-
1 ὄφις
ὄφις, εως, ion. ιος, ὁ, die Schlange; αἰόλος, Il. 12, 208; γλαυκῶπα, ποικιλόνωτον ὄφιν, Pind. P. 4, 249; mit δράκων gleichbedeutend, Hes. Th. 322. 825; τόνδ' ὄφιν ἐϑρεψάμην, Aesch. Ch. 915; ὄφεων δὲ πλεκτάναισι περίδρομον κύτος προςηδάφισται, Spt. 477, der übertr. von einem Pfeile sagt λαβοῠσα πτηνὸν ἀργηστὴν ὄφιν, Eum. 181; Soph. Phil. 1312; Her. 8, 41. 9, 81; ὥςπερ ὄφις κηληϑῆναι, Plat. Rep. II, 358 b; ὥςπερ οἱ ὄφεις, Phaed. 112 d; Sp. – Ein Sternbild, die Schlange, Arat. – Ein schlangenförmiges Armband, Men. bei Hesych. – Bei Hippocr. auch eine Schlingpflanze, u. bei den Medic. = ὀφίασις. – [Die erste Sylbe findet sich bei den älteren Dichtern zuweilen lang gebraucht, Il. 12, 208, vgl. Wolf praef. Il. p. LXXI u. Spitzner vers. her. p. 78, weshalb einige ὄπφις schreiben wollten, Schaef. Theogn. 334. – In ὄφιν ist bei Hes. Th. 334 die letzte Sylbe in der Vershebung lang.]
-
2 ὄφις
ὄφις, εως, ὁ, die Schlange. Ein Sternbild, die Schlange. Ein schlangenförmiges Armband; eine Schlingpflanze -
3 πτηνός
πτηνός, befiedert; Διὸς κύων ἀετός, Aesch. Prom. 1024, vgl. Ag. 134 Ch. 584; ὄφις, Eum. 172; πέλεια, ὄρνις, Soph. Ai. 140 (wie Ar. Av. 1084, Eur. Troad. 148) Phil. 943; οἰωνός, Ant. 1082; auch substantivisch, der Vogel, πτηνῶν ἀγέλαι, Ai. 168; ἰοί, Phil. 166; dah. ϑῆραι, 1031; oft bei Eur., πτηνὸς κῶμος πελειῶν Ion 1196, πτηνοῖσι μύϑοις Or. 1176 (wie die πτερόεντα ἔπη des Hom.); auch βέλη, Herc. Fur. 179; πτανὸν ὄνειρον, Phoen. 1539; πτηνὸν ὀρνίϑων γένος, Ar. Av. 1705; in Prosa: Ggstz von πεζός, Plat. Polit. 264 e; Conv. 207 b, vgl. Luc. Halc. 7; auch übertr. κούφων καὶ πτηνῶν λόγων, flüchtig, Legg. IV, 717 c; Ax. 366 a.
-
4 ποικιλό-νωτος
ποικιλό-νωτος, mit buntem, schillerndem Rücken; ὄφις, Pind. P. 4, 249; δράκων, Eur. I. T. 1245; sp. D., wie Nonn. D. 19, 24.
-
5 τετρα-έλικτος
τετρα-έλικτος, = Folgdm, ὄφις, Antp. Sid. 63 (VII, 210).
-
6 κηρο-τρόφος
κηρο-τρόφος, den Tod nährend, tödtlich, ὄφις Nic. Th. 191.
-
7 κηλέω
κηλέω, besänftigen, beruhigen, mildern, lindern, Sp. – Gewöhnlich = ϑέλγω, durch Musik, Gesang, zauberische Worte besänftigen, bezaubern; τὴν κόρην ὕμνοισι κηλήσαντα Eur. Alc. 360; κηλῶν τῇ φωνῇ, ὥςπερ Ὀρφεύς Plat. Prot. 315 a; ᾠδαῖς μὴ κηλεῖν ἀλλ' ἐξαγριαίνειν Lys. 206 b; so öfter von ὄφις κηληϑῆναι φαίνεται Rep. II, 358 b; ὠργισμένοις ἐπᾴδων κηλεῖν Phaedr. 267 d; τῇ ἀπὸ τοῦ στόματος δυνάμει Conv. 215 c; aber auch ὑπό τινων δώρων κηλούμενος, Legg. IX, 885 d; ὑφ' ἡδονῆς κηληϑέντες Rep. III, 413 c; bestechen, Theop. com. Ath. XI, 485 c; χρυσῷ κεκήληται Luc. Nigr. 15; Hermot. 72; vgl. auch Aesch. 1, 191. – Krankheiten durch Zauberformeln lindern, heilen, Plut. u. a. Sp.
