Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

(rubor)

  • 41 haritz

    iz.
    1. Landr. oak ; \haritz amerikar American red oak; \haritz gorri red oak; \haritz kandudun pedunculate oak (Quercus rubor) ; \haritz kandugabe sessile oak (Quercus petraea) ; \haritza ez da pagoa bezain itzaltsua a oak doesn't give as much shade as a beech tree; zingira-\haritz pine oak (Quercus palustris)
    2. ( zuhaitza) Arkaismoa. tree

    Euskara Ingelesa hiztegiaren > haritz

  • 42 difundirse sobre

    v.
    to diffuse over, to overspread.
    Un rubor se difundió sobre su rostro A red blush overspread his face.

    Spanish-English dictionary > difundirse sobre

  • 43 покраснение кожи

    ( признак воспаления) redness, устар. rubor

    Большой русско-английский медицинский словарь > покраснение кожи

  • 44 candor

    candor, ōris, m. [candeo, as algor from algeo, etc.].
    I.
    A dazzling, glossy whiteness, a clear lustre, clearness, radiance, brightness, brilliancy, splendor, glitter, etc. (class.):

    aetherius sol irrigat adsidue caelum candore recenti,

    Lucr. 5, 283; 4, 232; cf. id. 2, 322:

    solis candor illustrior est quam ullius ignis,

    Cic. N. D. 2, 15, 40:

    Lacteus hic nimio fulgons candore notatur,

    id. Arat. 249 (493):

    splendidissimus,

    id. Rep. 6, 16, 16; cf.:

    candore notabilis ipso (via lactea),

    Ov. M. 1, 169:

    caeli,

    Cic. Tusc. 1, 28, 68:

    marmoreus,

    Lucr. 2, 765:

    nivalis,

    Verg. A. 3, 538:

    equi Qui candore nives anteirent,

    id. ib. 12, 84:

    equi candore eximio,

    Suet. Aug. 64:

    niveus,

    Ov. M. 3, 423; and so absol. of the snow: solis aestu candor quom liquesceret, Naev. ap. Non. p. 334, 32:

    simplex lanarum,

    Quint. 1, 1, 5:

    candore tunicarum fulgens acies,

    Liv. 10, 39, 12:

    milites candidā veste et paribus candore armis insignes,

    id. 9, 40, 9.—
    2.
    Of resplendent beauty of person, fairness, beauty:

    fusus ille et candore mixtus rubor (in Venere Coa),

    Cic. N. D. 1, 27, 75; cf. Ov. M. 3, 491; 10, 594:

    candor hujus te et proceritas, voltus oculique pepulerunt,

    Cic. Cael. 15, 36; Tib. 3, 4, 29; Prop. 1, 20, 45; 2 (3), 25, 41; 3 (4), 24, 8 al.; Plin. 34, 18, 54, § 176:

    dentium,

    id. 22, 25, 65, § 134.—In plur.:

    hujus corporis,

    Plaut. Men. 1, 2, 67:

    ulnarum nivei marmoreique candores,

    Arn. 4, 22; cf. id. 7, 20.—
    B.
    Trop.
    1.
    Of discourse.
    a.
    Brilliancy, splendor:

    fucatus,

    Cic. Or. 23, 79.—
    b.
    In opp. to an artificial manner, affectation (cf. candidus, II. B.), simplicity, naturalness:

    T. Livius, in narrando mirae jucunditatis clarissimique candoris,

    Quint. 10, 1, 101 Frotsch.; cf. Spald. ad 2, 5, 19.—
    2.
    Of mind or character, candor, purity, integrity, sincerity, openness, frankness ( poet. or in post-Aug. prose):

    Si vestrum merui candore favorem,

    Ov. Tr. 5, 3, 53:

    animi,

    id. ib. 3, 6, 7; 2, 467; id. H. 4, 32; id. P. 2, 5, 5; 3, 4, 13; Phaedr. 3, prol. 63:

    justus sine mendacio,

    Vell. 2, 116, 5:

    tua simplicitas, tua veritas, tuus candor!

    Plin. Pan. 84.—
    II.
    (After candeo, II.) Glow, heat (very rare):

    aestivus, Claud. Cons. Prob. et Olyb. 219: flammae,

    Hyg. Astr. 2, 35.

    Lewis & Short latin dictionary > candor

  • 45 conscius

    con-scĭus, a, um, adj. [scio], that knows something in company with others or by himself, knowing with others or self-knowing (freq. in all periods and species of composition).
    I.
    Knowing or conscious of something with another, privy to; and subst., a (male or female) participant in a thing, an accessory, accomplice, confidant, etc.; constr. with the gen., dat., in, and de aliquā re, an obj.- or rel.-clause, or absol. (cf. Rudd. II. p. 71).
    (α).
    With gen. with or without dat. pers. (cf. b infra):

    qui tam audacis facinoris mi conscius,

    Ter. Phorm. 1, 3, 4; cf.:

    alius alii tanti facinoris conscii,

    Sall. C. 22, 2:

    si conscius Dymno tanti sceleris fuissem,

    Curt. 6, 10, 20; and:

    nondum tot flagitiorum exercitui meo conscius,

    Tac. A. 1, 43:

    T. Pomponius, homo omnium meorum in te studiorum et officiorum maxime conscius,

    Cic. Fam. 5, 5, 1; so,

    maleficii,

    id. Clu. 22, 59:

    conjurationis,

    Sall. C. 37, 1:

    ante actae vitae,

    Liv. 9, 26, 14:

    infirmitatis nostrae,

    Quint. 10, 3, 19:

    interficiendi Postumi Agrippae,

    Tac. A. 3, 30; cf.:

    Caesarianae necis,

    Suet. Ner. 3;

    and necis (opp. auctor),

    id. ib. 33:

    peccati erilis,

    Hor. S. 2, 7, 60:

    adjutores quosdam, conscios sui ( = sui consilii) nactus,

    Caes. B. C. 3, 108, 2.— Poet.:

    arva versi regis,

    Ov. M. 7, 385; cf.:

    quorum nox conscia sola est,

    id. ib. 13, 15:

    fati sidera,

    Verg. A. 4, 519:

    mentis,

    Ov. H. 17, 265 al. —
    (β).
    With dat.:

    huic facinori tanto tua mens liberalis conscia esse non debuit,

    Cic. Cael. 21, 52:

    temeritati et mendacio meo,

    id. Verr. 2, 4, 56, § 124 (quoted in Arus. Mess. p. 220 Lind.):

    Fabricium quem... conscium illi facinori fuisse arbitrabatur,

    Cic. Clu. 20, 56 al.:

    verbis,

    Tib. 1, 9, 41:

    coeptis,

    Ov. M. 7, 194.— Poet.:

    sacris nox,

    Ov. M. 6, 588 Heins.:

    deliciis meis antra,

    id. H. 15, 138:

    conubiis aether,

    Verg. A. 4, 168 Wagn. N. cr.:

    gens nascenti conscia Nilo,

    Luc. 1, 20.—
    (γ).
    With in:

    mihi in privatis omnibus conscius,

    Cic. Att. 1, 18, 1; so,

    conscius vestris in lacrimis adfueram,

    Prop. 1, 10, 2.—
    * (δ).
    With de:

    addit ad extremum, se audisse a Curione his de rebus conscium esse Pisonem,

    Cic. Att. 2, 24, 3; cf. conscientia, II. A. b.—
    (ε).
    With rel.-clause:

    multis consciis quae gereretur,

    Nep. Dion, 8, 4.—
    (ζ).
    Absol.:

    nec mihi conscius est ullus homo,

    Plaut. Rud. 4, 2, 21; id. Truc. 1, 1, 40; cf.:

    fac me consciam,

    id. Cist. 2, 3, 46; Ter. Heaut. 1, 1, 69; Cic. Att. 2, 24, 1; cf. Nep. Milt. 3, 6; Quint. 5, 7, 37; Tac. A. 1, 5; Hor. C. 3, 6, 29.— Poet.:

    cetera nox et nos et turris conscia novit,

    Ov. H. 18, 105:

    silva,

    id. M. 2, 438:

    rubor,

    Cat. 65, 24 al. —Hence, subst.: conscĭus, i, m., of those who are participants in a crime, conspiracy, etc., a partaker, jointconspirator, accessory, accomplice, confidant, etc., Nep. Dion, 9, 1; Quint. 4, 2, 48; 9, 2, 81 sq.; Suet. Dom. 10:

    consciorum nomina exponere,

    Curt. 8, 6, 24:

    Othonis,

    Tac. H. 1, 39 al.:

    se (sacerdotes Germanorum) ministros deorum, illos (equos) conscios putant (sc. deorum),

    id. G. 10.—
    II.
    With sibi, knowing something in one's self, conscious of.
    A.
    In gen., in a good and bad sense.
    (α).
    With gen.:

    qui (sc. populus Romanus) si alicujus injuriae sibi conscius fuisset, etc.,

    Caes. B. G. 1, 14; so,

    sibi nullius culpae,

    Cic. Off. 3, 18, 73:

    mihi dissimulati in ullā parte judicii,

    Quint. 3, 6, 64:

    sibi irae et iracundiae,

    Suet. Claud. 38:

    sermonis adversus majestatem tuam habiti nullius conscii sumus nobis,

    Curt. 7, 1, 21:

    mens sibi recti,

    Verg. A. 1, 604; cf.

    without sibi,

    Ov. F. 4, 311:

    admissae nequitiae,

    Prop. 1, 15, 38:

    audacis facti (lupus),

    Verg. A. 11, 812.—
    (β).
    With dat.:

    sibi factis mens,

    Lucr. 3, 1018.—
    (γ).
    With in:

    nuila sibi turpi in re,

    Lucr. 6, 393.—
    (δ).
    With acc. and inf. as object, Ter. Ad. 3, 2, 50: etsi mihi sum conscius, numquam [p. 427] me nimis cupidum fuisse vitae, Cic. Tusc. 2, 4, 10; Quint. 12, 11, 8.—
    (ε).
    With rel. - or subj.-clause:

    cum sibi conscius esset, quam inimicum deberet Caesarem habere,

    Hirt. B. G. 8, 44 fin. —With adv.:

    mulieres male sibi consciae,

    Just. 2, 5, 7.— Absol.:

    ego pol, quae mihi sum conscia, hoc certo scio, etc.,

    Ter. Eun. 1, 2, 119:

    conscia mens ut cuique sua est, etc.,

    Ov. F. 1, 485.— Poet.:

    virtus,

    Verg. A. 12, 668.— Constrr. analogous to the Greek: conscius sum mihi benefacienti and benefaciens (sunoida emautôi pepoiêkoti or poiôn), are mentioned by Prisc. p. 1205 P., as much used earlier, but without exs. in proof.—
    B.
    In partic., conscious to one's self of wrong (rare, and mostly poet.):

    nihil est miserius quam animus hominis conscius,

    Plaut. Most. 3, 1, 13:

    animus,

    Lucr. 4, 1131; Sall. C. 14, 3; Sen. Hippol. 496.— Poet.:

    vultus,

    Sen. Herc. Fur. 692.

    Lewis & Short latin dictionary > conscius

  • 46 consequor

    con-sĕquor, sĕcūtus (or sĕquūtus; v. sequor), 3, v. dep. a.
    I.
    To follow, follow up, press upon, go after, attend, accompany, pursue any person or thing (class. in prose and poetry); constr. with acc. or absol.
    A.
    Lit.
    1.
    In gen. (rare).
    (α).
    With acc.:

    consecutus est me usque ad fores,

    Plaut. Cist. 1, 1, 93:

    me continuo,

    id. Am. 3, 1, 20:

    te tam strenue,

    id. Rud. 2, 6, 9:

    prope nos,

    id. ib. 4, 3, 11; cf.:

    litteras suas prope,

    Liv. 41, 10, 12:

    vocem gradu,

    Plaut. Rud. 1, 4, 21.—
    (β).
    Absol.: ita vos decet;

    Consequimini,

    Plaut. Mil. 3, 3, 22:

    hic se conjecit intro: ego consequor,

    Ter. Heaut. 2, 3, 36:

    ego rectā consequor,

    id. Hec. 3, 3, 12; Nep. Them. 7, 2:

    comitibus non consecutis,

    without attendants, Cic. Tusc. 5, 34, 97.—
    2.
    In partic.
    a.
    To follow after or pursue in a hostile manner:

    reliquas copias Helvetiorum,

    Caes. B. G. 1, 13:

    reliquos,

    id. ib. 1, 53:

    consequuntur equites nostri, ut erat praeceptum, Auct. B. G. 8, 27: consecutis strenue hostibus,

    Curt. 5, 4, 34:

    fugientem (Servium),

    Liv. 1, 48, 4.— Absol.:

    ita mihi videntur omnia, mare, terra, caelum consequi, ut, etc.,

    Plaut. Am. 5, 1, 3 Fleck. Codd. (Ussing, concoqui).—
    b.
    To follow, come after, in time: hunc Cethegum consecutus est aetate Cato, Cic. Brut. 15, 61:

    Sallustium (Livius, etc.),

    Vell. 2, 36, 3:

    has tam prosperas res consecuta est subita mutatio,

    Nep. Dion, 6, 1; cf. id. Cim. 3, 2:

    si haec in eum annum qui consequitur redundarint,

    Cic. Mur. 39, 85; cf.:

    omnes anni consequentes,

    id. Sen. 6, 19:

    tempus,

    id. Fin. 1, 20, 67:

    reliquis consecutis diebus,

    id. Phil. 1, 13, 32:

    ejusmodi tempora post tuam profectionem consecuta esse,

    id. Fam. 1, 5, a, 1; Auct. Her. 2, 5, 8: haec cum Crassus dixisset, silentium est consecutum. Cic. de Or. 1, 35, 160; cf. id. ib. 3, 2, 6; id. Tusc. 4, 8, 19:

    hominem consequitur aliquando, numquam comitatur divinitas,

    i. e. after death, Curt. 8, 5, 16.—
    B.
    Trop.
    1.
    In gen. (rare):

    minas jam decem habet a me filia... Hasce ornamentis consequentur alterae,

    Ter. Heaut. 4, 7, 9:

    his diebus, quae praeterita erunt superiore mense, opera consequi oportet,

    to make up, Col. 11, 2, 90.—Far more freq.,
    2.
    In partic.
    a.
    To follow a model, copy, an authority, example, opinion, etc.; to imitate, adopt, obey, etc.:

    Chrysippum Diogenes consequens partum Jovis dejungit a fabulā,

    Cic. N. D. 1, 15, 41:

    eum morem,

    id. Leg. 2, 7, 18:

    alicujus sententiam,

    Plaut. As. 2, 1, 13:

    necesse'st consilia consequi consimilia,

    Ter. Heaut. 1, 2, 35; so,

    sententias (principum),

    Cic. Cat. 3, 6, 13:

    suum quoddam institutum,

    id. Off. 1, 32, 116:

    exilitatem,

    id. Brut. 82, 284:

    mediam consilii viam,

    Liv. 24, 45, 7.—
    b.
    To follow a preceding cause as an effect, to ensue, result, to be the consequence, to arise or proceed from:

    rebus ab ipsis Consequitur sensus,

    Lucr. 1, 461; 3, 929; 4, 867; cf. id. 3, 477: ex quo fit ut pudorem rubor, terrorem pallor et tremor consequatur, Cic. Tusc. 4, 8, 19:

    quam eorum opinionem magni errores consecuti sunt,

    id. ib. 1, 16, 36:

    quod dictum magna invidia consecuta est,

    Nep. Dion, 6, 4:

    ex quo illud naturā consequi, ut communem utilitatem nostrae anteponamus,

    Cic. Fin. 3, 19, 64; Quint. 6, 3, 44; 2, 3, 2:

    quia libertatem pax consequebatur,

    Cic. Phil. 1, 13, 32.—
    (β).
    Of a logical sequence, to follow:

    si quod primum in conexo est, necessarium est, fit etiam quod consequitur necessarium,

