-
1 ἀδινός
ἀδινός, ή, όν, Bedeutung und Ursprung nicht sicher, vielleicht verw. mit ἄδην oder mit ἁδρός wie κυδνός κυδρός, ψυδνός ψυδρός, vgl. πυκινός πυκνός; s. Buttmann Lexil. 1, 204; bei Hom. in 21 Stellen: ἀδινὸν κῆρ Iliad. 16, 481 Od. 19, 516, vgl. πυκιναὶ φρένες; ἠύτε ἔϑνεα εἶσι μελισσάων ἀδινάων Iliad. 2, 87, ἠύτε μυιάων ἀδινάων ἔϑνεα πολλά 2, 469; οἵ τέ οἱ (μοι) αἰεὶ μῆλ' ἀδινὰ σφάζουσι καὶ εἰλίποδας ἕλικας βοῠς Od. 1, 92. 4, 320; μνησάμενος δ' ἀδινῶς ἀνενείκατο Iliad. 19, 314, ἀδινὸν (v. l. ἀδινὰ Scholl.) στοναχῆσαι 18, 124, ἀδινὰ στεναχίζων 23, 225 Od. 24, 317, ἀδινὰ στενάχοντα Iliad. 24, 23 Od. 7, 274; κλαῖ' ἀδινὰ Iliad. 24, 510, ἀδινον γοόωσα Od. 4, 721, ἀδινοῠ ἐξῆρχε γόοιο Iliad. 18, 316. 22, 430. 23, 17. 24, 747, κλαῖον δὲ λιγέως, ἀδινώτερον ἤ τ' οἰωνοί, φῆναι ἢ αἰγυπιοὶ γαμψώνυχες, οἷσί τε τέκνα ἀγρόται ἐξείλοντο Od. 16, 216; ( πόριες) ἀδινὸν μυκώμεναι ἀμφιϑέουσιν μητέρας 10, 413; ἠδ' ὡς Σειρήνων ἀδινάων φϑόγγον ἄκουσεν 23, 326; man beachte, daß die letzte Stelle, von allen die sonderbarste, dem unächten, nachhomerischen Schlusse der Odyssee (nach Aristarch von 23, 297 ab) angehört. Grundbedeutung kann sein: fest, gedrungen; von Bienen- und Fliegenschwärmen wie von Schaafen u. Ziegen: dicht gedrängt; von der Stimme: kräftig, laut, tief; statt der Stimme der Sirenen nennt der Nachdichter Od. 23, 326 die Sirenen selbst ἀδινάς. – Hymn. Cerer. 67 τῆς ἀδινὴν ὄπ' ἄκουσα δι' αἰϑέρος ἀτρυγέτοιο ὥστε βιαζομένης; Soph. Trach. 847 ἀδινὰ δάκρυα; Pind. Pyth. 2, 98 δάκος ἀδινὸν κακαγοριᾶν; Apoll. Rh. scheint das Wort nicht mehr verstanden zu haben: 3, 1104 καί μιν ἀκηχεμένη ἀδινῷ προςπτύξατο μύϑῳ von ruhigem Gespräch; 4, 1422 ἃς φάτο λισσόμενος ἀδινῇ ὀπί von schwacher Stimme; 4, 1528 ἀδινὴ ἄτη; 2, 240 ἀδινὸν κῆδος; 3, 616 ἀδινὸς ὕπνος; 3, 1206 heißt ein geschenktes Gewand ἀδινῆς μνημήιον εὐνῆς. – Advb. ἀδινῶς Iliad. 19, 314, compar. ἀδινώτερον Od. 16, 216, s. oben. Uebrigens schrieb Herodian ἁδινός, Scholl. Iliad. 2, 87 δασυντέον τὸ ἁδινάων· ἀπὸ γὰρ τοῦ ἅδην καὶ ἁδινός ἡ κίνησις. So Merkel im Apoll. Rh.
-
2 στεναχίζω
στεναχίζω, = στενάχω, nur praes. u. impf., stöhnen, seufzen, wehklagen; ὄφρ' ἔτι μᾶλλον ὀδυρόμενος στεναχίζω Od. 9, 13, u. öfter; ἀδινὰ στεναχίζων, 24, 317; Hes. Th. 858; auch c. accus., οὐδ' ἔτι κεῖνον ὀδυρόμενος στενα χίζω οἶον, Od. 1, 243, auch med., μέγα δὲ στενα χίζετο ϑυμῷ, Il. 7, 95. – Die häufig als v. l. vorkommende Form στοναχίζω hat Wolf überall im Hom. verworfen, Buttm. Lexil. I p. 215 vertheidigt sie; vgl. στοναχέω u. στοναχίζω, u. Spitzner exc. III. zu Il. 2, 95, der sich für στεναχίζω u. στοναχέω entscheidet und Beispiele aus Qu. Sm. anführt.
