Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

vitiorum+t

  • 21 reductus

        reductus adj.    [P. of reduco], withdrawn, retired, remote, distant, lonely: sinūs, V.: in reductā valle, H.—Fig., withdrawn, removed, remote: Virtus est medium vitiorum et utriumque reductum, from either extreme, H.— Plur n. as subst: producta et reducta (bona), things to be deferred to others.
    * * *
    reducta, reductum ADJ
    receding deeply, set back

    Latin-English dictionary > reductus

  • 22 vitiōsitās

        vitiōsitās ātis, f    [vitiosus], faultiness, corruption, viciousness, wickedness: nomen est vitiositas omnium (vitiorum).

    Latin-English dictionary > vitiōsitās

  • 23 vorāgō

        vorāgō inis, f    [voro], an abyss, gulf, whirlpool, depth, chasm: submersus equus voraginibus: vastāque voragine gurges Aestuat, V.: neque eam voraginem coniectu terrae expleri potuisse, L.: ventris, O.—Fig.: vos geminae voragines scopulique rei p.: patrimoni, spendthrift: vitiorum, abyss.
    * * *
    deep hole, chasm, watery hollow

    Latin-English dictionary > vorāgō

  • 24 adjutrix

    adjūtrix, īcis, f. [id.], she that helps, an assistant, helper, etc.
    I.
    In gen. (class.):

    aliqua fortuna fuerit adjutrix tibi,

    Plaut. Poen. 5, 2, 13; id. Trin. prol. 13:

    matres filiis in peccato adjutrices solent esse,

    Ter. Heaut. 5, 2, 39; id. Eun. 5, 2, 46: id. Hec. prol. alt. 24, 40;

    4, 4, 83: Messana tuorum adjutrix scelerum,

    Cic. Verr. 2, 4, 8, § 17:

    Minerva adjutrix consiliorum meorum, Auct. Or. pro Dom. 57: quae res Plancio in petitione fuisset adjutrix,

    Cic. Planc. 1:

    assentatio vitiorum adjutrix,

    id. Lael. 24, 89:

    hanc urbem habebat adjutricem scelerum,

    id. Verr. 2, 5, 62, § 160.—
    II.
    Esp.:

    legiones adjutrices,

    legions raised by the proconsul in the provinces for the purpose of strengthening the veteran army, Tac. H. 2, 43; 3, 44; cf. Suet. Galb. 10; cf. Gruter, Ins. 193, 3; 414, 8; 169, 7 al.

    Lewis & Short latin dictionary > adjutrix

  • 25 aequabilis

    aequābĭlĭs, e, adj. [aequo], that can be made equal, equal, similar, like (“aequalis alterius staturae par; aequabile quod aequari potest,” Front. Differ. 2198 P.); class.; in Cic. very freq. (syn.: aequalis, aequus, planus, par, similis).
    I.
    Lit.:

    vis hostilis cum istoc fecit meas opes aequabiles,

    has made my property equal to his, Plaut. Capt. 2, 2, 52:

    par (sc. est jus), quod in omnes aequabile est,

    Cic. Inv. 2, 22, 68:

    praedae partitio,

    id. Off. 2, 11:

    in descriptione aequabili sumptus,

    id. Fl. 14, so id. N D. 1, 19 et saep.:

    mixtura vitiorum atque virtutum,

    Suet. Dom. 3.—
    II.
    Transf
    A.
    Equal, consistent, uniform, equable; ut haec patientia dolorum... in omni genere se aequabilem praebeat, may appear as constantly equal to itself, Cic. Tusc. 2, 27;

    motus certus et aequabilis,

    id. N. D. 2, 9:

    moderati aequabilesque habitus,

    id. Fin 5, 12:

    fluvius,

    which always continues with the same current, id. Rep. 2, 5; so,

    pulvis,

    Sall. J. 53:

    aequabilior firmitas,

    Sen. Ep. 74:

    ver aequabile,

    Lact. 2, 11, 2.—Hence, of discourse: aequabile et temperatum orationis genus, even and moderate style (opp vis dicendi major in orationibus, Cic. Off. 1, 1);

    tractus orationis lenis et aequabilis,

    id. de Or. 2, 13, 54:

    genus orationis fusum atque tractum et cum lenitate quadam aequabile profluens,

    id. ib. 15, 64.—
    B.
    In relation to morals, equitable, just, right; constr. with in and acc. or absol.:

    status rei publicae. non in omnes ordines civitatis aequabilis,

    Cic. Rep. 2, 37:

    fidus Romanis, aequabilis in suos,

    Tac. A. 6, 31:

    jus aequabile,

    that deals alike with all, Cic. Inv. 1, 2: aequabilium legum conditor, Aur, Vict. Caes. 20, 23.— Comp., Cic. Att. 5, 20.— Adv.: aequābĭlĭter, uniformly, equally, in like manner, Cato, R. R. 103; Varr. R. R. 1, 6, 6; Cic. Off. 2, 11; id. N. D. 2, 45 et saep. — Comp., Sall. C. 2.— Sup. does not occur either in the adj. or adv.

