Перевод: с латинского на немецкий

с немецкого на латинский

Jan

  • 1 Anaitis

    Anaītis, tidis, f. (Ἀναιτις), eine asiatische Göttin mit üppigem Kultus, von den Alten bald mit der Venus Urania, bald mit der Diana identifiziert, Plin. 33, 82. – Dav. Anaīticus, a, um, anaitisch, lacus, Plin. 16, 157 ed. Sill. (Jan u. Detl. Anaëticus). – u. subst., Anaītica, ae, f. (verst. regio), vermutl. = Acilisene (Ἀκιλισηνή), zwischen dem nördl. u. südl. Arme des Euphrat u. an der kappadoz. Grenze gelegener Bezirk Großarmeniens, dessen Name sich im heutigen Egkilis erhalten hat, Plin. 5, 83 ed. Sill. (Jan u. Detl. Anaëtica).

    lateinisch-deutsches > Anaitis

  • 2 usurpativus

    ūsūrpātīvus, a, um (usurpo), einen Gebrauch anzeigend, species verborum, vom Gerundium u. Supinum, Diom. 395, 30: dass. forma verborum, Macr. de diff. etc. 21, 9 Jan. Auct. de verbo 8, 17 Jan.

    lateinisch-deutsches > usurpativus

  • 3 Anaitis

    Anaītis, tidis, f. (Ἀναιτις), eine asiatische Göttin mit üppigem Kultus, von den Alten bald mit der Venus Urania, bald mit der Diana identifiziert, Plin. 33, 82. – Dav. Anaīticus, a, um, anaitisch, lacus, Plin. 16, 157 ed. Sill. (Jan u. Detl. Anaëticus). – u. subst., Anaītica, ae, f. (verst. regio), vermutl. = Acilisene (Ἀκιλισηνή), zwischen dem nördl. u. südl. Arme des Euphrat u. an der kappadoz. Grenze gelegener Bezirk Großarmeniens, dessen Name sich im heutigen Egkilis erhalten hat, Plin. 5, 83 ed. Sill. (Jan u. Detl. Anaëtica).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Anaitis

  • 4 usurpativus

    ūsūrpātīvus, a, um (usurpo), einen Gebrauch anzeigend, species verborum, vom Gerundium u. Supinum, Diom. 395, 30: dass. forma verborum, Macr. de diff. etc. 21, 9 Jan. Auct. de verbo 8, 17 Jan.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > usurpativus

  • 5 aegilips

    aegilips, ipis, f. (αἰγίλιψ), ein Knollengewächs, Plin. 19, 95 ed. Jan (Detl. aegilopa).

    lateinisch-deutsches > aegilips

  • 6 Agyieus

    Agyieus, eī od. eōs, m. (Ἀγυιεύς), Beiwort des Apollo, als Schirmherrn der Straßen ( ἀγυιαί) und öffentlichen Plätze, und als Beschützer der Menschen beim Ausgang aus dem Hause u. beim Eintritt in dasselbe, dem zu Ehren vor den Haustüren der Griechen Spitzsäulen errichtet waren, an denen man Rauchopfer darbrachte, Hor. carm. 4, 6, 28 (wo Vok. Agyieu [codd. Cruq. u. ed. Stallb. Agylleu ]); vgl. Macr. sat. 1, 9. § 6 (u. dazu L. Jan).

    lateinisch-deutsches > Agyieus

  • 7 Aminaeus

    Amīnaeus u. Amīnēus (Ἀμιναιος, Ἀμίνειος), a, um, aus Aminäa, einer Gegend Italiens im picenischen Gebiete, wo der Wein vorzüglich gedieh (vgl. Macr. sat. 2, 16 [3, 20], 7), aminäisch, vinum, Cato u. Varr.: vites, uvae, Verg., Col. u.a.; vgl. Voß Verg. georg. 2, 97. p. 300. Jan Macr. sat. 3, 20, 7 u. (über die Schreibung des Wortes) Wagner Verg. georg. 2, 97 Not. cr. – / Āmĭnĕus gemessen b. Auson. ep. 18, 32. p. 179 Schenkl.

