Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

ē-mĭco

  • 1 micō

        micō uī, —, āre,    to move quickly to and fro, vibrate, quiver, shake, tremble, beat, palpitate: venae et arteriae micare non desinunt: linguis micat ore trisulcis, V.: corque timore micat, palpitates, O.: micant digiti, twitch, V.—In the finger game (Ital. mora), suddenly to stretch out fingers, the number to be instantly guessed by the other player: quasi sorte, aut micando.—Prov.: dignus est, quicum in tenebris mices, i. e. perfectly honest.— To flash, gleam, glitter, beam, shine, be bright: fulmina etiam sic undique micabant, flashed in every direction, L.: tum micent gladii, L.: micat inter omnes Iulium sidus, H.: oculis micat ignis, fire flashes from his eyes, V.: nubila flammā, O.
    * * *
    micare, micui, - V
    vibrate, quiver, twinkle; tremble, throb; beat (pulse); dart, flash, glitter

    Latin-English dictionary > micō

  • 2 mico

    mĭco, ŭi ( pf. subj. micaverit, Sol. 53), 1, v. n. [Sanscr. mish-, to wink], to move quickly to and fro, to have a vibrating or tremulous motion, to quiver, shake, tremble, e. g. of the pulse; to beat, palpitate; to spring forth, of fountains; of the tremulous rays of the stars, to twinkle, sparkle, glitter, gleam, flash (class.).
    I.
    In gen.:

    venae et arteriae micare non desinunt,

    Cic. N. D. 2, 9, 24:

    linguis micat ore trisulcis,

    Verg. G. 3, 439:

    gladii,

    Liv. 6, 12, 9:

    corque timore micat,

    beats, palpitates, Ov. F. 3, 36:

    nec audissem corde micante tubam,

    for the beating, Prop. 1, 10, 12:

    metu micuere sinus,

    Ov. H. 1, 45:

    et modo cervicem, modo crura micantia captat,

    id. M. 9, 37:

    noctuarum genus, quibus pluma aurium modo micat,

    Plin. 29, 6, 38, § 117: semianimesque micant (culi (of a head cut off), twitch, Enn. ap. Serv. Verg. A. 10, 396 (Ann. v. 463 Vahl.):

    digiti (of a hand cut off),

    Verg. A. 10, 396:

    auribus (of a horse),

    id. G. 3, 84:

    micuere fontes,

    spring forth, Luc. 4, 300:

    citatus vulnere angusto micat (cruor),

    Sen. Oedip. 345:

    fulmina etiam sic undique micabant, ut peti viderentur corpora,

    flashed in every direction, Liv. 40, 58, 5:

    inter horrendos fragores micare ignes,

    id. 21, 58, 5:

    tum micent gladii,

    id. 6, 12, 9:

    eo ferocior inlatus hostis urgere scutis, micare gladiis,

    id. 4, 37, 10.—
    II.
    In partic.
    A.
    To raise suddenly some of the fingers and let another instantly guess their number, which was practised both as a game of chance (called in Italy mora) and as a mode of deciding doubtful matters:

    micare est sortiri digitis,

    Non. 347, 27: micandum erit cum Graeco, utrum... an, Varr. ap. Non. 347, 30:

    quid enim sors est? item propemodum, quod micare, quod talos jacere,

    Cic. Div. 2, 41, 85:

    quasi sorte, aut micando,

    id. Off. 3, 23, 90:

    patrem et filium pro vita rogantes sortiri vel micare jussisse,

    Suet. Aug. 13.—Prov.:

    dignus est, quicum in tenebris mices, said of a thoroughly honest man, since it would be easy to cheat in the dark,