    Lewis & Short latin dictionary > aequabilis

  • 26 alimentum

    ălĭmentum, i, n. [alo], nourishment, nutriment; and concr., food, provisions, aliment (in the poets only in the plur.).
    I.
    In gen.:

    alimenta corporis,

    Cic. Univ. 6:

    plus alimenti est in pane quam in ullo alio,

    Cels. 2, 18; so id. 8, 1; Plin. 17, 13, 20:

    alimenta reponere in hiemem,

    Quint. 2, 16, 16; Suet. Tib. 54; cf. Tac. A. 6, 23:

    alimenta petens,

    Vulg. Gen. 41, 55:

    alimenta negare,

    Ov. Tr 5, 8, 13:

    habentes alimenta et quibus tegamur,

    Vulg. 1 Tim. 6, 8.—In the jurists:

    alimenta,

    all things which pertain to the support of life, aliment, maintenance, support, Dig. 34, tit. 1, De alimentis, and 1. 6.— Poet. (very freq. in Ovid):

    picem et ceras, alimentaque cetera flammae,

    Ov. M. 14, 532:

    concipit Iris aquas, alimentaque nubibus affert,

    id. ib. 1, 271:

    lacrimaeque alimenta fuere,

    tears were his food, id. ib. 10, 75 (cf.:

    fuerunt mihi lacrimae meae panes die ac nocte,

    Vulg. Psa. 41, 4):

    ignis,

    Ov. M. 8, 837. — Trop.:

    vitiorum,

    Ov. M. 2, 769:

    furoris,

    id. ib. 3, 479:

    addidit alimenta rumoribus,

    gave new support to the rumors, Liv. 35, 23 fin.:

    alimentum famae,

    Tac. H. 2, 96:

    alimentum virtutis honos,

    Val. Max. 2, 6, 5.—
    II.
    Esp., for the Gr. tropheia or threptra, the reward or recompense due to parents from children for their rearing: quasi alimenta exspectarct a nobis (patria), Cic. Rep. 1, 4 Mos. (in Val. Fl. 6, 570, this is expressed by nutrimenta; in Dig. 50, 13, 1, § 14, by nutricia).

    Lewis & Short latin dictionary > alimentum

  • 27 animadversor

    ănĭmadversor, ōris, m. [id.], an observer:

    acres ac diligentes animadversores vitiorum,

    Cic. Off. 1, 41, 146.

    Lewis & Short latin dictionary > animadversor

  • 28 cauitio

    cautĭo (old uncontr. form cauĭtĭo, acc. to Paul. ex Fest. p. 61 Müll.), ōnis, f. [caveo], a guarding or taking care of one ' s self, wariness, precaution, caution, heedfulness, circumspection, eulabeia (besides the comic poets, mostly in Cic.).
    I.
    In gen.: a malis natură declinamus: quae declinatio, si cum ratione fiet, cautio appelletur;

    quae autem sine ratione, nominetur metus,

    Cic. Tusc. 4, 6, 13:

    cautio et timiditas,

    id. de Or. 2, 74, 300:

    omnium horum vitiorum atque incommodorum una cautio est atque una provisio, ut ne,

    id. Lael. 21, 78:

    cautio ac diligentia,

    id. Font. 1, 2; id. Att. 1, 19, 8;

    initium suspitionis et cautionis et diligentiae,

    id. Fam. 9, 24, 1.—
    b.
    (Mihi) cautio est = cavendum est, caution is necessary (a colloquial phrase), Plaut. Bacch. 4, 2, 15; id. Poen. 1, 3, 36; id. Ps. 1, 2, 38; Ter. And. 2, 3, 26; id. Ad. 3, 3, 67:

    mea cautio est,

    I must see to it, Cic. Att. 5, 4, 4 (al. captio).—
    c.
    Res cautionem habet.
    (α).
    The matter requires caution:

    habet multas cautiones,

    Cic. Off. 1, 14, 42.—
    (β).
    The matter admits of caution, Cic. Fam. 11, 21, 3.—
    II.
    T. t., in law, that by which one places himself or another in safety, an obligation, security, bond, warranty, Uail ( written or oral): quoniam vestrae cautiones infirmae sunt, Graeculam tibi misi cautionem chirographi mei, Cic. Fam. 7, 18, 1; v. such a written bond in Dig. 12, 1, 40:

    prolatis cautionibus,

    Sen. Ben. 3, 7, 7:

    cavere,

    Dig. 46, 8, 6:

    offerre,

    ib. 40, 4, 50:

    interponere,

    ib. 44, 1, 11:

    cautionem praebere alicui indemnitatis,

    ib. 3, 5, 30 et saep.—With acc. and inf., Suet. Aug. 98.— Of an oral warranty, pledge, Cic. Sest. 7, 15.

