Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

Accentus

  • 1 accentus

    accentŭs, ūs, m. [st1]1 [-] accent, son d'une syllabe.    - Quint. 1, 5, 22 (en grec προσῳδία); 1, 5, 25; 12, 10, 33; Gell. 12, 26, 3; 17, 3, 5; Diom. 1, 431, 3. [st1]2 [-] quantité d'une syllabe.    - Char. 1, 35, 24. [st1]3 [-] son; son des flûtes.    - Sol. 5, 19 11. [st1]4 [-] accentuation, augmentation.    - accentus hiemis, Sid. Ep. 4, 6: accentuation de l'hiver. [st1]5 [-] méd. paroxysme.    - M.-Emp. 36, 5.
    * * *
    accentŭs, ūs, m. [st1]1 [-] accent, son d'une syllabe.    - Quint. 1, 5, 22 (en grec προσῳδία); 1, 5, 25; 12, 10, 33; Gell. 12, 26, 3; 17, 3, 5; Diom. 1, 431, 3. [st1]2 [-] quantité d'une syllabe.    - Char. 1, 35, 24. [st1]3 [-] son; son des flûtes.    - Sol. 5, 19 11. [st1]4 [-] accentuation, augmentation.    - accentus hiemis, Sid. Ep. 4, 6: accentuation de l'hiver. [st1]5 [-] méd. paroxysme.    - M.-Emp. 36, 5.
    * * *
        Accentus, huius accentus, m. g. Verbale. L'elevation ou abbaissement de la voix.

    Dictionarium latinogallicum > accentus

  • 2 accentus

    accentus, ūs, m. (accino), I) das Antönen, Blasen jmds., aëneatorum, Amm. 16, 12, 36; 24, 4, 22. – meton., der Klang, Ton, accentus (tibiarum) acutissimi, Solin. 5, 19: accentus multi et varii, Fronto de orat. p. 158 N. – II) (gramm. t.t.) das Beitönen, als Überstzg. v. προςῳδία = die Akzentuation, der Akzent, die Betonung eines Wortes, Schärfung einer Silbe (bei Cicero sonus od. vox), Quint. 1, 5, 22. Gell. 13, 26, 3. Mart. Cap. 3. § 268 sqq. Serv. Verg. Aen. 1, 32; 2, 476. Terent. Maur. 1433. – II) das Hinzutönen, übtr. = die Zunahme, das Wachstum, die Heftigkeit, hiemis, Sidon. ep. 4, 6: doloris, Marc. Emp. 36.

    lateinisch-deutsches > accentus

  • 3 accentus

    accentus, ūs, m. (accino), I) das Antönen, Blasen jmds., aëneatorum, Amm. 16, 12, 36; 24, 4, 22. – meton., der Klang, Ton, accentus (tibiarum) acutissimi, Solin. 5, 19: accentus multi et varii, Fronto de orat. p. 158 N. – II) (gramm. t.t.) das Beitönen, als Überstzg. v. προςῳδία = die Akzentuation, der Akzent, die Betonung eines Wortes, Schärfung einer Silbe (bei Cicero sonus od. vox), Quint. 1, 5, 22. Gell. 13, 26, 3. Mart. Cap. 3. § 268 sqq. Serv. Verg. Aen. 1, 32; 2, 476. Terent. Maur. 1433. – II) das Hinzutönen, übtr. = die Zunahme, das Wachstum, die Heftigkeit, hiemis, Sidon. ep. 4, 6: doloris, Marc. Emp. 36.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > accentus

  • 4 accentus

    accentus, ūs, m. [accino, the attuning a thing; hence]
    I.
    Lit.
    A.
    In gen., a blast, signal (late Lat.):

    aeneatorum accentu,

    Amm. 16, 12, 36: id. 24, 4, 22; acutissimi tibiarum, Solin. 5 fin.
    B.
    In gramm., the accentuation of a word, accent, tone (post-Aug.): accentus, quos Graeci prosôdias vocant (so that it is a lit. transl. of the Gr. word, pros = ad, and ôidê = cantus), Quint. 1, 5, 22; 12, 10, 33; Diom. p. 425 Putsch.—
    II.
    Fig., intensity, violence:

    hiemis,

    Sid. Ep. 4, 6:

    doloris,

    Marc. Emp. 36.

