-
1 soleo
sŏlĕo, ĭtus, 2 ( pres. solinunt, for solent, acc. to Fest. s. v. nequinunt, p. 162 Müll.; perf. solui, Cato and Enn. acc. to Varr. L.L. 9, § 107: soluerint, Cael. ap. Non. 509, 2: soluerat, Sall. Fragm. ap. Prisc. p. 872 P.; or H. 2, 55 Dietsch; no fut., v. Neue, Formenl. 2, 591; 609), v. n. [cf. suesco].I. (α).With inf. (so most freq.); act.:(β).qui mentiri solet, pejerare consuevit,
Cic. Rosc. Com. 16, 46:ruri crebro esse soleo,
Ter. Hec. 2, 1, 18:nihil ego in occulto agere soleo,
Plaut. Trin. 3, 2, 86:hi (servi) solent esse eris utibiles,
id. Most. 4, 1, 2; id. Capt. 3, 1, 23: nam vi depugnare sues stolidi soliti sunt, Enn. ap. Fest. p. 317 Müll. (Ann. v. 109 Vahl.): quaerunt in scirpo, soliti quod dicere, nodum, Enn. ap. Fest. p. 330 Müll. (Sat. v. 46 Vahl.):qui (paterā) Pterela potitare rex solitus est,
Plaut. Am. 1, 1, 105; 1, 1, 263:quā (consuetudine) solitus sum uti,
Cic. de Or. 1, 30, 135:soliti prandere,
Hor. S. 2, 3, 245:(cum Thucydides), id quod optimo cuique Athenis accidere solitum est, in exsilium pulsus esset,
Cic. de Or. 2, 13, 56 et saep.;often solitus eram = solebam,
Sall. C. 50, 1; id. J. 4, 7; Liv. 38, 1, 7 al.—With inf. pass.:(γ).majore operā ibi serviles nuptiae, quam liberales etiam, curari solent,
Plaut. Cas. prol. 74:verum illud verbum est, vulgo quod dici solet,
Ter. And. 2, 5, 15; cf. id. Heaut. 3, 2, 9:unde videri Danaum solitae naves,
Verg. A. 2, 462:ad haec illa dici solent,
Cic. Rep. 3, 16, 26:permirum mihi videri solet,
id. ib. 5, 5, 7:si (domus) alio domino solita est frequentari,
id. Off. 1, 39, 139:quod spernerentur ab iis a quibus essent coli soliti,
id. Sen. 3, 7:ut solet fieri,
Curt. 3, 8, 20; 4, 3, 7:ut fieri solet,
Lact. 1, 15, 2 et saep.—Without inf.:II.cave tu idem faxis, alii quod servi solent,
Plaut. As. 2, 1, 8:me dico ire, quo saturi solent,
id. Curc. 2, 3, 83:artior, quam solebat, somnus complexus est,
Cic. Rep. 6, 10, 10: Pl. Nugas garris. Cu. Soleo, Plaut. Curc. 5, 2, 6:ita ego soleo,
id. Men. 1, 2, 31:sic soleo,
Ter. Ad. 5, 7, 25; cf. id. Eun. 2, 2, 48:eodem pacto ut comici servi solent, Coniciam in collum pallium,
Plaut. Capt. 4, 1, 11:credo jam, ut solet, Jurgabit,
Ter. Ad. 1, 1, 54:agedum, ut soles,
id. Phorm. 5, 3, 1; cf.:ut solitus es,
Plaut. Trin. 3, 2, 25:cum audissem Antiochum, ut solebam,
Cic. Fin. 5, 1, 1:quod plerumque in atroci negotio solet,
Sall. C. 29, 2:quod prava ambitio solet,
id. J. 96, 3:ut solebat,
Amm. 16, 11, 15:cum quaedam in collibus, ut solet, controversia pastorum esset orta,
Cic. Clu. 59, 161; Sall. J. 15, 5; 25, 3; Curt. 4, 1, 24.—So often with Plautus in the part. pres.: Di. Mala femina es. As. Solens sum:ea est disciplina,
that's my way, Plaut. Truc. 1, 2, 29; cf. id. Am. 1, 1, 43:lubens fecero et solens,
id. Cas. 5, 1, 14:ego abscessi solens Paulum ab illis,
id. Ep. 2, 2, 53.—In partic., to have intercourse with, in mal. part. (rare): viris cum suis praedicant nos solere;Suas pellices esse aiunt,