    Lewis & Short latin dictionary > cauitio

  • 29 cautio

    cautĭo (old uncontr. form cauĭtĭo, acc. to Paul. ex Fest. p. 61 Müll.), ōnis, f. [caveo], a guarding or taking care of one ' s self, wariness, precaution, caution, heedfulness, circumspection, eulabeia (besides the comic poets, mostly in Cic.).
    I.
    In gen.: a malis natură declinamus: quae declinatio, si cum ratione fiet, cautio appelletur;

    quae autem sine ratione, nominetur metus,

    Cic. Tusc. 4, 6, 13:

    cautio et timiditas,

    id. de Or. 2, 74, 300:

    omnium horum vitiorum atque incommodorum una cautio est atque una provisio, ut ne,

    id. Lael. 21, 78:

    cautio ac diligentia,

    id. Font. 1, 2; id. Att. 1, 19, 8;

    initium suspitionis et cautionis et diligentiae,

    id. Fam. 9, 24, 1.—
    b.
    (Mihi) cautio est = cavendum est, caution is necessary (a colloquial phrase), Plaut. Bacch. 4, 2, 15; id. Poen. 1, 3, 36; id. Ps. 1, 2, 38; Ter. And. 2, 3, 26; id. Ad. 3, 3, 67:

    mea cautio est,

    I must see to it, Cic. Att. 5, 4, 4 (al. captio).—
    c.
    Res cautionem habet.
    (α).
    The matter requires caution:

    habet multas cautiones,

    Cic. Off. 1, 14, 42.—
    (β).
    The matter admits of caution, Cic. Fam. 11, 21, 3.—
    II.
    T. t., in law, that by which one places himself or another in safety, an obligation, security, bond, warranty, Uail ( written or oral): quoniam vestrae cautiones infirmae sunt, Graeculam tibi misi cautionem chirographi mei, Cic. Fam. 7, 18, 1; v. such a written bond in Dig. 12, 1, 40:

    prolatis cautionibus,

    Sen. Ben. 3, 7, 7:

    cavere,

    Dig. 46, 8, 6:

    offerre,

    ib. 40, 4, 50:

    interponere,

    ib. 44, 1, 11:

    cautionem praebere alicui indemnitatis,

    ib. 3, 5, 30 et saep.—With acc. and inf., Suet. Aug. 98.— Of an oral warranty, pledge, Cic. Sest. 7, 15.

    Lewis & Short latin dictionary > cautio

  • 30 comitatus

    1.
    cŏmĭtātus, a, um, Part. and P. a., from comitor and comito; v. comitor.
    2.
    cŏmĭtātus, ūs, m. [comes].
    I. A.
    In gen. (class.):

    qui cum uxore veheretur in raedā muliebri et delicato ancillarum puerorumque comitatu,

    Cic. Mil. 10, 28:

    magno comitatu ingredi,

    id. Cat. 3, 2, 6:

    comitatum optimorum civium desero,

    id. Att. 8, 3, 2:

    praedonis improbissimi societas atque comitatus,

    id. Verr. 2, 5, 21, § 54; id. Fam. 6, 19, 1:

    Pompeius comitatu equitum triginta ad mare pervenit,

    Caes. B. C. 3, 96; Quint. 1, 2, 5; 7, 2, 45:

    iter modico comitatu ingressus est,

    Suet. Caes. 31; id. Aug. 98 et saep.; Verg. A. 12, 336.—
    * 2.
    Transf., of animals:

    multo ceterarum volucrum comitatu,

    Tac. A. 6, 28.—
    3.
    Of abstr. objects:

    pruna hordearia appellata a comitatu frugis ejus,

    i. e. because they ripen at the same time, Plin. 15, 13, 12, § 41; so,

    virgultorum,

    id. 17, 23, 35, § 211:

    quid tanto virtutum comitatu (opus est) si? etc.,

    Cic. Fin. 2, 34, 111; id. Par. 2, 1, 16:

    utriusque causae,

    Plin. 18, 29, 69, § 283:

    ferre impetum vitiorum, tam magno comitatu venientium,

    Sen. Ep. 7, 6.—
    B.
    In partic., in the time of the empire, an imperial escort, retinue, court, suite, Tac. H. 2, 65; Plin. Pan. 20, 3; Dig. 49, 16, 13; Aus. Ep. 17; Symm. Ep. 8, 9; Aug. Ep. 129:

    Osthanes exornatus comitatu Alexandri,

    honored with the right of attendance upon Alexander, Plin. 30, 1, 2, § 8; cf.:

    deici congressu et comitatu,

    Tac. A. 13, 46.—
    II.
    A company (without the accessory idea of attendance), a band, troop, crowd, swarm:

    litterae, quaecumque erant in eo comitatu, etc.,

    Cic. Cat. 3, 3, 6; Caes. B. C. 1, 48; 1, 51; 1, 54; Sall. C. 45, 1; Liv. 28, 22, 4; Suet. Tib. 6 al.

