Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

Sardanapālus

  • 1 Sardanapalus

    Sardănăpālus ( - pallus), i, m., = Sardanapalos, a celebrated effeminate king of Assyria, who at last burned himself, together with his treasures, Vell. 1, 6, 2; Just. 1, 3, 1; Cic. Tusc. 5, 35, 101; Juv. 10, 362; Ov. Ib. 313; Val. Max. 4, 7 pr.— Poet., as a designation for a weak, effeminate person, Mart. 11, 11, 6.—Hence, Sardănăpā-lĭcus, a, um, adj., of or pertaining to Sardanapalus:

    Sardanapalicum in morem prandere,

    Sid. Ep. 2, 13 med.

    Lewis & Short latin dictionary > Sardanapalus

  • 2 Sardanapalus

    Sardanapālus (Sardanapallus), ī, m. (Σαρδανάπαλος, Σαρδανάπαλλος), der bekannte weibische letzte König von Assyrien, der sich bei einer gegen ihn ausgebrochenen Empörung zuletzt mit seinem ganzen Serail u. allen seinen Schätzen auf einem Scheiterhaufen verbrannte, Vell. 1, 6, 2. Iustin. 1, 3, 1 sqq. Cic. Tusc. 5, 101. Cic. de rep. fr. bei Schol. Iuven. 10, 362. Val. Max. 4, 7 pr. Fest. 322 (b), 17: Sardanapallos geschr., Schol. Iuven. 8, 175. – appell. = der Weichling, Mart. 11, 11, 6. – Dav. Sardanapālicus, a, um, sardanapalisch, Sidon. epist. 2, 13, 7. – / Die Schreibung Sardanapallus ist die der besten Hdschrn. u. Ausgaben.

    lateinisch-deutsches > Sardanapalus

  • 3 Sardanapalus

    Sardanapālus (Sardanapallus), ī, m. (Σαρδανάπαλος, Σαρδανάπαλλος), der bekannte weibische letzte König von Assyrien, der sich bei einer gegen ihn ausgebrochenen Empörung zuletzt mit seinem ganzen Serail u. allen seinen Schätzen auf einem Scheiterhaufen verbrannte, Vell. 1, 6, 2. Iustin. 1, 3, 1 sqq. Cic. Tusc. 5, 101. Cic. de rep. fr. bei Schol. Iuven. 10, 362. Val. Max. 4, 7 pr. Fest. 322 (b), 17: Sardanapallos geschr., Schol. Iuven. 8, 175. – appell. = der Weichling, Mart. 11, 11, 6. – Dav. Sardanapālicus, a, um, sardanapalisch, Sidon. epist. 2, 13, 7. – Die Schreibung Sardanapallus ist die der besten Hdschrn. u. Ausgaben.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Sardanapalus

  • 4 Sardanapalicus

    Sardănăpālus ( - pallus), i, m., = Sardanapalos, a celebrated effeminate king of Assyria, who at last burned himself, together with his treasures, Vell. 1, 6, 2; Just. 1, 3, 1; Cic. Tusc. 5, 35, 101; Juv. 10, 362; Ov. Ib. 313; Val. Max. 4, 7 pr.— Poet., as a designation for a weak, effeminate person, Mart. 11, 11, 6.—Hence, Sardănăpā-lĭcus, a, um, adj., of or pertaining to Sardanapalus:

    Sardanapalicum in morem prandere,

    Sid. Ep. 2, 13 med.

    Lewis & Short latin dictionary > Sardanapalicus

  • 5 Sardanapallus

    Sardănăpālus ( - pallus), i, m., = Sardanapalos, a celebrated effeminate king of Assyria, who at last burned himself, together with his treasures, Vell. 1, 6, 2; Just. 1, 3, 1; Cic. Tusc. 5, 35, 101; Juv. 10, 362; Ov. Ib. 313; Val. Max. 4, 7 pr.— Poet., as a designation for a weak, effeminate person, Mart. 11, 11, 6.—Hence, Sardănăpā-lĭcus, a, um, adj., of or pertaining to Sardanapalus:

    Sardanapalicum in morem prandere,

    Sid. Ep. 2, 13 med.

