Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

Abrupto

  • 1 Abrupto

    см. Ex abrupto

    Латинско-русский словарь крылатых слов и выражений > Abrupto

  • 2 Ex abrupto

    внезапно; сразу; без предварительной подготовки.
    Я бы на Вашем месте кончил ее [ биографию А. С. Пушкина ] ex abrupto - поместил бы, пожалуй, рассказ Жуковского о смерти Пушкина, и только. (И. С. Тургенев - П. В. Анненкову, 28.X 1852.)
    Вы правы, что разговор с беременной бабой смахивает на нечто толстовское. Я припоминаю. Но разговор этот не имеет значения; я вставил его клином только для того, чтобы у меня выкидыш не вышел ex abrupto. (А. П. Чехов - А. Н. Плещееву, 9.X 1888.)
    Написанный мною разбор книги Щапова он [ Н. А. Добролюбов ] признал сносным; нашел только, что разбор не имеет начала или начинается ex abrupto, и потому сам написал к нему начало или вступление. (М. А. Антонович, Из воспоминаний о Николае Александровиче Добролюбове.)
    И вот, право, не знаю, как мне лучше взяться, чтобы показать вам весьма странные позиции шашек на тогдашних квадратиках литературной арены. Всего лучше ex abrupto показать вам конечные, последующие позиции. (A. А. Григорьев, Мои литературные и нравственные скитальчества.)
    Ася начала ex abrupto: - Вот уже пять лет, как меня носит по всем ручьям Европы. Я не боюсь промокнуть лишний раз... Вода больших городов не омывает - она пачкает. (Ромен Роллан, Очарованная душа.)

    Латинско-русский словарь крылатых слов и выражений > Ex abrupto

  • 3 Ab abrupto

    см. Ex abrupto

    Латинско-русский словарь крылатых слов и выражений > Ab abrupto

  • 4 ex abrupto

       de repente; bruscamente; arrebatadamente; de improviso
       ◘ Loc. lat. que significa 'de repente, de improviso': " El título de " Presencias reales" queda aclarado con las palabras citadas, y sus dos primeras páginas nos introducen, " ex abrupto", en esa misma órbita" ( Abc [Esp.] 6.12.91). De esta locución deriva el sustantivo masculino exabrupto ('dicho inesperado e inconveniente'), que debe escribirse siempre en una sola palabra: " Fue tan inesperado el exabrupto que los circunstantes se desconcertaron" (Aguilera Pelota [Ec. 1988]). [RAE: Diccionario panhispánico de dudas. Madrid: Santillana, 2005, p. 282]

