-русский словарь > Servius

  • 6 servius Sulpicius Rufus

    замечательный юрист и оратор, консул (711 г.), друг Цицерона (1. 2 § 42. 43 D. 1, 2. Gai. I. 188. II. 244. III. 149. 156. 179. 183.).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > servius Sulpicius Rufus

  • 7 Serviana

    Servĭus, i, m.
    I.
    A Roman proper name, esp. in the Sulpician gens; whence Servii is sometimes used for Sulpicii, Oth. ap. Tac. H. 2, 48.—Esp., Servius Sulpitius Rufus, an eminent jurist and statesman, contemporary with Cicero, alled Servius, Dig. 47, 2, 76, § 1; Gai. Inst. 2, 244; v. Sulpicius.—Hence, Servĭānus, a, um, adj., of or belonging to Servius Sulpitius the jurist, Servian:

    actio,

    Dig. 20, 1, 3; for which also simply Servĭāna, ae, ib. 20, 1, 1; 20, 1, 7; 20, 1, 10.—
    II.
    Servius Tullius, the sixth king of Rome; v. Tullius.—
    III.
    Servius Maurus Honoratus, a grammarian under Valentinian, a commentator on Vergil.

    Lewis & Short latin dictionary > Serviana

  • 8 allido

    adlīdo (allīdo), ĕre, līsi, līsum [ad + laedo] [st2]1 [-] heurter contre, briser. [st2]2 [-] mettre en péril, endommager.    - allidere aliquid rei, Lucr. ad rem, Caes. in rem, Claud.: heurter une chose contre une autre.    - allidere gemmas, Coll.: froisser les bourgeons de la vigne.    - Servius adlisus est, ceteri conciduntur, Cic.: Servius a touché contre l'écueil, les autres se sont noyés.    - allidi in re aliqua, Cic.: échouer, subir un revers.    - allidi, Col.: être ruiné (comme après un naufrage).
    * * *
    adlīdo (allīdo), ĕre, līsi, līsum [ad + laedo] [st2]1 [-] heurter contre, briser. [st2]2 [-] mettre en péril, endommager.    - allidere aliquid rei, Lucr. ad rem, Caes. in rem, Claud.: heurter une chose contre une autre.    - allidere gemmas, Coll.: froisser les bourgeons de la vigne.    - Servius adlisus est, ceteri conciduntur, Cic.: Servius a touché contre l'écueil, les autres se sont noyés.    - allidi in re aliqua, Cic.: échouer, subir un revers.    - allidi, Col.: être ruiné (comme après un naufrage).
    * * *
        Allido, allidis, allisi, allisum, pen. prod. allidere, Compositum ex Ad et Laedo. Caesar. Heurter contre quelque chose et froisser.
    \
        Allidere nauem ad scopulos. Caesar. Heurter son navire contre les rochiers.
    \
        Allidere gemmas. Columel. Blesser ou rompre les bourgeons.
    \
        Allidere aliquid alteri rei. Lucret. Heurter une chose contre une autre.
    \
        Allidi aliquis dicitur per metaphoram. Columel. Quand il recoit quelque dommage.
    \
        Allidi in re aliqua. Cice. Recevoir quelque perte et dommage en quelque chose.

    Dictionarium latinogallicum > allido

  • 9 galba

    I ae f.
    1) сало, жир (по-галльски) Su
    2) гусеница (предпол. ясеневого шелкопряда, Bombyx aesculi, L) Su
    II Galba, ae m.
    Гальба, царь свессионов времен Цезаря Cs
    III Galba, ae m.
    Гальба, cognomen в роде Сульпициев; наиболее известны
    1) P. Sulpicius G. Maximus, консул в 211 и 200 гг. до н. э., управлял Македонией L
    2) Servius Sulpicius G., претор в 151 г. до н. э., жестокий правитель Испании, консул в 144 г. до н. э. C, Q, VM
    3) Servius Sulpicius G., участник галльской войны в качестве легата Цезаря, впоследствии примкнувший к заговору против Цезаря C, Cs, Su
    4) Servius Sulpicius G. (5 г. до н. э.69 г. н. э.); в 33 г. н. э. — консул; после Неронаримск. император (68—69 гг.) T, Su

    Латинско-русский словарь > galba

  • 10 Sulpicius

    I a, um [ Sulpicius II \] II Sulpicius, a, um
    Сульпиций, римск. nomen; наиболее известны
    1) Servius S. Camerīnus Cornūtus, консул в 500 г. до н. э., победитель латинян в 496 г. до н. э. L
    2) Servius S. Galba, один из крупнейших ораторов своего времени (середина II в. до н. э.) C, Q, VM
    3) P. S. Rufus, народный трибун в 88 г. до н. э., вначале сторонник, а затем противник Суллы, по приказу которого умерщвлен в 82 г. до н. э. C
    4) Servius S. Rufus, оратор, правовед, друг Цицерона, претор в 65 г. до н. э., консул в 51 г. до н. э. (умер в 43 г. до н. э.) C

    Латинско-русский словарь > Sulpicius

  • 11 Tullianum

    Tullĭus, i, m.; Tullĭa, ae, f., the name of a Roman gens. Esp.,
    I.
    Servius Tullius, the sixth king of Rome, Liv. 1, 41 sqq. —
    II.
    M. Tullius Cicero, the renowned statesman and orator.
    III.
    Q. Tullius Cicero, his brother.
    IV.
    M. Tullius Tiro, a freedman of M. Cicero.
    V.
    Fem. Tullia, a daughter of king Servius Tullius, and wife of Tarquinius Superbus. —Also,
    VI.
    A daughter of M. Tullius Cicero. —Hence, Tullĭā-nus, a, um, adj., of or belonging to a Tullius, Tullian:

    semis,

    Cic. Att. 15, 29, 1:

    caput,

    id. ib. 15, 26, 4: Scipio, i. e. introduced in Cicero's Somnium Scipionis, Macr. Somn. Scip. 1, 1.— Subst.: Tullĭānum, i, n., the dungeon of the state-prison in Rome, built by king Servius Tullius, Varr. L. L. 5, § 151 Müll.; Sall. C. 55, 3 sq.; Liv. 29, 22, 10; cf. Becker, Antiq. 1, p. 262 sq.— Adv.: Tullĭānē, in the manner of M. Tullius Cicero: jocari, Aug. contr. Pelag. 2, 10, 37.

