-
21 γῡρός
γῡρός (entstanden aus γυαρός, verwandt γύης, γύαλον, γυῖα), gebogen, rund; Hom. einmal, Odyss. 19, 246 γυρὸς ἐν ὤμοισιν, rund in den Schultern, von runden Schultern, schwerlich tadelnd = bucklig; – sp. D.; γυρὰ νῶτα σφαίρας Synes. 1 ( App. 92); γυρὰ χελιδὼν οἰκία πλάσσει Antip. Sid. 37 (X, 2); κέρας ταύρου Eryc. 3 (VI, 255); κόνις, Grabhügel, Apollonds. 29 (VII, 180); Ael. H. A. 14, 8 ὀδόντες; vgl. 4, 34.
-
22 μαψίδιος
μαψίδιος, auch 2 Endgn, thöricht, leichtsinnig, unbedachtsam; μαψίδιον ἔχει φάτιν, Eur. Hel. 259; Theocr. 25, 188; μαψιδίη κόνις, Agath. 39 (VII, 602). Bei Hom. nur im adv. μαψιδίως, ohne Grund, Od. 7, 310, ohne Plan u. Zweck, 3, 72. 9, 253, frecher Weise, frevelhaft, Il. 5, 374 Od. 14, 365 u. öfter; auch = in den Tag hinein, ohne Ueberlegung, wie μάψ, εἰλαπινάζουσιν πίνουσί τε αἴ. ϑοπα οἶνον, 17, 536.
-
23 διᾱκονος
διᾱκονος, ὁ, ion. διήκονος, der Diener, Bediente; τυράννου Aesch. Prom. 944; Soph. Phil. 497 = Bote; Her. 4, 71; Thuc. 1, 133; πόλεως, Plat. Gorg. 517 b, u. sonst bei Sp.; bes. = bei Tisch aufwartend, Ath. VII, 291 f; N. T.; ἡ δ., Dienerin, Dem. 24, 197; auch adj., ἐπιστήμη, Plat. Polit. 290 c Dah. auch compar., Φρὺξ ἀνὴρ πλαγεὶς ἀμείνων καὶ διακονέστερος, Epicharm. bei Suid. – Nach Buttm. Lexil. I, 219 von διήκω, διάκω, womit διώκω zu vgl., eilen, verwandt mit διάκτορος. Gegen die Ableitung der Alten von διὰ – κόνις. in stäubender Hast laufend, od. in Staub arbeitend, ist die Prosodie.
-
24 δακρυόεις
δακρυόεις, εσσα, εν, thränenreich: – a) weinend, Thränen vergießend, von Menschen: δακρυόεις πάις Iliad. 22, 499; δακρ υόεσσα κούρη Iliad. 16, 10; δακρυόεντες ἑταῐροι Odyss. 10, 415; δακρυόεσσαι Νηρηίδες Iliad. 18, 66. – Odyss. 4, 801 γόοιο δακρυόεντος; Iliad. 6. 484 δακρυόεν γελάσασα. durch Thränen lächelnd. – Auch Folgende, z. B. Eur. Phoen. 323. – b) Thränen verursachend, Weinen erregend: πόλεμον δακρυόεντα Iliad. 5, 737; μάχης δακρυοέσσης Iliad. 13, 765; ἰῶκα δακρυόεσσαν Iliad. 11, 601. – Folgende: ἄλγεα Hes. Th. 227; πεύκη Ἰλίῳ δ., die Ilios Thränen brachte, Eur. Hel. 234; κόνις, δόμος, Anth. (App. 9, 35. 260).
-
25 βαθυ-σκαφής
βαθυ-σκαφής, κόνις, tiefgegraben, Soph. El. 435.
-
26 δίψιος
δίψιος, α, ον (auch 2 Endungen, Nic. Th. 147), durstig. Gew. übertr. von leblosen Dingen, dürr, trocken; κόνις Aesch. Ag. 481; Soph. Ant. 426; χϑών Eur. Alc. 563; δίψιον πῠρ ϑεοῦ, Hitze, Rhes 417; Aesch. sagt ἐξ ὀμμάτων δὲ δίψιοι πίπτουσί μοι σταγόνες Ch. 183, wo man unnöthig διψίων geändert hat, auch nicht an Hes. Glosse δίψιον, βλαπτικόν zu denken braucht; δ. σήψ Nic. Th. 147 = διψάς, Schlange.
