Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

Arcturus

  • 1 arcturus

    arctūrus, i, m., = arktouros.
    I.
    As a star.
    A.
    The brightest star in Bootes,, whose rising and setting was supposed to portend tempestuous weather (Plaut. Rud. prol. 71):

    stella micans radiis, Arcturus,

    Cic. Arat. 99; id. N. D. 2, 42, 110 (as a transl. of Arat. 95); cf. Hyg. Fab. 130; id. Astr. 2, 4; Verg. A. 1, 744; Vulg. Job, 9, 6; 37, 9; ib. Amos, 5, 8; introduced in Plaut. Rud. as Prologus.— Transf.
    B.
    The whole constellation (syn.:

    Bootes, Arctophylax),

    Verg. G. 1, 204 Voss.—
    C.
    The rising of Arcturus, Verg. G. 1, 68.—
    II.
    A plant, v. arction.

    Lewis & Short latin dictionary > arcturus

  • 2 Arcturus

    Латинско-русский словарь > Arcturus

  • 3 Arcturus

    Arctūrus, ī, m. (ἀρκτοῦρος), I) als Gestirn: A) der hellste Stern im Sternbild Bootes, nahe am Schwanze des großen Bären, Plaut. rud. prol. 1 sqq. Cic. de nat. deor. 2, 109. Vitr. 9, 4 (6), 1. Hyg. fab. 130; astr. 2, 4. Col. 2, 10, 21. Suet. fr. 142. p. 219, 1 R. Hor. carm. 3, 1, 27: sub ipsum Arcturum, gerade gegen die Aufgangszeit des A., Verg. georg. 1, 68. Nach der Meinung der Alten von großem Einfluß auf das Wetter, da bei seinem Aufgang u. Untergang namentl. die heftigsten Stürme toben; vgl. Thiel Verg. Aen. 3, 516. – B) übtr., das ganze Sternbild Bootes (w. s.), Verg. georg. 1, 204. – II) als Pflanze, s. arction.

    lateinisch-deutsches > Arcturus

  • 4 Arctūrus

    Arctūrus, i, m. [st2]1 [-] l'Arcture (une des étoiles du Bouvier, la plus brillante). [st2]2 [-] Plin. plante inconnue (= arction).    - [gr]gr. ἀρκτοῦρος.    - sub ipsum Arcturum, Virg.: au moment où se lève l'Arcture.    - Arcturi sidera, Virg.: la constellation où se trouve l'Arcture.

    Dictionarium latinogallicum > Arctūrus

  • 5 Arcturus

    Arctūrus, ī, m. (ἀρκτοῦρος), I) als Gestirn: A) der hellste Stern im Sternbild Bootes, nahe am Schwanze des großen Bären, Plaut. rud. prol. 1 sqq. Cic. de nat. deor. 2, 109. Vitr. 9, 4 (6), 1. Hyg. fab. 130; astr. 2, 4. Col. 2, 10, 21. Suet. fr. 142. p. 219, 1 R. Hor. carm. 3, 1, 27: sub ipsum Arcturum, gerade gegen die Aufgangszeit des A., Verg. georg. 1, 68. Nach der Meinung der Alten von großem Einfluß auf das Wetter, da bei seinem Aufgang u. Untergang namentl. die heftigsten Stürme toben; vgl. Thiel Verg. Aen. 3, 516. – B) übtr., das ganze Sternbild Bootes (w. s.), Verg. georg. 1, 204. – II) als Pflanze, s. arction.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Arcturus

  • 6 arctūrus

        arctūrus ī, m, ἀρκτοῦροσ (bear-ward), the brightest star in Boötes, V.
    * * *
    Acturus, brightest star in Bootes; the whole constellation; arction plant

    Latin-English dictionary > arctūrus

  • 7 cado

    cecidī, casūrus, ere
    1) падать (in и ad terram C, Q); сваливаться ( ex и de equo C); выпадать (de manibus C; dentes cadunt Pl, Sen etc.; cadunt capilli Pt); ( об атмосферных осадках) падать, идти (imbres cadunt Lcr, Mela; nives cadunt Sen etc.); выпадать, ложиться ( ros cadit Pl и rores cadunt PM); литься, капать, катиться ( lacrimae cadunt Sen); ( о реках) впадать ( in sinum maris L); (о листьях, цветах, плодах) опадать (folia cadunt arbori и ex arbore PM; poma cadunt ramis O); ( о молнии) ударять, поражать (fulmina cadunt Sen, Pt); ( о парусах) убираться ( vela cadunt V); валиться, обрушиваться (vetustate cecidisse C; concussae cadunt urbes Lcr); ( о тенях) падать, ложиться ( majores cadunt de montibus umbrae V); попадать ( in laqueos O)
    2) ( о небесных светилах) заходить (cadentia sidera V; Arcturus cadens H)
    sol cadens V — заходящее солнце, тж. запад
    3) падать, погибать (in acie C и acie O; in proelio Nep; pugnā Canensi L)
    c. ab aliquo O, T, Su — пасть от чьей-л. руки
    4) перен. впадать (in servitutem C; ad servitia L; in potestatem alicujus C)
    c. in morbum Cзаболеть
    5) приходиться (на какое-л. время), совпадать (in id saeculum Romuli cecĭdit aetas C)
    res, quae sub sensūs (sub oculos, sub aspectum, in conspectum) cadunt C — вещи, бросающиеся в глаза (непосредственно ощутимые, очевидные)
    7) выпадать на долю, доставаться (alicui aliquid cecĭdit C etc.)
    vota cadunt Tib — желания исполняются, но
    omnia vota cadunt Prp (ср. 10.) — все (мои) мечты рушатся
    8) случаться, складываться (fortuĭto C; male Cs; feliciter Sen; praeter opinionem Nep)
    si quid adversi casurum foret L — если приключится какая-л. беда
    c. in irrĭtum T, ad irritum L или in cassum Lcr — кончаться ничем, оказываться бесплодным
    9)
    а) падать, понижаться ( prctium cadit L); уменьшаться, убывать, слабеть ( vires cadunt Lcr)
    c. animo C etc.падать духом
    б) ослабевать, утихать (cadit vis venti L; cadit ira L, O, Prp; pelagi cecĭdit fragor V)
    10) пропадать, погибать (cecĭdit superbum Ilium V; mundi alii nascentes, alii cadentes C)
    multa renascentur, quae jam cecĭdēre, cadentque quae nunc sunt in honore vocabula H — многие, уже забытые, слова воскреснут и придут в забвение (многие из тех), которые теперь в чести (ср. 6.)
    11) проваливаться, не иметь успеха (у публики) ( fabula cadit H); проигрывать тяжбу (in judicio C)
    12) подходить, быть свойственным
    minime c. in aliquid C — совершенно не вязаться с чем-л.
    in consuetudinem alicujus non c. C — не быть в чьих-л. привычках
    verebar quorsum id casurum esset C — я боялся того, чем это может кончиться (т. е. дурного исхода)
    14) быть закалываемым, приноситься в жертву ( ovis cadit deo O)
    15) ( о женщине) отдаваться, вступать в любовную связь Pl, Tib, Sen

    Латинско-русский словарь > cado

  • 8 arction

    arction, ī, n. (ἄρκτιον), eine auch arcturus genannte Pflanze, Plin. 27, 33.

    lateinisch-deutsches > arction

  • 9 arctĭŏn

    arctĭŏn, ĭi, n. celsia (plante inconnue appelée aussi arcturus).    - Plin. 27, 33.