    Lewis & Short latin dictionary > comitatus

  • 31 concutio

    con-cŭtĭo, cussi, cussum, 3, v. a. [quatio, as cur = quāre].
    I.
    To strike one upon another, to strike together (rare): utrum cavae manus concutiantur, an planae, Sen. Q. N. 2, 28, 1:

    concussā manu dare signa,

    Ov. M. 11, 465:

    frameas,

    Tac. G. 11.—
    II.
    To shake violently, to shake, agitate (freq. and class. in prose and poetry).
    A.
    Lit. (mostly poet.): concutit ungula terram, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 419 Vahl.): tonitru concussa aequora caeli, Att. ap. Non. p. 505, 8 (Trag. Rel. v. 224 Rib.); cf.:

    templa caeli summa sonitu (in a parodying of pathos),

    Ter. Eun. 3, 5, 42; cf.:

    serena caeli sonitu,

    Lucr. 2, 1101; 6, 358:

    grandi tonitru concussa repente Terra,

    id. 5, 551; cf. id. 6, 544:

    terra ingenti motu concussa est,

    Liv. 3, 10, 6; Ov. M. 8, 781:

    concussae cadunt urbes,

    Lucr. 5, 1236: concusso terrae motu theatro, * Suet. Ner. 20:

    moenia,

    Ov. M. 13, 175:

    freta,

    id. ib. 6, 691;

    7, 201: undas,

    id. ib. 8, 605:

    artus,

    Lucr. 5, 1076; 6, 595; cf. id. 2, 949:

    corpora risu,

    id. 1, 918; 2, 976; cf. Juv. 3, 101; Quint. 6, 3, 9:

    caput,

    Ov. M. 2, 50:

    caesariem,

    id. ib. 1, 179; cf.

    comam,

    id. F. 2, 846:

    tempora,

    id. M. 13, 644:

    manum,

    id. ib. 11, 465:

    pectus,

    id. ib. 2, 755:

    arma manu,

    to hurl, id. ib. 1, 143; 7, 130; cf.:

    tela lacertis,

    id. ib. 12, 79:

    te certo arcu,

    to hit surely, Prop. 1, 7, 15:

    inmissis aurigae undantia lora Concussere jugis,

    Verg. A. 5, 147:

    in calicibus concussis,

    Plin. 35, 16, 55, § 193 Sillig N. cr.:

    munimenta arietibus admotis,

    Curt. 8, 2, 22:

    aures Caesaris concutit fragor,

    Luc. 6, 163:

    corpus concutit gestatio,

    Sen. Ep. 15, 6:

    pectora planctu,

    Stat. S. 5, 1, 179.— Pass.:

    quorum (ignium) ictu concuti aera verum est,

    Plin. 2, 43, 43, § 112:

    corpus concutitur gestatione,

    Cels. 3, 21:

    majore cachinno Concutitur,

    Juv. 3, 100:

    concutitur sanguis,

    Lucr. 3, 249.—Esp. in part. perf.:

    mugitibus aether,

    Verg. G. 3, 151:

    risu tremulo (ora),

    Lucr. 1, 919; 2, 976:

    rates,

    shattered, Ov. P. 2, 3, 59:

    coma,

    id. F. 2, 846:

    corpus vulnere,

    Stat. S. 3, 4, 70:

    fores,

    Ov. Am. 1, 6, 50:

    ilex,

    Verg. G. 4, 81:

    quercus,

    id. ib. 1, 159:

    materies per artus,

    Lucr. 2, 949:

    Lyrnesia moenia dextrā,

    Ov. M. 13, 175:

    mons,

    Prop. 3, 13 (4, 12), 53:

    paries,

    Dig. 39, 2, 18, § 11:

    remo concusso tollere ratem,

    Val. Fl. 1, 340.— With Gr. acc.:

    pectus concussa crebris verberibus,

    Luc. 2, 335.—
    2.
    Se, to examine by shaking one's self; the figure taken from the searching of a thief, etc., by shaking his garments; hence, trop. equiv. to search, examine (cf. excutio):

    te ipsum Concute, num qua tibi vitiorum inseverit olim Natura,

    Hor. S. 1, 3, 35 Orell. ad loc. and cf. B. 3. infra.—
    B.
    Trop.
    1.
    To shake the power of, shake to its foundation, to shatter, cause to waver, to impair, disturb, distract:

    rem publicam,

    Cic. Phil. 2, 42, 109; Plin. Pan. 6, 3:

    provincias magnis momentis,

    Vell. 2, 78:

    regnum,

    Liv. 33, 19, 1:

    orbem,

    Tac. H. 1, 16:

    opes Lacedaemoniorum,

    Nep. Epam. 6, 4:

    provincias magnis molimentis,

    Vell. 2, 78, 1:

    concusso jam et paene fracto Hannibale,

    Liv. 28, 44, 11:

    domum,

    Tac. H. 3, 45:

    concussā Transrhenanorum fide,

    id. ib. 5, 25:

    nondum concusso senatusconsulto,

    id. A. 14, 43:

    imperium Persarum,

    Curt. 4, 14, 20; cf. Plin. Ep. 10, 114 (115), 3:

    concussa fides,

    Luc. 1, 182.—
    2.
    To shake in feeling, to agitate violently.
    a.
    Usually, to put in fear, terror, or anxiety, to terrify, alarm, trouble:

    terrorem metum concutientem definiunt,

    Cic. Tusc. 4, 8, 19:

    consules declarantur M. Tullius et C. Antonius, quod factum primo populares conjurationis concusserat,

