-
1 Τυδευς
- έως, эп. έος ὅ Тидей ( сын Энея - Οἰνεύς, - царя Калидона, отец Диомеда, участник похода «семерых против Фив») Hom. etc. -
2 τυδεύς
-
3 Τῦδεύς
A Homeric dictionary (Greek-English) (Ελληνικά-Αγγλικά ομηρικό λεξικό) > Τῦδεύς
-
4 Τυδεύς
Τῡδεύς, ΤυδεύςTydeus: masc nom sg -
5 Τυδέως
Τῡδέω̆ς, ΤυδεύςTydeus: masc gen sgΤῡδέως, ΤυδεύςTydeus: masc nom sg (epic ionic) -
6 πότμος
πότμος, ὁ (ΠΕΤ, πίπτω), das, was Einem zufällt, Zufall, Loos, Schickfal; gew. Unglück, bes. Todesloos, Todesgeschick, in welcher Bdtg Hom. von dem, der den Tod verhängt, bereitet, πότμον ἐφεῖναι sagt, wie Τυδεὺς μὲν καὶ τοῖσιν ἀεικέα πότμον ἐφῆκεν, Il. 4, 396; ὃς πᾶσι μνηστῆρσιν ἀεικέα πότμον ἐφήσω, Od. 19, 550; von dem, der ihn erleidet, πότμ ον ἐπισπεῖν, Il. 6, 412; auch οὐ γάρ πώ τοι μοῖρα ϑανεῖν καὶ πότμον ἐπισπεῖν, 7, 52; ἐπεί κ' Ἀχιλεὺς ϑάνατον καὶ πότμον ἐπίσπῃ, 20, 337; ὀλόμην καὶ πότμον ἐπέσπον, Od. 11, 197; ähnl. πότμον ἀναπλήσαντες, Il. 11, 263, sein Schicksal erfüllt habend, gestorben; ἑτάρων ἐρέων ἀδευκέα πότμον, Od. 10, 245, das herbe Geschick der in Schweine verwandelten Gefährten; – Pind. allgemein Loos; ὁ πότμος συγγενὴς κρίνει ἔργων πέρι, N. 5, 40; πότμος συγγενὴς ἐπέβασεν εὐαμερίας, I. 1, 39; τύχα πότμου, P. 2, 56; πότμῳ σὺν εὐδαίμονι, Ol. 2, 18; πότμον ἀμπιπλάντες ὁμοῖον, N. 10, 57; εὐϑυπορῶν, Aesch. Ag. 977; διχόφρων, Spt. 881; Soph. u. Eur., τίνα πότμον εἴληχε βίου, I. T. 913; sp. D. – [Auch die Attiker brauchen zuweilen die erste Sylbe lang, Seidl. vers. dochm. p. 106; spätere Epiker haben sie zuweilen kurz, Jacobs A. P. p. 572.]
-
7 χέρης
(χέρης, ist als Positiv zu χείρων, χερείων, χερειότερος anzunehmen, wie Ἄρης zu ἀρείων). Es haben sich davon nur folgde Casus in der ep. Sprache erhalten: dat. χέρηϊ, ὅτε (βασιλεὺς) χώσεται ἀνδρὶ χέρηϊ Il. 1, 80, auch χερῆϊ betont; accus. χέρηα, Τυδεὺς υἱὸν γείνατο εἷο χέρηα μάχῃ, ἀγορῇ δέ τ' ἀμείνω 4, 400; nom. plur., οἷά τε τοῖς ἀγαϑοῖσι παραδρώωσι χέρηες Od. 15, 324; acc. plur. neutr., ἐσϑλὰ μὲν ἐσϑλὸς ἔδυνε, χέρηα δὲ χείρονι δόσκεν Il. 14, 382, wofür Od. 18, 229. 20, 310 Wolf χέρεια schreibt. An allen diesen Stellen erscheint das Wort schon als compar., bes. Il. 4, 400, wo es sogar mit dem gen. verbunden ist, aber auch Il. 1, 80 Od. 15, 324 ist der Geringere, Schwächere dem Könige, dem Vornehmen vergleichend entgegengesetzt, so wie Od. 18, 229. 20, 310 dem Guten das Schlimmere, u. noch deutlicher tritt das Comparativverhältniß Il. 14, 382 hervor. Man leitet das Wort am angemessensten von χείρ ab, eigtl. = χείριος, unter Jemandes Gewalt, unterwürfig, so daß es also von vorn herein einen Vergleich mit einem Mächtigern, ein Nachstehen und Unterordnen ausdrückt.
