Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

Attălĭca

  • 1 Attalica

    Attalica, ōrum, n. (s.-ent. vestimenta) habits brodés d'or.

    Dictionarium latinogallicum > Attalica

  • 2 Attalica

    Attălus, i, m., = Attalos.
    I.
    A.. The name of several kings of Pergamos, the most renowned of whom, both from his wealth and his discovery of the art of weaving cloth from gold, was Attalus III., who made the Roman people his heir, Plin. 8, 48, 74, § 196; 33, 11, 53, § 148; Flor. 2, 20, 2; 3, 12, 3; Hor. C. 2, 18, 5.—Hence,
    B.
    Attălĭcus, a, um, adj., of or pertaining to Attalus, Attalian:

    urbes,

    i. e. Pergamean, Hor. Ep. 1, 11, 5:

    Attalicas supera vestes,

    woven with gold, Prop. 4, 17, 19:

    Porticus aulaeis nobilis Attalicis,

    id. 3, 30, 12; Sil. 14, 659.—Also absol.: Attălĭca, ōrum, n. (sc. vestimenta), garments of inwoven gold:

    Aurum intexere in eādem Asiā invenit Attalus rex, unde nomen Attalicis,

    Plin. 8, 48, 74, § 196: torus, ornamented with such cloth or tapestry, Prop. 3, 5, 6; 5, 5, 24.— Meton., rich, splendid, brilliant:

    Attalicis condicionibus Numquam dimoveas, etc.,

    Hor. C. 1, 1, 12:

    divitiae,

    Tert. Jejun. 15 fin.
    II. III.

    Lewis & Short latin dictionary > Attalica

  • 3 nominatus

    I 1. nōminātus, a, um
    part. pf. к nomino
    2. adj.
    1) известный, славный, знаменитый
    illa Attalica totā Siciliā nominata C — атталики (златотканые ковры), известные во всей Сицилии
    2) так называемый (philosophus n. C)
    II nōminātus, ūs m.
    наименование, название, имя Vr

    Латинско-русский словарь > nominatus

  • 4 Attalus

    Attalus, ī, m. (Ἄτταλος), Name mehrerer Könige in Pergamum, unter denen am berühmtesten sowohl durch seinen Reichtum u. prächtigen Hausrat, als durch die Erfindung der Kunst, Gold in die Kleider zu weben, Attalus III. Philometor (Varr. r. r. 1, 1, 8), der die Römer als Erben seiner Schätze u. seines Reiches einsetzte, Plin. 8, 196. Liv. epit. 58. Vitr. 4, 1, 4. Vell. 2, 4, 1. Hor. carm. 2, 18, 5. – Dav.: a) Attalicus, a, um (Ἀτταλικός), attalisch, hereditas, Varro: agri, im Cherrones, Cic.: urbes, pergamenische, Hor.: reges, Vitr.: vestes, Prop., od. aulaea, Sil., od. subst. bl. Attalica, ōrum, n., Plin., mit Gold durchwebte Kleider oder Vorhänge usw.: condiciones, die glänzendsten usw., Hor. – b) Attalis, lidis, Akk. lida, f. (Ἀτταλίς), die attalische Phyle ( Zunft) in Athen, so gen. zu Ehren des Königs Attalus, Liv. 31, 15, 6.