    Lewis & Short latin dictionary > Tullianum

  • 12 Tullius

    Tullĭus, i, m.; Tullĭa, ae, f., the name of a Roman gens. Esp.,
    I.
    Servius Tullius, the sixth king of Rome, Liv. 1, 41 sqq. —
    II.
    M. Tullius Cicero, the renowned statesman and orator.
    III.
    Q. Tullius Cicero, his brother.
    IV.
    M. Tullius Tiro, a freedman of M. Cicero.
    V.
    Fem. Tullia, a daughter of king Servius Tullius, and wife of Tarquinius Superbus. —Also,
    VI.
    A daughter of M. Tullius Cicero. —Hence, Tullĭā-nus, a, um, adj., of or belonging to a Tullius, Tullian:

    semis,

    Cic. Att. 15, 29, 1:

    caput,

    id. ib. 15, 26, 4: Scipio, i. e. introduced in Cicero's Somnium Scipionis, Macr. Somn. Scip. 1, 1.— Subst.: Tullĭānum, i, n., the dungeon of the state-prison in Rome, built by king Servius Tullius, Varr. L. L. 5, § 151 Müll.; Sall. C. 55, 3 sq.; Liv. 29, 22, 10; cf. Becker, Antiq. 1, p. 262 sq.— Adv.: Tullĭānē, in the manner of M. Tullius Cicero: jocari, Aug. contr. Pelag. 2, 10, 37.

    Lewis & Short latin dictionary > Tullius

  • 13 aemulatio

    aemŭlātĭo, ōnis, f. [st2]1 [-] émulation, désir d'égaler. [st2]2 [-] rivalité, jalousie, envie.    - aemulatio est alicui cum aliquo: qqn rivalise avec qqn.    - Ser. Tullius regnavit annos quattuor et quadraginta ita ut bono etiam moderatoque succedenti regi difficilis aemulatio esset, Liv. 1: Servius Tullius régna quarante-quatre ans si bien qu'il serait difficile pour un successeur même bon et modéré de rivaliser avec lui.    - aemulationem concitare: donner de l'émulation, exciter l'émulation.    - aemulationem alere: entretenir l'émulation.    - aemulatione: avec émulation, à l'envi.
    * * *
    aemŭlātĭo, ōnis, f. [st2]1 [-] émulation, désir d'égaler. [st2]2 [-] rivalité, jalousie, envie.    - aemulatio est alicui cum aliquo: qqn rivalise avec qqn.    - Ser. Tullius regnavit annos quattuor et quadraginta ita ut bono etiam moderatoque succedenti regi difficilis aemulatio esset, Liv. 1: Servius Tullius régna quarante-quatre ans si bien qu'il serait difficile pour un successeur même bon et modéré de rivaliser avec lui.    - aemulationem concitare: donner de l'émulation, exciter l'émulation.    - aemulationem alere: entretenir l'émulation.    - aemulatione: avec émulation, à l'envi.
    * * *
        AEmulatio, Verbale, Actus ipse aemulandi. Cic. Imitation.
    \
        AEmulatio, pro Inuidia. Valer. Max. Emulation.

