Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

Antĭŏchensis

  • 1 Antiochensis

    Antiochēnsis, e, s. Antiochīa u. Antiochus.

    lateinisch-deutsches > Antiochensis

  • 2 Antĭŏchensis

    Antĭŏchensis, e [st2]1 [-] d'Antioche. [st2]2 [-] relatif au roi Antiochus.    - Antĭŏchenses, ium, m.: les habitants d'Antioche.

    Dictionarium latinogallicum > Antĭŏchensis

  • 3 Antiochensis

    Antiochēnsis, e, s. Antiochia u. Antiochus.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Antiochensis

  • 4 Antiochensis

    I Antiochēnsis, e и Antiochēnus, a, um [ Antiochia ] II Antiochēnsis, is m.
    житель или уроженец Антиохии C, T

    Латинско-русский словарь > Antiochensis

  • 5 antiochensis

    I
    Antiochian, person from Antioch; high official from Antioch (2 Maccabee 6:1)
    II
    Antiochensis, Antiochense ADJ
    Antiochian, of/from/pertaining to Antioch (city) or King Antiochus

    Latin-English dictionary > antiochensis

  • 6 Antiochensis

    1.
    Antĭŏchensis, e, adj. [Antiochia], of or belonging to Antiochia:

    plebs,

    Amm. 14, 7.—Hence, in plur.: Antĭŏchenses, ium, m., the inhabitants of Antiochia, Caes. B. C. 3, 102; Tac. H. 2, 80; 2, 82 al.
    2.
    Antĭŏchensis, e, adj. [Antiochus], of or belonging to King Antiochus:

    pecunia,

    received from him, Val. Max. 3, 7, 1 (cf. 2. Antiochenus).

    Lewis & Short latin dictionary > Antiochensis

  • 7 antiochensis

    -is/e adj Bp
    Antioche (d'antiochensis)

    Dictionarium Latino-Gallicum botanicae > antiochensis

  • 8 Antiochenses

    1.
    Antĭŏchensis, e, adj. [Antiochia], of or belonging to Antiochia:

    plebs,

    Amm. 14, 7.—Hence, in plur.: Antĭŏchenses, ium, m., the inhabitants of Antiochia, Caes. B. C. 3, 102; Tac. H. 2, 80; 2, 82 al.
    2.
    Antĭŏchensis, e, adj. [Antiochus], of or belonging to King Antiochus:

    pecunia,

    received from him, Val. Max. 3, 7, 1 (cf. 2. Antiochenus).

    Lewis & Short latin dictionary > Antiochenses

  • 9 Antiochenus

    Antiochēnus, a, um v. l. = Antiochensis I

    Латинско-русский словарь > Antiochenus

  • 10 Antiochia

    Antiochīa ( auch -ēa, s. Ursini Cic. ep. 2, 10), ae, f. (Ἀντιόχεια), Name mehrerer Städte, von denen am bekanntesten sind (u. außer bei Plin. u. Mela auch bei andern vorkommen): I) Antiochia Epidaphnes (ἡ επὶ Δάφνης, Plin. 5, 79), Hauptstadt Syriens am Orontes, Sitz der Seleuciden u. später der röm. Statthalter Syriens, wo Künste und Wissenschaften blühten, j. Antakia, Cic. Arch. 4. Caes. b.c. 3, 102. Tac. hist. 2, 79. Amm. 14, 7, 10. Vulg. 1. Mach. 3, 37 u.ö. – Dah. die ganze Landschaft von Syrien, die an Cilicien grenzt, Solin. 45, 2. Mart. Cap. 6. § 678. – II) Stadt in Karien am Mäander, über den hier eine schöne Brücke führte, Liv. 38, 13, 8. – III) Stadt in Margiana, am Margus, j. Merv, Mawri od. Schah Djehan, Amm. 23, 6, 54. – Dav.: a) Antiochēnsis, e, zu Antiochien (no. I) gehörig, antiochensisch, ordo, plebs, Amm.: Plur. subst., Antiochēnsēs, ium, m., die Einw. von Ant. (no. I), die Antiochenser, Caes. u. Tac. – b) Antiochēnus, a, um, zu Ant. gehörig, antiochenisch, ager A., Ven. Fort. 8, 7, 281: senex quidam A., Vulg. 2. Mach. 6, 1: advena A., Vulg. act. apost. 6, 5: Plur. subst., Antiochēnī, ōrum, m., die Einw. von Ant. (no. I), die Antiochener, Vulg. 2. Mach. 4, 9. – c) Antiochīnus, a, um, zu Ant. (no. I) gehörig, antiochinisch, bellum, Cic. Phil. 11, 17.

