æнхъæлмæгæсæн

Дыууæ мæгуыр зæронды æрвылбон сæхи хурмæ тавынц куы Тедойы, куы Симоны дуармæ. Сæхи ирхæфсынц сæ лæппуйы бонтæ мысынæй, сæхицæй æппæлынæй. Æндæр сын сæ фадат ницы дæтты нæдæр исты аразынæн, нæдæр хъуыды кæнынæн, нæдæр, майдыма, хи ирхæфсынæн. – Два бедных старика греются на солнышке то у калитки Тедо, то у калитки Симона. Себя они развлекают тем, что вспоминают свою молодость и бахвалятся. У них нет возможности заниматься чем-нибудь другим: ни мастерить что-нибудь, ни предаваться размышлениям, ни, на худой конец, развлекаться. (Джыккайты Ш., Ирон аив дзырды зæрингуырд)

Уазæг чызджы иунæгæй куыд ауагътат, майдыма йæ исчи аскъæфта, уæд ма цы цæсгом равдисдзыстут?! – Как вы отпустили гостившую у нас девушку одну, а если кто-нибудь ее похитит, тогда как вы еще посмеете показать свое лицо?! (Бекъойты Е. Фатимæ)

Афтæ хуыздæр уыдзæн, майдыма нæм æнæнхъæлæджы уазджытæ фæзынди. – Так лучше будет, а не то вдруг к нам нежданные гости придут. (Дзасохты М., Дзæбидыры хъул)

Ныр мæ мауал хон дæ цагъар – Больше не называй меня своим рабом (Гæдиаты Секъа, Хæрзбон)

Бæргæ дæм ацы гæххæтт дæр куы нæ арвитин, бæргæ дын мæ бон куы суаид, цæмæй дæ мауал фæриссын кæнон, фæлæ нæй гæнæн: зонын, цалынмæ мæ мæлæт фехъусай, уæдмæ мæм кæй æнхъæлмæ кæсдзынæ цæрæнбонты дæр. – Конечно, было б лучше не посылать тебе это письмо, конечно, хотел бы я больше не огорчать тебя, но другого выхода нет: знаю, что всю жизнь, пока о смерти моей не узнаешь, будешь ждать меня. (Гуыцмæзты Алеш, Дæ уды фарн)

Мæ нуæрттæ тæхгæ маргъы базыртау ныттынг вæййынц, улæфт мын нал фæфаг кæны. – Жилы мои подобно крыльям летящей птицы напрягаются, мне перестает хватать воздуха при дыхании. (Хъодзаты Æхсар, «Мах дуг», 1994 аз, №10)

Чызг куыддæр æнхъæлмæгæсгæ ныттынг, фæгæмæл, цыма Тугъаны æд ныхæстæ аныхъуырдзæн... – Девушка как-то ожидательно напряглась, насторожилась, будто (вот-вот) Тугана вместе с его словами проглотит… (Беджызаты Чермен, Мæсгуытæ дзурынц)

раззаг комарынг – анат. переднее небо

раззаг рæнхъ – воен. передний край

Æз цæмæдæр гæсгæ Азæйы рæузонд æнхъæлдтон. – Я почему-то считал Азу легкомысленной. (Малиты В., Кæйдæр тетрадæй)

Мах амбæлдыстæм Сахайраг уынджы Нæ кæрæдзийыл Æнæнхъæлæджы. – Мы случайно повстречались на городской улице. («Мах дуг», 2007, №1)

Æнхъæлдæн, хъуыддаг тæрхондонмæ дæр бахæццæ. – Кажется, дело даже до суда дошло. (Хъодзаты Æ., Æмæ дзырд уыди Хуыцау)

Max иууылдæр – нæ иутæ сымсымгæнгæ, иннæтæ цырддæр, иутæ тæрхондоны слестгæнджыты кусæн уаты, иннæтæ кæцыдæр бæстæйы фæндæгтыл, æртыккæгтæ æндæр кæмдæрты, фæлæ æмхуызонæй иууылдæр мæлæтмæ цæуæм. – Мы все, одни медленно, другие быстро, одни в кабинетах судебных следователей, другие на дорогах той или иной страны, третьи еще где-нибудь, – мы все идем к смерти. (Гæздæнты Г. Блокнотæй)

Чызг куыддæр æнхъæлмæгæсгæ ныттынг, фæгæмæл, цыма Тугъаны æд ныхæстæ аныхъуырдзæн… – Девушка как-то ожидательно напряглась, насторожилась, будто (вот-вот) Тугана вместе с его словами проглотит… (Беджызаты Ч., Мæсгуытæ дзурынц)

Оленин афтæ æнхъæл уыд, æмæ фæлмæст хъæбатыр кавказаг æфсæдтæм йæхæдæг дæр нымад кæуыл уыд, уыдонмæ кæмдæриддæр цингæнгæйæ, дзæбæх цæстæй ракæсдзысты, уæлдайдæр та хъазахъхъ, æмæфсæддон хæцæг адæм, æмæ, уымæ гæсгæ, стыр дисы бацыд, цы ’гъдау ын радтой, ууыл. – Оленин сначала думал, что изнуренное храброе кавказское воинство, которого он был членом, будет принято везде, особенно казаками, товарищами по войне, с радостью, и потому такой прием озадачил его. (Лев Толстой, Хъазахъхъ)

Æнус-æнус кастæн æнхъæлмæ. – Я всегда пребывал в ожидании. (Нафи, Ирыстоны хъысмæт)

Æнæнхъæлæджы мæ æрæгвæззæджы Мæскуымæ цæуын бахъуыд. – Неожиданно мне потребовалось поздней осенью ехать в Москву. (Дзасохты М., Дæллаг Ир)