-
1 δικαιωσις
- εως ἥ1) (справедливая) оценка, определениеτῇ δικαιώσει Thuc. — по (своему) усмотрению, произвольно
2) законное требование, претензия, жалоба Thuc.3) предписание Thuc., Plut.4) законное основание, довод5) наказание, кара Thuc., Plut.6) оправдание NT. -
2 δικαίωσις
δικαίωσις, ἡ, das Gerechtmachen; – a) sowohl die gerichtliche Vertheidigung, Lys. bei Harpocr., der es δικαιολογία erkl., als die Verurtheilung, Bestrafung, Thuc. 8, 66; ὑπὸ ϑεοῠ Plut. def. or. 21; Dio Cass. 40, 43. – b) gerechte Forderung, Rechtsgrund; Lys. 9, 8; Ansprüche, Thuc. 1, 141; Plut. Dem. 18. – c) übh. Ansicht vom Recht, D. Hal. 3, 10 u. öfter, wie Thuc. 3, 82, τὴν εἰωϑυῖαν ἀξίωσιν τῶν ὀνομάτων ἐς τὰ ἔργα ἀντήλλαξαν τῇ δικαιώσει, wo man es »Gutdünken«, »Willkür« übersetzt.
-
3 δικαίωσις
δικαίωσιςsetting right: fem nom sg -
4 δικαίωσις
δικαίωσις, ἡ, das Gerechtmachen; (a) sowohl die gerichtliche Verteidigung als die Verurteilung, Bestrafung. (b) gerechte Forderung, Rechtsgrund; Ansprüche. (c) übh. Ansicht vom Recht; τὴν εἰωϑυῖαν ἀξίωσιν τῶν ὀνομάτων ἐς τὰ ἔργα ἀντήλλαξαν τῇ δικαιώσει, wo man es »Gutdünken«, »Willkür« übersetzt -
5 δικαίωσις
δικαίωσις, εως, ἡ justification, vindication, acquittal (so Thu. et al.; Lev 24:22 and Sym. Ps 34:23; PsSol 3:3) as a process as well as its result διὰ τὴν δ. Ro 4:25 (s. DSharp, ET 39, 1928, 87–90). εἰς δ. ζωῆς acquittal that brings life 5:18.—DELG s.v. δίκη. TW. Spicq. -
6 δικαίωσις
{сущ., 2}оправдание, провозглашение праведным, признание праведным, признание или провозглашение невиновным, т.е. не заслуживающим наказания (Рим. 4:25; 5:18).Синонимы: 1343 ( δικαιοσύνη), 1345 ( δικαίωμα). LXX: 4941 (טָפּשְׁמִ).*▲ ключ.сл.Греческо-русский лексикон Нового Завета с номерами Стронга и греческой Симфонией > δικαίωσις
-
7 δικαίωσις
{сущ., 2}оправдание, провозглашение праведным, признание праведным, признание или провозглашение невиновным, т.е. не заслуживающим наказания (Рим. 4:25; 5:18).Синонимы: 1343 ( δικαιοσύνη), 1345 ( δικαίωμα). LXX: 4941 (טָפּשְׁמִ).*▲ ключ.сл.Греческо-русский лексикон Нового Завета с номерами Стронга и греческой Симфонией > δικαίωσις
-
8 δικαίωσις
оправдание, провозглашение праведным, признание праведным, признание или провозглашение невиновным, т.е. не заслуживающим наказания; LXX: (מִשְׂפָּט); син. δικαιοσύνη, δικαίωμα.Ελληνικά-Ρωσικά λεξικό στα κείμενα της Καινής Διαθήκης (Греческо-русский словарь к текстам Нового Завета) > δικαίωσις
-
9 δικαίωσις
-εως + ἡ N 3 1-0-0-0-2=3 Lv 24,22; Sir 10,29; PSal 3,3justification, judgement of what is right; see δικαιοσύνηCf. SPICQ 1982, 148-149; →NIDNTT; TWNT -
10 δικαίωσις