    lateinisch-deutsches > Antiochia

  • 11 Antiochus

    Antiochus, ī, m. (Ἀντίιχος), I) Name von 13 syrischen Königen, von denen am bekanntesten: a) Ant. II., Sohn des Antiochus I. Soter, durch seine verstoßene Gemahlin Laodice ermordet (247 v. Chr.), Val. Max. 9, 14, 1. – b) Ant. III. Magnus, als Beschützer des flüchtigen Hannibal u. bes. durch seine Kriege mit den Römern bekannt, von L. Corn. Scipio besiegt, 187 v. Chr. bei den Elymäern erschlagen, Nep. Hann. 2, 7. Cic. de or. 2, 75. – c) Ant. IV. Epiphanes (Επιφανής), derselbe, den der röm. Gesandte L. Popilius durch sein gebieterisches, trotziges Benehmen von der Besitznahme Ägyptens zurückschreckte, gest. 163 v. Chr., Cic. Phil. 8, 23 u.a. – d) Ant. X., dessen Sohn Antiochus XIII. mit seinen Brüdern nach Rom kam (73 v. Chr.), um die Ansprüche auf Ägypten geltend zu machen, u. bei dieser Gelegenheit auch Sizilien besuchte, Cic. Verr. 4, 61 sqq. – II) Name mehrerer Könige von Kommagene, deren (bes. des letzten) bei Tacitus u. Sueton Erwähnung geschieht, s. Tac. ann. 2, 42; 13, 7. Suet. Cal. 16, 3. – III) Ant. aus Askalon, Schüler des Philo, letzter Philosoph der akademischen Schule, Lehrer des Varro, Cicero u.a. zu Athen u. Rom, oft bei Cic., bes. Acad. 2, 61 sqq. – / arch. Antiocus, oft in Inschriften, zB. Corp. inscr. Lat. 1, 571 u. 574. Dav.: a) Antiochēnsis, e, zu Antiochus III. gehörig, antio chensisch, pecunia, von Ant. empfangen, Val. Max. 3, 7, 1. – b) Antiochīus (Variante - ēus), a, um (Ἀντιόχειος), zum (Philos.) Antiochus gehörig, antiochëisch, des (Philos.) Antiochus, subst., α) Antiochīī, ōrum, m., die Anhänger des Antiochus, Cic. Acad. 2, 70. – β) ista Antiochīa, ōrum, n., die Lehrsätze des Antiochus, Cic. Acad. 2, 115. – c) Antiochīnus, a, um, α) zu Antiochus III. gehörig, antiochinisch, bellum, Cic.: pecunia, von Ant. empfangen, Gell. 4, 18, 7 u. 6 (7), 19, 8 H. – β) zum Philosophen Antiochus gehörig, antiochinisch, des Antiochus, partes, Cic. ep. 9, 8, 1.