    lateinisch-deutsches > Attalus

  • 5 aulaeum

    aulaeum, ī, n. (αυλαία, ἡ), die prachtvolle, meist gestickte od. bunt durchwebte Decke, Purpurdecke als Vorhang, Überhang, Teppich, gew. im Plur., a) übh.: aulaea Attalica, Varr. fr., Val. Max. u.a.: aulaea superba, Verg.: aulaea purpurā auroque fulgentia, Curt.: aulaea lectis obducere, Curt.: exsertare aurem subinde per aulaeum, Amm.: im Bilde, omnia aulaea reducere, Augustin. c. sec. resp. Iulian. 1, 48 in. – b) als eine Art »Baldachin«, da bei den Alten in den Sälen, die keine kostbaren Decken (lacunaria) hatten, der Reinlichkeit (damit kein Staub herabfalle) und der Pracht wegen Purpurdecken an der Decke aufgespannt wurden, Hor. carm. 3, 29, 15; sat. 2, 8, 54; vgl. Prop. 3, 32, 12. – c) als Theatervorhang, der bei den Alten, wie die Fenster an unsern Wagen, unten befestigt war, dah. beim Anfange des Stückes od. Aktes herabgelassen wurde, aulaeum premitur, Hor. ep. 2, 1, 189, od. mittitur, Phaedr. 5, 7, 23; hingegen beim Ende des Stückes hinaufgezogen, aulaeum tollitur, Cic. Cael. 65. Ov. met. 3, 111. Später jedoch, wie bei uns, aulaeum deponitur, der Vorhang fällt [beim Schlusse des Stückes], Amm. 16, 6, 3; 28, 6, 29. Vgl. auch aulaeum tragicum dimovere, Apul. met. 1, 8, u. aulaeum subducere, Apul. met. 10, 29: aulaea (die aufgezogenen V.) miranda monstrantia, Amm. 16, 12, 57. Gew. waren solchen Vorhängen Götter- od. Menschen-, bes. Heldenfiguren eingewebt, die gleichsam den Vorhang heraufzuziehen schienen; dah. utque purpurea intexti tollant aulaea Britanni, und des Vorhangs Purpur rauscht aufgezogen von eingewebten Britanniern, Verg. georg. 3, 25. – d) sarkastisch v. einem übertrieben weiten Obergewande, pictae Sarrana aulaea togae, Iuven. 10, 39. – / Nbf. aulaea, ae, f., Pacian. epist. 3, 27.

    lateinisch-deutsches > aulaeum

  • 6 choragium

    chorāgium, ī, n. (χοράγιον), I) das zur Aufführung eines Theaterstückes Nötige an Dekorationen, Maschinerie, Kulissen, Mobilien und Kostümen, die der choragus (s. d.) besorgte, Requisiten u. Kostüme, Bühnenapparat, a) eig.: ch. comicum, Plaut. capt. pr. 61: thymelicum, Apul. apol. 13: tabulae pictae, Attalica vestis, ceterum choragium, Plin. 36, 115: argentata choragia, Val. Max. 2, 4, 6: uti choragia laxamentum habeant ad comparandum, damit (in den porticus hinter dem Theater) genug Raum vorhanden ist, um den Bühnenapparat vorzubereiten, Vitr. 5, 9, 1. – zur Kaiserzeit, summum choragium, der kaiserliche Bühnenapparat, Theaterapparat zu den theatralischen u. amphitheatralischen Vorstellungen u. meton. = die Rüstkammer für den kaiserlichen Bühnenapparat, deren Verwaltung ein procurator mit seinen Unterbeamten besorgte, procurator summi choragii, Corp. inscr. Lat. 3, 348 u. 6, 297: adiutor procuratoris s. ch., Corp. inscr. Lat. 6, 10083: tabularius s. ch., Corp. inscr. Lat. 6, 776 u. 6, 10086: medicus rationis s. ch., Corp. inscr. Lat. 6, 10085: dispensator s. ch., Corp. inscr. Lat. 6, 10084: contrascriptor rationis s. ch., Corp. inscr. Lat. 6, 8950. Vgl. O. Hirschfeld Kaiserl. Verwaltungsbeamte2 S. 293 s. – b) übtr., das Schaugepränge, ch. funeris, Apul. met. 2, 20: feralium nuptiarum, Apul. met. 4, 33: ut aliquod fragile choragium gloriae comparetur, Cornif. rhet. 4, 63. – II) (als t. t. der Hydraulik) eine Springfeder, ein Federdrücker, choragia ferrea, Vitr. 10, 8 (13), 4.

