кæмæнты

Нартхоры хуымты æхсæнты нæ ацæудзыстæм. – Через кукурузное поле мы не пойдём. (Боциты Б., Саст рæхыс)

Уынджы-иу фисыныл кæрæдзийæн хæрзæхсæв, кæнæ хæрзбон загътой, æмæ та-иу зæронд лæг кафемæ баздæхт сырх сæны агуывзæ баназынмæ. – На углу старичок прощался с хозяином и заходил в кафе выпить красного вина. (Гæздæнты Гайто, Доны ахæстон)

Грекъаг студент лæппуйы уаты раздæрау граммафон бæстæ йæ сæрыл иста йæ фырхъæрæй, раздæрау ме ’ндæр сыхаг, æрыгон лæппулæг Венæйæ, уыд сабыр æмæ расыг, фарон-иу куыддæриддæр уыд, афтæ; раздæрау фысымуаты хицау, æввахсдæр сæм цы кафе ис, уым хъазыд къамæй, æнæрхъæцæй сæ рацæгъд-бацæгъдгæнгæйæ, æмæ-иу ын йæ ус цы ’хцайы муртæ радта, уыдон æмбулын кодта. – По-прежнему гремел граммофон в комнате студента-грека, по-прежнему другой мой сосед, молодой человек из Вены, был тих и пьян, как в прошлом году, по-прежнему хозяин гостиницы играл в ближайшем кафе, поспешно тасуя карты и ежедневно проигрывая то небольшое количество денег, которое ему давала жена. (Гæздæнты Гайто, Доны ахæстон)

И я вспомнил, что m-lle Tito когда-то училась в русской прогимназии, – которую она называла прегимназией, – и что дальше этого скромного учебного заведения ее образование не пошло. – Æмæ уæд мæ зæрдыл æрбалæууыд, кæддæр m-lle Tito уырыссаг прогимназы – йæхæдæг та йæ прегимназ хуыдта, – кæй ахуыр кодта, уый, фæлæ уыцы бонзонгæ ахуырдонæй дарддæр нæ ахæццæ йæ ахуырад. (Гæздæнты Г., Доны ахæстон. Тæлмацгæнæг – Гусалты Б.)

Бахсæвиуат кæнынмæ кæйдæр хæдзары баззадтæн, уырдæм та мæ зонгæтимæ ’нæнхъæлæджы фембæлды фæстæ бахаудтæн, фысым дын уыдзыстæм, зæгъгæ, мæ сразы кодтой ныллæууыныл, стæй тынг æнафон æмæ уазал дæр уыд. – Я ночевал в чужом доме, куда попал после случайной встречи со знакомыми, которые уговорили меня остаться у них, так как было очень поздно и холодно. (Гæздæнты Гайто, Гавайские гитары. Тæлмацгæнæг – Гусалты Барис)

Бонивайæнты фæлмæн рухс калди рудзынгæй. – За окном брезжил мягкий рассвет. (Малиты В., Сурмейы хæдзар)

О, зæронд, æвæджиауы быхсон лæг дæ. – О, старик, у тебя большое терпение. (Гæздæнты Г., Водяная тюрьма. Тæлмацгæнæг – Гусалты Б.)

Йæ бинойнаг Ленæ дæр уыдис йæхи хуызæн хæдæфсарм, зындзинæдтæн быхсон æмæ фæразон. – Жена его Лена была такой же выносливой и неутомимой как и он. (Дзасохты М., Дæллаг Ир)

Дурастæрдыл, тæккæ тротуары фарсмæ хуыссы лæг бызгъуырты мидæг – На мостовой, возле тротуара, лежит человек в лохмотьях (Гæздæнты Гайто, Из блокнота. Тæлмацгæнæг – Гусалты Барис)

Цы ма йын бахæс кодтой æппын фæстагмæ – уый мидæггаг кæрты стыр бæстыхайы дыууæ агъуысты ’хсæн къахвæндæгтæ дурастæрд скæнын; уый сыл дзæххор байтыдта, йæ сæрыл та йын цавæрдæр чъиуджын æлыгæй бæзджын фæлтæр сæвæрдта, æмæ-иу уыцы фæндæгтыл уарыны фæстæ азмæлæнтæ нал уыд. – цъыф-иу афтæ ныххæцыд къæхтыл – Последнее, что ему поручили, было вымостить дорожки внутреннего двора, соединявшие два корпуса здания; он их посыпал щебнем, а сверху положил толстый слой какой-то особенно вязкой глины, сделав эти дорожки совершенно непроходимыми после дождя. (Гæздæнты Г., На острове. Тæлмацгæнæг – Гусалты Б.)

Æрæджы Цæгат Ирыстоны гуманитарон æмæ социалон иртасæнты институты уыд æмбырд. – Недавно в Северо-Осетинском институте гуманитарных и социальных исследований проходило собрание. (Хъодзаты Æ., Æмæ дзырд уыди Хуыцау)

Горæты иу цыдæр итайлаг уыдис, йæ ном Андрей: фæлæ итайлаг æцæг итайлаг уыдис. – Был в нашем городе такой итальянец, звали его Андрей: но итальянец он был настоящий. (Гæздæнты Г., Повесть о трех неудачах)

Алы адæмтæ сæрыстырæй фæдзурынц, сæ национ гений йæхи уæлдай æрттивгæдæр æмæ æххæстдæрæй цы адæймæгты фæлгонцы равдисы, уыдоны нæмттæ. Англисаг зæгъы – Шекспир. Шотландиаг зæгъы – Бернс. Немыцаг зæгъы – Гете. Итайлаг зæгъы – Данте. Уырыссаг зæгъы – Пушкин. Мах, ирæттæ, зæгъæм – Къоста, æмæ нæ риутæ байдзаг вæййынц сæрыстырдзинад æмæ цырен уарзтæй. – Народы с гордостыо произносят имена людей, в которых с наибольшей полнотой и блеском раскрылся их национальный гений. Англичанин говорит – Шекспир. Шотландец говорит – Бернс. Немец говорит – Гете. Итальянец говорит – Данте. Русский говорит – Пушкин. Мы, осетины, говорим – Коста, и душа наша наполняется гордостью и трепетной любовью. (Абайты Васо)

Ергушов Назаркæимæ сыстадысты, сæхиуыл дзуæрттæ бафтыдтой æмæ постмæ араст сты, доны былтыл нæ, фæлæ фæсвæдты, какæтты æхсæнты, æмæ хъæды къахвæндагмæ бахызтысты – И Ергушов с Назаркой встали и, перекрестившись, пошли к кордону, но не берегом, а ломясь через терны и пролезая на лесную дорожку (Лев Толстой, Хъазахъхъ)

Иуахæмы дын æз галлиполийаг æнхъызт æлыджы къуыбар куы аныхъуырин: уæдæй фæстæмæ мын уыцы комдзаг, мæ зæрдæйы билцъ æфтаугæйæ, стонджы бурдзагъд тасæй мæ уд сцæйхауын кæны æмæ мын, цы зæххыл хъуамæ цæрин, уый уæззау мысинæгтæй мæ зæрдæ æлхъивы. – Однажды я проглотил кусок терпкой галлиполийской глины: и вот до сих пор этот комок, прорастающий в моем сердце, давит на меня грузом желтого отчаяния голода и тяжелой памятью о земле, где я должен жить. (Гæздæнты Г., Повесть о трех неудачах)

Дзибка уыд литературон къорды разамонæг дæр. – Дзибка был также руководителем литературного кружка. (Мамиаты И., Курдиат рæстæджы тыхæвзарæнты)