Plaut. Cist. 1, 1, 38; Cat. 113, 1.—Hence, sŏlĭtus, a, um, P. a., in a passive sense (which one is used to, or which usually happens), wonted, accustomed, usual, habitual, ordinary (freq. since the Aug. per.; not in Cic. or Cæs.; cf. consuetus); absol.:solito membra levare toro,
Tib. 1, 1, 44:ad solitum rusticus ibit opus,
Ov. F. 4, 168:cunctantibus solita insolitaque alimenta deerant,
Tac. H. 4, 60:chori,
Prop. 1, 20, 46:locus,
Ov. M. 4, 83:torus,
Tib. 1, 1, 44:ars,
id. 1, 9, 66:artes,
Ov. M. 11, 242:virtus,
Verg. A. 11, 415:mos,
Ov. H. 21, 127; id. P. 3, 1, 165:honores,
Tac. A. 3, 5:inertia Germanorum,
id. G. 45:exercitationes,
Suet. Tib. 13 et saep.—With dat.:armamenta Liburnicis solita,
Tac. H. 5, 23; cf. in the foll. —Hence, subst.: sŏlĭtum, i, n., the customary, what is usual: hostibus gratiam habendam, [p. 1719] quod solitum quicquam liberae civitatis fieret (opp. res desueta), a usual thing in a free state, Liv. 3, 38, 9:proinde tona eloquio, solitum tibi!
according to your custom, Verg. A. 11, 383:ultra solitum,
Tac. A. 4, 64, 1.—In plur.:parentum neces aliaque solita regibus ausi,
Tac. H. 5, 8 fin.; cf.: praeter solita vitiosis magistratibus, Sall. Fragm. ap. Non. 314, 23:si quando aliquid ex solito variaret,
Vell. 2, 41, 3:nescio quā praeter solitum dulcedine laeti,
Verg. G. 1, 412; so,praeter solitum,
Hor. C. 1, 6, 20:supra solitum,
Sen. Ben. 6, 36, 1; and esp. freq. with a comparative in the abl. comp. solito:solito formosior Aesone natus,
more than usually handsome, Ov. M. 7, 84; so,solito uberior,
id. ib. 9, 105:blandior,
id. A. A. 2, 411:exactior,
Suet. Tib. 18:frequentiores,
id. ib. 37:velocius,
Ov. M. 14, 388:citius,
id. F. 5, 547:plus,
id. H. 15, 47; Liv. 24, 9:magis,
id. 25, 7. -
2 soleo
soleo, solitus sum, ēre (viell. zu solum; vgl. nhb. wohnen – gewohnt sein), I) pflegen, gewohnt sein, mit folg. Infin., Cic. u.a.: ut soleo (verst. facere), ut solet (verst. facere), wie ich es gewohnt bin, wie er es gewohnt ist, nach meiner, seiner Gewohnheit, Cic. u. Ter.: u. so ut solebam, Cic.: dagegen ut solet (verst. fieri), wie es zu geschehen pflegt, wie gewöhnlich, wie in der Regel, Cic. u.a. (vgl. Madvig Cic. de fin. 5, 1. Fabri Liv. 23, 14, 2), vollst. ut solet fieri, Curt. 3, 8 [21], 20, u. ut fieri solet, Lact. 1, 15, 2: ebenso ut antea (verst. fieri) solebat, Cic.: u. ut in terrore solet, Sall.: u. id quod in tali re solet (verst. fieri), Sall. (vgl. Dietsch u. Fabri Sall. Cat. 29, 2): u. quod plerumque in atroci negotio solet, Sall.: ut in plerisque negotiis solet, Sall.: praeter quam in navali certamine solet, gegen die Regel im S., Liv. – Partic.: a) solēns, nach Gewohnheit, Plaut.: solens sum = soleo, Plaut. – b) solitus, a, um, teils act., Cic., teils pass. oder adi., gewöhnlich, s. solitus, a, um besonders. – II) prägn., fleischlichen Umgang haben, cum viris, Plaut. cist. 36: ellipt., Mucillam (sc. stuprare) od. Mucillā (sc. uti), Catull. 1, 131, 1. – / Archaist. verlängerte Präsens-Form solinunt = solent, Fest. 162 (b), 24. – archaist. Perfektformen, solui, Enn., Cato u.b. Varro LL. 9, 107: soluerint, Cael. Antip. hist. 6. fr. 45 (bei Non. 509, 2): soluerat, Sall. hist. fr. 2, 55 (64). – Futur. ungebr. nach Macr. de diff. 23. § 8.
