-
101 allegro (di) molto
(ital.) sehr lebhaft; > allegro vivace -
102 Aegean
[iː'dʒiːən]n -
103 anisotroper Stoff
Stoff, in dem die jeweiligen Eigenschaften richtungsabhängig sind.Erläuterung wichtiger Begriffe des Bauwesens mit Abbildungen > anisotroper Stoff
-
104 gelatine transfer equipment
English-German reprography dictionary > gelatine transfer equipment
-
105 suppressed-zero instrument
Instrument mit unterdrücktem Nullpunkt; nullpunktloses InstrumentEnglish-German metrology dictionary > suppressed-zero instrument
-
106 расчётный режим
-
107 ầm ầm
/Roaring/ Gebrüll, Getöse /rumbling/ Gepolter, polternd, rumpelndTừ điển Việt-Đức. Vietnamesisch-Deutsch Wörterbuch. > ầm ầm
-
108 автоштабелер
30. Автоштабелер
D. Motorstapler
Е. Autostacker
F. Auto-empileur
Штабелер с двигателем внутреннего сгорания
Источник: ГОСТ 18501-73: Оборудование подъемно-транспортное. Конвейеры, тали, погрузчики и штабелеры. Термины и определения оригинал документа
Русско-немецкий словарь нормативно-технической терминологии > автоштабелер
-
109 circulus
circulus, ī, m. (Demin. v. circus), die beschriebene Kreislinie, der umgebende Kreis, Ring, I) übh. circulus aut orbis, qui κύκλος Graece dicitur, Cic.: coronae modici circuli, von mäßigem Umkreis, Liv.: c. aurei coloris, Plin.: virgā alqm amplo circulo includere, Iustin.: priusquam hoc circulo excedas, Liv.: egredi finito arenae circulo, Vell.: densa circumstantium corona latissimum iudicium multiplici circulo ambibat, Plin. ep. – am Himmel, circa solem visum coloris varii circulum, Sen. nat. qu. 1, 2, 1.: circulus ad speciem caelestis arcus orbem solis ambiit, Suet. Aug. 95: cernuntur circa solis orbem... versicolores circuli, Plin. 2, 98. – dah. a) als astron. t. t. (wie orbis), α) der Kreis, caelum dividitur in circulos quinque, qui per mundi cardines eunt; est septentrionalis, est aequinoctialis, est brumalis, est contrarius septentrionali, Sen.: caelum ab aequinoctiali circulo ad solstitialem et hinc ad septentrionalem divisum, Varr. LL.: meridianus circulus, qui horizonta rectis lineis secat, Sen.: horizon sive finiens circulus, Sen.: zodiacus circulus, Hyg.: lacteus circulus, die Milchstraße (bei Cic. lacteus orbis), Plin. u. Hyg.: paralleli circuli, Hyg. – β) der Kreis, den ein Gestirn durchläuft, die Kreisbahn, quot Luna circlos annuo in cursu institit, Acc. tr. 100: stellae circulos suos orbesque conficiunt celeritate mirabili, Cic. de rep. 6, 15. – b) als geogr. t. t., der Parallelkreis,Plin. 6, 212. – II) insbes., a) ein kreisförmiger Körper, der Reif, Ring, Ringel, circuli catenarum. Auson. edyll. 12 (Technop.) praef. 1. p. 132 Schenkl: circuli suspensi, Curt. 6, 5 (16), 16: c. corneus, Suet. Aug. 80: eboreus, Petr. 32, 4: laxi tenui de vimine circli, Verg. georg. 