    Lewis & Short latin dictionary > accentus

  • 5 accentus

    accent, intonation, accentuation, intensity, tone; signal, blast

    Latin-English dictionary > accentus

  • 6 accentus

    (lat.) = Betonung. Seit dem 16. Jahrhundert im gregorianischen Gesang und der altevangelischen Kirchenmusik Sammelbegriff für den bloß formelhaften Gesangsvortrag (accentus ecclesisastici), der hauptsächlich das Rezitieren auf einem Ton und die Verwendung melodischer Formeln für die Akzentuierung und die syntaktische Gliederung des Textes verwendet (Lese-, Gebets-, Psalmton, Lektionen, Orationen) im Gegensatz zu den selbständigen melodischen Gebilden des concentus (Antiphonen, Responsorien, Hymnen, Sequenzen). In dem quasi parlando oder unbegleiteten recitativo wird der Großteil der Texte auf dem tonus currens (Reperkussionston, tuba, tenor) in gehobener Weise gelesen, dazu Anstieg (initium), Mitteleinschnitt (mediatio) und Schlußabstieg (clausula finalis oder cadentia = Fall)

    Italo-Tedesco di Musica > accentus

  • 7 accentus

    ac-centus, ūs m. [ cantus ]
    1) звучание, игра (aēneatorum Amm; tibiarum Sol)
    2) грам. ударение, повышение голоса, акцент Q, AG
    3) усиление, обострение ( hiĕmis Sid)

    Латинско-русский словарь > accentus

  • 8 Ударение

    - accentus; ictus; tonus; vox; prosodia;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Ударение

  • 9 акцент

    accentus [us, m]; vocis sonus [i, m]; tenor [oris, m]; vox [vocis, f] (rustica); tonus, i,m; pronuntiatio [onis, f] extranea/insolita, peregrina insolentia [ae, f]

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > акцент

  • 10 accino

    accino, ūi, ere (ad u. cano), dazu singen, dazu tönen, accentus (= προςῳδία) est dictus ab accinendo, Diom. 431, 1: ›accinor accentus‹, quamvis ›accinui‹ faciat praeteritum, Prisc. 11, 35: proodicis versibus επᾴδονται, id est accinuntur, Mar. Victorin. 58, 3.

    lateinisch-deutsches > accino

  • 11 προσωδια

        ἥ
        1) Aesch. = προσφώνησις См. προσφωνησις
        2) ( = поздн. τόνος См. τονος) акцент, ударение
        3) знак ударения
        

    π. ὀξεῖα Arst. (лат. accentus acutus) — острое ударение;

        π. βαρεῖα Arst. (лат. accentus gravis) — тяжелое (тупое) ударение

        4) орфографический знак (придыхания, количества или ударения) Arst.

    Древнегреческо-русский словарь > προσωδια

  • 12 accino

    accino, ūi, ere (ad u. cano), dazu singen, dazu tönen, accentus (= προςῳδία) est dictus ab accinendo, Diom. 431, 1: ›accinor accentus‹, quamvis ›accinui‹ faciat praeteritum, Prisc. 11, 35: proodicis versibus επᾴδονται, id est accinuntur, Mar. Victorin. 58, 3.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > accino

