Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

īnfīrmē

  • 1 infirme

    infirmē, adv. Aug. faiblement, avec faiblesse, timidement.
    * * *
    infirmē, adv. Aug. faiblement, avec faiblesse, timidement.
    * * *
        Infirme, Aduerbium. Cic. Debilement, Foiblement.
    \
        Infirme animatus. Cic. Qui n'ha pas grand courage.

    Dictionarium latinogallicum > infirme

  • 2 infirme

    īnfīrmē, Adv. (infirmus), a) ohne Halt, haltlos, ieiune et infirme dicere, Plin. ep. 1, 20, 21. – b) kleinmütig, tonitrua et fulgura paulo infirmius expavescebat, Suet. Aug. 90. – c) unzuverlässig, socii inf. animati, Cic. ep. 15, 1, 3.

    lateinisch-deutsches > infirme

  • 3 infirme

    īnfīrmē, Adv. (infirmus), a) ohne Halt, haltlos, ieiune et infirme dicere, Plin. ep. 1, 20, 21. – b) kleinmütig, tonitrua et fulgura paulo infirmius expavescebat, Suet. Aug. 90. – c) unzuverlässig, socii inf. animati, Cic. ep. 15, 1, 3.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > infirme

  • 4 infirme

    īnfirmē [ infirmus ]
    1) слабо, неосновательно ( dicere PJ)
    2) малодушно, робко
    aliquid paulo infirmius expavescere Su — чрезвычайно пугаться чего-л.
    3) ненадёжно, вяло (i. animatus C)

    Латинско-русский словарь > infirme

  • 5 īnfīrmē

        īnfīrmē adv.    [infirmus], faintly, slightly: animatus.
    * * *
    weakly, faintly; cravenly; not powerfully/effectively/dependably/soundly

    Latin-English dictionary > īnfīrmē

  • 6 infirme

    infirmē, adv., v. infirmus fin.

    Lewis & Short latin dictionary > infirme

  • 7 infirme

    weakly, faintly.

    Latin-English dictionary of medieval > infirme

  • 8 debilis

    dēbĭlis, e [de + habilis] [st2]1 [-] entamé, mutilé. [st2]2 [-] infirme, débile, faible; impotent, invalide. [st2]3 [-] boiteux, manchot. [st2]4 [-] au fig. faible, défectueux, incapable, défaillant.    - debile crus, Suet.: jambe paralysée.    - debile carpit iter, Stat.: il va d'un pas chancelant.    - membra metu debilia sunt, Ter.: je tremble de tout mon corps.    - plurimis stipendiis debilis miles, Plin. 7: un soldat épuisé par de très nombreuses campagnes.    - Claudius Sanctus effosso oculo dirus ore, ingenio debilior, Tac. H. 4: Claudius Sanctus, borgne, d'une physionomie affreuse, encore plus infirme d'esprit.    - superl. debilissimus, N.-Tir. 7, 67.
    * * *
    dēbĭlis, e [de + habilis] [st2]1 [-] entamé, mutilé. [st2]2 [-] infirme, débile, faible; impotent, invalide. [st2]3 [-] boiteux, manchot. [st2]4 [-] au fig. faible, défectueux, incapable, défaillant.    - debile crus, Suet.: jambe paralysée.    - debile carpit iter, Stat.: il va d'un pas chancelant.    - membra metu debilia sunt, Ter.: je tremble de tout mon corps.    - plurimis stipendiis debilis miles, Plin. 7: un soldat épuisé par de très nombreuses campagnes.    - Claudius Sanctus effosso oculo dirus ore, ingenio debilior, Tac. H. 4: Claudius Sanctus, borgne, d'une physionomie affreuse, encore plus infirme d'esprit.    - superl. debilissimus, N.-Tir. 7, 67.
    * * *
        Debilis, et hoc debile, pen. corr. Terent. Debile, Foible, Flouet.
    \
        Humero, lumbis, coxa debilis. Iuuenal. Ohié de, etc.
    \
        Mancus, et membris omnibus captus ac debilis. Cic. Ohié, ou prins, ou perclus de tous ses membres, Impotent.

