-
1 Hoffart
-
2 Hoffart
-
3 Hoffart
Hoffart f = высокоме́рие, чва́нство -
4 Hoffart
-
5 Hoffart
Hoffart ['hɔfaʁt] f <0> hovmod n, stolthed -
6 Hoffart
f =высокомерие, чванство -
7 Hoffart
сущ.общ. гордость (pejorativ), высокомерие, чванство -
8 hoffart
Hóffart f o.Pl. geh високомерие, надменност.* * *die високомерие. -
9 Hoffart
f - oholost, nadutost (-i) -
10 Hoffart
f[veralt., abwertend]pridef[veraltet]haughtiness -
11 Hoffart
f oh. pl lovğalıq, təşəxxüs, iddia -
12 Hoffärtigkeit
f1. nur Sg. Hoffart* * * -
13 gloria
glōria, ae, f.(griech. κλέος; eig. der Ruf, dann prägn.) der Ruhm, die Ehre, I) eig.: belli, Caes.: doctrinae et ingenii, Cic.: dicendi, Quint.: in summam gloriam venire, Cic.: gloriam habere, consequi, capere, acquirere, Cic.: gloriam sequi, Cic.: alqm gloriā afficere, jmdm. R. verleihen, Cic.: quin ipsum Tiberim nolle prorsus accolis fluviis orbatum minore gloriā (Herrlichkeit) fluere, Tac. – Plur. gloriae = Gelegenheiten zu Ruhm, Cornif. rhet. 3, 10. Sall. Iug. 41, 7. – II) meton.: A) objekt., das Ruhm Bringende, a) übh.: ne armentis quidem suus honos aut gloria frontis (stolzer Stirnschmuck), Tac. Germ. 5. – b) die Ruhmestat, Tac. ann. 2, 88: bes. Plur. gloriae = die Ruhmestaten, gloriae meretricum, Plaut.: veteres Gallorum gloriae, Tac.: gloriarum plenior quam illic est, Plaut. – c) v. leb. Wesen, der Ruhm, die Ehre, die Zierde, taurus, pecoris od. armenti gloria, Tibull. 4, 1, 208. Ov. art. am. 1, 290. – B) subj., die Ruhmbegierde, Ruhmsucht, der Ehrgeiz, im üblen Sinne = die eitle Ruhmsucht (griech. κενοδοξία), die Hoffart (griech. βαναυσία), eitle Prunksucht, Prahlerei, Ruhmredigkeit, Cic. u.a.: generandi mellis, Verg. – Plur., inanes flare glorias, mit eitlem Geprahle sich unaufhörlich breit machen, Gell. 1, 2, 6. – / Nbf. gelōria, Corp. inscr. Lat. 5, 6244.
-
14 hydrops
hydrōps, ōpis, Akk. ōpem u. ōpa, m. (ὕδρωψ, die Wassersucht, Cels. 3, 21. Cael. Aur. de morb. chron. 3, 8, 96 sqq. Hor. carm. 2, 2, 13. – Plur. hydropes, die verschiedenen Arten der Wassersucht, Cael. Aur. de morb. chron. 3, 8, 98. – übtr., das Sich-Aufblähen des Hoffärtigen, die Hoffart, Cl. Mam. de anim. 3, 8. Sidon. epist. 9, 9, 4.
-
15 repressor
-
16 superbia
superbia, ae, f. (superbus) = ὑπερηφανεία, das Sich-Erheben über andere, her Stolz, I) im üblen Sinne = der Übermnt, Hochmut, die Hoffart, der Stolz (Ggstz. humanitas, aequitas, moderatio), oft neben arrogantia u. insolentia, Cic. u.a.: superbiam abicere, Plaut., ponere, Hor.: alcis superbiam retundere, Phaedr.: per superbiam aetatem agere, Sall.: absit superbia, asperitas, Plin. ep.: tumens inani superbiā graculus, Phaedr. – Plur., secundas fortunas decent superbiae, Plaut. Stich. 300. – übtr., candoris, das Ekele der weißen Farbe, Vitr. 7, 3, 4. – II) im guten Sinne = das Hochgefühl, stolze Selbstgefühl, sume superbiam (durch Verdienste), Hor. carm. 3, 30, 14: nec tantam Vespasiano superbiam, ut etc., Tac. hist. 3, 66. – übtr., eadem causa in piris taxatur superbiae cognomine, Plin. 15, 53. – / arch. Genet. superbiai, Plaut. cist. 40.