    Dictionarium latinogallicum > aemulatio

  • 14 ardeo

    ardĕo, ēre, arsi, arsum    - intr., qqf. tr. -    - part. fut. arsurus Virg. En. 11, 77; Tib. 1, 1, 61; Ov. M. 2, 245; Liv. 25, 24, 14, etc. --- part. pass. arsus, Plin.-Val. 2, 9 --- parf. arduerint Cil. 6, 2107. [st1]1 [-] être enflammé, être brûlé, être en feu.    - ardet bello Syria, Cic.: la Syrie est en feu.    - ardentes faces, Cic. Tusc. 5, 76: torches en feu.    - domus ardebat Cic. Dom. 62: la maison brûlait.    - ardet Ucalegon, Virg. En. 2, 311: Ucalégon [le palais d'Ucalégon] est en feu.    - ardentes laminae, Cic. Verr. 5, 163: lames de fer rougies.    - caput arsisse Servio Tullio dormienti, Cic. Div. 1, 121: [on raconte] que la tête de Servius Tullius, pendant qu'il dormait, fut entourée de flammes. [st1]2 [-] briller, étinceler, resplendir.    - campi armis ardent, Virg. En. 11, 602: la plaine flamboie de l'éclat des armes.    - ardet apex capiti, Virg. En. 10, 270: le cimier étincelle sur sa tête.    - ardebant oculi, Cic. Verr. 5, 161: ses yeux étincelaient (flamboyaient). [st1]3 [-] être consumé, être dévoré, être tourmenté, souffrir violemment.    - ardebat Domitianus et crudelitatis et iniquitatis infamiā, Plin. Ep. 4: Domitien était tourmenté par l'infamie que lui valaient sa cruauté et son injustice.    - podagrae doloribus ardere, Cic. Fin. 5, 94: être tourmenté par les douleurs de la goutte. [st1]4 [-] brûler (d'une passion), être transporté par un sentiment violent, être enflammé; brûler d'amour.    - ardere Galliam, Caes. BG. 5, 29, 4: [il disait] que la Gaule était en feu [que les passions étaient allumées en Gaule].    - ut non solum incendere judicem, sed ipse ardere videaris, Cic. de Or. 2, 188: tellement que tu parais non seulement enflammer les juges, mais être toi-même embrasé du même feu.    - cupiditate libertatis ardere, Cic. Phil. 10, 14: brûler du désir de la liberté.    - odio ardere, Cic. Phil. 4, 4: brûler de haine.    - dolore, irā ardere, Cic. Att. 2, 19, 5: être transporté de dépit, de colère.    - mais ardere invidiā, Cic. de Or. 3, 8; Liv. 5, 11, 4: être la proie (être en butte) à la haine, à la malveillance.    - ardere infamiā, Plin. 4, 11, 4: être en butte à la réprobation.    - arsit Atrides virgine raptā, Hor. O. 2, 4, 7: le fils d'Atrée brûla pour une vierge prisonnière.    - ardere in virgine, Ov. M. 9, 725: brûler pour une vierge.    - avec ad + gérongif animi ad ulciscendum ardebant, Caes. BG. 6, 34, 7: les esprits brûlaient de se venger.    - avec inf. persequi Jugurtham animo ardebat, Sall. J. 39, 5: il brûlait de poursuivre Jugurtha.    - ardet in arma, Virg. En. 12, 71: il brûle de combattre.    - avec acc. Corydon ardebat Alexin, Virg. B, 2, 1: Corydon brûlait d'amour pour Alexis.    - arsisti aliam, Virg.: tu as brûlé pour une autre.    - Thestylon Aulus amat sed nec minus ardet Alexin, Mart. 8, 63: Aulus aime Thestyle et n'en brûle pas moins pour Alexis.    - cf. Hor. O. 4, 9, 13; Gell. 6, 8, 3. [st1]5 [-] abs. s'enflammer, se déchaîner, être à son paroxysme.    - ardet ambitus, Cic.: la brigue se déchaîne, la brigue est à son paroxysme.    - cum arderet acerrime conjuratio, Cic. Sull. 53: alors que la conjuration était dans son feu le plus vif.    - cum maxime furor arderet Antoni, Phil. 3, 3: alors que la démence d'Antoine était à son paroxysme.    - omnium in illum odia civium ardebant desiderio mei, Cic. Mil. 39: la haine de tous les citoyens était allumée contre lui par le regret de mon absence.    - dolor ossibus ardet, Virg. En. 9, 65: le dépit porte son feu jusque dans la moelle de ses os.
    * * *
    ardĕo, ēre, arsi, arsum    - intr., qqf. tr. -    - part. fut. arsurus Virg. En. 11, 77; Tib. 1, 1, 61; Ov. M. 2, 245; Liv. 25, 24, 14, etc. --- part. pass. arsus, Plin.-Val. 2, 9 --- parf. arduerint Cil. 6, 2107. [st1]1 [-] être enflammé, être brûlé, être en feu.    - ardet bello Syria, Cic.: la Syrie est en feu.    - ardentes faces, Cic. Tusc. 5, 76: torches en feu.    - domus ardebat Cic. Dom. 62: la maison brûlait.    - ardet Ucalegon, Virg. En. 2, 311: Ucalégon [le palais d'Ucalégon] est en feu.    - ardentes laminae, Cic. Verr. 5, 163: lames de fer rougies.    - caput arsisse Servio Tullio dormienti, Cic. Div. 1, 121: [on raconte] que la tête de Servius Tullius, pendant qu'il dormait, fut entourée de flammes. [st1]2 [-] briller, étinceler, resplendir.    - campi armis ardent, Virg. En. 11, 602: la plaine flamboie de l'éclat des armes.    - ardet apex capiti, Virg. En. 10, 270: le cimier étincelle sur sa tête.    - ardebant oculi, Cic. Verr. 5, 161: ses yeux étincelaient (flamboyaient). [st1]3 [-] être consumé, être dévoré, être tourmenté, souffrir violemment.    - ardebat Domitianus et crudelitatis et iniquitatis infamiā, Plin. Ep. 4: Domitien était tourmenté par l'infamie que lui valaient sa cruauté et son injustice.    - podagrae doloribus ardere, Cic. Fin. 5, 94: être tourmenté par les douleurs de la goutte. [st1]4 [-] brûler (d'une passion), être transporté par un sentiment violent, être enflammé; brûler d'amour.    - ardere Galliam, Caes. BG. 5, 29, 4: [il disait] que la Gaule était en feu [que les passions étaient allumées en Gaule].    - ut non solum incendere judicem, sed ipse ardere videaris, Cic. de Or. 2, 188: tellement que tu parais non seulement enflammer les juges, mais être toi-même embrasé du même feu.    - cupiditate libertatis ardere, Cic. Phil. 10, 14: brûler du désir de la liberté.    - odio ardere, Cic. Phil. 4, 4: brûler de haine.    - dolore, irā ardere, Cic. Att. 2, 19, 5: être transporté de dépit, de colère.    - mais ardere invidiā, Cic. de Or. 3, 8; Liv. 5, 11, 4: être la proie (être en butte) à la haine, à la malveillance.    - ardere infamiā, Plin. 4, 11, 4: être en butte à la réprobation.    - arsit Atrides virgine raptā, Hor. O. 2, 4, 7: le fils d'Atrée brûla pour une vierge prisonnière.    - ardere in virgine, Ov. M. 9, 725: brûler pour une vierge.    - avec ad + gérongif animi ad ulciscendum ardebant, Caes. BG. 6, 34, 7: les esprits brûlaient de se venger.    - avec inf. persequi Jugurtham animo ardebat, Sall. J. 39, 5: il brûlait de poursuivre Jugurtha.    - ardet in arma, Virg. En. 12, 71: il brûle de combattre.    - avec acc. Corydon ardebat Alexin, Virg. B, 2, 1: Corydon brûlait d'amour pour Alexis.    - arsisti aliam, Virg.: tu as brûlé pour une autre.    - Thestylon Aulus amat sed nec minus ardet Alexin, Mart. 8, 63: Aulus aime Thestyle et n'en brûle pas moins pour Alexis.    - cf. Hor. O. 4, 9, 13; Gell. 6, 8, 3. [st1]5 [-] abs. s'enflammer, se déchaîner, être à son paroxysme.    - ardet ambitus, Cic.: la brigue se déchaîne, la brigue est à son paroxysme.    - cum arderet acerrime conjuratio, Cic. Sull. 53: alors que la conjuration était dans son feu le plus vif.    - cum maxime furor arderet Antoni, Phil. 3, 3: alors que la démence d'Antoine était à son paroxysme.    - omnium in illum odia civium ardebant desiderio mei, Cic. Mil. 39: la haine de tous les citoyens était allumée contre lui par le regret de mon absence.    - dolor ossibus ardet, Virg. En. 9, 65: le dépit porte son feu jusque dans la moelle de ses os.
    * * *
        Ardeo, ardes, arsi, arsum, ardere. Virgil. Ardre, ou ardoir, brusler.
    \
        Ardere, actiua significatione, pro Adurere. Virg. Brusler quelque chose.
    \
        Ardere. Virg. Resplendir, Reluire.
    \
        Ardent oculi. Cic. Les yeulx luy estincellent.
    \
        Ardere. Virgil. Estre fort actif, Estre aspre et ardant à faire quelque chose.
    \
        Ardeo te videre. Pli. iunior. Je desire fort de te veoir, Je brusle de desir, etc. J'endesve de te veoir.
    \
        Ardere aliquem. Virg. Aimer aucun oultre mesure, Brusler d'amour.
    \
        Ex aequo ardere. Ouid. S'entraimer esgalement.
    \
        Ardere in virgines. Ouid. Aimer une pucelle.
    \
        Foeliciter ardere. Ouid. Aimer heureusement, Estre heureux en amours.
    \
        Ardebat amore illius hospitae. Cic. Il brusloit d'amour.
    \
        Ardere. Virg. Estre fort courroucé.
    \
        Ardere. Virg. Estre emflambé.
    \
        Auaritia ardere. Cic. Brusler d'avarice.
    \
        Quum cuncta bello arderent. Li. La guerre estant par tout allumee.
    \
        Conscientia ardere. Cic. Estre fort troublé, se sentant estre coulpable de quelque chose.
    \
        Cupiditate Cic. Fort convoiter.
    \
        Podagrae doloribus. Cic. Estre grandement vexé ou travaillé des gouttes.
    \
        Flagitio. Plaut. Estre attainct et convaincu d'un grand forfaict.
    \
        Iracundia. Terent. Estre fort courroucé.
    \
        Quum arderent inuidia Patres. Liu. Estant grandement blasmez et hais.
    \
        Ardens odio vestri. Cic. Vous hayant en grande haine.
    \
        Omnia in illum odia ciuium ardebant desyderio mei. Cic. Le desir qu'on avoit de moy, avoit enflambé la haine de tous à l'encontre de luy.