    Dictionarium latinogallicum > debilis

  • 9 animatus

    [st1]1 [-] ănĭmātus, a, um: part. passé de animo. - [abcl][b]a - empli d'air. - [abcl]b - animé, vivifié, qui a reçu la vie. - [abcl]c - disposé moralement, (bien ou mal) intentionné. - [abcl]d - animé, courageux, plein de courage, déterminé, échauffé.[/b]    - animatus bene erga aliquem (in aliquem, circa aliquem): bien disposé à l'égard de qqn.    - animatus in necem alicujus, Macr S. 1, 11: disposé à tuer qqn.    - animatus facere, Plaut.: disposé à faire.    - animatus probe, Plaut.: plein de courage.    - infirme animatus, Cic.: faiblement déterminé, indécis. [st1]2 [-] ănĭmātŭs, ūs, m.: souffle vital, vie.    - animatu carere, Plin.: manquer de vie, être inanimé.
    * * *
    [st1]1 [-] ănĭmātus, a, um: part. passé de animo. - [abcl][b]a - empli d'air. - [abcl]b - animé, vivifié, qui a reçu la vie. - [abcl]c - disposé moralement, (bien ou mal) intentionné. - [abcl]d - animé, courageux, plein de courage, déterminé, échauffé.[/b]    - animatus bene erga aliquem (in aliquem, circa aliquem): bien disposé à l'égard de qqn.    - animatus in necem alicujus, Macr S. 1, 11: disposé à tuer qqn.    - animatus facere, Plaut.: disposé à faire.    - animatus probe, Plaut.: plein de courage.    - infirme animatus, Cic.: faiblement déterminé, indécis. [st1]2 [-] ănĭmātŭs, ūs, m.: souffle vital, vie.    - animatu carere, Plin.: manquer de vie, être inanimé.
    * * *
    I.
        Animatus, pen. prod. Participium. Cic. Qui ha ame et vie.
    II.
        Animatus, penul. prod. Nomen. Affectionné, soit en bien, soit en mal, Qui ha le vouloir, la fantasie, et le courage, Entalenté.
    \
        Infirme animatus. Cic. Qui n'ha pas grand courage.
    \
        Animatus erga vel in aliquem. Cic. Qui porte volunté bonne, ou mauvaise envers aucun, Bien ou mal entalenté envers aucun.
    \
        Male animatus erga aliquem. Sueto. Qui luy porte mauvais vouloir, Mal affecté à luy, Mal entalenté contre luy.
    \
        Si quid animatus est facere. Plaut. S'il ha vouloir de faire quelque chose, S'il ha talent, ou S'il est entalenté de faire, etc.

    Dictionarium latinogallicum > animatus

  • 10 infirmus

    infirmus, a, um [st2]1 [-] faible (de corps), débile, sans force, infirme, malade. [st2]1 [-] faible (d'esprit), pusillanime, timoré. [st2]2 [-] faible (en parl. des ch.), sans valeur, sans poids.    - infirmus animus: cœur pusillanime.    - infirmiores milites: les soldats les plus faibles.    - cum essent infirmi ad resistendum, Caes. B. C. 3, 9, 3: comme ils n'avaient pas la force de résister.    - infirma res ad probandum, Cic.: faible argument.
    * * *
    infirmus, a, um [st2]1 [-] faible (de corps), débile, sans force, infirme, malade. [st2]1 [-] faible (d'esprit), pusillanime, timoré. [st2]2 [-] faible (en parl. des ch.), sans valeur, sans poids.    - infirmus animus: cœur pusillanime.    - infirmiores milites: les soldats les plus faibles.    - cum essent infirmi ad resistendum, Caes. B. C. 3, 9, 3: comme ils n'avaient pas la force de résister.    - infirma res ad probandum, Cic.: faible argument.
    * * *
        Infirmus, Adiect. Cic. Debile, Foible, Qui n'est pas ferme, Infirme, Invalide, Debile, Foible.
    \
        Infirmus animus pueri. Terent. Legier et inconstant ou muable, et variable.
    \
        Leuissimae et infirmissimae causae. Cic. De tres petite valeur.
    \
        Infirmae nuptiae. Terent. Qui ne sont point de tenue et duree.
    \
        Infirma valetudo. Cic. Deshaittement de santé.