    Sall. C. 24, 1:

    populum Romanum terrore Numantini belli,

    Vell. 2, 90, 3; Quint. 4, 2, 37:

    urbem,

    Verg. A. 4, 666:

    totam Asiam,

    Curt. 4, 1, 20:

    ingens barbaros pavor concusserat,

    id. 8, 2, 24:

    casu concussus acerbo,

    Verg. A. 5, 700; Tac. H. 2, 99 fin.:

    extemplo turbati animi concussaque vulgi Pectora,

    Verg. A. 11, 451. — Poet. in a Greek constr.:

    casu animum concussus amici,

    Verg. A. 5, 869:

    hoc concussa metu mentem Juturna virago,

    id. ib. 12, 468; so Hor. S. 2, 3, 295.—
    (β).
    In the jurists: aliquem, to terrify one by threats, etc., in order to extort money from him, Dig. 1, 18, 6, § 3; Paul. Sent. 5, 25, 12; Cod. Th. 9, 27, 6; cf. concussio, II., concussor, and concussura.—
    b.
    In gen., of any excitement of the passions: magnum et summum est deoque vicinum, non concuti. Hanc stabilem animi sedem Graeci euthumian vocant... ego tranquillitatem voco, Sen. Tranq. 2, 3:

    hoc agite: Poenas petite violatae Stygis: Concutite pectus,

    Sen. Herc. Fur. 105.—
    3.
    To urge, excite, rouse to activity, = excitare, commovere (rare and not ante-Aug.):

    fecundum concute pectus,

    Verg. A. 7, 338:

    tu concute plebem,

    Petr. Poet. 124, 288:

    se concussere ambae,

    Juv. 10, 328:

    non leviter se Numidia concussit,

    Flor. 3, 1, 2.—Hence, * concussus, a, um, P. a., stirred up, restless:

    Pallas aliquanto concussior,

    Mart. Cap. 4, § 332.

    Lewis & Short latin dictionary > concutio

  • 32 confessio

    confessĭo, ōnis, f. [confiteor], a confession, acknowledgment.
    I.
    In gen. (in good prose; esp. freq. in Cic. and Quint.), with gen. obj.:

    errati sui,

    Cic. Div. 1, 17, 33:

    ignorationis,

    id. Ac. 1, 12, 44; cf.:

    inscitiae suae,

    Quint. 2, 11, 2:

    captae pecuniae,

    Cic. Clu. 53, 148:

    culpae,

    Liv. 21, 18, 5; 36, 27, 6:

    paenitentiae,

    Quint. 11, 1, 76:

    vitiorum,

    Tac. A. 2, 33:

    facinoris,

    Suet. Tib. 19. —In plur.:

    cum ad vos indicia, litteras, confessiohes communis exitii detuli,

    Cic. Sest. 69, 145.—With acc. and inf.:

    ea erat confessio caput rerum Romam esse,

    Liv. 1, 45, 3; so id. 2, 7, 7; 42, 47, 8 al.—With pron. pers.:

    sua,

    Cic. Verr. 2, 4, 47, § 104; 2, 5, 64, § 166;

    Liv 28, 40, 11: confessionibus suis,

    Cic. Cat. 3, 6, 15.—With gen. subj.:

    illorum,

    Cic. Verr. 2, 5, 40, § 103:

    inimicorum,

    id. Red. Quir. 1, 1:

    omnium,

    Vell. 2, 43:

    illa Ciceronis,

    Quint. 11, 1, 44:

    adversarii,

    id. 4, 4, 4; cf.

    ipsorum,

    Plin. 9, 7, 6, § 18 al.: extera corporum indubitatas confessiones habent, i. e. proofs of the healing power (of assafœtida), id. 22, 23, 49, § 103.—With de and abl.: immo si actionem stultissimasque de se, nefarias de patre confessiones audisses? Cael. ap. Cic. Fam. 8, 8, 2:

    ipsorum de somno piscium confessio,

    Plin. 9, 7, 6, § 18.—With abstr. subjects: ea confessionem faciunt, non defensionem, Cato ap. Gell. 7, 3, 15.—
    II.
    Esp.
    A.
    As a fig. of speech, Quint. 9, 2, 17; 12, 1, 33.—
    B.
    In eccl. Lat.
    1.
    A creed, avowal of belief:

    fidei, Greg. M. Ep. 7, 5: nostra,

    Vulg. Heb. 3, 1.—
    2. (α).
    In gen., Vulg. Rom. 10, 10.—
    (β).
    Esp., an acknowledgment of Christ under torture; and hence, transf., torture, suffering for religion's sake, Lact. Mort. Pers. 1 init.