    Dictionarium latinogallicum > ardeo

  • 15 stimulo

    stĭmŭlo, āre, āvi, ātum - tr. - [st2]1 [-] piquer de l'aiguillon, aiguillonner. [st2]2 [-] aiguillonner, stimuler, exciter, encourager. [st2]3 [-] exciter (un désir). [st2]4 [-] tourmenter, harceler, faire souffrir.    - excitare in aliquem: exciter contre qqn.    - cupido imperii duos cognatos vicinosque populos ad arma stimulat, Liv. 1, 23: la passion du pouvoir a poussé deux peuples apparentés et voisins à prendre les armes.    - injuriae dolor in Tarquinium ipsum magis quam in Servium eos stimulabat, Liv. 1, 40: la douleur de l'affront les excitait plus contre Tarquin en personne que contre Servius.    - stimulare ut: pousser à.    - stimulare ne: pousser à ne... pas.    - Piso quem ad perturbandam rem publicam inopia atque mali mores stimulabant, Sall. C. 18: Pison que la misère et le mauvais caractère avaient poussé à troubler la république.    - stimulante fame, Ov. Tr. 1, 6, 9: sous l'aiguillon de la faim.    - metu stimulante, Curt. 7, 7, 26: sous l'aiguillon de la crainte.
    * * *
    stĭmŭlo, āre, āvi, ātum - tr. - [st2]1 [-] piquer de l'aiguillon, aiguillonner. [st2]2 [-] aiguillonner, stimuler, exciter, encourager. [st2]3 [-] exciter (un désir). [st2]4 [-] tourmenter, harceler, faire souffrir.    - excitare in aliquem: exciter contre qqn.    - cupido imperii duos cognatos vicinosque populos ad arma stimulat, Liv. 1, 23: la passion du pouvoir a poussé deux peuples apparentés et voisins à prendre les armes.    - injuriae dolor in Tarquinium ipsum magis quam in Servium eos stimulabat, Liv. 1, 40: la douleur de l'affront les excitait plus contre Tarquin en personne que contre Servius.    - stimulare ut: pousser à.    - stimulare ne: pousser à ne... pas.    - Piso quem ad perturbandam rem publicam inopia atque mali mores stimulabant, Sall. C. 18: Pison que la misère et le mauvais caractère avaient poussé à troubler la république.    - stimulante fame, Ov. Tr. 1, 6, 9: sous l'aiguillon de la faim.    - metu stimulante, Curt. 7, 7, 26: sous l'aiguillon de la crainte.
    * * *
        Stimulo, stimulas, pen. corr. stimulare. Terent. Piquer, Aguillonner, Inciter, Stimuler, Esmouvoir.
    \
        Iras functas stimulauimus. Stat. Nous avons resmeu les courroux appaisez.

    Dictionarium latinogallicum > stimulo

  • 16 adlīdo

    adlīdo (allīdo), ĕre, līsi, līsum [ad + laedo] [st2]1 [-] heurter contre, briser. [st2]2 [-] mettre en péril, endommager.    - allidere aliquid rei, Lucr. ad rem, Caes. in rem, Claud.: heurter une chose contre une autre.    - allidere gemmas, Coll.: froisser les bourgeons de la vigne.    - Servius adlisus est, ceteri conciduntur, Cic.: Servius a touché contre l'écueil, les autres se sont noyés.    - allidi in re aliqua, Cic.: échouer, subir un revers.    - allidi, Col.: être ruiné (comme après un naufrage).

    Dictionarium latinogallicum > adlīdo

  • 17 adlīdo

    allīdo (adlīdo), ĕre, līsi, līsum [ad + laedo] [st2]1 [-] heurter contre, briser. [st2]2 [-] mettre en péril, endommager.    - allidere aliquid rei, Lucr. ad rem, Caes. in rem, Claud.: heurter une chose contre une autre.    - allidere gemmas, Coll.: froisser les bourgeons de la vigne.    - Servius adlisus est, ceteri conciduntur, Cic.: Servius a touché contre l'écueil, les autres se sont noyés.    - allidi in re aliqua, Cic.: échouer, subir un revers.    - allidi, Col.: être ruiné (comme après un naufrage).

    Dictionarium latinogallicum > adlīdo

  • 18 adsiduissime

    1.
    assĭdŭus ( ads-, perh. only by confusion of 1. assiduus with 2. assiduus), i, m. [as-do; cf.

    infra,

    Gell. 16, 10, 15 ], a tributepayer; a name given by Servius Tullius to the citizens of the upper and more wealthy classes, in opp. to proletarii, citizens of the lowest classes, who benefit the state only by their progeny (proles).
    I.
    A.. Lit.:

    cum locupletes assiduos (Servius) appellāsset ab aere dando,

    Cic. Rep. 2, 22, 40.—So in the Twelve Tables:

    adsiduo vindex adsiduus esto. Proletario jam civi, cui quis volet vindex esto,

    Gell. 16, 10, 5; cf.

    Dirks. Transl. 154 sq.: locuples enim est assiduus, ut ait L. Aelius, appellatus ab aere dando,

    Cic. Top. 2, 10; Varr. ap. Non. p. 67, 25: quibus erant pecuniae satis locupletes, assiduos;

    contrarios proletarios,

    id. ib.:

    assiduum ab aere dando,

    Quint. 5, 10, 55:

    adsiduus in Duodecim Tabulis pro locuplete dictus, ab assibus, id est aere dando,

    Gell. 16, 10, 15: adsiduus dicitur, qui in eā re, quam frequenter agit, quasi consedisse videatur. Alii assiduum locupletem, quasi multorum assium dictum putārunt. Alii eum, qui sumptu proprio militabat, ab asse dando vocatum existimārunt, Paul. ex Fest. p. 9 Müll.:

    ditiores qui asses dabant, assidui dicti sunt,

    Charis. p. 58 P.; cf. vindex ap. Cassiod. Orth. p. 2318 P.:

    assiduus dicebatur apud antiquos, qui assibus ad aerarii expensam conferendis erat,

    Isid. Orig. 10, 17; cf. Nieb. Röm. Gesch. 1, pp. 496-502.—
    B.
    Meton., a rich person:

    noctīsque diesque adsiduo satis superque est,

    Plaut. Am. 1, 1, 14.—
    II.
    Trop., adject. of a first-rate, classical writer:

    classicus adsiduusque aliquis scriptor, non proletarius,

    Gell. 19, 8, 15 (cf. on the other hand:

    Proletario sermone nunc quidem utere,

    common talk, Plaut. Mil. 3, 1, 157).
    2.
    assĭdŭus ( ads-, Ritschl, Lachm., Fleck., B. and K., Rib., Weissenb., Jahn; ass-, Merk., Halm, K. and H.), a, um, adj. [from assideo, as continuus from contineo, etc.]:

    Itaque qui adest, adsiduus (est),

    Varr. L. L. 7, § 99; but more correctly: adsiduus dicitur, qui in eā re, quam frequenter agit, quasi consedisse videatur, to have sat down to it, Paul. ex Fest. p. 9 Müll.; hence,
    I.
    Constantly present somewhere, attending to, busy or occupied with something (cf. deses, idle, from desideo):

    cum hic filius adsiduus in praediis esset,

    Cic. Rosc. Am. 7; id. Att. 4, 8, b, §

    3: fuit adsiduus mecum praetore me,

    id. Cael. 4, 10; Varr. R. R. 2, 10, 6; Vulg. Eccli. 9, 4; 37, 15:

    semper boni adsiduique domini (i. e. qui frequenter adest in praediis) referta cella vinariā, oleariā, etc.,