    Dictionarium latinogallicum > infirmus

  • 11 infirma

    in-firmus, a, um (post-class. infir-mis, e, Amm. 20, 6), adj., not strong, weak, feeble.
    I.
    Lit.:

    viribus infirmis,

    Cic. Verr. 2, 4, 43, § 95:

    valetudo,

    id. Brut. 48, 180:

    classis inops et infirma,

    id. Verr. 2, 5, 33, § 86:

    valetudo infirmissima,

    id. de Or. 1, 45. —Hence, infirm, indisposed, sick:

    sum admodum infirmus,

    Cic. Ac. 1, 4, 14; Plin. Ep. 7, 26:

    pecus,

    i. e. sheep, Ov. Ib. 44:

    lumen solis,

    weak, feeble, Luc. 5, 545:

    infirmior est panis ex polline,

    less nourishing, Cels. 2, 18:

    infirmissimus cibarius panis,

    id. ib.:

    saporis vinum,

    Col. 3, 7:

    infirmissimae arbores,

    Plin. 17, 24, 37, § 217:

    nervi,

    weak, id. 23, 2, 28, § 59:

    civitas exigua et infirma,

    Caes. B. G. 7, 17.—With ad:

    infirmi ad resistendum,

    Caes. B. C. 3, 9, 3:

    infirmior ad haec omnia,

    Plin. 36, 20, 37, § 145.—With adversus:

    fama, infirmissimum adversus viros fortes telum,

    Curt. 4, 14.— In neutr. pl. subst.: infirma, ōrum, the weak parts:

    lineae,

    Plin. 9, 43, 67, § 145.—
    II.
    Trop., weak in mind or character, superstitious, pusillanimous, inconstant, light-minded:

    tenuis atque infirmi haec animi videri,

    Caes. B. C. 1, 32:

    quippe minuti Semper et infirmi est animi voluptas ultio,

    Juv. 13, 190:

    sum paulo infirmior,

    Hor. S. 1, 9, 71:

    quorum concursu terrentur infirmiores,

    Caes. B. C. 1, 3, 5:

    homines infirmissimi,

    very uncertain, not to be depended on, Col. 3, 10, 6.—Of things, of no weight or consequence, weak, trivial, inconclusive:

    omnino ad probandum utraque res infirma et nugatoria est,

    Cic. Caecin. 23, 64:

    quod apud omnes leve et infirmum est,

    id. Rosc. Com. 2, 6:

    cautiones,

    id. Fam. 7, 18:

    infirmiore vinculo (amicitiae) contrahi,

    Liv. 7, 30, 2. —Hence, advv.
    A.
    Form infirmē.
    1.
    Weakly, faintly, not strongly, not very:

    infirme animatus,

    Cic. Fam. 15, 1, 3. — Of speech, feebly, without vigor of expression:

    jejune et infirme,

    Plin. Ep. 1, 20, 21.—
    2.
    Weak-mindedly, superstitiously:

    tonitrua et fulgura paulo infirmius expavescebat,

    Suet. Aug. 9. —
    B.
    Form infirmĭter, weakly, feebly, without energy:

    infirmiter invalideque dicere,

    Arn. 7, 250.