    Lewis & Short latin dictionary > Sardanapallus

  • 6 bustum

    bustum, ī, n. (von *buro, altlat. = uro) = τύμβος (Gloss.), die Leichenbrandstätte, I) im engern Sinne, die Stätte, wo der Leichnam verbrannt worden ist, das Brandlager, Lucr. 3, 904. Stat. silv. 5, 1, 226. – dah. a) meton., der verbrannte Leichnam, Stat. Theb. 12, 248. – übtr., von einer zerstörten Stadt, eine leere Brandstätte, Plin. 5, 73: von der Brandstätte des Altars, duobus digitulis tura in bustum arae iacere, Hier. ep. 14, 5. – II) im weitern Sinne, der über die Leichenasche aufgeworfene Grabhügel, die Grabstätte, das Grabmal, das Grab, excelso coacervatum aggere bustum, Catull.: ingens ex terreno aggere, Verg.: poena est, si quis bustum (nam id puto appellari τύμβον) aut monumentum violarit, Cic.: qui (Sardanapalus) incidi iussit in busto: Haec habeo, quae edi etc., Cic.: bustum in foro facere, Cic.: mactari in busto alcis, Cic.: busto alcis insultare, Hor.: Plur., bustis exisse feruntur, Ov. – poet., vom Magen eines menschenfressenden Tieres, viva videns vivo sepeliri viscera busto, sah den lebendigen Leib im lebendigen Grabe verschließen, Lucr. 5, 991: und vom Schlachtfelde, quoties civilia busta Philippos canerem, Prop. 2, 1, 27. – Ad Busta Gallica, eine Gegend in Rom, wo Kamillus die gefallenen Gallier hatte verbrennen u. beerdigen lassen, Varr. LL. 5, 157; vgl. Liv. 5, 48, 3; 22, 14, 11. – übtr., ein Grab = die Stätte, wo-, od. die Person, durch die etw. vernichtet wird, cui templum illud (Castoris) fuit arx civium perditorum, castellum forensis latrocinii, bustum legum omnium ac religionum, Cic.: tu, bustum rei publicae, Cic.: b. nati, v. Tereus, der seinen Sohn gegessen hatte, Ov.

    lateinisch-deutsches > bustum

  • 7 corruptus [1]

    1. corruptus, a, um, PAdi, m. Compar. u. Superl. (v. corrumpo), verdorben, verderbt, I) eig., physisch (Ggstz. incorruptus, integer): caeli tractus, Verg.: aqua, Cels.: umor, Quint.: corpus, Cels.: dens, Cels.: hordeum, Caes.: coria, Caes.: lacus sapore corruptior, Tac.: iter factum corruptius imbri, Hor.: corruptissimum genus (unguentorum), Plin. – Plur. subst., corrupta, ōrum, n., die verderbten Teile (des Körpers), Cels. praef. p. 5, 11 D. – II) übtr.: a) in der Aussprache oder Schrift unvollständig (Ggstz. integer), Quint. 1, 5, 68. – b) im Audruck und Gedanken verderbt, verschroben = geschmacklos, consuetudo (Sprachgebrauch) vitiosa et c. (Ggstz. pura et incorrupta), Cic.: vitiosum et c. dicendi genus, Quint.: multo corruptior sententia, Sen. rhet.: corruptissima res omnium, quae umquam dictae sunt, Sen. rhet.: Plur. subst., corrupta, ōrum, n., verschrobene Gedanken (Ggstz. sana), Sen. rhet. – v. Redner, Dichter usw., ingenio corruptus, Quint.: tumidi et corrupti, Quint.: corrupti (Ggstz. culte dicentes od. laeti, die geschmackvollen Redner), Sen. – c) moralisch verderbt, verdorben, ruchlos, civitas, Sall.: Baiae, Prop.: civitatis corrupti mores, Sall.: Sardanapalus vir muliere corruptior, Iustin.: nihil urbis eius corruptius moribus, Curt.: homines omnium ordinum corruptissimi, Sall. fr.: corruptissimum saeculum, Tac.: corruptissima res publica, Tac. – Insbes.: α) verführt, bes. durch Geschenke bestochen, iudex, Hor.: iudicia, Cic.: adversarius, Suet.: iudices corruptissimi, Ps. Ascon. – c. indicium, eine durch Bestechung erwirkte Anzeige, Cic. – β) durch Unzucht verführt, geschändet, adulescentulus, Cic.: virgo, Val. Max.: quis corruptor iuventutis, quis corruptus, quis perditus inveniri potest, qui etc., Cic. – / Altlat. Form corrumptus, Plaut. trin. 114.

    lateinisch-deutsches > corruptus [1]