-
8 γείνομαι
γείνομαι, Nebenform von γίγνομαι; ΓΙΝ = ΓΕΝ mit Guna u. Umlaut, ΓΑΙΝ, ΓΕΙΝ? Oder entstanden aus ΓΕΝΊΟΜΑΙ? Oder bloße Dehnung aus ΓΕ'ΝΟΜΑΙ? – Vgl. τείνω, ΤΕΝ-. – 1) praes. u. imperf., geboren, gezeugtwerden, Hom. u. sp. D.; Iliad. 22, 477 γεινόμεϑα, Bekker γιγνόμεϑα, 10, 71 γεινομένοισιν, Bekker γιγνομένοισιν, 23, 79 γεινόμενον, Bekker γιγνόμενον, Iliad. 20, 128. 24, 210 Odyss. 4, 208. 7, 198 γεινομένῳ, Bekker γιγνομένῳ. Scholl. Aristonic. Iliad. 20, 125 ἕως τοῦ γεινομένῳ ἐπένησε (vs. 128) ἀϑετοῦνται στίχοι τέσσαρες: hiernach las Aristarch Iliad. 20, 128 γεινομένῳ, wahrscheinlich also auch an den übrigen Stellen γεινόμεϑα, γεινομένοισιν, γεινόμενον, γεινομένῳ, Sengebusch Aristonic. p. 13 sq. – 2) aorist. ἐγεινάμην, erzeugen, gebären, Hom. oft; z. B. Iliad. 5, 800 ἦ ὀλίγον οἷ παῖδα ἐοικότα γείνατο Τυδεύς; 1, 280 ϑεὰ δέ σε γείνατο μήτηρ; 7, 10 ὃν κορυνήτης γείνατ' Αρηίϑοος καὶ Φυλομέδουσα βοῶπις; Odyss. 8, 312 ἀλλὰ τοκῆε δύω, τὼ μὴ γείνασϑαι ὄφελλον; Odyss. 20, 202 Ζεῦ πάτερ, οὐκ ἐλεαίρεις ἄνδρας, ἐπὴν δὴ γείνεαι αὐτός, conjunct. zu ἐγεινάμην. nicht zu γεί. νομαι, statt γείνηαι. – Folgende: ἡ γειναμένη, die Mutter, Her. 4, 10; Xen. Mem. 1, 4, 7; Arist. H. A. 7, 2 die Kindbetterin; οἱ γεινόμενοι, die Eltern, Hes. Th. 1, 120. 122 u. Folgende; auch übertr. aufs Vaterland, Eur. Phoen. 1003. Vgl. übrigens γίγνομαι γειόθεν, = γῆϑεν, Callim. frg. bei Schol. Ap. Rh. 2, 375.
-
9 κλάζω
κλάζω, fut. κλάγξω, z. B. Aesch. Pers. 909; aor. ἔκλαγξα u. poet. ἔκλαγον, κλαγεῖν, H. h. 18, 14, Theocr. 17, 71, Opp. Cyn. 3, 121, Nonn. D. 3, 61 (ἀνέκλαγον Eur. I. A. 1062); dor. auch ἔκλαξα; perf. mit Präsensbdtg κέκλαγγα u. κέκληγα; für κεκλήγοντες Od. 14, 30 hat Bekker κεκληγῶτες hergestellt, wie Il. 12, 125. 16, 430. 17, 756, wie κεκληγώς steht Il. 2, 222. 5, 591. 11, 168. 344. 16, 755. 17, 88 Od. 12, 408; κεκληυῖα Hes. O. 451; κεκλαγώς steht Plut. Timol. 26; das fut. κεκλάγξομαι Ar. Vesp. 930; – tönen, rauschen, klingen; bes. von unartikulirten Tönen, das verworrene Geschrei einer Menschenmenge, Il. 16, 430; vom Schlachtgeschrei, ὀξέα κεκληγώς 17, 87, vgl. 5, 590, öfter; auch von dem schimpfenden Thersites, ὀξέα κεκληγὼς λέγ' ὀνείδεα 2, 222; vom Schreien der Vögel, ὥςτε ψαρῶν νέφος ἔρχεται ἠὲ κολοιῶν οὖλον κεκλήγοντες, ὅτε προίδωσιν ἰόντα κίρκον 17, 755; von kämpfenden Geiern, 16, 430, vgl. 10, 276. 12, 207; vom Schreien des Kranichs, Hes. O. 451; Sanh. Ant. 112 vom Adler (wie Poll. 5, 89); vgl. O. R. 966 Ant. 989; auch von Hunden, Od. 14, 30, wie Ac. Vesp. 929 u. Theocr. 25, 72, κεκλαγγυῖαι Xen. Cyn. 3, 9. 6, 23, vom Gerassel der Pfeile im Köcher. Il. 1, 46; vom Rauschen des Windes, Od. 12, 408; σύριγγες ἔκλαγξαν ἑλίτροχοι Aesch. Spt. 187; auch μάντις ἔκλαγξεν ἄλλο μῆχαρ χείματος, laut ausrufen, Ag. 194; ἔκλαγξε Τυδεύς, in der Schlacht, Eur. Phoen. 1151; σὺ δὲ κιϑάρᾳ κλάζεις παιᾶνας μέλπων Ion 905; δεσμὰ πωλικῶν ἐξ ἀντύγων κλάζει σιδήρου Rhes. 568; sp. D., einzeln auch in Prosa. – Trauns., ertönen lassen; Ζεὺς ἔκλαγξε βροντάν, Zeus ließ den Donner ertönen, Pind. P. 4, 23; vgl. Aesch. μέγαν ἐκ ϑυμοῦ κλάζοντες Ἄρη, Ag. 48; χαλκήλατοι κλάζουσι κώδωνες φόβον Spt. 368, sie lärmen Schrecken, sie lärmen u. flößen Schrecken ein; ähnlich κλάγξω δ' αὖ γόον ἀρίδακρυν ib. 909; κλάζεις μέλισμα Mel. 111 (VII, 196), du läßt ein Lied ertönen.