  • 13 acuo

    ăcŭo, ui, ūtum, 3, v. a. ( part. fut. acuturus, not used) [cf. 2. acer], to make sharp or pointed, to sharpen, whet.
    I.
    Lit.:

    ne stridorem quidem serrae audiunt, cum acuitur,

    Cic. Tusc. 1, 40; so,

    ferrum,

    Verg. A. 8, 386; Hor. C. 1, 2, 21:

    enses,

    Ov. M. 15, 776:

    gladium,

    Vulg. Deut. 32, 41:

    sagittas,

    id. Jer. 51, 11.— Poet.:

    fulmen,

    Lucr. 6, 278:

    dentes,

    Hor. C. 3, 20, 10; cf. Tib. 4, 3, 3.—
    II.
    Trop.
    A.
    First, of the tongue, qs. to whet, i. e. to sharpen, exercise, improve:

    acuere linguam exercitatione dicendi,

    Cic. Brut. 97:

    linguam causis,

    Hor. Ep. 1, 3, 23; so Vulg. Psa. 139, 4; so in gen.: se, to exercise one's self, to make one's self ready:

    acueram me ad exagitandam hanc ejus legationem,

    Cic. Att. 2, 7: mentem, ingenium, prudentiam, etc.; to sharpen:

    multa, quae acuant mentem, multa quae obtundant,

    Cic. Tusc. 1, 33; so id. Brut. 33; id. Phil. 2, 17; id. de Or. 1, 20.—
    B.
    Acuere aliquem (with or without ad aliquid), to spur on, incite, stir up, arouse:

    ad crudelitatem,

    Cic. Lig. 4; id. Fam. 15, 21:

    illos sat aetas acuet,

    Ter. Ad. 5, 3, 49; Cic. Rosc. Am. 33, 110:

    ita duae res, quae languorem afferunt ceteris, illum acuebant, otium et solitudo,

    id. Off. 3, 1; Liv. 28, 19:

    curis acuens mortalia corda,

    Verg. G. 1, 123:

    auditisque lupos acuunt balatibus agni,

    id. ib. 4, 435:

    quam Juno his acuit verbis,

    id. A. 7, 330.—
    C.
    Aliquid, to rouse up, kindle, excite (mostly poet.):

    saevus in armis Aeneas acuit Martem et se suscitat irā,

    Verg. A. 12, 108:

    iram,

    Vulg. Sap. 5, 21:

    studia,

    Val. Max. 2, 2, no. 3.—
    D.
    In gramm.: acuere syllabam, to give an acute accent to (opp. gravem ponere), Quint. 1, 5, 22; cf. Prisc. Op. Min. 159 Lind.: accentus acutus ideo inventus est, quod acuat sive elevet syllabam.—Hence, ăcūtus, a, um, P.a., sharpened, made pointed; hence,
    A.
    Lit., sharp, pointed ( acer denotes natural sharpness, etc.: acutus, that produced by exertion, skill, etc.: sermo acer, impassioned, passionate; sermo acutus, pointed, acute discourse):

    vide ut sit acutus culter probe,

    Plaut. Mil. 5, 4:

    ferrum,

    Hor. A. P. 304:

    cuspis,

    Verg. A. 5, 208:

    gladius,

    Vulg. Psa. 56, 5:

    carex,

    Verg. G. 3, 231; elementa, i. e. pointed, jagged atoms (opp. to perplexa, connected), Lucr. 2, 463:

    nasus,

    Plaut. Cap. 3, 4, 114:

    oculi,

    of a pointed shape, id. Ps. 4, 7, 121:

    aures,

    pointed, Hor. C. 2, 19, 4:

    saxa,

    id. ib. 3, 27, 61; so Verg. A. 1, 45.—
    2.
    Transf.
    a.
    Of the senses themselves, sharp, keen:

    oculos acrīs atque cicutos,

    Cic. Planc. 66:

    nares,

    Hor. S. 1, 3, 29; Cels. 2, 6.—
    b.
    Of objects affecting the senses, sharp, acute; of the voice, soprano or treble: inde loci lituus sonitus effudit acutos, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. 116 Müll. (Ann. v. 522 ed. Vahl.):

    hinnitu,

    Verg. G. 3, 94:

    voces,

    id. Cir. 107; Ov. M. 3, 224:

    stridore,

    Hor. C. 1, 34, 15:

    vocem ab acutissimo sono usque ad gravissimum sonum recipiunt,

    from the highest treble to the lowest base, Cic. de Or. 1, 59, 251; cf. ib. 3, 57, 216; Somn. Scip. 5; Rep. 6, 18.—
    c.
    In gen., of things affecting the body, of either heat or cold from their similar effects, keen, sharp, violent, severe:

    sol,

    Hor. Ep. 1, 10, 17:

    radii solis,

    Ov. H. 4, 159:

    gelu,

    Hor. C. 1, 9, 4; cf. Lucr. 1, 495; Verg. G. 1, 93; so,

    febris,

    Cels. 2, 4:

    morbus,

    id. 3 (opp. longus), rapid.— Subst. with gen.:

    acuta belli,

    violent, severe misfortunes of war, Hor. C. 4, 4, 76 (= graves belli molestias).—
    B.
    Fig.
    1.
    Of intellectual qualities, acute, clear-sighted, intelligent, sagacious (very freq.):

    Antisthenes homo acutus magis quam eruditus,

    Cic. Att. 12, 37; so id. de Or. 1, 51; id. N. D. 1, 16; Nep. Dion. 8, 1:

    homo ingenio prudentiāque acutissimus,

    Cic. de Or. 1, 39:

    acutae sententiae,

    id. Opt. Gen. Or. 2, 5:

    motus animorum ad excogitandum acuti,

    id. Or. 1, 113:

    studia,

    id. Gen. 50:

    conclusiones,

    Quint. 2, 20, 5.—
    2.
    In gramm.: accentus acutus, the acute accent (opp. gravis), Prisc. p. 159, ed. Lindem.— Comp. Plin. 13, 1, 2.— Adv.: ăcūte, sharply, keenly, acutely:. cernere, Lucr. 4, 804; ib. 811:

    conlecta,

    Cic. Deiot. 33:

    excogitat,

    id. Verr. 4, 147:

    respondeo,

    id. Cael. 17:

    scribo,

    id. Verr. 3, 20; so, ăcūtum:

    cernis,

    Hor. S. 1, 3, 26:

    resonarent,

    ib. 8, 41: and, ăcūta: canis ululat, Enn. ap. Fest. p. 9 Müll. (Ann. 346 Vahl.).— Comp., Cic. Inv. 2, 16.— Sup., Cic. Off. 1, 44; id. Verr. 3, 20.

    Lewis & Short latin dictionary > acuo

  • 14 acuta

    ăcŭo, ui, ūtum, 3, v. a. ( part. fut. acuturus, not used) [cf. 2. acer], to make sharp or pointed, to sharpen, whet.
    I.
    Lit.:

    ne stridorem quidem serrae audiunt, cum acuitur,

    Cic. Tusc. 1, 40; so,

    ferrum,

    Verg. A. 8, 386; Hor. C. 1, 2, 21:

    enses,

    Ov. M. 15, 776:

    gladium,

    Vulg. Deut. 32, 41:

    sagittas,

    id. Jer. 51, 11.— Poet.:

    fulmen,

    Lucr. 6, 278:

    dentes,

    Hor. C. 3, 20, 10; cf. Tib. 4, 3, 3.—
    II.
    Trop.
    A.
    First, of the tongue, qs. to whet, i. e. to sharpen, exercise, improve:

    acuere linguam exercitatione dicendi,

    Cic. Brut. 97:

    linguam causis,

    Hor. Ep. 1, 3, 23; so Vulg. Psa. 139, 4; so in gen.: se, to exercise one's self, to make one's self ready:

    acueram me ad exagitandam hanc ejus legationem,

    Cic. Att. 2, 7: mentem, ingenium, prudentiam, etc.; to sharpen:

    multa, quae acuant mentem, multa quae obtundant,

    Cic. Tusc. 1, 33; so id. Brut. 33; id. Phil. 2, 17; id. de Or. 1, 20.—
    B.
    Acuere aliquem (with or without ad aliquid), to spur on, incite, stir up, arouse:

    ad crudelitatem,

    Cic. Lig. 4; id. Fam. 15, 21:

    illos sat aetas acuet,

    Ter. Ad. 5, 3, 49; Cic. Rosc. Am. 33, 110:

    ita duae res, quae languorem afferunt ceteris, illum acuebant, otium et solitudo,

    id. Off. 3, 1; Liv. 28, 19:

    curis acuens mortalia corda,

    Verg. G. 1, 123:

    auditisque lupos acuunt balatibus agni,

    id. ib. 4, 435:

    quam Juno his acuit verbis,

    id. A. 7, 330.—
    C.
    Aliquid, to rouse up, kindle, excite (mostly poet.):

    saevus in armis Aeneas acuit Martem et se suscitat irā,

    Verg. A. 12, 108:

    iram,

    Vulg. Sap. 5, 21:

    studia,

    Val. Max. 2, 2, no. 3.—
    D.
    In gramm.: acuere syllabam, to give an acute accent to (opp. gravem ponere), Quint. 1, 5, 22; cf. Prisc. Op. Min. 159 Lind.: accentus acutus ideo inventus est, quod acuat sive elevet syllabam.—Hence, ăcūtus, a, um, P.a., sharpened, made pointed; hence,
    A.
    Lit., sharp, pointed ( acer denotes natural sharpness, etc.: acutus, that produced by exertion, skill, etc.: sermo acer, impassioned, passionate; sermo acutus, pointed, acute discourse):

    vide ut sit acutus culter probe,

    Plaut. Mil. 5, 4:

    ferrum,

    Hor. A. P. 304:

    cuspis,

    Verg. A. 5, 208:

    gladius,

    Vulg. Psa. 56, 5:

    carex,

    Verg. G. 3, 231; elementa, i. e. pointed, jagged atoms (opp. to perplexa, connected), Lucr. 2, 463:

    nasus,

    Plaut. Cap. 3, 4, 114:

    oculi,

    of a pointed shape, id. Ps. 4, 7, 121:

    aures,

    pointed, Hor. C. 2, 19, 4:

    saxa,

    id. ib. 3, 27, 61; so Verg. A. 1, 45.—
    2.
    Transf.
    a.
    Of the senses themselves, sharp, keen:

    oculos acrīs atque cicutos,

    Cic. Planc. 66:

    nares,

    Hor. S. 1, 3, 29; Cels. 2, 6.—
    b.
    Of objects affecting the senses, sharp, acute; of the voice, soprano or treble: inde loci lituus sonitus effudit acutos, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. 116 Müll. (Ann. v. 522 ed. Vahl.):

    hinnitu,

    Verg. G. 3, 94:

    voces,

    id. Cir. 107; Ov. M. 3, 224:

    stridore,

    Hor. C. 1, 34, 15:

    vocem ab acutissimo sono usque ad gravissimum sonum recipiunt,

    from the highest treble to the lowest base, Cic. de Or. 1, 59, 251; cf. ib. 3, 57, 216; Somn. Scip. 5; Rep. 6, 18.—
    c.
    In gen., of things affecting the body, of either heat or cold from their similar effects, keen, sharp, violent, severe:

    sol,

    Hor. Ep. 1, 10, 17:

    radii solis,

    Ov. H. 4, 159:

    gelu,

    Hor. C. 1, 9, 4; cf. Lucr. 1, 495; Verg. G. 1, 93; so,

    febris,

    Cels. 2, 4:

    morbus,

    id. 3 (opp. longus), rapid.— Subst. with gen.:

    acuta belli,

    violent, severe misfortunes of war, Hor. C. 4, 4, 76 (= graves belli molestias).—
    B.
    Fig.
    1.
    Of intellectual qualities, acute, clear-sighted, intelligent, sagacious (very freq.):

