его

Йæ бинойнаг нырма уыдис дзæбæхгомау æрыгон сылгоймаг, уый-иу æм фыццаг бадардта йæ къух аба кæнынмæ, стæй-иу æй фæфæлдæхта иннæрдæм æмæ-иу ын аба кодта йæхи къухæн. – Супруга его, еще женщина свежая и даже ничуть не дурная, давала ему прежде поцеловать свою руку и потом, переворотивши ее на другую сторону, целовала его руку. (Н. Гоголь, Цинел)

Йæ къæлæт сытæ ахаудысты раджы, йæ къæдзилы алгъ – ихсыд æмæ уазал. – Его рога изогнутые отвалились давно, кончик хвоста его – истёрся и озяб. (Хъодзаты Æ., Дæлимоны мæлæт)

Шамиль Хаджы-Мураты ницæй тыххæй бауырнын кæндзæн, цæвиттон, фæстæмæ йæм аздæхт, уæдæй кæнæ уыцы бон, кæнæ искæдбон ма амара, ууыл. – (Шамиль) никогда не убедит Хаджи-Мурата в том, что не лишит его жизни или сейчас, или спустя несколько времени после его возвращения. (Лев Толстой, Хаджи-Мурат)

Зирæ зæрдæйæ æмбæрста йæ мойы мидкатай, уыдта йын йæ дондзаст цæстытæ, йæ æнæбондзинад. – Зира сердцем чувствовала внутреннее беспокойство своего мужа, видела его влажные глаза, его беспомощность. (Цгъойты Х., «Мах дуг», 2004, №9)

Шамиль Хаджы-Мураты ницæй тыххæй бауырнын кæндзæн, цæвиттон, фæстæмæ йæм аздæхт, уæдæй кæнæ уыцы бон, кæнæ искæдбон ма амара, ууыл. – Шамиль никогда не убедит Хаджи-Мурата в том, что не лишит его жизни или сейчас, или спустя несколько времени после его возвращения. (Лев Толстой, Хаджи-Мурат)

Нæ тæккæ комкоммæ æрцæйтахт, йæ иунæг цæст æдæрсгæ æмæ сабыргай радзагъул-бадзагъул кодта йæ къуырфы мидæг. – Он бежал прямо навстречу нам, его единственный глаз спокойно и медленно поворачивался в орбите. (Гæздæнты Г., Повесть о трех неудачах)

Йæ уадулты бæсты ма цæсгомыл уыд дыууæ къуырфы æмæ дыууæ цыргъ къуыппы, цæсгомæн йæ хуыз – фæлурс бурбын мыдадзын цырагъау. – Вместо щек на его лице были две впадины и два острых холмика, а цвет лица был бледно-желтоватым, как у восковой свечи. (Дзесты К., Зæрдæйы ностæ)

Йæхи бар-ма йæ бауадзут, кæддæра цы кæнид. – Оставьте-ка его в покое (предоставьте его самому себе), посмотрим, что он будет делать. (Дзасохты М., Дзæбидыры хъул)

Бынæттон разамынды къухæй фидаргонд ахуыры пълан 1881 азы амыдта... – Утвержденный местным руководством учебный план в 1881 году указывал... (Бзарты Р., «Мах дуг»)

Уый разамындæй ацы коллектив ногæй раздæхта кæддæры æппæтдунеон кад æмæ ссис, алы бæстæты дæр æхсызгонæй кæй бацагурынц, ахæм музыкалон театр. – Под его руководством этот коллектив возвратил былую всемирную славу и стал музыкальным театром, который охотно ждут во всех странах. («Мах дуг», 2003, №5)

Алыксандр сæрысуангæй Къостайы фарс уыд алы хъуыддаджы дæр, йæ алы хъуыдыйы дæр. – Александр с самого начала поддерживал Коста в любом его деле, в любых его помыслах. («Мах дуг», 1999, №10–11)

Цыбыр дзырдæй, афтæ зындис, цыма сæрысуангæй кодта æвæлмон цард. – Одним словом, так казалось, как будто (он) с самого начала безмятежно жил. (Газет «Хурзæрин»)

Хæсанæйы тыххæй нæ уыд нæдæр кадæг, нæдæр историон зарæг, уацмыс сæрысуангæй у поэты сконд, уый иры дзыллæйæн ахæм адджын фæци, æмæ йæ мотивмæ гæсгæ скодтой хъайтарон зарæг. – О Хасана не было ни сказания, ни исторической песни, произведение (поэма «Æфхæрдты Хæсана») это изначально твроение поэта, осетинам она так понравилась, что по ее мотивам сделали героическую песню. («Фидиуæг», 1961, № 1)

Уыйхыгъд чысыл нациты æвзæгтыл уынгæджы бон акодта: уыцы æнæхайыры «общность» фæлдисынæн сæ æрмæг хъуыдис æмæ бæстæйы адæмты, æппæты фыццаг чысыл нациты, хъуамæ нывондæн æрхастаиккой. – Зато языки малых наций попали в затруднительное положение: для создания этой злополучной «общности» (т.е. «новой исторической общности – советского народа») им нужен был материал, и народы страны, прежде всего малые народы, должны были быть принесены в жертву. (Хъодзаты Æ., «Мах дуг», 2007, №1)

Уыйхыгъд хи стауын æмæ кæрæдзи æфхæрынмæ, стæй æрыгоны размæ цæлхдуртæ æвæрынмæ хорз арæхсынц дохтыртæн сæ фылдæр. – Вместо этого, большинство врачей умудряются оскорблять друг друга и ставить препоны молодым. (Цгъойты Х., «Мах дуг», 2004, №9)

Кæрæдзийы къухтæй скъæфæгау кодтам æмæ зыдæй кастыстæм æмдзæвгæты къаннæг æмбырдгонд, «Фараст барæджы», зæгъгæ, ахæм сæргондимæ, йæ автор – Хаджеты Таймураз. Авторы ном не ’ппæтæн дæр æнæзонгæ уыд, никуы йын федтам йæхи дæр, фæлæ нын уыйхыгъд йе ’мдзæвгæтæ та тырысайау систы. – Мы вырывали друг у друга из рук и жадно читали маленький сборник стихов под названием «Девять всадников», его автор – Таймураз Хаджеты. Не всем из нас было знакомо имя автора, никогда мы не видели его самого, но зато стихи поэта стали для нас чем-то вроде знамени. (Косты Л., Æрдхæрæны зарæг)

Зарыныл дæ дæ ныййарджытæ фæцалх кодтой? – Это родители тебя научили (приучили) петь. («Мах дуг», 2005, №1)

Йæ мад (уый дæр ахуыргæнæгæй куыста, горæты скъоламæ дæр æй уый арвыста) фæцалх кодта лæппуйы рæдыд фæндагыл. – Мать мальчика (она тоже работала учительницей в школе, это она его в городскую школу отправила) направила его на неправильный путь. (Хъодзаты Æхсар, Æмæ дзырд уыди Хуыцау)

Нырма ныр æрхъуыды кодта, йæ къухы дамбаца кæй уыди, æмæ йæ хуымпъыры нытътъыста. – Он только сейчас вспомнил, пистолет находился в его руке и засунул его в кобуру. (Коцойты А., Кæфхъуындар)