    Locuciones latinas > ex abrupto

  • 5 Eх abrupto

    без предисловий, без приготовлений, сразу, внезапно

    Латинско-русский словарь крылатых слов и выражений > Eх abrupto

  • 6 Ex abrupto

    Latin Quotes (Latin to English) > Ex abrupto

  • 7 ab abrupto

       con viveza; con calor; arrebatadamente

    Locuciones latinas > ab abrupto

  • 8 abrumpo

    abrumpo, ĕre, rūpi, ruptum - tr. - [st1]1 [-] détacher en rompant, arracher, rompre, briser, interrompre brusquement.    - abrupti nubibus ignes? Lucr. 2, 214: les feux violemment détachés des nuages.    - se abrumpere latrocinio Antonii, Cic. Phil. 14, 31: s'arracher à la bande de brigands d'Antoine.    - pars velut abrupta a cetero populo, Liv. 3, 19, 9: portion en quelque sorte arrachée au reste du peuple.    - cf. Liv. 28, 14, 20 ; 40, 2, 3.    - abrumpere ramos, Ov.: détacher des branches (en les brisant).    - Asiam Europae abrumpit mare, Plin.: la mer sépare l'Asie de l'Europe.    - abrumpere vitam a civitate, Tac.: rompre avec sa patrie.    - abrumpere vincula, Liv.: briser les liens.    - abrumpere venas, Tac.: ouvrir les veines.    - medios annos abrumpere, Luc.: interrompre le cours d'une existence.    - abruptis turbata procellis freta, Virg. G. 3, 259: les flots bouleversés par la tempête déchaînée. --- cf. En. 12, 451.    - ingeminant abruptis nubibus ignes, Virg. En. 3, 199: les feux redoublent en déchirant les nuages.    - abrupto ponte, Tac. H. 3, 14: le pont étant brisé.    - locus retenti lapsu terrae in pedum mille admodum altitudinem abruptus erat, Liv. 21, 36, 2: le lieu, par suite d'un récent éboulement du sol, s'était effondré à une profondeur d'environ mille pieds.    - abrumpere somnos, Virg. G. 3, 530: rompre le sommeil. [st1]2 [-] violer, renoncer à, en finir avec.    - abrumpere fas omne, Virg.: violer toute justice.    - abrumpere dissimulationem, Tac. An. 11, 26: renoncer à la dissimulation, jeter le masque, en finir avec la dissimulation.    - abrumpere vitam, Virg.: mettre fin à sa vie, en finir avec la vie.    - abrumpere patientiam, Tac.: perdre patience.
    * * *
    abrumpo, ĕre, rūpi, ruptum - tr. - [st1]1 [-] détacher en rompant, arracher, rompre, briser, interrompre brusquement.    - abrupti nubibus ignes? Lucr. 2, 214: les feux violemment détachés des nuages.    - se abrumpere latrocinio Antonii, Cic. Phil. 14, 31: s'arracher à la bande de brigands d'Antoine.    - pars velut abrupta a cetero populo, Liv. 3, 19, 9: portion en quelque sorte arrachée au reste du peuple.    - cf. Liv. 28, 14, 20 ; 40, 2, 3.    - abrumpere ramos, Ov.: détacher des branches (en les brisant).    - Asiam Europae abrumpit mare, Plin.: la mer sépare l'Asie de l'Europe.    - abrumpere vitam a civitate, Tac.: rompre avec sa patrie.    - abrumpere vincula, Liv.: briser les liens.    - abrumpere venas, Tac.: ouvrir les veines.    - medios annos abrumpere, Luc.: interrompre le cours d'une existence.    - abruptis turbata procellis freta, Virg. G. 3, 259: les flots bouleversés par la tempête déchaînée. --- cf. En. 12, 451.    - ingeminant abruptis nubibus ignes, Virg. En. 3, 199: les feux redoublent en déchirant les nuages.    - abrupto ponte, Tac. H. 3, 14: le pont étant brisé.    - locus retenti lapsu terrae in pedum mille admodum altitudinem abruptus erat, Liv. 21, 36, 2: le lieu, par suite d'un récent éboulement du sol, s'était effondré à une profondeur d'environ mille pieds.    - abrumpere somnos, Virg. G. 3, 530: rompre le sommeil. [st1]2 [-] violer, renoncer à, en finir avec.    - abrumpere fas omne, Virg.: violer toute justice.    - abrumpere dissimulationem, Tac. An. 11, 26: renoncer à la dissimulation, jeter le masque, en finir avec la dissimulation.    - abrumpere vitam, Virg.: mettre fin à sa vie, en finir avec la vie.    - abrumpere patientiam, Tac.: perdre patience.
    * * *
        Abrumpo, abrumpis, abrupi, pen. prod. abruptum, abrumpere. Rompre une chose qui tient à une autre.
    \
        Abrumpere cornua a caetera acie. Liu. Separer.
    \
        Transfertur ad res incorporeas: vt Abrumpere rem inchoatam. Plin. iunior. Cic. Rompre une entreprinse, ou chose encommencee.
    \
        Abrumpe, si qua te retinent. Plin. iunior. S'il y a aucune chose qui te retienne ou retarde, romps tout, et t'en vient, laisse tout.
    \
        Se ab aliquo abrumpere. Cic. Le laisser là, et l'abandonner, S'oster d'avec luy, Se separer promptement de sa compagnie.
    \
        Actus ingentes abrumpere. Lucan. Rompre de grands faicts et entreprinses.
    \
        Abrumpi dissimulationem etiam Silius vrgebat. Tacit. Ne plus user de dissimulation.
    \
        Fata abrumpes tua? Seneca. Te tueras tu devant le temps?
    \
        Fidem. Tacit. Faulser ou rompre sa foy.
    \
        Moras. Stat. Ne plus differer.
    \
        Noctem abrupere oculi. Stat. Les yeuls se sont esveillez, Les yeuls ont rompu le somme, ou le dormir.
    \
        Patientiam abrumpere. Tacit. Perdre patience, N'en plus endurer.
    \
        Sermonem. Tacit. Rompre ou interrompre le propos.
    \
        Spem et metum. Tacit. N'esperer ne craindre, Oster toute esperance et toute crainte.
    \
        Vectigalia. Ta. Cesser et refuser de plus payer gabelles et tributs.
    \
        Venas. Tacit. Se faire saigner par le chirurgien.
    \
        AEther abrumpitur ignibus. Ouid. Il esclaire.