A setting right, doing justice to: hence,1 condemnation, punishment, Th.8.66, D.C.40.43 (pl.), cj. in Plu.2.421d.2 plea of legal right, justification, Lys.9.8, cf. Harp.3 making or accounting righteous, justification, Ep.Rom.4.25, etc.III judgement of what is right, ἀντήλλαξαν τῇ δικαιώσει altered at their will and pleasure, Th.3.82.Greek-English dictionary (Αγγλικά Ελληνικά-λεξικό) > δικαίωσις
-
11 δικαιώσει
δικαίωσιςsetting right: fem nom /voc /acc dual (attic epic)δικαιώσεϊ, δικαίωσιςsetting right: fem dat sg (epic)δικαίωσιςsetting right: fem dat sg (attic ionic)δικαιόωset right: aor subj act 3rd sg (epic)δικαιόωset right: fut ind mid 2nd sgδικαιόωset right: fut ind act 3rd sg -
12 δικαιώσεις
δικαίωσιςsetting right: fem nom /voc pl (attic epic)δικαίωσιςsetting right: fem nom /acc pl (attic)δικαιόωset right: aor subj act 2nd sg (epic)δικαιόωset right: fut ind act 2nd sg -
13 δικαιώσεσι
δικαίωσιςsetting right: fem dat pl -
14 δικαιώσεσιν
δικαίωσιςsetting right: fem dat pl -
15 δικαιώσηι
δικαίωσιςsetting right: fem dat sg (epic)δικαιώσῃ, δικαιόωset right: aor subj mid 2nd sgδικαιώσῃ, δικαιόωset right: aor subj act 3rd sgδικαιώσῃ, δικαιόωset right: fut ind mid 2nd sg -
16 δικαίωσιν
δικαίωσιςsetting right: fem acc sg -
17 Claim
v. trans.P. ἀντιποιεῖσθαι (gen.), μεταποιεῖσθαι (gen.), Ar. and P. προσποιεῖσθαι (acc. or gen.), ἀντιλαμβάνεσθαι (gen.); see Exact.Claim in return: P. ἀνταξιοῦν (acc.).Demand: see Demand.No one will claim the crown ( of sorrow) in her stead: V. οὐδεὶς στέφανον ἀνθαιρήσεται (Eur., Hec. 660).Profess: P. and V. ἐπαγγέλλεσθαι.Claim an estate ( at law): P. ἐπιδίζεσθαι κλήρου, ἀμφισβητεῖν κλήρου.Profess: P. and V. ἐπαγγέλλεσθαι.——————subs.Arrogation to oneself: P. προσποίησις, ἡ.Demand: P. and V. ἀξίωσις, ἡ, P. δικαίωμα, τό, δικαίωσις, ἡ.Claim to gratitude: P. ἀξίωσις χάριτος.Have a claim to nobility in one's personal appearance: V. τὴν ἀξίωσιν τῶν καλῶν τὸ σῶμʼ ἔχειν (Eur., frag.).Lay claim to: see v., claim.THEOGL. Giving my bride to another?CHO. Yes, to those that have a better claim.THEOGL. But who has a claim to what is mine?ΘΕΟ. τἀμὰ λεκτρʼ ἄλλῳ διδοῦσα;ΧΟ. τοῖς γε κυριωτέροις.ΘΕΟ. κύριος δὲ τῶν ἐμῶν τίς; (Eur., Hel. 1634.)'Tis a bold claim: V. μεγάς γʼ ὁ κόμπος (Eur., H.F. 1116).Just claim: P. and V. τὸ δίκαιον, P. δικαίωσις, ἡ, δικαίωμα, τό.Have claims on, deserve: P. and V. ἄξιος εἶναι (gen.).Claim to an estate ( at law): P. ἐπιδικασία (ἡ) κλήρου.Claim to half the inheritance: P. ἀμφισβήτησις (ἡ) τοῦ ἡμικληρίου (Dem. 1174).Abandon a claim: P. ἐκλιπεῖν ἀμφισβήτησιν (Dem. 1178).Thus I made good to you my claim: P. οὕτως ἐπεδικασάμην παρʼ ὑμῖν (Isae. 85).Rival claims to an estate: P. διαδικασία (ἡ) τοῦ κλήρου.Profession: P. ἐπάγγελμα, τό.Debt: Ar. and P. χρέος, τό, P. ὀφείλημα, τό.Woodhouse English-Greek dictionary. A vocabulary of the Attic language > Claim
-
18 iustificatio
iūstificātio, ōnis, f. (iustifico) = δικαίωσις, Gloss., die Rechtfertigung, Sing. u. Plur. bei Eccl.