-
27 αὐχμός
αὐχμός, ὁ, 1) Trockenheit, Dürre, Her. 1, 13. 4, 198; Ar. Nubb. 1104, entgeggstzt ἐπομβρία; Unfruchtbarkeit; übertr., σοφίας Plat. Men. 70 c; im plur. Thuc. 1, 23 Isocr. 9, 14. 11, 13; Plut. Num. 13. – 2) das Aussehen der von der Dürre geborstenen od. staubigen Erde, übh. Schmutz, verwildertes Ansehen, αὐχμὸς καὶ κόνις Plat. Rep. X, 614 d; Armuth, τινός Ar. Plut. 839.
-
28 αἰθέριος
αἰθέριος, α, ον (Arist. mund. 2 ἡ αἰϑέριος φύσις), ätherisch, κόνις, zum Himmel sich erhebender Staub, Aesch. Spt. 81; νεφέλαι Soph. O. C. 1084; νέφος Ar. Av. 776; oft Eur., αἰϑερία ἀνέπτα, zum Aether; πάλλε πόδ' αἰϑέριον Tr. 325; αἰϑερία πέτρα Suppl. 989, der hohe Fels; Sp. D. Seltener in Prosa, Tim. Locr. 96 c; πῠρ Plut. Lys. 12; ὕδωρ aqu. etign. 3.
-
29 ἀρτί-σκαπτος
ἀρτί-σκαπτος, κόνις, eben gegraben, Heraclid. 1 (VII, 465).
-
30 ἀμφι-δαίω
ἀμφι-δαίω, Hom. Iliad. 6, 329 ἀυτή τε πτόλεμός τε ἄστυ τόδ' ἀμφιδέδηε, ist um diese Stadt entbrannt; 12, 35 τότε δ' ἀμφὶ μάχη ἐνοπή τε δεδήει τεῖχος ἐύδμητον; – ähnl. νέφος δυςμενέων Ap. Rh. 4, 397; κόνις δέ σφ' ἀμφιδεδήει Hes. Sc. 62.
-
31 ἀμφι-μέλαινα
ἀμφι-μέλαινα, Hom. nur φρένες ἀμφιμέλαιναι, fünfmal, μένεος πίμπλαντο Il. 1, 103 Od. 4, 661, ἀλκῆς καὶ σϑένεος πλῆτο φρένας ἀμφ. Il. 17, 499, ἄχος πύκασε φρένας ἀμφ. 17, 83, ϑάρσευς πλῆσε φρένας 17, 573; Bedtg unsicher; eigentl. = ringsum schwarz; wahrscheinl. = dicht behaart, wie λάσιον κῆρ, λάσιαι φρένες; – κόνις Theodorid. 15 (VII, 738), Asche.
-
32 ἀνα-σπάω
ἀνα-σπάω (s. σπάω), p. auch ἀνσπάω, in die Höhe ziehen, ὀφρῦς, μέτωπον, die Augenbrauen, Stirn hoch ziehen, eine vornehme, ernsthafte Miene machen, Ar. Ach. 1038 Equ. 629; vgl. Xen. Conv. 5, 10. Dah. λόγους ἀνασπᾶν τινι, Soph. Ai. 295, prahlerische Reden; anders ἀνασπᾶν γνωμίδιον B. A. 6, 5, κωμικῶς, οἷον ἐκ βυϑοῦ διανοίας ἄγειν, wie Men. bei Suid. πόϑεν τούτους ἀνεσπάκασιν – τοὺς λόγους, vgl. Wasser aus dem Brunnen ziehen, Thuc. 4, 97; τὴν βύβλον ἐκ τῶν ἑλέων Her. 2, 92; ein Schiffan's Land ziehen, Pind. P. 4, 27; Her. 4, 154. 7, 188 u. sonst; τὰς ἀγκύρας Pol. 5, 110; γεφύρας u. σανίδας τῆς γεφύρας 2, 32. 3, 66, Brücken aufziehen; πυλίδας, Thore öffnen, 5, 39; τύμβους, erbrechen, Eur. Med. 1381. – Med., ἐκ χροὸς ἀνεσπάσατο ἔγχος, er zog seine Lanze heraus, Il. 13, 574; Aesch. ὅταν αἷμ' ἀνασπάσῃ κόνις, wenn die Erde das Blut eingeschlürft hat, Eum. 617. – Intrans., bes. im med., sich davonmachen, abreisen, Sp.