    lateinisch-deutsches > choragium

  • 7 nomino

    nōmino, āvi, ātum, āre (nomen) = ὀνομάζω, nennen, I) mit einem Namen belegen, benennen, nominatum esse, benannt sein, den Namen haben, A) im allg.: nominari nomine Argo, Enn. fr.: res ut omnes suis certis ac propriis vocabulis nominarentur, Cic.: id genus... ab usu suo saltus nominarunt, Varro LL.: nominatae Tatienses (tribus) a Tatio, Varro LL.: ab Aristippo Cyrenaici philosophi nominati, Cic.: hanc illi ἰδέαν appellabant iam a Platone ita nominatam, mit diesem Namen belegt, Cic.: e lacte coacto caseus nominatus, Varro LL.: amor, ex quo amicitia est nominata, Cic.: omnia Graeca nominata sunt, alles hat griechische Namen, Cic.: philosophi nominati, sogenannte Ph., nur Ph. dem Namen nach, Cic.: u. so quidam poëta nominatus, Cic. fr. – B) insbes., mit einem Beinamen belegen, Eutr. 8, 8. – II) nennen = beim Namen nennen, anführen, namentlich erwähnen, namentlich angeben, A) im allg.: quis me nominat? wer nennt mich beim N.? redet mich an? Plaut.: Mercurium Aegyptii nefas habent nominare, Caes.: ad flumen Sabim, quod supra nominavimus, Caes.: ex omnibus saeculis vix tria nominantur paria amicorum, Cic. – u. die Formel quem honoris causā nomino, den ich ehrenhalber nenne, Cic.; vgl. quem hominem honoris potius quam contumeliae causā nominatum volo, Cic. – in der Parenthese, ne Sogdianos et Arachosios nominem, um nicht die S. u. Ar. zu nennen, Curt. 4, 5 (21), 5. – B) insbes. der gramm. t. t.: nominandi casus, der Nennfall, Nominativ, Varro LL. u. Gell. – III) prägn.: A) jmd. mit Ehren-, mit Ruhm nennen, namhaft machen, rühmen, praedicari de se et nominari volunt omnes, Cic.: sunt clari hodieque et qui olim nominabuntur, Quint.: illa Attalica totā Siciliā nominata (berühmt), Cic. – B) als publiz. t. t.: 1) zu einem Amte bestimmen, a) einen Magistrat usw. ernennen, interregem, Liv. 1, 32, 1: magistrum equitum, Liv. 8, 33, 7: m. dopp. Acc., alqm dictatorem, Liv. 9, 28, 2. – b) zu einer Priesterwürde oder zu einem Staatsamte (unter der eidlichen Versicherung, den Würdigsten vorzuschlagen) vor der Wahl od. Kooptation namhaft machen, vorschlagen, augurem in contione, Cornif. rhet.: tres simul flamines, ex quis (= quibus) unus legatur, Tac.: sacerdotes quos dignissimos sacerdotio iudicant, Plin. ep.: alqm inter sacerdotes, Plin. ep.: quinque augurum loca, in quae plebeii nominentur, Liv.: Hannibali imperatori parem consulem, Liv.: candidatos praeturae duodecim, Tac.: neque digniorem potes nominare quam Bibulum, Cic. – m. dopp. Acc., alqm augurem, Cic. Phil. 2, 4. – 2) jmd. als Teilnehmer an einem Vergehen angeben, anklagen, alqm apud dictatorem, Liv.: alqm inter socios Catilinae, Suet.: inter coniuratos nemo me nominat, Curt. – / Parag. Infin. nominarier, Plaut. Pers. 647.