  • 8 mollitia

    mollitia, ae, f. u. mollitiēs, ēī, f. (mollis), I) eig.: A) die Beweglichkeit, Biegsamkeit, nulla mollitia cervicum, geziertes Vor- u. Zurückbeugen, Ziererei, Cic. or. 59. – B) die Weichheit, Mürbheit, Lockerheit, lanae, Plin.: carnis, Plin.: lapidis specularis, tofi, Plin. – II) bildl.: A) im allg., Weichheit, leichte Erregbarkeit, Zartheit der Empfindung, Zartgefühl, Empfindsamkeit, agilitas mollitiesque naturae, Cic.: quā mollitiā sum animi ac lenitate, Cic. – im üblen Sinne = Mangel an Energie, Schwäche, animi est ista mollities, non virtus, Caes.: inertia et mollitia animi, Sall.: m. et socordia, Sall.: frontis, Mangel an dreister Zuversicht, Plin. ep.: decretorum, schwächliche Erlasse, Sall.: patris, zu große Nachsicht, Vopisc. – B) insbes., Weichlichkeit, Verzärtelung, Zärtlichkeit, Üppigkeit, mollitiā fluere, Cic.: gens effeminata mollitie luxuriāque virtutem pristinam perdidit, Iustin. – m. vocis, weibische Stimme, Claud. – euphem. von unnatürlicher Wollust, Päderastie, Hingebung, m. corporis, Tac., u. bl. m., Sen.: mollities probrosa, Plin. – Plur., Sardanapalus mollitiis fluens, Vell. 1, 6, 2: Maecenas otio ac mollitiis paene ultra feminam fluens, Vell. 2, 88, 2: vos, quae in munditiis, mollitiis deliciisque aetatulam agitis, Plaut. Pseud. 173: quorum mores lapsi ad mollitias pariter sunt immutati cum corporibus, Cic. de legg. 2, 38.