    Lewis & Short latin dictionary > confessio

  • 33 confinium

    confīnĭum, ii, n. [confinis], a confine, common boundary, limit, border (of lands;

    on the contr., vicinitas, of houses,

    Dig. 10, 1, 4; class. in prose and poetry; most freq. after the Aug. per.; in Cic. perh. only once; not in Quint.).
    I.
    Prop.
    (α).
    Sing.:

    in confinio consitus ager,

    Varr. R. R. 1, 16, 6; id. L. L. 5, § 74 Müll.; Caes. B. G. 5, 24; Liv. 33, 3, 8; 37, 23, 1; Tac. H. 4, 72; id. G. 3 al.:

    ad confinium,

    Plin. 6, 9, 10, § 27:

    per confinium,

    id. 6, 9, 10, § 28:

    ex confinis,

    id. 12, 20, 44, § 98:

    ad usque confinium cervicis,

    App. M. 4, p. 149, 11.—
    (β).
    Plur.:

    vicinitatibus et confiniis,

    Cic. Off. 2, 18, 64.— More freq. in nom. and acc. confinia, Ov. M. 12, 40; 14, 7 al.; Luc. 3, 275 et saep.—
    II.
    Trop., neighborhood, nearness, close connection.
    (α).
    Sing.:

    in quam arto salutis exitiique fuerimus confinio,

    Vell. 2, 124, 2; so,

    boni malique,

    Col. 3, 5, 2:

    breve artis et falsi,

    Tac. A. 4, 58:

    nullum vitiorum (et virtutum),

    Plin. Pan. 4, 5.—
    (β).
    Plur., confines, boundaries:

    confinia lucis, noctis,

    Ov. M. 7, 706; 4, 401; 13, 592; id. F. 5, 187; Tib. 4, 1, 70:

    virtutum,

    Gell. 1, 2, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > confinium

  • 34 conscientia

    conscĭentĭa, ae, f. [conscio], a knowing of a thing together with another person, joint knowledge, consciousness (in good prose, and very freq.).
    I.
    A joint knowledge of something, a being privy to, a knowing along with others, privity, cognizance, etc.
    (α).
    With gen. subj.:

    omnium horum,

    Cic. Cat. 1, 1, 1; so,

    hominum,

    id. Fin. 2, 9, 28:

    plurium,

    Liv. 2, 54, 7:

    liberti unius,

    Tac. A. 6, 21; cf. Suet. Calig. 56 al.:

    generis humani,

    Tac. Agr. 2.—
    (β).
    With gen. obj. (thus for the most part in Tac.):

    in conscientiam facinoris pauci asciti,

    Tac. H. 1, 25:

    facti,

    id. A. 2, 22:

    conjurationis,

    id. H. 1, 42:

    stupri,

    Dig. 48, 5, 29.— Plur.:

    consilia conscientiaeque ejus modi facinorum,

    Cic. Clu. 20, 56. —
    (γ).
    Absol.:

    non modo eos persequi, ad quos maxime culpa corrupti judicii, sed etiam illos, ad quos conscientiae contagio pertinebit,

    Cic. Verr. 2, 5, 71, § 183:

    qui non modo a facti verum etiam a conscientiae suspitione afuit,

    id. Cael. 10, 23:

    nocte perfugit Tanagram, suam conscientiam metuens,

    Liv. 33, 28, 10:

    simulare,

    Tac. A. 2, 40; 4, 3; cf. id. H. 1, 28; Curt. 7, 1, 31.—
    II.
    Consciousness, knowledge, feeling, sense.
    A.
    In gen. (rare).
    (α).
    With gen.:

    unde haec illis tanta modestia, nisi a conscientiā virium et nostrarum et suarum?

    Liv. 8, 4, 10 (cf. g); so,

    contracti culpā periculi,

    id. 3, 2, 11:

    suae infirmitatis,

    Quint. 1, 2, 10:

    rebellionis,

    Tac. A. 12, 31; cf.

    defectionis,

    id. Agr. 16:

    victoriae,

    id. ib. 27:

    unionum in somno quoque,

    Plin. 33, 3, 12, § 40:

    amissae fortunae,

    a recollection, Flor. 2, 12, 10:

    ipsa pulcherrimi facti,

    Cic. Phil. 2, 44, 114:

    officii mei benevolentiaeque,

    id. Fam. 3, 7, 6 fin.:

    scelerum tuorum,

    id. Pis. 17, 39; cf. Sall. C. 5, 7:

    peccatorum,

    Cic. Par. 5, 3, 40:

    culpae,

    Liv. 28, 19, 1 et saep.—In plur., Cic. Clu. 20, 56:

    te conscientiae stimulant maleficiorum tuorum,

    id. Par. 2, 2, 18; cf. under B. 2.—
    * (β).
    With de: satisfactionem ex nullà conscientiā de culpā proponere decrevi, Cat. ap. Sall. C. 35, 2; cf. conscius, I. d—
    (γ).
    With rel.-clause (very rare):

    illi conscientia, quid abesset virium, detrectavere pugnam,

    Liv. 3, 60, 6; 28, 19, 5.—
    (δ).
    Absol.: ut nostram stabilem conscientiam contemnamus, aliorum errantem opinionem aucupemur, self-consciousness, Cic. Fin. 2, 22, 71:

    illud se tacere suam conscientiam non pati,

    Liv. 5, 25, 6:

    in veris quoque sufficit conscientia,

    consciousness, Quint. 11, 1, 17: sine hac quidem conscientiā ipsa illa ex tempore dicendi facultas inanem modo loquacitatem dabit, without this feeling, equiv. to without this persuasion, id. 10, 3, 2:

    quamvis capite defectionis ablato manebat plerisque militum conscientia,

    Tac. H. 1, 5.— So pregn., with ne, a conscientious fear, guilty fear, Tac. Agr. 42.—
    B.
    In partic., a consciousness of right or wrong, the moral sense, conscience:

    magna vis est conscientiae... in utramque partem, ut neque timeant qui nihil commiserint et poenam semper ante oculos versari putent qui peccarint,