-
33 ἀμαθύνω
ἀμαθύνω, in Staub verwandeln, Hom. einmal, Iliad. 9, 593 πόλιν δέ τε πῠρ ἀμαϑύνει, Scholl. Aristonic. ἀμαϑύνει: ὅτι ἄμαϑον ποιεῖ· οὕτως δὲ λέγει τὴν πεδιάσιμον κόνιν. ὁ δὲ Αἰσχύλος ἐπὶ τοῦ διαφϑείρειν ψιλῶς τέταχε, περὶ τοῠ Ἀκταίωνος λέγων »κύνες διημάϑυνον ἄνδρα δεσπότην (fr. 257 Herm.)«; vgl. Lehrs Aristarch. 128; – σάρκα ἐνὶ φλογί Theocr. 2, 26; χρόνῳ ἀμαϑύνεται ἦτορ Qu. Sm. 11, 250; H. h. Merc. 140 κόνις ἀμάϑυνεν ὀπωπάς, Staub bedeckte, verhüllte das Gesicht; Paul. Sil. 29 (V, 281) χαίτην ἀμάϑυνε.
-
34 ἀμάω
ἀμάω, mähen, Hom. viermal, Iliad. 18, 551 ἔριϑοι ἤμων ὀξείας δρεπάνας ἐν χερσὶν ἔχοντες; 24, 451 καϑύπερϑεν ἔρεψαν λαχνήεντ' ὄροφονλειμωνόϑεν ἀμήσαντες; Od. 9, 135 μάλα κεν βαϑὺ λήιον αἰεὶ εἰς ὥρας ἀμῷεν, v. l. Scholl. ἀμμοῷεν, Dindf. voluit aut ἀμμῷεν vcl ἀμόῳεν; med. Od. 9, 247 von der Käsebereitung ἥμισυ μὲν ϑρέψας λευκοῖο γάλακτος πλεκτοῖς ἐν ταλάροισιν ἀμησάμενος κατέϑηκεν, Scholl. erkl. συναγαγών u. geben die v. l. πονησάμενος; – τὸν σῖτον Her. 6, 28; ϑὲρος Ar. Equ. 392; nach Atticisten attisch für ϑερίζειν; übertr., erndten, sammeln, Aesch. Ag. 1014; καλῶς ἤμησαν, hatten Glück; ϑαλλὸν ἀμάσας Theocr. 11, 73; niedermetzeln im Kriege, Ἑλλάδος ἄγαμον στάχυν ἀμ. Ep Her. 21 (IX, 362); γονὰς ἤμησα γιγάντων ad. 591 (IX, 198); med. wie des act. erndten Hes. O. 775; 391 steht jetzt ἀμάαν für ἀμᾶσϑαι; κόνιν τινὶ ἀμήσασϑαι Hegesipp. 5 (VII, 446); auch akt. ἀμάσας κρατὸς ὕπερϑε κόνιν Ant. Sid 99 (VII, 241), Sand zum Grabhügel aufhäufen, bestatten. Hierauf bezieht man Soph. Ant. 599 κατ' αὖ νιν φοινία ϑεῶν τῶν νερτέρων ἀμᾷ κόνις. sie bedeckt.
-
35 ἁλιῤ-ῥόθιος
ἁλιῤ-ῥόθιος, α, ον, meerbrausend, κόνις, Sand am brausenden M., Ant. Sid. 68 (VII, 6); ναῦς Diod. 16 (VII, 624); aber Orph. H. 24, 8 νύμφαι ἁλιῤῥόϑιοι u. Arg. 1298 ἁλιῤῥόϑιος ϑάλασσα.
-
36 ἄν-αυδος
ἄν-αυδος ( αὐδή), 1) sprachlos, Od. 5, 456; ἶσος ἀναύδῳ, stumm, 10, 378; ἄν. ἄγγελος κόνις Aesch. Spt. 82 u. öfter; aber χαλινῶν μένος, verstummen machend, Ag. 229; auch sonst bei Tragg. u. sp. D., auch Plut. – 2) unaussprechlich, schrecklich, ἔργον Soph. Ai. 927. – Adv. ἀναύδως, Ios.
-
37 ἐπ-αχνιδία
ἐπ-αχνιδία κόνις, auf der Oberfläche angeflogen, angestäubt, Zon. 6 (IX, 556).