-
3 soleo
sŏlĕo, ēre, sŏlĭtus sum (qqf. sŏlŭi, Cato) - intr. - [st2]1 [-] avoir l'habitude, être habitué. [st2]2 [-] avoir commerce, coucher (avec qqn, cum aliquo). - arch. solinunt = solent Fest. 162, 24 --- parf. solui Cato et Enn. d. Varr. L. 9, 107, cf. NON. 509, 2; Prisc. 872. - qqf. solitus eram = solebam, Sall. Juv. - ut solet (fieri): comme d'habitude. - ego abscessi solens, Plaut.: je me suis retiré, comme on le fait en pareil cas. - quod solitum quicquam liberae civitati fieret, Liv. 3: (on devait remercier...) d'avoir rendu à la cité un peu de sa liberté d'autrefois. - servi a dominis manumitti solent, Just.: les maîtres peuvent affranchir leurs esclaves. - avec inf. qui mentiri solet, Cic.: celui qui a l'habitude de mentir. - solitus est versus fundere ex tempore, Cic. de Or. 3, 194: il eut l'habitude d'improviser des vers. - id quod accidere solitum est, Cic. de Or. 2, 56: ce qui arriva d'ordinaire. - ad hæc illa dici solent, Cic. Rep 3, 26: à cela on répond d'ordinaire ceci. - coli soliti sunt, Cic. CM 7: ils ont eu l'habitude d'être honorés. - cave tu idem faxis, alii quod servi solent, Plaut. As. 2, 1, 8: garde-toi de faire ce que les autres esclaves ont l'habitude de faire. - cum audissem Antiochum, ut solebam, Cic. Fin. 5, 1: ayant entendu Antiochus, comme j'en avais l'habitude. --- cf. Cic. Cæl. 19; Verr. 5, 107; etc. - ut solebat, Cic. Fam. 9, 7, 16 = ut fieri solebat: comme cela se faisait à l'ordinaire. --- cf. Liv. 30, 10, 4. - quod in tali re solet, Sall. J. 15, 5: ce qui arrive d'ordinaire en pareille circonstance. - lubens fecero et solens, Plaut. Cas. 869: je le ferai volontiers et en habituée. --- cf. *Ep. 237; Amp. 198. - viris cum suis praedicant nos solere, Plaut. Cist. 36: elles disent partout que nous couchons avec leur mari. - voir solitus.* * *sŏlĕo, ēre, sŏlĭtus sum (qqf. sŏlŭi, Cato) - intr. - [st2]1 [-] avoir l'habitude, être habitué. [st2]2 [-] avoir commerce, coucher (avec qqn, cum aliquo). - arch. solinunt = solent Fest. 162, 24 --- parf. solui Cato et Enn. d. Varr. L. 9, 107, cf. NON. 509, 2; Prisc. 872. - qqf. solitus eram = solebam, Sall. Juv. - ut solet (fieri): comme d'habitude. - ego abscessi solens, Plaut.: je me suis retiré, comme on le fait en pareil cas. - quod solitum quicquam liberae civitati fieret, Liv. 3: (on devait remercier...) d'avoir rendu à la cité un peu de sa liberté d'autrefois. - servi a dominis manumitti solent, Just.: les maîtres peuvent affranchir leurs esclaves. - avec inf. qui mentiri solet, Cic.: celui qui a l'habitude de mentir. - solitus est versus fundere ex tempore, Cic. de Or. 3, 194: il eut l'habitude d'improviser des vers. - id quod accidere solitum est, Cic. de Or. 2, 56: ce qui arriva d'ordinaire. - ad hæc illa dici solent, Cic. Rep 3, 26: à cela on répond d'ordinaire ceci. - coli soliti sunt, Cic. CM 7: ils ont eu l'habitude d'être honorés. - cave tu idem faxis, alii quod servi solent, Plaut. As. 2, 1, 8: garde-toi de faire ce que les autres esclaves ont l'habitude de faire. - cum audissem Antiochum, ut solebam, Cic. Fin. 5, 1: ayant entendu Antiochus, comme j'en avais l'habitude. --- cf. Cic. Cæl. 19; Verr. 5, 107; etc. - ut solebat, Cic. Fam. 9, 7, 16 = ut fieri solebat: comme cela se faisait à l'ordinaire. --- cf. Liv. 30, 10, 4. - quod in tali re solet, Sall. J. 15, 5: ce qui arrive d'ordinaire en pareille circonstance. - lubens fecero et solens, Plaut. Cas. 869: je le ferai volontiers et en habituée. --- cf. *Ep. 237; Amp. 198. - viris cum suis praedicant nos solere, Plaut. Cist. 36: elles disent partout que nous couchons avec leur mari. - voir solitus.