    lateinisch-deutsches > mollitia

  • 9 vicis

    vicis, f. - (gén. de vix ou de vicis; au sing. acc. vicem, abl. vice ; au plur.: vices, vicibus): [st2]1 [-] tour, succession, alternative, retour (des choses). [st2]2 [-] changement, mutation; retour du sort, vicissitudes du sort, sort, destin. [st2]3 [-] échange, réciprocité. [st2]4 [-] tour, roulement, lieu, place (en se mettant à la place de). [st2]5 [-] charge, office, fonction, rôle.    - vicem alicujus: comme qqn, à la manière de qqn.    - Sardanapalli vicem mori, Cic. Att, 10, 8: mourrir comme Sardanapale.    - vice pecudum occidi, Lact. 5, 10, 6: être tué comme des bêtes.    - in vicem alicujus: au lieu de qqn, à la place de qqn.    - in vicem (invicem): - [abcl]a - à tour de rôle. - [abcl]b - l'un l'autre, mutuellement.    - defatigatis in vicem integri succedunt, Caes. B. G. 7, 85: des troupes fraîches remplacent les soldats qui sont fatigués.    - per vices: tour à tour.    - reddere (referre) vicem: rendre la pareille.    - fungi vice alicujus: remplacer qqn.    - suam cujusque vicem: chacun à son tour.    - vice salis: en guise de sel, à la place du sel.    - responde fratris vice: réponds à la place de ton frère.    - versā vice: inversement, vice versa.    - hi anno post in vicem sub armis sunt: l'année suivante, ils sont à leur tour sous les armes.    - spatium diei noctis excipiunt vices, Phaedr. 2, 8, 9: [le tour de la nuit succède à la durée du jour] = la nuit succède au jour.    - ipse in locum vicemque consulis provolat, Liv. 3, 18, 9: lui-même s'élance pour remplacer le consul.    - tuam vicem doleo: je te plains, je plains ton sort (je souffre à ta place, je souffre pour toi).    - tuam vicem saepe doleo, quod nullam partem per aetatem sanae et savae rei publicae gustare potuisti, Cic. Fam. 12, 23: souvent je déplore ton sort car durant ta vie tu n'as pas pu goûter un peu de vie politique saine et sans danger.
    * * *
    vicis, f. - (gén. de vix ou de vicis; au sing. acc. vicem, abl. vice ; au plur.: vices, vicibus): [st2]1 [-] tour, succession, alternative, retour (des choses). [st2]2 [-] changement, mutation; retour du sort, vicissitudes du sort, sort, destin. [st2]3 [-] échange, réciprocité. [st2]4 [-] tour, roulement, lieu, place (en se mettant à la place de). [st2]5 [-] charge, office, fonction, rôle.    - vicem alicujus: comme qqn, à la manière de qqn.    - Sardanapalli vicem mori, Cic. Att, 10, 8: mourrir comme Sardanapale.    - vice pecudum occidi, Lact. 5, 10, 6: être tué comme des bêtes.    - in vicem alicujus: au lieu de qqn, à la place de qqn.    - in vicem (invicem): - [abcl]a - à tour de rôle. - [abcl]b - l'un l'autre, mutuellement.    - defatigatis in vicem integri succedunt, Caes. B. G. 7, 85: des troupes fraîches remplacent les soldats qui sont fatigués.    - per vices: tour à tour.    - reddere (referre) vicem: rendre la pareille.    - fungi vice alicujus: remplacer qqn.    - suam cujusque vicem: chacun à son tour.    - vice salis: en guise de sel, à la place du sel.    - responde fratris vice: réponds à la place de ton frère.    - versā vice: inversement, vice versa.    - hi anno post in vicem sub armis sunt: l'année suivante, ils sont à leur tour sous les armes.    - spatium diei noctis excipiunt vices, Phaedr. 2, 8, 9: [le tour de la nuit succède à la durée du jour] = la nuit succède au jour.    - ipse in locum vicemque consulis provolat, Liv. 3, 18, 9: lui-même s'élance pour remplacer le consul.    - tuam vicem doleo: je te plains, je plains ton sort (je souffre à ta place, je souffre pour toi).    - tuam vicem saepe doleo, quod nullam partem per aetatem sanae et savae rei publicae gustare potuisti, Cic. Fam. 12, 23: souvent je déplore ton sort car durant ta vie tu n'as pas pu goûter un peu de vie politique saine et sans danger.
    * * *
        Vicibus reticere. Plin. Par tournees, Chascun sa fois, L'un apres l'autre, Alternativement, Chascun sa route.
    \
        Belli vices. Stat. Les fortunes de guerre.
    \
        Colloquii vices. Ouid. Pourparlement.
    \
        Nihil est in opere naturae quod non aliquas vices feriarum velit. Plin. Qui ne se vueille reposer par fois.
    \
        Annus et inversas duxerit ante vices. Propert. L'an renversera et changera son ordre et ses saisons qui ordinairement s'entresuyvent tout à tour, premier que je desiste de t'aimer.
    \
        Benigna vice. Horat. Par bonne et utile mutation et changement.
    \
        Grata vice. Horat. Par aggreable vicissitude et changement.
    \
        Stata vice Oceanus exaestuans inuehi coepit. Curtius. Par sa reciprocation et vicissitude ordinaire.
    \
        Sua vice. Curtius. A son tour, A sa route, A sa fois.