    Dictionarium latinogallicum > abrumpo

  • 9 abruptus

    abruptus, a, um part. passé de abrumpo. [st2]1 [-] détaché violemment, séparé; escarpé, abrupt, qui est à pic. [st2]2 [-] inaccessible par le caractère, difficile, intraitable, inabordable. [st2]3 [-] brisé entièrement, rompu, interrompu, abandonné.    - abruptae ripae, Plin.-jn.: rives escarpées.    - abrupta saxa, Tac.: rochers inaccessibles.    - abrupta contumacia, Tac. An. 4, 20: une obstination roide.    - abruptus homo, Treb.: homme inabordable.    - abruptae nubes, Virg.: nuages déchirés (par les éclairs).    - abruptum conjugium, Cat.: mariage rompu.    - abrupto sidere (sole): le soleil étant caché ([interrompu]).    - abrupta studia, Quint.: études abandonnées.    - sibilus abruptus, Plin.: sifflement saccadé.    - abruptus sermo: style haché.    - cf. Sen. Contr. 2, pr. 2; Sen. Ep. 114, 1; Quint. 4, 2, 45 ; 12, 10, 80.
    * * *
    abruptus, a, um part. passé de abrumpo. [st2]1 [-] détaché violemment, séparé; escarpé, abrupt, qui est à pic. [st2]2 [-] inaccessible par le caractère, difficile, intraitable, inabordable. [st2]3 [-] brisé entièrement, rompu, interrompu, abandonné.    - abruptae ripae, Plin.-jn.: rives escarpées.    - abrupta saxa, Tac.: rochers inaccessibles.    - abrupta contumacia, Tac. An. 4, 20: une obstination roide.    - abruptus homo, Treb.: homme inabordable.    - abruptae nubes, Virg.: nuages déchirés (par les éclairs).    - abruptum conjugium, Cat.: mariage rompu.    - abrupto sidere (sole): le soleil étant caché ([interrompu]).    - abrupta studia, Quint.: études abandonnées.    - sibilus abruptus, Plin.: sifflement saccadé.    - abruptus sermo: style haché.    - cf. Sen. Contr. 2, pr. 2; Sen. Ep. 114, 1; Quint. 4, 2, 45 ; 12, 10, 80.
    * * *
        Abruptus, Participium et nomen: vt Abrupta loca, Lieux desrompus et desvoyez, gastez, esquels on ne peult monter ne descendre, comme haults rochiers, et semblables lieux.
    \
        Sermo abruptus, siue abrupta oratio, quae caret exordio: quales sunt orationes patheticae et concitatae. Macrob. Un propos sans preambule, qui n'est point continué et ne s'entretient point avec ceuls de devant.
    \
        Studia abrupta. Quintil. Rompuz du tout.

    Dictionarium latinogallicum > abruptus

  • 10 Без предварительной подготовки

    = Из имеющегося в готовности
    Ex tempore; Ex improviso; Ex abrupto

    Латинско-русский словарь крылатых слов и выражений > Без предварительной подготовки

  • 11 Внезапно

    Латинско-русский словарь крылатых слов и выражений > Внезапно

  • 12 Сразу

    = Из имеющегося в готовности

    Латинско-русский словарь крылатых слов и выражений > Сразу

  • 13 abrumpo

    ab-rumpo, rūpī, ruptum, ere, I) abreißen = losreißen, ramos, Ov.: caudam equi, Frontin.: sibi partem viscerum, Curt.: vincla, Enn., od. vincula, Liv.: frenos, Sen.: laqueos, Ggstz. solvere laqueos (im Bilde), Plin. ep.: stamen, Iuven.: collum (verst. sibi), v. Gänsen, Varr.: atrox tempestas fastigia aliquot templorum a culminibus abrupta foede dissipavit, Liv. – übtr., Hellespontus Asiam abrumpit Europae, Plin. – equites ab exercitu, Curt.: se latrocinio Antoni (von der Räuberbande des A.), Cic. Phil. 14, 31: plebs velut abrupta a populo, Liv.: divelli ab alqo et abrumpi (durch den Tod), Curt.: Graeci abrupti a ceteris, abgeschnitten, Curt.: abrumperet vitam ab ea civitate, cuius etc., möge seinen Lebensfaden losreißen usw., Tac.: lucrum ex re patroni abruptum, gezogenen, ICt.: omnibus inter victoriam mortemve certā desperatione abruptis (abgeschnitten), Liv.: abr. suspiciones palam, vom Zaun brechen, Apul. apol. 98. – II) abreißen = zerreißen, zersprengen, mit Gewalt trennen, 1) eig.: nubes, Verg.: pontem, Tac.: pontem post tergum alcis, Val. Max.: laxati ordines abrumpuntur (werden durchbrochen), nec possunt restitui, Tac.: abr. venas, aufreißen (um zu sterben), Tac.: verberibus corpus abrumpitur, wird zerfleischt, Sen. rhet.: imbres abrupti, Wolkenbruch, Apul. – v. lebl. Subjj., praealtae praecipitesque fossae pluribus locis obiectae abruperant iter, hatten versperrt, Curt. – 2) übtr., a) verletzen, fas, Verg.: fidem, Tac.: od. abstumpfen, zerstreuen, aciem intentionis, Flor. 1. pr. § 3. – b) vor der Zeit od. schnell, unvermutet abbrechen = aufgeben, abschneiden, unterbrechen, stören, verscheuchen (s. Ladew. Verg. georg. 3, 530), vitam, Verg.: vitam ab ea civitate, Tac.: lucem, Verg.: somnos, Verg.: somnum, Sil.: medium sermonem, Verg.: inceptum sermonem, Quint.: abrupto, quem inchoaverat, sermone, Quint.: nonnumquam hilariores sermones, Suet.: repetiit quod abruperat, Plin. ep.: non abrupta esse studia (Ggstz. dilata), Quint.: otium (Ggstz. intermittere), Plin. ep.: spem undique, Tac.: alci spem gratiae cito, Curt.: dissimulationem, die Maske auf einmal abwerfen, Tac.: abruptis voluptatibus, nachdem ihr den Lüsten für immer entsagt habt, Tac.