    lateinisch-deutsches > Aminaeus

  • 8 Angerona

    Angerōna u. - ōnia, ae, f. (vgl. angor, anxius), Angerona, eine schweigsame, verschlossene Göttin (die Hüterin des Geheimnisses des geheimnisvollen und unnennbaren Genius der Stadt Rom, gewöhnlich mit diesem Genius identifiziert), deren Bild, dargestellt mit versiegeltem oder verbundenem Munde, im Tempel (u. zwar auf dem Altar) der Volupia stand, Varr. LL. 6, 23. Macr. sat. 1, 10. § 7 (wo Angeronia); 3, 9, 4. Plin. 3, 65. Solin. 1, 6, u. deren Fest ( Angerōnālia, ium, n.) am 21. Dezbr. gefeiert wurde, Varr. LL. 6, 23. Solin. 1, 1. Paul. ex Fest. 17, 11. Vgl. übh. L. Jan Macr. sat. 1, 10, 9. Kopp Mart. Cap. 1. § 4. Klausen Äneas u. die Penaten S. 1037. Preller Röm. Mythol.3 Bd. 1. S. 36.

    lateinisch-deutsches > Angerona

  • 9 annato

    an-nato (ad-nato), āvī, ātum, āre, I) an etw. heranschwimmen, m. ad u. Akk., ad proxima navigia, Auct. b. Alex. 20, 6: ad eas naves, ibid. 21, 2: ad proximas naves, ibid. 31, 6: ad suum myoparonem, ibid. 46, 6: ad manum hominis, ad putamina, Plin. 9, 86: ad eos (quos), Plin. 9, 38 D. (Jan u. Mayh. quos annatant): m. Dat., annatare singulis ternos, Plin. 9, 36: litoribus ex aequore, Sil. 10, 609. – absol., illae (ranae) certatim adnatant, Phaedr. 1, 2, 19: maxime puer qui primus expertus est adnatat, Plin. ep. 9, 33, 6 K. – II) bei etw. schwimmen, m. Dat., comes lateri annatat, Sen. Agam. 450 (473).

    lateinisch-deutsches > annato

  • 10 assero [2]

    2. as-sero (ad-sero), seruī, sertum, ere, an sich fügen, -nehmen, dah. I) als t. t., der Gerichtsspr., A) jmd. (einen Sklaven) durch Berührung u. Auflegen der Hand als frei erklären (vgl. assertor), manum in libertatem, Varr. LL., od. manu alqm liberali causā, Plaut. u. Ter., od. liberali manu alqm, Plaut., od. bl. manu alqm, Plaut., od. bl. alqm in libertatem od. in ingenuitatem, Liv. u. Suet., od. alqm in liberali causa, Cic.: u. bl. alqm tamquam suum filium, Quint.: asserui iam me (ich setzte mich in Freiheit), fugique catenas, Ov. am. 3, 11, 3: asserere se libertati, Sen. rhet. – B) durch Auflegen der Hand jmd. als ( seinen) Sklaven erklären, beanspruchen, alqm in servitutem, Liv. u. Suet. – II) übtr.: A) ( nach no. I, A) jmd. (od. etw.) von jmd. (oder etw.) befreien, gegen jmd. in Schutz nehmen, vor jmd. sicher stellen, unverletzt erhalten, se a mortalitate, Plin. ep.: se ab iniuria oblivionis, Plin. ep.: post assertam a Manlio urbem, Flor.: in asserenda libertate, in Wiederherstellung der Freiheit, Quint. u. Suet.: auriculas, schützen vor dem Anhören schlechter Verse, Mart. – B) ( nach no. I, B) etwas jmdm. (od. sich) zueignen, 1) als Eigentum zusprechen, als sein Eigentum erklären, beanspruchen, alci regnum, Liv. epit.: sibi dominationem, Suet.: nec laudes assere nostras, Ov.: sibi cognomen Felicis, Plin.: sibi nomen sapientis, Quint.: sapienti lapidis duritiam, zuschreiben, Sen.: se studiis, sich hingeben, widmen, Plin. ep.: alqm caelo, dem Himmel aneignen, himmlischen Ursprungs erklären, Ov. – m. dopp. Acc., Iovem sibi patrem, Curt.: alqm imperatorem, Val. Max.: se vecordem, Gregor. M. – 2) etw. geltend machen, behaupten (s. Jan Macr. vol. 1. p. XLIII sq. Paucker de Latin. scriptt. hist. Aug. p. 94), Colchidos furorem, Mart. 10, 35, 5: defectum lunae, Macr. somn. Scip. 1, 20, 10: quantum Maeonius asserit, Treb. Poll. XXX tyr. 12, 3: m. dopp. Acc., se Iovem, Aur. Vict. Caes. 3, 10: asserens (eum) necessarium rei publicae virum, Spart. Pesc. 3, 5: gew. m. folg. Acc. u. Infin., Sen. exc. contr. 4, 2, 5 u. 7, 1, 10 B. Aur. Vict. orig. gent. 9, 8 u. Spät.: m. folg. direkten Rede, Aur. Vict. Caes. 21, 3.