    \
        Suam cuiusque vicem. Liuius. Chascun sa fois, ou son tour, Par tournees, Chascun sa route.
    \
        Alternare vices. Ouid. Changer alternativement.
    \
        Disponere varias vices operum. Tibul. Les diversitez et varietez.
    \
        Exercere vices. Virgil. Faire à nostre tour ce qui nous est enjoinct.
    \
        Fertque refertque vices incerta fors. Lucan. Fortune tourne et change tantost prosperité en adversité, tantost adversité en prosperité.
    \
        Implere destinatas vices. Curtius. Accomplir ce qui nous est ordonné et enjoinct.
    \
        Mutat terra vices. Horat. La terre n'est pas tousjours d'une sorte.
    \
        Seruare vices. Virgil. Faire le guet à son tour.
    \
        Sortiri vices. Virgil. Ordonner à un chascun d'une multitude ce qu'il doibt faire.
    \
        Variare vices. Virgil. S'exercer à faire tantost une chose, tantost une autre, S'en aller dormir tandis que les autres font le guet, et puis revenir faire le guet tandis que les autres vont dormir, et ainsi continuer par tournee, Faire quelque chose tour à tour.
    \
        - sic fata deum rex Sortitur, voluitque vices. Virgil. Dieu ordonne et dispose ainsi la mutation de toutes choses.
    \
        Alternis vicibus. Seneca. Par alternatives reciprocations de mer qui se font maintenant en avant, maintenant en arriere.
    \
        Vicibus. Plin. Chascun sa fois.
    \
        Vice versa. Vlpianus. Au contraire.
    \
        Hac sermonum vice. Virgil. Durant ce colloque et devis.
    \
        Vicibus annorum. Colum. Par annees interposees, Par alternations et changements, Par intermissions d'annees.
    \
        Sacra regiae vicis. Liu. Sacrifices appartenants à l'office du Roy.
    \
        Vtar vice cotis. Horat. Je feray l'office d'une queux, Je feray comme la queux qui scait bien faire tailler un cousteau, mais elle mesme ne scauroit tailler.
    \
        Vituli marini pinnis quibus in mari vtuntur, humi quoque vice pedum serpunt. Plin. Au lieu de pieds.
    \
        Bos in AEgypto etiam numinis vice colitur. Plin. Pour et au lieu de Dieu, ou Comme Dieu.
    \
        In vicem viuiradicis conseri. Colum. Au lieu.
    \
        Fungi aliena vice. Liu. Faire l'office d'autruy.
    \
        Fungi vicibus alicuius. Propert. Faire ce qu'un autre debvroit faire.
    \
        Saepe etiam quod falso creditum est, veri vicem obtinuit. Curtius. A esté tenu pour veritable.
    \
        Praestare vicem alterius. Ouidius. Servir de ce de quoy un autre debvroit servir et fournir.
    \
        Reddere vicem lunae. Plin. Servir de lune, Esclairer ou luire comme la lune.
    \
        Eum remittat huc nostrum amborum vicem. Plaut. En la place de nous deux.
    \
        Vos respondetote istarum vicem. Plaut. Pour elles.
    \
        Vice alicuius solicitus. Curt. Pour le danger où il le voit estre.
    \
        Meam vicem solicitus videbatur. Liu. Pour moy.
    \
        Vicem solis supplet. Plin. iunior. Il sert de soleil.
    \
        Nostram vicem vltus est ipse per sese. Cic. En lieu de nous, Il s'est puni soymesme en lieu d'estre puni de nous, Il nous a de soy vengez luymesme, et prins la vengeance au lieu de nous.
    \
        Vices vitare. Virgil. Combat auquel on s'entredonne des coups.
    \
        Sardanapali vice, in suo lectulo mori. Cic. En la maniere, ou ainsi que feit Sardanapalus.
    \
        Carinae vice inuersae. Plin. En la facon d'une carine.
    \
        Vice mundi circunagi. Sueton. Tourner comme le monde ou le ciel.
    \
        Menedemi vicem miseret me. Terent. J'ay pitié de l'infortune et adversité de Menedemus.
    \
        Stupentes Tribunos et suam iam vicem magis anxios, quam eius cui auxilium ab se petebatur, liberauit. Liu. Pour euls, ou pour le danger où ils se veoyent.
    \
        Vicem suam conqueritur. Sueton. Il dit qu'il est bien malheureux. B.
    \
        Ipsius vicem minime dolemus. Cic. Je ne suis point marri de son infortune et dommage, ou de son mal, ou de son inconvenient, Je ne m'en donne point de melancholie.
    \
        Vicem nostram dolere. Cic. Estre marri de nostre fortune.
    \
        Ne vicem nostram irascaris. Liu. Ne sois point marri de nostre fortune.
    \
        Moestus suam vicem. Curtius. Triste à cause de son inconvenient et infortune.
    \
        Vices. Horatius. Punition qu'un malfaicteur recoit pour son mal faict.
    \
        Reddam vicem, si reposces. Plin. iunior. La pareille.
    \
        Multarum miseras exigit vna vices. Propert. Une femme te donne la peine que tu as donné à moult d'autres.
    \
        Plus simplici vice. Horatius. Plus qu'autant, Deux fois autant, Au double.