-
8 κίναδος
κίναδος, τό; ὦ κίναδ' εὖ steht Theocr. 5, 25, woraus man κιναδεῦ vermuthet; nach den Alten mit κινεῖν zusammenhangend; übh. Thier, περὶ κιναδέων καὶ ἑρπετέων, Democrit. bei Stob. Floril. 44, 18; nach Hesych. ϑηρίον, ὄφις; bes. nach Schol. Theocr. 5, 25 sicilisch = der Fuchs; übertr., wie bei uns von listigen, verschlagenen Menschen, als Schimpfwort, Ar. Nubb. 447 Av. 429; Andoc. 1, 99 ἐπίτριπτον κίναδος, ein durchtriebener, abgefeimter Fuchs, wie Soph. Ai. 103 Odysseus heißt; Din. 1, 40; Dem. 18, 242 u. öfter; Luc. pseudol. 32.
-
9 δράκων
δράκων, οντος, ὁ, die Schlange, der Drache; nach der richtigen Etymologie der Alten von δέρκομαι, wegen des glänzenden Blickes, dgl. δορκάς u. ὄφις von Wurzel ὀπ-. Der δράκων spielt in den Griech. Sagen eine Rolle wie der Lindwurm oder der Drache in den Deutschen; ob ein solches Fabelthier gemeint sei oder eine gewöhnliche Schlange, läßt sich bei den Griech. Schriftstellern nicht überall unterscheiden. Homer: Iliad. 3, 33. 12, 202. 220. 22, 93; ein δράκων als μέγα σῆμα oder τέρας μέγα Iliad. 2, 308; ein δράκων Hintertheil der Chimära Iliad. 6, 181; Proteus verwandelt sich in einen Drachen Odyss. 4, 457; Drachengebilde als Zierrattz auf einem Panzer Iliad. 11, 26; ein Drache mit drei Köpfen als Zierrath auf dem Riemen eines Schildes gebildet Iliad. 11, 39. – Tragg. bes. von der Lernäischen Schlange u. dem Drachen Python, den Apollo erlegte. – Auch als Feldzeichen, Luc. conscr. hist. 29; als Zierrath am Brustharnisch Posidipp. com. bei Ath. IX, 376 f; schlangenförmig gearbeitete Arm- u. Halsbänder, οἱ περὶ καρποῖς καὶ βραχίοσι δράκοντες Luc. amor. 41; vgl. Antp. Sid. 21; Archi. 5 (VI, 206. 207). – Einen Fisch dieses Namens erwähnt Arist. H. A. 8, 13; Ath. VII, 287 b.
