Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

īn-solitus

  • 1 solitus

    sŏlĭtus, a, um part. passé de soleo. [st2]1 [-] qui a l'habitude. [st2]2 [-] habituel, ordinaire.    - armamenta Liburnicis solita, Tac. agrès en usage chez les Liburniens.    - sŏlĭtum, i, n.: chose habituelle, habitude, coutume, usage.    - plus (magis) solito: plus que d'habitude.    - solito formosior, Ov.: plus beau que d'habitude.    - solitum tibi ! Virg. En. 11, 383: c'est ton habitude!    - quasi ad ventris solita secedens habitum, Aur.-Vict.: se retirant, comme pour satisfaire un besoin naturel.    - plus debito solitoque facere, Sen.: faire plus qu'on ne le doit et qu'on n'en a l'habitude.    - major solito, Liv.: extraordinairement grand.
    * * *
    sŏlĭtus, a, um part. passé de soleo. [st2]1 [-] qui a l'habitude. [st2]2 [-] habituel, ordinaire.    - armamenta Liburnicis solita, Tac. agrès en usage chez les Liburniens.    - sŏlĭtum, i, n.: chose habituelle, habitude, coutume, usage.    - plus (magis) solito: plus que d'habitude.    - solito formosior, Ov.: plus beau que d'habitude.    - solitum tibi ! Virg. En. 11, 383: c'est ton habitude!    - quasi ad ventris solita secedens habitum, Aur.-Vict.: se retirant, comme pour satisfaire un besoin naturel.    - plus debito solitoque facere, Sen.: faire plus qu'on ne le doit et qu'on n'en a l'habitude.    - major solito, Liv.: extraordinairement grand.
    * * *
        Solitus, pen. cor. Nomen ex participio: vt Mos solitus. Ouid. Accoustumé.

    Dictionarium latinogallicum > solitus

  • 2 solitus

    solitus solitus, a, um обыкновенный, обычный

    Латинско-русский словарь > solitus

  • 3 solitus

    solitus solitus, a, um общепринятый

    Латинско-русский словарь > solitus

  • 4 solitus

    solitus solitus, a, um привычный

    Латинско-русский словарь > solitus

  • 5 solitus

    solitus, a, um, PAdi. (v. soleo), gewohnt, gewöhnlich, üblich, gebräuchlich, a) adjekt.: alveus, das gew. (eigentliche), Tac.: artes, Ov.: exercitationes, Suet.: honores, Tac.: labor, Ov.: locus, Ov.: ministeria, Plin. ep.: mos, Sen. u.a. (bes. oft solito more od. more solito, Ov., Curt. u.a. [s. Krebs-Schmalz Antib. unter consuescore]: more de solito, Arnob.: solito matrum de more, Verg.): soliti (sumptus) dimidium, Capit.: solitus sibi, id est modicus apparatus, Val. Max.: sol. torus, Tibull.: Ggstz., alter solito tempore labitur, alter insolito, Sen. rhet. – m. Dat., armamenta Liburnicis solita, Tac. hist. 5, 23: solito bonis (Ehrlichen) more, Ov. her. 21, 127. – b) subst., solitum, ī, n., das Gewohnte, Gewöhnliche, Gebräuchliche, der Gebrauch, hostibus belloque gratiam habendam, quod solitum quicquam liberae civitatis fieret, daß noch irgend etwas, was der Regel nach zu einem freien Staate gehöre, beobachtet werde, Liv. 3, 38, 9: mit Dat., proinde tona eloquio, solitum tibi, wie du gewohnt bist, Verg. Aen. 11, 383: Plur., ad ventris solita secedens, als wolle er ein natürliches Bedürfnis (seine Notdurst) verrichten, Aur. Vict. epit. 41, 22. – oft m. Praepp., ex solito, nach G., regelmäßig, Vell. u. Sen.: praeter solitum, Hor. u. Verg.: praeter solita vitiosis tractibus, Sall. fr.: super solitum, Sen.: ultra solitum, Tac. ann. 4, 64, 1. Amm. 16, 12, 36. – im Abl. beim Compar., u. zwar teils des Adj., maior solito, Liv.: citatior solito, propior solito, Liv.: solito audacior, Cels.: solito vehementior, Fronto: solito rariores, Plin. ep.: solito formosior, Ov.: plus debito solitoque facere (Ggstz. minus debito facere), Sen.; teils des Adv., solito velocius, Ov.: solito serius, Liv.: solito plus, Ov., plus solito, Liv.: magis solito, Liv. Vgl. Wölfflin Livian. Kritik S. 10.

