Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

(in-temperiēs)

  • 1 temperies

    tempĕrĭēs, ēi, f. [st2]1 [-] mélange, alliage, combinaison. [st2]2 [-] douceur (du climat), douce température, température. [st2]3 [-] modération, retenue, réserve.    - caeli temperies: température.
    * * *
    tempĕrĭēs, ēi, f. [st2]1 [-] mélange, alliage, combinaison. [st2]2 [-] douceur (du climat), douce température, température. [st2]3 [-] modération, retenue, réserve.    - caeli temperies: température.
    * * *
        Temperies, pen. corr. temperiei, pe. prod. f. g. vt Temperies caeli. Plin. iunior. Un air doulx et bien temperé.
    \
        Docta temperies fruendi. Stat. Quand un homme scait user de ses biens par bon moyen, sans en estre trop chiche ne prodigue.
    \
        Temperies morum. Stat. Attrempance de meurs.

    Dictionarium latinogallicum > temperies

  • 2 temperies

    tempĕrĭes, ēi, f. [tempero], a due mingling, mixture, or tempering, temperature, temper ( poet. and in post - Aug. prose for the class. temperatio):

    in quo (aere) aequalis omnium temperies fuit,

    Plin. 34, 2, 3, § 8:

    magna et in colore temperies,

    id. 2, 78, 80, § 190; 16, 11, 22, § 54:

    ubi temperiem sumpsere umorque calorque,

    Ov. M. 1, 430:

    nix tegit alta duas (caeli zonas): totidem inter utramque locavit, Temperiemque dedit, mixtā cum frigore flammā,

    i. e. temperateness, moderate temperature, id. ib. 1, 51:

    caeli,

    id. P. 2, 7, 71; Plin. Ep. 5, 6, 3:

    caeli mira temperies, verno tepori maxime similis,

    Curt. 4, 7, 17; 9, 1, 11; cf.:

    auctumnus mitis inter juvenemque senemque Temperie medius,

    Ov. M. 15, 211:

    temperie blandarum captus aquarum,

    id. ib. 4, 344:

    temperiem servant oculi,

    a due proportion, Claud. Cons. Mall. Theod. 217:

    tranquilla morum,

    Stat. S. 2. 6, 48:

    temperies (docet), ut casta petas,

    moderation, temperance, Claud. Laud. Stil. 2, 103.

    Lewis & Short latin dictionary > temperies

  • 3 temperies

    temperiēs, ēī f. O, QC, PM, Cld, St = temperatio

    Латинско-русский словарь > temperies

  • 4 temperies

    temperiēs, ēī, f. (tempero), I) die rechte Einteilung, rechte-, gehörige Mischung, die rechte-, gehörige-, gemäßigte Beschaffenheit, -Temperatur, temperiem sumpsere umorque calorque, Ov.: t. aequalis omnium, Plin. – t. caeli, Ov., Plin. u.a. (s. Mützell Curt. 4, 7 [31], 17): t. vernantis caeli, mildes Frühlingswetter, Mart. Cap. 1. § 17: t. verna, Fronto: t. aquarum, Ov. – II) die Mäßigung, Claud. u. Stat.

    lateinisch-deutsches > temperies

  • 5 temperies

    temperiēs, ēī, f. (tempero), I) die rechte Einteilung, rechte-, gehörige Mischung, die rechte-, gehörige-, gemäßigte Beschaffenheit, -Temperatur, temperiem sumpsere umorque calorque, Ov.: t. aequalis omnium, Plin. – t. caeli, Ov., Plin. u.a. (s. Mützell Curt. 4, 7 [31], 17): t. vernantis caeli, mildes Frühlingswetter, Mart. Cap. 1. § 17: t. verna, Fronto: t. aquarum, Ov. – II) die Mäßigung, Claud. u. Stat.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > temperies

  • 6 temperiēs

        temperiēs —, acc. em, abl. ē, f    [temporo], a due mingling, proper mixture, tempering, temperature, temper: ubi temperiem sumpsere umorque calorque, O.: Temperiemque dedit, mixtā cum frigore flammā, i. e. a moderate temperature, O.: caeli mira, Cu.: blandarum aquarum, O.
    * * *
    proper mixture, temper

    Latin-English dictionary > temperiēs

  • 7 temperies

    1) умерение (1. 2 C. 9, 4). 2) умеренность климата (Nov. Th. II. c. 1. I. 6). $

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > temperies

  • 8 (in-temperiēs)

        (in-temperiēs)(only acc. and abl.), f    want of moderation, irregularity, excess, inclemency: caeli, L.: aquarum, immoderate rains, L.— Fig., of conduct, excess, outrage, fury: amici: unius: cohortium, Ta.

