уыдтæн

Цæй-ма, радзур, кæмыты уыдтæ. – Æмæ зæронд лæг тæтæйрагау дзурын байдыдта – Ну, сказывай, где был? – И старик заговорил по-татарски (Лев Толстой, Хъазахъхъ)

Цæгат Иры чындзæхсæвы уыдтæн. Кæсын æмæ, ус кæмæн хæссынц, уыцы лæппу йæ фыды алфамбылай разил-базил кæны. Мæнмæ уый диссаг фæкаст. – Был (я) в Северной Осетии на свадьбе. Смотрю, парень, который женится, носится около своего отца. Мне это показалось удивительным. (Мамсыраты М., Æцæгæлон бæстæ)

Дзæбæх минасы фæстæ тынг хорз бафынæй дæн æхсæвы. Стæй, слест кæй фæцис, уымæй дар райгонд уыдтæн. – После хорошей трапезы я крепко уснул ночью. Да и тем, что следствие было закончено, я был доволен. (Дзесты К., Зæрдæйы ностæ)

Уæдмæ мад дæр æрбахæццæ. – К тому времени и мать пришла. (Гæлуаты А., Худæг æмæ Дудæг)

Æз алидзынмæ хъавыдтæн ацы хæдзарæй. Фæлæ фæстинонæй æгæр лæмæгъ уыдтæн æмæ сæргуыбырæй рацыдтæн уынгмæ. – Я намеревался убежать из этого дома. Но после болезни был очень слаб и с поникшей головой вышел на улицу. (Малиты В., Кæйдæр тетрадæй)

Уыцы ныхæсты фæстæ хъазыныл нал уыдтæн. – После этих слов мне было уже не до шуток. (Дзасохты М., Менджы сой)

Æндæрæхсæв фыны мæ цæгаты уыдтæн, нæ лæг, цыма мæ фыд хъугомы сысджы карста, æз та йын куыристæ бастон. – Позапрошлой ночью во сне была я в родительском доме, супруг мой, и привиделось мне будто отец мой жал овес в поле, а я связывала снопы. (Гæлуаты А., Хæдæг æмæ Дудæг)

Æмæ баззайыс æхсæвæддæ – И остаешься ты ночью вне дома (Скифирон, «Уазæг, дард фæндæгтыл „басгуыхтæ“…»)

О, Цола!.. Æхсæвæддæ куы никуы базадтæ, уæд дысон кæм уыдтæ? – О, Цола!.. Никогда ты ночью вне дома не остался, тогда где же ты был прошлой ночью? (Чеджемты Геор, Цолайы чындзæхсæв)

Бирæты æххæст нæ уырныдта, Хазби кæй фæзиан, уый. – Многие до конца не верили, что Хазби умер. (Джиоты Д., Иликъо)

Æххæст ма Хъуыдæберды куы фенин, кæдæппын дзы исты æрæвзæрид. – Заодно бы увидеть Кудаберда – авось из этого что-нибудь выйдет. (Хъороты Д., Æз нæ уыдтæн, гæды уыди)

Гъе æмæ æз сфæнд кодтон мæ цæуæтыл нæмттæ ссæдзаздзыдтæй сæвæрын, чи дзы цы аккаг суа, уымæ гæсгæ, – æцæгхуызæй загъта Худæг. – Вот я и решил дать имена своим детям только когда им будет двадцать лет от роду: кто какого имени будет заслуживать, такое и дам, – с серьезным видом сказал Худаг. (Гæлуаты А., Худæг æмæ Дудæг)

Уыцы ныхæсты фæстæ хъазыныл нал уыдтæн æмæ дæ æцæгхуызæй бафарстон: «Уæдæ цæуыл кæуыс?» – После этих слов мне было уже не до шуток и я с серьезным видом спросил: «Тогда почему ты плачешь?» (Дзасохты М., Менджы сой)