    lateinisch-deutsches > Antiochus

  • 12 Antiochia

    Antiochīa ( auch -ēa, s. Ursini Cic. ep. 2, 10), ae, f. (Ἀντιόχεια), Name mehrerer Städte, von denen am bekanntesten sind (u. außer bei Plin. u. Mela auch bei andern vorkommen): I) Antiochia Epidaphnes (ἡ επὶ Δάφνης, Plin. 5, 79), Hauptstadt Syriens am Orontes, Sitz der Seleuciden u. später der röm. Statthalter Syriens, wo Künste und Wissenschaften blühten, j. Antakia, Cic. Arch. 4. Caes. b.c. 3, 102. Tac. hist. 2, 79. Amm. 14, 7, 10. Vulg. 1. Mach. 3, 37 u.ö. – Dah. die ganze Landschaft von Syrien, die an Cilicien grenzt, Solin. 45, 2. Mart. Cap. 6. § 678. – II) Stadt in Karien am Mäander, über den hier eine schöne Brücke führte, Liv. 38, 13, 8. – III) Stadt in Margiana, am Margus, j. Merv, Mawri od. Schah Djehan, Amm. 23, 6, 54. – Dav.: a) Antiochēnsis, e, zu Antiochien (no. I) gehörig, antiochensisch, ordo, plebs, Amm.: Plur. subst., Antiochēnsēs, ium, m., die Einw. von Ant. (no. I), die Antiochenser, Caes. u. Tac. – b) Antiochēnus, a, um, zu Ant. gehörig, antiochenisch, ager A., Ven. Fort. 8, 7, 281: senex quidam A., Vulg. 2. Mach. 6, 1: advena A., Vulg. act. apost. 6, 5: Plur. subst., Antiochēnī, ōrum, m., die Einw. von Ant. (no. I), die Antiochener, Vulg. 2. Mach. 4, 9. – c) Antiochīnus, a, um, zu Ant. (no. I) gehörig, antiochinisch, bellum, Cic. Phil. 11, 17.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Antiochia

  • 13 Antiochus

    Antiochus, ī, m. (Ἀντίιχος), I) Name von 13 syrischen Königen, von denen am bekanntesten: a) Ant. II., Sohn des Antiochus I. Soter, durch seine verstoßene Gemahlin Laodice ermordet (247 v. Chr.), Val. Max. 9, 14, 1. – b) Ant. III. Magnus, als Beschützer des flüchtigen Hannibal u. bes. durch seine Kriege mit den Römern bekannt, von L. Corn. Scipio besiegt, 187 v. Chr. bei den Elymäern erschlagen, Nep. Hann. 2, 7. Cic. de or. 2, 75. – c) Ant. IV. Epiphanes (Επιφανής), derselbe, den der röm. Gesandte L. Popilius durch sein gebieterisches, trotziges Benehmen von der Besitznahme Ägyptens zurückschreckte, gest. 163 v. Chr., Cic. Phil. 8, 23 u.a. – d) Ant. X., dessen Sohn Antiochus XIII. mit seinen Brüdern nach Rom kam (73 v. Chr.), um die Ansprüche auf Ägypten geltend zu machen, u. bei dieser Gelegenheit auch Sizilien besuchte, Cic. Verr. 4, 61 sqq. – II) Name mehrerer Könige von Kommagene, deren (bes. des letzten) bei Tacitus u. Sueton Erwähnung geschieht, s. Tac. ann. 2, 42; 13, 7. Suet. Cal. 16, 3. – III) Ant. aus Askalon, Schüler des Philo, letzter Philosoph der akademischen Schule, Lehrer des Varro, Cicero u.a. zu Athen u. Rom, oft bei Cic., bes. Acad. 2, 61 sqq. – arch. Antiocus, oft in Inschriften, zB. Corp. inscr. Lat. 1, 571 u. 574. Dav.: a) Antiochēnsis, e, zu Antiochus III. gehörig, antio-
    ————
    chensisch, pecunia, von Ant. empfangen, Val. Max. 3, 7, 1. – b) Antiochīus (Variante - ēus), a, um (Ἀντιόχειος), zum (Philos.) Antiochus gehörig, antiochëisch, des (Philos.) Antiochus, subst., α) Antiochīī, ōrum, m., die Anhänger des Antiochus, Cic. Acad. 2, 70. – β) ista Antiochīa, ōrum, n., die Lehrsätze des Antiochus, Cic. Acad. 2, 115. – c) Antiochīnus, a, um, α) zu Antiochus III. gehörig, antiochinisch, bellum, Cic.: pecunia, von Ant. empfangen, Gell. 4, 18, 7 u. 6 (7), 19, 8 H. – β) zum Philosophen Antiochus gehörig, antiochinisch, des Antiochus, partes, Cic. ep. 9, 8, 1.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Antiochus