    Latin-English dictionary > (in-temperiēs)

  • 9 attemperies

    at-tempĕrĭes, ēi, f., = temperies, Cod. Th. 9, 3, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > attemperies

  • 10 intemperies

    in-temperiēs, ēī
    i. solis Col — палящий зной, чрезмерная жара
    i. caeli L, Col, Tнеобычное состояние погоды или нездоровый климат
    2) несчастье (i. in nostram advenit domum Pl)
    3) разнузданность, недисциплинированность ( cohortium T)
    4) неумеренность, невоздержность (i. ebrietatis Just)

    Латинско-русский словарь > intemperies

  • 11 caelum [2]

    2. caelum (coelum), ī, n. (zu Wurzel [s] quait, hell, klar, altind. kētú ḥ, Helle, ahd. haitar = nhd. heiter), I) die Himmelswölbung, der Himmel, a) als oberer Weltraum, im Ggstz. zur Erde (die Wasser u. Land umfaßt), Sitz der Gestirne, luftige Höhe u. dgl., o caelum, o terra, o maria Neptuni, Pacuv. fr.: summus ille caeli stellifer cursus, Cic.: caelum totum astris distinctum et ornatum, Cic.: totius caeli descriptio, Cic.: contemplatio caeli, Cic.: spectator caeli siderumque, Liv.: caelum suspicere, Cic.: caelum spectare, Ov.: quaerere unum caelum sit an innumerabilia, Cic.: caelum pingere, Varr. fr. – occasio quasi decidit de caelo, fiel gleichs. vom H. (= kam unverhofft), Plaut.: non de caelo demissos, sed qui patrem ciere possent, nicht wie vom Himmel gefallen (= ganz fremd), Liv. – Sprichw., caelum ac terras miscere, alles von oberst zu unterst kehren, alles umstürzen, Liv. 4, 3, 6 (so auch maria omnia caelo miscere, Verg. Aen. 5, 790): u. caelum findere aratro, etwas Unmögliches tun, Ov. trist, 1, 8, 3: quid si nunc caelum ruat? (v. von eitler Furcht u. Erwartung Ergriffenen) Ter. heaut. 719: toto caelo errare, sich gröblich irren, Macr. sat. 3, 12, 10. – dah. α) als Höhe, wie unser Himmel, mons e mediis arenis attollitur in caelum, himmelan, Plin.: tollere manus ad caelum, Hor. u. Sen. rhet.: od. manus utrasque ad caelum, Sen. rhet.: it caelo (himmelan) clamor, Verg.: sonitum dare caelo, Verg. – u. bes. als bedeutende Höhe, iuncta caelo montium iuga, Liv.: nives caelo prope immixtae, fast himmelhoher, Liv.: educere molem caelo, himmelan, Verg.: caelum contingere (von Örtl.), Liv.: aequare alqd caelo, Verg.: aequare caelum, sich zum H. türmen (v. Meere), Ov.: u. minari in caelum, Verg.: exiit ad caelum arbos, Verg. – β) (poet.) als Oberwelt (Ggstz. Erebus, manes, Tartarus), Hecate caelo Ereboque potens, Verg.: falsa ad caelum mittunt insomnia Manes, Verg.: caelum in Tartara (Unterwelt) solvere, Verg. – γ) im Bilde, als Höchstes, was jmd. erreichen kann, Gipfel der Freude, des Glücks, Ruhms u. dgl., digito caelum attigisse putare, fast im H. zu sein glauben (= heilfroh sein), Cic.: caelum accipere, Ov.: u. (v. ungewöhnlichen Lob) alqm, alqd ferre ad od. in caelum, alqm tollere ad caelum, Cic.: alqd extollere caelo tenus, Iustin.: esse in caelo, bis in den H. erhoben werden, Cic.: alqm detrahere de caelo, seines hohen Ruhms berauben, Cic.: exaequat nos victoria caelo, Lucr. – b) als Luft-, Wolkenhimmel, α) als Sitz u. Ausgangspunkt der Lufterscheinungen, des Regens, Blitzes, caelum nocte atque nubibus obscuratum, Sall.: omne caelum hoc, in quo nubes imbres ventique coguntur, quod et umidum et caliginosum est propter exhalationem terrae, Cic.: propter aëris crassitudinem de caelo multa apud eos fiebant, et ob eandem causam multa inusitata partim e caelo, alia ex terra oriebantur, Cic.: a terris quantum caeli patet altus hiatus, Lucr.: subisse in caelum (v. Regenwasser), Plin.: demittere caelo imbres od. ex omni caelo nimbos, Ov.: cadere caelo