-
19 πέλας
πέλας, adv., nahe, nahe daran; χριμφϑεὶς πέλας, Od. 10, 516 (nicht in der Il.); oft bei den Tragg., wie οἶμαί νιν αὐτῷ νῠν παραστατεῖν πέλας, Aesch. Spt. 651, πέλας μάρτυς πάρεστι, Eum. 633; – c. gen., der meist voransteht, Τηλεμάχου πέλας ἵστατο, Od. 15, 257; u. so gew. bei den Tragg., τάφου πέλας, Aesch. Pers. 670, u. sonst; ἰὼν πέλας μητρὸς πατρός τε, Soph. O. R. 782; Eur. Hec. 486 u. öfter; u. in Prosa, Her. 8, 39. 138; – c. dat., πέλας ἐμβόλῳ, Pind. Ol. 7, 18, wie σκάπτῳ πέλας, N. 11, 4, u. mit einer praepos., παρ' Εὐρώτᾳ πέλας, I. 1, 29; einzeln auch bei a. D., wie Aesch. ϑέλοιμ' ἂν ἤδη σοὶ πέλας ϑρόνους ἔχειν, Suppl. 205; – mit dem Artikel, ὁ πέλας, der Nahe, der Nachbar, aber gew. ganz allgemein, der Andere, ἀμείνων τοὺς πέλας φρενοῦν ἔφυς, Aesch. Prom. 335 Eum. 391; μήτ' ἐμέ, μήτε τούςδε τοὺς πέλας, Soph. O. C. 807, vgl. Ant. 475 Ai. 1130; πᾶς τις αὑτὸν τοῦ πέλας μᾶλλον φιλεῖ, Eur. Med. 86; Her. setzt τὰ τῶν πέλας den οἰκήϊα κακά entgegen, 7, 152, vgl. 3, 142; Thuc. 1, 32; δικαίωσις ἀπὸ τῶν ὁμοίων τοῖς πέλας ἐπιτασσομένη, 1, 141, öfter, u. Folgde.
-
20 δύναμαι
δύναμαι, können; 2. sing. indicat. praes. δύνασαι, Hom. Iliad. 1, 393. 16, 515 Odyss. 4, 374. 5, 25. 16, 256. 21. 171 Soph. Aj. 1164 Demosth. Mid. 207; statt δύνασαι in einigen Stellen bei Dichtern u. Sp. Prosa δύνῃ, δύνᾳ oder δύναι, wie statt ἐπί. στασαι Aeschyl. Eum. 86. 581 ἐπίστᾳ: Eurip. Hecub. 253 δρᾷς δ' οὐδὲν ἡμᾶς εὖ, κακῶς δ' ὅσον δύνῃ, kann auch ehr wohl conjunctiv. sein; Eurip. Andromach. 239 σὺ δ' οὐ λέγεις γε, δρᾷς δέ μ' εἰς ὅσον δύνῃ, kann auch sehr wohl conjunctiv. sein; Soph. Phil. 798 πῶς ἀεὶ καλούμενος οὕτω κατ' ἦμαρ οὐ δύνᾳ μολεῖν ποτε; vs. 849 ἀλλ' ὅτι δύνᾳ μάκιστον, κεῖνό μοι, κεῖνο λάϑρα ἐξιδοῠ ὅπως πράξεις; Theocrit. 10, 2 οὔτε τὸν ὄγμον ἄγειν ὀρϑὸν δύνᾳ ὡς τοπρὶν ἆγες; Aelian. V. H. 13, 31 σὺ μὲν γὰρ οὐδένα τῶν ἐμῶν δύνῃ ἀποσπάσαι; vgl. Scholl. Iliad. 14, 199 Odyss. 11, 221 Lobeck Phrynich. p. 359; 3. plural. δυνέαται Herodot. 2, 142; conjunctiv. δύνωμαι, 2. sing. δύνηαι Hom. Iliad. 6, 229, Tyrannio Properispom. δυνῆαι, »sowohl Aristarch als die Anderen« δύνηαι, s. Scholl. Herodian., Lehrs Aristarch. p. 309; δυνεώμεϑα Herodot. 4. 97, δυνέωνται 7, 163; optativ. δυναίμην; infin. δύνασϑαι, Scholl. Herodian. Iliad. 10, 67; imperfect. ἐδυνάμην, Att. ἠδυνάμην, nach Atticisten: ἐδύνασϑε Odyss. 