    lateinisch-deutsches > nomino

  • 8 Attalus

    Attalus, ī, m. (Ἄτταλος), Name mehrerer Könige in Pergamum, unter denen am berühmtesten sowohl durch seinen Reichtum u. prächtigen Hausrat, als durch die Erfindung der Kunst, Gold in die Kleider zu weben, Attalus III. Philometor (Varr. r. r. 1, 1, 8), der die Römer als Erben seiner Schätze u. seines Reiches einsetzte, Plin. 8, 196. Liv. epit. 58. Vitr. 4, 1, 4. Vell. 2, 4, 1. Hor. carm. 2, 18, 5. – Dav.: a) Attalicus, a, um (Ἀτταλικός), attalisch, hereditas, Varro: agri, im Cherrones, Cic.: urbes, pergamenische, Hor.: reges, Vitr.: vestes, Prop., od. aulaea, Sil., od. subst. bl. Attalica, ōrum, n., Plin., mit Gold durchwebte Kleider oder Vorhänge usw.: condiciones, die glänzendsten usw., Hor. – b) Attalis, lidis, Akk. lida, f. (Ἀτταλίς), die attalische Phyle ( Zunft) in Athen, so gen. zu Ehren des Königs Attalus, Liv. 31, 15, 6.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Attalus

  • 9 aulaeum

    aulaeum, ī, n. (αυλαία, ἡ), die prachtvolle, meist gestickte od. bunt durchwebte Decke, Purpurdecke als Vorhang, Überhang, Teppich, gew. im Plur., a) übh.: aulaea Attalica, Varr. fr., Val. Max. u.a.: aulaea superba, Verg.: aulaea purpurā auroque fulgentia, Curt.: aulaea lectis obducere, Curt.: exsertare aurem subinde per aulaeum, Amm.: im Bilde, omnia aulaea reducere, Augustin. c. sec. resp. Iulian. 1, 48 in. – b) als eine Art »Baldachin«, da bei den Alten in den Sälen, die keine kostbaren Decken (lacunaria) hatten, der Reinlichkeit (damit kein Staub herabfalle) und der Pracht wegen Purpurdecken an der Decke aufgespannt wurden, Hor. carm. 3, 29, 15; sat. 2, 8, 54; vgl. Prop. 3, 32, 12. – c) als Theatervorhang, der bei den Alten, wie die Fenster an unsern Wagen, unten befestigt war, dah. beim Anfange des Stückes od. Aktes herabgelassen wurde, aulaeum premitur, Hor. ep. 2, 1, 189, od. mittitur, Phaedr. 5, 7, 23; hingegen beim Ende des Stückes hinaufgezogen, aulaeum tollitur, Cic. Cael. 65. Ov. met. 3, 111. Später jedoch, wie bei uns, aulaeum deponitur, der Vorhang fällt [beim Schlusse des Stückes], Amm. 16, 6, 3; 28, 6, 29. Vgl. auch aulaeum tragicum dimovere, Apul. met. 1, 8, u. aulaeum subducere, Apul. met. 10, 29: aulaea (die aufgezogenen V.) miranda monstrantia, Amm. 16, 12, 57. Gew. waren solchen Vorhängen
    ————
    Götter- od. Menschen-, bes. Heldenfiguren eingewebt, die gleichsam den Vorhang heraufzuziehen schienen; dah. utque purpurea intexti tollant aulaea Britanni, und des Vorhangs Purpur rauscht aufgezogen von eingewebten Britanniern, Verg. georg. 3, 25. – d) sarkastisch v. einem übertrieben weiten Obergewande, pictae Sarrana aulaea togae, Iuven. 10, 39. – Nbf. aulaea, ae, f., Pacian. epist. 3, 27.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > aulaeum