od. de caelo (v. Meteorsteinen), Liv., u. cadere de caelo (v. Regen), ICt.: delabi de caelo (v. einem Bildnis, einer Fackel), Cic. u. Frontin.: de caelo servare, Himmelszeichen beobachten, Cic.: caelum discedit, Cic.: caelum finditur velut magno hiatu, Liv.: Arpis parmas in caelo visas, Liv.: cadunt caelo fulgura, Verg.: fulmina iaciuntur de caelo, Liv.: tangi de caelo, vom Blitz getroffen werden, Cato, Liv. u.a.: u. so percuti de caelo, Cic., u. ici e caelo, Cic.: ici de caelo, Iul. Obsequ.: et prius coruscare caelum creditur et mox tonare, Apul. – β) als untere Luftschicht, Dunstkreis, Atmosphäre, atmosphärische Luft, caelum liberum, apertum et liberum, die freie Luft, Cic. u.a. (bes. oft caelo libero frui, s. Bünem. Lact. 1, 21, 40): sub caelo, unter freiem H., in freier Luft, Ps. Quint. decl. 314: ferri per caelum, Verg.: per caelum eunte nuntio, Plin. – bes. Region der Witterung, densitas caeli, Vitr.: caeli compressio, Vitr.: potestne tibi haec lux aut huius caeli spiritus esse iucundus, Cic.: alium domi esse caeli haustum, Curt. – dah. Luft = Witterung, Wetter, Klima, caeli temperies, Plin. u.a. (s. Mützell Curt. p. 269): intemperies caeli, rauhe L. od. W., Liv.: gravitas huius caeli, hiesige ungesunde L., Cic.: serenitas caeli, Sen.: status caeli, Witterungsverhältnisse, Curt.: c. vernum, Sen.: c. tenue purumque et propterea salubre, Ggstz. caelum pingue et concretum, Cic.: c. liquidum, Ov.: c. spissum, Ov. u. Sen.: c. palustre, Sumpfluft, Liv.: c. bonum, Cato: c. pestilens. Sen.: c. temperatum, Cels.: c. crassum, Cic.: c. mitissimum, Liv.: c. umidum, siccum, Cels.: c. frigidum, calidum, Cels.: c. grave, Sen. u. Suet. – γ) als Träger der Tageszeit, albente caelo, Sisenn. 4. fr. 103 (b. Quint. 8, 3, 35). Caes. b. c. 1, 68, 1, od. caelo albente, Auct. b. Afr. 11, 1 u. 80, 3: albescente caelo, Paul. dig. 28, 2, 25. § 1: vesperascente caelo, Nep. Pelop. 2, 5. – c) der freie Himmel als Gesichtskreis, Horizont, libertas caeli, Quint.: cuicunque particulae caeli officeretur, Cic.: nox umida caelum abstulit, Verg. – dah. die Himmelsgegend, der Himmelsstrich, in eam caeli partem spectat, Plin.: hoc caelum, sub quo natus educatusque essem, Liv.: caelum, non animum mutant, qui trans mare currunt, Hor. – d) der Himmel als Sitz der unsterblichen Götter, me assere caelo, erkläre mich himmlischen Ursprungs, Ov.: de caelo delabi (v. Romulus), Liv.: de caelo delapsus, wie ein Bote des Himmels, ein Gottgesandter, Cic.: u. so de caelo demissus, Lucr., caelo missus, Tibull., quasi de caelo missus, Iustin.: caelum conscendere, in den H. steigen, Val. Max.: alqm in caelo ponere, Iustin.: in caelum ire od. abire, gen H. fahren, Suet., Petr. u. Tibull.: so auch in caelum plurimo igne attolli, Tac.: non ad mortem trudi, verum in caelum videri escendere, Cic. – dah. α) = die Götter selbst, sunt commercia caeli, mit dem H. haben wir (Dichter) Umgang, Ov. am. 3, 549. – β) = göttliche Verehrung, quid me caelum sperare iubebas, Verg. georg. 4, 325. – γ) = Unsterblichkeit, virum caelo Musa beat, Hor.: dicare caelo, Plin.: decretum patri suo caelum, sein V. wurde für unsterblich erklärt, unter die Götter versetzt, Tac. – e) personif., Caelum, ī, n. = Caelus (s. caelus no. II), Hyg. fab. praef. in. p. 2 M. – II) übtr. = die Wölbung, Decke, imum c. camerae, der innere Himmel (die innere Seite) des Gewölbes, Vitr. 7, 3, 3: capitis, Plin. 11, 134. – / Apokop. Form. cael, Enn. ann. 561 (b. Auson. Technop. (XXVII) 13, 17. p. 139 Schenkl. – / Die Schreibung caelum, nicht coelum, jetzt in den meisten Ausgaben, vgl. Wagner Orthograph. Verg. p. 413.