    lateinisch-deutsches > abrumpo

  • 14 sidus

    sīdus, eris, n., das Himmelsbild, das Gestirn, I) eig. u. meton.: A) eig., teils durch mehrere Sterne gebildetes Sternbild, Sterngruppe, teils einzelner Himmelskörper, Gestirn, Stern, a) übh.: α) Sing.: sidus Vergiliarum, Liv.: sidus Veneris, Martis, Plin.: sidus tauri, Sidon.: s. haedorum, Amm.: s. aestivum, solstitiale, Sonne, Mela u. Iustin.: so auch s. aetherium, Ov.: u. sidere inclinato, Plin.: s. lunae, Plin.: s. lunare, Sen. – β) Plur.: illi sempiterni ignes, quae sidera et stellas vocatis, Cic.: sol et luna reliquaque sidera, Cic.: sidera, quae vocantur errantia, Cic. – Arcturi sidera, Verg.: caprae s., Hor.: poet., sidera solis, v. der Sonne selbst, Ov. – b) in Hinsicht des Einflusses auf die Geburt u. die Schicksale des Menschen, sidus natalicium, Cic.: grave sidus habens, Ov.: vivere me duro sidere, Prop. – c) in bezug auf Krankheiten, die man dem Einfluß der Gestirne zuschrieb, afflantur alii sidere, bekommen den Sonnenstich, Plin.: subito fias sidere mutus, Mart. – haud secus quam pestifero sidere icti pavebant, Liv.: loquacitas animos iu venum pestilenti quodam sidere afflavit, Petron. – B) meton.: 1) Sing.: a) die Jahreszeit, quo sidere terras vertere conveniat, Verg.: hiberno sidere, im Winter, Verg.: mutato sidere, in einer anderen Jahreszeit, Verg. – b) der Tag, brumale, Wintertag, kürzester Tag, Ov. – c) das Klima, der Himmelsstrich, die Gegend, patrium, Plin. pan.: tot sidera emensa, Verg.: nec sidus regione viae litusve fefellit, Verg. – d) die Witterung, grave sidus et imber, Sturm, stürmisches Wetter, Ov.: Minervae, Sturm, den Minerva erregt, Verg.: sideraque ventique, Ov.: abrupto sidere nimbus it ad terras, Sturmwolke, Verg.: s. confectum, wenn die Witterung, die ein Gestirn erregt, zu Ende ist, Plin. – 2) Plur.: a) der Himmel, ad sidera missus, Iuven.: ad sidera ferre, bis zum Himmel erheben (= sehr loben), Verg.: alqm evehere in sidera (Ggstz. in Cocyti profunda mergere), Amm.: sideribus regnare, Calp.: ad sidera, hyperbolisch = sehr hoch, auch. bl. = in die Höhe, empor, ad sidera ducti, Prop.: poma ad sidera nituntur, steigen (wachsen) empor, in die Höhe, Verg.: sub sidera lapsae, flogen in die Höhe empor, Verg.: iactant voces ad sidera, Verg.: vertice sidera tangere, Ov., od. ferire, Hor., die Sterne berühren (= groß-, glücklich-, göttlich-, über andere Sterbliche erhaben sein): sub pedibus videt nubes et sidera, ist wirklich ein Gott, Verg. – b) die Nacht, exactis sideribus, Prop.: sidera producere ludo, Stat. – II) übtr.: 1) v. schönen Augen, Sterne, oculi sidera nostra, Prop.: geminum, sua lumina, sidus, Ov. – 2) v. der Schönheit der Gestalt, a) abstr.: puer egregiae praeclarus sidere formae, Stat. silv. 3, 4, 26 (vgl. Hor. carm. 3, 9, 21 sidere pulchrior ille; u. Val. Flacc. 5. 465 sq. Iason, sideris ora ferens). – b) konkret, der Stern = der Glanz, die Zier, hoc Macedoniae columen ac sidus, Curt.: o sidus Fabiae, Maxime, gentis, Ov.: terrestria sidera, flores, Ov.: princeps, qui noctis novum sidus illuxit, Curt. – dah. als Schmeichelwort angef. b. Suet. Cal. 13.