    Lewis & Short latin dictionary > infirma

  • 12 infirmus

    in-firmus, a, um (post-class. infir-mis, e, Amm. 20, 6), adj., not strong, weak, feeble.
    I.
    Lit.:

    viribus infirmis,

    Cic. Verr. 2, 4, 43, § 95:

    valetudo,

    id. Brut. 48, 180:

    classis inops et infirma,

    id. Verr. 2, 5, 33, § 86:

    valetudo infirmissima,

    id. de Or. 1, 45. —Hence, infirm, indisposed, sick:

    sum admodum infirmus,

    Cic. Ac. 1, 4, 14; Plin. Ep. 7, 26:

    pecus,

    i. e. sheep, Ov. Ib. 44:

    lumen solis,

    weak, feeble, Luc. 5, 545:

    infirmior est panis ex polline,

    less nourishing, Cels. 2, 18:

    infirmissimus cibarius panis,

    id. ib.:

    saporis vinum,

    Col. 3, 7:

    infirmissimae arbores,

    Plin. 17, 24, 37, § 217:

    nervi,

    weak, id. 23, 2, 28, § 59:

    civitas exigua et infirma,

    Caes. B. G. 7, 17.—With ad:

    infirmi ad resistendum,

    Caes. B. C. 3, 9, 3:

    infirmior ad haec omnia,

    Plin. 36, 20, 37, § 145.—With adversus:

    fama, infirmissimum adversus viros fortes telum,

    Curt. 4, 14.— In neutr. pl. subst.: infirma, ōrum, the weak parts:

    lineae,

    Plin. 9, 43, 67, § 145.—
    II.
    Trop., weak in mind or character, superstitious, pusillanimous, inconstant, light-minded:

    tenuis atque infirmi haec animi videri,

    Caes. B. C. 1, 32:

    quippe minuti Semper et infirmi est animi voluptas ultio,

    Juv. 13, 190:

    sum paulo infirmior,

    Hor. S. 1, 9, 71:

    quorum concursu terrentur infirmiores,

    Caes. B. C. 1, 3, 5:

    homines infirmissimi,

    very uncertain, not to be depended on, Col. 3, 10, 6.—Of things, of no weight or consequence, weak, trivial, inconclusive:

    omnino ad probandum utraque res infirma et nugatoria est,

    Cic. Caecin. 23, 64:

    quod apud omnes leve et infirmum est,

    id. Rosc. Com. 2, 6:

    cautiones,

    id. Fam. 7, 18:

    infirmiore vinculo (amicitiae) contrahi,

    Liv. 7, 30, 2. —Hence, advv.
    A.
    Form infirmē.
    1.
    Weakly, faintly, not strongly, not very:

    infirme animatus,

    Cic. Fam. 15, 1, 3. — Of speech, feebly, without vigor of expression:

    jejune et infirme,

    Plin. Ep. 1, 20, 21.—
    2.
    Weak-mindedly, superstitiously:

    tonitrua et fulgura paulo infirmius expavescebat,

    Suet. Aug. 9. —
    B.
    Form infirmĭter, weakly, feebly, without energy:

    infirmiter invalideque dicere,

    Arn. 7, 250.

    Lewis & Short latin dictionary > infirmus

  • 13 causarius

    causārĭus, a, um malade, infirme, invalide, réformé (soldat).
    * * *
    causārĭus, a, um malade, infirme, invalide, réformé (soldat).
    * * *
        Causarius. Adiectiuum. vt Causarii milites. Liu. Exonniez et excusez par maladie, ou autre encombrier.
    \
        Causaria missio. Vlpian. Congé donné à un homme de guerre à cause de telle exonnie.
    \
        Causarii, metaphoricôs, pro Valetudinariis. Plin. Maladifs, Gens essoinez, Gens escloppez, qui ne peuvent gaigner leur vie. Bud.

