-
1 ὄμνῡμι
ὄμνῡμι, fut. ὀμοῦμαι, selten ὀμόσω, Strat. 43 (XII, 201), Plut. Cic. 23, ὀμόσομαι, Philop. 11, lakonisch ὀμιώμεϑα, Ar. Lys. 183, aor. ὤμοσα, perf. ὀμώμοκα, pass. ὀμώμοσμαι, ὀμώμοσται, Eur. Rhes. 816, Arist. rhet. 1, 15, auch ὀμώμοται, Aesch. Ag. 1251; Ar. Lys. 1007; Dem. 20, 159; ὀμώμονται Andoc. 1, 98, ὀμωμοσμένος Dem. 22, 4 u. Arist. a. a. O., aor. ὠμόσϑην Xen. Hell. 7, 4, 10, gew. ὠμόϑην, Isae. 2, 40; – schwören, sowohl absol., ὤμνυε δ' ὡς ἐκέλευε, ϑεοὺς δ' ὀνόμηνεν ἅπαντας, Il. 14, 278, als auch ὅρκον, den Eid schwören, ὀανυέτω δέ τοι ὅρκον, 19, 175 u. öfter, wie Pind. Ol. 6, 20; ὅτις κ' ἐπίορκον ὀμόσσῃ, Il. 3, 279, wer einen Meineid schwören sollte; Hes. O. 284 Th. 232; aber auch ταῦτα δ' ἐγὼν ἐϑέλω ὀμόσσαι, das will ich beschwören, Il. 19, 187. – Daher pass.; ὀμώμοται γὰρ ὅρκος ἐκ ϑεῶν μέγας, Aesch. Ag. 1257; ὅρκο υς ὀμνὺς ψευδεῖς, Plat. Legg. XI, 917 a; auch τὰς σπονδάς, Thuc. 5, 47; ὅρκοι ὀμοσϑήσονται, Andoc. 3, 34; – πρός τινα, wie wir sagen »Einem Etwas zuschwören«, Od. 14, 331. 19, 288; – mit dem accus. des Gottes, bei dem man schwört, Ἔννοσίγαιον ὄμνυϑι, Il. 23, 585, νῦν μοι ὄμοσσον ἀάατον Στυγὸς ὕδωρ, 14, 271; so ὄμνυσι δ' αἰχμήν, Aesch. Spt. 511; ὄμνυ Διός νυν κάρα, Soph. Trach. 1175; σεμνὴν Ἄρτεμιν, Eur. Hipp. 713, öfter; auch pass., Ζεὺς ὀμώμοσται πατήρ, ist beim Schwur angerufen, Rhes. 816; ὄμνυμι ϑεῶν πίστεις, Thuc. 5, 30; μηδένα ϑεῶν, Isocr. 1, 23, bei keinem der Götter schwören, keinen im Schwur anrufen; – τινί, Einem schwören, ὀμώμοκα γὰρ αὐτῷ, Plat. Charm. 157 c; πάντες τούτοις ὤμοσαν βοηϑήσειν, Legg. III, 683 d; Xen., der auch ὀμνύοντες sagt, Conv. 4, 10; ὤμνυε κατ' ἐξωλείας μηδὲν εἰρηκέναι, Dem. 21, 119 (s. ἐξώλεια); auch κατὰ τῶν παίδων ὀμνύς, 54, 40, u. καϑ' ἱερῶν ὀμνύναι (s. unter κατά I, 4), wie noch Luc. sagt κατὰ τῆς Πολιάδος ὤμοσα μὴ εἰληφέναι, Conviv. 32. – Die Worte des Schwures werden häufig mit ἦ μήν eingeleitet, s. diese Partikeln. – Ueber den inf. aor. statt fut. s. Lob. zu Phryn. 750. – S. noch ὀμόω. – Wahrscheinlich mit ὁμός zusammenhangend, durch einen Eid verbinden, verpflichten.
-
2 ὄμνῡμι,
ὄμνῡμι, u. ὀμνύω, schwören, sowohl absol. als auch ὅρκον, den Eid schwören; ὅτις κ' ἐπίορκον ὀμόσσῃ, wer einen Meineid schwören sollte; ταῦτα δ' ἐγὼν ἐϑέλω ὀμόσσαι, das will ich beschwören; πρός τινα, wie wir sagen 'einem etwas zuschwören'; mit dem accus. des Gottes, bei dem man schwört; pass., Ζεὺς ὀμώμοσται πατήρ, ist beim Schwur angerufen; μηδένα ϑεῶν, bei keinem der Götter schwören, keinen im Schwur anrufen; τινί, einem schwören. Die Worte des Schwures werden häufig mit ἦ μήν eingeleitet; mit ὁμός zusammenhangend: durch einen Eid verbinden, verpflichten -
3 προς-όμνῡμι
προς-όμνῡμι (s. ὄμνυμι), dazu schwören; Xen. An. 2, 2, 8; Plut.