21, 71; ἐδύναντο Iliad. 9, 551. 12, 417. 419. 432. 13, 552. 687. 15, 22. 406. 408. 416. 651. 16, 107. 18, 163 Odyss. 11, 264. 16, 35721, 184; δυνάμην Iliad. 19, 136 Odyss. 12, 232; δύνατο Iliad. 3, 451. 11, 120. 13, 436. 15, 617. 16, 141. 509. 19, 388. 21, 175. 22, 201. 23, 719. 720 Odyss. 10, 246. 19, 478. 21, 247. 24, 159. 170; δυνάμεσϑα Odyss. 9, 304. 12, 393; ἐδυνάμην Aristoph. Eccl. 316; ἐδύνω Xen. An. 1, 6, 7. 7, 5. 5; ἠδύνω Philippid. bei Athen. 15, 700 c; ἐδύνατο Herodot. 1, 10. 7, 134 Xen. Cyr. 7. 2, 4 Hell. 5, 4, 16; ἠδύνατο Xen. Hell. 2, 2, 9; ἠδύναντο Thuc. 7, 50; ἐδυνέατο Herodot. 4, 114; futur. δυνήσομαι; aorist. ἐδυνήϑην, Att. ἠδυνήϑην; bei Hom. kommt dieser aorist. nicht vor; ein anderer aorist. ἐδυνάσϑ ην wie von δυνάζω: Homer. ἐδυνάσϑη Iliad 23, 465 Odyss 5, 319, ἐδυνάσϑην Herodot. 2, 19, ἐδυνάσϑη Herodot. 2, 140, ἐδυνά-σϑησαν 7 106, δυνασϑῆναι 2, 110, ἐδυνάσϑη Pindar. Ol 1, 56. ἐδυνάσϑησαν Soph. O. R. 1212, ἐδυνάσϑην Eurip. Ion. 867, ἐδυνάσϑην Xen. Hell. 7, 3, 3, ἐδυνάσϑη Cyr. 1, 1, 5, δυνασϑῇ Hell. 2, 3, 33, δυνασϑείη An 7, 6, 20. δυνασϑῆναι Cyr. 4, 2, 12; ἠδυνάσϑης Jerem. 20, 7, ἠδυνάσϑη Marc 7, 24, vgl. Etymol. m. p 312, 10 καὶ ἀπὸ τοῠ δυνάζω ὁ μέλλων δυνάσω, ὁ παρακείμενος δεδύνακα, ὁ παϑητικὸς δεδύνασμαι, ἐδυνάσϑην καὶ Ἀττικῶς ἠδυνάσϑην; in derselben Bedeutung ein aorist. med. ἐδυνησὰμην: Homer. ἐδυνήσατο Iliad. 14, 33. 423, δυνήσατο Iliad. 5, 621. 13. 510. 607. 647 Odyss. 17, 303, δυνήσατο Arat. Phaenom. 375 Ep. ad. 618 (VII 148); sehr späte Prosa; perfect. δεδύνημαι: 2 sing. δεδύνησαι Antigon. Caryst. bei Athen. 8, 345 d; δεδυνήμεϑα Demosth. Phil. 1, 30, δεδύνηνται Demosth. Symmor. 1. – Bedeutung: 1) können, vermögen, im Stande sein, in Bezug auf die Außenwelt; von Hom. an überall; Gegensatz βούλεσϑαι Plat Hipp. mai. 301 c οὐχ οἷα βούλεταί τις, φασὶν ἄνϑρωποι ἑκάστοτε παροιμιαζόμενοι, ἀλλ' οἷα δύναται; gew. mit dem inf. praes. oder aor., selten mit dem inf. fut., εἰ σέ γε πείσειν δυνησόμεϑα Soph. Phil. 1380; vgl. Lob. zu Phryn. p. 748. Häufig ist der inf. aus dem Zusammenhang zu ergänzen od. das Wort absolut gebraucht, ἀλλὰ σύ, εἰ δύνασαί γε, περίσχεο παιδός, wenn du anders kannst, Il. 1, 393; τανῠν δ' εὔπομπος (γενοῠ) εἰ δύναιο Soph. O. R 697; ἐγώ τοι ταῠτα μεταστήσω· δύναμαι γάρ Od. 4, 