-
3 στενάχω
στενάχω, nur praes. u. impt., denn den aor. ἐστέναξα und die andern tempp. pflegt man zu στενάζω zu rechnen (s. oben). – 1) durch Nachahmung des Naturlauts ach! ( ἄχος) verlängerte Nebenform für στένω, stöhnen, seufzen; Hom. vrbdt ἀδινά, βαρέα, μεγάλα, πυκνὰ μάλα στεν., u. braucht auch das med. in der Bdtg des act., Il. 19, 301. 23, 1 u. sonst; auch vom Brausen der Waldbäche und vom Schnauben laufender Rosse, Il. 16, 391. 393, ἀεὶ στενάχουσα, Soph. El. 139, vgl. 1065, Eur. Phoen. 1546; στοᾶς στενα χούσης, Ar. Ach. 522. von der Menschenmenge, ertönen, wiederhallen, od. wie στένω übh. voll sein. – 2) trans., beklagen, τὴν ἀεὶ στενάχεσκε, Il. 19, 132; auch im med., τοὺς δὲ στενάχοντο γοῶντες, Od. 9, 467; τὸ παρὸν τό τ' ἐπερχόμενον πῆμα στενάχω, Aesch. Prom. 99.
-
4 σφάζω
σφάζω, Il. 9, 467, Eur. Phoen. 1270 u. sonst bei Dichtern, auch ionisch so, Her. 5, 5, u. bei Sp., wie Plut. Cic. 48, in att. Prosa σφάττω, fut. σφάξω u. s. w., aor. poet. ἐσφάχϑην, Pind. P. 11, 23, Eur. I. T. 177, Her. 5, 5, im Att. gew. ἐσφάγην, – schlachten; bei Hom. vom zahmen Hausvieh, dem eigentlichen Schlachtvieh, ἀεὶ μῆλ' ἀδινὰ σφάζουσι, Od. 1, 92. 4, 320 u. oft; opfern, weil man sich dazu allein des Schlachtviehes bediente, bes. die Kehle des geschlachteten Opferthieres aufschneiden, um das Blut auslaufen zu lassen; u. übh. tödten, bes. mit dem Schwerte; Od. 3, 454; σφαχϑεῖσα Ἰφιγένεια, Pind. P. 11, 23; πρὸς αὐτὸν τόνδε σὲ σφάξαι ϑέλω, Aesch. Ch. 891; πρὸς βωμῷ σφαγείς, Eum. 295; Soph. Ai. 231. 292; Eur. oft, σφάζε παρϑένου δέρην, Or. 1199; σφάξαι κελεύσας ϑυγατέρα, Andr. 626; ἐκ γυναικὸς οἴχεται σφαγείς, I. T. 552; σφαγήσεται, Andr. 315; auch σφάττειν αἷμα, beim Schlachten oder Opfern Blut vergießen, Seidl. El. 92. 279; σφάττειν τε καὶ ἐκδείρειν, Plat. Euthyd. 301 c; σφάξας τὸν μάγειρον, ib. d; tödten, Xen. An. 4, 5, 16; ἑαυτήν, Cyr. 7, 3, 14.
См. также в других словарях:
ἁδινά — ἁδινός close neut nom/voc/acc pl ἁδινά̱ , ἁδινός close fem nom/voc/acc dual ἁδινά̱ , ἁδινός close fem nom/voc sg (doric aeolic) ἀδινός neut nom/voc/acc pl ἁδινά̱ , ἀδινός fem nom/voc/acc dual ἁδινά̱ , ἀδινός fem nom/voc sg (doric aeolic) … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
ἀδινά — ἀδινός neut nom/voc/acc pl ἀδινά̱ , ἀδινός fem nom/voc/acc dual ἀδινά̱ , ἀδινός fem nom/voc sg (doric aeolic) … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
ἁδινάς — ἁδινά̱ς , ἁδινός close fem acc pl ἁδινά̱ς , ἀδινός fem acc pl … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
ἁδινάων — ἁδινά̱ων , ἁδινός close masc/fem gen pl (epic aeolic) ἁδινά̱ων , ἀδινός masc/fem gen pl (epic aeolic) … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
ἀδινάς — ἀδινά̱ς , ἀδινός fem acc pl … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
ἀδινάων — ἀδινά̱ων , ἀδινός masc/fem gen pl (epic aeolic) … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)