-
4 προς-επ-όμνῡμι
προς-επ-όμνῡμι (s. ὄμνυμι), noch dazu schwören, D. Cass. 37, 38.
-
5 προς-κατ-όμνῡμι
προς-κατ-όμνῡμι (s. ὄμνυμι), noch dazu beschwören, Sp., wie Paus. 5, 24, 2, im med.
-
6 προ-όμνῡμι
προ-όμνῡμι u. προομνύω (s. ὄμνυμι), vorschwören, vorher schwören; μαρτύρησον προὐμόσας τό μ' εἰδέναι, Aesch. Ag. 1169; προομόσας τοὺς νομίμους ϑεούς, ἦ μὴν ἐλπίζειν εὑρήσειν, Plat. Legg. XII, 954 a, die Götter vorher beschwörend; Dem. 29, 52 u. A.
-
7 συν-όμνῡμι
συν-όμνῡμι (s. ὄμνυμι), auch συνομνύω, mit od. zugleich schwören, sich verschwören; ξυνώμοσαν γὰρ ὄντες ἔχϑιστοι τὸ πρὶν πῠρ καὶ ϑάλασσα, Aesch. Ag. 636; συνώμοσαν μὲν ϑάνατον ἀϑλίῳ πατρί, Ch. 972; auch = simpl., ἅ μοι ξυνώμοσας, πέμψον, Soph. Phil. 1353; ὁτιὴ 'πὶ τῷ δήμῳ ξυνόμνυτον πάλαι, Ar. Equ. 236, weil ihr euch gegen das Volk verschworen; so auch Her. 7, 235; οὐ ξυνώμοσαν, sie leisteten nicht den Eid auf das Bündniß mit, Thuc. 5, 48 u. öfter; συνώμοσαν ἀλλήλοις, Dem. 43, 38, u. öfter; Sp. auch im med., οἱ συνομοσάμενοί τινι, Jemandes Mitverschworene, Plut. Sert. 27.
-
8 συν-επ-όμνῡμι
συν-επ-όμνῡμι (s. ὄμνυμι), mit oder zugleich beschwören; Ar. Lys. 237; Xen. An. 7, 6, 19.
-
9 κατ-όμνῡμι
κατ-όμνῡμι (s. ὄμνυμι), beschwören, durch einen Eid bekräftigen; τινί τι, Ar. Av. 447; τὼ ϑεὼ κατώμοσας, du hast bei ihnen geschworen, sie als Zeugen des Eides angerufen, Eccl. 158; Πέλοπα κατόμνυμι Eur. I. A. 473; τὴν ἐμὴν ψυχήν Or. 1517; ὅρκον I. T. 790; mit doppeltem accus., ἅγιον ὅρκον σὸν κάρα κατώμοσα Hel. 841; Sp. auch c. gen., τῆς κεφαλῆς, beim Haupte, Suid.; absolut, Ar. Ran. 305. – Med. sich mit einem Eide binden, schwören, κατωμνύμην φαμένη αὐτὸν οὐ καλῶς ποιέειν Her. 6, 69; τοῦ Δημαρήτου 6, 65, gegen den Demaratus, d. h. ihn anklagen; öfter bei Paus. Vom Klägereide, Dem. τὸν ἀδελφὸν κατωμόσατο ἐκ τοῦ πατρὸς εἶναι τοῦ ἐμοῦ 39, 4. Auch κατόμνυσϑε τοὺς ϑεούς, Aristaen. 2, 20. Bei Synes. im Ggstz von ἀπόμνυμι.
-
10 δι-όμνῡμι
δι-όμνῡμι (s. ὄμνυμι), (vollständig. feierlich) schwören; ὅρκον Soph. Tr. 354; absol., διομώμοκα Lycurg. 127; Philostr.; – sonst nur im med.; Soph. Tr. 377 Ai. 1212; häufig in Prosa, Plat. Apol. 27 c; bes. bei den Rednern; τοὺς ϑεούς, bei den Göttern, Din. 1, 47; bes. vom öffentlichen u. gerichtlichen Eid, ὅρκον Lys. 3, 1; vgl. 10, 12; ὑπέρ τινος, Antiph. 1, 28. 5. 11; ἐν τῷ δήμῳ διωμόσατο, μὴ εἶναι ἑαυτῷ ἐφόδια Dem. 49, 67; καὶ μαρτυρεῖν 57, 22. 39. Auch Sp., wie Plut., διωμόσατο τὸν Ῥωμύλον ἰδεῖν Num. 2.