3, 166: flexilis obtorti circulus auri, poet. umschr. = torques aureus, Verg. Aen. 5, 595: molli subnectit (crines) circulus auro, Verg. Aen. 10, 338: circuli ex auro, quibus brachia artantur, Tertul. de cult. fem. 1, 2. – bes. der Reif eines Fasses, circulus ingens, de cupa grandi excussus, Petr. 60, 3: vasa circulis cingunt, Plin. 14, 132. – u. der Reif eines Äquilibristen, circulos ardentes transilire, Petr. 53, 11. – u. der Ringel als Backwerk, Varr. LL. 5, 106: dulcia et circuli, Maec. Falc. bei Vopisc. Tac. 6, 5. – b) der Ring einer Mauer, die Ringmauer, circulus muri exterior, Liv. 36, 9, 12. – c) als mediz. t. t., der Ring, aspera arteria constat ex circulis quibusdam, Cels. 4, 1. p. 120, 21 D.: cutis nudatur circa pubem velut circulus, Cels. 7, 25, 1. p. 305, 15 D.: c. glandis, der Eichelrand, Cels. 7, 25, 1. p. 305, 20 D.: dass. a pube usque circulum, ibid. p. 305, 28 D. – d) die Scheibe des Mondes, lunae, Mart. Cap. 8. § 858. Leo ep. 133, 2 extr. – e) eine runde Schüssel, Mart. 14, 138, 2. – f) in einen Kreis zum Gespräch, zur Geselligkeit zusammengetretene Menschen, die Gruppe, der enge, gesellige Kreis, - Zirkel, -Verein, der Privatkreis, sermones inter se serentium circuli, Liv.: ut in circulis (vor dem Straßenpublikum) mos est, Petr.: circulos aliquos et sessiunculas consectari, Cic.: per fora et circulos loqui, Tac.: de circulo se subducere, Cic.: more hominum invident, in conviviis rodunt, in circulis vellicant, Cic.: primo in circulis conviviisque celebrata sermonibus res est, Liv. – / Synkop. circlus, Acc. tr. 100. Verg. georg. 3, 166.
-
110 iuglans
iūglāns, glandis, f. (= Iovis glans, Übersetzung von Διος βάλανος; vgl. Gav. Bassus bei Macr. sat. 3, 18, 3. Varro LL. 5, 102), I) die Walnuß, welsche Nuß, auch verb. nux iuglans, Plin. 15, 86 sqq.; 15, 109. Cels. 5, 24, 2 u. 5, 27, 12: iuglandium putamina, Cic. Tusc. 5, 58. – II) der welsche Nußbaum, Colum. 5, 10, 14. Plin. 16, 74 u. 131. Pallad. 2, 15, 14. – / gedehnte Form iugulans, wov. Genet. iugulandis, Fest. 166 (b) 11 Thewr., Nomin. Plur. iugulandes, Varro r. r. 1, 16, 6. – Nbf. iugulanda, wov. Akk. iugulandam, Verrius bei Fest. 166 (b) 11.
-
111 munificus
mūnificus, a, um (munus u. facio), I) (nach munus no. I) diensttuend, dienstpflichtig, (vgl. Isid. orig. 10, 166), 1) im allg.: milites, ICt.: spontaneos aliquos munificos nominare ad etc., spät. ICt. – übtr., sexus munifico soliti dispungere sanguine menses, Ps. Cypr. poët. Sodom126. – 2) insbes., steuerpflichtig, tributpflichtig, pars, praedium, spät. ICt. – II) (v. munus no. II) mildtätig, wohltätig, freigebig (vgl. Charis. 81, 3. Isid. orig. 10, 166), in dando munificum esse, Cic.: quid tam munificum etc., Cic.: munifici comesque amicis nostris videamur viri, Lucil. fr.: m. Genet., omnis gloriae m., Apul.: munificus laudis, sed non et prodigus auri, Claud. IV. cons. Hon. 500. – m. Dat., mitis ac munificus amicis (gegen die Fr.) fuit, Liv. 33, 21, 5. – m. erga u. Akk., erga coloniam, Corp. inscr. Lat. 10, 3703. – übtr., opes, Ov.: arca, Mart. – Compar., munificior, dato orat. fr. inc. 8: u. munificentior, Fest. 154 (a), 28; vgl. Paul. ex Fest. 155, 1: Superl., semper liberalissimus munificentissimusque fuit, Cic. Rosc. com. 22.
