-
1 ἐν-δέξιος
ἐν-δέξιος, α, ον, zur rechten Seite; ἐνδ. σῷ ποδὶ παρασπιστὴς γεγώς Eur. Cycl. 6; ἐνδέξια σήματα, Zeichen zur Rechten, d. i. glückbedeutende, Il. 9, 236, wie τέρας Callim. Iup. 69; auch = gewandt, geschickt, ἔργα H. h. Hero. 454. Gew. ἐνδέξια, adv., – a) zur rechten Seite, τίς ἐφέστηκ' ἐνδέξια πλευροῖς Eur. Hipp. 1360. – b) rechts hin, rechts herum, welche Richtung man bei Opfern u. anderen Versammlungen als die Glück bringende stets beobachtete; ϑεοῖς ἐνδέξια πᾶσιν ᾠνοχόει, von der rechten Seite, immer dem nächsten rechts Sitzenden, Il. 1, 597; δεῖξ' ἐνδ. πᾶσιν, bei Loosen, 7, 184; βῆ δ' ἴμεν αἰτήσων ἐνδ. φῶτα ἕκαστον, vom Odysseus, der bettelnd herumgeht, Od. 17, 365. Bei Hegesipp. 7 (VII, 545), τὴν ἐπὶ πυρκαϊῆς ἐνδέξιά φασι κέλευϑον Ἑρμῆν τοὺς ἀγαϑοὺς ἄγειν, der rechts abgehende u. darum glückliche Weg.
-
2 ἔνδοθεν
ἔνδοθεν, eigentlich = »von Innen heraus«, »von Innen her«, sodann auch = ἔνδοϑι, »DRINNEN«, »INNERHALB«, s. Lehrs. Aristarch. ed. 2 p. 136. Also: – 1) »von Innen heraus«, »von Innen her«; Od. 20, 101, wie v. 105 ἐξ οἴκου, u. öfter, wie die Folgdn; αὐτοὶ δ' ὑφ' αὑτῶν ἔνδοϑεν πορϑούμεϑα Aesch. Spt. 176; vgl. Soph. Tr. 1017, wo οὔτ' ἔνδ. οὔτε ϑύραζε »weder von mir selbst, noch von einem Anderen« heißt; μή τις ἔνδοϑεν κλύῃ, von innen her es hört, El. 1229; vgl. Eur. I. A. 819; ἔξειμι ἔνδ. Plat. Conv. 174 e; δότω τὴν κιϑάραν τις ἔνδοϑεν Plat. com. Poll. 10, 190. – 2) drinnen, innerhalb; Od. 4, 293; αὐλῆς Il. 6, 247; Pind. P. 2, 74 u. Folgde; Ar. Ran. 614; φαίνονται ἔνδοϑεν ἀγάλματα ἔχοντες, eigtl. von innen her zeigen sie sich, Plat. Conv. 215 b; – αἱ ἔνδ. ἐπιϑυμίαι Tim. 70 b; τἄνδοϑεν Phaedr. 279 h; Folgde.
-
3 ἐνδελεχής
ἐνδελεχής, ές, fortdauernd, ununterbrochen; μνήμην ἐνδελεχῆ παρέχεσϑαι Plat. Legg. IV, 717 e; Folgde; πόλεμος Plut. Pericl. 19; τὸ περὶ τοὺς πόνους ἐνδελεχές Mar. 6. – Adv. ἐνδελεχῶς, z. B. ῥέειν Plat. Tim. 43 c; μεῖναι ἐνδ. καὶ ξυντόνως μηδὲν ἄλλο πράττοντα Rep. VII, 539 d; πίνειν ἐνδ. τὸ ποτήριον Diod. com. Ath. X, 431 c; oft bei Sp., auch neben ἀεί.
-
4 ἔν-δειξις
ἔν-δειξις, ἡ, das Zeigen, – a) der Beweis, Plat. Legg. XII, 966 b u. Sp. – b) das Sehenlassen, Pol. 3, 38, 5; bes. um sich bei Einem zu insinuiren, ἡ πρὸς Ἀλέξανδρον ἔνδ., Aesch. 3, 219. – c) die Anzeige, Anklage, Andoc. 1, 10, u. öfter bei Rednern; im Gesetz bei Dem. 24, 22, ἔνδ. ἔστω αὐτῶν πρὸς τοὺς ϑεσμοϑέτας; nach den VLL., wo das Verbrechen ausgemacht ist, also nur eine Anzeige, um die gesetzliche Strafe eintreten zu lassen.