    lateinisch-deutsches > caelum [2]

  • 12 intemperies

    in-temperiēs, ēī, f., die ungemäßigte Beschaffenheit, I) von der Witterung, solis aut anni, zu große Hitze oder schlechtes Wetter des Jahres, Colum.: caeli, ungewöhnliche Beschaffenheit der Luft, Tac., wechselnde, ungesunde Witterung, ungünstiges Klima, Liv.: aquarum, maßlose Regengüsse, Liv.: verna intemperies (die unbeständige Frühlingswitterung) varians calores frigoraque, Liv. – II) übtr.: A) ein Ungewitter = ein Unglück, intemperies modo in nostram advenit domum, Plaut. capt. 911. – B) der Mangel an Mäßigung, das ungemäßigte (ungestüme) Betragen, der Übermut, die Widersetzlichkeit, illius amici, Cic. ep.: mulierum, Gell.: cohortium, Tac.: Plur., has eius (Xanthippes) intemperies in maritum Alcibiades demiratus, Gell. 1, 17, 2. – C) die ungezügelte Begierde, Ausschweifung, unius ex illis viris, Cic. de rep. 3, 63: ebrietatis (in der Trunkenheit), Iustin. 12, 13, 10.

    lateinisch-deutsches > intemperies

  • 13 oberro

    ob-erro, āvī, ātum, āre, I) intr. vor od. an od. um od. in einem Orte hin u. her-, auf u. abirren, -schweifen, agminatim (v. Elefanten), Solin.: tentoriis, Tac.: ignotis locis, Curt.: in domibus, Plin. – übtr., chordā eādem, fehlgreifen auf usw., Hor. – v. Lebl., crebris oberrantibus rivis, durchschneidend, Curt.: hanc imaginem menti eius, hanc oculis oberrasse, Plin. ep.: tanti periculi imago oculis oberrat, Curt.: u. so mihi monstrum oberrat, schwebt vor (vor Augen), Sen. poët.: intra tecta oberrat timor, Claud. – übtr. (v. Tönen), victor ululatus oberrat auribus, Stat. Theb. 9, 178. – II) tr. gleichs. beirren, beschweifen = umschweifen, quantum (agri) non milvus oberrat, Pers.: paucis casulis et castellis oberratis, Apul. – übtr., dominos (die Affekte), Pers.: quas (caeli plagas) mitis temperies oberrat, Claud.

    lateinisch-deutsches > oberro

  • 14 obiectus [2]

    2. obiectus, ūs, m. (obicio), das Entgegensetzen, Entgegenstellen, das Vorliegen, Entgegenliegen, terrae, Plin.: plutei obiectu, durch eine vorgestellte Schirmwand, Caes.: femoris obiectu, Apul.: insula portum efficit obiectu laterum, Verg.: cum latera obiectu paludis tegerentur, Tac.: caeli temperies hieme mitis obiectu montis, durch das vorliegende Gebirge, durch eine Gebirgswand, Tac.: dare obiectum parmae, den Schild vorhalten, Lucr.: molium obiectus, die vorliegenden Hafendämme, Tac. – / Nep. Hann. 5, 2 liest man jetzt nach Naucks Konjektur quo repentino obiecto visu.

    lateinisch-deutsches > obiectus [2]

  • 15 coctura

    coctūra, ae, f. [coquo] [st1]1 [-] cuisson. --- Plin. 19, 143. [st1]2 [-] fusion. --- Sen. Ep. 90, 33. [st1]3 [-] ce qui est cuit. --- Col. 12, 20, 4. [st1]4 [-] temps convenable à la maturation des fruits. --- Plin. 14, 55.
    * * *
    coctūra, ae, f. [coquo] [st1]1 [-] cuisson. --- Plin. 19, 143. [st1]2 [-] fusion. --- Sen. Ep. 90, 33. [st1]3 [-] ce qui est cuit. --- Col. 12, 20, 4. [st1]4 [-] temps convenable à la maturation des fruits. --- Plin. 14, 55.
    * * *
        Coctura, dicitur caeli temperies. Plin. Attrempement de temps convenable à meurir les fruicts.