-
11 ἀπ-όμνυμι
ἀπ-όμνυμι (s. ὄμνυμι), p. auch ἀπομνύω, abschwören, einen Eid ableisten, meist im negativen Sinne, schwören, daß etwas nicht stattfinde u. dgl., Gegensatz ἐπόμνυμι; Hom. Od. 10, 345 ἀπώμνυεν; 12, 303 ἀπώμνυον; 18, 58 ἀπώμνυον v. l. ἐπώμνυον (Scholl.); 15, 437 ἀπώμνυον v. l. ἐπώμνυον ( Scholl.); 2, 377 ὅρκον ἀπώμνυ; 10, 381 ὅρκον ἀπώμοσα; Iliad. 10, 332 ἐπίορκον ἀπώμοσε, Aristarch ἐπώμοσε, s. Scholl. Didym.; – μὴ ὄρσαι γλῶσσαν Pind. N. 7, 70; Her. verbdt χρῆν ὀμόσαιμὴ μὲν ἑκόντα ἐλϑεῖν, ἀπομόσαντα δέ, 2, 179; νῦν δ' ἀπομώμοκα, jetzt habe ich's verschworen, Ar. Lys. 903; ἀπώμοσ' ἁγνοῦ Ζηνὸς ὕψιστον σέβας, bei Zeus, Soph. Phil. 1273; τοὺς ϑεούς, bei den Göttern abschwören, Ar. Equ. 422; Nubb. 1213; so Plat. Legg. XI, 936 e τοὺς τρεῖς ϑεοὺς ἀπομόσας, ἦ μὴν μὴ εἰδέναι; vgl. Xen. Cyr. 6, 1. 3; öfter bei Folgdn; ὡς οὐκ εἴρηκε ταῠτα, Dem. 21, 120; aber Thuc. vrbdt auch ἀπομόσαι ἦ μὴν ἀποδώσειν, 5, 50; – παῖδα Andoc. 1, 127; ἀπωμόσατο τὴν ἀρχήν, er legte sein Amt feierlich nieder, Plut. Cic. 19.
-
12 ἀντ-όμνυμι
ἀντ-όμνυμι ( ὄμνυμι), dagegen schwören, ἀντομωμοκώς Antiph. 1, 8; ἀντώμοσαν Xen. Hell. 3, 4, 6; Is. 5. 1; ἀντομόσαι Dem. 43, 3. Vgl. ἀντωμοσία.
-
13 ἐπ-όμνῡμι
ἐπ-όμνῡμι (s. ὄμνυμι), auch ἐπομνύω, darauf, dabei schwören; absol., Od. 15, 437; ἐπομόσας εἶπε, er sagte u. schwor dabei, unter Hinzufügung eines Eides, Her. 8, 5; Xen. An. 7, 8, 2; vgl. Cyr. 4, 1, 11; καὶ ἐπομόσαι φασὶν αὐτούς Thuc. 2, 5; – c. inf. öfter, Eur. I. T. 974; Plat. Critia. 120 a u. sonst; auch Sp., λοιβαῖς εὐαγέεσσιν ἐπώμοσαν ἦ μὲν ἀρήξειν ἀλλήλοις Ap. Rh. 2, 715; – c. acc., Etwas beschwören, Ar. Lys. 211; Xen. Cyr. 4, 1, 23 u. öfter; – anders ἐπίορκον ἐπώμοσεν, er schwor darauf einen vergeblichen Eid, Il. 10, 332; in tmesi, ἐπὶ δ' ὅρκον ὄμοσσεν, 23, 24 u. öfter; – mit Hinzufügung des Gegenstandes, bei dem man schwört, im acc., μήτι ϑεοὺς ἐπίορκον ἐπόμνυϑι Theogn. 1195, wie ὅς κεν τὴν ἐπίορκον – ἐπομόσσῃ Hes. Th. 793, bei den Göttern einen Meineid schwören; καὶ νὴ Δί' ἀποδώσειν ἐπώμνυς τοὺς ϑεούς, du schworst bei allen Göttern, es zurückzugeben, Ar. Nubb. 1227; Eur. Phoen. 433 I. T 747; ἥλιον ἐπ. τοι, bei der Sonne schwöre ich dir, Her. 1, 212; ἐπομνύω σοι τὴν ἐμὴν καὶ σὴν φιλίαν, bei unserer Freundschaft, Xen. Cyr. 6, 4, 6; ἐπομόσας τοὺς ὁρκίους ϑεούς Aesch. 1, 114; Sp. – Auch κατὰ πάντων τῶν ϑεῶν, Luc. calumn. 18. – Noch dazu schwören, ὅταν ὀμνύωσι τὸν πατρικὸν ὅρκον, ἐπομνύειν Plut. Pericl. 30. – Jem. nachschwören, Cic. 33. – Med., = act., sich dabei verschwören, Ar. Plut. 725; ἐπόμνυμαι τὸν Δία, im Heliasteneid, Dem. 24, 151; ἐπὶ τῶν στρατηγῶν, bei den Strategen, 18, 137; κατά τινος, Luc. öfter.