-
112 natinor
nātinor, ārī (navus), geschäftig sein, Cato b. Fest. 166 (a u. b). – Dav. nātinātio, ōnis, f., die Geschäftigkeit; nātinātor, ōris, m., der bei Aufruhr Geschäftige, Fest. 166 (a), 30 sq.
-
113 naucum
naucum, ī, n., eig. »die Nußschale«, bildl. wie unsere taube Nuß = etwas ganz Geringes (s. Fest. 166 [b], 6. Prisc. 3, 12), nur in den Verbndgg. non habere nauci alqm, jmd. nicht einer tauben Nuß wert achten, ganz gering schätzen, Cic. de div. 1, 132: ebenso non nauci facere, Plaut. Bacch. 1102: nauci non putare, Apul. apol. 91: nauco ducere, für gar nichts achten, Naev. com. 105: nauci non esse, nicht das Geringste (gar nichts) wert sein, Plaut. most. 1041; od. nicht zu verachten sein, Plaut. fr. bei Fest. 166 (b), 14: homo non nauci, ein Taugenichts, Plaut. truc. 611: nihili non nauci (est) homo, Enn. fr. scen. 423: (non) naucum dare (pro alqa re), keine taube Nuß (keinen Pfifferling) geben, Afran. com. 431 (b. Auson. edyll. 12. cento nupt. praef. p. 140, 5 Schenkl).
-
114 Nautes
Nautēs, ae, m., ein Trojaner, Verg. Aen. 5, 704 u. 728, Stammvater der Nautiī, ōrum, m., einer ital. Familie, die das Palladium über Lavinium nach Rom gebracht haben sollte, weshalb die Opfer der Göttin, die deshalb dea Nautia heißt, auch bei dieser Familie geblieben sein sollen, Fest. 166 (a), 15. Serv. Verg. Aen. 2, 166; 5, 704. Vgl. Preller Röm. Mythol.3 S. 298 f.
-
115 pronuba
prōnuba, ae, f. (pro u. nubo), die von seiten der Braut das Nötige bei der Hochzeit besorgende Frau, die Brautfrau (im Ggstz. zum auspex, von seiten des Mannes), Varro b. Serv. Verg. Aen. 4, 166. Tert. exhort. cast. 13. Fest. p. 242 (b), 29, viell. Stellvertreterin der Iuno Pronuba, der die Braut zur guten Vorbedeutung begleitenden Ehegöttin, Verg. Aen. 4, 166. Ov. her. 6, 43. Gloss. Plac. V, 38, 1. – übtr., v. der Bellona als Vorsteherin einer unglücklichen Ehe, Verg. Aen. 7, 319: ebenso v. den Furien, Ov. her. 2, 117. Apul. met. 8, 12. – poet., pronuba fit natura deis ferrumque maritat aura tenax, Claud. de magn. 38.
-
116 vannus
vannus, ī, f. (aus *vetnos zu ventus), die Getreide-, Futterschwinge, Colum. 2, 20, 4. Arnob. 2, 23; vgl. Porphyr. u. Serv. ad Verg. georg. 1, 166: vannorum sirpiarumque vitores, Korbwarenflechter, Arnob. 2, 38. – mystica vannus Iacchi, weil sie bei den eleusinischen Mysterien gebraucht und am Tage der Bacchusfeier mit umhergetragen wurde, Verg. georg. 1, 166 (und dazu Serv.). – ebenso aurea vannus bei der Isisfeier, Apul. met. 11, 10: u. vanni onustae aromatis, ibid. 11, 16. – / Heteroklit. Abl. vannu, Non. 19, 21.