    Cic. Sen. 16, 56:

    suos liberos agricolas adsiduos esse cupiunt,

    id. Rosc. Am. 16, 47:

    flagitator,

    id. Brut. 5, 18:

    his potius tradam adsiduis uno opere eandem incudem diem noctemque tundentibus,

    id. de Or. 2, 39, 162:

    Elevat adsiduos copia longa viros,

    Prop. 3, 31, 44:

    campus, Assiduis pulsatus equis,

    Ov. M. 6, 219:

    adsiduus in oculis hominum fuerat,

    Liv. 35, 10:

    hostis, adsiduus magis quam gravis,

    id. 2, 48:

    canes adsiduiores,

    Varr. R. R. 2, 9:

    circa scholas adsiduus,

    Suet. Tib. 11:

    (patrimonia) majora fiunt Incude adsiduā semperque ardente camino,

    by the busy anvil, Juv. 14, 118:

    Retibus adsiduis penitus scrutante macello Proxima,

    id. 5, 95:

    Quem cavat adsiduis sudibus,

    id. 6, 248:

    in mandatis illius maxime adsiduus esto,

    Vulg. Eccli. 6, 37; 12, 3.—So of the constant attendance of candidates for office, Q. Cic. Petit. Cons. 9, 37 (cf. these passages in their connection).—Hence sarcastically of parasites:

    urbani adsidui cives, quos scurras vocant,

    Plaut. Trin. 1, 2, 165.—
    II.
    With the prominent idea of continuance in time, continual, unremitting, incessant, perpetual, constant (very freq. both in prose and poetry):

    foro operam adsiduam dare,

    Plaut. As. 2, 4, 22: ludis adsiduas operas dare, [p. 180] Lucr. 4, 974:

    pars terraï perusta solibus adsiduis,

    id. 5, 252:

    imbres,

    id. 5, 341; Cic. Att. 13, 16:

    motus,

    Lucr. 1, 995, and 4, 392;

    2, 97: repulsus,

    id. 4, 106:

    casus,

    id. 5, 205:

    frequentia,

    Cic. Planc. 8 fin.; Q. Cic. Petit. Cons. 9, 37: febricula, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 21 fin.:

    adsidua ac diligens scriptura,

    Cic. Or. 1, 33, 150:

    recordatio,

    id. Fin. 1, 12, 41:

    deorum adsidua insidens cura,

    Liv. 1, 21:

    deprecatio justi adsidua,

    Vulg. Jac. 5, 16:

    (portae) adsiduus custos,

    Liv. 34, 9:

    longa temporum quies et continuum populi otium et assidua senatūs tranquillitas, etc.,

    Tac. Or. 38:

    sterilitates,

    Suet. Claud. 18:

    quantum (nominis) Octavius abstulit udo Caedibus adsiduis gladio,

    Juv. 8, 243:

    barbarorum incursus,

    Suet. Vesp. 8:

    vasa aurea adsiduissimi usūs,

    id. Aug. 71:

    ignis,

    Tib. 1, 1, 6:

    aqua,

    Prop. 2, 1, 68; 2, 19, 31; 3, 11, 56 al.:

    libidines,

    id. 2, 16, 14:

    Hic ver adsiduum atque alienis mensibus aestas,

    Verg. G. 2, 149:

    nubes,

    Ov. M. 1, 66:

    gemitus,

    id. ib. 2, 486 et saep.: Non feret assiduas potiori te dare noctes, * Hor. Epod. 15, 13.—Sometimes said with a degree of impatience, constant, everlasting, eternal:

    lapsus Tectorum adsiduos,

    Juv. 3, 8:

    obvius adsiduo Syrophoenix udus amomo,

    with his everlasting perfume, id. 8, 159 Jahn:

    adsiduo ruptae lectore columnae,

    id. 1, 13.—Hence adv., continually, constantly, without intermission.
    I.
    Form as-sĭdŭō ( ads-):

    operam dare alicui,

    Plaut. Cist. 1, 3, 37:

    edere,

    id. Mil. 1, 1, 50:

    perpotare,

    id. Most. 4, 2, 60:

    esse cum aliquo,

    id. Truc. 2, 4, 68:

    quaerere aliquid,

    Plin. 26, 3, 8, § 16:

    adesse,

    Dig. 40, 4, 44.—Far more freq.,
    II.
    Form assĭdŭē ( ads-):

    ubi sum adsidue, scio,

    Ter. Hec. 2, 1, 20:

    in ore indisciplinatorum adsidue erit,

    Vulg. Eccli. 20, 26:

    Adsidue veniebat,

    Verg. E. 2, 4:

    homines nobiles adsidue unā scribere,

    Ter. Ad. prol. 16:

    adsidue cantare,

    Cic. Div. 1, 34, 74:

    alia, quae suis locis dicentur adsidue,

    Plin. 24, 1, 1, § 3:

    Cum assidue minores parentibus liberi essent,

    Quint. 6, 3, 67:

    agere aliquid,

    Ter. Heaut. prol. 29:

    ut oculis adsidue videmus,

    Cic. N. D. 2, 41, 104:

    audire aliquid,

    id. Mil. 34, 93: frequenter et adsidue consequi aliquid, Auct. ad Her. 4, 56, 69:

    laudare aliquid,

    Vulg. Eccli. 51, 15:

    interrogari,

    ib. ib. 23, 11:

    litteris uti,

    Cic. Fam. 5, 15:

    convivari,

    Suet. Aug. 74:

    frequentare aedem,

    id. ib. 91:

    gestare aliquem ornatum,

    id. Calig. 52:

    DEFLERE ALIQVEM,

    Inscr. Grut. 950, 8:

    adsidue recens,

    Plin. 11, 53, 115, § 277.— Comp not found.—
    * Sup. assĭdŭissimē ( ads-):

    Adsiduissime mecum fuit Dionysius,

    Cic. Brut. 91, 316: salientes (aquae) adsiduissime interdiu et noctu, Sen. Cons. ap. Front. Aquaed. 2, p. 252; for the comparison of the adj. and adv. (as in arduus, exiguus, egregius, industrius, perpetuus, etc.), v. Rudd. I. p. 180, n. 58.

    Lewis & Short latin dictionary > adsiduissime

  • 19 adsiduus

    1.
    assĭdŭus ( ads-, perh. only by confusion of 1. assiduus with 2. assiduus), i, m. [as-do; cf.

    infra,

    Gell. 16, 10, 15 ], a tributepayer; a name given by Servius Tullius to the citizens of the upper and more wealthy classes, in opp. to proletarii, citizens of the lowest classes, who benefit the state only by their progeny (proles).
    I.
    A.. Lit.:

    cum locupletes assiduos (Servius) appellāsset ab aere dando,

    Cic. Rep. 2, 22, 40.—So in the Twelve Tables:

    adsiduo vindex adsiduus esto. Proletario jam civi, cui quis volet vindex esto,

    Gell. 16, 10, 5; cf.