612; Τηλέμαχον δὲ σὺ πέμψον ἐπισταμένως – δύνασαι γάρ –, ὥς κε ἴκηται Od. 5, 25; τοίη γάρ οἱ πομπὸς ἅμ' ἔρχεται, ἥν τε καὶ ἄλλοι ἀνέρες ἠρήσαντο παρεστάμεναι – δύναται γάρ –, Παλλὰς Ἀϑηναίη Od. 4, 827; αὐτάρ τοι τόδε ἔργον Ἀϑηναίης ἀγελείης, ἥ τέ με τοῖον ἔϑηκεν, ὅπ ως ἐϑέλει – δύναται γάρ –, ἄλλοτε μὲν πτωχῷ ἐναλίγκιον κτἑ. Od. 16, 208; δύνασαι γάρ, δύναται γάρ, er kann es ja, Callim. Apoll. 29 Del. 226. – Mit dem acc., δύναται γὰρ ἅπαντα, er kann alles (thun), Od. 4, 237. 14, 445; ϑεοὶ δέ τε πάντα δύνανται Od. 10, 306; ὅσσον δύναμαι χερσίν τε ποσίν τε, wie viel ich mit Händen u. Füßen ausrichten kann, Il. 20, 360; μέγα δυνάμενος, der Großmöächtige. Od. 1, 276. Bei Lys. 24 steht ὁ δυνάμενος dem ἀδύνατος entgegen u. wird §. 4 τῷ σώματι δύνασϑαι, von gesundem starkem Körper sein, erkl.; vgl. Aesch. 2, 95, im Ggstz von ἀῤῤωστία, u. Xen. An. 4, 5, 11. 12. Aehnl. ὁ πλουτῶν καὶ δυνάμενος χρήμασι Lys. 6, 48. So wird bes. das partic. oft in der Bdtg des Vielvermögenden, Mächtigen, Angesehenen gebraucht; δυνάμενος παρ' αὐτῷ μέγιστον τῶν Περσέων Her. 7, 5; vgl. Thuc. 1, 33. 6, 39; δυνάμενοι ἐν τοῖς πρώτοις 4, 105; οἱ μέγιστον δυνάμενοι ἐν ταῖς πόλεσιν Plat. Phaedr. 257 d; οἱ δυνάμενοι ἐν ταῖς πόλεσι πράττειν Protag. 317 a; μάλιστα γὰρ δύνανται οἱ πλουσιώτατοι 326 b; οἱ τὸ μέγιστον δυνάμενοι Xen. An. 7, 6, 37; δυνάμενος τῷ τε πράττειν τῷ τε λέγειν Dem. 49, 9, u. so noch Sp., wie D. Cass. 44, 33. – Bei Superl. nach ὡς, ὅπως oder Relat. drückt es den höchstmöglichen Grad aus; ὡς ἐδυναμεϑα ἀρίστην, die beste, die wir konnten, die bestmögliche, Plat. Rep. IV, 434 e; ὅτι ἥξοι ἔχων ἱππέας ὡς ἂν δύνηται πλείστους Xen. An. 1, 6, 3; ὡς ἐδύνατο τάχιστα, so schnell wie möglich; προϑυμούμενος πρᾶξαι ὁπόσα πλεῖστα ἠδυνάμην Cyr. 5, 5, 26; δι' ἐπιμελείας ἧς ἐδύναντο πλείστης D. Hal. 1, 69, mit der möglichst großen Sorgfalt; vgl. οὕτως ὅπως δύναμαι, so gut wie ich vermag, Plat. Phaedr. 228 c; οὕτως ὅπως ἂν δυνώμεϑα Isocr. 14, 4; ὡς ἐδύνατο, wie er immer konnte, Xen. An. 2, 6, 2. 