  • 10 choragium

    chorāgium, ī, n. (χοράγιον), I) das zur Aufführung eines Theaterstückes Nötige an Dekorationen, Maschinerie, Kulissen, Mobilien und Kostümen, die der choragus (s. d.) besorgte, Requisiten u. Kostüme, Bühnenapparat, a) eig.: ch. comicum, Plaut. capt. pr. 61: thymelicum, Apul. apol. 13: tabulae pictae, Attalica vestis, ceterum choragium, Plin. 36, 115: argentata choragia, Val. Max. 2, 4, 6: uti choragia laxamentum habeant ad comparandum, damit (in den porticus hinter dem Theater) genug Raum vorhanden ist, um den Bühnenapparat vorzubereiten, Vitr. 5, 9, 1. – zur Kaiserzeit, summum choragium, der kaiserliche Bühnenapparat, Theaterapparat zu den theatralischen u. amphitheatralischen Vorstellungen u. meton. = die Rüstkammer für den kaiserlichen Bühnenapparat, deren Verwaltung ein procurator mit seinen Unterbeamten besorgte, procurator summi choragii, Corp. inscr. Lat. 3, 348 u. 6, 297: adiutor procuratoris s. ch., Corp. inscr. Lat. 6, 10083: tabularius s. ch., Corp. inscr. Lat. 6, 776 u. 6, 10086: medicus rationis s. ch., Corp. inscr. Lat. 6, 10085: dispensator s. ch., Corp. inscr. Lat. 6, 10084: contrascriptor rationis s. ch., Corp. inscr. Lat. 6, 8950. Vgl. O. Hirschfeld Kaiserl. Verwaltungsbeamte2 S. 293 s. – b) übtr., das Schaugepränge, ch. funeris, Apul. met. 2, 20: feralium nuptiarum, Apul. met. 4, 33: ut ali-
    ————
    quod fragile choragium gloriae comparetur, Cornif. rhet. 4, 63. – II) (als t. t. der Hydraulik) eine Springfeder, ein Federdrücker, choragia ferrea, Vitr. 10, 8 (13), 4.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > choragium

  • 11 nomino

    nōmino, āvi, ātum, āre (nomen) = ὀνομάζω, nennen, I) mit einem Namen belegen, benennen, nominatum esse, benannt sein, den Namen haben, A) im allg.: nominari nomine Argo, Enn. fr.: res ut omnes suis certis ac propriis vocabulis nominarentur, Cic.: id genus... ab usu suo saltus nominarunt, Varro LL.: nominatae Tatienses (tribus) a Tatio, Varro LL.: ab Aristippo Cyrenaici philosophi nominati, Cic.: hanc illi ἰδέαν appellabant iam a Platone ita nominatam, mit diesem Namen belegt, Cic.: e lacte coacto caseus nominatus, Varro LL.: amor, ex quo amicitia est nominata, Cic.: omnia Graeca nominata sunt, alles hat griechische Namen, Cic.: philosophi nominati, sogenannte Ph., nur Ph. dem Namen nach, Cic.: u. so quidam poëta nominatus, Cic. fr. – B) insbes., mit einem Beinamen belegen, Eutr. 8, 8. – II) nennen = beim Namen nennen, anführen, namentlich erwähnen, namentlich angeben, A) im allg.: quis me nominat? wer nennt mich beim N.? redet mich an? Plaut.: Mercurium Aegyptii nefas habent nominare, Caes.: ad flumen Sabim, quod supra nominavimus, Caes.: ex omnibus saeculis vix tria nominantur paria amicorum, Cic. – u. die Formel quem honoris causā nomino, den ich ehrenhalber nenne, Cic.; vgl. quem hominem honoris potius quam contumeliae causā nominatum volo, Cic. – in der Parenthese, ne Sogdia-
    ————
    nos et Arachosios nominem, um nicht die S. u. Ar. zu nennen, Curt. 4, 5 (21), 5. – B) insbes. der gramm. t. t.: nominandi casus, der Nennfall, Nominativ, Varro LL. u. Gell. – III) prägn.: A) jmd. mit Ehren-, mit Ruhm nennen, namhaft machen, rühmen, praedicari de se et nominari volunt omnes, Cic.: sunt clari hodieque et qui olim nominabuntur, Quint.: illa Attalica totā Siciliā nominata (berühmt), Cic. – B) als publiz. t. t.: 1) zu einem Amte bestimmen, a) einen Magistrat usw. ernennen, interregem, Liv. 1, 32, 1: magistrum equitum, Liv. 8, 33, 7: m. dopp. Acc., alqm dictatorem, Liv. 9, 28, 2. – b) zu einer Priesterwürde oder zu einem Staatsamte (unter der eidlichen Versicherung, den Würdigsten vorzuschlagen) vor der Wahl od. Kooptation namhaft machen, vorschlagen, augurem in contione, Cornif. rhet.: tres simul flamines, ex quis (= quibus) unus legatur, Tac.: sacerdotes quos dignissimos sacerdotio iudicant, Plin. ep.: alqm inter sacerdotes, Plin. ep.: quinque augurum loca, in quae plebeii nominentur, Liv.: Hannibali imperatori parem consulem, Liv.: candidatos praeturae duodecim, Tac.: neque digniorem potes nominare quam Bibulum, Cic. – m. dopp. Acc., alqm augurem, Cic. Phil. 2, 4. – 2) jmd. als Teilnehmer an einem Vergehen angeben, anklagen, alqm apud dictatorem, Liv.: alqm inter socios Catilinae, Suet.: inter coniuratos nemo me nominat, Curt. – Parag. Infin. nomi-
    ————
    narier, Plaut. Pers. 647.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > nomino