    Dirks. Transl. 154 sq.: locuples enim est assiduus, ut ait L. Aelius, appellatus ab aere dando,

    Cic. Top. 2, 10; Varr. ap. Non. p. 67, 25: quibus erant pecuniae satis locupletes, assiduos;

    contrarios proletarios,

    id. ib.:

    assiduum ab aere dando,

    Quint. 5, 10, 55:

    adsiduus in Duodecim Tabulis pro locuplete dictus, ab assibus, id est aere dando,

    Gell. 16, 10, 15: adsiduus dicitur, qui in eā re, quam frequenter agit, quasi consedisse videatur. Alii assiduum locupletem, quasi multorum assium dictum putārunt. Alii eum, qui sumptu proprio militabat, ab asse dando vocatum existimārunt, Paul. ex Fest. p. 9 Müll.:

    ditiores qui asses dabant, assidui dicti sunt,

    Charis. p. 58 P.; cf. vindex ap. Cassiod. Orth. p. 2318 P.:

    assiduus dicebatur apud antiquos, qui assibus ad aerarii expensam conferendis erat,

    Isid. Orig. 10, 17; cf. Nieb. Röm. Gesch. 1, pp. 496-502.—
    B.
    Meton., a rich person:

    noctīsque diesque adsiduo satis superque est,

    Plaut. Am. 1, 1, 14.—
    II.
    Trop., adject. of a first-rate, classical writer:

    classicus adsiduusque aliquis scriptor, non proletarius,

    Gell. 19, 8, 15 (cf. on the other hand:

    Proletario sermone nunc quidem utere,

    common talk, Plaut. Mil. 3, 1, 157).
    2.
    assĭdŭus ( ads-, Ritschl, Lachm., Fleck., B. and K., Rib., Weissenb., Jahn; ass-, Merk., Halm, K. and H.), a, um, adj. [from assideo, as continuus from contineo, etc.]:

    Itaque qui adest, adsiduus (est),

    Varr. L. L. 7, § 99; but more correctly: adsiduus dicitur, qui in eā re, quam frequenter agit, quasi consedisse videatur, to have sat down to it, Paul. ex Fest. p. 9 Müll.; hence,
    I.
    Constantly present somewhere, attending to, busy or occupied with something (cf. deses, idle, from desideo):

    cum hic filius adsiduus in praediis esset,

    Cic. Rosc. Am. 7; id. Att. 4, 8, b, §

    3: fuit adsiduus mecum praetore me,

    id. Cael. 4, 10; Varr. R. R. 2, 10, 6; Vulg. Eccli. 9, 4; 37, 15:

    semper boni adsiduique domini (i. e. qui frequenter adest in praediis) referta cella vinariā, oleariā, etc.,

    Cic. Sen. 16, 56:

    suos liberos agricolas adsiduos esse cupiunt,

    id. Rosc. Am. 16, 47:

    flagitator,

    id. Brut. 5, 18:

    his potius tradam adsiduis uno opere eandem incudem diem noctemque tundentibus,

    id. de Or. 2, 39, 162:

    Elevat adsiduos copia longa viros,

    Prop. 3, 31, 44:

    campus, Assiduis pulsatus equis,

    Ov. M. 6, 219:

    adsiduus in oculis hominum fuerat,

    Liv. 35, 10:

    hostis, adsiduus magis quam gravis,

    id. 2, 48:

    canes adsiduiores,

    Varr. R. R. 2, 9:

    circa scholas adsiduus,

    Suet. Tib. 11:

    (patrimonia) majora fiunt Incude adsiduā semperque ardente camino,

    by the busy anvil, Juv. 14, 118:

    Retibus adsiduis penitus scrutante macello Proxima,

    id. 5, 95:

    Quem cavat adsiduis sudibus,

    id. 6, 248:

    in mandatis illius maxime adsiduus esto,

    Vulg. Eccli. 6, 37; 12, 3.—So of the constant attendance of candidates for office, Q. Cic. Petit. Cons. 9, 37 (cf. these passages in their connection).—Hence sarcastically of parasites:

    urbani adsidui cives, quos scurras vocant,

    Plaut. Trin. 1, 2, 165.—
    II.
    With the prominent idea of continuance in time, continual, unremitting, incessant, perpetual, constant (very freq. both in prose and poetry):

    foro operam adsiduam dare,

    Plaut. As. 2, 4, 22: ludis adsiduas operas dare, [p. 180] Lucr. 4, 974:

    pars terraï perusta solibus adsiduis,

    id. 5, 252:

    imbres,

    id. 5, 341; Cic. Att. 13, 16:

    motus,

    Lucr. 1, 995, and 4, 392;

    2, 97: repulsus,

    id. 4, 106:

    casus,

    id. 5, 205:

    frequentia,

    Cic. Planc. 8 fin.; Q. Cic. Petit. Cons. 9, 37: febricula, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 21 fin.:

    adsidua ac diligens scriptura,

    Cic. Or. 1, 33, 150:

    recordatio,

    id. Fin. 1, 12, 41:

    deorum adsidua insidens cura,

    Liv. 1, 21:

    deprecatio justi adsidua,

    Vulg. Jac. 5, 16:

    (portae) adsiduus custos,

    Liv. 34, 9:

    longa temporum quies et continuum populi otium et assidua senatūs tranquillitas, etc.,

    Tac. Or. 38:

    sterilitates,

    Suet. Claud. 18:

    quantum (nominis) Octavius abstulit udo Caedibus adsiduis gladio,

    Juv. 8, 243:

    barbarorum incursus,

    Suet. Vesp. 8:

    vasa aurea adsiduissimi usūs,

    id. Aug. 71:

    ignis,

    Tib. 1, 1, 6:

    aqua,

    Prop. 2, 1, 68; 2, 19, 31; 3, 11, 56 al.:

    libidines,

    id. 2, 16, 14:

    Hic ver adsiduum atque alienis mensibus aestas,

    Verg. G. 2, 149:

    nubes,

    Ov. M. 1, 66:

    gemitus,

    id. ib. 2, 486 et saep.: Non feret assiduas potiori te dare noctes, * Hor. Epod. 15, 13.—Sometimes said with a degree of impatience, constant, everlasting, eternal:

    lapsus Tectorum adsiduos,

    Juv. 3, 8:

    obvius adsiduo Syrophoenix udus amomo,

    with his everlasting perfume, id. 8, 159 Jahn:

    adsiduo ruptae lectore columnae,

    id. 1, 13.—Hence adv., continually, constantly, without intermission.
    I.
    Form as-sĭdŭō ( ads-):

    operam dare alicui,

    Plaut. Cist. 1, 3, 37:

    edere,

    id. Mil. 1, 1, 50:

    perpotare,

    id. Most. 4, 2, 60:

    esse cum aliquo,

    id. Truc. 2, 4, 68:

    quaerere aliquid,

    Plin. 26, 3, 8, § 16:

    adesse,

    Dig. 40, 4, 44.—Far more freq.,
    II.
    Form assĭdŭē ( ads-):

    ubi sum adsidue, scio,

    Ter. Hec. 2, 1, 20:

    in ore indisciplinatorum adsidue erit,

    Vulg. Eccli. 20, 26:

    Adsidue veniebat,

    Verg. E. 2, 4:

    homines nobiles adsidue unā scribere,

    Ter. Ad. prol. 16:

    adsidue cantare,

    Cic. Div. 1, 34, 74:

    alia, quae suis locis dicentur adsidue,

    Plin. 24, 1, 1, § 3:

    Cum assidue minores parentibus liberi essent,

    Quint. 6, 3, 67:

    agere aliquid,

    Ter. Heaut. prol. 29:

    ut oculis adsidue videmus,

    Cic. N. D. 2, 41, 104:

    audire aliquid,

    id. Mil. 34, 93: frequenter et adsidue consequi aliquid, Auct. ad Her. 4, 56, 69:

    laudare aliquid,

    Vulg. Eccli. 51, 15:

    interrogari,

    ib. ib. 23, 11:

    litteris uti,

    Cic. Fam. 5, 15:

    convivari,

    Suet. Aug. 74:

    frequentare aedem,

    id. ib. 91:

    gestare aliquem ornatum,

    id. Calig. 52:

    DEFLERE ALIQVEM,

    Inscr. Grut. 950, 8:

    adsidue recens,

    Plin. 11, 53, 115, § 277.— Comp not found.—
    * Sup. assĭdŭissimē ( ads-):

    Adsiduissime mecum fuit Dionysius,

    Cic. Brut. 91, 316: salientes (aquae) adsiduissime interdiu et noctu, Sen. Cons. ap. Front. Aquaed. 2, p. 252; for the comparison of the adj. and adv. (as in arduus, exiguus, egregius, industrius, perpetuus, etc.), v. Rudd. I. p. 180, n. 58.

    Lewis & Short latin dictionary > adsiduus

  • 20 assiduissime

    1.
    assĭdŭus ( ads-, perh. only by confusion of 1. assiduus with 2. assiduus), i, m. [as-do; cf.

    infra,

    Gell. 16, 10, 15 ], a tributepayer; a name given by Servius Tullius to the citizens of the upper and more wealthy classes, in opp. to proletarii, citizens of the lowest classes, who benefit the state only by their progeny (proles).
    I.
    A.. Lit.:

    cum locupletes assiduos (Servius) appellāsset ab aere dando,

    Cic. Rep. 2, 22, 40.—So in the Twelve Tables:

    adsiduo vindex adsiduus esto. Proletario jam civi, cui quis volet vindex esto,

    Gell. 16, 10, 5; cf.

    Dirks. Transl. 154 sq.: locuples enim est assiduus, ut ait L. Aelius, appellatus ab aere dando,

    Cic. Top. 2, 10; Varr. ap. Non. p. 67, 25: quibus erant pecuniae satis locupletes, assiduos;

    contrarios proletarios,

    id. ib.:

    assiduum ab aere dando,

    Quint. 5, 10, 55:

    adsiduus in Duodecim Tabulis pro locuplete dictus, ab assibus, id est aere dando,

    Gell. 16, 10, 15: adsiduus dicitur, qui in eā re, quam frequenter agit, quasi consedisse videatur. Alii assiduum locupletem, quasi multorum assium dictum putārunt. Alii eum, qui sumptu proprio militabat, ab asse dando vocatum existimārunt, Paul. ex Fest. p. 9 Müll.:

    ditiores qui asses dabant, assidui dicti sunt,

    Charis. p. 58 P.; cf. vindex ap. Cassiod. Orth. p. 2318 P.:

    assiduus dicebatur apud antiquos, qui assibus ad aerarii expensam conferendis erat,

    Isid. Orig. 10, 17; cf. Nieb. Röm. Gesch. 1, pp. 496-502.—
    B.
    Meton., a rich person:

    noctīsque diesque adsiduo satis superque est,

    Plaut. Am. 1, 1, 14.—
    II.
    Trop., adject. of a first-rate, classical writer:

    classicus adsiduusque aliquis scriptor, non proletarius,

    Gell. 19, 8, 15 (cf. on the other hand:

    Proletario sermone nunc quidem utere,

    common talk, Plaut. Mil. 3, 1, 157).
    2.
    assĭdŭus ( ads-, Ritschl, Lachm., Fleck., B. and K., Rib., Weissenb., Jahn; ass-, Merk., Halm, K. and H.), a, um, adj. [from assideo, as continuus from contineo, etc.]:

    Itaque qui adest, adsiduus (est),

    Varr. L. L. 7, § 99; but more correctly: adsiduus dicitur, qui in eā re, quam frequenter agit, quasi consedisse videatur, to have sat down to it, Paul. ex Fest. p. 9 Müll.; hence,
    I.
    Constantly present somewhere, attending to, busy or occupied with something (cf. deses, idle, from desideo):

    cum hic filius adsiduus in praediis esset,

    Cic. Rosc. Am. 7; id. Att. 4, 8, b, §

    3: fuit adsiduus mecum praetore me,

    id. Cael. 4, 10; Varr. R. R. 2, 10, 6; Vulg. Eccli. 9, 4; 37, 15:

    semper boni adsiduique domini (i. e. qui frequenter adest in praediis) referta cella vinariā, oleariā, etc.,

    Cic. Sen. 16, 56:

    suos liberos agricolas adsiduos esse cupiunt,

    id. Rosc. Am. 16, 47:

    flagitator,

    id. Brut. 5, 18:

    his potius tradam adsiduis uno opere eandem incudem diem noctemque tundentibus,

    id. de Or. 2, 39, 162:

    Elevat adsiduos copia longa viros,

    Prop. 3, 31, 44:

    campus, Assiduis pulsatus equis,

    Ov. M. 6, 219:

    adsiduus in oculis hominum fuerat,

    Liv. 35, 10:

    hostis, adsiduus magis quam gravis,

    id. 2, 48:

    canes adsiduiores,

    Varr. R. R. 2, 9:

    circa scholas adsiduus,

    Suet. Tib. 11:

    (patrimonia) majora fiunt Incude adsiduā semperque ardente camino,

    by the busy anvil, Juv. 14, 118:

    Retibus adsiduis penitus scrutante macello Proxima,

    id. 5, 95:

    Quem cavat adsiduis sudibus,

    id. 6, 248:

    in mandatis illius maxime adsiduus esto,

    Vulg. Eccli. 6, 37; 12, 3.—So of the constant attendance of candidates for office, Q. Cic. Petit. Cons. 9, 37 (cf. these passages in their connection).—Hence sarcastically of parasites:

    urbani adsidui cives, quos scurras vocant,

    Plaut. Trin. 1, 2, 165.—
    II.
    With the prominent idea of continuance in time, continual, unremitting, incessant, perpetual, constant (very freq. both in prose and poetry):

    foro operam adsiduam dare,

    Plaut. As. 2, 4, 22: ludis adsiduas operas dare, [p. 180] Lucr. 4, 974:

    pars terraï perusta solibus adsiduis,

    id. 5, 252:

    imbres,

    id. 5, 341; Cic. Att. 13, 16:

    motus,

    Lucr. 1, 995, and 4, 392;