7, 2, 3. – 2) können, über sich gewinnen, im Stande sein, in Bezug auf den eigenen Willen, bes. mit der Negat., τῷ σε καὶ οὐ δύναμαι προλιπεῖν δύστηνον ἐόντα, ich kann es nicht über mich gewinnen, ich mag, kann nicht dich im Unglück verlassen, Od. 18, 331; οὐ δύναμαι βιοτεύειν Thuc. 1, 130 u. A. So auch in der Frage: τὸ δ' αὖ ξυνοικεῖν τῇδ' ὁμοῠ τίς ἂν γυνὴ δύναιτο; Soph. Tr. 846, wie auch Ant. 451 zu nehmen, οὐδὲ σϑένειν τοσοῦτον ᾠόμην τὰ σὰ κηρύγμαϑ' ὥστ' ἄγραπτα – ϑεῶν νόμιμα δύνασϑαι ϑνητὸν ὄνϑ' ὑπερδραμεῖν, daß ich die Sterbliche es über mich vermöchte; οὐ δύναμαι μὴ γελᾶν, d. i. ich muß lachen, Ar. Ran. 42. – 3) gelten, bedeuten, zunächst vom Gelde, ὁ σίγλος δύναται ἑπτὰ ὀβολοὺς καὶ ἡμιοβόλιον Ἀττικούς, macht aus, gilt 71/2 att. Obolen, Xen. An. 1, 5, 6; ὁ Κυζικηνὸς ἐδύνατο ἐκεῖ κη' δραχμάς Dem. 34, 23; vgl. Ael. V. H. 1, 22; dah. καὶ δύναται παρ' ἐκείνοις Ἀττικὸς ὀβολός, er gilt bei ihnen, Luc. de luct. 10. Aehnl. Her. τριηκόσιαι ἀνδρῶν γενεαὶ δυνέαται (betragen) μύρια ἔτεα 2, 142. Von Wörtern, bedeuten, wie B. A. p. 89 τί δύναται ἥδε ἡ λέξις; neben ὁ στατὴρ πόσους ὀβολοὺς δύναται; δύναται τὸ νεοδαμῶδες ἐλεύϑερον ἤδη εἶναι Thuc. 7, 58; vgl. Her. 2, 80. 4, 192; τὸ κολάζειν, τί ποτε δύναται; Plat. Prot. 324 a; τοῠτο γὰρ δύναται ὁ λόγος Euthyd. 286 c; τοῠτο δύνανται αἱ ἀγγελίαι, das haben die Botschaften zu bedeuten, Thuc. 6, 36; τί δύναται τὸ τριβώνιον; Ar. Plut. 842; ἦν δὲ αὕτη ἡ στρατηγία οὐδὲν ἄλλο δυναμένη ἢ ἀποφυγεῖν, sie hatte nichts anders zu bedeuten, war nichts als eine andere Art von Flucht, Xen. An. 2, 2, 13, womit Krüger Thuc. 1, 141 vergleicht: τὴν αὐτὴν δύναται δούλωσιν ἥτε μεγίστη καὶ ἐλαχίστη δικαίωσις; λόγους ὡς ἔργα δυναμένους, gleich Thaten, 6, 40; u. so noch Sp.; – in der Mathematik, ein Quadrat geben von Linien u. Zahlen, z. B. τριγώνου ὀρϑογωνίου ἡ τὴν ὀρϑὴν γωνίαν ὑποτείνουσα ἴσον δύναται ταῖς περιεχούσαις, die Hypot. giebt ein gleiches Quadrat, d. i. das Quadrat der Hypotenuse ist gleich den Quadraten der Katheten zusammengenommen, Ath. X, 418 f; vgl. Plat. Theaet. 147 e ff. – 4) imperf., δύναται, = δυνατόν ἐστι, es ist möglich, δύναται ἀρετὴν γενέσϑαι καὶ μένειν ἄϋλον Plut. de virt. mor. 1, wo man ἀρετή geändert hat; τοῖς Σπαρτιήτῃσι καλλιερῆσαι οὐκ ἐδύνατο, es sollten die Opfer für die Sp. nicht glücklich ausfallen, Her. 7, 134; vgl. 9, 45. – In δυναμένοιο braucht Hom. υ lang Od. 1, 276. 11, 414; eben so ἀνδρὸς μέγα δυναμένοιο Eiresion. in Vit. Homeri Pseudoherodot. 33; und Eigenname Δῡναμένη Iliad. 18, 43 Hes. Th. 248.
См. также в других словарях:
δικαίωσις — setting right fem nom sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