  • 12 nōminātus

        nōminātus adj.    [P. of nomino], famed, renowned, celebrated: Attalica totā Siciliā.
    * * *
    naming; G:noun

    Latin-English dictionary > nōminātus

  • 13 peripetasmata

        peripetasmata um, n, περιπετάσματα, coverings, hangings, rugs: Attalica: de peripetasmatis.

    Latin-English dictionary > peripetasmata

  • 14 Attalicus

    Attălus, i, m., = Attalos.
    I.
    A.. The name of several kings of Pergamos, the most renowned of whom, both from his wealth and his discovery of the art of weaving cloth from gold, was Attalus III., who made the Roman people his heir, Plin. 8, 48, 74, § 196; 33, 11, 53, § 148; Flor. 2, 20, 2; 3, 12, 3; Hor. C. 2, 18, 5.—Hence,
    B.
    Attălĭcus, a, um, adj., of or pertaining to Attalus, Attalian:

    urbes,

    i. e. Pergamean, Hor. Ep. 1, 11, 5:

    Attalicas supera vestes,

    woven with gold, Prop. 4, 17, 19:

    Porticus aulaeis nobilis Attalicis,

    id. 3, 30, 12; Sil. 14, 659.—Also absol.: Attălĭca, ōrum, n. (sc. vestimenta), garments of inwoven gold:

    Aurum intexere in eādem Asiā invenit Attalus rex, unde nomen Attalicis,

    Plin. 8, 48, 74, § 196: torus, ornamented with such cloth or tapestry, Prop. 3, 5, 6; 5, 5, 24.— Meton., rich, splendid, brilliant:

    Attalicis condicionibus Numquam dimoveas, etc.,

    Hor. C. 1, 1, 12:

    divitiae,

    Tert. Jejun. 15 fin.
    II. III.

    Lewis & Short latin dictionary > Attalicus

  • 15 Attalus

    Attălus, i, m., = Attalos.
    I.
    A.. The name of several kings of Pergamos, the most renowned of whom, both from his wealth and his discovery of the art of weaving cloth from gold, was Attalus III., who made the Roman people his heir, Plin. 8, 48, 74, § 196; 33, 11, 53, § 148; Flor. 2, 20, 2; 3, 12, 3; Hor. C. 2, 18, 5.—Hence,
    B.
    Attălĭcus, a, um, adj., of or pertaining to Attalus, Attalian:

    urbes,

    i. e. Pergamean, Hor. Ep. 1, 11, 5:

    Attalicas supera vestes,

    woven with gold, Prop. 4, 17, 19:

    Porticus aulaeis nobilis Attalicis,

    id. 3, 30, 12; Sil. 14, 659.—Also absol.: Attălĭca, ōrum, n. (sc. vestimenta), garments of inwoven gold:

    Aurum intexere in eādem Asiā invenit Attalus rex, unde nomen Attalicis,

    Plin. 8, 48, 74, § 196: torus, ornamented with such cloth or tapestry, Prop. 3, 5, 6; 5, 5, 24.— Meton., rich, splendid, brilliant:

    Attalicis condicionibus Numquam dimoveas, etc.,

    Hor. C. 1, 1, 12:

    divitiae,

    Tert. Jejun. 15 fin.
    II. III.