    Dictionarium latinogallicum > arctĭŏn

  • 10 arction

    arction, ī, n. (ἄρκτιον), eine auch arcturus genannte Pflanze, Plin. 27, 33.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > arction

  • 11 arction

    plant; (also called arcturus)

    Latin-English dictionary > arction

  • 12 arction

    arctĭon, i, n., = arktion, a plant, also called arcturus, Plin. 27, 5, 16, § 33.

    Lewis & Short latin dictionary > arction

  • 13 Bootes

    Bŏōtes, ae ( gen. Bootae, Ov. A. A. 2, 55; Luc. 2, 722; Juv. 5, 23; Mart. 4, 3, 5; cf.

    Rudd. I. p. 76, n. 48: Bootis,

    Hyg. Astr. 3, 24; Avien. Perieg. 364; 456; 856; Isid. Orig. 3, 70, 9: Booti, Cic. Arat. ap. Prisc. p. 706; v. 100 B. and K., and Cic. N. D. 2, 42, 110; acc. Booten, Ov. F. 5, 733; voc. Boote, id. M. 2, 176), m., = Boôtês, the nearly stationary constellation Bootes, the Bear-keeper, = Arctophylax (q. v.; cf. also arcturus), Cic. Arat. l. l.; Verg. G. 1, 229; Ov. M. 10, 447 al.:

    piger,

    id. F. 3, 405; Juv. 5, 23; Claud. Rapt. Pros. 2, 190:

    tardus,

    Ov. M. 2, 176; Caes. Germ. Arat. 139; Val. Fl. 2, 68; Sen. Med. 315; Claud. Laud. Stil. 1, 123.

    Lewis & Short latin dictionary > Bootes

  • 14 cado

    cădo, cĕcĭdi, cāsum, 3 ( part. pres. gen. plur. cadentūm, Verg. A. 10, 674; 12, 410), v. n. [cf. Sanscr. çad-, to fall away].
    I.
    Lit.
    A.
    In an extended sense, to be driven or carried by one ' s weight from a higher to a lower point, to fall down, be precipitated, sink down, go down, sink, fall (so mostly poet.; in prose, in place of it, the compounds decĭdo, occĭdo, excĭdo, etc.; cf. also ruo, labor;

    opp. surgo, sto): tum arbores in te cadent,

    Plaut. Men. 2, 3, 25: (aves) praecipites cadunt in terram aut in aquam, fall headlong to the earth or into the water, Lucr. 6, 745; cf. id. 6, 828;

    imitated by Verg.: (apes) praecipites cadunt,

    Verg. G. 4, 80:

    nimbus, Ut picis e caelo demissum flumen, in undas Sic cadit, etc.,

    Lucr. 6, 258:

    cadit in terras vis flammea,

    id. 2, 215; so with in, id. 2, 209; 4, 1282; 6, 1006; 6, 1125; Prop. 4 (5), 4, 64:

    in patrios pedes,

    Ov. F. 2, 832.—With a different meaning:

    omnes plerumque cadunt in vulnus,

    in the direction of, towards their wound, Lucr. 4, 1049; cf.:

    prolapsa in vulnus moribunda cecidit,

    Liv. 1, 58, 11:

    cadit in vultus,

    Ov. M. 5, 292:

    in pectus,

    id. ib. 4, 579.—Less freq. with ad:

    ad terras,

    Plin. 2, 97, 99, § 216:

    ad terram,

    Quint. 5, 10, 84.—The place from which is designated by ab, ex, de:

    a summo cadere,

    Plaut. Mil. 4, 4, 15:

    a mento cadit manus,

    Ov. F. 3, 20:

    aves ab alto,

    Plin. 10, 38, 54, § 112:

    ut cadat (avis) e regione loci,

    Lucr. 6, 824:

    ex arbore,

    Plin. 17, 20, 34, § 148; Dig. 50, 16, 30, § 4; 18, 1, 80, § 2:

    cecidisse de equo dicitur,

    Cic. Clu. 62, 175:

    cadere de equo,

    Plaut. Mil. 3, 1, 125 (for which Cæsar, Nepos, and Pliny employ decidere):

    de manibus arma cecidissent,

    Cic. Phil. 14, 7, 21; cf.:

    de manibus civium delapsa arma ipsa ceciderunt,

    id. Off. 1, 22, 77:

    cadunt altis de montibus umbrae,

    Verg. E. 1, 84:

    de caelo,

    Lucr. 5, 791; Ov. M. 2, 322:

    de matre (i. e. nasci),

    Claud. in Rufin. 1, 92.—With per:

    per inane profundum,

    Lucr. 2, 222:

    per aquas,

    id. 2, 230:

    per salebras altaque saxa,

    Mart. 11, 91; cf.:

    imbre per indignas usque cadente genas,

    Ov. Tr. 1, 3, 18.—With the adverb altius: altius atque cadant summotis nubibus imbres, and poured forth from a greater height, etc., Verg. E. 6, 38.—And absol.:

    folia nunc cadunt,

    Plaut. Men. 2, 3, 24; Ter. Ad. 1, 1, 12; Lucr. 6, 297:

    ut pluere in multis regionibus et cadere imbres,

    id. 6, 415:

    cadens nix,

    id. 3, 21; 3, 402:

    velut si prolapsus cecidisset,

    Liv. 1, 56, 12: quaeque ita concus [p. 259] sa est, ut jam casura putetur, Ov. P. 2, 3, 59:

    cadentem Sustinuisse,

    id. M. 8, 148:

    saepius, of epileptics,

    Plin. Val. 12, 58:

    casuri, si leviter excutiantur, flosculi,

    Quint. 12, 10, 73.—
    2.
    Esp.
    a.
    Of heavenly bodies, to decline, set (opp. orior), Ov. F. 1, 295:

    oceani finem juxta solemque cadentem,

    Verg. A. 4, 480; 8, 59; Tac. G. 45:

    soli subjecta cadenti arva,

    Avien. Descr. Orb. 273; cf. Tac. Agr. 12:

    quā (nocte) tristis Orion cadit,

    Hor. Epod. 10, 10:

    Arcturus cadens,

    id. C. 3, 1, 27.—
    b.
    To separate from something by falling, to fall off or away, fall out, to drop off, be shed, etc.:

    nam tum dentes mihi cadebant primulum,

    Plaut. Men. 5, 9, 57:

    dentes cadere imperat aetas,

    Lucr. 5, 671; Sen. Ep. 12, 3; 83, 3:

    pueri qui primus ceciderit dens,

    Plin. 28, 4, 9, § 41:

    barba,

    Verg. E. 1, 29:

    quam multa in silvis autumni frigore primo Lapsa cadunt folia,

    id. A. 6, 310; cf. Cat. 11, 22; Hor. A. P. 61:

    lanigeris gregibus Sponte suā lanae cadunt,

    Ov. M. 7, 541:

    saetae,

    id. ib. 14, 303:

    quadrupedibus pilum cadere,

    Plin. 11, 39, 94, § 231:

    poma,

    Ov. M. 7, 586:

    cecidere manu quas legerat, herbae,

    id. ib. 14, 350:

    elapsae manibus cecidere tabellae,

    id. ib. 9, 571:

    et colus et fusus digitis cecidere remissis,

    id. ib. 4, 229.—
    c.
    Of a stream, to fall, empty itself:

    amnis Aretho cadit in sinum maris,

    Liv. 38, 4, 3; 38, 13, 6; 44, 31, 4:

    flumina in pontum cadent,

    Sen. Med. 406:

    flumina in Hebrum cadentia,

    Plin. 4, 11, 18, § 50:

    tandem in alterum amnem cadit,

    Curt. 6, 4, 6.—
    d.
    Of dice, to be thrown or cast; to turn up:

    illud, quod cecidit forte,

    Ter. Ad. 4, 7, 23 sq.; Liv. 2, 12, 16.—
    e.
    Alicui (alicujus) ad pedes, to fall at one ' s feet in supplication, etc. (post-class. for abicio, proicio), Sen. Contr. 1, 1, 19; Eutr. 4, 7; Aug. Serm. 143, 4; Vulg. Joan. 11, 32 al.—
    f.
    Super collum allcujus, to embrace (late Lat.), Vulg. Luc. 15, 20.—
    B.
    In a more restricted sense.
    1.
    To fall, to fall down, drop, fall to, be precipitated, etc.; to sink down, to sink, settle (the usual class. signif. in prose and poetry):

    cadere in plano,

    Ov. Tr. 3, 4, 17 sq.:

    deorsum,

    Plaut. Rud. 1, 2, 89:

    uspiam,

    Ter. Ad. 1, 1, 12:

    Brutus, velut si prolapsus cecidisset,

    Liv. 1, 56, 12; cf. id. 5, 21, 16; 1, 58, 12:

    dum timent, ne aliquando cadant, semper jacent,

    Quint. 8, 5, 32:

    sinistrā manu sinum ad ima crura deduxit (Caesar), quo honestius caderet,

    Suet. Caes. 82:

    cadere supinus,

    id. Aug. 43 fin.:

    in pectus pronus,

    Ov. M. 4, 579:

    cadunt toti montes,

    Lucr. 6, 546:

    radicitus exturbata (pinus) prona cadit,

    Cat. 64, 109:

    concussae cadunt urbes,

    Lucr. 5, 1236:

    casura moenia Troum,

    Ov. M. 13, 375; id. H. 13, 71:

    multaque praeterea ceciderunt moenia magnis motibus in terris,

    Lucr. 6, 588: languescunt omnia membra;

    bracchia palpebraeque cadunt,

    their arms and eyelids fall, id. 4, 953; 3, 596; so,

    ceciderunt artus,

    id. 3, 453:

    sed tibi tamen oculi, voltus, verba cecidissent,

    Cic. Dom. 52, 133; cf.:

    oculos vigiliā fatigatos cadentesque in opere detineo,

    Sen. Ep. 8, 1:

    patriae cecidere manus,

    Verg. A. 6, 33:

    cur facunda parum decoro Inter verba cadit lingua silentio?

    Hor. C. 4, 1, 36:

    cecidere illis animique manusque,

    Ov. M. 7, 347; Val. Fl. 1, 300; cf. II. F. infra.—
    2.
    In a pregn. signif. (as in most langg., to fall in battle, to die), to fall so as to be unable to rise, to fall dead, to fall, die (opp. vivere), Prop. 2 (3), 28, 42 (usu. of those who die in battle;

    hence most freq. in the histt.): hostes crebri cadunt,

    Plaut. Am. 1, 1, 79 sq.:

    aut in acie cadendum fuit aut in aliquas insidias incidendum,

    Cic. Fam. 7, 3, 3; Curt. 4, 1, 28; Ov. M. 7, 142:

    ut cum dignitate potius cadamus quam cum ignominiā serviamus,

    Cic. Phil. 3, 14, 35:

    pauci de nostris cadunt,

    Caes. B. G. 1, 15; id. B. C. 3, 53:

    optimus quisque cadere aut sauciari,

    Sall. J. 92, 8; so id. C. 60, 6; id. J. 54, 10; Nep. Paus. 1, 2; id. Thras. 2, 7; id. Dat. 1, 2; 6, 1; 8, 3; Liv. 10, 35, 15 and 19; 21, 7, 10; 23, 21, 7; 29, 14, 8; Tac. G. 33; Hor. Ep. 1, 12, 27; Ov. M. 7, 142:

    per acies,

    Tac. A. 1, 2:

    pro patriā,

    Quint. 2, 15, 29:

    ante diem,

    Verg. A. 4, 620:

    bipenni,

    Ov. M. 12, 611:

    ense,

    Val. Fl. 1, 812.—Not in battle:

    inque pio cadit officio,

    Ov. M. 6, 250.—With abl. of means or instrument:

    suoque Marte (i. e. suā manu) cadunt,

    Ov. M. 3, 123; cf. Tac. A. 3, 42 fin.:

    suā manu cecidit,

    fell by his own hand, id. ib. 15, 71:

    exitu voluntario,

    id. H. 1, 40:

    muliebri fraude cadere,

    id. A. 2, 71: cecidere justā Morte Centauri, cecidit tremendae Flamma Chimaerae, Hor. C. 4, 2, 14 sq.:

    manu femineā,

    Sen. Herc. Oet. 1179:

    femineo Marte,

    Ov. M. 12, 610.—With abl. of agent with ab:

    torqueor, infesto ne vir ab hoste cadat,

    should be slain by, Ov. H. 9, 36; so id. M. 5, 192; Suet. Oth. 5:

    a centurione volneribus adversis tamquam in pugnā,

    Tac. A. 16, 9.—And without ab:

    barbarae postquam cecidere turmae Thessalo victore,

    Hor. C. 2, 4, 9; imitated by Claudian, IV. Cons. Hon. 89; Grat. Cyn. 315.—
    b.
    Of victims, to be slain or offered, to be sacrificed, to fall ( poet.):

    multa tibi ante aras nostrā cadet hostia dextrā,

    Verg. A. 1, 334:

    si tener pleno cadit haedus anno,

    Hor. C. 3, 18, 5; Tib. 1, 1, 23; 4, 1, 15; Ov. M. 7, 162; 13, 615; id. F. 4, 653.—
    3.
    In mal. part., = succumbo, to yield to, Plaut. Pers. 4, 4, 104; Tib. 4, 10, 2; Sen. Contr. 1, 3, 7.—
    4.
    Matre cadens, just born ( poet.), Val. Fl. 1, 355; cf. of the custom of laying the new-born child at the father's feet: tellure cadens. Stat. S. 1, 2, 209; 5, 5, 69.
    II.
    Trop.
    A.
    To come or fall under, to fall, to be subject or exposed to something (more rare than its compound incidere, but class.); constr. usually with sub or in, sometimes with ad:

    sub sensus cadere nostros,

    i. e. to be perceived by the senses, Lucr. 1, 448:

    sub sensum,

    Cic. Inv. 1, 30, 48: in cernendi sensum. id. Tim. 3:

    sub oculos,

    id. Or. 3, 9:

    in conspectum,

    to become visible, id. Tusc. 1, 22, 50:

    sub aurium mensuram,

    id. Or. 20, 67:

    sponte suā (genus humanum) cecidit sub leges artaque jura,

    subjected itself to law and the force of right, Lucr. 5, 1146; so id. 3, 848:

    ad servitia,

    Liv. 1, 40, 3:

    utrorum ad regna,

    Lucr. 3, 836; so,

    sub imperium dicionemque Romanorum,

    Cic. Font. 5, 12 (1, 2):

    in potestatem unius,

    id. Att. 8, 3, 2:

    in cogitationem,

    to suggest itself to the thoughts, id. N. D. 1, 9, 21:

    in hominum disceptationem,

    id. de Or. 2, 2, 5:

    in deliberationem,

    id. Off. 1, 3, 9:

    in offensionem alicujus,

    id. N. D. 1, 30, 85:

    in morbum,

    id. Tusc. 1, 32, 79:

    in suspitionem alicujus,

    Nep. Paus. 2, 6:

    in calumniam,

    Quint. 9, 4, 57:

    abrupte cadere in narrationem,

    id. 4, 1, 79:

    in peccatum,

    Aug. in Psa. 65, 13.—
    B.
    In gen.: in or sub aliquem or aliquid, to belong to any object, to be in accordance with, agree with, refer to, be suitable to, to fit, suit, become (so esp. freq. in philos. and rhet. lang.):

    non cadit in hos mores, non in hunc pudorem, non in hanc vitam, non in hunc hominem ista suspitio,