-
117 Veiovis
Vēiovis, is, m. (vē u. Iovis), eine altrömische Gottheit mit rächender Gewalt (vgl. Gell. 5, 12, 11), dah. mit dem Jupiter der Unterwelt u. mit Apollo identifiziert, Cic. de nat. deor. 3, 62. Amm. 17, 10, 2. Mart. Cap. 1. § 59 u. 2. § 166. – Nbf. Vēdiovis, is, m., Varro LL. 5, 74 (wo Vediovi Saturnoque zu schreiben ist). Ov. fast. 3, 430. Corp. inscr. Lat. 12, 1439. Fast. ann. Iul. Praen. Ian. (Corp. inscr. Lat. 12. p. 231); Mart. 7 (Corp. inscr. Lat. 12. p. 233). – u. Vēdius, iī, m., Mart. Cap. 2. § 142 u. § 166. – / Nach einer scherzhaften Deutung (vē, klein) = Jupiter als Kind, nach Ov. fast. 3, 447 sq. Paul. ex Fest. 379, 4. – Vgl. übh. Preller in den Berichten der Sächs. Ges. der Wiss. 1855, 202 ff.
-
118 δαίμων
δαίμων, ονος, ὁ, ἡ, Gott, Göttin; nach Plat. Crat. 398 b u. anderen Alten von δαήμων, kundig, wie Ar. chil. frg. 50 sagt δαίμονές εἰσι μάχης; nach Anderen von δαίω, theilen, als Vertheiler der Lebensloose; = ϑεός, vgl. Il. 1, 222. 3, 420. 19, 188; so auch Tragg. Am gewöhnlichsten bei Hom. göttliches Wesen, wo man keinen bestimmten Gott nennen kann, u. doch aus Erscheinungen u. Ereignissen auf eine übermenschliche wirkende einem ϑεός zuschreibt; στυγερὸς δέ οἱ ἔχραε δαίμων, ἀσπάσιον δ' ἄρα τόν γε ϑεοὶ κακότητος ἔλυσαν, eine verderbliche Gottheit fiel ihn mit Krankheit an, Od. 5, 396 (vgl. Soph. Ai. 1194); κακὸς δαίμων 10, 64; Verhängniß, Schicksal, bes. Unglück; δαίμονος αἶσα κακή Od. 11, 61; πρὸς δαίμονα, gegen das Geschick, Il. 17, 98; σὺν δαίμονι 11, 792, mit Gottes Hülfe, wie κατὰ δαίμονα Hippocr. – Unhomerisch Iliad. 8, 166 πάρος τοι δαίμονα δώσω, ich werde dir ein böses Geschick verhängen, dir den Tod geben: Scholl. Didym. vs. 166 δαίμονα δώσω: Ζηνόδοτος πότμον ἐφήσω; Scholl. Aristonic. vs. 164 ἀϑετοῦνται στίχοι τρεῖς, ὅτι εὐτελεῖς εἰσι τῇ κατασκευῇ, καὶ τὸ »πάρος τοι δαίμονα δώσω« τελείως ἐστὶν οὐ κατὰ τὸν ποιητήν· ἀνάρμοστα δὲ καὶ τὰ λεγόμενα τοῐς προσώποις; Scholl. Didym. vs. 164 (ἄλλως.) τούτους καὶ Ἀριστοφάνης ἠϑέτησεν. – Aehnlich wie Homer auch die Tragg.: ὧδε δαίμων τις κατέφϑειρε στρατόν Aesch. Pers. 337; ἀλάστωρ κακὸς δαίμων 346; δαίμων ὑπερβαρὴς ἐμπιτνών Ag. 1148; geradezu Unglück, Spt. 794; Glück, Pers. 811; ὠμὸς δ. Soph. O. R. 828; πλὴν τοῦ δαίμονος, außer dem Unglück, der Blindheit, O. C. 76; u. sonst; δαιμόνων κατάστασις, Zustand des Glücks, Eur.; κατὰ δαίμονα, durch Zufall, zufällig, Her. 1, 111, wie Dem. κατὰ τύχην τινὰ καὶ δαίμονα 48, 24; κατὰ δαίμονα καὶ κατὰ συντυχίαν ἀγαϑὴν ἥκεις Ar. Av. 544; σκέψασϑε τὸν δαίμονα καὶ τὴν τύχην Aesch. 