    Lewis & Short latin dictionary > Attalus

  • 16 nomino

    nōmĭno, āvi, ātum, 1, v. a. [nomen], to call by name, to name, to give a name to (esp. after, for a person or thing; cf.: appello, voco, dico).
    I.
    In gen.: quae (navis) nunc nominatur nomine Argo, Enn. ap. Auct. Her. 2, 22, 34, 26:

    Chaldaei, non ex artis, sed ex gentis vocabulo nominati,

    Cic. Div. 1, 1, 2:

    urbem constituit, quam e suo nomine Romam jussit nominari,

    id. Rep. 2, 7, 12:

    amor ex quo amicitia est nominata,

    Cic. Lael. 8 (Trag. v. 283 Vahl.); id. Caecin. 18, 51.—Esp., to give a surname to a person, Eutr. 8, 8: aliquem honoris causā, to name or mention out of respect:

    L. Sulla, quem honoris causā nomino,

    Cic. Rosc. Am. 2, 6:

    quem ego hominem honoris causā nominatum volo,

    id. Verr. 1, 7, 18; v. honor: hanc illi idean appellant, jam a Platone ita nominatam, Cic. Ac. 1, 8, 30.—
    II.
    In partic.
    A.
    Pregn., to render famous, renowned, celebrated (cf.:

    laudo, celebro): praedicari de se et nominari volunt omnes,

    Cic. Arch. 11, 26:

    sunt clari hodieque et qui olim nominabuntur,

    Quint. 10, 1, 94; v. under P. a.—
    B.
    To name or nominate a person for an office:

    patres interregem nominaverant,

    Liv. 1, 32:

    me augurem Cn. Pompeius et Q. Hortensius nominaverunt,

    Cic. Phil. 2, 2, 4:

    illo die, quo sacerdotes solent nominare, quos dignissimos sacerdotio judicant, me semper nominabat,

    Plin. Ep. 2, 1, 8; Suet. Claud. 22; cf. nominatio.—
    C.
    To name, mention, report, accuse, arraign (not ante-Aug.):

    capita conjurationis, priusquam nominarentur apud dictatorem, mors ab ipsis conscita judicio subtraxit,

    Liv. 9, 26, 7:

    qui nominatus profugisset, diem certam se finituros,

    id. 39, 17:

    Dimnus, cum ceteros participes sceleris indicaret, Philotam non nominavit,

    Curt. 6, 9, 16; 8, 6, 24.—Esp., with inter, to name among or as one of; to report as belonging to a party, conspiracy, etc.:

    inter conjuratos nemo me nominat,

    Curt. 6, 10, 5: inter socios Catilinae nominatus, Suet. Caés. 17; cf.:

    cum Thesea inter eos nomināsset. qui ad inferos adissent,

    Gell. 10, 16, 12; Plin. 14, 13, 15, § 93; 22, 21, 27, § 55; Hier. in Ep. ad Galat. 5, 19 sqq.—
    D.
    In gram.: nominandi casus, the nominative case (like accusandi casus, the accusative case), Varr. L. L. 8, § 42 Müll.; 9, § 76; 10, 2, § 23; Gell. 13, 22, 5.—Hence, nōmĭnātus, a, um, P. a. (acc. to II. A.), famed, renowned, celebrated:

    illa Attalica tota Sicilia nominata,

    Cic. Verr. 2, 4, 12, § 27:

    nominatiora pericula,

    Tert. Anim. 13: bdellium nominatissimum, Plin. 12, 9, 19, § 35 (al. laudatissimum); Vulg. 1 Par. 11, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > nomino

  • 17 peripetasmata

    pĕrĭpĕtasmăta, um, n., = peripetasmata, coverings, curtains, hangings, carpets (class.;

    syn.: aulaeum, stragulum, tapes): Attalica peripetasmata,

    Cic. Verr. 2, 4, 12, § 27:

    de peripetasmatis,

    id. ib. 2, 4, 12, § 28.