* * *Soleo, soles, solitus sum, solere. Terent. Avoir de coustume, Souloir.\Solitus est versus fundere ex tempore. Cicero. Il ha de coustume de, etc.\Solet, Impersonale. Cicero, Quum quaedam, vt solet, controuersia esset orta. Comme il est de coustume. -
4 soleo
soleo, solitus sum, ēre (viell. zu solum; vgl. nhb. wohnen – gewohnt sein), I) pflegen, gewohnt sein, mit folg. Infin., Cic. u.a.: ut soleo (verst. facere), ut solet (verst. facere), wie ich es gewohnt bin, wie er es gewohnt ist, nach meiner, seiner Gewohnheit, Cic. u. Ter.: u. so ut solebam, Cic.: dagegen ut solet (verst. fieri), wie es zu geschehen pflegt, wie gewöhnlich, wie in der Regel, Cic. u.a. (vgl. Madvig Cic. de fin. 5, 1. Fabri Liv. 23, 14, 2), vollst. ut solet fieri, Curt. 3, 8 [21], 20, u. ut fieri solet, Lact. 1, 15, 2: ebenso ut antea (verst. fieri) solebat, Cic.: u. ut in terrore solet, Sall.: u. id quod in tali re solet (verst. fieri), Sall. (vgl. Dietsch u. Fabri Sall. Cat. 29, 2): u. quod plerumque in atroci negotio solet, Sall.: ut in plerisque negotiis solet, Sall.: praeter quam in navali certamine solet, gegen die Regel im S., Liv. – Partic.: a) solēns, nach Gewohnheit, Plaut.: solens sum = soleo, Plaut. – b) solitus, a, um, teils act., Cic., teils pass. oder adi., gewöhnlich, s. solitus, a, um besonders. – II) prägn., fleischlichen Umgang haben, cum viris, Plaut. cist. 36: ellipt., Mucillam (sc. stuprare) od. Mucillā (sc. uti), Catull. 1, 131, 1. – ⇒ Archaist. verlängerte Präsens-Form solinunt = solent, Fest. 162 (b), 24. – archaist. Perfektformen, solui, Enn., Cato u.b. Varro LL. 9, 107: soluerint, Cael. Antip. hist. 6. fr. 45 (bei Non. 509, 2): soluerat, Sall. hist. fr.————2, 55 (64). – Futur. ungebr. nach Macr. de diff. 23. § 8. -
5 soleō
soleō —, itus, ēre, to use, be wont, be accustomed qui mentiri solet: ruri esse crebro soleo, T.: soliti prandere, H.: id quod optimo cuique Athenis accidere solitum est: volgo quod dici solet, T.: unde videri Danaum solitae naves, V.: si (domus) alio domino solita est frequentari.— Ellipt.: Sic soleo amicos (sc. beare), T.: cum eum defenderit item, qui te solebat: Agedum, ut soles, T.: quod prava ambitio solet, S.: quod in tali re solet, S.—To cohabit: cum alquā, Ct.* * *solere, solitus sum V SEMIDEPbe in the habit of; become accustomed to -
6 soleo
soleo soleo, solitus sum, ere обыкновение иметь -
7 soleo
-
8 soleo
soleo, 2, be accustomed, Mk. 15:6.* -
9 sóleo
-
10 soleo
(арх. soluī), solitus sum, ērelubens fecero et solens Pl — сделаю (это) охотно, да и не впервые мне этоб) обыкновенно случаться, часто бывать ( quod in plerisque negotiis solet Sl)posteriores cogitationes sapientiores solent esse C — более поздние мысли обычно бывают и более разумнымив) обыкновенно поступать, часто делатьut solet impers. — как обычно происходитsolet fieri Pt — это бываетг) находиться обычно в связи ( cum aliquo Pl). — см. тж. solitum и solitus -