    Cic. Off. 3, 19, 77:

    cum quo audacter posses in tenebris micare,

    Petr. 44.—Also in contracts: RATIO DOCVIT, CONSVETVDINE MICANDI SVMMOTA, SVB EXAGIO POTIVS PECORA VENDERE, QVAM DIGITIS CONCLVDENTIBVS TRADERE, Edict. in Inscr. Orell. 3166.—
    B.
    Poet. of the brilliancy of the stars, of the eyes, etc., to flash, gleam, beam, shine, be bright:

    micat inter omnes Julium sidus,

    Hor. C. 1, 12, 46:

    micat ignibus aether,

    Verg. A. 1, 90. oculis micat ignis, fire flashes from his eyes, id. ib. 12, 102:

    ex oculis micat acrius ardor,

    Lucr. 3, 289:

    micant ardorem orbes luminis,

    Verg. Cul. 220:

    genitor circum caput omne micantes Deposuit radios,

    Ov. M. 2, 40:

    celeri micuerunt nubila flamma,

    id. Tr. 1, 2, 45.—Hence, mĭcans, antis, P. a., twinkling, sparkling, glittering, gleaming, flashing, glowing:

    stella micans radiis Arcturus, Cic. Div. Poët. 2, 42, 110: micantes stellae,

    Ov. M. 7, 100; Vulg. Job, 38, 31:

    oculos circumtulit igne micantes,

    Ov. M. 15, 674:

    vultus,

    Liv. 6, 13.— Comp.:

    radius sole micantior,

    Prud. Cath. 5, 44.

    Lewis & Short latin dictionary > mico

  • 3 mico

    I.
    to serve / quiver, shake, palpitate.
    II.
    glitter, gleam, shine, sparkle, flash, be bright.

    Latin-English dictionary of medieval > mico

  • 4 dī-micō

        dī-micō āvī    (dīmicuisse, O.), ātus, āre, to fight, struggle, contend: armis, Cs.: armis cum aliquo, N.: pro suā quisque patriā ferro, L.: in acie, in the open field, Cs.: equitatu, N.: pro te: ancipiti proelio dimicatur, Cs.: adversus se tam exiguis copiis, N.—To struggle, strive, contend: omni ratione: dimicantes competitores, rival candidates, L.—To be in conflict, be in peril, run a risk, risk, hazard: de capite, de famā: de vitā gloriae causā, to be in mortal peril: de repulsā, i. e. be in danger of defeat, Cs.: capite tuo, L.

    Latin-English dictionary > dī-micō

  • 5 ē-micō

        ē-micō cuī, cātus, āre,    to spring out, spring forth, break forth, leap up: Emicat ex oculis flamma, O.: scaturiges, L.: sanguis in altum, O.: telum nervo, O.: in currum, V.: saxa tormento, L.: carcere, to escape from, O.—To stand out, project: scopulus alto gurgite, O. — Fig., to be prominent, be conspicuous: verbum emicuit decorum, H.: claritate rerum, Cu.

    Latin-English dictionary > ē-micō

  • 6 micāns

        micāns antis, adj.    [P. of mico], twinkling, sparkling, glittering, gleaming, flashing, glowing: stella radiis, C. poët.: stellae, O.: voltus, L.
    * * *
    (gen.), micantis ADJ
    flashing, gleaming, sparkling, twinkling, glittering

    Latin-English dictionary > micāns

  • 7 ardeo

    ardĕo, rsi, rsum, 2, v.n. ( perf. subj. ARDVERINT, Inscr. Fratr. Arval., of the time of the emperor Alexander Severus, in Inscr. Orell. 961) [cf. Sanscr. ghar = to shine. Sonne foll. by Curt.], to take fire, to kindle; hence,
    I.
    Lit., to be on fire, to burn, blaze (syn.:

    ardesco, exardeo, flagro, incendor, uror): Nam multis succensa locis ardent sola terrae,

    for the soil is on fire in different places, Lucr. 2, 592:

    tecta ardentia,

    id. 3, 1064: Ultimus ardebit, quem etc., i. e. His home will burn last, whom etc., Juv. 3, 201:

    ardente domo,

    Tac. A. 15, 50 fin.:

    radii ardentes,

    Lucr. 6, 618: circumstant cum ardentibus taedis, Enn. ap. Cic. Ac. 2, 28, 89 (Trag. v. 51 Vahl.):

    caput arsisse Servio Tullio dormienti,

    Cic. Div. 1, 53, 121:

    vis ardens fulminis,

    Lucr. 6, 145:

    Praeneste ardentes lapides caelo decidisse,

    Liv. 22, 1:

    rogum parari Vidit et arsuros supremis ignibus artus,

    Ov. M. 2, 620; 2, 245; 14, 747:

    arsurae comae,

    Verg. A. 11, 77:

    videbat quod rubus arderet,

    Vulg. Exod. 3, 2; ib. Deut. 5, 23; ib. Joan. 15, 6.—
    II.
    Trop.
    A.
    Of the eyes, to flash, glow, sparkle, shine (syn.:

    fulgeo, inardesco, mico): ardent oculi,

    Plaut. Capt. 3, 4, 62; Cic. Verr. 2, 4, 66; 2, 5, 62; cf.:

    oculi ejus (erant) ut lampas ardens,

    Vulg. Dan. 10, 6.—
    B.
    Poet., transf. to color, to sparkle, glisten, glitter, dazzle:

    Tyrio ardebat murice laena,

    Verg. A. 4, 262:

    campi armis sublimibus ardent,

    id. ib. 11, 602. —
    C.
    In gen., of any passionate emotion [p. 156] or excitement, to burn, glow, be inflamed, usu. with abl. (dolore, irā, studio, invidiā, etc.), but often without an abl.; to be strongly affected, esp. with love; to be inflamed, burn, glow, to blaze, be on fire, be consumed, etc. (syn.: ardesco, exardeo, furo).
    (α).
    With abl.:

    quippe patentia cum totiens ardentia morbis Lumina versarent oculorum, expertia somno,

    they rolled around the open eyeballs glowing with heat, Lucr. 6, 1180:

    In fluvios partim gelidos ardentia morbo Membra dabant,

    their limbs burning with the heat of fever, id. 6, 1172:

    ardere flagitio,

    Plaut. Cas. 5, 3, 1:

    amore,

    Ter. Eun. 1. 1, 27; Cic. Verr. 2, 2, 47:

    iracundiā,

    Ter. Ad. 3, 2, 12:

    curā,

    Varr. R. R. 3, 17, 9:

    dolore et irā,

    Cic. Att. 2, 19:

    cupiditate,

    id. Pis. 24:

    studio et amore,

    id. ad Q. Fr. 1, 2:

    desiderio,

    id. Mil. 15; id. Tusc. 4, 17, 37:

    podagrae doloribus,

    to be tormented with, id. Fin. 5, 31, 94:

    furore,

    Liv. 2, 29 fin. et saep.:

    cum arderet Syria bello,

    Cic. Att. 5, 6; id. Fam. 4, 1; Liv. 28, 24 fin. al.—
    (β).
    Without an abl.:

    ipse ardere videris,

    Cic. de Or. 2, 45, 188 (incensus esse, B. and K.); cf. Quint. 11, 3, 145:

    omnium animi ad ulciscendum ardebant,

    were fired, eager, Caes. B. G. 6, 34:

    Ardet,

    Ov. M. 6, 609:

    ultro implacabilis ardet,

    Verg. A. 12, 3:

    ardet in arma,

    id. ib. 12, 71; so,

    in caedem,

    Tac. H. 1, 43.— Poet. with inf. as object (cf. infra), to desire ardently to do a thing:

    ruere ardet utroque,

    Ov. M. 5, 166:

    Ardet abire fugā dulcīsque relinquere terras,

    Verg. A. 4, 281; 11, 895; Val. Fl. 6, 45.—Esp., to burn with love (syn. uror):

    ex aequo captis ardebant mentibus ambo,

    Ov. M. 4, 62:

    deus arsit in illā,

    id. ib. 8, 50 (cf.:

    laborantes in uno Penelopen vitreamque Circen,

    Hor. C. 1, 17, 19):

    arsit Virgine raptā,

    Hor. C. 2, 4, 7; cf. id. ib. 3, 9, 6; and with acc. of the object loved (as supra, in constr. with the inf.): formosum pastor Corydon ardebat Alexin, Corydon had a burning passion for, etc., Verg. E. 2, 1:

    comptos arsit adulteri Crines,

    Hor. C. 4, 9, 13:

    delphini pueros miris et humanis modis arserunt,

    Gell. 6, 8; cf. Arusian. Mess. p. 209 Lind.
    * Pass.
    arsus, roasted, Plin. Val. 2, 9.— ardens, entis, P. a., prop. on fire, burning; hence, glowing, fiery, ardent, hot, etc., lit. and trop.
    A.
    Lit.: sol ardentissimus, Tubero ap. Gell. 6, 4, 3:

    ardentissimum tempus,

    Plin. 2, 47, 47, § 123:

    Austri ardentes,

    id. 12, 19, 42, § 93:

    quinta (zona) est ardentior illis,

    hotter, Ov. M. 1, 46:

    ardens Africa,

    Luc. 9, 729.—
    B.
    Trop.
    1.
    Of the eyes:

    oculi,

    glowing, Verg. G. 4, 451.—
    2.
    Of color:

    ardentissimus color,

    Plin. 21, 4, 10, § 16:

    apes ardentes auro,

    glowing, glittering as with gold, Verg. G. 4, 99; so id. A. 10, 262.—
    3.
    Of wounds, burning, smarting:

    ardenti morsu premere dolorem,

    with burning bite, Lucr. 3, 663.—
    4.
    Of wine, strong, fiery:

    ardentis Falerni Pocula,

    Hor. C. 2, 11, 19; cf. Mart. 9, 7, 45.—
    5.
    Of passion or strong feeling, burning, glowing, eager, impatient, ardent:

    avaritia ardens,

    Cic. Fin. 3, 11, 36:

    mortem ardentiore studio petere,

    id. ib. 2, 19, 61:

    ardentes in eum litteras ad me misit,

    id. Att. 14, 10 fin.:

    ardentissimus dux,

    Flor. 4, 2, 42; 1, 8, 2:

    ardentissimus amor,

    Vulg. 3, Reg. 11, 2:

    studia,

    Ov. M. 1, 199:

    Nonne cor nostrum ardens erat in nobis,

    Vulg. Luc. 24, 32:

    furor,

    ib. Isa. 30, 27:

    miserere ardentis (sc. amore),

    Ov. M. 14, 691.— Poet. with gen.:

    ardens caedis,

    Stat. Th. 1, 662.—In Cic. freq. of passionate, excited discourse:

    nec umquam is qui audiret, incenderetur, nisi ardens ad eum perveniret oratio,

    Cic. Or. 38, 132:

    verbum,

    id. ib. 8, 27 (cf. id. Brut. 24 fin.):

    nisi ipse (orator) inflammatus ad eam (mentem) et ardens accesserit,

    id. de Or. 2, 45, 190:

    orator gravis, acer, ardens,

    id. Or. 28, 99 al. — Adv. ardenter, only trop., in a burning, fiery, eager, passionate manner, ardently, eagerly, passionately:

    ardenter aliquid cupere,

    Cic. Tusc. 4, 17, 39; Plin. Ep. 2, 7, 6.— Comp.:

    ardentius sitire,

    to have a more burning thirst, Cic. Tusc. 5, 6, 16:

    ardentius diligere,

    Plin. Ep. 7, 20, 7, id. Pan. 85, 7:

    ardentius amare,

    Suet. Calig. 25.— Sup.:

    ardentissime diligere,

    Plin. Ep. 6, 4, 3; Suet. Dom. 22.

    Lewis & Short latin dictionary > ardeo

  • 8 dimico

    dī-mĭco, āvi (e. g. dimicavere, Vell. 2, 85, 1;

    dimicaverant,

    Caes. B. C. 2, 4, 3;

    dimicassent,

    Vell. 2, 85, 5 al.;

    dimicuisse,

    Ov. Am. 2, 7, 2; 2, 13, 28), ātum, 1, v. n., lit., to brandish one's weapons against the enemy, i. e. to fight, struggle, contend (freq. and class.).
    I.
    Lit.:

    manum conserere atque armis dimicare,

    Caes. B. C. 1, 20, 4:

    armis cum aliquo,

    Nep. Milt. 1, 2:

    ferro pro patria,

    Liv. 1, 24:

    acie cum aliquo,

    id. 2, 49 fin.;

    for which: in acie,

    Caes. B. G. 7, 64, 2:

    proelio,

    id. ib. 5, 16, 2;