    lateinisch-deutsches > solitus

  • 6 solitus

    solitus, a, um, PAdi. (v. soleo), gewohnt, gewöhnlich, üblich, gebräuchlich, a) adjekt.: alveus, das gew. (eigentliche), Tac.: artes, Ov.: exercitationes, Suet.: honores, Tac.: labor, Ov.: locus, Ov.: ministeria, Plin. ep.: mos, Sen. u.a. (bes. oft solito more od. more solito, Ov., Curt. u.a. [s. Krebs-Schmalz Antib. unter consuescore]: more de solito, Arnob.: solito matrum de more, Verg.): soliti (sumptus) dimidium, Capit.: solitus sibi, id est modicus apparatus, Val. Max.: sol. torus, Tibull.: Ggstz., alter solito tempore labitur, alter insolito, Sen. rhet. – m. Dat., armamenta Liburnicis solita, Tac. hist. 5, 23: solito bonis (Ehrlichen) more, Ov. her. 21, 127. – b) subst., solitum, ī, n., das Gewohnte, Gewöhnliche, Gebräuchliche, der Gebrauch, hostibus belloque gratiam habendam, quod solitum quicquam liberae civitatis fieret, daß noch irgend etwas, was der Regel nach zu einem freien Staate gehöre, beobachtet werde, Liv. 3, 38, 9: mit Dat., proinde tona eloquio, solitum tibi, wie du gewohnt bist, Verg. Aen. 11, 383: Plur., ad ventris solita secedens, als wolle er ein natürliches Bedürfnis (seine Notdurst) verrichten, Aur. Vict. epit. 41, 22. – oft m. Praepp., ex solito, nach G., regelmäßig, Vell. u. Sen.: praeter solitum, Hor. u. Verg.: praeter solita vitiosis tractibus, Sall. fr.: super solitum, Sen.: ultra solitum, Tac. ann. 4, 64, 1. Amm. 16, 12, 36. –
    ————
    im Abl. beim Compar., u. zwar teils des Adj., maior solito, Liv.: citatior solito, propior solito, Liv.: solito audacior, Cels.: solito vehementior, Fronto: solito rariores, Plin. ep.: solito formosior, Ov.: plus debito solitoque facere (Ggstz. minus debito facere), Sen.; teils des Adv., solito velocius, Ov.: solito serius, Liv.: solito plus, Ov., plus solito, Liv.: magis solito, Liv. Vgl. Wölfflin Livian. Kritik S. 10.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > solitus

  • 7 solitus

        solitus adj.    [P. of soleo], wonted, accustomed, usual, habitual, ordinary, common: opus, O.: artes, O.: solito matrum de more locuta est, V.: Germanorum inertia, Ta.
    * * *
    solita, solitum ADJ
    usual, customary

    Latin-English dictionary > solitus

  • 8 solitus

    sŏlĭtus, a, um, Part. and P. a., from soleo.

    Lewis & Short latin dictionary > solitus

  • 9 solitus

    1. a, um
    part. pf. к soleo
    2. adj.
    обыкновенный, обычный, привычный, общепринятый (cibus CC; mos O, Sen, QC; labor O)

    Латинско-русский словарь > solitus

  • 10 solitus

    (adi.) solite (adv.) см. solere.

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > solitus

  • 11 solitus

    accustomed, usual, habitual, ordinary, customary.

    Latin-English dictionary of medieval > solitus

  • 12 solitus

    , solita, solitum (m,f,n)
      обычный, привычный

    Dictionary Latin-Russian new > solitus

  • 13 īn-solitus

        īn-solitus adj.,    unaccustomed, unused, unfamiliar, strange: feminae in virorum conventum: insolitae fugiunt in flumina phocae, i. e. contrary to their custom, V.: ad laborem, Cs.: rerum bellicarum, S.: eius tumultūs equi, L.—Unusual, uncommon, strange: verbum: tumultus, S.: motus, V.: mihi loquacitas: talibus labor, S.: novum et moribus veterum insolitum, something unknown, Ta.: machinae, insolitum sibi, a strange thing, Ta.