    Dictionarium latinogallicum > coctura

  • 16 salubritas

    sălūbrĭtās, ātis, f. [st2]1 [-] salubrité. [st2]2 [-] santé, bonne santé. [st2]3 [-] vie (t. d'affection). [st2]4 [-] pureté (du style).    - salubritas aquarum, Plin.: pureté des eaux.    - salubritates regionum, Vitr.: contrées salubres.    - salubritas dictiōnis, Cic.: pureté du style.
    * * *
    sălūbrĭtās, ātis, f. [st2]1 [-] salubrité. [st2]2 [-] santé, bonne santé. [st2]3 [-] vie (t. d'affection). [st2]4 [-] pureté (du style).    - salubritas aquarum, Plin.: pureté des eaux.    - salubritates regionum, Vitr.: contrées salubres.    - salubritas dictiōnis, Cic.: pureté du style.
    * * *
        Salubritas, pen. corr. salubritatis. Plin. Santé, Salubrité.
    \
        Salubritas caeli atque temperies. Plin. Un bon air et sain, Bonté et attrempance d'air.
    \
        Propter salubritatem. Caesar. Pour la santé.

    Dictionarium latinogallicum > salubritas

  • 17 caelum

    1. caelum, ī, n. (caedo), der Meißel, Grabstichel des Ziseleurs, Varr. sat. Men. 7. Cic. Acad. 2, 85. Quint. 2, 21, 24: figuli, Mart. 4, 46, 14: Praxitelis, Stat. silv. 4, 6, 25: Plur., ferrea caela, Auson. epigr. 55, 6. p. 211 Schenkl.
    ————————
    2. caelum (coelum), ī, n. (zu Wurzel [s] quait, hell, klar, altind. kētъ ḥ, Helle, ahd. haitar = nhd. heiter), I) die Himmelswölbung, der Himmel, a) als oberer Weltraum, im Ggstz. zur Erde (die Wasser u. Land umfaßt), Sitz der Gestirne, luftige Höhe u. dgl., o caelum, o terra, o maria Neptuni, Pacuv. fr.: summus ille caeli stellifer cursus, Cic.: caelum totum astris distinctum et ornatum, Cic.: totius caeli descriptio, Cic.: contemplatio caeli, Cic.: spectator caeli siderumque, Liv.: caelum suspicere, Cic.: caelum spectare, Ov.: quaerere unum caelum sit an innumerabilia, Cic.: caelum pingere, Varr. fr. – occasio quasi decidit de caelo, fiel gleichs. vom H. (= kam unverhofft), Plaut.: non de caelo demissos, sed qui patrem ciere possent, nicht wie vom Himmel gefallen (= ganz fremd), Liv. – Sprichw., caelum ac terras miscere, alles von oberst zu unterst kehren, alles umstürzen, Liv. 4, 3, 6 (so auch maria omnia caelo miscere, Verg. Aen. 5, 790): u. caelum findere aratro, etwas Unmögliches tun, Ov. trist, 1, 8, 3: quid si nunc caelum ruat? (v. von eitler Furcht u. Erwartung Ergriffenen) Ter. heaut. 719: toto caelo errare, sich gröblich irren, Macr. sat. 3, 12, 10. – dah. α) als Höhe, wie unser Himmel, mons e mediis arenis attollitur in caelum, himmelan, Plin.: tollere manus ad caelum, Hor. u. Sen. rhet.: od. manus utrasque ad caelum, Sen. rhet.: it caelo (him-
    ————
    melan) clamor, Verg.: sonitum dare caelo, Verg. – u. bes. als bedeutende Höhe, iuncta caelo montium iuga, Liv.: nives caelo prope immixtae, fast himmelhoher, Liv.: educere molem caelo, himmelan, Verg.: caelum contingere (von Örtl.), Liv.: aequare alqd caelo, Verg.: aequare caelum, sich zum H. türmen (v. Meere), Ov.: u. minari in caelum, Verg.: exiit ad caelum arbos, Verg. – β) (poet.) als Oberwelt (Ggstz. Erebus, manes, Tartarus), Hecate caelo Ereboque potens, Verg.: falsa ad caelum mittunt insomnia Manes, Verg.: caelum in Tartara (Unterwelt) solvere, Verg. – γ) im Bilde, als Höchstes, was jmd. erreichen kann, Gipfel der Freude, des Glücks, Ruhms u. dgl., digito caelum attigisse putare, fast im H. zu sein glauben (= heilfroh sein), Cic.: caelum accipere, Ov.: u. (v. ungewöhnlichen Lob) alqm, alqd ferre ad od. in caelum, alqm tollere ad caelum, Cic.: alqd extollere caelo tenus, Iustin.: esse in caelo, bis in den H. erhoben werden, Cic.: alqm detrahere de caelo, seines hohen Ruhms berauben, Cic.: exaequat nos victoria caelo, Lucr. – b) als Luft-, Wolkenhimmel, α) als Sitz u. Ausgangspunkt der Lufterscheinungen, des Regens, Blitzes, caelum nocte atque nubibus obscuratum, Sall.: omne caelum hoc, in quo nubes imbres ventique coguntur, quod et umidum et caliginosum est propter exhalationem terrae, Cic.: propter aëris crassitudinem de caelo multa apud eos fiebant, et ob eandem causam