    Lewis & Short latin dictionary > peripetasmata

См. также в других словарях:

  • attalica —   L. ica, belonging to. From Atalaya, known to the Romans as Attaleia, Turkey …   Etymological dictionary of grasses

  • Аттал — I владетель пергамский, наследовал в 241 до Р. Х. своему двоюродному брату Эвмену I и после значительной победы над могущественными тогда в Азии кельтскими разбойничьими ордами галатов (между 239 и 236) первый из своего рода принял царский титул …   Энциклопедический словарь Ф.А. Брокгауза и И.А. Ефрона

  • Eremopoa — Saltar a navegación, búsqueda ? Eremopoa Clasificación científica …   Wikipedia Español

  • АТТАЛ —    • Attalus,           Άτταλος,        1. полководец македонского царя Филиппа и дядя жены его Клеопатры, был виновником натянутых отношений между Филиппом и Александром, т. к. при раздорах с сыном находил поддержку у отца. А. пользовался… …   Реальный словарь классических древностей

  • Krates — Krates, 1) Lustspieldichter der Alten Komödie, um 450 v. Chr., der eigentliche Schöpfer der Attischen Komödie (s.d.); man zählte von ihm 14 Stücke, von 9 derselben sind noch Fragmente übrig. 2) K. aus Chalkis, Kanalgräber zur Zeit Alexanders des… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Attălos — Attălos, Name mehrerer Könige von Pergamon: 1) A. I., geb. 269 v. Chr., gest. 197, folgte 241 seinem Vater Eumenes I. in der Herrschaft und nahm nach dem Sieg über die Vorderasien plündernden Kelten bei Sardes um 239 den Königstitel an. In seinem …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Krates — Krates, ein aus Theben gebürtiger cynischer Philosoph des 4. Jahrh. v. Chr. (s. Cyniker), dessen Geschichte Wieland Stoff zu einem Roman »K. und Hipparchia« lieh. Er soll sehr reich und sehr häßlich gewesen sein, sein Vermögen weggeschenkt, sich… …   Herders Conversations-Lexikon

  • Eremopoa — Género de plantas, establecido en 1934, de la familia de las poáceas, orden Poales, subclase Liliidae, clase Liliopsida, división Magnoliophyta. ● Eremopoa altaica (Trin.) Roshev.    ◯ Eremopoa altaica subsp. altaica    ◯ Eremopoa altaica subsp.… …   Enciclopedia Universal

  • ALBA — I. ALBA Graeca Belgrade Gallice nandor, Alba Hungarice, Griechisch Weissenburg Germanice, urbs munitiss. Hungariae, in Rascia provinc, ad confluentes Savi in Danubium in colle sub Turcis ab A. C. 1520. male pro Tauruno ponitur, e cuius ruinis… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • ATTALIA vulgo SATALIA, ANTALI turcis — ATTALIA, vulgo SATALIA, ANTALI turcis urbs Pamphiliae Archiepiscopalis maritima et primaria regionis, ubi Praefectus moratur, ab Attalo Rege condita, Strabo. Stephano urbs Lyciae. Aliqui vero (ut idem scribit) Ciliciae Corycum sic nominârunt.… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • AULAEUM — apud Ulpianum l. sed et si quid 12. § 5. ff. de usufruct. velut Aulaei, inquit, vel alterius apparatus, ut et Cicer. pro Caelio; saepius et usitatius in plur. Aulaea legitur: quô nomine intelliguntur tapetes, quibus parietes et aulae ornatûs… …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»