  • 14 Antiochenus

    1.
    Antĭŏchēnus, a, um, adj. [Antiochia], of or belonging to Antiochia: ager, Ven. Fort. 8, 5 fin.
    2.
    Antĭŏchēnus, a, um, adj. [Antiochus], of or belonging to King Antiochus:

    pecunia,

    received from him, Gell. 4, 18; 7, 19 fin. (cf. 2. Antiochensis).

    Lewis & Short latin dictionary > Antiochenus

См. также в других словарях:

  • MANILIUS Antiochensis (C.) — C. MANILIUS Antiochensis nobilis Mathematicus et Poeta. Scripsit primus Romanorum omnium de Astronomiâ carmen ad Augustum Caesarem, male a quibusdam Manlius, ab aliis Mallius vocatus. Vide Voss. de Poetis Latinis, c. 2. p. 36. et de Scient.… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • ANTIOCHENS — Antiochensis …   Abbreviations in Latin Inscriptions

  • ANTCOL — Antiochensis coloniae …   Abbreviations in Latin Inscriptions

  • Oenothera deltoides subsp. howellii — Conservation status Endangered …   Wikipedia

  • АЛЕКСАНДРИЙСКАЯ ПРАВОСЛАВНАЯ ЦЕРКОВЬ (АЛЕКСАНДРИЙСКИЙ ПАТРИАРХАТ) — От основания до сер. VII в. Александрия Судьбы Александрийского Патриархата, особенно на раннем этапе его становления, в значительной степени определялись спецификой исторического развития столицы эллинистического и рим. Египта Александрии. Этот… …   Православная энциклопедия

  • Gospel Book (British Library, MS Royal 1. B. VII) — British Library, Royal 1. B. VII is an 8th century illuminated Gospel Book. It is closely related to the Lindisfarne Gospels, although it is not as lavishly illuminated. The manuscript contains the four Gospels in the Latin Vulgate translation.,… …   Wikipedia

  • АПОЛОГЕТЫ — (от греч. apologeomai защищаю) собирательное название раннехристианских писателей философов, защищавших в своих трудах принципы христианства от критики со стороны нехрист., языческих правителей и ученых. В своих посланиях апологеты обосновывали… …   Философская энциклопедия

  • BAAL — I. BAAL Assyriis Iovis nomen, Nic. Lloydius renitente Genebr. in Chron. qui Orientalibus populis ante Alexandrum Magnum Iovis Saturnique numina ignota fuisse notat, l. 1. Morer. quod quam vero consonum, et sequentib. liquebit. Punice Dominum… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • CAMPTERES — Graeca vox καμπτῆρες, apud Auctorem incertum de Vita et gestis Alexandri, qui Graece et Latine scriptus in Bibliothecis servatur, sunt curricula seu spatia in Circo, quae alii κύκλους, διαύλους, item ςτάδια, dixêre, Latini quoque metas nonnumquam …   Hofmann J. Lexicon universale

  • CARCER Intimus — in versibus Varronis, apud Nonium, Nemini Fortuna currum carcere emissum intimo Labi inoffensum per aequor candidum ad calcem sinit: dictus est, qui alias intimum, ostium, quod primum primisque metis in Circo proximum erat. Vitam namque Varro com …   Hofmann J. Lexicon universale

  • ENSIS — I. ENSIS Ordo eq. in Cypro, a Guidone Lusiniano, qui a Richardo I. Angliae Rege insulam emerat, A. C. 192. institutus. Cuius insigne, Ensis argenteus, cum lemmate, Securitas regni. Primum equitem creavit Almericum fratrem, et 300 regni Barones, A …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»