-
5 ἐνδέξιος
ἐν-δέξιος, α, ον, zur rechten Seite; ἐνδέξια σήματα, Zeichen zur Rechten, d. i. glückbedeutende; auch = gewandt, geschickt. Gew. ἐνδέξια, adv., (a) zur rechten Seite. (b) rechts hin, rechts herum, welche Richtung man bei Opfern u. anderen Versammlungen als die Glück bringende stets beobachtete; ϑεοῖς ἐνδέξια πᾶσιν ᾠνοχόει, von der rechten Seite, immer dem nächsten rechts Sitzenden; δεῖξ' ἐνδ. πᾶσιν, bei Losen; βῆ δ' ἴμεν αἰτήσων ἐνδ. φῶτα ἕκαστον, vom Odysseus, der bettelnd herumgeht; τὴν ἐπὶ πυρκαϊῆς ἐνδέξιά φασι κέλευϑον Ἑρμῆν τοὺς ἀγαϑοὺς ἄγειν, der rechts abgehende u. darum glückliche Weg -
6 ἐν-δεής
ἐν-δεής, ές, ermangelnd, bedürftig; πολλῶν ἐνδεής, im Ggstz von αὐτάρκης, Plat. Rep. II, 369 b u. öfter; πόλεις πολλαὶ διώλοντ' ἐνδεεῖς στρατηλάτου Eur. Suppl. 192; ψιλῶν ἀκοντιστῶν Thuc. 3, 97; ὧν αὐτοὶ ἐνδεεῖς εἰσιν, ὑμεῖς δὲ πλουτεῖτε Isocr. 2, 1; οὐδὲν ἐνδεὲς ποιούμενος, Nichts übrig lassend, Soph. Phil. 375; μηδὲν ἐνδεὲς λιπεῖν Eur. Phoen. 385; ἐνδεὴς τὴν ὄψιν, vom Kyklopen, Luc. D. mar. 1, 2. – Dah. = nachstehend, schwächer, bes. im comp., αἰσχρὰ σοῦ γέ μ' ἐνδεέστερον ξένῳ φανῆναι Soph. Phil. 520, daß ich dem Fremden als Einer, der dir nachsteht, erscheine; ἐνδεέστερα φαίνεται τὰ ἡμέτερα πρήγματα Her. 7, 48; Folgde; τῇ παρασκευῇ, in der Rüstung, Thuc. 2, 87; ταῖς οὐσίαις Isocr. 4, 105; τὰ κρείσσω μηδὲ τἀνδεᾶ λέγων, das Schlechtere, Soph. O. C. 1432; γένος οὐδενὸς ἐνδεής, Keinem an Geburt nachstehend, Xen. Hell. 7, 1, 23; ἐνδεέστεροί τι ἡμῶν ὅτι οὐ πεπαίδευνται Cyr. 2, 2, 1; τῆς δυνάμεως ἐνδεᾶ πρᾶξαι Thuc. 1, 70, weniger als man kann; vgl. Plut. Sol. 16. – Dah. nicht hinreichend, Ggstz von ἱκανός, πρὸς τὸν πόλεμον Plat. Prot. 322 e, vgl. Legg. VII, 802 b; unvollkommen, συνϑῆκαι Thuc. 8, 36; τὸ ἐνδεές, die Beschränktheit des Geistes, 3, 83; ἐν τῷ σώματι ἐνδεές τι ἔχειν, ein Gebrechen haben, Xen. Cyr. 8, 1, 40. – Man bemerke noch σμικροῠ τινος ἐνδ. εἰμι πάντ' ἔχειν Plat. Prot. 329 b. – Adv. ἐνδεῶς, z. B. ἔχειν τινός, ermangeln, Plut. Nic. 27 u. A.; Ggstz ἱκανῶς, Plat. Phaed. 88 e; ἐνδεεστέρως ἔχειν 74 e, wie Thuc. 4, 39; Xen. Lac. 2, 5.
-
7 ἐν-δέχομαι
ἐν-δέχομαι, ion. ἐνδέκομαι, an-, aufnehmen; auf sich nehmen, ταλαιπωρίας Her. 6, 11; αἰτίαν, durch das folgde καί φησιν αὐτὸς αἴτιος γεγενῆσϑαι erkl., Dem. 19, 37; bes. annehmen, zulassen, genehmigen, λόγους τινός Her. 7, 236; ἀπόστασιν, sich zum Abfall verstehen, 3, 128; Ar. Equ. 632; τὰ ἀπὸ τῶν ἐναντίων καλῶς λεγόμενα Thuc. 3, 31; λογισμόν 4, 10; absolut, εἰ μὲν ἐνδέχεσϑε καὶ βούλεσϑέ μοι χρῆσϑαι προϑύμῳ Eur. Heracl. 549; ἐὰν ἡ φύσις ἐνδέχηται καὶ μὴ δυςχεραίνῃ Plat. Legg. VIII, 834 d; μεταβολήν Phaed. 78 d. Anhören, Eur. Andr. 1238. – Häufig imperf., es ist zulässig, geht an, ist möglich, vgl. Plut. de fat. 6; καϑ' ὅσον u. εἰς ὅσον ἐνδέχεται, Plat. Phaedr. 271 c Rep. VI, 501 c; τοῖς φαύλοις ἐνδέχεται τὰ τυχόντα ποιεῖν, die Schlechten können thun, Isocr. 1, 48; αὐτῷ ἐλϑεῖν Dem. 32, 25, vgl. 27, 12. 29, 50; οὐκ ἐνδέχεται ζῆν ἄνευ κακοῦ τινος τοῠτον Diphil. Ath. VI, 227 (v. 12). Oft bei Arist.; δοκεῖ ἐνδέχεσϑαι Eth. Nic. 1, 5, 6; τὰ ἐνδεχόμενα ἄλλως ἔχειν, was auch anders sein kann, 6, 6; εἰς τὸ ἐνδεχόμενον, nach Möglichkeit, Hyperid. bei Stob. flor. 124, 36; Plut. educ. lib. 4; ἐκ τῶν ἐνδεχομένων Xen. Hem. 3, 9, 4; D. Sic. 1, 54; κατὰ τὸ ἐνδ. D. L.; ἐφ' ὅσον ἦν ἐνδεχόμενον D. Sic. 1, 93; – αἱ ἐνδεχόμεναι τιμωρίαι, die statthaften Strafen, Lycurg. 119; Sp.