    lateinisch-deutsches > sidus

  • 15 abrumpo

    ab-rumpo, rūpī, ruptum, ere, I) abreißen = losreißen, ramos, Ov.: caudam equi, Frontin.: sibi partem viscerum, Curt.: vincla, Enn., od. vincula, Liv.: frenos, Sen.: laqueos, Ggstz. solvere laqueos (im Bilde), Plin. ep.: stamen, Iuven.: collum (verst. sibi), v. Gänsen, Varr.: atrox tempestas fastigia aliquot templorum a culminibus abrupta foede dissipavit, Liv. – übtr., Hellespontus Asiam abrumpit Europae, Plin. – equites ab exercitu, Curt.: se latrocinio Antoni (von der Räuberbande des A.), Cic. Phil. 14, 31: plebs velut abrupta a populo, Liv.: divelli ab alqo et abrumpi (durch den Tod), Curt.: Graeci abrupti a ceteris, abgeschnitten, Curt.: abrumperet vitam ab ea civitate, cuius etc., möge seinen Lebensfaden losreißen usw., Tac.: lucrum ex re patroni abruptum, gezogenen, ICt.: omnibus inter victoriam mortemve certā desperatione abruptis (abgeschnitten), Liv.: abr. suspiciones palam, vom Zaun brechen, Apul. apol. 98. – II) abreißen = zerreißen, zersprengen, mit Gewalt trennen, 1) eig.: nubes, Verg.: pontem, Tac.: pontem post tergum alcis, Val. Max.: laxati ordines abrumpuntur (werden durchbrochen), nec possunt restitui, Tac.: abr. venas, aufreißen (um zu sterben), Tac.: verberibus corpus abrumpitur, wird zerfleischt, Sen. rhet.: imbres abrupti, Wolkenbruch, Apul. – v. lebl. Subjj., praealtae praecipitesque fossae pluribus locis obiectae
    ————
    abruperant iter, hatten versperrt, Curt. – 2) übtr., a) verletzen, fas, Verg.: fidem, Tac.: od. abstumpfen, zerstreuen, aciem intentionis, Flor. 1. pr. § 3. – b) vor der Zeit od. schnell, unvermutet abbrechen = aufgeben, abschneiden, unterbrechen, stören, verscheuchen (s. Ladew. Verg. georg. 3, 530), vitam, Verg.: vitam ab ea civitate, Tac.: lucem, Verg.: somnos, Verg.: somnum, Sil.: medium sermonem, Verg.: inceptum sermonem, Quint.: abrupto, quem inchoaverat, sermone, Quint.: nonnumquam hilariores sermones, Suet.: repetiit quod abruperat, Plin. ep.: non abrupta esse studia (Ggstz. dilata), Quint.: otium (Ggstz. intermittere), Plin. ep.: spem undique, Tac.: alci spem gratiae cito, Curt.: dissimulationem, die Maske auf einmal abwerfen, Tac.: abruptis voluptatibus, nachdem ihr den Lüsten für immer entsagt habt, Tac.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > abrumpo

  • 16 sidus

    sīdus, eris, n., das Himmelsbild, das Gestirn, I) eig. u. meton.: A) eig., teils durch mehrere Sterne gebildetes Sternbild, Sterngruppe, teils einzelner Himmelskörper, Gestirn, Stern, a) übh.: α) Sing.: sidus Vergiliarum, Liv.: sidus Veneris, Martis, Plin.: sidus tauri, Sidon.: s. haedorum, Amm.: s. aestivum, solstitiale, Sonne, Mela u. Iustin.: so auch s. aetherium, Ov.: u. sidere inclinato, Plin.: s. lunae, Plin.: s. lunare, Sen. – β) Plur.: illi sempiterni ignes, quae sidera et stellas vocatis, Cic.: sol et luna reliquaque sidera, Cic.: sidera, quae vocantur errantia, Cic. – Arcturi sidera, Verg.: caprae s., Hor.: poet., sidera solis, v. der Sonne selbst, Ov. – b) in Hinsicht des Einflusses auf die Geburt u. die Schicksale des Menschen, sidus natalicium, Cic.: grave sidus habens, Ov.: vivere me duro sidere, Prop. – c) in bezug auf Krankheiten, die man dem Einfluß der Gestirne zuschrieb, afflantur alii sidere, bekommen den Sonnenstich, Plin.: subito fias sidere mutus, Mart. – haud secus quam pestifero sidere icti pavebant, Liv.: loquacitas animos iu venum pestilenti quodam sidere afflavit, Petron. – B) meton.: 1) Sing.: a) die Jahreszeit, quo sidere terras vertere conveniat, Verg.: hiberno sidere, im Winter, Verg.: mutato sidere, in einer anderen Jahreszeit, Verg. – b) der Tag, brumale, Wintertag, kürzester Tag, Ov. – c) das Klima, der Himmelsstrich, die Gegend, patri-
    ————
    um, Plin. pan.: tot sidera emensa, Verg.: nec sidus regione viae litusve fefellit, Verg. – d) die Witterung, grave sidus et imber, Sturm, stürmisches Wetter, Ov.: Minervae, Sturm, den Minerva erregt, Verg.: sideraque ventique, Ov.: abrupto sidere nimbus it ad terras, Sturmwolke, Verg.: s. confectum, wenn die Witterung, die ein Gestirn erregt, zu Ende ist, Plin. – 2) Plur.: a) der Himmel, ad sidera missus, Iuven.: ad sidera ferre, bis zum Himmel erheben (= sehr loben), Verg.: alqm evehere in sidera (Ggstz. in Cocyti profunda mergere), Amm.: sideribus regnare, Calp.: ad sidera, hyperbolisch = sehr hoch, auch. bl. = in die Höhe, empor, ad sidera ducti, Prop.: poma ad sidera nituntur, steigen (wachsen) empor, in die Höhe, Verg.: sub sidera lapsae, flogen in die Höhe empor, Verg.: iactant voces ad sidera, Verg.: vertice sidera tangere, Ov., od. ferire, Hor., die Sterne berühren (= groß-, glücklich-, göttlich-, über andere Sterbliche erhaben sein): sub pedibus videt nubes et sidera, ist wirklich ein Gott, Verg. – b) die Nacht, exactis sideribus, Prop.: sidera producere ludo, Stat. – II) übtr.: 1) v. schönen Augen, Sterne, oculi sidera nostra, Prop.: geminum, sua lumina, sidus, Ov. – 2) v. der Schönheit der Gestalt, a) abstr.: puer egregiae praeclarus sidere formae, Stat. silv. 3, 4, 26 (vgl. Hor. carm. 3, 9, 21 sidere pulchrior ille; u. Val. Flacc. 5. 465 sq. Iason, sideris ora ferens). – b) konkret, der
    ————
    Stern = der Glanz, die Zier, hoc Macedoniae columen ac sidus, Curt.: o sidus Fabiae, Maxime, gentis, Ov.: terrestria sidera, flores, Ov.: princeps, qui noctis novum sidus illuxit, Curt. – dah. als Schmeichelwort angef. b. Suet. Cal. 13.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > sidus

