это

Лермонтовы «Горные вершины» Гетейы оригиналæй хуыздæр у. Уый дын, иумæйаг барæнтæй барæн кæмæн нæй, ахæм уæлвæтк. – Лермонтовское стихотворение «Горные вершины» лучше гетевского оригинала. Это то исключение из правил, которое нельзя измерить общими мерилами. («Мах дуг», 2003, №5)

Ахæм ма кæм уыдзæнис номхæссæны фенддаг. – Возможно ли такое небывалое диво. (Бестауты Гиуæргийы тæлмацтæй)

Концерттæй сæрибар рæстæг федтам, цыдæриддæр Ленинграды фенддаг бынæттæ ис, уыдон. – В свободное от концертов время мы посмотрели все достопримечательные места Ленинграда. («Фидиуæг», 2006, №3)

Цыдæриддæр Ирыстонмæ фенддаг æмæ бæллиццагæй уыд – се ’ппæт дæр æрбамбырд сты иу адæймагмæ, æрцардысты йæм æмæ йæм сæхи равдыстой рæдауæй – Все что есть примечательного и желанного в Осетии. – Все это собралось в одном человеке, сошлось в нем и щедро проявилось. (Дзуццаты Х.-М., «Мах дуг», 1999, №10–11)

Æмæ дæ ныр курын: кæд мæ уарзтай, уæд дыл куыддæриддæр ацы фыстæг сæмбæла, афтæ, æгъдау куыд амоны, ахæй фынджыдзаг сараз, стæй дæ амонды кой бакæн. – А вот моя просьба: если ты меня любила, то получив это письмо, устрой поминки и подумай о своем счастье. (Гуыцмæзты А., Дæ уды фарн)

Ирон фыссынад куы фæзынд, ууыл 200 азмæ æввахс цæуы, фæлæ абоны хуызæн тæссаг уавæры никуыма уыди нæ чиныг, не ’взаг. – Осетинская письменность появилась почти 200 лет тому назад, но никода за это время наша книга, наш язык не были в таком опасном положении как сейчас. (Хъодзаты Æ., Æмæ дзырд уыди Хуыцау)

Нарты Сослан хурон бардуаг кæй у, уый зонæм Дюмезиль æмæ Васойы куыстытæй. – То, что нарт Сослан – это солнечное (солярное) божество, мы знаем из работ Дюмезиля и Васо. (Джыккайты Ш., Таурæгъ – адæмы дзургæ истори)

Хистæртæн зæрдæбын арфæтæ фæкодта, æмæ, уæдæй нырмæ йæ комыдæттæ кæмæ уадысты, уыцы бæгæныйы хъалац лæугæйæ йæ тæккæ бынтæй ныссæрфта. – Сердечно поблагодарил он старейшин и стоя опрокинул ту самую чашу с пивом, которую он все это время так алкал. (Хъайтыхъты А., Ермолы дур)

Уый фæстæ Бесс æндæр хъалац райста æмæ йæ уыциу нызт акодта. – После этого Бесс взял другой кубок и залпом осушил его. («Мах дуг», 1992, №7)

Цалдæр мæйы рауад. Зымæджы фæзынд цыдæр дæргъæй-дæргъмæ бæмбæджджын уæлæфтауы, цыма йын ам Париж нæ, фæлæ Оренбурджы быдыртæ сты. Æмæ та йæ мангойлаг цæстыты фæлывд æнгас æмæ рагзаманты цæсгом: мæ цæстыты раз уадидæгæн сыстынц хус дзæгæрæг быдыртæ, цатыр, Чингисханы æндæрг. – Проходит несколько месяцев. Зимой он появляется в чем-то похожем на длинную ватную кофту, точно это и не Париж, а Оренбургская степь. И опять этот виляющий взгляд узких монгольских глаз и древнее лицо: я сразу вижу перед собой безводные степи, юрту, тень Чингисхана. (Гæздæнты Г., Блокнотæй. Тæлмацгæнæг – Гусалты Б.)

Хæрзбон у, мæ табор, Мæ бæллиц, мæ зын, Дæ цатыртæм ахсæв Фæстаг хатт кæсын!.. – Прощай, мой табор, моя мечта, моя боль, на твои шатры я сегодня ночью в последний раз смотрю!.. (Малиты Васо, Пэя)

Мæнæ цинелы дæхи æрбатух æмæ мæрайы бабыр, æвæджиау ран у. – Вот в шинель закутайся и полезай в дупло, отличное это место. (Мамсыраты Д., Мастисджытæ)

Цæсгом, тæригъæд фæкæнын, кæнæ æфсарм æмæ æндæр ахæмтæ адоны ’хсæн æрмæст æдылыдзинадыл нымад сты. – Совесть, жалость, честность – всё это для них признаки глупости. (Дзесты К., Зæрдæйы ностæ)

Уæвгæ, хур цы у йæ цуры, – барын назы чъиу дзæнхъайыл. – Но что подле него солнце, – это всё равно что сравнивать еловую смолу с хрусталём. (Ш. Руставели, Стайы цармдарæг. Тæлмацгæнæг – Бестауты Г.)

Алчи райдыдта фыссын, – Уæдæ чъиу æууила? – Каждый начал писать, – Ну не жвачку ж им жевать? (Цæрукъаты В., Дызгъуын)

Галтæ, фыстæ нæ кæрты Чъиу æууилынц фæрнæй. – Быки, овцы в нашем дворе счастливо жуют жвачку. (Хаджеты Т., Сæрдыгон изæр)

«Мæнмæ ма дзы кæмдæр иу дзуар ис æмæ дын æй ратдзынæн, уæддæр мæ чындзаг у», – загъта Томиан æмæ бахудти. – «Где-то у меня есть один крестик, я отдам его тебе. Ведь, как-никак, это для моей будущей невестки», – сказала, рассмеявшись, Томиан. (Гæдиаты С., Азау)

Культурон ныхас, – фыста уый,– канд æмбаргæ æмæ дæсны ныхас нæу, фæлæ ма уый æвæрцонæй фæзыны æвзаджы рæзтыл дæр. – Культурная речь, – писал он, – это не только понятная и умело выстроенная речь, но и та, что непосредственно способствует росту языка. («Ирон ныхасы культурæ»,1989)

Курдиат æмæ æгурдиатæн баиу уæвæн куыд нæй, афтæ æмсæр-æмбар коллективистон æхсæнад саразыны идейæ дæр утопи у. – Как не могут слиться в одно талант и бездарность, так и идея создания равного и равноправного коллективистского общества – это утопия. (Хъодзаты Æ., «Мах дуг», 2007, №10)