    Cic. Fat. 7, 14; 5, 9; cf. under P. a.—
    II.
    Meton. (causa pro effectu), by following after any person or thing, to reach, overtake, come up with, attain to, arrive at.
    A.
    Lit.
    (α).
    With acc.:

    si statim navigas, nos Leucade consequere,

    Cic. Fam. 16, 1, 2:

    aliquem in itinere,

    id. Inv. 2, 4, 15; Pompeius ap. Cic. Att. 8, 12, A, §

    3: fugientem,

    Liv. 1, 48, 4; Curt. 4, 9, 25; Dig. 42, 8, 10, § 16; cf. Verg. A. 11, 722:

    cohortes,

    Suet. Caes. 31:

    virum,

    Ov. M. 10, 672:

    rates,

    id. ib. 8, 143 et saep.—
    (β).
    Absol.:

    si adcelerare volent, ad vesperam consequentur,

    Cic. Cat. 2, 4, 6:

    prius quam alter, qui nec procul aberat, consequi posset,

    Liv. 1, 25, 10: Fabius equites praemittit, ut... agmen morarentur dum consequeretur ipse, Auct. B. G. 8, 28 init.:

    interim reliqui legati sunt consecuti,

    came up, Nep. Them. 7, 2.—
    B.
    Trop., to reach, overtake, obtain (cf. assequor).
    1.
    Ingen.
    a.
    With things as objects (so most freq.), to obtain, acquire, get, attain, reach:

    ut opes quam maximas consequantur,

    Cic. Off. 1, 19, 64; cf.

    quaestum,

    id. Imp. Pomp. 12, 34:

    amplissimos honores,

    id. Planc. 5, 13:

    magistratum,

    id. ib. 25, 60:

    eam rem (i. e. regna),

    Caes. B. G. 2, 1:

    dum sua quisque spolia consequi studet,

    Curt. 4, 9, 19.—With ab:

    nec dubitat quin ego a te nutu hoc consequi possem,

    Cic. Fam. 13, 1, 5: ab aliquo suum consequi, Gai Inst. 2, 55; Dig. 15, 1, 9, § 1; Cic. Planc. 23, 55.—With ex:

    fructum amplissimum ex vestro judicio,

    Cic. Imp. Pomp. 1, 2:

    gloriosam victoriam ex rei publicae causā,

    id. Cael. 7, 18:

    aliquid commodi ex laboriosā exercitatione corporis,

    id. Fin. 1, 10, 35; Quint. 7, 2, 42.—With per:

    omnia per senatum (corresp. with adsequi per populum),

    Cic. Fam. 1, 7, 10; Quint. 3, 8, 34. —With abl.:

    ut omnem gloriam... omni curā atque industriā consequare,

    Cic. Fam. 1, 7, 9; 1, 5, b, 2 fin.:

    suis erga aliquem meritis inpunitatem,

    id. Planc. 1, 3:

    tantam gloriam duabus victoriis,

    Nep. Them. 6, 3; id. Dat. 5, 2; id. Att. 19, 2; 21, 1; Quint. 10, 1, 8; 10, 1, 102; Ov. Tr. 5, 7, 68.—With in and abl.:

    si quid in dicendo consequi possum,

    Cic. Imp. Pomp. 1, 2:

    in hac pernicie rei publicae... gratiam,

    id. Off. 2, 22, 79:

    Achillis gloriam in rebus bellicis,

    Quint. 12, 11, 27; cf. Nep. Ages. 2, 5.—With ut or ne:

    hoc consequi, ut ne, etc.,

    Cic. Fam. 1, 2, 4:

    nec legum repertores sine summā vi orandi consecutos, ut. etc.,

    Quint. 2, 16, 9; 5, 10, 125; 8, 3, 70; Vell. 2, 124, 4; Cels. 7, 26, 3; vix per matrem consecutus, ut, etc., Suet Tib. 12:

    per quae si consequi potuimus, ut, etc.,

    Cels. 3, 19:

    sicut hic Cicero consequitur, ne, etc.,

    Quint. 9, 2, 62.— Absol.: quibus ex rebus largiter erat consecutus, made great profit, Auct. B. Afr. 62; cf.:

    non quod minore numero militum consequi difficile factu putaret, sed ut, etc., Auct. B. Alex. 30, 3: non est turpe non consequi, dummodo sequaris,

    Sen. Ben. 5, 5, 4.—With inf. as object:

    vere enim illud dicitur, perverse dicere homines perverse dicendo facillime consequi,

    Cic. de Or. 1, 33, 150.—
    b.
    Sometimes with a personal object, and with a thing as subject (cf. capio, II.), to reach, come to, overtake:

    matrem ipsam ex aegritudine hac miseram mors consecuta'st,

    Ter. Phorm. 5, 1, 23:

    tanta prosperitas Caesarem est consecuta. ut, etc.,

    Nep. Att. 19, 3; Quint. 7, 4, 19:

    si aliqua nos incommoda ex iis materiis consequentur,

    id. 2, 10, 14; cf. I. B. 2, b. supra.—
    2.
    In partic.
    a.
    To become like or equal to a person or thing in any property or quality, to attain, come up to, to equal (cf. adsequor):

    aliquem majorem,

    Cic. Brut. 64, 228:

    nullam partem tuorum meritorum,

    id. Fam. 1, 8, 6; cf.:

    ad consequendos, quos priores ducimus, accendimur,

    Vell. 1, 17, 7:

    verborum prope numerum sententiarum numero,

    Cic. de Or. 2, 13, 56; Col. 11, 2, 90.—
    b.
    To reach with the sight, to distinguish (rare): animalia [p. 430] minuta, quae non possunt oculi consequi, Varr. R. R. 1, 12, 2.—
    c.
    To attain to something intellectually or by speech, to understand, perceive, learn, know:

    similitudinem veri,

    Cic. Univ. 3 init.:

    plura,

    Nep. Alcib. 2, 1: quantum conjecturā, Caes. ap. Cic. Q. Fr. 2, 10 (12), 4:

    omnis illorum conatus investigare et consequi,

    Cic. Verr. 1, 16, 48; id. Fam. 1, 8, 6: omnia alicujus facta aut memoriā consequi aut oratione complecti. id. Verr. 2, 4, 26, § 57:

    tantam causam diligentiā consequi et memoriā complecti,

    id. Div. in Caecil. 12, 39.—
    d.
    Of speech or lang., to attain, be equal to, impress fully, do justice to, etc.:

    vestram magnitudinem multitudinemque beneficiorum,

    Cic. Red. Quir. 2, 5:

    laudes ejus verbis,

    id. Phil. 5, 13, 35, cf. id. Fragm. ap. Non. p. 270, 21: omnia verbis, Ov M. 15 419; cf. Cic. Dom. 50, 129.—Hence, consĕquens, entis, P. a. (acc. to I. B.).
    A.
    According to reason, correspondent, suitable, fit:

    in conjunctis verbis quod non est consequens vituperandum est,

    Cic. Part. Or. 6, 18; cf. Quint. 4, 3, 5; 5, 10, 75.—Hence,
    2.
    Consequens est = consentaneum est, it is in accordance with reason, fit, suitable, etc.; with ut or acc. and inf.:

    consequens esse videtur, ut scribas, etc.,

    Cic. Leg. 1, 5, 15:

    consequens est, eos invitos non potuisse retineri,

    Quint. 5, 10, 77; so,

    dicere,

    Gell. 1, 4, 7; Dig. 43, 23, 15 fin.
    B.
    That follows logically, consequent; with dat.:

    assentior, eorum quae posuisti alterum alteri consequens esse,

    Cic. Tusc. 5, 8, 21; cf. id. ib. 5, 7, 18.— Comp.:

    quid consequentius, quam ut, etc.,

    Aug. Trin. 15, 19 fin.Sup. apparently not in use.—Hence, subst.: consĕ-quens, entis, n., a consequence:

    teneamus illud necesse est, cum consequens aliquod falsum sit, illud, cujus id consequens sit, non posse esse verum,

    Cic. Fin. 4, 24, 68:

    consequentibus vestris sublatis, prima tolluntur,

    id. ib. 4, 19, 55; id. de Or. 2, 53, 215; id. Top. 12, 53; Quint. 5, 10, 2; 6, 3, 66.— Hence, consĕquenter, adv. (post-class.).
    1.
    In an accordant, suitable manner, suitably, conformably; with dat.:

    prioribus dicere,

    Dig. 35, 2, 11; so ib. 10, 2, 18; App. M. 11, p. 257.— Absol., Hier. Ep. 22, n. 13.—
    2.
    In consequence, consequently, App. M. 10 init.Comp. and sup. not in use.
    Pass.: quae vix ab hominibus consequi possunt anuesthai, Orbilius ap. Prisc. p. 791 P.