    Dictionarium latinogallicum > causarius

  • 14 animatus [1]

    1. animātus, a, um, PAdi. (v. animo), I) mit Atemversehen, a) übh., optume animati erant, Varr. sat. Men. 63. – b) beseelt (Ggstz. inanimus), anteponantur animata inanimis, Cic.: hoc sic dividam, ut dicam corpora omnia aut animata esse aut inanima, Sen. – v. Pflanzen, frisch erhalten, spartum, Plin. 19, 28: cachry, Scrib. 70: nasturtii semen, Scrib. 95. Marc. Emp. 16. – II) gesinnt, a) übh., moral. od. politisch so u. so gesinnt, gestimmt, infirme, Cic.: bene, Nep.: male, Gell.: Pompeius an. melius quam paratus, Cic. – m. erga u. Akk., Plaut. capt. 407. Cic. ad Att. 15, 12, 2. Suet. Vit. 7, 3 (wo: exercitus male animatus erga principem): m. in u. Akk., Cic. de amic. 57; Verr. 4, 151. Liv. 29, 17, 8. – b) mit Mut-, kriegerischem Sinn begabt, mutig, probe, Plaut. Bacch. 942: pariter, Lucr.; vgl. Lachm. Lucr. 1, 42. p. 78 sq.: cum sic animatum reges exercitum viderent, Iustin. – / Superl. animatissimus, Itin. Alex. 6 (13).

    lateinisch-deutsches > animatus [1]

  • 15 ieiune

    iēiūnē, Adv. (ieiunus), mager, trocken im Reden, ohne Saft und Kraft, de alqa re iei. et exiliter disputare, Cic.: iei. et infirme dicere, Plin. ep.: infecunde atque ieiune laudare, Gell.: haec dicuntur fortasse ieiunius, Cic. de fin. 3, 19.

    lateinisch-deutsches > ieiune

  • 16 invalide

    invalidē, Adv. (invalidus), schwach, wirkungslos, infirme invalideque dici, Arnob. 7, 45.

    lateinisch-deutsches > invalide

  • 17 robor

    c. robur.
    * * *
    c. robur.
    * * *
        Robor, vel Robur, roboris, pen. cor. n. g. Plin. Une espece de chesne tresdure, Rouvre.
    \
        Robur. Liu. Le lieu en la prison où les malfaicteurs estoyent enfermez.
    \
        Robur, per translationem. Cic. Une force de courage par laquelle on endure toutes adversitez.
    \
        Robur. Cic. Force de corps, ou corporelle.
    \
        Robur. Colum. Fermeté de toutes choses.
    \
        Expers roboris herba. Ouid. Infirme et debile.
    \
        Inuictum non ponebat pectore robur. Sil. Il ne perdoit point la force de courage, ains estoit tousjours ferme et constant.
    \
        Sumere robur corporibus. Liu. Prendre force.
    \
        Minus roboris subest illis aetatibus. Celsus. Telles aages sont moins fortes et robustes.
    \
        Tenere firmitatem et robus in virtute. Cic. Estre ferme et robuste en vertu.

    Dictionarium latinogallicum > robor

  • 18 animatus

    1. animātus, a, um, PAdi. (v. animo), I) mit Atemversehen, a) übh., optume animati erant, Varr. sat. Men. 63. – b) beseelt (Ggstz. inanimus), anteponantur animata inanimis, Cic.: hoc sic dividam, ut dicam corpora omnia aut animata esse aut inanima, Sen. – v. Pflanzen, frisch erhalten, spartum, Plin. 19, 28: cachry, Scrib. 70: nasturtii semen, Scrib. 95. Marc. Emp. 16. – II) gesinnt, a) übh., moral. od. politisch so u. so gesinnt, gestimmt, infirme, Cic.: bene, Nep.: male, Gell.: Pompeius an. melius quam paratus, Cic. – m. erga u. Akk., Plaut. capt. 407. Cic. ad Att. 15, 12, 2. Suet. Vit. 7, 3 (wo: exercitus male animatus erga principem): m. in u. Akk., Cic. de amic. 57; Verr. 4, 151. Liv. 29, 17, 8. – b) mit Mut-, kriegerischem Sinn begabt, mutig, probe, Plaut. Bacch. 942: pariter, Lucr.; vgl. Lachm. Lucr. 1, 42. p. 78 sq.: cum sic animatum reges exercitum viderent, Iustin. – Superl. animatissimus, Itin. Alex. 6 (13).
    ————————
    2. animātus, Abl. ū, m. (animo), das Atmen, animatu carere, nicht atmen, Plin. 11, 7.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > animatus