-
38 ἔπ-ειμι
ἔπ-ειμι, ἐπεῖναι (s. εἰμί), dabei, daran, darauf sein; ἀχλὺν ἀπ' ὀφϑαλμῶν ἕλον, ἣ πρὶν ἐπῆεν Il. 5, 127, die auf den Augen lag; λεπτοτάτη δ ἐπέην ῥινὸς βοός 20, 276, über dem Schilde; κώπη δ' ἐλέφαντος ἐπῆεν, ein Griff war daran, Od. 21, 7; κάρη ὤμοισιν ἐπείη Il. 2, 259; σῆμα δ' οὐκ ἐπῆν κύκλῳ, auf dem Schilde, Aesch. Spt. 573; πόϑεν τοῦτ' ἐπῆν στύγος στρατῷ Ag. 533; ποινὰ γὰρ ἐπέσται Eum. 514, die Strafe wird folgen; μελέτη δ' ἔπεστι παντί Anacr. 59, 3; λεπτὴ δ' ἐπῆν κόνις Soph. Ant. 256; ἔπεισι τοῖς λύχνοις μύκητες Ar. Vesp. 262; γέφυρα ἐπῆν Xen. An. 1, 2, 5; ἐπὶ ταῖς πλείσταις οἰκίαις τύρσεις ἐπῆσαν 4, 4, 2; ὄρος ἔπεστι ἐπὶ τῇ ἐσχατιᾷ Dem. 42, 5; ἐπὶ τοῦ καταστρώματος ἐπεόντων συχνῶν Περσέων Her. 8, 118; τἀπὶ τοῦ πίνακος τραγήματα ἐπόντα Ar. Plut. 997; aber ἐπὶ τῷ ποταμῷ πύλαι ἔπεισι Her. 5, 52 u. χιλιάδες τε ἔπεισι ἐπὶ ταύτῃσι ἑπτά = kommen noch dazu, u. außerdem noch 7000 Mann, 7, 184. – Darüber gesetzt sein, vorstehen, τίς δὲ ποιμάνωρ ἔπεστι; Aesch. Pers. 237; καί σφι ἐπῆν στρατηγός Her. 8, 71; ἔπεστί σφι δεσπότης ὁ νόμος 7, 104. Auch οἷσιν ἐπέσται κράτος, bei denen die Macht sein wird, H. h. Cer. 150. – Womit verbunden sein, wie oben ποινά, so νυνὶ πλεῖ· κέρδος ἐπέσται, es wird Gewinn dabei sein, Ar. Av. 597; τίς μοι ἔτ' οὖν τέρψις ἐπέσται Soph. Ai. 1206; τῷ ταῦτα ποιοῦντι χάρις ἔπε στι Plat. Conv. 183 b; οὔτε τις τάξις οὐδὲ ἀνάγκη ἔπεστιν αὐτοῦ τῷ βίῳ Rep. VIII, 561 d, wie X, 597 c; φόβος, κίν- δυνος ἔπεστι, Dem. 21, 9; τιμωρίαι ἐπέστωσαν, Strafe soll darauf gesetzt sein, Plat. Legg. XII, 943 d. – Von der Zeit, zukünftig sein, bevorstehen, γῆρας, Hes. O. 114; οἱ ἐπεσσόμενοι, die später leben werden, Theocr. 12, 11; Epigr. bei Aesch. 3, 184; – ἀλλ' ἔτι πού τις ἐπέσσεται, es wird wohl noch Einer übrig bleiben, Od. 4, 756.
-
39 ὡς-εί
ὡς-εί, oder ὡς εἰ, adv., wie wenn, als wenn, als ob; c. opt., bald verbunden geschrieben, Il. 11, 389. 467, aber nie bei Bekler, bald getrennt, Il. 22, 410 Od. 10, 416; ὡς εἴ τε 10, 420, u. ὡςεί τε Il. 2, 780 Od. 9, 314; Pind. P. 1, 44. 4, 112; – ὡςεί τε c. conj., Il. 9, 481; – ὡςεί τε c. indic., Il. 13, 492. – Bloße Vergleichung, wie, gleichwie, so wie, ὡςεί, absolut, Il. 16, 59 Od. 7, 36. 19, 39. 211; Hes. Sc. 290; ἀμπτᾶσα ὡςεὶ κόνις Aesch. Suppl. 763; Soph. El. 227 Ant. 649; – c. part., gleichsam, gleich als ob, Il. 5, 374, H. h. Cer. 238, Hes. Sc. 194. 198; ὡςεί τε absol. Il. 11, 474. 19, 366 Od. 14, 254. 17, 111; ὡςεί περ c. part. Hes. Sc. 189 u. Sp., wie Theocr. 25, 163; ὡςεί πέρ τε absolut H. h. Cer. 215. – Bei Zahlenbestimmungen, ungefähr, Xen. Hell. 1, 2,9. 2, 4,25.