    Lewis & Short latin dictionary > consequor

  • 47 curro

    curro, cŭcurri (old form cĕcurri, acc. to Gell. 7, 9, 14: curri, Varr. Imp. ap. Front. Ep. 2 Mai; Tert. Fug. in Pers. 12; Arn. 4, 4), cursum, 3, v. n. [kindr. with celer, coruscus], to run, to move quickly (on foot, on a horse, ship, etc.), to hasten, fly (very freq. in every period and species of composition).
    I.
    Lit.
    A.
    Of living beings:

    si ingrederis curre, si curris advola,

    Cic. Att. 2, 23, 3:

    propere,

    Ter. Ad. 3, 2, 56:

    per vias,

    Plaut. Poen. 3, 1, 24:

    per totum conclave pavidi,

    Hor. S. 2, 6, 113:

    circum loculos,

    id. ib. 2, 3, 147:

    subsidio,

    Cic. Att. 12, 3, 2; Prop. 2 (3), 26, 17 al.:

    in nostros toros,

    id. 3, 20 (4, 19), 10 et saep.:

    ad villam praecipitanter,

    Lucr. 3, 1063:

    per omne mare nautae,

    Hor. S. 1, 1, 30:

    trans mare,

    id. Ep. 1, 11, 27:

    extremos ad Indos mercator,

    id. ib. 1, 1, 45; cf.:

    injecto ter pulvere curras (nauta),

    id. C. 1, 28, 36 al.:

    sed neque currentem se nec cognoscit euntem,

    his former strength, Verg. A. 12, 903:

    ad vocem praeceps amensque cucurri,

    Ov. M. 7, 844.—With acc. of distance:

    uno die MCCCV. stadia,

    Plin. 7, 20, 20, § 84; cf.

    in a figure: eosdem cursus,

    Cic. Agr. 2, 17, 44; cf. b infra.— Poet., of flight:

    medio ut limite curras, Icare, moneo,

    Ov. M. 8, 203.—With inf.:

    quis illam (dextram) osculari non curreret?

    Val. Max. 5, 1, ext. 1.— Impers.:

    ad me curritur,

    Ter. Heaut. prol. 44:

    curritur ad praetorium,

    Cic. Verr. 2, 5, 35, § 92:

    quo curratur celeriter,

    Plaut. Poen. 3, 1, 30 al. —
    (β).
    Rarely with the homogeneous objects iter, stadium, campus, etc.:

    qui stadium currit,

    who runs a race, Cic. Off. 3, 10, 42:

    currimus aequor,

    Verg. A. 3, 191; 5, 235 (cf. id. ib. 5, 862).—Hence pass.: unde et campus curritur et mare navigatur, Auct. ap. Quint. 1, 4, 28.—
    b.
    Prov.: currentem incitare or instigare, etc., to spur a willing horse, i. e. to urge one who needs no urging, Cic. Phil. 3, 8, 19; id. Fam. 15, 15, 3; id. ad Q. Fr. 1, 1, 16, § 45:

    facilius est currentem, ut aiunt, incitare quam commovere languentem,

    id. de Or. 2, 44, 186; Plin. Ep. 3, 7, 15; cf.

    ellipt.: quod me hortaris... currentem tu quidem,

    Cic. Att. 13, 45, 2; so,

    currentem hortari,

    id. ib. 5, 9, 1;

    6, 7, 1: currenti calcaria addere,

    Plin. Ep. 1, 8, 1:

    asellum currere doceas,

    i. e. you labor to no purpose, Hor. S. 1, 1, 91:

    per flammam,

    to go through fire, Cic. Tusc. 2, 26, 62.—
    B.
    Transf., of inanimate objects (mostly poet.):

    sol currens,

    Lucr. 5, 682;

    of liquids: amnes in aequora currunt,

    Verg. A. 12, 524; id. ib. 1, 607; Ov. M. 8, 597;

    Auct. B. Hisp. 29 al.: currente rotā,

    Hor. C. 3, 10, 10; id. A. P. 22; Ov. P. 4, 9, 10:

    quam (chlamydem) circum Purpura cucurrit,

    Verg. A. 5, 250; cf. Stat. Th. 2, 98:

    rubor per ora,

    Verg. A. 12, 66 et saep.:

    linea per medium,

    Plin. 18, 34, 77, § 331:

    limes per agrum,

    id. 18, 33, 76, § 326; 2, 108, 112, §§

    243 and 245: vox currit conchato parietum spatio,

    id. 11, 51, 112, § 270:

    varius per ora cucurrit Ausonidum turbata fremor,

    Verg. A. 11, 296:

    carmina dulci modulatione currentia,

    Lact. 5, 1, 10;

    of the eyes: oculi currentes, huc illucque directi et furiose respicientes,

    Cassiod. Hist. Eccl. 7, 2, p. 281 Garet.—
    II.
    Trop.:

    non quo multa parum communis littera currat,

    not but that they have many letters in common, Lucr. 2, 692:

    proclivi currit oratio, venit ad extremum, haeret in salebrā,

    runs, Cic. Fin. 5, 28, 84:

    historia currere debet ac ferri,

    Quint. 9, 4, 18:

    cum debeant sublimia ingredi, acria currere,

    id. 9, 4, 139:

    numeri,

    id. 9, 4, 31; cf.

    rhythmi,

    id. 9, 4, 50:

    versus incomposito pede,

    Hor. S. 1, 10, 1:

    sententia,

    id. ib. 1, 10, 9:

    currit ferox Aetas,

    flies away, passes, id. C. 2, 5, 13.—
    B.
    With acc., to run, traverse (cf. I. b. supra):

    eosdem cursus currere,

    to adopt the same policy, Cic. Agr. 2, 17, 44:

    talia saecla, suis dixerunt, currite, fusis Concordes Parcae,

    Verg. E. 4, 46 (al. regard saecla as voc.; al. take currite as transitive, produce such ages, cause them to be such, as ye run; cf. Forbig ad loc.).

    Lewis & Short latin dictionary > curro

  • 48 dilute

    dīlūtus, a, um, P. a., diluted, thin, weak, soft (perh. only post-Aug.).
    A.
    Lit.:

    potio (opp. meraca),

    Cels. 1, 3; cf.: vinum dilutius pueris, sonibus meracius, id.; and:

    potio quam dilutissima, id.: solum dilutius,

    Plaut. 17, 20, 33, § 144; hence also subst., dīlūtum, i, n., a liquid in which something has been dissolved, a solution, Plin. 27, 7, 28, § 46:

    rubor,

    id. 22, 22, 46, § 92:

    amethystus dilutior,

    paler, id. 37, 9, 40, § 122;

    colos,

    id. 37, 5, 18, § 67: urina, Cels. [p. 581] 2, 6: odor, slight, faint (opp. acutus), Plin. 15, 28, 33, § 110 et saep.—
    2.
    Transf., of a wine-drinker, drunk (opp. abstemius), Aus. Ep. a. Id. 11.—
    B.
    Trop. (borrowed from colors), clear, manifest:

    dilutior erat defectus,

    Amm. 20, 3.—
    * Adv.: dīlūtē, slightly, weakly: Gallos post haec dilutius esse poturos, Cic. Font. Fragm. ap. Amm. 15, 12, 2; acc. to others an adj., sc. vinum.