δικαιώσει — δικαίωσις setting right fem nom/voc/acc dual (attic epic) δικαιώσεϊ , δικαίωσις setting right fem dat sg (epic) δικαίωσις setting right fem dat sg (attic ionic) δικαιόω set right aor subj act 3rd sg (epic) δικαιόω set right fut ind mid 2nd sg… … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
δικαιώσεις — δικαίωσις setting right fem nom/voc pl (attic epic) δικαίωσις setting right fem nom/acc pl (attic) δικαιόω set right aor subj act 2nd sg (epic) δικαιόω set right fut ind act 2nd sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
δικαιώσεσι — δικαίωσις setting right fem dat pl … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
δικαιώσεσιν — δικαίωσις setting right fem dat pl … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
δικαιώσηι — δικαίωσις setting right fem dat sg (epic) δικαιώσῃ , δικαιόω set right aor subj mid 2nd sg δικαιώσῃ , δικαιόω set right aor subj act 3rd sg δικαιώσῃ , δικαιόω set right fut ind mid 2nd sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
δικαίωσιν — δικαίωσις setting right fem acc sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
Justification (theology) — The Harrowing of Hell as depicted by Fra Angelico Rising out of the Protestant Reformation, Justification is the chief article of faith describing God s act of declaring or making a sinner righteous through Christ s atoning sacrifice. The extent … Wikipedia
Erklärung zur Rechtfertigungslehre — Rechtfertigung ist ein zentraler Begriff der abendländischen Theologie innerhalb der Gnadenlehre. Die Blütezeit für die Jahrhunderte andauernde Kontroverse, was eine angemessene Rechtfertigungslehre zu vermitteln habe, datiert in die Zeit der… … Deutsch Wikipedia
Rechtfertigung (Theologie) — Rechtfertigung ist ein zentraler Begriff der christlichen Theologie innerhalb der Gnadenlehre. Die Rechtfertigungslehre fragt danach, was geschehen muss, damit das Verhältnis zwischen Mensch und Gott, das durch Sünden des Menschen belastet worden … Deutsch Wikipedia
Rechtfertigungslehre — Rechtfertigung ist ein zentraler Begriff der abendländischen Theologie innerhalb der Gnadenlehre. Die Blütezeit für die Jahrhunderte andauernde Kontroverse, was eine angemessene Rechtfertigungslehre zu vermitteln habe, datiert in die Zeit der… … Deutsch Wikipedia