  • 19 ieiune

    iēiūnē, Adv. (ieiunus), mager, trocken im Reden, ohne Saft und Kraft, de alqa re iei. et exiliter disputare, Cic.: iei. et infirme dicere, Plin. ep.: infecunde atque ieiune laudare, Gell.: haec dicuntur fortasse ieiunius, Cic. de fin. 3, 19.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > ieiune

  • 20 invalide

    invalidē, Adv. (invalidus), schwach, wirkungslos, infirme invalideque dici, Arnob. 7, 45.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > invalide

См. также в других словарях:

  • infirme — [ ɛ̃firm ] adj. et n. • 1247, rare av. XVIe; lat. infirmus « faible » 1 ♦ Vx ⇒ faible. « l esprit est prompt et la chair infirme » (Pascal). 2 ♦ (XVIIIe) Mod. Qui est atteint d une ou plusieurs infirmités (spécialement d infirmités incurables). ⇒ …   Encyclopédie Universelle

  • infirme — Infirme. adj. de tout genre. Maladif, mal sain. Un homme infirme. c est un corps extremement infirme. Il est aussi subst. Et en ce sens, il ne s employe guere qu au pluriel, & signifie, tant les maladifs & mal sains, que ceux qui sont malades… …   Dictionnaire de l'Académie française

  • infirmé — infirmé, ée (in fir mé, mée) part. passé d infirmer. Décision infirmée par le tribunal …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • infirmé — Infirmé, [infirm]ée. part. pass …   Dictionnaire de l'Académie française

  • infirme — (in fir m ) adj. 1°   Qui n est pas ferme, solide, résistant. •   L esprit est prompt et la chair infirme, PASC. Myst. de Jésus, I, éd. FAUGÈRE.. •   L homme est assurément trop infirme pour...., PASC. ib. dans COUSIN.    Substantivement.… …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • INFIRME — adj. des deux genres Qui a une constitution faible, qui est sujet à des infirmités ; ou Qui a actuellement quelque indisposition qui le rend languissant. C est un corps extrêmement infirme. Un homme, un vieillard infirme. Vieillesse infirme. On l …   Dictionnaire de l'Academie Francaise, 7eme edition (1835)

  • INFIRME — adj. des deux genres Qui est affecté d’une infirmité ou d’infirmités. Un enfant infirme. Substantivement, Hôpital destiné aux infirmes. Par extension, Vieillard infirme. Vieillesse infirme. Il signifie d’une façon plus générale, tant au propre… …   Dictionnaire de l'Academie Francaise, 8eme edition (1935)

  • infirme — an., handicapé : bétour m. (Bogève) ; infirmo, a, e (Albanais.001, Villards Thônes). A1) infirme // handicapé infirme d une main ou des deux mains /// d un bras ou des deux bras ; manchot : mangueûrno, a, e <sans anse> (001) …   Dictionnaire Français-Savoyard

  • Infirme moteur cérébral — ● Infirme moteur cérébral sujet atteint d infirmité motrice cérébrale …   Encyclopédie Universelle

  • Infirme moteur cérébral — Infirmité motrice cérébrale Infirmité motrice cérébrale CIM 10 : G80 L’infirmité motrice cérébrale (IMC), appelée aussi infirmité motrice d origine cérébrale (IMOC), désigne les conséquences neurologiques des lésions, quelle qu en soit l origine …   Wikipédia en Français

  • Journal Infirme — Album par Triumviro Sortie 27 février 2006 (France) Enregistrement studio RDPC (Paris) Durée 40min58s Genre rock français …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»