    ————
    multa inusitata partim e caelo, alia ex terra oriebantur, Cic.: a terris quantum caeli patet altus hiatus, Lucr.: subisse in caelum (v. Regenwasser), Plin.: demittere caelo imbres od. ex omni caelo nimbos, Ov.: cadere caelo od. de caelo (v. Meteorsteinen), Liv., u. cadere de caelo (v. Regen), ICt.: delabi de caelo (v. einem Bildnis, einer Fackel), Cic. u. Frontin.: de caelo servare, Himmelszeichen beobachten, Cic.: caelum discedit, Cic.: caelum finditur velut magno hiatu, Liv.: Arpis parmas in caelo visas, Liv.: cadunt caelo fulgura, Verg.: fulmina iaciuntur de caelo, Liv.: tangi de caelo, vom Blitz getroffen werden, Cato, Liv. u.a.: u. so percuti de caelo, Cic., u. ici e caelo, Cic.: ici de caelo, Iul. Obsequ.: et prius coruscare caelum creditur et mox tonare, Apul. – β) als untere Luftschicht, Dunstkreis, Atmosphäre, atmosphärische Luft, caelum liberum, apertum et liberum, die freie Luft, Cic. u.a. (bes. oft caelo libero frui, s. Bünem. Lact. 1, 21, 40): sub caelo, unter freiem H., in freier Luft, Ps. Quint. decl. 314: ferri per caelum, Verg.: per caelum eunte nuntio, Plin. – bes. Region der Witterung, densitas caeli, Vitr.: caeli compressio, Vitr.: potestne tibi haec lux aut huius caeli spiritus esse iucundus, Cic.: alium domi esse caeli haustum, Curt. – dah. Luft = Witterung, Wetter, Klima, caeli temperies, Plin. u.a. (s. Mützell Curt. p. 269): intemperies caeli, rauhe L. od. W., Liv.: gravitas huius caeli, hiesige ungesunde
    ————
    L., Cic.: serenitas caeli, Sen.: status caeli, Witterungsverhältnisse, Curt.: c. vernum, Sen.: c. tenue purumque et propterea salubre, Ggstz. caelum pingue et concretum, Cic.: c. liquidum, Ov.: c. spissum, Ov. u. Sen.: c. palustre, Sumpfluft, Liv.: c. bonum, Cato: c. pestilens. Sen.: c. temperatum, Cels.: c. crassum, Cic.: c. mitissimum, Liv.: c. umidum, siccum, Cels.: c. frigidum, calidum, Cels.: c. grave, Sen. u. Suet. – γ) als Träger der Tageszeit, albente caelo, Sisenn. 4. fr. 103 (b. Quint. 8, 3, 35). Caes. b. c. 1, 68, 1, od. caelo albente, Auct. b. Afr. 11, 1 u. 80, 3: albescente caelo, Paul. dig. 28, 2, 25. § 1: vesperascente caelo, Nep. Pelop. 2, 5. – c) der freie Himmel als Gesichtskreis, Horizont, libertas caeli, Quint.: cuicunque particulae caeli officeretur, Cic.: nox umida caelum abstulit, Verg. – dah. die Himmelsgegend, der Himmelsstrich, in eam caeli partem spectat, Plin.: hoc caelum, sub quo natus educatusque essem, Liv.: caelum, non animum mutant, qui trans mare currunt, Hor. – d) der Himmel als Sitz der unsterblichen Götter, me assere caelo, erkläre mich himmlischen Ursprungs, Ov.: de caelo delabi (v. Romulus), Liv.: de caelo delapsus, wie ein Bote des Himmels, ein Gottgesandter, Cic.: u. so de caelo demissus, Lucr., caelo missus, Tibull., quasi de caelo missus, Iustin.: caelum conscendere, in den H. steigen, Val. Max.: alqm in caelo ponere, Iustin.: in caelum ire od. abire, gen H.
    ————
    fahren, Suet., Petr. u. Tibull.: so auch in caelum plurimo igne attolli, Tac.: non ad mortem trudi, verum in caelum videri escendere, Cic. – dah. α) = die Götter selbst, sunt commercia caeli, mit dem H. haben wir (Dichter) Umgang, Ov. am. 3, 549. – β) = göttliche Verehrung, quid me caelum sperare iubebas, Verg. georg. 4, 325. – γ) = Unsterblichkeit, virum caelo Musa beat, Hor.: dicare caelo, Plin.: decretum patri suo caelum, sein V. wurde für unsterblich erklärt, unter die Götter versetzt, Tac. – e) personif., Caelum, ī, n. = Caelus (s. caelus no. II), Hyg. fab. praef. in. p. 2 M. – II) übtr. = die Wölbung, Decke, imum c. camerae, der innere Himmel (die innere Seite) des Gewölbes, Vitr. 7, 3, 3: capitis, Plin. 11, 134. – Apokop. Form. cael, Enn. ann. 561 (b. Auson. Technop. (XXVII) 13, 17. p. 139 Schenkl. – Die Schreibung caelum, nicht coelum, jetzt in den meisten Ausgaben, vgl. Wagner Orthograph. Verg. p. 413.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > caelum