    Dictionarium latinogallicum > vicis

  • 10 bustum

    bustum, ī, n. (von *buro, altlat. = uro) = τύμβος (Gloss.), die Leichenbrandstätte, I) im engern Sinne, die Stätte, wo der Leichnam verbrannt worden ist, das Brandlager, Lucr. 3, 904. Stat. silv. 5, 1, 226. – dah. a) meton., der verbrannte Leichnam, Stat. Theb. 12, 248. – übtr., von einer zerstörten Stadt, eine leere Brandstätte, Plin. 5, 73: von der Brandstätte des Altars, duobus digitulis tura in bustum arae iacere, Hier. ep. 14, 5. – II) im weitern Sinne, der über die Leichenasche aufgeworfene Grabhügel, die Grabstätte, das Grabmal, das Grab, excelso coacervatum aggere bustum, Catull.: ingens ex terreno aggere, Verg.: poena est, si quis bustum (nam id puto appellari τύμβον) aut monumentum violarit, Cic.: qui (Sardanapalus) incidi iussit in busto: Haec habeo, quae edi etc., Cic.: bustum in foro facere, Cic.: mactari in busto alcis, Cic.: busto alcis insultare, Hor.: Plur., bustis exisse feruntur, Ov. – poet., vom Magen eines menschenfressenden Tieres, viva videns vivo sepeliri viscera busto, sah den lebendigen Leib im lebendigen Grabe verschließen, Lucr. 5, 991: und vom Schlachtfelde, quoties civilia busta Philippos canerem, Prop. 2, 1, 27. – Ad Busta Gallica, eine Gegend in Rom, wo Kamillus die gefallenen Gallier hatte verbrennen u. beerdigen lassen, Varr. LL. 5, 157; vgl. Liv. 5, 48, 3; 22, 14, 11. –
    ————
    übtr., ein Grab = die Stätte, wo-, od. die Person, durch die etw. vernichtet wird, cui templum illud (Castoris) fuit arx civium perditorum, castellum forensis latrocinii, bustum legum omnium ac religionum, Cic.: tu, bustum rei publicae, Cic.: b. nati, v. Tereus, der seinen Sohn gegessen hatte, Ov.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > bustum

  • 11 corruptus

    1. corruptus, a, um, PAdi, m. Compar. u. Superl. (v. corrumpo), verdorben, verderbt, I) eig., physisch (Ggstz. incorruptus, integer): caeli tractus, Verg.: aqua, Cels.: umor, Quint.: corpus, Cels.: dens, Cels.: hordeum, Caes.: coria, Caes.: lacus sapore corruptior, Tac.: iter factum corruptius imbri, Hor.: corruptissimum genus (unguentorum), Plin. – Plur. subst., corrupta, ōrum, n., die verderbten Teile (des Körpers), Cels. praef. p. 5, 11 D. – II) übtr.: a) in der Aussprache oder Schrift unvollständig (Ggstz. integer), Quint. 1, 5, 68. – b) im Audruck und Gedanken verderbt, verschroben = geschmacklos, consuetudo (Sprachgebrauch) vitiosa et c. (Ggstz. pura et incorrupta), Cic.: vitiosum et c. dicendi genus, Quint.: multo corruptior sententia, Sen. rhet.: corruptissima res omnium, quae umquam dictae sunt, Sen. rhet.: Plur. subst., corrupta, ōrum, n., verschrobene Gedanken (Ggstz. sana), Sen. rhet. – v. Redner, Dichter usw., ingenio corruptus, Quint.: tumidi et corrupti, Quint.: corrupti (Ggstz. culte dicentes od. laeti, die geschmackvollen Redner), Sen. – c) moralisch verderbt, verdorben, ruchlos, civitas, Sall.: Baiae, Prop.: civitatis corrupti mores, Sall.: Sardanapalus vir muliere corruptior, Iustin.: nihil urbis eius corruptius moribus, Curt.: homines omnium ordinum corruptissimi, Sall. fr.: corruptissimum saeculum, Tac.: cor-
    ————
    ruptissima res publica, Tac. – Insbes.: α) verführt, bes. durch Geschenke bestochen, iudex, Hor.: iudicia, Cic.: adversarius, Suet.: iudices corruptissimi, Ps. Ascon. – c. indicium, eine durch Bestechung erwirkte Anzeige, Cic. – β) durch Unzucht verführt, geschändet, adulescentulus, Cic.: virgo, Val. Max.: quis corruptor iuventutis, quis corruptus, quis perditus inveniri potest, qui etc., Cic. – Altlat. Form corrumptus, Plaut. trin. 114.
    ————————
    2. corruptus, a, um, s. corripio .