-
10 ἱππ-ηλάτα
-
11 ιπποτης
-
12 Οινειδης
-
13 Τυδή
-
14 Τυδῆ
-
15 Τυδήα
-
16 Τυδῆα
-
17 Τυδήι
-
18 Τυδῆι
-
19 Τυδήος
-
20 Τυδῆος
- 1
- 2
См. также в других словарях:
Τυδεύς — Τῡδεύς , Τυδεύς Tydeus masc nom sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
Τυδεύς (-έας) — Μυθολογικό πρόσωπο, γιος του Οινέα, βασιλιά της Καλυδώνας, και της Περίβοιας, πατέρας του Διομήδη. Επειδή, στη διάρκεια ενός κυνηγιού σκότωσε άθελά του τον θείο του Άλκαθρο, ή, κατά άλλη εκδοχή, τον θείο του Μέλανα και τους γιους του, αναγκάστηκε … Dictionary of Greek
Тидей — (Tydeus, Τυδεύς). Сын калидонского царя Ойнея, отец Диомеда, греческого героя, сражавшегося под Троей. Поэтому Диомед нередко называется Тидидом. (Источник: «Краткий словарь мифологии и древностей». М.Корш. Санкт Петербург, издание А. С. Суворина … Энциклопедия мифологии
Τυδέως — Τῡδέω̆ς , Τυδεύς Tydeus masc gen sg Τῡδέως , Τυδεύς Tydeus masc nom sg (epic ionic) … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
студа — холод , арханг., студь ж. – то же, с. в. р. (Даль), студель ж., псковск. (Даль), стыдь – то же, моск., ряз., воронежск., тамб. (Даль), студ срам, поругание , церк. (Даль), также простуда, цслав. студъ, студь ж. холод , ст. слав. стоудъ αἰσχύνη… … Этимологический словарь русского языка Макса Фасмера
Tydeus — In Greek mythology, Tydeus (Greek: Τυδεύς) was the father of Diomedes and husband of Deipyle. He was a son of Oeneus and either Periboea, Oeneus s second wife, or Gorge, Oeneus s daughter. He was one of the Seven Against Thebes; during the battle … Wikipedia
Тидей — (Tydeus, Τυδεύς) сын калидонского царя Ойнея, отец Диомеда, один из союзников Полиника в походе против Фив. Убив во время охоты своего брата, Т. бежал в Аргос к Адрасту, который очистил его от преступления и отдал за него дочь свою Деифилу. Затем … Энциклопедический словарь Ф.А. Брокгауза и И.А. Ефрона
Tydeus — und Ismene, korinthische schwarzfigurige Amphora, um 560 v. Chr., Louvre (E 640) Tydeus (griechisch Τυδεύς) ist in der griechischen Mythologie der Sohn des Oineus, dem König von Kalydon. Als … Deutsch Wikipedia
Tydee — Tydée Tydée et Ismène, amphore corinthienne à figures noires, v. 560 av. J. C., musée du Louvre (E 640) Dans la mythologie grecque, Tydée (en grec ancien Τυδεύς / … Wikipédia en Français
Tydée — et Ismène, amphore corinthienne à figures noires, v. 560 av. J. C., musée du Louvre (E 640) Dans la mythologie grecque, Tydée (en grec ancien Τυδεύς / T … Wikipédia en Français
ТИДЕЙ — • Tydeus, Τυδεύς, сын Ойнея и Перибои (Горги, Алфеи). Убив дядю (Мелана, Ликопея, Алкафоя) или сыновей Мелана, которые восстали против Ойнея, или брата своего Оления, Т. должен был бежать из Калидона и пришел в Аргос к Адрасту,… … Реальный словарь классических древностей