    Cic. Sull. 27, 75:

    cadit ergo in bonum virum mentiri, emolumenti sui causā?

    id. Off. 3, 20, 81; so id. Cael. 29, 69; id. Har. Resp. 26, 56:

    haec Academica... in personas non cadebant,

    id. Att. 13, 19, 5:

    qui pedes in orationem non cadere quī possunt?

    id. Or. 56, 188:

    neque in unam formam cadunt omnia,

    id. ib. 11, 37; 57, 191; 27, 95; id. de Or. 3, 47, 182; Quint. 3, 7, 6; 4, 2, 37; 4, 2, 93; 6, prooem. § 5; 7, 2, 30 and 31; Plin. 35, 10, 36, § 82:

    heu, cadit in quemquam tantum scelus?

    Verg. E. 9, 17; Cic. Or. 27, 95; 11, 37; Quint. 3, 5, 16; 3, 6, 91; 5, 10, 30; 6, 3, 52; 7, 2, 31; 9, 1, 7;

    9, 3, 92: hoc quoque in rerum naturam cadit, ut, etc.,

    id. 2, 17, 32:

    in iis rebus, quae sub eandem rationem cadunt,

    Cic. Inv. 1, 30, 47; Quint. 8, 3, 56.—
    C.
    To fall upon a definite time (rare):

    considera, ne in alienissimum tempus cadat adventus tuus,

    Cic. Fam. 15, 14, 4:

    in id saeculum Romuli cecidit aetas, cum, etc.,

    id. Rep. 2, 10, 18.—Hence, in mercantile lang., of payments, to fall due: in eam diem cadere ( were due) nummos, qui a Quinto debentur, Cic. Att. 15, 20, 4.—
    D.
    (Acc. to I. 1. e.) Alicui, to fall to one (as by lot), fall to one ' s lot, happen to one, befall; and absol. (for accidere), to happen, come to pass, occur, result, turn out, fall out (esp. in an unexpected manner; cf. accido; very freq. in prose and poetry).
    1.
    Alicui:

    nihil ipsis jure incommodi cadere possit,

    Cic. Quint. 16, 51:

    hoc cecidit mihi peropportune, quod, etc.,

    id. de Or. 2, 4, 15; id. Att. 3, 1:

    insperanti mihi, cecidit, ut, etc.,

    id. de Or. 1, 21, 96; id. Att. 8, 3, 6; id. Mil. 30, 81:

    mihi omnia semper honesta et jucunda ceciderunt,

    id. Q. Fr. 1, 3, 1:

    sunt, quibus ad portas cecidit custodia sorti,

    Verg. G. 4, 165:

    haec aliis maledicta cadant,

    Tib. 1, 6, 85:

    neu tibi pro vano verba benigna cadunt,

    Prop. 1, 10, 24:

    ut illis... voluptas cadat dura inter saepe pericla,

    Hor. S. 1, 2, 40: verba cadentia, uttered at random, id. Ep. 1, 18, 12.—
    2.
    Ab sol., Afran. ap. Charis. p. 195 P.;

    Cic. Leg.2, 13, 33: verebar quorsum id casurum esset,

    how it would turn out, id. Att. 3, 24:

    aliorsum vota ceciderunt,

    Flor. 2, 4, 5:

    cum aliter res cecidisset ac putasses,

    had turned out differently from what was expected, Cic. Fam. 5, 19, 1:

    sane ita cadebat ut vellem,

    id. Att. 3, 7, 1; id. Div. 2, 52, 107; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 12, 3; Cic. Verr. 1, 2, 5; Caes. B. C. 3, 73, Nep. Milt. 2, 5 Dähne:

    cum, quae tum maxime acciderant, casura praemonens, a furioso incepto eos deterreret,

    Liv. 36, 34, 3; 22, 40, 3; 35, 13, 9; 38, 46, 6; Plin. Pan. 31, 1; Tac. A. 2, 80; 6, 8; Suet. Tib. 14 al.; Verg. A. 2, 709:

    ut omnia fortiter fiant, feliciter cadant,

    Sen. Suas. 2, p. 14:

    multa. fortuito in melius casura,

    Tac. A. 2, 77.—With adj.:

    si non omnia caderent secunda,

    Caes. B. C. 3, 73:

    vota cadunt, i.e. rata sunt,

    are fulfilled, realized, Tib. 2, 2, 17 (diff. from Prop. 1, 17, 4; v. under F.).—
    3.
    With in and acc.: nimia illa libertas et populis et privatis in nimiam servitutem cadit (cf. metaballei), Cic. Rep. 1, 44, 68.—Esp.: in (ad) irritum or cassum, to be frustrated, fail, be or remain fruitless:

    omnia in cassum cadunt,

    Plaut. Poen. 1, 2, 147; Lucr. 2, 1166:

    ad irritum cadens spes,

    Liv. 2, 6, 1; so Tac. H. 3, 26:

    in irritum,

    id. A. 15, 39; cf. with irritus, adj.:

    ut irrita promissa ejus caderent,

    Liv. 2, 31, 5:

    haud irritae cecidere minae,

    id. 6, 35, 10.—
    E.
    To fall, to become less (in strength, power, worth, etc.), to decrease, diminish, lessen:

    cadunt vires,

    Lucr. 5, 410:

    mercenarii milites pretia militiae casura in pace aegre ferebant,

    Liv. 34, 36, 7.—More freq. in an extended signif. (acc. to I. B. 2.),
    F. 1.
    In gen.: pellis item cecidit, vestis contempta ferina. declined in value, Lucr. 5, 1417:

    turpius est enim privatim cadere (i. e. fortunis everti) quam publice,

    Cic. Att. 16, 15, 6; so id. Fam. 6, 10, 2:

    atque ea quidem tua laus pariter cum re publicā cecidit,

    id. Off. 2, 13, 45:

    tanta civitas, si cadet,

    id. Har. Resp. 20, 42:

    huc cecidisse Germanici exercitus gloriam, ut, etc.,

    Tac. H. 3, 13:

    non tibi ingredienti fines ira cecidit?

    Liv. 2, 40, 7; Pers. 5, 91:

    amicitia nec debilitari animos aut cadere patitur,

    Cic. Lael. 7, 23:

    animus,

    to fail, Liv. 1, 11, 3; Ov. M. 11, 537; cf. id. ib. 7, 347:

    non debemus ita cadere animis, etc.,

    to lose courage, be disheartened, Cic. Fam. 6, 1, 4:

    tam graviter,

    id. Off. 1, 21, 73; cf. Sen. Ep. 8, 3.—Esp., to fail in speaking:

    magnus orator est... minimeque in lubrico versabitur, et si semel constiterit numquam cadet,