3, 115; vgl. 157; Dem. öfter; Plat. τύχην καὶ δαίμονας Rep. X, 619 c. Aehnl. δαίμονος τύχη Pind. Ol. 8, 67; Eur. Hipp. 832. – Neben ϑεός stehend bedeutet es untergeordnete Gottheiten, vgl. Plat. Legg. V, 738 d τοῖς δὲ μέρεσιν ἑκάστοις ϑεὸν ἢ δαίμονα ἢ καί τινα ἥρωα ἀποδοτέον, wie Rep. III, 342 a; Apol. 27 d εἰ δ' αὖ οἱ δαίμονες ϑεῶν παῖδές εἰσι νόϑοι; Legg. VIII, 848 d ϑεῶν καὶ τῶν ἑπομένων ϑεοῖς δαιμόνων. – Im N. T. u. K. S. böser Geist, Teufel. – Nach Hes. O. 121 sind δαίμονες Menschenseelen aus dem goldenen Zeitalter, die zwischen Himmel u. Erde sich aufhalten, die Thaten der Menschen beobachten u. sie beschirmen, ein Mittelglied zwischen Menschen u. Göttern; Plat. Phaed. 107 Schutzgeister; ἀγαϑῷ δαίμονι wurde am Ende der Mahlzeit getrunken; ἡ τἀγαϑοῠ δαίμονος φιάλη Xenarch. Ath. XV, 693 b; δαίμονος ἀγαϑοῠ μετάνιπτρον Antiphan. ib. XI, 486 f. – Seelen der Abgeschiedenen, Luc. Luct. 24; auch im sing., Geist, Schatten, Aesch. Pers. 620; Eur. Alc. 1003.
-
119 βάπτω
βάπτω, aor. pass. ἐβάφην, 1) eintauchen, untertauchen, πέλεκυν εἰν ὕδατι, um es zu härten, Od. 9, 392; σίδηρος βαπτόμενος, gehärtetes Eisen, Plut. de san. tu. 406; Paus. 2, 3, 3; ἀκίδας βελέων Κύπρις ἔβ. Anacr. 27, 5. Auch sonst ἔν τινι; εἰς ὕδωρ Plat. Tim. 73 e. Bei Tragg. oft übertr., ξίφος ἐν σφαγαῖς Aesch. Ch. 1006; φάσγανον εἴσω σαρκός Eur. Phoen. 1594; ἔγχος πρὸς στρατῷ Soph. Ai. 95; Sp. in Prosa, αἰχμὴν εἰς πλευράς Dion. Hal. 5, 15; – ἰούς, Pfeile in Gift tauchen, Soph. Tr. 571; vgl. Gaetul. 6 (VII, 71). – 2) färben, εἵματα βεβαμμένα Her. 7, 67; ἔρια, χρώματα, Plat. Rep. IV, 429 d u. sonst; βάπτειν τινὰ βάμμα Σαρδιανικόν, s. βάμμα; τρίχας Lucil. 31 (XI, 68), wofür Moer. u. Thom. M. μελαίνεσϑαι als att. empfehten; doch s. Men. bei Ath. IV, 166 a; vom Glasiren irdener Gefäße Ath. XI, 480 e. – 3) baden, waschen, Ar. Eccl. 215; so med. βάψομαι Men. Ath. IV, 166 a. – 4) durch Eintauchen füllen, schöpfen, Eur. Hec. 610; Theocr. 5, 127. – Auch, doch selten, intr., ἡ ναῦς ἔβαψεν, das Schiff sank, Eur. Or. 707; ῥόου, in den Strom, Arat. 857.