    2, 97: repulsus,

    id. 4, 106:

    casus,

    id. 5, 205:

    frequentia,

    Cic. Planc. 8 fin.; Q. Cic. Petit. Cons. 9, 37: febricula, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 21 fin.:

    adsidua ac diligens scriptura,

    Cic. Or. 1, 33, 150:

    recordatio,

    id. Fin. 1, 12, 41:

    deorum adsidua insidens cura,

    Liv. 1, 21:

    deprecatio justi adsidua,

    Vulg. Jac. 5, 16:

    (portae) adsiduus custos,

    Liv. 34, 9:

    longa temporum quies et continuum populi otium et assidua senatūs tranquillitas, etc.,

    Tac. Or. 38:

    sterilitates,

    Suet. Claud. 18:

    quantum (nominis) Octavius abstulit udo Caedibus adsiduis gladio,

    Juv. 8, 243:

    barbarorum incursus,

    Suet. Vesp. 8:

    vasa aurea adsiduissimi usūs,

    id. Aug. 71:

    ignis,

    Tib. 1, 1, 6:

    aqua,

    Prop. 2, 1, 68; 2, 19, 31; 3, 11, 56 al.:

    libidines,

    id. 2, 16, 14:

    Hic ver adsiduum atque alienis mensibus aestas,

    Verg. G. 2, 149:

    nubes,

    Ov. M. 1, 66:

    gemitus,

    id. ib. 2, 486 et saep.: Non feret assiduas potiori te dare noctes, * Hor. Epod. 15, 13.—Sometimes said with a degree of impatience, constant, everlasting, eternal:

    lapsus Tectorum adsiduos,

    Juv. 3, 8:

    obvius adsiduo Syrophoenix udus amomo,

    with his everlasting perfume, id. 8, 159 Jahn:

    adsiduo ruptae lectore columnae,

    id. 1, 13.—Hence adv., continually, constantly, without intermission.
    I.
    Form as-sĭdŭō ( ads-):

    operam dare alicui,

    Plaut. Cist. 1, 3, 37:

    edere,

    id. Mil. 1, 1, 50:

    perpotare,

    id. Most. 4, 2, 60:

    esse cum aliquo,

    id. Truc. 2, 4, 68:

    quaerere aliquid,

    Plin. 26, 3, 8, § 16:

    adesse,

    Dig. 40, 4, 44.—Far more freq.,
    II.
    Form assĭdŭē ( ads-):

    ubi sum adsidue, scio,

    Ter. Hec. 2, 1, 20:

    in ore indisciplinatorum adsidue erit,

    Vulg. Eccli. 20, 26:

    Adsidue veniebat,

    Verg. E. 2, 4:

    homines nobiles adsidue unā scribere,

    Ter. Ad. prol. 16:

    adsidue cantare,

    Cic. Div. 1, 34, 74:

    alia, quae suis locis dicentur adsidue,

    Plin. 24, 1, 1, § 3:

    Cum assidue minores parentibus liberi essent,

    Quint. 6, 3, 67:

    agere aliquid,

    Ter. Heaut. prol. 29:

    ut oculis adsidue videmus,

    Cic. N. D. 2, 41, 104:

    audire aliquid,

    id. Mil. 34, 93: frequenter et adsidue consequi aliquid, Auct. ad Her. 4, 56, 69:

    laudare aliquid,

    Vulg. Eccli. 51, 15:

    interrogari,

    ib. ib. 23, 11:

    litteris uti,

    Cic. Fam. 5, 15:

    convivari,

    Suet. Aug. 74:

    frequentare aedem,

    id. ib. 91:

    gestare aliquem ornatum,

    id. Calig. 52:

    DEFLERE ALIQVEM,

    Inscr. Grut. 950, 8:

    adsidue recens,

    Plin. 11, 53, 115, § 277.— Comp not found.—
    * Sup. assĭdŭissimē ( ads-):

    Adsiduissime mecum fuit Dionysius,

    Cic. Brut. 91, 316: salientes (aquae) adsiduissime interdiu et noctu, Sen. Cons. ap. Front. Aquaed. 2, p. 252; for the comparison of the adj. and adv. (as in arduus, exiguus, egregius, industrius, perpetuus, etc.), v. Rudd. I. p. 180, n. 58.

    Lewis & Short latin dictionary > assiduissime

См. также в других словарях:

  • Servius — war ein altrömischer Vorname. Er bedeutet so viel wie „der nach dem Tod der Mutter gerettete“. Der Name wurde auf Inschriften mit „Ser.“ abgekürzt. Bekannte Namensträger Servius Tullius, der Sage nach sechster römischer König Maurus Servius… …   Deutsch Wikipedia

  • Servĭus — Servĭus, 1) S. Tullius, lebte nach Einigen in der Jugend als Sohn einer Sklavin im Hause des römischen Königs Tarquinius Priscus, u. da einst beim Schlafen ihm ein Feuerschein auf dem Kopf leuchtete, erkannte die Königin Tanaquil darin ein… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Servius — Servius, Maurus Honoratus, röm. Grammatiker im 4. Jahrh. n. Chr., Verfasser eines Commentars zu Virgils Gedichten (zuletzt herausgegeben von Lion, 2 Bde. Göttingen 1826) …   Herders Conversations-Lexikon

  • Servius — ▪ Roman author in full  Marius , or  Maurus, Servius Honoratus  flourished 4th century AD, Rome       Latin grammarian, commentator, and teacher, author of a valuable commentary on Virgil.       As an adulescens Servius was one of the speakers in …   Universalium

  • Servius — Cette page d’homonymie répertorie les différents sujets et articles partageant un même nom. Servius Tullius, roi romain légendaire du VIe siècle av. J.‑C. Servius, grammairien du IVe siècle Catégor …   Wikipédia en Français

  • Servius, S. — S. Servius (17. Aug.), Diacon und Martyrer. S. S. Servusv …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Servius Tullius — was the sixth legendary king of ancient Rome, and the second king of the Etruscan dynasty. The traditional dates of his reign are 578 535 BC. Described in one account as originally a slave, he is said to have married a daughter of Lucius… …   Wikipedia

  • Servius Tullius — Servius Tullius, gravure du XVIe siècle de Frans Huys Titre …   Wikipédia en Français

  • Servius Tullius — (Phantasieporträt des 16. Jhdts.) …   Deutsch Wikipedia

  • Servius sulpicius camerinus cornutus (consul en -461) — Pour les articles homonymes, voir Sulpicius Camerinus. Servius Sulpicius Camerinus Cornutus est un homme politique romain du Ve siècle av. J. C., fils de Quintus Sulpicius Camerinus Cornutus (consul en 490 av. J. C.) et père de Quintus… …   Wikipédia en Français

  • Servius Sulpicius — ist der Name folgender Personen: Servius Sulpicius Camerinus Cornutus (Konsul 500 v. Chr.) († 463 v. Chr.), römischer Politiker Servius Sulpicius Camerinus Cornutus (Konsul 461 v. Chr.), römischer Politiker Servius Sulpicius Galba (Pontifex) (†… …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»