    Cic. Or. 28, 98:

    alte enim cadere non potest,

    id. ib. —So in the lang. of the jurists, causā or formulā, to lose one ' s cause or suit:

    causā cadere,

    Cic. Inv. 2, 19, 57; so id. de Or. 1, 36, 166 sq.; id. Fam. 7, 14, 1; Quint. 7, 3, 17; Luc. 2, 554; Suet. Calig. 39:

    formulā cadere,

    Sen. Ep. 48, 10; Quint. 3, 6, 69.—With in:

    ita quemquam cadere in judicio, ut, etc.,

    Cic. Mur. 28, 58.—Also absol.:

    cadere,

    Tac. H. 4, 6; and:

    criminibus repetundarum,

    id. ib. 1, 77:

    conjurationis crimine,

    id. A. 6, 14:

    ut cecidit Fortuna Phrygum,

    Ov. M. 13, 435:

    omniaque ingrato litore vota cadunt, i. e. irrita sunt,

    remain unfulfilled, unaccomplished, Prop. 1, 17, 4 (diff. from Tib. 2, 2, 17; v. above, D. 2.); cf.:

    at mea nocturno verba cadunt zephyro,

    Prop. 1, 16, 34:

    multa renascentur, quae jam cecidere, cadentque Quae nunc sunt in honore vocabula,

    to fall into disuse, grow out of date, Hor. A. P. 70 —Hence of theatrical representations, to fall through, to fail, be condemned (opp. stare, to win applause;

    the fig. derived from combatants): securus cadat an recto stet fabula talo,

    Hor. Ep. 2, 1, 176.— Impers.. periculum est, ne cadatur, Aug. Don. Persev. 1.—
    2.
    Esp. of the wind (opp. surgo), to abate, subside, die away, etc.:

    cadit Eurus et umida surgunt Nubila,

    Ov. M. 8, 2:

    ventus premente nebulā cecidit,

    Liv. 29, 27, 10:

    cadente jam Euro,

    id. 25, 27, 11:

    venti vis omnis cecidit,

    id. 26, 39, 8:

    ubi primum aquilones ceciderunt,

    id. 36, 43, 11; cf.:

    sic cunctus pelagi cecidit fragor,

    Verg. A. 1, 154:

    ventosi ceciderunt murmuris aurae,

    id. E. 9, 58; id. G. 1, 354 Serv. and Wagn.—
    G.
    Rhet. and gram. t. t. of words, syllables, clauses, etc., to be terminated, end, close:

    verba melius in syllabas longiores cadunt,

    Cic. Or. 57, 194; 67, 223: qua (littera [p. 260] sc. m) nullum Graece verbum cadit, Quint. 12, 10, 31:

    plerique censent cadere tantum numerose oportere terminarique sententiam,

    Cic. Or. 59, 199; so id. Brut. 8, 34:

    apto cadens oratio,

    Quint. 9, 4, 32:

    numerus opportune cadens,

    id. 9, 4, 27:

    ultima syllaba in gravem vel duas graves cadit semper,

    id. 12, 10, 33 Spald.: similiter cadentia = omoioptôta, the ending of words with the same cases or verbal forms, diff. from similiter desinentia = omoioteleuta, similar endings of any kind, Cic. de Or. 3, 54, 206; id. Or. 34, 135; Auct. Her. 4, 20, 28; Quint. 9, 4, 42; cf. id. 9, 4, 18; 9, 3, 78; 9, 3, 79; 1, 7, 23; Aquil. Rom. Figur. §§ 25 and 26.

    Lewis & Short latin dictionary > cado

  • 15 hibernum

    hībernus, a, um, adj. [root Sanscr. himas, Gr. chiôn, snow, v. hiems; for hiemernus (hīm-), cf. cheimerinos], of or belonging to winter, wintry, winter -.
    I.
    Adj.:

    hiberno tempore,

    Lucr. 5, 699:

    tempus,

    id. 5, 940; cf.:

    in aprico maxime pratuli loco, quod erat hibernum tempus anni, considerent,

    Cic. Rep. 1, 12:

    temporibus hibernis,

    id. Verr. 2, 5, 10, § 26:

    menses,

    id. ib.:

    annus,

    i. e. winter-time, Hor. Epod. 2, 29:

    exortus solis,

    Plin. 6, 17, 21. §

    57: occasus,

    id. 5, 5, [p. 852] 5, §

    34: navigatio,

    Cic. Att. 15, 25:

    ignis,

    id. de Sen. 14, 46:

    grando,

    Ov. M. 5, 158; cf.

    nix,

    Hor. C. 4, 12, 4:

    cubiculum,

    Cic. Q. Fr. 3, 1, 1, § 2:

    tunica,

    winter dress, Plaut. Mil. 3, 1, 94; cf.:

    calceatus feminarum,

    Plin. 16, 8, 13, § 34:

    pira,

    id. 16, 26, 43, § 106:

    agni,

    id. 8, 47, 72, § 187:

    Alpes,

    wintry, cold, Hor. S. 2, 5, 41; so,

    Caucasus,

    Val. Fl. 6, 612;

    and transf. Borysthenidae,

    i. e. inhabiting a cold country, Prop. 2, 7, 18:

    Cori,

    stormy, Verg. A. 5, 126:

    flumen,

    Hor. S. 1, 7, 27:

    mare,

    id. Epod. 15, 8:

    aequor,

    id. S. 2, 3, 235:

    Neptunus,

    id. Epod. 17, 55:

    noctes,

    Verg. A. 6, 355:

    pulvis,

    a dry winter, id. G. 1, 101; quoted in Plin. 17, 2, 2, § 14:

    Lycia,

    cold, Verg. A. 4, 143:

    legiones,

    lying in winter-quarters, Suet. Calig. 8:

    tumulus vergens in occidentem hibernum,

    to the south-west, Liv. 44, 46, 5.—
    b.
    In neut. adverb.:

    increpui (sc. Arcturus) hibernum, et fluctus movi maritimos,

    stormily, tempestuously, Plaut. Rud. prol. 69.—
    II.
    Subst.: hībernum, i, n., the winter:

    hiberno,

    in the winter, Cael. Aur. Tard. 3, 1, 2.—
    B.
    hīberna, ōrum, n. (sc. castra), winter-quarters:

    tres (legiones), quae circum Aquileiam hiemabant, ex hibernis educit,

    Caes. B. G. 1, 10, 3:

    in hiberna in Sequanos exercitum deduxit,

    id. ib. 1, 54 fin.; 2, 35, 3; 3, 2, 1; 3, 29 fin.;

    4, 38, 4 et saep.: quo (tempore) neque frumenta in hibernis erant neque multum a maturitate aberant,

    in the winter camp, winter magazines, id. B. C. 1, 48, 5 Oud. N. cr.:

    consules hiberna egerunt,

    Liv. 9, 28, 2:

    hiberna aedificavit,

    id. 23, 48, 2; 7, 38, 4.—
    2.
    (Sc. loca.) The range of cattle in winter, Dig. 32, 1, 67.—
    3.
    (Sc. tempora.) Winters = years, Verg. A. 1, 266.