-
14 ἐξ-όμνῡμι
ἐξ-όμνῡμι (s. ὄμνυμι), abschwören, schwörend verneinen, ἐξώμοσεν ἀῤῥωστεῖν τουτονί, er entschuldigte ihn durch die eidliche Versicherung, daß er krank sei, Dem. 19, 124. – Gew, im med. durch einen Schwur betheuern, daß man von einer Sache Nichts wisse, ἢ 'ξομεῖ τὸ μὴ εἰδέναι Soph. Ant. 531; ἐξαρνηϑέντι καὶ ἐξομοσαμένῳ Plat. Legg. XII, 949 a. Oft bei den Rednern, Is. 9, 18 Lycurg. 20 Dem. 58, 7; die Zeugen mußten ihr Zeugniß ablegen od. schwören, daß sie Nichts wußten. – Auch πρεσβείαν, schwören, daß man die Gesandtschaft (z. B. wegen Krankheit) nicht annehmen könne, Aesch. 2, 94; dah. von einem eben Erwählten, der die Wahl ablehnt, Dem. 19, 122 (s. oben); so τὸ τίμημα Arist. pol. 4, 13; τὴν ἀρχήν Plut. Marc. 12 Arat. 38.
-
15 ὑπ-όμνῡμι
ὑπ-όμνῡμι (s. ὄμνυμι), dazu schwören, Soph. frg. 313. – Gew. med. ὑπόμνυμαι, vorher schwören, Dem. 39, 37; unter eidlicher Versicherung eines wichtigen Hindernisses Aufschub des gerichtlichen Termins suchen, Xen. Hell. 1, 7,38; übh. sich wegen des Ausbleibens entschuldigen, ὑπωμόσατό τις τὸν Δημοσϑένη ὡς νοσοῦντα, Einer entschuldigte den Demosthenes als krank und bat deshalb um Aufschub des Termins, Dem. 58, 43; neben παραγράφομαι 47, 39; ὑπωμοσάμεϑα τουτονὶ δημοσίᾳ ἀπεῖναι στρατευόμενον 48, 25, worauf folgt ὑπωμοϑέντος δὲ τούτου ἀνϑυπωμόσαντο οἱ ἀντίδικοι, als für ihn der Entschuldigungseid geleistet war.