11 soleo
,solui,solitus,ereиметь обыкновение -
12 sóleo
• soleus• soleus muscle -
13 soleo
ere, второе спряжение иметь обыкновениеЛатинско-русский медицинско-фармацевтический словарь > soleo
-
14 soleo
to be accustomed, be used to. -
15 soleo
,solui,solitus,ereиметь обыкновение -
16 soleo
, solitus sum, solere 2иметь обыкновение, обыкновенно случаться -
17 soleo
sole -
18 soleo
sole -
19 ad-soleō (ass-)
ad-soleō (ass-) —, —, ēre (only 3d person), to be accustomed, be wont, be usual: quae adsolent signa esse ad salutem, T.: praebere vestigia sui, L.: ludos, tantā pecuniā, quantā adsoleret, faciendos, L.: ut adsolet, as is usual. -
20 arcata tendinea del muscolo soleo
Italiano-russo Medical puntatore Dizionario di termini russi e latino > arcata tendinea del muscolo soleo
См. также в других словарях:
sóleo — m. anat. Músculo ancho y grueso situado en la región posterior de la pierna, debajo de los gemelos. Se inserta por arriba en el peroné y en la tibia y, por abajo, se une a la aponeurosis del tendón de los gemelos. Se encarga de elevar el talón y… … Diccionario médico
Sóleo — Saltar a navegación, búsqueda El músculo sóleo (Soleus) es un músculo de la pierna que se encuentra en su cara posterior, debajo de los gemelos; ancho y grueso Se inserta por arriba en la cabeza, borde y cara posterior del peroné, en la línea… … Wikipedia Español
sóleo — sustantivo masculino 1. Área: anatomía Músculo de la pantorrilla que se une a los gemelos para formar el tendón de Aquiles y sirve para elevar el talón y extender el pie … Diccionario Salamanca de la Lengua Española
soleo — (De suelo). m. And. Recolección de la aceituna caída del árbol naturalmente o derribada por el aire … Diccionario de la lengua española
sóleo — (Del lat. solĕa, suela, de solum, la planta del pie). m. Anat. Músculo de la pantorrilla unido a los gemelos por su parte inferior para formar el tendón de Aquiles … Diccionario de la lengua española
Sóleo — ► sustantivo masculino ANATOMÍA Músculo situado en la parte posterior de la pierna, en un plano más profundo que los gemelos. * * * soleo (de «suelo»; And.) m. Recogida de la aceituna caída naturalmente al suelo. * * * soleo. (De suelo). m … Enciclopedia Universal
soleo — sò·le·o agg., s.m. TS anat. agg., spec. nella loc. → muscolo soleo| s.m. → muscolo soleo {{line}} {{/line}} DATA: 1681. ETIMO: der. del lat. solea suola , per la forma appiattita … Dizionario italiano
sóleo — {{#}}{{LM S36202}}{{〓}} {{[}}sóleo{{]}} ‹só·le·o› {{《}}▍ s.m.{{》}} {{♂}}En anatomía,{{♀}} músculo de la pantorrilla unido a los gemelos por su parte inferior para formar el tendón de Aquiles. {{★}}{{\}}ETIMOLOGÍA:{{/}} Del latín solea (suela) … Diccionario de uso del español actual con sinónimos y antónimos
soleo — pl.m. solei sing.f. solea pl.f. solee … Dizionario dei sinonimi e contrari
Best Western SOLEO Hotel am Park — (Бад Дюрхайм,Германия) Категория отеля: Адрес: Luisenstraße 8, 78073 Бад … Каталог отелей
Hotel - Restaurant Soleo — (Крумпендорф,Австрия) Категория отеля: 3 звездочный отель Адрес: Am Föhrenwal … Каталог отелей