-
10 δειρά
δειρά, Ionisch δειρή, ἡ, der Hals. Das Wort ist entstanden aus ΔΕΡΙΑ, Wurzel Δερ-, δέρω, δείρω, entstanden aus ΛΕΡΊΩ, vgl. ἡ δέρα, δέρη, Nebenform von δειρή; Etymol. m. s. v. Δέρη p. 257, 1 κυρίως δὲ δέρη καὶ δειρά καλεῖται ἐπὶ τῶν τετραπόδων, ὁ τῶν ἀλόγων ζῴων τράχηλος, διὰ τὸ ἐντεῦϑεν ἐκδέρεσϑαι· καταχρηστικῶς δὲ καὶ ἐπὶ ἀνϑρώπων; vgl. Cram. An. Oxon. 3, 91, 20; Apollon. Lex. Homer. p. 56, 32 Δειρή ὁ τράχηλος. κέκληται δὲ ἀπὸ τῶν τετραπόδων, διὰ τὸ ἀπὸ τούτων τῶν μερῶν ἄρχεσϑαι δείρεσϑαι. Homer gebraucht δειρή von Göttern, Menschen und Thieren: Iliad. 3, 396 ϑεᾶς περικαλλέα δειρήν, Aphrodite; 19, 285 ἁπαλὴν δειρήν, Briseis; Odyss. 22, 472 δειρῇσι, Mägde des Odysseus; 23, 208 δειρῇ, Odysseus; Iliad. 3, 371 ἁπαλὴν δειρήν, Paris; 18, 177 ὰπαλῆς δειρῆς, Patroklus; 13, 202 ἁπαλῆς δειρῆς, der Troer Imbrios; 12, 204 δειρήν, Adler; Odyss. 2, 153 δειράς, zwei Adler; 12, 90 ἓξ δειραὶ περιμήκεες, Scylla. – Folgende: Eurip. Hecub. 154 χρυσοφόρου δειρῆς, Polyrena; Hesiod. Th. 727 δειρήν, Tartarus; Sp. Ep., z. B. Apoll. Rhod. 4, 127 περιμήκεα τείνετο δειρὴν ὄφις. – Wegen der Aehnlichkeit mit einem Halse hießen auch Bergrücken δειραί; die zugehörigen Kuppen und Bergspitzen sind gleichsam die Köpfe dieser »Hälse« oder »Nacken«: Pind. Ol. 3, 28. 4, 63; Nicand. Th. 502. Vgl. δειράς, άδος.
-
11 μαιμάω
μαιμάω ( ΜΑΩ, mit reduplicirtem Stamm, wie παιφάσσω von φάω), heftig verlangen, trachten, streben; Hom. absol., μαίμησε δέ οἱ φίλον ἦτορ Il. 5, 870, ἐμοὶ περὶ δούρατι χεῖρες ἄαπτοι μαιμῶσι, 13, 78, greifen begierig nach dem Speere, μαιμώωσι δ' ἔνερϑε πόδες καὶ χεῖρες ὕπερϑεν, 75, μαιμώων ἔφεπ' ἔγχεϊ, 15, 742, u. von der Lanze selbst, αἰχμὴ δὲ στέρνοιο διέσσυτο μαιμώωσα, 542, wie 5, 661; wüthen, μαιμᾷ πέλας δίπους ὄφις, Aesch. Suppl. 872, χεῖρα μαιμῶσαν φόνου, Soph. Ai. 50, u. einzeln bei sp. D.; von der jagenden Artemis, δεινὸν μαιμώσαις ἐγκονέουσα κυσίν, Mnasale. 5 (VI, 268); μαιμώοντας, Opp. Hal. 5, 375; μαιμώωσαι, Ap. Rh. 2, 269; ἐς δὲ σίδηρον ϑύρσοι μαιμώωντο, sie strebten zum Eisen hin, verwandelten sich in Eisen, D. Per. 1156. – Auch bei Her. 8, 77 steht δεινὸν μαιμώοντα im Orak. für »heftig begehren«, λῖς μαιμώων χροὸς ἆσαι, Theocr. 25, 253. – Die VLL. erkl. ὀρέγεσϑαι, ἐπιϑυμεῖσϑαι.
-
12 δί-πους
-
13 αἰόλος
αἰόλος, auch 2 Endgn in der einzigen prof, Stelle, Arist. probl. 26, 13 αἰόλοι ἡμέραι, veränderliche Tage; verw. ἄημι, s. Buttmann Lexil. 2, 73 ff, daher 1) beweglich, schnell, οἶστρος Od. 22, 300; πόδας, schnellfüßig, Il. 19, 404; εὐλαί, die wimmelnden Maden, 22, 509; ὄφις, schnell sich schlängelnd, 12, 208; σφῆκες μέσον αἰόλοι 12, 167, mit beweglichem Hinterleibe. Auch von Waffen, τεύχεα 5, 295, σάκος 7, 222. 16. 107, leicht beweglich. – Vom Rauche Aesch. Spt. 476, δράκων Soph. Tr. 11. 831, κνώδων Ai. 1004. – 2) bunt, schillernd, ὄστρακον H. h. Merc. 33; νύξ, sternhelle Nacht, Soph. Tr. 94. 132; σάρξ Phil. 1142, bunt von Geschwüren; übh. mannigfach, κακά Aesch. Suppl. 323; ἰαχαὶ συρίγγων Eur. Ion 499; vgl. αἰόλαν χορείαν φϑέγξασϑαι Ar. Ran. 248, wo es auch schnell sein kann, wie πορεία Thesm. 1054; vgl. Theocr. 16, 44 ἀοιδὸς αἰόλα φωνέων; – listig, ψεῠδος Pind. N. 8. 25, μηχάνημα Σφιγγὸς αἰολώτερον frg. bei Plut. d. aud. 2.