    Lewis & Short latin dictionary > dilute

  • 49 dilutum

    dīlūtus, a, um, P. a., diluted, thin, weak, soft (perh. only post-Aug.).
    A.
    Lit.:

    potio (opp. meraca),

    Cels. 1, 3; cf.: vinum dilutius pueris, sonibus meracius, id.; and:

    potio quam dilutissima, id.: solum dilutius,

    Plaut. 17, 20, 33, § 144; hence also subst., dīlūtum, i, n., a liquid in which something has been dissolved, a solution, Plin. 27, 7, 28, § 46:

    rubor,

    id. 22, 22, 46, § 92:

    amethystus dilutior,

    paler, id. 37, 9, 40, § 122;

    colos,

    id. 37, 5, 18, § 67: urina, Cels. [p. 581] 2, 6: odor, slight, faint (opp. acutus), Plin. 15, 28, 33, § 110 et saep.—
    2.
    Transf., of a wine-drinker, drunk (opp. abstemius), Aus. Ep. a. Id. 11.—
    B.
    Trop. (borrowed from colors), clear, manifest:

    dilutior erat defectus,

    Amm. 20, 3.—
    * Adv.: dīlūtē, slightly, weakly: Gallos post haec dilutius esse poturos, Cic. Font. Fragm. ap. Amm. 15, 12, 2; acc. to others an adj., sc. vinum.

    Lewis & Short latin dictionary > dilutum

  • 50 dilutus

    dīlūtus, a, um, P. a., diluted, thin, weak, soft (perh. only post-Aug.).
    A.
    Lit.:

    potio (opp. meraca),

    Cels. 1, 3; cf.: vinum dilutius pueris, sonibus meracius, id.; and:

    potio quam dilutissima, id.: solum dilutius,

    Plaut. 17, 20, 33, § 144; hence also subst., dīlūtum, i, n., a liquid in which something has been dissolved, a solution, Plin. 27, 7, 28, § 46:

    rubor,

    id. 22, 22, 46, § 92:

    amethystus dilutior,

    paler, id. 37, 9, 40, § 122;

    colos,

    id. 37, 5, 18, § 67: urina, Cels. [p. 581] 2, 6: odor, slight, faint (opp. acutus), Plin. 15, 28, 33, § 110 et saep.—
    2.
    Transf., of a wine-drinker, drunk (opp. abstemius), Aus. Ep. a. Id. 11.—
    B.
    Trop. (borrowed from colors), clear, manifest:

    dilutior erat defectus,

    Amm. 20, 3.—
    * Adv.: dīlūtē, slightly, weakly: Gallos post haec dilutius esse poturos, Cic. Font. Fragm. ap. Amm. 15, 12, 2; acc. to others an adj., sc. vinum.

    Lewis & Short latin dictionary > dilutus

  • 51 Galata

    Gălătae, ārum, m., = Galatai, a Celtic people who migrated into Phrygia, the Galatians, [p. 800] Cic. Att. 6, 5, 3; Plin. 8, 42, 64, § 158; Tac. A. 15, 6.—Called also Gallograeci, q. v.—In sing., Gălăta, a Galatian, Claud. in Eutr. 1, 59; Ascon. Cic. Mil. p. 38 Orell.—Hence,
    A.
    Gălătī̆a, ae, f., = Galatia, the country inhabited by the Galatians, Galatia, now Ejalet Anadoli and Karaman, Plin. 5, 32, 42, § 146; 14, 9, 11, § 80; Tac. A. 13, 35; id. H. 2, 9; Stat. S. 1, 4, 76. —Called also Gallograecia, q. v.—
    B.
    Gălătĭcus, a, um, adj., of or belonging to the Galatians, Galatian:

    hordeum,

    Col. 2, 9, 16:

    lana,

    Plin. 29, 2, 9, § 33:

    ruta,

    id. 20, 13, 51, § 132:

    habrotonum,

    id. 21, 21, 92, § 160:

    rubor,

    of Galatian scarlet-berries, Tert. Pall. 40 fin.
    C.
    gălătĭcor, āri, v. dep., to mingle Jewish and Christian ceremonies after the manner of the Galatians, Tert. adv. Psych. 14.—
    II.
    A Greek name for the Gauls; cf. Gallograeci, Amm. 15, 9, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > Galata

  • 52 Galatae

    Gălătae, ārum, m., = Galatai, a Celtic people who migrated into Phrygia, the Galatians, [p. 800] Cic. Att. 6, 5, 3; Plin. 8, 42, 64, § 158; Tac. A. 15, 6.—Called also Gallograeci, q. v.—In sing., Gălăta, a Galatian, Claud. in Eutr. 1, 59; Ascon. Cic. Mil. p. 38 Orell.—Hence,
    A.
    Gălătī̆a, ae, f., = Galatia, the country inhabited by the Galatians, Galatia, now Ejalet Anadoli and Karaman, Plin. 5, 32, 42, § 146; 14, 9, 11, § 80; Tac. A. 13, 35; id. H. 2, 9; Stat. S. 1, 4, 76. —Called also Gallograecia, q. v.—
    B.
    Gălătĭcus, a, um, adj., of or belonging to the Galatians, Galatian:

    hordeum,

    Col. 2, 9, 16:

    lana,

    Plin. 29, 2, 9, § 33:

    ruta,

    id. 20, 13, 51, § 132:

    habrotonum,

    id. 21, 21, 92, § 160:

    rubor,

    of Galatian scarlet-berries, Tert. Pall. 40 fin.
    C.
    gălătĭcor, āri, v. dep., to mingle Jewish and Christian ceremonies after the manner of the Galatians, Tert. adv. Psych. 14.—
    II.
    A Greek name for the Gauls; cf. Gallograeci, Amm. 15, 9, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > Galatae

  • 53 luceo

    lūcĕo, xi, 2, v. n. [Sanscr. ruk, to be bright; Gr. luchnos, leukos, amphilukê; Lat. lux, lumen, lucidus, luna; O. H.-Germ. liŏht; Germ. Licht; cf. also illustris], to be light or clear, to shine, beam, glitter (syn.: splendeo, fulgeo).
    I.
    Lit.: (lumen) Nihilo minus ipsi lucet, Enn. ap. Cic. Off. 1, 16, 51 (Trag. v. 389 Vahl.): tum candida lumina lucent, id. ap. Fest. p. 228 and 229 Müll. (Ann. v. 157 Vahl.):

    (stella) luce lucebat aliena,

    Cic. Rep. 4, 16, 16:

    dum meus assiduo luceat igne focus,

    Tib. 1, 1, 6:

    lucet igne rogus,

    Ov. H. 11, 104:

    rara per occultos lucebat semita calles,

    Verg. A. 9, 383:

    lucet via longo Ordine flammarum,

    id. ib. 11, 143; cf. Prop. 2, 14 (3, 6), 17:

    interior caeli qua semita lucet,

    Stat. Th. 9, 641:

    (luminaria) lucent in firmamento caeli,

    Vulg. Gen. 1, 15:

    niveo lucet in ore rubor,

    Ov. Am. 3, 3, 6:

    lucent oculi,

    id. M. 1, 239; Val. Fl. 6, 492:

    cinis in multam noctem pertinaciter luxit,

    Suet. Tib. 74:

    virgatis lucent sagulis (sc. Galli),

    glitter, Verg. A. 8, 660:

    taedā lucebis in illa,

    i. e. shall burn, Juv. 1, 155:

    non amplius erit sol ad lucendum,

    Vulg. Isa. 60, 19.—In the part. pres.:

    e rosea sol alte lampade lucens,

    Lucr. 5, 610; so,

    globus lunae,

    Verg. A. 6, 725:

    faces,

    Ov. F. 3, 270:

    sedebat In solio Phoebus claris lucente smaragdis,

    id. M. 2, 24:

    lucerna lucens in caliginoso loco,

    Vulg. 2 Pet. 1, 19.— Poet., with acc.:

    huic lucebis novae nuptae facem,

    will light her home with a torch, Plaut. Cas. 1, 30: tute tibi puer es;

    lautus luces cereum,

    id. Curc. 1, 1, 9.—
    2.
    Of the day, daylight, etc., to appear, dawn, become light:

    an umquam lucebit in orbe ille dies,

    Sil. 16, 91:

    lucente jam die,

    Amm. 21, 15, 2.—
    (β).
    Esp., impers.: lucet, lucebat, etc., it is (was) light, it is (was) day, it is dawning:

    priusquam lucet, adsunt,

    Plaut. Mil. 3, 1, 115:

    si lucet lucet: lucet autem, lucet igitur,

    Cic. Ac. 2, 30, 96:

    si judicatum erit meridie non lucere,

    id. Att. 1, 1, 1:

    nondum lucebat,

    id. Rosc. Am. 34, 97:

    nec satis lucebat: cum autem luceret, etc.,

    id. Att. 16, 13, a, 1:

    ubi lucere coepisset,

    id. Div. 1, 23, 47: expergiscere: lucet hoc, it is light, it is day there (in the sky), Plaut. Mil. 2, 2, 63:

    hoc... luce lucebit,

    id. Curc. 1, 3, 26. —
    B.
    Transf., to shine or show through, to be discernible, visible ( poet.):

    si qua Arabio lucet bombyce puella,

    Prop. 2, 2, 25 (2, 3, 15):

    femineum lucet sic per bombycina corpus,

    Mart. 8, 68, 7:

    vitalia lucent,

    are uncovered, Stat. Th. 8, 525.—
    II.
    Trop., to shine forth, to be conspicuous, apparent, clear, evident:

    nunc imperii nostri splendor illis gentibus lucet,

    Cic. Imp. Pomp. 14, 41:

    mea officia et studia, quae parum antea luxerunt,

    id. Att. 3, 15, 4:

    cum res ipsa tot, tam claris argumentis luceat,

    id. Mil. 23, 61:

    virtus lucet in tenebris,

    id. Sest. 28, 60:

    tota oratio lucet,

    Quint. 8, 5, 29; 9, 1, 19.—Hence, lūcens, entis, P. a., shining, bright, conspicuous: lucentior usus, Mall. Theod. de Metr. 9, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > luceo

  • 54 mala

    māla, ae, f. [mando, like scala, from scando], the cheek-bone, jaw; in the stricter anatomical sense, the upper bones of the face, between the eyes, nose, and mouth, in which the teeth are fixed (usually in plur.):

    maxilla est mobile os. Malae cum toto osse, quod superiores dentes excipit, immobiles sunt,

    Cels. 8, 1:

    dentium pars maxillae, pars superiori ossi malarum haeret,

    id. ib.: ut meos malis miser manderem natos, Poët. ap. Cic. de Or. 3, 58, 215; Lucr. 2, 638:

    ambesas subigat malis absumere mensas,

    Verg. A. 3, 257.—Of the dog, Verg. A. 12, 755;

    of the horse,

    id. G. 3, 268;

    of the wolf,

    id. A. 11, 681;

    of the lion: horribilique malā,

    Hor. C. 2, 19, 23.—
    II.
    Transf., the corresponding external part of the face, a cheek (mostly in plur.):

    infra oculos malae homini tantum, quas prisci genas vocabant Pudoris haec sedes: ibi maxime ostenditur rubor,

    Plin. 11, 37, 58, § 157:

    pugno malam si tibi percussero mox,

    Plaut. As. 2, 2, 104; id. Mil. 2, 5, 35:

    feri malam illi rursum,

    slap his cheek again, id. Cas. 2, 6, 55:

    (juventas) molli vestit lanugine malas,

    Lucr. 5, 889; Ov. M. 12, 391; Verg. A. 10, 324:

    impubes,

    id. ib. 9, 751:

    tenerae,

    Ov. M. 13, 753:

    Quod Aulo Agerio a Numerio Negidio pugno mala percussa est, Vet. Form. in Mos. et Rom. Leg. Coll. 2, 7, 4: paucae sine vulnere malae,

    Juv. 15, 54.

    Lewis & Short latin dictionary > mala

  • 55 noto

    nŏto, āvi, ātum, 1, v. a. [nota], to mark, to designate with a mark (syn.: signo, designo).
    I.
    Lit.:

    tabellam cerā,

    Cic. Verr. 2, 2, 32, § 79:

    ungue genas,

    Ov. Am. 1, 7, 50:

    pueri rubor ora notavit,

    id. M. 4, 329:

    rugis uterum,

    id. A. A. 3, 785:

    ova atramento,

    Col. 8, 11, 12:

    corpus nulla litura notet,

    not a wrinkle, Mart. 7, 18, 2.—
    B.
    Transf.
    1.
    To write:

    scribit, damnatque tabellas, Et notat et delet,

    Ov. M. 9, 522.—
    b.
    In partic., to write in short-hand or cipher, to set down in a summary form:

    notando consequi,

    Quint. 1 prooem. § 7; 11, 2, 19;

    4, 5, 22: notata, non perscripta erat summa,

    Suet. Galb. 5.—
    2.
    To make remarks or notes on a writing, to remark:

    idque et Labeo probat, sed Proculus apud eum notat, non semper debere dari,

    Dig. 3, 5, 9:

    Marcellus apud Julianum notat: Non dubitamus, etc.,

    ib. 35, 1, 19; 50, 4, 18, § 26. —
    II.
    Trop.
    A.
    To signify, indicate, denote:

    quae notant et designant turpitudinem aliquam non turpiter,

    Cic. de Or. 2, 58, 236:

    notare res nominibus novis,

    id. Fin. 3, 2, 4:

    illa, quae temporis naturam notant,

    id. Part. 11, 37.—
    2.
    In partic.: aliquem, to allude to, hint at one:

    senatum gestu,

    Suet. Ner. 39; cf.:

    conjunx visa est duro vultu Dicta tulisse Jovis, seque indoluisse notatam,

    Ov. M. 9, 261.—
    B.
    To mark, note, observe:

    numerum in cadentibus guttis notare possumus,

    Cic. de Or. 3, 48, 186:

    animadvertere et notare sidera,

    id. Div. 2, 43, 91:

    cantus avium,

    id. ib. 1, 42, 94:

    id caput notavi, et descriptum tibi misi,

    id. Fam. 7, 22: veris initium iste a Favoniā notare, id. Verr. 2, 5, 10, § 27; Plin. 2, 8, 6, § 29; Petr. 6 init.
    C.
    Publicist's t. t., esp. of the censors, to mark or brand with infamy (nota) on account of a crime or fault, to censure, reprimand:

    quos censores furti et captarum pecuniarum nomine notaverunt,

    Cic. Clu. 42, 120:

    eques Romanus impolitiae notabatur,

    Gell. 4, 12, 2:

    ita senatus rem, non hominem notavit,

    Cic. Mil. 11, 31; id. Clu. 47, 130:

    aliquem ignominiā,

    id. Phil. 7, 9, 23: luxuria Cornelii non crimine aliquo libidinis, sed communi maledicto notabatur id. Balb. 25, 56:

    ne is dedecore, maculā, turpissimā ignominiā notetur,

    id. Quint. 31, 99:

    cujus improbitatem veteres Atticorum comoediae notaverunt,

    id. Brut. 62, 224:

    stultus et improbus hic amor est dignusque notari,

    Hor. S. 1, 3, 24:

    notante judice, quo nosti, populo,

    id. ib. 1, 6, 14:

    aliquem joco,

    Suet. Ner. 5:

    scripta famosa quibus primores viri notabantur,

    id. Dom. 8. Hence, * nŏtātus, a, um, P. a., marked, perceptible:

    notatior similitudo,

    Auct. Her. 3, 22, 37 Orell. (al. notior).