    lateinisch-deutsches > assero [2]

  • 11 Asta [1]

    1. Asta, ae, f. (Ἄστα), I) Stadt im innern Ligurien am Tanaxus, j. Asti (in Piemont), Plin. 3, 49 (Jan u. Detl. Hasta). – II) Stadt in Hispania Baetica, in der Nähe von Gades, röm. Kolonie mit dem Beinamen regia, j. Mesa de Asta, Liv. 39, 21, 3. Mela, 3, 1, 4 (3. § 4 liest Frick Hasta colonia). Auct. b. Hisp. 36, 4. – Dav. Astēnsis, e, aus od. von Asta, astensisch, ager, Liv. 39, 21, 2: equites Romani Astenses, Auct. b. Hisp. 26, 2.

    lateinisch-deutsches > Asta [1]

  • 12 astrolapsus

    astrolāpsus, ūs, m. (astrum u. labi), Sternschnuppen, Auct. inc. exc. mathem. 1, 8 u. 2, 3 ed. Ian (Macr. vol. I. p. 219 u. 225). – Dass. astrolāpsum, ī, n., Schol. ad Macr. somn. Scip. 1, 20, 9 (angef. von Jan Macr. vol. I. p. 219, b).

    lateinisch-deutsches > astrolapsus

  • 13 astruo

    a-struo (ad-struo), struxī, strūctum, ere, anbauen, aufbauen, daranbauen, daraufbauen, I) eig.: gradus, Liv.: alqd laterculo (mit Z.), Caes.: veteri recens aedificium, Col.: utrique (villae) quae desunt, Plin. ep. – II) übtr., noch obendrein hinzufügen, 1) im allg.: formae animum, Ov.: vix quidquam gloriae eius, Vell.: aliquid alcis dignitati, Plin. ep.: quantum famae meae domi, quantum in publico, quantum apud principem astruxit, Plin. ep.: omnibus hanc astruis laudem, Plin. pan. – sibi accrescere putat, quod cuique astruatur, Plin. pan. – ad necem utriusque parentis caedem fratris, Iustin. – non est opus affingas aliquid aut astruas: sufficit, ne ea, quae sunt vera, minuantur, Plin. ep.: sicut ante secunda fortuna tot victorias astruxerat, ita nunc adversa destruens quae cumulaverat, Iustin. Vgl. Schwarz Plin. pan. 35, 4 u. 74, 5. Benecke Iustin. 23, 3, 12. Oudend. Apul. met. 5, 6. p. 331. – u. in der Rede hinzufügen, belli difficultates, contraque pacis commoda, Dict. 1, 6: haec etiam blanditiis astruit ›Mi mellite, mi marite‹, Apul. met. 5, 6: u. astruitur his m. direkter Rede, Plin. ep. 8, 7, 6. – 2) insbes.: a) zuzählen, alqm priorum aetati, Vell. 1, 17, 2. – b) jmdm. etw. beilegen, zuschreiben, ut quae Neroni falsus astruit scriptor, Mart. 3, 20. – c) eine Pers. einer Sache beigeben = für etwas anstellen, gentis eiusdem levissimos falsis criminibus, Curt. 10, 1 (4), 27. – d) durch Beweise stützen, Iul. Severian. praec. artis rhet. 9. p. 361, 2 H. Iul. Vict. 11. p. 413, 16 H. – e) bemerken, versichern, behaupten, alqd, Macr. somn. Scip. 2, 7, 13 u.a. Mart. Cap. 2. § 113. Mam. Claud. de stat. anim. 1, 1 u.a. Eccl.: m. Acc. u. Infin., Aur. Vict. Caes. 20, 6. Macr. somn. Scip. 1, 20, 10. Ambros. de off. 3, 28, 137; hexaëm. 7, 24. Sidon. ep. 3, 6 u.a. Eccl. Vgl. Jan Macr. vol. I. p. XLIV. Paucker Subind. lex. Lat. p. 402.