-
16 ὀμνύω
ὄμνῡμι, u. ὀμνύω, schwören, sowohl absol. als auch ὅρκον, den Eid schwören; ὅτις κ' ἐπίορκον ὀμόσσῃ, wer einen Meineid schwören sollte; ταῦτα δ' ἐγὼν ἐϑέλω ὀμόσσαι, das will ich beschwören; πρός τινα, wie wir sagen 'einem etwas zuschwören'; mit dem accus. des Gottes, bei dem man schwört; pass., Ζεὺς ὀμώμοσται πατήρ, ist beim Schwur angerufen; μηδένα ϑεῶν, bei keinem der Götter schwören, keinen im Schwur anrufen; τινί, einem schwören. Die Worte des Schwures werden häufig mit ἦ μήν eingeleitet; mit ὁμός zusammenhangend: durch einen Eid verbinden, verpflichten -
17 διόμνῡμι
δι-όμνῡμι (s. ὄμνυμι), (vollständig, feierlich) schwören; τοὺς ϑεούς, bei den Göttern; bes. vom öffentlichen u. gerichtlichen Eid, ὅρκον -
18 μήν [2]
μήν, dor. μάν, vgl. auch μέν, starke Bejahung, Betheuerung ausdrückend, bes. bei einem Befehl oder Versprechen, ja, für wahr, allerdings; ἄγε μὴν πείρησαι, Il. 1, 302, wohlan denn, versuche es doch; ἕπεο μάν, Soph. O. C. 178, s. auch weiter unten; ἦ μήν, ja wahrlich, Il. 9, 57; Hes. Sc. 11. 101; Aesch. Prom. 73 u. öfter; bes. nach ὄμνυμι, Spt. 513; Ar. Nubb. 855 u. sehr häufig; – καὶ μήν, und doch fürwahr, Il. 19, 45. 23, 410; Aesch. Prom. 246. 457 u. sonst oft; καὶ μὴν πεπωκώς γε, Ag. 1161; Ar. Th. 200; – οὐ μήν, fürwahr nicht, Il. 24, 52 Od. 16, 440 u. öfter; Aesch. Spt. 520; οὐ μήν τι ποιναῖς γε ᾠόμην τοίαισί με κατισχανεῖσϑαι, Prom. 268; Soph. O. R. 810; οὐδὲ μήν γε Ar. Vesp. 480; Plat. Phaed. 93 a; auch οὐ μὴν ἀλλά – γε, Gorg. 449 c; οὐδὲ μήν – γε, Parm. 164 a; – ἀλλὰ μήν, aber ja, doch, Aesch. Pers. 229; ἀλλὰ μὴν εὔνους γε, 222; ἀλλὰ κἀγὼ μήν, Ag. 1637; ἀλλ' ἔστι μὴν οἰκητός, Soph. O. C. 28; öfter bei Plat. u. sonst in Prosa; ἀλλ' οὐ μήν, Plat. Parm. 149 a; – γε μήν, Aesch. Spt. 1054; ἄνα γε μὰν δόμοι, Ch. 957; ὅρα γε μήν, Soph. O. C. 593, vgl. El. 961; τόδε γε μὴν ἔχεις λέγειν ὅτι, Plat. Parm. 153 a, öfter; Xen. Mem. 1, 4, 5 u. A.; – τί μήν; warum nicht? Aesch. Eum. 194, wie Plat. Polit. 258 b u. öfter; ποῦ μήν; wo aber? Theaet. 142 a; ποῖα μὴν λέγεις; Rep. VII, 523 b.
-
19 ὀμόω
-
20 ὀμνύω
- 1
- 2
См. также в других словарях:
όμνυμι — ὄμνυμι (Α) βλ. ομνύω … Dictionary of Greek
ὄμνυμι — ὄμνῡμι , ὄμνυμι swear pres ind act 1st sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
ὀμνύῃ — ὄμνυμι swear pres subj mp 2nd sg ὄμνυμι swear pres subj act 3rd sg ὄμνυμι swear pres subj mp 2nd sg ὄμνυμι swear pres ind mp 2nd sg ὄμνυμι swear pres subj act 3rd sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
ὀμνύετε — ὄμνυμι swear pres imperat act 2nd pl ὄμνυμι swear pres ind act 2nd pl ὄμνυμι swear imperf ind act 2nd pl (homeric ionic) … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
ὀμνύω — ὄμνυμι swear pres subj act 1st sg ὄμνυμι swear pres subj act 1st sg ὄμνυμι swear pres ind act 1st sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
ὀμωμοσμένα — ὄμνυμι swear perf part mp neut nom/voc/acc pl ὀμωμοσμένᾱ , ὄμνυμι swear perf part mp fem nom/voc/acc dual ὀμωμοσμένᾱ , ὄμνυμι swear perf part mp fem nom/voc sg (doric aeolic) … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
ὀμόσει — ὄμνυμι swear aor subj act 3rd sg (epic) ὄμνυμι swear fut ind mid 2nd sg ὄμνυμι swear fut ind act 3rd sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
ὀμόσω — ὄμνυμι swear aor subj act 1st sg ὄμνυμι swear fut ind act 1st sg ὄμνυμι swear aor ind mid 2nd sg (homeric ionic) … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
ὀμόσῃ — ὄμνυμι swear aor subj mid 2nd sg ὄμνυμι swear aor subj act 3rd sg ὄμνυμι swear fut ind mid 2nd sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
ὄμνυτε — ὄμνυμι swear pres imperat act 2nd pl ὄμνυμι swear pres ind act 2nd pl ὄμνυμι swear imperf ind act 2nd pl (homeric ionic) … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
ὀμνυμένων — ὄμνυμι swear pres part mp fem gen pl ὄμνυμι swear pres part mp masc/neut gen pl … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)