    Latin-English dictionary > īn-solitus

  • 14 Situs solitus

    Универсальный немецко-русский словарь > Situs solitus

  • 15 soleo

    , solitus sum, solere 2
      иметь обыкновение, обыкновенно случаться

    Dictionary Latin-Russian new > soleo

  • 16 soleo

    sŏlĕo, ēre, sŏlĭtus sum (qqf. sŏlŭi, Cato) - intr. - [st2]1 [-] avoir l'habitude, être habitué. [st2]2 [-] avoir commerce, coucher (avec qqn, cum aliquo).    - arch. solinunt = solent Fest. 162, 24 --- parf. solui Cato et Enn. d. Varr. L. 9, 107, cf. NON. 509, 2; Prisc. 872.    - qqf. solitus eram = solebam, Sall. Juv.    - ut solet (fieri): comme d'habitude.    - ego abscessi solens, Plaut.: je me suis retiré, comme on le fait en pareil cas.    - quod solitum quicquam liberae civitati fieret, Liv. 3: (on devait remercier...) d'avoir rendu à la cité un peu de sa liberté d'autrefois.    - servi a dominis manumitti solent, Just.: les maîtres peuvent affranchir leurs esclaves.    - avec inf. qui mentiri solet, Cic.: celui qui a l'habitude de mentir.    - solitus est versus fundere ex tempore, Cic. de Or. 3, 194: il eut l'habitude d'improviser des vers.    - id quod accidere solitum est, Cic. de Or. 2, 56: ce qui arriva d'ordinaire.    - ad hæc illa dici solent, Cic. Rep 3, 26: à cela on répond d'ordinaire ceci.    - coli soliti sunt, Cic. CM 7: ils ont eu l'habitude d'être honorés.    - cave tu idem faxis, alii quod servi solent, Plaut. As. 2, 1, 8: garde-toi de faire ce que les autres esclaves ont l'habitude de faire.    - cum audissem Antiochum, ut solebam, Cic. Fin. 5, 1: ayant entendu Antiochus, comme j'en avais l'habitude. --- cf. Cic. Cæl. 19; Verr. 5, 107; etc.    - ut solebat, Cic. Fam. 9, 7, 16 = ut fieri solebat: comme cela se faisait à l'ordinaire. --- cf. Liv. 30, 10, 4.    - quod in tali re solet, Sall. J. 15, 5: ce qui arrive d'ordinaire en pareille circonstance.    - lubens fecero et solens, Plaut. Cas. 869: je le ferai volontiers et en habituée. --- cf. *Ep. 237; Amp. 198.    - viris cum suis praedicant nos solere, Plaut. Cist. 36: elles disent partout que nous couchons avec leur mari.    - voir solitus.
    * * *
    sŏlĕo, ēre, sŏlĭtus sum (qqf. sŏlŭi, Cato) - intr. - [st2]1 [-] avoir l'habitude, être habitué. [st2]2 [-] avoir commerce, coucher (avec qqn, cum aliquo).    - arch. solinunt = solent Fest. 162, 24 --- parf. solui Cato et Enn. d. Varr. L. 9, 107, cf. NON. 509, 2; Prisc. 872.    - qqf. solitus eram = solebam, Sall. Juv.    - ut solet (fieri): comme d'habitude.    - ego abscessi solens, Plaut.: je me suis retiré, comme on le fait en pareil cas.    - quod solitum quicquam liberae civitati fieret, Liv. 3: (on devait remercier...) d'avoir rendu à la cité un peu de sa liberté d'autrefois.    - servi a dominis manumitti solent, Just.: les maîtres peuvent affranchir leurs esclaves.    - avec inf. qui mentiri solet, Cic.: celui qui a l'habitude de mentir.    - solitus est versus fundere ex tempore, Cic. de Or. 3, 194: il eut l'habitude d'improviser des vers.    - id quod accidere solitum est, Cic. de Or. 2, 56: ce qui arriva d'ordinaire.    - ad hæc illa dici solent, Cic. Rep 3, 26: à cela on répond d'ordinaire ceci.    - coli soliti sunt, Cic. CM 7: ils ont eu l'habitude d'être honorés.    - cave tu idem faxis, alii quod servi solent, Plaut. As. 2, 1, 8: garde-toi de faire ce que les autres esclaves ont l'habitude de faire.    - cum audissem Antiochum, ut solebam, Cic. Fin. 5, 1: ayant entendu Antiochus, comme j'en avais l'habitude. --- cf. Cic. Cæl. 19; Verr. 5, 107; etc.    - ut solebat, Cic. Fam. 9, 7, 16 = ut fieri solebat: comme cela se faisait à l'ordinaire. --- cf. Liv. 30, 10, 4.    - quod in tali re solet, Sall. J. 15, 5: ce qui arrive d'ordinaire en pareille circonstance.    - lubens fecero et solens, Plaut. Cas. 869: je le ferai volontiers et en habituée. --- cf. *Ep. 237; Amp. 198.    - viris cum suis praedicant nos solere, Plaut. Cist. 36: elles disent partout que nous couchons avec leur mari.    - voir solitus.
    * * *
        Soleo, soles, solitus sum, solere. Terent. Avoir de coustume, Souloir.
    \
        Solitus est versus fundere ex tempore. Cicero. Il ha de coustume de, etc.
    \
        Solet, Impersonale. Cicero, Quum quaedam, vt solet, controuersia esset orta. Comme il est de coustume.