    Lewis & Short latin dictionary > hibernum

  • 16 hibernus

    hībernus, a, um, adj. [root Sanscr. himas, Gr. chiôn, snow, v. hiems; for hiemernus (hīm-), cf. cheimerinos], of or belonging to winter, wintry, winter -.
    I.
    Adj.:

    hiberno tempore,

    Lucr. 5, 699:

    tempus,

    id. 5, 940; cf.:

    in aprico maxime pratuli loco, quod erat hibernum tempus anni, considerent,

    Cic. Rep. 1, 12:

    temporibus hibernis,

    id. Verr. 2, 5, 10, § 26:

    menses,

    id. ib.:

    annus,

    i. e. winter-time, Hor. Epod. 2, 29:

    exortus solis,

    Plin. 6, 17, 21. §

    57: occasus,

    id. 5, 5, [p. 852] 5, §

    34: navigatio,

    Cic. Att. 15, 25:

    ignis,

    id. de Sen. 14, 46:

    grando,

    Ov. M. 5, 158; cf.

    nix,

    Hor. C. 4, 12, 4:

    cubiculum,

    Cic. Q. Fr. 3, 1, 1, § 2:

    tunica,

    winter dress, Plaut. Mil. 3, 1, 94; cf.:

    calceatus feminarum,

    Plin. 16, 8, 13, § 34:

    pira,

    id. 16, 26, 43, § 106:

    agni,

    id. 8, 47, 72, § 187:

    Alpes,

    wintry, cold, Hor. S. 2, 5, 41; so,

    Caucasus,

    Val. Fl. 6, 612;

    and transf. Borysthenidae,

    i. e. inhabiting a cold country, Prop. 2, 7, 18:

    Cori,

    stormy, Verg. A. 5, 126:

    flumen,

    Hor. S. 1, 7, 27:

    mare,

    id. Epod. 15, 8:

    aequor,

    id. S. 2, 3, 235:

    Neptunus,

    id. Epod. 17, 55:

    noctes,

    Verg. A. 6, 355:

    pulvis,

    a dry winter, id. G. 1, 101; quoted in Plin. 17, 2, 2, § 14:

    Lycia,

    cold, Verg. A. 4, 143:

    legiones,

    lying in winter-quarters, Suet. Calig. 8:

    tumulus vergens in occidentem hibernum,

    to the south-west, Liv. 44, 46, 5.—
    b.
    In neut. adverb.:

    increpui (sc. Arcturus) hibernum, et fluctus movi maritimos,

    stormily, tempestuously, Plaut. Rud. prol. 69.—
    II.
    Subst.: hībernum, i, n., the winter:

    hiberno,

    in the winter, Cael. Aur. Tard. 3, 1, 2.—
    B.
    hīberna, ōrum, n. (sc. castra), winter-quarters:

    tres (legiones), quae circum Aquileiam hiemabant, ex hibernis educit,

    Caes. B. G. 1, 10, 3:

    in hiberna in Sequanos exercitum deduxit,

    id. ib. 1, 54 fin.; 2, 35, 3; 3, 2, 1; 3, 29 fin.;

    4, 38, 4 et saep.: quo (tempore) neque frumenta in hibernis erant neque multum a maturitate aberant,

    in the winter camp, winter magazines, id. B. C. 1, 48, 5 Oud. N. cr.:

    consules hiberna egerunt,

    Liv. 9, 28, 2:

    hiberna aedificavit,

    id. 23, 48, 2; 7, 38, 4.—
    2.
    (Sc. loca.) The range of cattle in winter, Dig. 32, 1, 67.—
    3.
    (Sc. tempora.) Winters = years, Verg. A. 1, 266.

    Lewis & Short latin dictionary > hibernus

  • 17 mico

    mĭco, ŭi ( pf. subj. micaverit, Sol. 53), 1, v. n. [Sanscr. mish-, to wink], to move quickly to and fro, to have a vibrating or tremulous motion, to quiver, shake, tremble, e. g. of the pulse; to beat, palpitate; to spring forth, of fountains; of the tremulous rays of the stars, to twinkle, sparkle, glitter, gleam, flash (class.).
    I.
    In gen.:

    venae et arteriae micare non desinunt,

    Cic. N. D. 2, 9, 24:

    linguis micat ore trisulcis,

    Verg. G. 3, 439:

    gladii,

    Liv. 6, 12, 9:

    corque timore micat,

    beats, palpitates, Ov. F. 3, 36:

    nec audissem corde micante tubam,

    for the beating, Prop. 1, 10, 12:

    metu micuere sinus,

    Ov. H. 1, 45:

    et modo cervicem, modo crura micantia captat,

    id. M. 9, 37:

    noctuarum genus, quibus pluma aurium modo micat,

    Plin. 29, 6, 38, § 117: semianimesque micant (culi (of a head cut off), twitch, Enn. ap. Serv. Verg. A. 10, 396 (Ann. v. 463 Vahl.):

    digiti (of a hand cut off),

    Verg. A. 10, 396:

    auribus (of a horse),

    id. G. 3, 84:

    micuere fontes,

    spring forth, Luc. 4, 300:

    citatus vulnere angusto micat (cruor),

    Sen. Oedip. 345:

    fulmina etiam sic undique micabant, ut peti viderentur corpora,

    flashed in every direction, Liv. 40, 58, 5:

    inter horrendos fragores micare ignes,

    id. 21, 58, 5:

    tum micent gladii,

    id. 6, 12, 9:

    eo ferocior inlatus hostis urgere scutis, micare gladiis,

    id. 4, 37, 10.—
    II.
    In partic.
    A.
    To raise suddenly some of the fingers and let another instantly guess their number, which was practised both as a game of chance (called in Italy mora) and as a mode of deciding doubtful matters:

    micare est sortiri digitis,

    Non. 347, 27: micandum erit cum Graeco, utrum... an, Varr. ap. Non. 347, 30:

    quid enim sors est? item propemodum, quod micare, quod talos jacere,

    Cic. Div. 2, 41, 85:

    quasi sorte, aut micando,

    id. Off. 3, 23, 90:

    patrem et filium pro vita rogantes sortiri vel micare jussisse,

    Suet. Aug. 13.—Prov.:

    dignus est, quicum in tenebris mices, said of a thoroughly honest man, since it would be easy to cheat in the dark,

    Cic. Off. 3, 19, 77:

    cum quo audacter posses in tenebris micare,

    Petr. 44.—Also in contracts: RATIO DOCVIT, CONSVETVDINE MICANDI SVMMOTA, SVB EXAGIO POTIVS PECORA VENDERE, QVAM DIGITIS CONCLVDENTIBVS TRADERE, Edict. in Inscr. Orell. 3166.—
    B.
    Poet. of the brilliancy of the stars, of the eyes, etc., to flash, gleam, beam, shine, be bright:

    micat inter omnes Julium sidus,

    Hor. C. 1, 12, 46:

    micat ignibus aether,

    Verg. A. 1, 90. oculis micat ignis, fire flashes from his eyes, id. ib. 12, 102:

    ex oculis micat acrius ardor,

    Lucr. 3, 289:

    micant ardorem orbes luminis,

    Verg. Cul. 220:

    genitor circum caput omne micantes Deposuit radios,

    Ov. M. 2, 40:

    celeri micuerunt nubila flamma,

    id. Tr. 1, 2, 45.—Hence, mĭcans, antis, P. a., twinkling, sparkling, glittering, gleaming, flashing, glowing:

    stella micans radiis Arcturus, Cic. Div. Poët. 2, 42, 110: micantes stellae,

    Ov. M. 7, 100; Vulg. Job, 38, 31:

    oculos circumtulit igne micantes,

    Ov. M. 15, 674:

    vultus,

    Liv. 6, 13.— Comp.:

    radius sole micantior,

    Prud. Cath. 5, 44.