    6, 31, 1 al.: equitatu,

    Nep. Eum. 3 fin.:

    adversus aliquem,

    Nep. Milt. 4 fin.:

    pro legibus, pro libertate, pro patria,

    Cic. Tusc. 4, 19 et saep.:

    tuto dimicare,

    Caes. B. G. 3, 24, 2; so absol., id. ib. 2, 21, 5; 3, 17 fin. et saep.— Pass. impers.:

    ancipiti proelio dimicatur,

    Caes. B. C. 3, 63, 3; so,

    proelio,

    id. ib. 1, 41, 3; 3, 72, 3 al.;

    and without proelio,

    id. B. G. 5, 16, 1; id. B. C. 3, 85, 3; Cic. Off. 1, 12, 38; cf.:

    in mortem dimicabatur,

    Vell. 2, 85, 4 al. —In partic. of gladiatorial combats, Suet. Caes. 26; 39; id. Calig. 27; 30; Plin. 8, 7, 7, § 18 al.—
    b.
    With an abstr. subject:

    leonum feritas inter se non dimicat,

    Plin. H. N. 7 prooem. § 5.
    II.
    Transf. beyond the milit. sphere, to struggle, to strive, to contend: omni ratione erit dimicandum, ut, etc., Cic. Div. ap. Caecil. 22, 72:

    dimicantes competitores,

    Liv. 6, 41:

    de sua potentia periculo civitatis,

    Cic. Att. 7, 3; esp. with the accessory idea of risk, hazard: reos, de capite, de fama, de civitate, de fortunis, de liberis dimicantes (for which, shortly before: qui auderent se et salutem suam in discrimen offerre), Cic. Sest. 1: de honore et gloria (for which, shortly before: de vita, de gloria in discrimen vocantur), id. Off. 1, 24, 83:

    de vita gloriae causa,

    id. Arch. 10, 23; cf.:

    de vita,

    id. ib. 11 fin.; Liv. 24, 26: de omnibus fortunis reip., Pompei. ap. Cic. Att. 8, 12 D.:

    de fama,

    Nep. Timoth. 4, 3:

    de liberis,

    Liv. 3, 44 fin.; and:

    de repulsa,

    i. e. at the risk of one, id. 6, 40; cf. also without de:

    ut in singulas horas capite dimices tuo,

    Liv. 2, 12 (in Cic. Fin. 2, 17, 56, the reading is dubious, v. Madv. ad h. l.).—
    b.
    In Tertullian, borrowed from the lang. of gladiators (v. supra, no. I.):

    ad hanc jam lineam dimicabit nostra congressio,

    Tert. Pudic. 6; id. adv. Marc. 1, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > dimico

  • 9 emico

    ē-mĭco, cŭi (cf. Quint. 1, 6, 17), cātum, 1, v. n., to spring out, spring forth, to break forth, appear quickly (not freq. till after the Aug. per.; in Cic. and Caes. not at all).
    A.
    Lit.:

    emicat ex oculis, spirat quoque pectore flamma,

    Ov. M. 8, 356:

    flamma ex monte,

    Plin. 2, 88, 89, § 203:

    multi calami ex una radice,

    id. 27, 8, 40, § 62:

    dracones de extis,

    id. 11, 37, 77, § 197:

    fulgura ab omni parte caeli,

    Curt. 8, 4: corpore sanguis (so Lachm.;

    Munro, e corpore),

    Lucr. 2, 195:

    uterque pronus carcere,

    Ov. M. 10, 652:

    scaturigines,

    Liv. 44, 33:

    cruor alte,

    Ov. M. 4, 121:

    sanguis per foramen,

    id. ib. 9, 130:

    scintillae inter fumum,

    Quint. 8, 5, 29:

    sol super terras,

    Val. Fl. 4, 96; cf.

    dies,

    id. 1, 655:

    telum nervo,

    Ov. M. 5, 67; cf.:

    saxa tormento,

    Liv. 44, 10: hostem rati, emicant, sine discrimine insultant, rush forth, Flor. 1, 18, 4 et saep.:

    (sanguis) in illam partem,

    Lucr. 4, 1050:

    juvenum manus emicat ardens in litus,

    Verg. A. 6, 5; cf.:

    in currum,

    id. ib. 12, 327:

    Nisus ante omnia corpora,

    id. ib. 5, 319:

    sanguis in altum,

    Ov. M. 6, 260:

    rami in excelsum,

    Plin. 12, 5, 11, § 23 al.; cf. comically: cor coepit in pectus emicare, to leap, * Plaut. Aul. 4, 3, 4.—
    2.
    Transf., to stretch forth, project:

    scopulus alto gurgite,

    Ov. M. 9, 225.—
    B.
    Trop., to be prominent or conspicuous, to become apparent:

    inter quae verbum emicuit si forte decorum,

    Hor. Ep. 2, 1, 73:

    Agrippinae is pavor, ea consternatio mentis emicuit, ut, etc.,

    Tac. A. 13, 16.—Esp. of good qualities, etc.:

    quos et magnitudine animi et claritate rerum longe emicuisse,

    to have shone forth, Curt. 7, 6, 20:

    egregia virtus Scaevae centurionis emicuit,

    Flor. 4, 2, 40; cf.:

    inter ceteros Themistoclis gloria emicuit,

    Just. 2, 9, 15.

    Lewis & Short latin dictionary > emico

  • 10 intermico

    inter-mĭco, ŭi, 1, v. n. and a., to glitter among, to gleam forth ( poet.):

    squamis intermicat aurum,

    Claud. Rapt. Pros. 1, 183. —With acc.:

    tenebras nimbosque intermicat ignis,

    Val. Fl. 4, 662.— Absol.:

    ignis,

    Stat. Th. 12, 252.

    Lewis & Short latin dictionary > intermico

  • 11 micans

    mĭcans, antis, Part. and P. a., from mico.

    Lewis & Short latin dictionary > micans

  • 12 micatio

    mĭcātĭo, ōnis, f. [mico], a quick motion: micatio lachmos, Gloss. Philox.

    Lewis & Short latin dictionary > micatio

  • 13 praemico

    prae-mĭco, āre, v. n., to gleam or glitter forth, to glitter very much (post-class.):

    lucerna claro lumine praemicans,

    App. M. 5, p. 167, 20:

    praemicantis lunae candor nimius,

    id. ib. 11, p. 257 init.:

    galea nitore praemicans,

    id. ib. 10, p. 238; Prud. steph. 1, 84.

    Lewis & Short latin dictionary > praemico

  • 14 promico

    prō-mĭco, āre, v. n. and a.
    I.
    Neutr., to gleam forth; transf., to spring forth, start forth (post-class.):

    promicant molles plumulae,

    i. e. grow out, App. M. 3, p. 138, 30:

    rosae,

    id. ib. 10, p. 253, 9: lacrimae, burst or gush forth, id. ib. 3, p. 133, 40.—
    II.
    Act., to throw out, deliver with vehemence: orationem, Naev. ap. Non. 65, 6 (promicare extendere et porro jacere, Non.).

    Lewis & Short latin dictionary > promico

  • 15 supermico

    sŭper-mĭco, āre, v. a., to leap over or beyond:

    austrum,

    Avien. 845.

    Lewis & Short latin dictionary > supermico

См. также в других словарях:

  • Mico — Mico …   Wikipédia en Français

  • Mico (genus) — Mico[1][2] Silvery Marmoset (Mico argentatus) …   Wikipedia

  • Mico de Noche — performing at Bob s Java Jive in Tacoma, WA on March 1, 2008. From left to right: Michael Crum, Don Stewart, Chad Baker Background information Origin Seattle …   Wikipedia

  • Mico — Callithrix argentata …   Википедия

  • Mico acariensis — Ouistiti du Rio Acarí …   Wikipédia en Français

  • MICO-80 — Mikrocomputer im Metallgehäuse Der MICO 80 ist ein Lerncomputer mit Zilog Z80 Mikroprozessor, der zur PROFI 5 Mikrocomputerfamilie funktionskompatibel ist. Er wurde 1982 entwickelt und wird seitdem in der industriellen Aus und Weiterbildung und… …   Deutsch Wikipedia

  • Mico saterei — Ouistiti des Satéré …   Wikipédia en Français

  • Mico humeralifer — Ouistiti de Santarém …   Wikipédia en Français

  • Mico melanurus — Ouistiti à queue noire …   Wikipédia en Français

  • mico — s. m. 1.  [Brasil] [Jogos] Jogo de cartas que tem por objetivo fazer pares de cartas de animais machos e fêmeas. = MICO PRETO 2.  [Brasil] [Jogos] Carta desse jogo que contém a representação de um macaco (mico) preto e que, por não ter par, faz o …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • Mico chrysoleucus — Ouistiti à jambes jaunes …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»