    Dictionarium latinogallicum > soleo

  • 17 soleo

    sŏlĕo, ĭtus, 2 ( pres. solinunt, for solent, acc. to Fest. s. v. nequinunt, p. 162 Müll.; perf. solui, Cato and Enn. acc. to Varr. L.L. 9, § 107: soluerint, Cael. ap. Non. 509, 2: soluerat, Sall. Fragm. ap. Prisc. p. 872 P.; or H. 2, 55 Dietsch; no fut., v. Neue, Formenl. 2, 591; 609), v. n. [cf. suesco].
    I.
    In gen., to use, be wont, be accustomed (cf. assuesco).
    (α).
    With inf. (so most freq.); act.:

    qui mentiri solet, pejerare consuevit,

    Cic. Rosc. Com. 16, 46:

    ruri crebro esse soleo,

    Ter. Hec. 2, 1, 18:

    nihil ego in occulto agere soleo,

    Plaut. Trin. 3, 2, 86:

    hi (servi) solent esse eris utibiles,

    id. Most. 4, 1, 2; id. Capt. 3, 1, 23: nam vi depugnare sues stolidi soliti sunt, Enn. ap. Fest. p. 317 Müll. (Ann. v. 109 Vahl.): quaerunt in scirpo, soliti quod dicere, nodum, Enn. ap. Fest. p. 330 Müll. (Sat. v. 46 Vahl.):

    qui (paterā) Pterela potitare rex solitus est,

    Plaut. Am. 1, 1, 105; 1, 1, 263:

    quā (consuetudine) solitus sum uti,

    Cic. de Or. 1, 30, 135:

    soliti prandere,

    Hor. S. 2, 3, 245:

    (cum Thucydides), id quod optimo cuique Athenis accidere solitum est, in exsilium pulsus esset,

    Cic. de Or. 2, 13, 56 et saep.;

    often solitus eram = solebam,

    Sall. C. 50, 1; id. J. 4, 7; Liv. 38, 1, 7 al.—
    (β).
    With inf. pass.:

    majore operā ibi serviles nuptiae, quam liberales etiam, curari solent,

    Plaut. Cas. prol. 74:

    verum illud verbum est, vulgo quod dici solet,

    Ter. And. 2, 5, 15; cf. id. Heaut. 3, 2, 9:

    unde videri Danaum solitae naves,

    Verg. A. 2, 462:

    ad haec illa dici solent,

    Cic. Rep. 3, 16, 26:

    permirum mihi videri solet,

    id. ib. 5, 5, 7:

    si (domus) alio domino solita est frequentari,

    id. Off. 1, 39, 139:

    quod spernerentur ab iis a quibus essent coli soliti,

    id. Sen. 3, 7:

    ut solet fieri,

    Curt. 3, 8, 20; 4, 3, 7:

    ut fieri solet,

    Lact. 1, 15, 2 et saep.—
    (γ).
    Without inf.:

    cave tu idem faxis, alii quod servi solent,

    Plaut. As. 2, 1, 8:

    me dico ire, quo saturi solent,

    id. Curc. 2, 3, 83:

    artior, quam solebat, somnus complexus est,

    Cic. Rep. 6, 10, 10: Pl. Nugas garris. Cu. Soleo, Plaut. Curc. 5, 2, 6:

    ita ego soleo,

    id. Men. 1, 2, 31:

    sic soleo,

    Ter. Ad. 5, 7, 25; cf. id. Eun. 2, 2, 48:

    eodem pacto ut comici servi solent, Coniciam in collum pallium,

    Plaut. Capt. 4, 1, 11:

    credo jam, ut solet, Jurgabit,

    Ter. Ad. 1, 1, 54:

    agedum, ut soles,

    id. Phorm. 5, 3, 1; cf.:

    ut solitus es,

    Plaut. Trin. 3, 2, 25:

    cum audissem Antiochum, ut solebam,

    Cic. Fin. 5, 1, 1:

    quod plerumque in atroci negotio solet,

    Sall. C. 29, 2:

    quod prava ambitio solet,

    id. J. 96, 3:

    ut solebat,

    Amm. 16, 11, 15:

    cum quaedam in collibus, ut solet, controversia pastorum esset orta,

    Cic. Clu. 59, 161; Sall. J. 15, 5; 25, 3; Curt. 4, 1, 24.—So often with Plautus in the part. pres.: Di. Mala femina es. As. Solens sum:

    ea est disciplina,

    that's my way, Plaut. Truc. 1, 2, 29; cf. id. Am. 1, 1, 43:

    lubens fecero et solens,

    id. Cas. 5, 1, 14:

    ego abscessi solens Paulum ab illis,

    id. Ep. 2, 2, 53.—
    II.
    In partic., to have intercourse with, in mal. part. (rare): viris cum suis praedicant nos solere;

    Suas pellices esse aiunt,

    Plaut. Cist. 1, 1, 38; Cat. 113, 1.—Hence, sŏlĭtus, a, um, P. a., in a passive sense (which one is used to, or which usually happens), wonted, accustomed, usual, habitual, ordinary (freq. since the Aug. per.; not in Cic. or Cæs.; cf. consuetus); absol.:

    solito membra levare toro,

    Tib. 1, 1, 44:

    ad solitum rusticus ibit opus,

    Ov. F. 4, 168:

    cunctantibus solita insolitaque alimenta deerant,

    Tac. H. 4, 60:

    chori,

    Prop. 1, 20, 46:

    locus,

    Ov. M. 4, 83:

    torus,

    Tib. 1, 1, 44:

    ars,

    id. 1, 9, 66:

    artes,

    Ov. M. 11, 242:

    virtus,

    Verg. A. 11, 415:

    mos,

    Ov. H. 21, 127; id. P. 3, 1, 165:

    honores,

    Tac. A. 3, 5:

    inertia Germanorum,

    id. G. 45:

    exercitationes,

    Suet. Tib. 13 et saep.—With dat.:

    armamenta Liburnicis solita,

    Tac. H. 5, 23; cf. in the foll. —Hence, subst.: sŏlĭtum, i, n., the customary, what is usual: hostibus gratiam habendam, [p. 1719] quod solitum quicquam liberae civitatis fieret (opp. res desueta), a usual thing in a free state, Liv. 3, 38, 9:

    proinde tona eloquio, solitum tibi!

    according to your custom, Verg. A. 11, 383:

    ultra solitum,

    Tac. A. 4, 64, 1.—In plur.:

    parentum neces aliaque solita regibus ausi,

    Tac. H. 5, 8 fin.; cf.: praeter solita vitiosis magistratibus, Sall. Fragm. ap. Non. 314, 23:

    si quando aliquid ex solito variaret,

    Vell. 2, 41, 3:

    nescio quā praeter solitum dulcedine laeti,

    Verg. G. 1, 412; so,

    praeter solitum,

    Hor. C. 1, 6, 20:

    supra solitum,

    Sen. Ben. 6, 36, 1; and esp. freq. with a comparative in the abl. comp. solito:

    solito formosior Aesone natus,

    more than usually handsome, Ov. M. 7, 84; so,

    solito uberior,

    id. ib. 9, 105:

    blandior,

    id. A. A. 2, 411:

    exactior,

    Suet. Tib. 18:

    frequentiores,

    id. ib. 37:

    velocius,

    Ov. M. 14, 388:

    citius,

    id. F. 5, 547:

    plus,

    id. H. 15, 47; Liv. 24, 9:

    magis,

    id. 25, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > soleo

  • 18 solitum

    sŏlĕo, ĭtus, 2 ( pres. solinunt, for solent, acc. to Fest. s. v. nequinunt, p. 162 Müll.; perf. solui, Cato and Enn. acc. to Varr. L.L. 9, § 107: soluerint, Cael. ap. Non. 509, 2: soluerat, Sall. Fragm. ap. Prisc. p. 872 P.; or H. 2, 55 Dietsch; no fut., v. Neue, Formenl. 2, 591; 609), v. n. [cf. suesco].
    I.
    In gen., to use, be wont, be accustomed (cf. assuesco).
    (α).
    With inf. (so most freq.); act.:

    qui mentiri solet, pejerare consuevit,

    Cic. Rosc. Com. 16, 46:

    ruri crebro esse soleo,

    Ter. Hec. 2, 1, 18:

    nihil ego in occulto agere soleo,

    Plaut. Trin. 3, 2, 86:

    hi (servi) solent esse eris utibiles,

    id. Most. 4, 1, 2; id. Capt. 3, 1, 23: nam vi depugnare sues stolidi soliti sunt, Enn. ap. Fest. p. 317 Müll. (Ann. v. 109 Vahl.): quaerunt in scirpo, soliti quod dicere, nodum, Enn. ap. Fest. p. 330 Müll. (Sat. v. 46 Vahl.):

    qui (paterā) Pterela potitare rex solitus est,

    Plaut. Am. 1, 1, 105; 1, 1, 263:

    quā (consuetudine) solitus sum uti,

    Cic. de Or. 1, 30, 135:

    soliti prandere,

    Hor. S. 2, 3, 245:

    (cum Thucydides), id quod optimo cuique Athenis accidere solitum est, in exsilium pulsus esset,

    Cic. de Or. 2, 13, 56 et saep.;

    often solitus eram = solebam,

    Sall. C. 50, 1; id. J. 4, 7; Liv. 38, 1, 7 al.—
    (β).
    With inf. pass.:

    majore operā ibi serviles nuptiae, quam liberales etiam, curari solent,

    Plaut. Cas. prol. 74:

    verum illud verbum est, vulgo quod dici solet,

    Ter. And. 2, 5, 15; cf. id. Heaut. 3, 2, 9:

    unde videri Danaum solitae naves,

    Verg. A. 2, 462:

    ad haec illa dici solent,

    Cic. Rep. 3, 16, 26:

    permirum mihi videri solet,

    id. ib. 5, 5, 7:

    si (domus) alio domino solita est frequentari,

    id. Off. 1, 39, 139:

    quod spernerentur ab iis a quibus essent coli soliti,

    id. Sen. 3, 7:

    ut solet fieri,

    Curt. 3, 8, 20; 4, 3, 7:

    ut fieri solet,

    Lact. 1, 15, 2 et saep.—
    (γ).
    Without inf.:

    cave tu idem faxis, alii quod servi solent,

    Plaut. As. 2, 1, 8:

    me dico ire, quo saturi solent,

    id. Curc. 2, 3, 83:

    artior, quam solebat, somnus complexus est,

    Cic. Rep. 6, 10, 10: Pl. Nugas garris. Cu. Soleo, Plaut. Curc. 5, 2, 6:

    ita ego soleo,

    id. Men. 1, 2, 31:

    sic soleo,

    Ter. Ad. 5, 7, 25; cf. id. Eun. 2, 2, 48:

    eodem pacto ut comici servi solent, Coniciam in collum pallium,

    Plaut. Capt. 4, 1, 11:

    credo jam, ut solet, Jurgabit,

    Ter. Ad. 1, 1, 54:

    agedum, ut soles,

    id. Phorm. 5, 3, 1; cf.:

    ut solitus es,

    Plaut. Trin. 3, 2, 25:

    cum audissem Antiochum, ut solebam,

    Cic. Fin. 5, 1, 1:

    quod plerumque in atroci negotio solet,

    Sall. C. 29, 2:

    quod prava ambitio solet,

    id. J. 96, 3:

    ut solebat,

    Amm. 16, 11, 15:

    cum quaedam in collibus, ut solet, controversia pastorum esset orta,

    Cic. Clu. 59, 161; Sall. J. 15, 5; 25, 3; Curt. 4, 1, 24.—So often with Plautus in the part. pres.: Di. Mala femina es. As. Solens sum:

    ea est disciplina,

    that's my way, Plaut. Truc. 1, 2, 29; cf. id. Am. 1, 1, 43:

    lubens fecero et solens,

    id. Cas. 5, 1, 14:

    ego abscessi solens Paulum ab illis,

    id. Ep. 2, 2, 53.—
    II.
    In partic., to have intercourse with, in mal. part. (rare): viris cum suis praedicant nos solere;

    Suas pellices esse aiunt,

    Plaut. Cist. 1, 1, 38; Cat. 113, 1.—Hence, sŏlĭtus, a, um, P. a., in a passive sense (which one is used to, or which usually happens), wonted, accustomed, usual, habitual, ordinary (freq. since the Aug. per.; not in Cic. or Cæs.; cf. consuetus); absol.:

    solito membra levare toro,

    Tib. 1, 1, 44:

    ad solitum rusticus ibit opus,

    Ov. F. 4, 168:

    cunctantibus solita insolitaque alimenta deerant,

    Tac. H. 4, 60:

    chori,

    Prop. 1, 20, 46:

    locus,

    Ov. M. 4, 83:

    torus,

    Tib. 1, 1, 44:

    ars,

    id. 1, 9, 66:

    artes,

    Ov. M. 11, 242:

    virtus,

    Verg. A. 11, 415:

    mos,

    Ov. H. 21, 127; id. P. 3, 1, 165:

    honores,

    Tac. A. 3, 5:

    inertia Germanorum,

    id. G. 45:

    exercitationes,

    Suet. Tib. 13 et saep.—With dat.:

    armamenta Liburnicis solita,

    Tac. H. 5, 23; cf. in the foll. —Hence, subst.: sŏlĭtum, i, n., the customary, what is usual: hostibus gratiam habendam, [p. 1719] quod solitum quicquam liberae civitatis fieret (opp. res desueta), a usual thing in a free state, Liv. 3, 38, 9:

    proinde tona eloquio, solitum tibi!

    according to your custom, Verg. A. 11, 383:

    ultra solitum,

    Tac. A. 4, 64, 1.—In plur.:

    parentum neces aliaque solita regibus ausi,

    Tac. H. 5, 8 fin.; cf.: praeter solita vitiosis magistratibus, Sall. Fragm. ap. Non. 314, 23:

    si quando aliquid ex solito variaret,

    Vell. 2, 41, 3:

    nescio quā praeter solitum dulcedine laeti,

    Verg. G. 1, 412; so,

    praeter solitum,

    Hor. C. 1, 6, 20:

    supra solitum,

    Sen. Ben. 6, 36, 1; and esp. freq. with a comparative in the abl. comp. solito:

    solito formosior Aesone natus,

    more than usually handsome, Ov. M. 7, 84; so,

    solito uberior,

    id. ib. 9, 105:

    blandior,

    id. A. A. 2, 411:

    exactior,

    Suet. Tib. 18:

    frequentiores,

    id. ib. 37:

    velocius,

    Ov. M. 14, 388:

    citius,

    id. F. 5, 547:

    plus,

    id. H. 15, 47; Liv. 24, 9:

    magis,

    id. 25, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > solitum

  • 19 soleo

    soleo, solitus sum, ēre (viell. zu solum; vgl. nhb. wohnen – gewohnt sein), I) pflegen, gewohnt sein, mit folg. Infin., Cic. u.a.: ut soleo (verst. facere), ut solet (verst. facere), wie ich es gewohnt bin, wie er es gewohnt ist, nach meiner, seiner Gewohnheit, Cic. u. Ter.: u. so ut solebam, Cic.: dagegen ut solet (verst. fieri), wie es zu geschehen pflegt, wie gewöhnlich, wie in der Regel, Cic. u.a. (vgl. Madvig Cic. de fin. 5, 1. Fabri Liv. 23, 14, 2), vollst. ut solet fieri, Curt. 3, 8 [21], 20, u. ut fieri solet, Lact. 1, 15, 2: ebenso ut antea (verst. fieri) solebat, Cic.: u. ut in terrore solet, Sall.: u. id quod in tali re solet (verst. fieri), Sall. (vgl. Dietsch u. Fabri Sall. Cat. 29, 2): u. quod plerumque in atroci negotio solet, Sall.: ut in plerisque negotiis solet, Sall.: praeter quam in navali certamine solet, gegen die Regel im S., Liv. – Partic.: a) solēns, nach Gewohnheit, Plaut.: solens sum = soleo, Plaut. – b) solitus, a, um, teils act., Cic., teils pass. oder adi., gewöhnlich, s. solitus, a, um besonders. – II) prägn., fleischlichen Umgang haben, cum viris, Plaut. cist. 36: ellipt., Mucillam (sc. stuprare) od. Mucillā (sc. uti), Catull. 1, 131, 1. – / Archaist. verlängerte Präsens-Form solinunt = solent, Fest. 162 (b), 24. – archaist. Perfektformen, solui, Enn., Cato u.b. Varro LL. 9, 107: soluerint, Cael. Antip. hist. 6. fr. 45 (bei Non. 509, 2): soluerat, Sall. hist. fr. 2, 55 (64). – Futur. ungebr. nach Macr. de diff. 23. § 8.

    lateinisch-deutsches > soleo

  • 20 solito

    [st1]1 [-] sŏlĭto, āre, āvi [soleo]: - intr. - Gell. avoir coutume. [st1]2 [-] sŏlĭtō, adv. [solitus]: Isid. habituellement, ordinairemnt.
    * * *
    [st1]1 [-] sŏlĭto, āre, āvi [soleo]: - intr. - Gell. avoir coutume. [st1]2 [-] sŏlĭtō, adv. [solitus]: Isid. habituellement, ordinairemnt.
    * * *
        Solito, ablatiuus a Solitus participio verbi Soleo, qui nisi aduerbiis aut nominibus comparatiuis non iungitur. Liuius, Sol rubere solito magis. Plus qu'il ne souloit.
    \
        Tardior solito orta est dies. Ouid. Plus tard que de coustume.

    Dictionarium latinogallicum > solito

См. также в других словарях:

  • solitus — index accustomed (customary), typical Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • Solitus-Linie — Das Phasendiagramm ist ein Hilfsmittel in der Chemie, Physik und speziell den Materialwissenschaften für die Veranschaulichung von Zuständen und deren zugehörigen Phasen. Alternative Bezeichnungen sind unter anderem Zustandsdiagramm,… …   Deutsch Wikipedia

  • Mermessus solitus — Mermessus solitus …   Wikipédia en Français

  • Situs solitus — refers to the normal position of thoracic and abdominal organs. Anatomically, this means that the heart is on the left with the pulmonary atrium on the right and the systemic atrium on the left along with the cardiac apex. Right sided organs are… …   Wikipedia

  • PANIS in aqua coqui solitus — apud Udalricum Consuetud. Cluniac. l. 2. c. 4 …   Hofmann J. Lexicon universale

  • situs solitus — the normal position of the viscera …   Medical dictionary

  • Situs inversus — Classification and external resources Situs inversus causes the positions of the heart and lungs to be mirrored. ICD 10 Q …   Wikipedia

  • Anarchy Online — Éditeur Funcom Développeur Funcom Date de sortie …   Wikipédia en Français

  • sólito — (Del lat. solitus.) ► adjetivo culto Que es lo acostumbrado o que se suele hacer de ordinario. ANTÓNIMO insólito * * * sólito, a (del lat. «solĭtus») adj. *Acostumbrado o *corriente. ⇒ Insólito. * * * sólito, ta. (Del lat. solĭtus, part …   Enciclopedia Universal

  • insolite — [ ɛ̃sɔlit ] adj. • 1495; lat. insolitus, de solere « avoir coutume de » ♦ Qui étonne, surprend par son caractère inaccoutumé, contraire à l usage, aux habitudes (péj. jusqu au XXe s.; plutôt laudatif, de nos jours).⇒ anormal , bizarre, étonnant,… …   Encyclopédie Universelle

  • Situs ambiguus — Situs ambiguous or situs ambiguus (the latter spelling is more correct etymologically, but the former spelling is very common), also known as heterotaxy, is a rare congenital defect in which the major visceral organs are distributed abnormally… …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»