    Cic. Mil. 23, 61; cf.:

    et virtutis et vitiorum grave ipsius conscientiae pondus,

    id. N. D. 3, 35, 85:

    bona conscientia turbam advocat, mala etiam in solitudine anxia atque sollicita est,

    Sen. Ep. 43, 5:

    ad purgandam publicam conscientiam,

    Just. 31, 4, 3:

    recta,

    a good conscience, Cic. Att. 13, 20, 4; cf.

    egregia,

    Liv. 29, 33, 9: bona, Cels. ap. Quint. 2, 15, 32; Quint. 6, 1, 33; 9, 2, 93; Tac. Agr. 1:

    optima,

    Plin. Ep. 1, 12, 3:

    salvā bonā conscientiā,

    Sen. Q. N. 4, praef. §

    15: integra,

    Front. 1, 9, 3; Lact. 5, 19, 32:

    mala,

    a bad conscience, Sall. J. 62, 8; Quint. 12, 1, 3:

    infelix,

    id. 6, prooem. § 10.—
    * b.
    Prov.:

    conscientia mille testes,

    Quint. 5, 11, 41.—
    2.
    Sometimes absol. for a good, or for a bad conscience.
    a.
    A good conscience:

    mea mihi conscientia pluris est quam omnium sermo,

    Cic. Att. 12, 28, 2; cf.:

    illud est hominis magni... maximi aestimare conscientiam mentis suae, etc.,

    id. Clu. 58, 159:

    in quibus ego nec dissentire a nostris salvā gratiā nec consentire salvā conscientiā possum,

    Sen. Ep. 117, 1:

    ad sacrificium integrā conscientiā venire,

    Lact. 5, 19, 32; Front. Strat. 1, 9, 3.—
    b.
    A bad conscience:

    hunc tu quas conscientiae labes in animo censes habuisse?

    Cic. Off. 3, 21, 85; id. Cat. 2, 6, 13; id. Leg. 1, 14, 40; Sall. C. 15, 4; id. J. 35, 4; Quint. 5, 13, 46.—In the same sense:

    animi,

    Cic. Fin. 2, 16, 53; 2, 17, 54; id. Att. 13, 49 fin.; Caes. B. C. 3, 60; Phaedr. 3, prol. 47; and in plur.:

    suae (quemque) malae cogitationes conscientiaeque animi terrent,

    Cic. Rosc. Am. 24, 67.

    Lewis & Short latin dictionary > conscientia

  • 35 consors

    con-sors, sortis, adj. m. and f.
    I.
    Sharing property with one (as brother, sister, relative), living in community of goods, partaking of in common:

    consortes, ad quos eadem sors,

    Varr. L. L. 6, § 65 Müll.; cf. Paul. ex Fest. p. 296, 7 ib.:

    consortes tres fratres,

    Cic. Verr. 2, 3, 23, § 57:

    frater,

    Plin. Ep. 8, 18, 4:

    consortem socium fallere,

    Hor. C. 3, 24, 60.—Hence, subst.: consors, sortis, m. and f., a sharer, partner:

    consors censoris,

    Liv. 41, 27, 2; Vell. 1, 10, 6:

    de consortibus ejusdem litis,

    Cod. Just. 3, 40:

    quae (arx) data est heredibus,

    Verg. Cir. 14. —Hence,
    B.
    Poet., of or belonging to a brother or sister, regarded as common heirs, etc.:

    pectora = sorores,

    Ov. M. 13, 663:

    sanguis,

    id. ib. 8, 444.—Hence, subst.: con-sors, sortis, m. and f., a brother, a sister:

    Romulus nondum fundaverat Moenia, consorti non habitanda Remo,

    Tib. 2, 5, 24; Ov. M. 11, 347; 6, 94:

    consortem Phoebi colere deam (Dianam),

    id. P. 3, 2, 48; id. H. 13, 61 al.—
    II.
    Transf., dividing something with one, having an equal share, partaking of, sharing; subst., a colleague, partner, comrade (class.; esp. freq. after the Aug. per.).
    A.
    Of personal subjects.
    (α).
    With gen.:

    consors mecum temporum illorum,

    Cic. Mil. 37, 102:

    gloriosi laboris (with socius),

    id. Brut. 1, 2:

    mendacitatis,

    id. Fl. 15, 35:

    culpae,

    Ov. F. 3, 492; cf.

    vitiorum,

    Vell. 2, 94:

    tori,

    Ov. M. 1, 319:

    thalami,

    a wife, id. ib. 10, 246 (cf.:

    socia tori,

    id. ib. 8, 521):

    sacrorum caerimoniarumque,

    Curt. 10, 7, 2:

    studiorum,

    Sen. Ep. 7, 9:

    generis et necis,

    Ov. H. 3, 47:

    urbis,

    id. P. 3, 2, 82:

    tribuniciae potestatis (together with collega imperii),

    Tac. A. 1, 3; cf.