    Lewis & Short latin dictionary > mico

  • 18 sidus

    sīdus, ĕris, n. [cf. Sanscr. svid, to sweat, melt; Gr. sidêros (molten) iron; Lat. sudo].
    I.
    Stars united in a figure, a group of stars, a constellation (and hence mostly plur.;

    only so ap. Cic., Cæs., and Quint.): sunt stellae quidem singulares, ut erraticae quinque et ceterae, quae non admixtae aliis solae feruntur: sidera vero, quae in aliquod signum stellarum plurium compositione formantur, ut Aries, Taurus, Andromeda, Perseus, vel Corona et quaecumque variarum genera formarum in caelum recepta creduntur. Sic et apud Graecos aster et astron diversa significant et aster stella una est, astron signum stellis coactum, quod nos sidus vocamus,

    Macr. Somn. Scip. 1, 14 med.
    (α).
    Plur.:

    illi sempiterni ignes, quae sidera et stellas vocatis,

    Cic. Rep. 6, 15, 15:

    signis sideribusque caelestibus,

    id. N. D. 1, 13, 35:

    circuitus solis et lunae reliquorumque siderum,

    id. ib. 2, 62, 155; cf.:

    solem lunamque praecipua siderum,

    Quint. 2, 16, 6; and:

    in sole sidera ipsa desinunt cerni,

    id. 8, 5, 29:

    siderum regina bicornis Luna,

    Hor. C. S. 35:

    Arcturi sidera,

    Verg. G. 1, 204:

    solis, i. e. sol,

    Ov. M. 14, 172:

    sidera, quae vocantur errantia,

    Cic. Div. 2, 42, 89; so,

    errantia,

    Plin. 2, 8, 6, § 32:

    siderum motus,

    Cic. Rep. 3, 2, 3; id. Lael. 23, 88:

    sidera viderit innumerabilia,

    id. Tusc. 5, 24, 69; id. Fin. 2, 31, 102; id. N. D. 2, 15, 39 et saep.; * Caes. B. G. 6, 14 fin.; Quint. 1, 4, 4; 2, 17, 38; 12, 11, 10 al.; Lucr. 1, 231; 1, 788; 1, 1065:

    candida,

    id. 5, 1210:

    alta,

    Verg. A. 3, 619:

    surgentia,

    id. ib. 6, 850:

    radiantia,

    Ov. M. 7, 325:

    turbata,

    Stat. Th. 12, 406 al.:

    lucida,

    Hor. C. 1, 3, 2; 3, 1, 32; id. Epod. 3, 15; 5, 45; 17, 5.—
    (β).
    Sing., a heavenly body, a star; and collect., a group of stars, a constellation:

    clarum Tyndaridae sidus,

    Hor. C. 4, 8, 31:

    fervidum,

    Sirius, id. Epod. 1, 27;

    nivosum sidus Pleiadum,

    Stat. S. 1, 1, 95:

    insana Caprae sidera,

    Hor. C. 3, 7, 6:

    Baccho placuisse coronam, Ex Ariadnaeo sidere nosse potes,

    Ov. F. 5, 346;

    so of the constellation Arcturus,

    Plin. 18, 31, 74, § 311 (for which, in the plur.:

    Arcturi sidera,

    Verg. G. 1, 204); of Capella, Ov. M. 3, 594; of the Vergiliae, Liv. 21, 35, 6; Curt. 5, 6, 12; of Saturn, Plin. 2, 8, 6, § 32 sq.; Juv. 6, 569; of Venus, Plin. 2, 8, 6, § 36; Luc. 1, 661; of the Moon:

    sidus lunae,

    Plin. 2, 9, 6, § 41; of the Sun:

    calidi sideris aestu,

    Tib. 2, 1, 47:

    aetherium,

    Ov. M. 1, 424; Plin. 7, 60, 60, § 212:

    solstitiale,

    Just. 13, 7 fin.; cf.: sidus utrumque, for the rising and setting sun, Petr. poët. 119, 2; and also for the sun and moon, Plin. 2, 13, 10, §§ 56 and 57.— Poet., collect.:

    nec sidus fefellit,

    i. e. through ignorance, Verg. A. 7, 215.—
    II.
    Transf. (mostly poet. and in post-Aug. prose).
    A.
    The sky, the heavens, = caelum. (Juppiter) terram, mare, sidera movit, Ov. M. 1, 180: (Hercules) flammis ad sidera missus, Juv.11,63; cf.:

    abrupto sidere nimbus It,

    Verg. A. 12, 451:

    sidera observare,

    Curt. 7, 4, 28.—
    2.
    Like caelum, to denote a very great height:

    Pyramidum sumptus ad sidera ducti,

    Prop. 3, 2 (4, 1), 17:

    evertunt actas ad sidera pinus,

    Verg. A. 11, 136; cf. Juv. 11, 63:

    ad sidera Erigitur,

    Verg. A. 9, 239:

    aves, quas naturalis levitas ageret ad sidera,

    Curt. 4, 5, 3:

    domus quae vertice sidera pulsat,

    Mart. 8, 36, 11; 9, 62, 10; Verg. G. 2, 427; id. A. 3, 243; id. E. 5, 62 al.—
    b.
    Trop. (also like caelum), as the summit or height of fame, fortune, success, etc.:

    quodsi me lyricis vatibus inseris, Sublimi feriam sidera vertice,

    Hor. C. 1, 1, 36:

    vertice sidera tangere,

    Ov. M. 7, 61; cf.:

    tuum nomen... Cantantes sublime ferent ad sidera cygni,

    Verg. E. 9, 29:

    usque ad sidera notus,

    id. ib. 5, 43: contingere sidera plantis, to walk upon the stars (like the gods) (of one exceedingly fortunate), Prop. 1, 8, 43 (1, 8 b, 17); cf.:

    celerique fugā sub sidera lapsae,

    Verg. A. 3, 243.—
    B.
    For night:

    exactis sideribus,

    Prop. 1, 3, 38:

    sidera producere ludo,

    Stat. Th. 8, 219; cf.:

    sideribus dubiis,

    at dawn, Juv. 5, 22.—
    C.
    A star, as a comparison for any thing bright, brilliant, shining, beautiful, etc. (syn.:

    stella, astrum): oculi, geminae, sidera nostra, faces,

    Prop. 2, 3, 14;

    so of the eyes,

    Ov. Am. 2, 16, 44; 3, 3, 9; id. M. 1, 499:

    sidere pulchrior Ille,

    Hor. C. 3, 9, 21; cf. id. ib. 1, 12, 47;

    of form, beauty,

    Stat. S. 3, 4, 26; Val. Fl. 5, 468.—
    2.
    Concr., ornament, pride, glory:

    o sidus Fabiae, Maxime, gentis ades,

    Ov. P. 3, 3, 2; cf. id. ib. 4, 6, 9;

    Col. poët, 10, 96: puerum egregiae praeclarum sidere formae,

    Stat. S. 3, 4, 26:

    Macedoniae columen ac sidus,

    Curt. 9, 6, 8.—As a term of endearment, my star, Suet. Calig. 13 fin.; Hor. Epod. 17, 41.—
    D.
    Season of the year:

    quo sidere terram Vertere Conveniat,

    Verg. G. 1, 1; cf.:

    hiberno moliris sidere classem?

    id. A. 4, 309:

    sidere aequinoctii quo maxime tumescit Oceanus,

    Tac. A. 1, 70; cf.:

    brumale sidus,

    Ov. P. 2, 4, 25:

    sidere flagrante brumali,

    Amm. 27, 12, 12.—
    2.
    Climate, weather, etc.:

    ut patrios fontes patriumque sidus ferre consuevisti,

    Plin. Pan. 15, 3; so,

    sub nostro sidere,

    Juv. 12, 103:

    tot inhospita saxa Sideraque emensae,

    i.e. regions, Verg. A. 5, 628:

    grave sidus et imbrem vitare,

    tempest, storm, Ov. M. 5, 281:

    triste Minervae (raised by Minerva),

    Verg. A. 11, 260.—Colloquially, with confectus: intellegitur sidus confectum, i. e. that the weather ( occasioned by a constellation) is ended, Plin. 16, 23, 36, § 87; 18, 25, 57, § 207:

    fertur in abruptum casu, non sidere, puppis,

    Claud. in Eutr. 2, 424.—
    E.
    With allusion to the influence which the ancients believed the constellations to have upon the health or the destiny of men, star, destiny, etc.:

    pestifero sidere icti,

    Liv. 8, 9, 12: sidere afflari, to be blasted or palsied by a constellation, to be planet-struck or sunstruck, astroboleisthai, Plin. 2, 41, 41, § 108; Petr. 2, 7; cf.:

    sidere percussa lingua,

    Mart. 11, 85, 1:

    subito fias ut sidere mutus,

    id. 7, 92, 9;

    v. sideror and sideratio: sidera natalicia,

    Cic. Div. 2, 43, 91; cf.:

    o sidere dextro Edite,

    Stat. S. 3, 4, 63:

    adveniet fausto cum sidere conjux,

    Cat. 64, 330:

    vivere duro sidere,

    Prop. 1, 6, 36:

    grave sidus,

    Ov. Tr. 5, 10, 45 Jahn:

    per alias civitates ut sidus salutare susciperetur,

    as arbiter of their destiny, Amm. 21, 10, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > sidus