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > corruptus

  • 12 mollitia

    mollitia, ae, f. u. mollitiēs, ēī, f. (mollis), I) eig.: A) die Beweglichkeit, Biegsamkeit, nulla mollitia cervicum, geziertes Vor- u. Zurückbeugen, Ziererei, Cic. or. 59. – B) die Weichheit, Mürbheit, Lockerheit, lanae, Plin.: carnis, Plin.: lapidis specularis, tofi, Plin. – II) bildl.: A) im allg., Weichheit, leichte Erregbarkeit, Zartheit der Empfindung, Zartgefühl, Empfindsamkeit, agilitas mollitiesque naturae, Cic.: quā mollitiā sum animi ac lenitate, Cic. – im üblen Sinne = Mangel an Energie, Schwäche, animi est ista mollities, non virtus, Caes.: inertia et mollitia animi, Sall.: m. et socordia, Sall.: frontis, Mangel an dreister Zuversicht, Plin. ep.: decretorum, schwächliche Erlasse, Sall.: patris, zu große Nachsicht, Vopisc. – B) insbes., Weichlichkeit, Verzärtelung, Zärtlichkeit, Üppigkeit, mollitiā fluere, Cic.: gens effeminata mollitie luxuriāque virtutem pristinam perdidit, Iustin. – m. vocis, weibische Stimme, Claud. – euphem. von unnatürlicher Wollust, Päderastie, Hingebung, m. corporis, Tac., u. bl. m., Sen.: mollities probrosa, Plin. – Plur., Sardanapalus mollitiis fluens, Vell. 1, 6, 2: Maecenas otio ac mollitiis paene ultra feminam fluens, Vell. 2, 88, 2: vos, quae in munditiis, mollitiis deliciisque aetatulam agitis, Plaut. Pseud. 173: quorum mores lapsi ad mollitias pariter sunt immutati cum corporibus, Cic. de legg. 2, 38.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > mollitia

  • 13 unicus

    ūnĭcus, a, um, adj. [id.], one and no more, only, sole, single (class.).
    I.
    Lit., of number:

    tuus unicus gnatus,

    Plaut. As. 1, 1, 1:

    gnatus,

    id. Poen. prol. 68; Ter. Heaut. 1, 1, 79; 3, 2, 29:

    gnata,

    id. And. 3, 3. 8;

    1, 1, 73: filius,

    Plaut. Poen. prol. 65; id. Cas. 2, 3, 45; Ter. Heaut. 1, 1, 41; Cic. Rosc. Am. 14, 41:

    quid me patrem par facere'st, quoi ille'st unicus?

    Plaut. Capt. 1, 2, 38 (44):

    filia,

    Ter. Phorm. 4, 3, 41; Cic. Verr. 2, 1, 41, § 104; Verg. Cir. 334; Just. 1, 4, 2:

    consul,

    Liv. 7, 25, 11:

    maritus,

    Hor. C. 3, 14, 5:

    vestis,

    Plaut. Stich. 2, 2, 26:

    anser erat,

    Ov. M. 8, 684:

    orbis,

    id. ib. 13, 853:

    ancillula,

    App. M. 1, p. 112, 6.—Strengthened by unus:

    qui me unum atque unicum amicum habuit,

    Cat. 73, 6:

    idque unum et prae omnibus unicum effice,

    App. M. 4, p. 156, 32.—By solus:

    quamlubet esto Unica res quaedam nativo corpore sola,

    Lucr. 2, 542:

    unica solaque res,

    id. 2, 1078.—
    B.
    In partic., of abstract subjects:

    spes unica imperii populi Romani, L. Quinctius,

    Liv. 3, 26, 8:

    unicum doloris levamentum studia,

    Plin. Ep. 8, 19, 1:

    satis tutum praesidium, quod unicum est,

    Cels. 7, 33:

    unicum afflictae mihi solamen hoc est,

    Sen. Troad. 703; id. Phoen. 89.—
    II.
    Trop., of nature, character, or quality, alone of its kind, singular, uncommon, unparalleled, unique (cf.: egregius, eminens): homo unica est natura ac singularia, Turp. ap. Non. 491, 3:

    quis tam... ingenio unico? Afran. ap. Fest. s. v. sagaces, p. 321 Müll.: eximius imperator, unicus dux,

    Liv. 7, 12, 13; so,

    imperator,

    id. 6, 6, 17:

    vir unicus in omni fortunā,

    id. 7, 1, 9:

    juvenis,

    id. 8, 32, 13:

    dictator,

    id. 22, 14, 9:

    spectator caeli siderumque (Archimedes),

    id. 24, 34, 2:

    ultor Romanae ignominiae,

    id. 9, 15, 10:

    puer,

    Ov. M. 3, 454:

    volucris,

    id. ib. 8, 239; cf. id. ib. 12, 531:

    liberalitas,

    Cic. Quint. 12, 41:

    fides,

    Liv. 33, 21, 4:

    spes,

    Quint. 6, praef. §

    2: mors,

    Luc. 4. 509:

    concordia,

    Liv. 3, 33, 8:

    exemplum,

    id. 1, 21, 21:

    nam tu poëta es prorsus ad eam rem unicus,

    singularly fit, Plaut. As. 4, 1, 3:

    tibi ille unicu'st, mihi etiam unico magis unicus,

    more than an orly one, more than a darling, Plaut. Capt. 1, 2, 47; id. Bacch. 3, 3, 3.—
    B.
    Esp., in a bad sense, singularly bad, detestable (rare):

    unica malitia atque nequitia,

    Auct. Her. 3, 6, 11:

    scelus,

    Vell. 2, 7, 2: luxuria, Fest. s. v. Sardanapalus, p. 322 Müll.—Hence, adv.: ūnĭcē, alone, solely, singularly, especially, in an extraordinary degree:

    aliquem unice diligere,

    Cic. Or. 1, 1:

    eximie et unice delectare,

    Gell. 11, 13, 4:

    eo ornamento P.Vergilius unice est usus,

    Quint. 8, 3, 24:

    cujus amator unice Vergilius fuit,

    id. 9, 3, 14:

    quid Tiridaten terreat, unice Securus,

    i. e. utterly regardless, Hor. C. 1, 26, 5:

    mammarum vitiis aizoum unice medetur,

    Plin. 26, 15, 92, § 163.—In Plaut. with unus:

    me unice unum ex omnibus te atque illam amare aiebas mihi,

    Plaut. As. 1, 3, 56:

    immo unice unum plurimi pendit,

    id. Bacch. 2, 2, 29; id. Stich. 1, 1, 12; id. Truc. 1, 2, 91.

    Lewis & Short latin dictionary > unicus

См. также в других словарях:

  • Sardanapalus — (also spelled Sardanapallus) was, according to the Greek writer Ctesias of Cnidus, the last king of Assyria. Ctesias Persica is lost, but we know of its contents by later compilations and from the work of Diodorus (II.27). Sardanapalus has often… …   Wikipedia

  • SARDANAPALUS — Assyriis Thonos Concoleros, A. M. 3215. secundum quosdam, 3158. secundum alios, ultimus Assyriorum rex, tricessmus a Nino, omni libidinis mollitieique genere effeminatissimus: adeo, ut non erubuerit inter scortorum greges nere, et muliebri habitu …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Sardanapalus — ▪ legendary king of Assyria also spelled  Sardanapallus,         legendary king of Assyria. He apparently represents an amalgamation of the characters and tragic fates of three Assyrian rulers: Ashurbanipal (q.v.; ruled 668–627 BC); his brother,… …   Universalium

  • Sardanapalus — or Sardanapallus biographical name king of Assyria; sometimes identified with Ashurbanipal (reigned 668 627 B.C.) …   New Collegiate Dictionary

  • SARDANAPÁLUS —    the last king of Assyria; led a luxurious, effeminate life, but surprised when at his ease by a large army of invaders he suddenly developed into a hero, till hard pressed at length and shut up in Nineveh, and after two years defence finding… …   The Nuttall Encyclopaedia

  • Sardanapalus — /sadəˈnæpələs/ (say sahduh napuhluhs) noun → Ashurbanipal …  

  • Sardanapalus — …   Useful english dictionary

  • Dionysus Sardanapalus — Head detail of the Dionysus Sardanaplus from the National Roman Museum The Dionysus Sardanapalus is an uncommon Hellenistic Roman Neo Attic sculpture type of the god Dionysus, misnamed after the king Sardanapalus. Unlike most contemporary… …   Wikipedia

  • Death of Sardanapalus — Eugène Delacroix. Death of Sardanapalus. Oil on canvas. 12 ft 1 in x 16 ft 3 in. Louvre. Death of Sardanapalus (La Mort de Sardanapale) is an oil painting on canvas, dated 1827 by Eugène Delacroix. Its dimensions are 392 x 496 cm or 12′ 1 x 16′ 3 …   Wikipedia

  • САРДАНАПАЛ —    • Sardanapālus,          Σαρδανάπαλος или Коносконколер, назывался обыкновенно (по Ктесию) последним царем так называемого Древнеассирийского царства, которое будто уничтожено мидийцем Арбаком и вавилонянином Белесисом в 9 в. до Р. X. Но т. к …   Реальный словарь классических древностей

  • Myrrha — This article is about the Greek myth. For other uses, see Myrrha (disambiguation) …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»