  • 18 intemperies

    in-temperiēs, ēī, f., die ungemäßigte Beschaffenheit, I) von der Witterung, solis aut anni, zu große Hitze oder schlechtes Wetter des Jahres, Colum.: caeli, ungewöhnliche Beschaffenheit der Luft, Tac., wechselnde, ungesunde Witterung, ungünstiges Klima, Liv.: aquarum, maßlose Regengüsse, Liv.: verna intemperies (die unbeständige Frühlingswitterung) varians calores frigoraque, Liv. – II) übtr.: A) ein Ungewitter = ein Unglück, intemperies modo in nostram advenit domum, Plaut. capt. 911. – B) der Mangel an Mäßigung, das ungemäßigte (ungestüme) Betragen, der Übermut, die Widersetzlichkeit, illius amici, Cic. ep.: mulierum, Gell.: cohortium, Tac.: Plur., has eius (Xanthippes) intemperies in maritum Alcibiades demiratus, Gell. 1, 17, 2. – C) die ungezügelte Begierde, Ausschweifung, unius ex illis viris, Cic. de rep. 3, 63: ebrietatis (in der Trunkenheit), Iustin. 12, 13, 10.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > intemperies

  • 19 oberro

    ob-erro, āvī, ātum, āre, I) intr. vor od. an od. um od. in einem Orte hin u. her-, auf u. ab irren, -schweifen, agminatim (v. Elefanten), Solin.: tentoriis, Tac.: ignotis locis, Curt.: in domibus, Plin. – übtr., chordā eādem, fehlgreifen auf usw., Hor. – v. Lebl., crebris oberrantibus rivis, durchschneidend, Curt.: hanc imaginem menti eius, hanc oculis oberrasse, Plin. ep.: tanti periculi imago oculis oberrat, Curt.: u. so mihi monstrum oberrat, schwebt vor (vor Augen), Sen. poët.: intra tecta oberrat timor, Claud. – übtr. (v. Tönen), victor ululatus oberrat auribus, Stat. Theb. 9, 178. – II) tr. gleichs. beirren, beschweifen = umschweifen, quantum (agri) non milvus oberrat, Pers.: paucis casulis et castellis oberratis, Apul. – übtr., dominos (die Affekte), Pers.: quas (caeli plagas) mitis temperies oberrat, Claud.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > oberro