-
17 Aufblähen [2]
-
18 φρόνημα
φρόνημα, τό, Sinn, Verstand, Gedanken; ἔστ' ἂν Διὸς φρόνημα λωφήσῃ χόλου Aesch. Prom. 376, u. oft, wie Soph. u. Eur.; das, was Einer im Sinn, in Gedanken hat, Her., auch Sinnesart, Gesinnung, nicht selten im plur., 3, 122. 125. 9, 54; ἐμπέδοις φρονήμασιν, mit unveränderlicher Gesinnung, Treue, Soph. Ant. 169; ἐν ἐλευϑέρῳ φρονήματι βεβιωκώς Plat. Legg. IX, 685 d; μεϑυσϑεὶς ἀνὴρ τυραννικόν τι φρόνημα ἴσχει Rep. IX, 573 b; bes. erhabene Gesinnung, Muth, Hochsinn, φρονήματος τοῦ πρὶν στερέντες Eur. Hec. 622; καὶ τὰ φρο-νήματα μεγάλα εἶχον Plat. Conv. 190 b; allein, Muth, Menex. 239 e. Aber auch in tadelnder Bdtg, allzu hohe Meinung von sich, Hochmuth, Hoffart, Stolz u. Prahlerei, ὑπέρτολμον ἀνδρὸς φρόνημα τίς λέγοι; Aesch. Ch. 587; σεμνόστομός γε καὶ φρονήματος πλέως ὁ μῦϑός ἐστιν Prom. 955 (er braucht es auch = φρένες, ἰὸς ἐκ φρονημάτων πέδῳ πεσών Eum. 456); ἀνδρὸς οὐδενὸς φρόνημα δείσασα Soph. Ant. 455; τῶν φρονημάτων ὁ Ζεὺς κολαστὴς τῶν ἄγαν ὑπερφρόνων Eur. Heracl. 388; ὀγκῶσαι τὸ φρόνημα Ar. Vesp. 1024; Thuc. 5, 43; οὐ φρονήματος καὶ ϑυμοῠ ἐμπίπλαται Plat. Rep. III, 411 c; καὶ μεγαλαυχία Lys. 206 a.
-
19 γαυρίᾱμα
-
20 высокомерие
n Hochmut m, Dünkel m* * *высокоме́рие n Hochmut m, Dünkel m* * *n1) gener. Arroganz, Blasiertheit, Einbildung, Elation, Hoffart, Stolz, Hochmut, Selbstüberhebung2) colloq. Großtuerei3) obs. Übermut4) book. Dünkel5) psych. Eingebildetheit, Überheblichkeit
- 1
- 2
См. также в других словарях:
Hoffart — [ˈhɔfaʁt] steht für: Hochmut; Haltung, die eigenen Wert und Rang oder Fähigkeiten hoch veranschlagt Hoffart ist der Familienname folgender Personen: Johannes Hoffart (1851–1921), deutscher Bildhauer Siehe auch: Wiktionary: Hoffart –… … Deutsch Wikipedia
Hoffart — Hoffart, soviel wie Hochmut (s. Achtung) … Meyers Großes Konversations-Lexikon
Hoffart — Sf erw. obs. (12. Jh.), mhd. hōchvart die vornehme (hohe) Art zu leben (Fahrt) Stammwort. Mit einer Ableitung zu fahren in einer allgemeinen Bedeutung leben, sich befinden (s. auch Wohlfahrt). Die Bedeutung wurde bald ins Negative gekehrt (… … Etymologisches Wörterbuch der deutschen sprache
Hoffart — Hoffart: Die verdunkelte Zusammensetzung geht zurück auf mhd. hōchvart, assimiliert hoffahrt »Art, vornehm zu leben; Hochmütigkeit, edler Stolz; äußerer Glanz, Pracht, Aufwand; Übermut« (vgl. ↑ hoch und ↑ Fahrt). Im Mhd. hatte das Verb »fahren«… … Das Herkunftswörterbuch
Hoffart — 1. Am besten geräth uns immer die stinkende Hoffart, sprach der Hofnarr, als eine Frau den Flor im Klostergarten rühmte. – Klosterspiegel, 63, 7. 2. An arme hoffart wischt der teifel den ars. – Manl., 183; Körte, 2902; Braun, I, 1425. »Wo hoffart … Deutsches Sprichwörter-Lexikon
Hoffart — Họf|fart 〈f. 20; unz.; geh.〉 verletzender Hochmut, übersteigerter Stolz, Dünkel [<mhd. hochvart „Art, vornehm zu leben, Hochmütigkeit, edler Stolz, äußerer Glanz, Pracht, Aufwand, Übermut“; → hoch + Fahrt] * * * Họf|fart, die; [mhd. (selten) … Universal-Lexikon
Hoffart — Anmaßung, Einbildung, Herablassung, Hochmut, Hochmütigkeit, Stolz, Überheblichkeit; (geh.): Vermessenheit; (bildungsspr.): Affektiertheit, Hybris; (abwertend): Arroganz, Blasiertheit, Dünkel, Eingebildetheit, Eitelkeit, Geziertheit,… … Das Wörterbuch der Synonyme
Hoffart, die — Die Hóffārt, plur. inus. die ungeordnete Fertigkeit, seine Urtheile von seinen eigenen Vorzügen im Äußern an den Tag zu legen; eine Folge des Hochmuthes. Der Hoffart ergeben seyn. Hoffart mit etwas treiben, im gemeinen Leben. In engerer Bedeutung … Grammatisch-kritisches Wörterbuch der Hochdeutschen Mundart
Hoffart — Huffaad (de) … Kölsch Dialekt Lexikon
Hoffart — Họf|fart, die; (veraltend für Dünkel, Hochmut) … Die deutsche Rechtschreibung
Johannes Hoffart — (* 22. Januar 1851 in Mannheim; † 10. Juli 1921 in Berlin[1]) war ein deutscher Bildhauer. Inhaltsverzeichnis 1 Leben 2 Werke 3 Qu … Deutsch Wikipedia