  • 17 ab-rumpō

        ab-rumpō rūpī, ruptus, ere,    to break off, break away, tear, rend, burst, sever: angues crinibus, O.: sua quaeque puppes abrumpunt vincula ripis, break off their hawsers from the bank, V.: ingeminant abruptis nubibus ignes, from the rent clouds, V.: abruptis procellis, by the sudden outbreak of storms, V.: ad terras abrupto sidere nimbus It, i. e. breaks through the sky, V.—Fig.: (legio Martia) se prima latrocinio Antoni abrupit, first freed itself: vitam, to break the thread of life, V.: fas, to violate, V.: medium sermonem, to interrupt, V.: omnibus inter victoriam mortemve abruptis, since all but victory or death was excluded, L.: dissimulationem, to throw off the mask, Ta.

    Latin-English dictionary > ab-rumpō

  • 18 abrumpo

    ab-rumpo, ūpi, uptum, 3, v. a., to break off something violently, to rend, tear, sever ( poet.; seldom used before the Aug. per., only once in Cic., but afterw. by Verg., Ov., and the histt. often).
    I.
    Lit.: vincla abrupit equus (transl. of the Homeric desmon aporrêxas, Il. 6, 507), Enn. ap. Macr. S. 6, 3 (Ann. v. 509 Vahl.); so, nec Lethaea valet Theseus abrumpere caro vincula Pirithoo, * Hor. C. 4, 7, 27; cf. Verg. A. 9, 118:

    abrupti nubibus ignes,

    torn from, Lucr. 2, 214; cf.

    with the fig. reversed, in Verg.: ingeminant abruptis nubibus ignes, A. 3, 199: abrupto sidere,

    i. e. hidden by clouds, id. ib. 12, 451:

    plebs velut abrupta a cetero populo,

    broken off, torn from, Liv. 3, 19, 9.—
    II.
    Trop.:

    (legio Martia) se prima latrocinio Antonii abrupit,

    first freed itself, Cic. Phil. 14, 12:

    abrumpere vitam,

    to break the thread of life, Verg. A. 8, 579; 9, 497;

    so later, abrumpere fata,

    Sen. Herc. Oet. 893, or, medios annos, Luc. 6, 610:

    abrumpere vitam a civitate,

    to leave it, in order to live elsewhere, Tac. A. 16, 28 fin.:

    fas,

    to destroy, violate, Verg. A. 3, 55:

    medium sermonem,

    to break off, interrupt, id. ib. 4, 388; cf.

    abruptus: omnibus inter victoriam mortemve abruptis,

    since all means of escape, except victory or death, were taken from us, Liv. 21, 44, 8.—Hence, ab-ruptus, a, um, P. a., broken off from, separated, esp. of places, inaccessible, or difficult of access.
    A.
    Lit., of places, precipitous, steep (syn.:

    praeceps, abscissus): locus in pedum mille altitudinem abruptus,

    Liv. 21, 36:

    (Roma) munita abruptis montibus,

    Plin. 3, 5, 9, § 67; Tac. A. 2, 23:

    petra undique abscissa et abrupta,

    Curt. 7, 11.—Also absol.: abruptum, i, n., a steep ascent or descent; cf. praeceps:

    vastos sorbet in abruptum fluctus,

    she swallows down her gulf, Verg. A. 3, 422.—
    B.
    Trop., broken, disconnected, abrupt:

    Sallustiana brevitas et abruptum sermonis genus,

    Quint. 4, 2, 45:

    contumacia,

    stubborn, Tac. A. 4, 20.— Comp., Plin. 11, 37, 51, § 138; Tert. adv. Marc. 1, 1.— Sup., Plin. Ep. 9, 39, 5.— Absol.:

    per abrupta,

    by rough, dangerous ways, Tac. Agr. 42 fin. (cf. supra: abrupta contumacia).— Adv.: abruptē.
    1.
    Lit., in broken manner, here and there:

    palantes flammarum ardores,

    Amm. 17, 7, 8.—
    2.
    Trop., of conduct, hastily, inconsiderately, Just. 2, 15, 4;

    of discourse,

    abruptly, Quint. 3, 8, 6; 4, 1, 79;

    also,

    simply, Macr. Somn. Scip. 1, 19.— Comp., Amm. 20, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > abrumpo