-
120 ἅλως
ἅλως, ἡ, die att. Form für ἀλωή ( gen. ἅλω Xen. Oec. 18, 6, περὶ ἅλω Plut. plac. phil. 3, 18; Symp. 3, 10, 3 M.; ἅλωος Add. 1 (VI, 258); acc. ἅλω Plut. plac. ph. 3, 2 def. or. 14; Nic. 29; ἅλων Nic. Th. 166; ἅλωα Arat. 941 Callim. fr. 59; plur. ἅλοι, ἅλως, Dem. 42, 6), die Tenne, u. da diese rund war, übh. Rundung, Aesch. vom Schilde, ἅλω δὲ πολλην, ἀσπίδος κύκλον λέγω Spt. 471, wobei man auch an Strahlenkreis denken kann, wie Arist. mund. 4 ἅλως ἐστὶν ἔμφασις λαμπρότητος ἄστρου περίαυγος, von einem Hof um die Sonne u. den Mond; von der Pupille des Auges, Poll. 2, 71; von den Windungen einer Schlange, Nic. Th. 166; vom Nest, Ael. N. A. 3, 16.
См. также в других словарях:
166 av. J.-C. — 166 Années : 169 168 167 166 165 164 163 Décennies : 190 180 170 160 150 140 130 Siècles : IIIe siècle … Wikipédia en Français
166 — This article is about the year 166. For the number (and other uses), see 166 (number). Millennium: 1st millennium Centuries: 1st century – 2nd century – 3rd century Decades: 130s 140s 150s – … Wikipedia
§166 — Die Beschimpfung von Bekenntnissen, Religionsgesellschaften und Weltanschauungsvereinigungen ist ein Straftatbestand, der im § 166 StGB der Bundesrepublik Deutschland geregelt ist. Wegen seiner Geschichte wird er häufig als… … Deutsch Wikipedia
166 — Années : 163 164 165 166 167 168 169 Décennies : 130 140 150 160 170 180 190 Siècles : Ier siècle IIe siècle … Wikipédia en Français
166 — Portal Geschichte | Portal Biografien | Aktuelle Ereignisse | Jahreskalender ◄ | 1. Jahrhundert | 2. Jahrhundert | 3. Jahrhundert | ► ◄ | 130er | 140er | 150er | 160er | 170er | 180er | 190er | ► ◄◄ | ◄ | 162 | 163 | 164 | 165 | 1 … Deutsch Wikipedia
-166 — Années : 169 168 167 166 165 164 163 Décennies : 190 180 170 160 150 140 130 Siècles : IIIe siècle av. J.‑C. … Wikipédia en Français
166 — ГОСТ 166{ 89 (ИСО 3599 76)} Штангенциркули. Технические условия. ОКС: 17.040.30 КГС: П53 Приборы для измерения длин (наружные и внутренние размеры) Взамен: ГОСТ 166 80 Действие: С 01.01.91 Изменен: ИУС 11/90, 1/93 Примечание: переиздание 1997… … Справочник ГОСТов
166 AH — New page: 166 AH is a year in the Islamic calendar that corresponds to 782 ndash; 783 CE.yearbox width = 500 in?= cp=1st century AH166 AH is a year in the Islamic calendar that corresponds to 782 ndash; 783 CE.yearbox width = 500 in?= cp=1st… … Wikipedia
166 — Años: 163 164 165 – 166 – 167 168 169 Décadas: Años 130 Años 140 Años 150 – Años 160 – Años 170 Años 180 Años 190 Siglos: Siglo I – Siglo II … Wikipedia Español
166 a. C. — Años: 169 a. C. 168 a. C. 167 a. C. – 166 a. C. – 165 a. C. 164 a. C. 163 a. C. Décadas: Años 190 a. C. Años 180 a. C. Años 170 a. C. – Años 160 a. C. – Años 150 a. C. Años 140 a. C. Años 130 a. C. Siglos … Wikipedia Español
166 (число) — 166 сто шестьдесят шесть 163 · 164 · 165 · 166 · 167 · 168 · 169 Факторизация: Римская запись: CLXVI Двоичное: 10100110 Восьмеричное: 246 … Википедия