  • 20 obiectus

    1. obiectus, a, um, s. obicio.
    ————————
    2. obiectus, ūs, m. (obicio), das Entgegensetzen, Entgegenstellen, das Vorliegen, Entgegenliegen, terrae, Plin.: plutei obiectu, durch eine vorgestellte Schirmwand, Caes.: femoris obiectu, Apul.: insula portum efficit obiectu laterum, Verg.: cum latera obiectu paludis tegerentur, Tac.: caeli temperies hieme mitis obiectu montis, durch das vorliegende Gebirge, durch eine Gebirgswand, Tac.: dare obiectum parmae, den Schild vorhalten, Lucr.: molium obiectus, die vorliegenden Hafendämme, Tac. – Nep. Hann. 5, 2 liest man jetzt nach Naucks Konjektur quo repentino obiecto visu.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > obiectus

См. также в других словарях:

  • Temperĭes — (lat.), Temperament, Temperatur; daher Temperiren, 1) gehörig vermischen; 2) Maß halten; 3) mäßigen, mildern, lindern …   Pierer's Universal-Lexikon

  • temperie — {{hw}}{{temperie}}{{/hw}}s. f. inv. 1 Stato dell atmosfera, clima. 2 Carattere di una particolare situazione storica o culturale in rapporto ai fatti con i quali si manifesta; SIN. Clima …   Enciclopedia di italiano

  • temperie — (Del lat. temperies, temperatura.) ► sustantivo femenino Estado de la atmósfera según los diversos grados de calor o frío, sequedad o humedad. SINÓNIMO temperamento * * * temperie (del lat. «temperĭes») f. Estado de la atmósfera en relación con… …   Enciclopedia Universal

  • APRICA — dicuntur loca, quae opportune Solem accipiunt, quasi aperica , quod Soli sint aperta: Nam apericum Veteres dixêre. Nec tamen omnis locus Soli expositus, apricus dicitur ex Latine loquentium usus. Non certe, qui adeo Soli patet, ut immodicis… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • air — Air, Mot d une syllabe, Aer, Dium, Spiritus. A l air, Sub dio, siue Sub diuo. Estre à l air, Sub dio agere. Air assemblé, Aer concretus. Bon air, Bonum caelum. Bonté et attrempance de l air, Salubritas caeli atque temperies. Un air doux et bien… …   Thresor de la langue françoyse

  • Pfingstsequenz — Die Pfingstsequenz Veni Sancte Spiritus ist eine lateinische Dichtung, mit welcher die gläubige Gemeinde den heiligen Geist um Beistand bittet. Sie erinnert an die erste Herabkunft des Heiligen Geistes an Pfingsten (Apg 2 EU) und an die Gaben des …   Deutsch Wikipedia

  • Veni Sancte Spiritus — Die Pfingstsequenz Veni Sancte Spiritus ist eine lateinische Dichtung, mit welcher die gläubige Gemeinde den heiligen Geist um Beistand bittet. Sie erinnert an die erste Herabkunft des Heiligen Geistes an Pfingsten (Apg 2 EU) und an die Gaben des …   Deutsch Wikipedia

  • Henricus Blacuodaeus — Henry Blackwood (médecin) Pour les articles homonymes, voir Henry Blackwood. Henry Blackwood, dont le nom a été francisé en Henri Blackwood ou Henri Blacuod et latinisé en Henricus Blacuodæus, né à Paris le 24 mars 1588[1] et mort à Rouen le 17… …   Wikipédia en Français

  • Henricus Blacuodæus — Henry Blackwood (médecin) Pour les articles homonymes, voir Henry Blackwood. Henry Blackwood, dont le nom a été francisé en Henri Blackwood ou Henri Blacuod et latinisé en Henricus Blacuodæus, né à Paris le 24 mars 1588[1] et mort à Rouen le 17… …   Wikipédia en Français

  • Henry Blackwood (médecin) — Pour les articles homonymes, voir Henry Blackwood. Henry Blackwood, dont le nom a été francisé en Henri Blackwood ou Henri Blacuod et latinisé en Henricus Blacuodæus, né à Paris le 24 mars 1588[1] et mort à Rouen le 17 décembre[2 …   Wikipédia en Français

  • Veni Sancte Spiritus — Veni Sancte Spiritus, appelée parfois la séquence dorée, est une séquence (de type grégorienne) de la Messe catholique romaine chantée lors de la fête de la Pentecôte. Elle est généralement attribuée au pape Innocent III ou à l archevêque de… …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»