  • 19 abruptum

    ab-rumpo, ūpi, uptum, 3, v. a., to break off something violently, to rend, tear, sever ( poet.; seldom used before the Aug. per., only once in Cic., but afterw. by Verg., Ov., and the histt. often).
    I.
    Lit.: vincla abrupit equus (transl. of the Homeric desmon aporrêxas, Il. 6, 507), Enn. ap. Macr. S. 6, 3 (Ann. v. 509 Vahl.); so, nec Lethaea valet Theseus abrumpere caro vincula Pirithoo, * Hor. C. 4, 7, 27; cf. Verg. A. 9, 118:

    abrupti nubibus ignes,

    torn from, Lucr. 2, 214; cf.

    with the fig. reversed, in Verg.: ingeminant abruptis nubibus ignes, A. 3, 199: abrupto sidere,

    i. e. hidden by clouds, id. ib. 12, 451:

    plebs velut abrupta a cetero populo,

    broken off, torn from, Liv. 3, 19, 9.—
    II.
    Trop.:

    (legio Martia) se prima latrocinio Antonii abrupit,

    first freed itself, Cic. Phil. 14, 12:

    abrumpere vitam,

    to break the thread of life, Verg. A. 8, 579; 9, 497;

    so later, abrumpere fata,

    Sen. Herc. Oet. 893, or, medios annos, Luc. 6, 610:

    abrumpere vitam a civitate,

    to leave it, in order to live elsewhere, Tac. A. 16, 28 fin.:

    fas,

    to destroy, violate, Verg. A. 3, 55:

    medium sermonem,

    to break off, interrupt, id. ib. 4, 388; cf.

    abruptus: omnibus inter victoriam mortemve abruptis,

    since all means of escape, except victory or death, were taken from us, Liv. 21, 44, 8.—Hence, ab-ruptus, a, um, P. a., broken off from, separated, esp. of places, inaccessible, or difficult of access.
    A.
    Lit., of places, precipitous, steep (syn.:

    praeceps, abscissus): locus in pedum mille altitudinem abruptus,

    Liv. 21, 36:

    (Roma) munita abruptis montibus,

    Plin. 3, 5, 9, § 67; Tac. A. 2, 23:

    petra undique abscissa et abrupta,

    Curt. 7, 11.—Also absol.: abruptum, i, n., a steep ascent or descent; cf. praeceps:

    vastos sorbet in abruptum fluctus,

    she swallows down her gulf, Verg. A. 3, 422.—
    B.
    Trop., broken, disconnected, abrupt:

    Sallustiana brevitas et abruptum sermonis genus,

    Quint. 4, 2, 45:

    contumacia,

    stubborn, Tac. A. 4, 20.— Comp., Plin. 11, 37, 51, § 138; Tert. adv. Marc. 1, 1.— Sup., Plin. Ep. 9, 39, 5.— Absol.:

    per abrupta,

    by rough, dangerous ways, Tac. Agr. 42 fin. (cf. supra: abrupta contumacia).— Adv.: abruptē.
    1.
    Lit., in broken manner, here and there:

    palantes flammarum ardores,

    Amm. 17, 7, 8.—
    2.
    Trop., of conduct, hastily, inconsiderately, Just. 2, 15, 4;

    of discourse,

    abruptly, Quint. 3, 8, 6; 4, 1, 79;

    also,

    simply, Macr. Somn. Scip. 1, 19.— Comp., Amm. 20, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > abruptum

  • 20 incohate

    incoho (better than inchŏo, Plaut. Trin. 1, 2, 95; cf. Corss. Ausspr. 1, 109; Cic. Rep. 1, 35 Mai.; 3, 2; Front. p. 154 Rom.; Marin. Fratr. Arv. p. 363; Bramb. p. 291 sq.), āvi, ātum, 1, v. a. and n. [for in-coco; from in and Sanscr. root kuk-, to take, grasp].
    I.
    Act., to lay the foundation of a thing, to begin, commence (syn. incipere; opp. absolvere, perficere; class.).
    A.
    In gen.
    (α).
    With acc.:

    ut Phidias potest a primo instituere signum idque perficere, potest ab alio incohatum accipere et absolvere,

    Cic. Fin. 4, 13, 34; cf.:

    ut nemo pictor esset inventus, qui Coae Veneris eam partem, quam Apelles incohatam reliquisset, absolveret,

    id. Off. 3, 2, 9; 3, 7, 33:

    statuam,

    Quint. 2, 1, 12:

    res in animis nostris,

    Cic. Leg. 1, 16, 44:

    quas res nos in consulatu nostro gessimus, attigit hic versibus atque incohavit,

    id. Arch. 11, 28:

    philosophiam multis locis incohasti,

    id. Ac. 1, 3, 9:

    quod mihi nuper in Tusculano incohasti de oratoribus,

    id. Brut. 5, 20:

    quod hic liber incohat,

    Quint. 3, 1, 2:

    hanc materiam,

    id. 4 praef. §

    5: abrupto, quem incohaverat, sermone,

    id. 4, 3, 13:

    esse videatur octonarium incohat,

    id. 9, 4, 73:

    referamus nos igitur ad eum, quem volumus incohandum et eloquentia informandum,

    Cic. Or. 9, 33:

    Favonius ver incohans,

    Plin. 16, 25, 39, § 94:

    incohandae vindemiae dies,

    id. 11, 14, 14, § 35:

    pulcherrimum facinus,

    Curt. 6, 7:

    tum Stygio regi nocturnas incohat aras,

    i. e. begins to sacrifice, Verg. A. 6, 252:

    reges plures incohantur, ne desint,

    are chosen, Plin. 11, 16, 16, § 51.—
    (β).
    With inf.:

    quam si mens fieri proponit et incohat ipsa,

    Lucr. 3, 183; Luc. 10, 174; Pall. Dec. 2.—
    B.
    In partic., pregn. in the part. perf.: incŏhātus, a, um, only begun (opp. to finished, completed), unfinished, incomplete, imperfect (mostly Ciceron.):

    ne hanc incohatam transigam comoediam,

    Plaut. Am. 3, 1, 8:

    qui exaedificaret suam incohatam ignaviam,

    id. Trin. 1, 2, 95:

    quae adulescentulis nobis ex commentariolis nostris incohata ac rudia exciderunt,

    Cic. de Or. 1, 2, 5:

    cognitio manca atque incohata,

    id. Off. 1, 43, 153:

    incohatum quiddam et confusum,

    id. Rep. 3, 2:

    rem tam praeclaram incohatam relinquere,

    id. N. D. 1, 20, 56; cf. id. Rep. 1, 35:

    perfecta anteponuntur incohatis,

    id. Top. 18, 69; cf.:

    hoc incohati cujusdam officii est, non perfecti,

    id. Fin. 4, 6, 15.—
    II.
    Neutr., to begin, commence, take a beginning.
    A.
    In gen. (post-class.):

    moris est, ut munus hujusmodi a proficiscentibus incohat,

    Symm. Ep. 7, 75:

    incohante mense,

    Pall. Febr. 25, 20 and 33.—
    * B.
    In partic., like infit, to begin to speak:

    post longa silentia rursus Incohat Ismene,

    Stat. Th. 8, 623. — Hence, incōhātē, adv., incipiently, incompletely, Aug. Gen. ad Lit. 6, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > incohate

См. также в других словарях:

  • abrupto (ex) — (è ksa bru pto) loc. adv. Brusquement, sans préambule. Parler ex abrupto. Exorde ex abrupto, exorde vif et sans précaution oratoire. ÉTYMOLOGIE    Ex, de, et abruptus, abrupt, de ab, indiquant séparation, et ruptus, rompu (voy. rompre) …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • abrupto — ⇒ABRUPTO, voir EX ABRUPTO …   Encyclopédie Universelle

  • abrupto — abrupto, ta adjetivo 1. [Terreno, camino] que tiene mucha pendiente y es muy accidentado: Le gustaba pintar paisajes abruptos. Sinónimo: escarpado. 2. Que es violento y desagradable: un carácter abrupto. Sus respuestas eran muy abruptas …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

  • abrupto — abrupto, ta (Del lat. abruptus, part. pas. de abrumpĕre, romper). 1. adj. Dicho de un terreno: Escarpado, quebrado o de difícil acceso. 2. Áspero, violento, rudo, destemplado. Declaración abrupta. [m6]Carácter abrupto …   Diccionario de la lengua española

  • abrupto — abrupto, ta adjetivo escarpado, quebrado, escabroso*, áspero, fragoso, accidentado, tortuoso. ≠ suave …   Diccionario de sinónimos y antónimos

  • abrupto — adj. 1. Que tem grande declive. 2.  [Figurado] Inesperado; que não tem nexo com o que precede …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • abrupto — (Del lat. abruptus < abrumpere, romper.) ► adjetivo 1 Referente al terreno o camino que tiene rocas, cortes o pendientes muy pronunciadas, por lo que su acceso o tránsito es difícil: ■ el último tramo del camino de ascensión era muy abrupto.… …   Enciclopedia Universal

  • abrupto — EX ABRUPTO loc. adv. Dintr o dată, brusc, pe nepregătite, [pr.: ecsabrúpto] – loc. lat. Trimis de laurap, 15.04.2004. Sursa: DEX 98  EX ABRÚPTO loc.adv. dintr o dată, brusc, pe nepregătite. [< lat. ex abrupto]. Trimi …   Dicționar Român

  • abrupto — {{#}}{{LM A00227}}{{〓}} {{SynA00231}} {{[}}abrupto{{]}}, {{[}}abrupta{{]}} ‹a·brup·to, ta› {{《}}▍ adj.{{》}} {{<}}1{{>}} {{♂}}Referido especialmente a un terreno,{{♀}} que es escarpado, de difícil acceso o con una gran pendiente: • un sendero… …   Diccionario de uso del español actual con sinónimos y antónimos

  • ABRUPTO — (EX). Locution empruntée du latin, qu on emploie quelquefois pour dire, Brusquement, sans préparation, sans préambule. Parler ex abrupto.   Exorde ex abrupto, Exorde vif, qui a du mouvement, de la passion …   Dictionnaire de l'Academie Francaise, 7eme edition (1835)

  • abrupto — (adj) (Intermedio) (especialmente sobre un terreno) de acceso difícil por su gran elevación Ejemplos: El sendero era demasiado abrupto para subir y tuvimos que buscar otro. A Antonio le encanta escalar por abruptos parajes. Colocaciones: paisaje… …   Español Extremo Basic and Intermediate

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»