    lateinisch-deutsches > astruo

  • 14 attumulo

    at-tumulo (ad-tumulo), ātum, āre (ad u. tumulus), I) hügelhoch überschütten, a) übh., orca attumulata fluctibus, Plin. 9, 14. – b) insbes., mit einem Grabhügel bedecken, Ambros. de parad. 14, 70 sub fin.; de Noë et arca 29, 113. – II) hügelhoch aufhäufen, congeriem arenae, Plin. 4, 5 D. (Sillig u. Jan accumulantium).

    lateinisch-deutsches > attumulo

  • 15 augites

    augītēs, ae, m., ein Edelstein = callaina (w. s.), Plin. 37, 147 D. (Jan augitis).

    lateinisch-deutsches > augites

  • 16 bicubitalis

    bicubitālis, e (bis u. cubitus), zwei Ellen lang, Plin. 20, 253 ed. Sill. (Jan u. Detl. bipedali). – Spät. Nbf. bicubitus, a, um, Ps. Apul. herb. 72.

    lateinisch-deutsches > bicubitalis

  • 17 bisextus

    bisextus (bis-sextus), ī, m. (sc. dies) u. bisextum (bissextum), ī, n., der Schalttag, so gen., weil der doppelte 24. Februar = VI Kal. Mart. war, Form -us, Isid. 6, 17, 25 sq.: Form -um, Ulp. dig. 4, 4, 3. § 3. Cels. dig. 50, 16, 98 pr. Macr. sat. 1, 14, 6. Censor. 20, 10. Amm. 26, 1, 7. – dah. annus bisextus, das Schaltjahr, Augustin. ep. 55, 13. Isid. de nat. rer. 6, 4. – / Die Schreibung bissextus u. -um jetzt in den meisten Stellen; vgl. Jan Macr. sat. 1, 14, 6.

    lateinisch-deutsches > bisextus

  • 18 brabilla

    brabilla, ae, f., eine sonst unbekannte Pflanze, Plin. 27, 55 codd. u. D. (Sillig u. Jan brabyla).

    lateinisch-deutsches > brabilla

  • 19 calaminthe

    calaminthē, ēs, f. (καλαμίνθη), eine Pflanze, eine Art Minze, Ps. Apul. herb. 70 (bei Plin. 19, 176 Sillig in mentam, Jan u. Detl. in zmintham).

    lateinisch-deutsches > calaminthe

  • 20 Calchedon

    Calchēdon (Calcēdon, Chalcēdon), onis u. onos, Akk. onem u. ona, f. (Καλχηδών), Stadt in Bithynien, an der Propontis u. am Eingange des Bosporus, Byzanz gegenüber, j. Dorf Kadikjo (bei den Türken) od. Chalkedon (bei den Griechen), Form Calch., Mela 1, 19, 5 (1. § 101). Liv. epit. 93. Plin. 5, 149 u. 150; 6, 217; 37, 73 (Jan u. Detl. überall Calchadon): urspr. Form Chalcedon (Χαλκηδών), Sall. hist. fr. 4, 61 (13). Amm. 26, 6, 4. Lucan. 9, 959. Claud. IV. cons. Hon. 177. – Nbf. Chalcēdona, ae, f., Amm. 22, 9, 3, u. Calcēdonia, ae, f., Itin. Anton. 139, 2. – Dav.: A) Calchēdonius (Chalcēdonius), a, um (Χαλκηδόνιος), kalchedonisch, aus Kalchedon, Thrasymachus Calch., Cic.: smaragdus Calch., faseriger Malachit od. Atlaserz, Plin. (ders. subst. bl. Calchedonius u. von smaragdus geschieden, Vulg. apoc. 21, 19: u. chalcedon gen., Prud. psych. 857): Plur. subst., Chalcēdoniī, ōrum, m., die Einw. von Chalkedon, die Chalkedonier, Tac. ann. 12, 63. – B) Chalcēdonēnsis, e, von Chalkedon, chalkedonisch, urbs, Chalkedon, Casiod. hist. eccl. 7, 21: Plur. subst., Chalcēdonēnsēs, ium, m., die Einw. von Chalkedon, die Chalkedonier, ibid.