-
40 cinis
cinis, eris, Abl. ere u. erī, m., selten f. (vgl. κόνις), die Asche übh. (während favilla die dünne, leicht verfliegende Asche, besond. wenn sie noch glimmt; vgl. Plin. 19, 19 corporis favillam ab reliquo separant cinere; u. Suet. Tib. 74 cinis e favilla et carbonibus ad calfaciendum triclinium illatis exstinctus et iam diu frigidus exarsit repente), I) eig.: A) im allg.: in lignis si flamma latet fumusque cinisque, Lucr.: c. lixivius, Plin., od. c. lixivia, Col., ausgelaugte Asche, Lauge: in cinerem dilabi, in A. zerfallen, zu A. werden, Hor. u. Lact. – Vom Gebrauch der Asche zum Scheuern der Gefäße ist das Sprichwort hergenommen: huius sermo haud cinerem quaeritat, Asche (Lauge) braucht ihre R. nicht (= sie ist nett, höflich), Plaut. mil. 1000. – B) insbes.: 1) Asche verbrannter Leichname, Sing., c. mortui, Cic.: c. atque ossa alcis, Cic.: Plur., patroni cineres, Quint.: c. matris, Hor. – poet., cedo invidiae, dummodo absolvar cinis, nach meinem Tode, Phaedr.: post cinerem, nach Verbrennung des Leichnams, Ov. – 2) der Aschenhaufe, die Trümmer eingeäscherter, verwüsteter Städte usw., patria e cinis, Cornif. rhet., od. cineres, Verg.: in cinere deflagrati imperii, Cic. Cat. 4, 12: in od. ad cinerem collabi, Val. Max. 5, 3, 2. Arnob. 3, 23. – II) übtr., als Bild der Zerstörung, Vernichtung: si aurum, si argentumst, omne id ut fiat cinis, zu Asche werde,————Plaut. rud. 1257: in cinerem vertere, Tibull. u. Ov., od. in cinerem (cineres) dare, Sen. poët., in Asche verwandeln = zunichte machen, vernichten: in fumum et cinerem vertere alqd, (Erworbenes) in Rauch u. Asche verwandeln = durchbringen, Hor. Troia virûm atque virtutum omnium acerba cinis, das Grab, Catull. – ⇒ Nbf. ciner, nach Prisc. 5, 42 u. 6, 65; u. cinus, neutr., Itala Iudith 9, 1 (Akk. Sing. cinus). Gromm. vet. 308, 3 (Akk. Sing. cinus). – cinis als fem., Calv. fr. bei Charis. 101, 11 (vgl. Non. 198, 11 sqq.). Lucr. 4, 924 (926). Catull. 68, 90; 101, 4. Scrib. 216. Ser. Samm. 379. Auson. parent. 29, 3. p. 54 Schenkl. Apul. met. 9, 12. Carm. epigr. 1054, 2 u. (im Plur.) Corp. inscr. Lat. 6, 8431, 8 u. 10, 4142, 3. Vgl. Neue-Wagener Formenl.3 Bd. 1. S. 978.
См. также в других словарях:
κονίς — κονίς, ίδος, ἡ (ΑΜ) βλ. κόνιδα … Dictionary of Greek
κονίς — eggs of lice fem nom sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
κόνις — η (ΑM κόνις, ιος, Α αττ. τ. εως και εος) σκόνη («κόνις δὲ σφ ἀμφιδεδήει κοπτομένη πλεκτοῑσιν ὑφ ἅρμασι και ποσὶν ἵππων», Ησίοδ.) νεοελλ. (τεχνολ. μεταλργ.) στερεά ουσία που έχει λειοτριβηθεί ή αλεστεί και βρίσκεται σε λεπτότατο διαμερισμό αρχ. 1 … Dictionary of Greek
κόνις — κόνῑς , κόνις dust fem acc pl (epic doric ionic aeolic) κόνις dust fem nom sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
‘΄Οσα ψάμαθός τε κόνις τε. — См. Песка морского … Большой толково-фразеологический словарь Михельсона (оригинальная орфография)
κόνει — κόνις dust fem nom/voc/acc dual (attic epic) κόνεϊ , κόνις dust fem dat sg (epic) κόνις dust fem dat sg (attic ionic) κονέω raise dust pres imperat act 2nd sg (attic epic) κονέω raise dust imperf ind act 3rd sg (attic epic) … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
κόνεις — κόνις dust fem nom/voc pl (attic epic) κόνις dust fem nom/acc pl (attic) κονέω raise dust imperf ind act 2nd sg (attic epic) … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
κόνι — κόνις dust fem voc sg κόνῑ , κόνις dust fem dat sg (epic doric ionic aeolic) … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
κονίδας — κονίς eggs of lice fem acc pl … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
κονίδες — κονίς eggs of lice fem nom/voc pl … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
κονίδων — κονίς eggs of lice fem gen pl … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)