    Lewis & Short latin dictionary > noto

  • 56 obfundo

    offundo ( obf-), ūdi, ūsum, 3, v. a. [obundo]. [p. 1261]
    I.
    To pour before or around; to pour out, pour down (class.).
    A.
    Lit.:

    cibum (avibus),

    Plaut. As. 1, 3, 64; id. Trin. 4, 3, 84.—
    2.
    Transf., mid., to pour itself out; to spread, extend:

    ut piscibus aqua, nobis aër crassus offunditur,

    i. e. surrounds us, Cic. Ac. 2, 25, 81:

    rubor gravissimis quoque viris offunditur,

    Sen. Ep. 11, 3:

    cum ignis oculorum cum eo igne, qui est ob os offusus, se confudit,

    Cic. Univ. 14:

    asinus offunditur,

    tumbles down, App. M. p. 144, 23. —
    B.
    Trop., to pour or spread out any thing over a person or thing:

    quasi noctem quandam rebus offundere,

    Cic. N. D. 1, 3, 6:

    haec indoctorum animis offusa caligo est,

    id. Tusc. 5, 2, 6:

    tamquam si offusa rei publicae sempiterna nox esset,

    id. Rosc. Am. 32, 91:

    omnium rerum terrorem oculis et auribus,

    Liv. 28, 29:

    caliginem oculis,

    id. 26, 45:

    pavorem incompositis,

    id. 10, 5:

    errorem alicui,

    to cause, id. 34, 6: quibus tenebris est offusa hominis cogitatio, Lact. de Ira, 1, 5; id. Inst. 7. 24, 7.—
    II.
    To spread over, i. e. to cover a thing with something.
    A.
    Lit.:

    ut obscuratur et offunditur luce solis lumen lucernae,

    eclipsed, Cic. Fin. 3, 14, 45:

    oculi clarissimā in luce tenebris offusi,

    Val. Max. 2, 7, 6.—
    B.
    Trop.:

    offusus pavore,

    overcome, Tac. A. 11, 31:

    Marcellorum meum pectus memoria obfudit,

    has filled, Cic. Marcell. 4, 10 dub.:

    non existimare se tantis tenebris offusam esse rem pnblicam,

    Val. Max. 3, 8, 3; 2, 7, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > obfundo

  • 57 offundo

    offundo ( obf-), ūdi, ūsum, 3, v. a. [obundo]. [p. 1261]
    I.
    To pour before or around; to pour out, pour down (class.).
    A.
    Lit.:

    cibum (avibus),

    Plaut. As. 1, 3, 64; id. Trin. 4, 3, 84.—
    2.
    Transf., mid., to pour itself out; to spread, extend:

    ut piscibus aqua, nobis aër crassus offunditur,

    i. e. surrounds us, Cic. Ac. 2, 25, 81:

    rubor gravissimis quoque viris offunditur,

    Sen. Ep. 11, 3:

    cum ignis oculorum cum eo igne, qui est ob os offusus, se confudit,

    Cic. Univ. 14:

    asinus offunditur,

    tumbles down, App. M. p. 144, 23. —
    B.
    Trop., to pour or spread out any thing over a person or thing:

    quasi noctem quandam rebus offundere,

    Cic. N. D. 1, 3, 6:

    haec indoctorum animis offusa caligo est,

    id. Tusc. 5, 2, 6:

    tamquam si offusa rei publicae sempiterna nox esset,

    id. Rosc. Am. 32, 91:

    omnium rerum terrorem oculis et auribus,

    Liv. 28, 29:

    caliginem oculis,

    id. 26, 45:

    pavorem incompositis,

    id. 10, 5:

    errorem alicui,

    to cause, id. 34, 6: quibus tenebris est offusa hominis cogitatio, Lact. de Ira, 1, 5; id. Inst. 7. 24, 7.—
    II.
    To spread over, i. e. to cover a thing with something.
    A.
    Lit.:

    ut obscuratur et offunditur luce solis lumen lucernae,

    eclipsed, Cic. Fin. 3, 14, 45:

    oculi clarissimā in luce tenebris offusi,

    Val. Max. 2, 7, 6.—
    B.
    Trop.:

    offusus pavore,

    overcome, Tac. A. 11, 31:

    Marcellorum meum pectus memoria obfudit,

    has filled, Cic. Marcell. 4, 10 dub.:

    non existimare se tantis tenebris offusam esse rem pnblicam,

    Val. Max. 3, 8, 3; 2, 7, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > offundo

  • 58 Pallor

    pallor, ōris, m. [palleo], pale color, paleness, wanness, pallor.
    I.
    Lit.:

    pudorem rubor, terrorem pallor et tremor consequitur,

    Cic. Tusc. 4, 8, 19:

    albus ora pallor inficit,

    Hor. Epod. 7, 15:

    luteus,

    id. ib. 10, 16; id. S. 2, 8, 35; 2, 18, 25:

    partemque coloris Luridus exsangues pallor convertit in herbas,

    Ov. M. 4, 267; cf.:

    gelidus pallor,

    id. Tr. 1, 4, 11:

    confuderat oris exsanguis notas pallor,

    Curt. 8, 3, 13:

    pallor ora occupat,

    Verg. A. 4, 499:

    femineus pallor in corpore,

    Plin. Pan. 48, 4:

    Aurorae,

    Stat. Th. 2, 334.—

    Esp. of lovers: tinctus violā pallor amantium,

    Hor. C. 3, 10, 14; cf. Ov. M. 8, 790; Prop. 1, 5, 21.—Of the Lower World:

    pallor hiemsque tenent late loca senta,

    Ov. M. 4, 436; Luc. 5, 628.— Plur.:

    quae palloribus omnia pingunt,

    Lucr. 4, 336:

    tot hominum pallores,

    the paleness of death, Tac. Agr. 45, 3.—
    B.
    Transf.
    1.
    Mustiness, mouldiness: pallor, tineae omnia caedunt, Lucil. ap. Non. 462, 26:

    venti umidi pallore volumina (bibliothecarum) corrumpunt,

    Vitr. 6, 7:

    ne (dolia) pallorem capiant,

    Col. 12, 50, 16; 12, 41, 4.—
    2.
    A disagreeable color or shape, unsightliness:

    palloribus omnia pingunt,

    Lucr. 4, 311:

    pallorem ducere,

    Ov. M. 8, 759:

    obscurus solis,

    in an eclipse, Luc. 7, 200; Plin. 2, 30, 30, § 98.—
    II.
    Trop., alarm, terror:

    palla pallorem incutit,

    Plaut. Men. 4, 2, 46:

    hic tibi pallori, Cynthia, versus erit,

    Prop. 2, 5, 30:

    quantus pro conjuge pallor,

    Stat. S. 5, 1, 70:

    notare aliquem pallore,

    Luc. 8, 55.—Hence,
    B.
    Pallor, personified as the god of fear, Liv. 1, 27, 7; Lact. 1, 20, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > Pallor

  • 59 pallor

    pallor, ōris, m. [palleo], pale color, paleness, wanness, pallor.
    I.
    Lit.:

    pudorem rubor, terrorem pallor et tremor consequitur,

    Cic. Tusc. 4, 8, 19:

    albus ora pallor inficit,

    Hor. Epod. 7, 15:

    luteus,

    id. ib. 10, 16; id. S. 2, 8, 35; 2, 18, 25:

    partemque coloris Luridus exsangues pallor convertit in herbas,

    Ov. M. 4, 267; cf.:

    gelidus pallor,

    id. Tr. 1, 4, 11:

    confuderat oris exsanguis notas pallor,

    Curt. 8, 3, 13:

    pallor ora occupat,

    Verg. A. 4, 499:

    femineus pallor in corpore,

    Plin. Pan. 48, 4:

    Aurorae,

    Stat. Th. 2, 334.—

    Esp. of lovers: tinctus violā pallor amantium,

    Hor. C. 3, 10, 14; cf. Ov. M. 8, 790; Prop. 1, 5, 21.—Of the Lower World:

    pallor hiemsque tenent late loca senta,

    Ov. M. 4, 436; Luc. 5, 628.— Plur.:

    quae palloribus omnia pingunt,

    Lucr. 4, 336:

    tot hominum pallores,

    the paleness of death, Tac. Agr. 45, 3.—
    B.
    Transf.
    1.
    Mustiness, mouldiness: pallor, tineae omnia caedunt, Lucil. ap. Non. 462, 26:

    venti umidi pallore volumina (bibliothecarum) corrumpunt,

    Vitr. 6, 7:

    ne (dolia) pallorem capiant,

    Col. 12, 50, 16; 12, 41, 4.—
    2.
    A disagreeable color or shape, unsightliness:

    palloribus omnia pingunt,

    Lucr. 4, 311:

    pallorem ducere,

    Ov. M. 8, 759:

    obscurus solis,

    in an eclipse, Luc. 7, 200; Plin. 2, 30, 30, § 98.—
    II.
    Trop., alarm, terror:

    palla pallorem incutit,

    Plaut. Men. 4, 2, 46:

    hic tibi pallori, Cynthia, versus erit,

    Prop. 2, 5, 30:

    quantus pro conjuge pallor,

    Stat. S. 5, 1, 70:

    notare aliquem pallore,

    Luc. 8, 55.—Hence,
    B.
    Pallor, personified as the god of fear, Liv. 1, 27, 7; Lact. 1, 20, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > pallor

  • 60 pudor

    pŭdor, ōris, m. [pudeo], shame, a sense of shame, shamefacedness, shyness; modesty, decency, good manners, propriety, etc. (the general idea, while pudicitia is the particular one).
    I.
    Lit.:

    ibi eos pudor deserit,

    Plaut. Ep. 2, 1, 1; id. Am. 2, 2, 210:

    patris,

    before a father, Ter. And. 1, 5, 27:

    pudor deūm,

    Sil. 1, 58:

    ex hac parte pugnat pudor, illinc petulantia: hinc pudicitia, illinc stuprum,

    Cic. Cat. 2, 11, 25:

    ut pudorem rubor, terrorem pallor consequatur,

    id. Tusc. 4, 8, 19:

    moderator cupiditatis pudor,

    id. Fin. 2, 34, 113:

    adulescentuli modestissimi pudor,

    id. Planc. 11, 27:

    pudore a dicendo et timiditate ingenua refugisti,

    id. de Or. 2, 3, 10; Plin. 19, 8, 43, § 152: civium, respect for one's fellow-citizens, Enn. ap. Non. 160, 6 (Trag. v. 369 Vahl.):

    famae,

    Cic. Prov. Cons. 6, 14:

    pudore fractus,

    id. Tusc. 2, 21, 48; cf.:

    quem paupertatis pudor et fuga tenet,

    shame on account of poverty, Hor. Ep. 1, 18, 24:

    stultorum incurata pudor malus ulcera celat,

    id. ib. 1, 16, 24:

    pudor ignominiae maritimae,

    Liv. 35, 27:

    adeo omnia regebat pudor,

    id. 5, 46:

    quae tibi membra pudorem Abstulerunt,

    Ov. M. 6, 616:

    defunctae pudorem tueri,

    honor, Plin. Ep. 5, 1, 6:

    pudor est promissa precesque (meas) referre,

    I am ashamed, Ov. M. 14, 18:

    sit pudor,

    be ashamed! for shame! Mart. 8, 3, 3; 8, 64, 15; 11, 50, 11:

    omnium qui tecum sunt pudor,

    sense of propriety, scrupulousness, Cic. Q. Fr. 1, 1, 6, § 18; Quint. 8, 3, 39:

    si pudor quaeritur, si probitas, si fides, Mancinus haec attulit,

    Cic. Rep. 3, 18, 28:

    pudor Curioni suadet ut, etc.,

    Flor. 4, 2, 34.—
    II.
    Transf.
    A.
    Shame, a cause for shame, ignominy, disgrace (not in Cic.):

    vulgare alicujus pudorem,

    Ov. H. 11, 79:

    turpique onerata pudore,

    id. M. 11, 180:

    amicitia, quae impetrata, gloriae sibi, non pudori sit,

    should not be a disgrace, Liv. 34, 58:

    ne tibi pudori essem,

    Liv. 40, 15:

    o notam materni pudoris,

    Just. 3, 4:

    pro pudor!

    oh shame! Petr. 81; Stat. Th. 10, 874; Mart. 10, 68, 6; so,

    o pudor,

    Val. Fl. 8, 267; Flor. 2, 6, 30.—
    B.
    A blush:

    desit famosis quae notet ora pudor,

    Ov. Am. 3, 6, 78; so, in gen., a redness of the skin, Claud. Nupt. Hon. et Mar. 268; cf. pudoricolor.

    Lewis & Short latin dictionary > pudor

См. также в других словарях:

  • Rubor — Saltar a navegación, búsqueda Una joven mirando al suelo mientras se ruboriza. El rubor es el enrojecimiento de la piel de la cara; la palabra es a menudo utilizada cuando el enrojecimiento se corresponde a una respuesta emocional, ante ciertas… …   Wikipedia Español

  • rubor — m. sintomat. Enrojecimiento, generalmente de la zona de la cara y/o el cuello. Medical Dictionary. 2011. rubor 1. sonroja …   Diccionario médico

  • rubor — sustantivo masculino 1. Uso/registro: elevado. (no contable) Color rojo que aparece en el rostro de una persona cuando siente vergüenza: El rubor de sus mejillas era muestra de su timidez. 2. Uso/registro: elevado. (no contable) Sentimiento de… …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

  • rubor — (Del lat. rubor, ōris). 1. m. Color encarnado o rojo muy encendido. 2. Color que la vergüenza saca al rostro, y que pone encendido. 3. Empacho y vergüenza …   Diccionario de la lengua española

  • rubor — |ô| s. m. 1. A cor vermelha com todas as suas variantes. 2. Vermelhidão no rosto devida à fadiga, modéstia ou vergonha. 3.  [Figurado] Pudor, modéstia, pejo, castidade …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • rubor — (Del lat. rubor.) ► sustantivo masculino 1 Color rojo que aparece en las mejillas, producido por un sentimiento de vergüenza: ■ el rubor de su rostro demostraba que se sentía avergonzado. SINÓNIMO sonrojo 2 Sentimiento ocasionado por un hecho… …   Enciclopedia Universal

  • rubor — {{#}}{{LM R34649}}{{〓}} {{SynR35510}} {{[}}rubor{{]}} ‹ru·bor› {{《}}▍ s.m.{{》}} {{<}}1{{>}} Color rojo muy encendido. {{<}}2{{>}} Sentimiento de vergüenza que produce un enrojecimiento del rostro. {{★}}{{\}}ETIMOLOGÍA:{{/}} Del latín rubor.… …   Diccionario de uso del español actual con sinónimos y antónimos

  • Rubor — Ru|bor 〈m.; s; unz.〉 entzündliche Hautrötung [<lat. rubor „Röte“] * * * Rubor   [zu lateinisch ruber »rot«] der, s/... bores, Rötung der Haut, Kardinalsymptom der Entzündung. * * * Ru|bor, der; s, ...bores [zu lat. ruber = rot] (Med.):… …   Universal-Lexikon

  • Rubor — Eine Entzündung (lateinisch medizinisch Inflammatio, eingedeutscht Inflammation) ist eine charakteristische Antwort von biologischem Gewebe auf einen äußeren oder innerlich ausgelösten Reiz mit der Funktion, den Schädigungsreiz zu beseitigen,… …   Deutsch Wikipedia

  • rubor — s m 1 Color rojo o rosa subido en las mejillas, generalmente en señal de vergüenza; sonrojo: El rubor le encendía las mejillas 2 Colorante rojo que usan algunas mujeres en las mejillas …   Español en México

  • Rubor — Ru|bor 〈m.; Gen.: s; Pl.: unz.; Med.〉 entzündliche Hautrötung [Etym.: <lat. rubor »Röte«] …   Lexikalische Deutsches Wörterbuch

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»