-
14 μῡρι-έλικτος
μῡρι-έλικτος, unzählige Male geschlungen, gewunden, ὄφις, Eunap. bei Suid.
-
15 ἀργηστής
ἀργηστής, weiß, ἀφρός Aesch. Spt. 60; πτηνὸς ὄφις, vom Pfeil, Eum. 172; ἤϋτε κύκνος Theocr. 25, 131.
-
16 ὀροφίας
-
17 ὀφείδιον
-
18 ὀφίδιον
-
19 ὀροφίας
См. также в других словарях:
όφις — (Αστρον.). Αστερισμός που αποτελείται από 74 αστέρες. Ο λαμπρότερος του αστέρας είναι ο Α της κεφαλής του και είναι τρίτου μεγέθους (2,7). * * * ο (ΑΜ ὄφις, εως, Α ποιητ. γεν. ὄφεος, δωρ. και ιων. γεν. ὄφιος) 1. φίδι 2. ως κύριο όν. ο Όφις… … Dictionary of Greek
Ὄφις — Ὄφῑς , Ὄφις fem acc pl (epic doric ionic aeolic) Ὄφις fem nom sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
ὄφις — ὄφῑς , ὄφις serpent masc acc pl (epic doric ionic aeolic) ὄφις serpent masc nom sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
οφίς — (Αστρον.). Αστερισμός που αποτελείται από 74 αστέρες. Ο λαμπρότερος του αστέρας είναι ο Α της κεφαλής του και είναι τρίτου μεγέθους (2,7). * * * το 1. δωμάτιο υπηρεσίας 2. μικρός διάδρομος που συνδέει τα υπνοδωμάτια και το λουτρό. [ΕΤΥΜΟΛ. <… … Dictionary of Greek
Φόρεϊν Όφις — το, Ν άκλ. το αγγλικό υπουργείο Εξωτερικών. [ΕΤΥΜΟΛ. < αγγλ. Foreign Office] … Dictionary of Greek
ουροβόρος όφις — Φίδι που κουλουριάζεται και δαγκώνει την ουρά του. Ο ο.ο. λατρευόταν στους πρώτους μεταχριστιανικούς χρόνους στη Φρυγία, ως έμβλημα της υπέρτατης δύναμης, της φρόνησης και της μυστηριακής γνώσης. Οι λάτρες του ονομάζονταν οφείτες και ήταν… … Dictionary of Greek
Φόρεϊν όφις — το άκλ. (λ. αγγλ.), το υπουργείο των Eξωτερικών του Hνωμένου Bασιλείου … Νέο ερμηνευτικό λεξικό της νεοελληνικής γλώσσας (Новый толковании словарь современного греческого)
Ὄφει — Ὄφις fem nom/voc/acc dual (attic epic) Ὄφεϊ , Ὄφις fem dat sg (epic) Ὄφις fem dat sg (attic ionic) … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
ὄφει — ὄφις serpent masc nom/voc/acc dual (attic epic doric ionic) ὄφεϊ , ὄφις serpent masc dat sg (epic doric ionic) ὄφις serpent masc dat sg (attic doric ionic) … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
Ὄφεις — Ὄφις fem nom/voc pl (attic epic) Ὄφις fem nom/acc pl (attic) … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
ὄφεις — ὄφις serpent masc nom/voc pl (attic epic doric ionic) ὄφις serpent masc nom/acc pl (attic doric ionic) … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)