-
1 θρᾱνῖτις
-
2 θρᾱνῖτις
θρᾱνῖτις, ιδος, ἡ, κῶπαι, die längsten auf der Triere -
3 θρανίτης
A rower on the topmost of the three benches in a trireme, Th.6.31, Ar.Ach. 162, cf. Sch.Ar.Ra. 1106.Greek-English dictionary (Αγγλικά Ελληνικά-λεξικό) > θρανίτης
-
4 θρᾶνος
Grammatical information: m.Meaning: `bench, supporting beams' (Att. a. hell. inschr., Ar.).Dialectal forms: Myc. ta-ra-nu.Derivatives: Diminutive θρανίον `id.' (Ar.) with θρανίδιον (Ar.); θρανίτης `rower of the upper of the three rows' (Th., Ar.; s. Morrison Class. Quart. 41, 128ff.), f. θρανῖτις ( κώπη; Attica), with θρανιτικός (Callix.); θρανίας m. (Marcell. Sid.), θρᾶνις or - ίς (Xenokr.) = ξιφίας, `swordfish', after the form of the upper jaw, cf. Thompson Fishes s. v. Denominative verb θρανεύω `to stretch to the tanner's board' (Ar. Eq. 369; θρανεύεται συντρίβεται H.) with ἀθράνευτον ἄστρωτον H. (= E. Fr. 569); to συν-θρανόω, θρανύσσω s. v. - Beside it θρῆνυς, - υος m. `footstool' (Hom.; cf. Hermann Gött. Nachr. 1943, 8; Chantraine Formation 118; improbable Benveniste Origines 56), with secondary κ-enlargement (Chantraine 383, Schwyzer 496 n. 6) θρῆνυξ, - υκος (Euph.), θρᾶνυξ (Corinn.).Origin: PG [a word of Pre-Greek origin]Etymology: If νο- or. νυ- is a suffix, we can connect the aor. inf. θρή-σασθαι (only Philet. 14 [IV-IIIa]: θρήσασθαι πλατάνῳ γ\<ρ\> αίῃ ὕπο), usually rendered with `sit down'. But the original meaning must rather have been `support oneself (on)' v.t., if the word is cognate with θρόνος; θρᾶνος, θρῆνυς then "the support, the bearer". This analysis however is quite doubtful. The word is no doubt a Pre-Greek word.Page in Frisk: 1,678-679Greek-English etymological dictionary (Ελληνικά-Αγγλικά ετυμολογική λεξικό) > θρᾶνος
См. также в других словарях:
θρανίτης — θρανίτης, ό, θηλ. θρανῑτις (Α) [θράνος] 1. κωπηλάτης τριήρους στην ανώτατη από τις τρεις σειρές κωπηλατών 2. ως επίθ. αυτός που αναφέρεται στην ανώτατη σειρά τών θρανίων 3. φρ. «θρανῑτις κώπη» το κουπί τού κωπηλάτη τής ανώτατης σειράς τής… … Dictionary of Greek
-ίτιδα — (ΑΜ ῑτις) κατάλ. θηλ. ουσ. τής Ελληνικής, επαυξημένη μορφή τής κατάλ. τις ( ι τις), που σχηματίστηκε κατά την κατάλ. αρσενικών ίτης*. Τα ουσ. σε ιτις στην Αρχαία Ελληνική δεν χρησιμοποιούνταν μόνο ως θηλ. αντίστοιχων αρσενικών σε ίτης (πρβλ.… … Dictionary of Greek