    Antisthenes homo acutus magis quam eruditus,

    Cic. Att. 12, 37; so id. de Or. 1, 51; id. N. D. 1, 16; Nep. Dion. 8, 1:

    homo ingenio prudentiāque acutissimus,

    Cic. de Or. 1, 39:

    acutae sententiae,

    id. Opt. Gen. Or. 2, 5:

    motus animorum ad excogitandum acuti,

    id. Or. 1, 113:

    studia,

    id. Gen. 50:

    conclusiones,

    Quint. 2, 20, 5.—
    2.
    In gramm.: accentus acutus, the acute accent (opp. gravis), Prisc. p. 159, ed. Lindem.— Comp. Plin. 13, 1, 2.— Adv.: ăcūte, sharply, keenly, acutely:. cernere, Lucr. 4, 804; ib. 811:

    conlecta,

    Cic. Deiot. 33:

    excogitat,

    id. Verr. 4, 147:

    respondeo,

    id. Cael. 17:

    scribo,

    id. Verr. 3, 20; so, ăcūtum:

    cernis,

    Hor. S. 1, 3, 26:

    resonarent,

    ib. 8, 41: and, ăcūta: canis ululat, Enn. ap. Fest. p. 9 Müll. (Ann. 346 Vahl.).— Comp., Cic. Inv. 2, 16.— Sup., Cic. Off. 1, 44; id. Verr. 3, 20.

    Lewis & Short latin dictionary > acuta

  • 15 accentiuncula

    ae f. [demin. к accentus ]
    лёгкое ударение, акцент AG

    Латинско-русский словарь > accentiuncula

  • 16 acutus

    acūtus, a, um [ acuo ]
    1) острый (ensis O; telum H; rostrum PM); остроконечный, заострённый (nasus Pl; folium PM); иглистый, колючий ( pinus O); островерхий, конический ( cupressus O)
    2) резкий, пронизывающий ( gelu H); пронзительный, высокий, тонкий (sonus H, C; vox V); острый, едкий ( odor PM); острый, пряный (cibus, sapor PM)
    3) знойный, палящий ( sol H)
    4) имеющий острое ударение, ударный ( syllaba Q)
    accentus a. Q — острое ударение, акут
    5) остро протекающий (febris CC; morbus H, CC)
    6)
    а) проницательный, остроумный (ingenium, homo C)
    7) чувствительный, чуткий, тонкий
    acutae nares H — хорошее (тонкое) обоняние. — см. тж. acuta, acutus

    Латинско-русский словарь > acutus

  • 17 apex

    apicis m.
    1) остроконечная верхушка ( lauri V); остриё, кончик, вершина, пик (montis O, Sil)
    a. flammae O — сноп огня, огненный язык
    2) высшая ступень, вершина ( dignitatum apices Amm)
    3) хохолок или гребешок (in capite, sc. avium PM)
    4) апекс ( обмотанный шерстью жгутик белой конической шапки (albus galerus) жрецов-фламинов и салиев; шапка жрецов-фламинов из шкуры жертвенного ягнёнка)
    apicem Dialem alicui imponere L — посвятить кого-л. в жрецы Юпитера
    apicem tollere H — развенчать, сбросить с вершины славы и могущества, обездолить
    a. senectutis C — лучшее украшение (краса, венец) старости
    5) кончик (остриё) шлема, тж. шишак, шлем (ardet a. capiti V)
    6) знак долготы (над гласной в виде accentus acutus
    apices litterarum AG — чёрточки и палочки, очертания букв
    7) pl. письмена, рукопись ( apices sacri Sid)
    8) pl. тонкости, замысловатости ( de apicibus juris disputare Dig)

    Латинско-русский словарь > apex

  • 18 circumflecto

    circum-flecto, flēxī, flexum, ere
    1) загибать, поворачивать
    2) произносить протяжно или снабжать знаком долготы ( syllabam AG)
    accentus circumflexus грам. — облечённое ударение, циркумфлекс