-
8 ἑν-δεκαταῖος
ἑν-δεκαταῖος, am elften Tage, in elf Tagen, Thuc. 2, 97 u. sonst; ἔραμαι σχεδὸν ἑνδ., elf Tage lang, Theocr. 10, 12.
-
9 ἔνδον
ἔνδον (ἐν), innen, drinnen, inwendig, vgl. Lehrs Aristarch. ed. 2 p. 134; φρένες ἔνδον ἐῖσαι, κραδίη ἔνδον ὑλάκτει, Hom.; bes. = zu Hause, daheim; Hom. u. Folgde; τὶς ἔνδον – ἐν δόμοις Aesch. Ch. 643; φίλον ἔνδον ἔχειν, bei sich haben, Asclepds. 25 (V, 7); ἔ, ἦσαν μναῖ, baares Geld im Hause, Lys. 18, 22, wie Dem. 27, 10; – c. gen., Διὸς ἔνδον, Ζεφύροιο ἔνδ., in Zeus Hause, Il. 20, 15. 23, 200; Pind. Ol. 7, 62; γῆς ἔνδον Plat. Prot. 320 d; c. dat., Pind. N. 3, 52. 7, 44, wie ἐν; – ἔνδον ἑαυτοῠ ὤν, bei sich sein, Antiph. 5, 45; ἔνδον γενοῠ Aesch. Ch. 231; – οἱ ἔνδον, die im Hause, die Hausbewohner, Plat. Rep. III, 415 d; τὰ ἔνδον, das Hauswesen, Xen. oec. 7, 22. – D. L. 5, 4 ἔνδον γέγραπται, weiter unten, im Buche. – Auch = εἴσω, hinein, ὠϑεῖται ἔνδον Ael., vgl. Lob. zu Phryn. p. 128. Den hierzu gehörigen compar. ἐνδότερος u. superl. ἐνδότατος s. unten besonders.
-
10 ἔν-δημος
ἔν-δημος, im Volke, einheimisch; Aesch. Suppl. 666; παρών Ch. 563; Ggstz ξένος, Hes. O. 223; ἀποδημηταί entgeggstzt den ἐνδημοτάτοις, die am meisten zu Hause bleiben, Thuc. 1, 70; bei Aesch. 1, 20. 21 steht ἀρχὴ ἔνδ. der ὑπερόριος entgegen; πόλεμος, Bürgerkrieg, D. Hal. 8, 83; – dem Volke eigenthümlich, national, νοσήματα Hippocr. – Uebh. daseiend, auch von Fremden, Aen. Tact. 10.
-
11 ἑνδεκαταῖος
ἑν-δεκαταῖος, am elften Tage, in elf Tagen; ἔραμαι σχεδὸν ἑνδ., elf Tage lang -
12 ἔνδοθεν
ἔνδοθεν, von innen heraus, von innen her; ἔνδοϑι, drinnen, innerhalb, (1) von innen heraus, von innen her; οὔτ' ἔνδ. οὔτε ϑύραζε, weder von mir selbst, noch von einem anderen; μή τις ἔνδοϑεν κλύῃ, von innen her es hört. (2) drinnen, innerhalb; φαίνονται ἔνδοϑεν ἀγάλματα ἔχοντες, eigtl. von innen her zeigen sie sich -
13 ἔνδον
ἔνδον (ἐν), innen, drinnen, inwendig; bes. = zu Hause, daheim; φίλον ἔνδον ἔχειν, bei sich haben; ἔ, ἦσαν μναῖ, bares Geld im Hause; Διὸς ἔνδον, Ζεφύροιο ἔνδ., in Zeus Hause; ἔνδον ἑαυτοῠ ὤν, bei sich sein; οἱ ἔνδον, die im Hause, die Hausbewohner; τὰ ἔνδον, das Hauswesen; ἔνδον γέγραπται, weiter unten, im Buche. Auch = εἴσω, hinein
См. также в других словарях:
τάχα — και τάχατε(ς) 1. μόρ. ερωτημ. και απορημ., άραγε: Τι να με ήθελε τάχα; 2. μόρ. ενδ., μήπως, μη τυχόν, σάμπως: Τάχα δεν επερπάτησα κι εγώ με το φεγγάρι; 3. μόρ. συλλογ., δήθεν, φαινομενικά: Μου κάνει τάχα το φίλο … Νέο ερμηνευτικό λεξικό της νεοελληνικής γλώσσας (Новый толковании словарь современного греческого)