    lateinisch-deutsches > Calchedon

См. также в других словарях:

  • Jan — ist ein männlicher Vorname. Er ist die niederländische, norddeutsche, sorbische und eine häufige tschechische, polnische und skandinavische Form von Johannes. Im englischsprachigen Raum ist Jan auch als weiblicher Vorname gebräuchlich, als… …   Deutsch Wikipedia

  • Ján — ist eine slowakische Form des männlichen Vornamens Johannes.[1] Namensträger Ján Babjak (* 1953), Metropolit der griechisch katholischen Kirche in der Slowakei Ján Čapkovič (* 1948), slowakischer Fußballspieler Ján Čarnogurský (* 1944),… …   Deutsch Wikipedia

  • Jan — /jan/; for 1 also Du., Ger. /yahn/, n. 1. a male given name, form of John. 2. a female given name, form of Janet. * * * (as used in expressions) Brueghel Jan the Elder Jan Amos Komenský Dussek Jan Ladislav Eyck Jan van Gossart Jan Jan Mabuse Jan… …   Universalium

  • Jan — m. Adaptación del nombre «khan», defendida como la más conforme a la pronunciación de esta palabra en su lengua original. ⇒ Can, kan, Khan. * * * jan. m. Cuba. Vara de madera dura, rematada en una punta de hierro, que se emplea para ahoyar en la… …   Enciclopedia Universal

  • jan — [ ʒɑ̃ ] n. m. • 1546; probablt de Jean, prénom ♦ Au trictrac, Coup donnant ou ôtant des points; chacun des deux compartiments attribués à un joueur. Petit, grand jan. ⊗ HOM. 1. Gens, gent. ● jan nom masculin (de faire jean, faire deux points au… …   Encyclopédie Universelle

  • Jan — o JAN puede referirse a: Nombres propios: Una variante de John, usada especialmente en Dinamarca, en el norte de Alemania y en lenguajes de la europa del Este (en Eslovaquia, Ján). En inglés, apócope de Janice o Janet. En catalán, nombre propio… …   Wikipedia Español

  • jan — 1. (jan) s. m. Terme du jeu de trictrac, qui désigne tous les accidents par lesquels on peut gagner ou perdre des points ; les jans sont donc très nombreux. 1° Le petit jan, celle des deux tables sur laquelle on range les dames en commençant la… …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • JAN — als Abkürzung bezeichnet: Jackson (Mississippi), IATA Code des Flughafens in den USA Japan Article Number, eine Produktkennzeichnung für Handelsartikel in Japan Joint Army/Navy Phonetic Alphabet, eine Buchstabiertafel Jan ist: Januar,… …   Deutsch Wikipedia

  • ǰan — Jan (géorgien) ჯან Jan Graphies Graphie {{{graphie}}} Capitale {{{capitale}}} Bas de casse {{{bas de casse}}} Isolée {{{isolée}}} …   Wikipédia en Français

  • Jan — m, f 1 (m.); pronounced /jan/ Dutch, Low German, Scandinavian, Polish, and Czech form of JOHN (SEE John). 2 (m.); pronounced /dzæn/) English: a revival of Middle English Jan, a byform of JOHN (SEE John). The forms Johan and …   First names dictionary

  • Jan. — Jan. Jan. written abbreviation for January * * * Jan. UK US (also Jan) ► WRITTEN ABBREVIATION for January …   Financial and business terms

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»