  • 19 vehemens

    vĕhĕmens ( veemens, Hor. Ep. 2, 2, 120 K. and H.; more freq. vēmens, Ter. And. 1, 1, 123; Cat. 50, 21; and Lucr. always, Lachm., Munro), entis, adj. [perh. Sanscr. vahis, out of, and mens; cf. vē-], very eager, violent, furious, impetuous, ardent, vehement, etc. (syn. violentus).
    I.
    Lit.:

    vehemens in utramque partem, Menedeme, es nimis, Aut largitate nimiā aut parsimoniā,

    Ter. Heaut. 3, 1, 31:

    Galba non in agendo solum, sed etiam in meditando vehemens atque incensus,

    Cic. Brut. 22, 88: in alios, id. Sull. 31, 87:

    vehemens feroxque naturā,

    id. Vatin. 2, 4;

    with severus (opp. lenissimus),

    id. Cat. 4, 6, 12;

    with inexorabilis,

    id. Sull. 31, 87;

    with dissolutus,

    id. Verr. 2, 5, 40, § 104;

    with acer,

    id. Caecin. 10, 28;

    with fortis,

    id. Off. 1, 28, 100:

    vehemens lupus et sibi et hosti Iratus pariter,

    Hor. Ep. 2, 2, 28:

    canis,

    Phaedr. 2, 3, 1.—Of abstract things:

    acer et vehemens incitatio,

    Cic. de Or. 2, 43, 183:

    genus orationis vehemens atque atrox,

    id. ib. 2, 49, 200:

    vehemens et pugnax exordium dicendi,

    id. ib. 2, 78, 317:

    vehemens et aspera quaestio,

    Quint. 5, 10, 113:

    vehemens et grave senatusconsultum,

    Cic. Cat. 1, 1, 3. —
    II.
    Transf., in gen., active, forcible, vigorous, powerful, mighty, strong:

    satis vemens causa ad objurgandum,

    Ter. And. 1, 1, 123:

    Arcturus signum sum omnium acerrimum: Vehemens sum exoriens: quom occido vehementior,

    Plaut. Rud. prol. 71:

    imber,

    Lucr. 6, 517:

    vehementior cursus fluminum,

    Quint. 9, 4, 7:

    vehementissimus cursus,

    Hirt. B. G. 8, 15:

    fuga,

    id. ib. 8, 48:

    ictus,

    Lucr. 6, 311:

    pilum... vehementius ictu missuque telum,

    Liv. 9, 19, 7:

    impetus,

    Amm. 19, 11, 15:

    brassica... tenui suco vehementissima,

    very powerful, very efficacious, Cato, R. R. 157, 2:

    medicamentum efficacius et vehementius,

    Scrib. Comp. 70:

    vitis vehementioribus statuminibus impedanda est,

    stronger, Col. 4, 16, 2:

    vitis vehemens multaque materia frondens,

    vigorous, id. 3, 1, 5:

    palus,

    thick, stout, id. 4, 12, 1:

    violentia vini,

    Lucr. 3, 482:

    vis frigorum aut calorum,

    Plin. 17, 24, 37, § 235; cf.:

    vis in oratione vehementissima,

    Quint. 9, 4, 13:

    vehementior lethargus,

    Plin. 20, 22, 87, § 238:

    dolor capitis,

    id. 24, 9, 38, § 62:

    usus strigilis,

    Suet. Aug. 80:

    argumentum vehementius,

    Quint. 7, 6, 7:

    conviva salibus vehemens intra pomoeria natis,

    Juv. 9, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > vehemens

См. также в других словарях:

  • Arcturus — Arc*tu rus, n. [L. Arcturus, Gr. ? bearward, equiv. to ?; ? bear + ? ward, guard. See {Arctic}.] (Anat.) A fixed star of the first magnitude in the constellation Bo[ o]tes. [1913 Webster] Note: Arcturus has sometimes been incorrectly used as the… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Arcturus — late 14c., bright star in the constellation Bootes (also used of the whole constellation), from L. Arcturus, from Gk. Arktouros; anciently associated with the Bear, and its name is Greek for guardian of the bear. See ARCTIC (Cf. arctic); second… …   Etymology dictionary

  • Arcturus — Arcturus …   Deutsch Wikipedia

  • arcturus — ou poétiquement arcture (ar ktu rus ou ar ktu r ) s. m. Terme d astronomie. Étoile fixe de la première grandeur, située dans la constellation du Bouvier, à la queue de la Grande Ourse. •   Que si vous labourez des guérets moins féconds, Au lever… …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • ARCTURUS — Stella in signo Bootae; post caudam maioris ursae, cuius ortus et occasus futuras tempestates portendunt. Horat. Carm. l. 3. Od. 1. v. 27. Nec saevus Arcturi cadentis Impetus, aut orientis haedi. Et ante eum Plautus in Rudente Prol. v. 5.… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Arctūrus — Arctūrus, Gattung aus der Familie der Idoteiden (Asseln), 2. u. 3. Fußpaar nach vorn gerichtet u. sich in ein langes bärtiges Glied endigend; Art: A. tuberculatus, aus den nördlichen Meeren …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Arctūrus — (Arktur, Bärenhüter), Stern α (erster Größe) im Bootes. Die Alten hielten ihn für ein Sturm bringendes Gestirn. In der griechischen Mythe ist A. der zugleich mit seiner in die Bärin verwandelten Mutter Kallisto an den Himmel versetzte Heros Arkas …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Arcturus — Arcturus, Stern erster Größe im Bootes; er gehört zu den Circumpolarsternen, und zu denen sogenannten fixen, welche fortrücken …   Herders Conversations-Lexikon

  • arcturus — ARCTURUS. s. m. Mot emprunté du latin et dérivé du Grec, qui est le nom d une étoile fixe de la première grandeur, située dans la constellation du Bouvier …   Dictionnaire de l'Académie Française 1798

  • Arcturus — [ärk toor′əs, ärktyoor′əs] n. [L < Gr Arktouros < arktos, a bear + ouros, a guard < IE * woros, heedful < base * wer : see WARN] a giant, orange star in the constellation Boötes, the brightest star in the N celestial sphere: magnitude …   English World dictionary

  • Arcturus — radius=25.7 ± 0.3 [ Angular diameters of stars from the Mark III optical interferometer. , MOZURKEWICH D.; ARMSTRONG J.T.; HINDSLEY R.B.; QUIRRENBACH A.; HUMMEL C.A.; HUTTER D.J.; JOHNSTON K.J.; HAJIAN A.R.; ELIAS II N.M.; BUSCHER D.F.; SIMON R.S …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»