    Латинско-русский словарь > circumflecto

  • 19 moderamentum

    moderāmentum, ī n. [ moderor ]
    1) средство управления, регулирования ( accentūs moderamenta vocum AG)
    2) мед. успокаивающее средство ( moderamenta adhibenda CA)

    Латинско-русский словарь > moderamentum

  • 20 rigor

    ōris m. [ rigeo ]
    1) твёрдость, жёсткость ( ferri V)
    r. nervorum CC — судорога, столбняк
    3) окоченелость, оцепенение ( cervīcis PM); холод ( membra rigore torpent L)
    4) строгость, непреклонность, твёрдость (animi T; disciplinae militaris T); жёсткость, отсутствие гибкости, однообразие (r. accentūs Q)

    Латинско-русский словарь > rigor

См. также в других словарях:

  • Accentus — can refer to: * accentus (fallacy), a fallacy of ambiguity, where the ambiguity arises from the emphasis (accent) placed on a word or phrase. * Accentus Ecclesiasticus, a Church music term …   Wikipedia

  • Accentus — Accentus  французский камерный хор, основанный и возглавленный в 1991 году дирижёром Лоранс Экильбе. Состоит из 32 исполнителей. В репертуар хора входят как классические сочинения, начиная с эпохи барокко, так и, прежде всего, новейшая… …   Википедия

  • accentus — (izg. akcèntus) m DEFINICIJA glazb. način na koji se u liturgijskom pjevanju izvode tekstovi recitativnog karaktera: pjevač recitira na jednom stalnom tonu, uz male promjene, opr. concentus ETIMOLOGIJA lat.: naglasak …   Hrvatski jezični portal

  • Accentus — Chœur de chambre Accentus Pour les articles homonymes, voir Chœur. Accentus Alias Chœur de chambre Accentus Pays d’origine …   Wikipédia en Français

  • Accentus — Der Accentus (Lesestil) ist neben dem Concentus die zweite bedeutende Stilart im Gregorianischen Choral. Er wird für Lesungen des Evangeliums, im Rahmen des Psalmodierens etc. verwendet. Die sehr schlichten Melodien werden nach vorgegebenen… …   Deutsch Wikipedia

  • Accentus — Ac|cen|tus 〈[aktsɛ̣ntus] m.; , ; Mus.〉 rezitierend vorgetragene Form des gregorianischen Chorals; Ggs Concentus [lat., „Betonung“] * * * Accẹntus   [lateinisch] der, / , Musik: in der katholischen und evangelischen Kirche seit dem 16.… …   Universal-Lexikon

  • Accentus — Ac|cen|tus [ak tsɛn...] der; , [...tu:s] <aus lat. accentus, eigtl. »das Antönen, Blasen«> liturgischer Sprechgesang; Ggs. ↑Concentus …   Das große Fremdwörterbuch

  • accentus — akˈsentəs noun (plural accentus) Etymology: Medieval Latin, from Latin, accent : the part of the church service sung or recited by the priest and his assistants at the altar usually in monotone contrasted with concentus …   Useful english dictionary

  • Accentus Ecclesiasticus — • Parts of the liturgy the priest, or the deacon, or subdeacon, or the acolyte sang alone Catholic Encyclopedia. Kevin Knight. 2006. Accentus Ecclesiasticus     Accentus Ecclesiasticus …   Catholic encyclopedia

  • Accentus Austria — ist ein 1988 in Wien (Österreich) von Thomas Wimmer gegründetes Ensemble. Die Ensemblemitglieder treten in unterschiedlichen Besetzungen auf. Zu einzelnen Programmen werden auch Gastmusiker hinzugezogen. Thomas Wimmer spielt Viola da gamba, Fidel …   Deutsch Wikipedia

  • Accentus ecclesiastici — Accentus ecclesiastici, der Vortrag der Orationen, Collecten, Lectionen, Prophetien, Martyrologien, Episteln und Evangelien in ihren eigenthümlichen Modulationen, welche sich theils nach der Interpunktion, theils nach dem Charakter des Festes… …   Herders Conversations-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»