    imperii,

    Suet. Oth. 8.—
    (β).
    With in:

    in lucris atque in furtis,

    Cic. Verr. 2, 3, 66, § 155; cf.:

    vis animi (cum corpore)... nisi erit consors in origine primā,

    Lucr. 3, 771.—
    (γ).
    Absol., of colleagues in power, Suet. Tit. 9:

    omnisque potestas impatiens consortis erit,

    Luc. 1, 93:

    Romuli,

    Suet. Tib. 1.— Poet. of that which is shared:

    (corpus et animus) consorti praedita vitā,

    Lucr. 3, 332.—
    B.
    Of things as subjects, of the same condition, common ( poet. and rare):

    tecta,

    Verg. G. 4, 153:

    casus,

    Prop. 1, 21, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > consors

  • 36 defaecatus

    dē-faeco ( dēfēco, or defīco; cf. Ritschl ad Plaut. Most. 1, 3, 2), āvi, ātum, 1, v. a. [faex], to cleanse from dregs; to refine, purify, defecate, clarify (ante-class. and post-Aug.).
    I.
    Lit.:

    vinum,

    Col. 12, 33; Plin. 18, 26, 63, § 232:

    vindemiam,

    Vulg. Isa. 25, 6.—
    B.
    In gen., to cleanse, purify, wash:

    se,

    Plaut. Most. 1, 3, 2:

    membra,

    Prud. Cath. 7, 74:

    aërem,

    Veg. Vet. 1, 20, 3. —
    II.
    Trop., to purify; to make clear, serene; to set at ease:

    quicquid incerti mi in animo prius aut ambiguum fuit, nunc liquet, nunc defaecatum est,

    Plaut. Ps. 2, 4, 70:

    animus purgatus defaecatusque,

    Macr. Somn. Scip. 1, 8:

    mens,

    id. ib. 2, 12:

    literae defaecandae,

    Sid. Ep. 1, 1:

    caro ab omni defaecata labe vitiorum,

    Ambros. in Luc. 7, 141 fin.:

    nunc defaecato demum animo egredior domo,

    undisturbed, serene, Plaut. Aul. 1, 2, 1.— P. a.: dēfaecātus, a, um. — Comp.:

    caelum defaecatius ab omni labe,

    Ambros. in Psa. 118; Serm. 8;

    vindemiae,

    refined, Vulg. Isa. 25, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > defaecatus

  • 37 defaeco

    dē-faeco ( dēfēco, or defīco; cf. Ritschl ad Plaut. Most. 1, 3, 2), āvi, ātum, 1, v. a. [faex], to cleanse from dregs; to refine, purify, defecate, clarify (ante-class. and post-Aug.).
    I.
    Lit.:

    vinum,

    Col. 12, 33; Plin. 18, 26, 63, § 232:

    vindemiam,

    Vulg. Isa. 25, 6.—
    B.
    In gen., to cleanse, purify, wash:

    se,

    Plaut. Most. 1, 3, 2:

    membra,

    Prud. Cath. 7, 74:

    aërem,

    Veg. Vet. 1, 20, 3. —
    II.
    Trop., to purify; to make clear, serene; to set at ease:

    quicquid incerti mi in animo prius aut ambiguum fuit, nunc liquet, nunc defaecatum est,

    Plaut. Ps. 2, 4, 70:

    animus purgatus defaecatusque,

    Macr. Somn. Scip. 1, 8:

    mens,

    id. ib. 2, 12:

    literae defaecandae,

    Sid. Ep. 1, 1:

    caro ab omni defaecata labe vitiorum,

    Ambros. in Luc. 7, 141 fin.:

    nunc defaecato demum animo egredior domo,

    undisturbed, serene, Plaut. Aul. 1, 2, 1.— P. a.: dēfaecātus, a, um. — Comp.:

    caelum defaecatius ab omni labe,

    Ambros. in Psa. 118; Serm. 8;

    vindemiae,

    refined, Vulg. Isa. 25, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > defaeco

  • 38 defeco

    dē-faeco ( dēfēco, or defīco; cf. Ritschl ad Plaut. Most. 1, 3, 2), āvi, ātum, 1, v. a. [faex], to cleanse from dregs; to refine, purify, defecate, clarify (ante-class. and post-Aug.).
    I.
    Lit.:

    vinum,

    Col. 12, 33; Plin. 18, 26, 63, § 232:

    vindemiam,

    Vulg. Isa. 25, 6.—
    B.
    In gen., to cleanse, purify, wash:

    se,

    Plaut. Most. 1, 3, 2:

    membra,

    Prud. Cath. 7, 74:

    aërem,

    Veg. Vet. 1, 20, 3. —
    II.
    Trop., to purify; to make clear, serene; to set at ease:

    quicquid incerti mi in animo prius aut ambiguum fuit, nunc liquet, nunc defaecatum est,

    Plaut. Ps. 2, 4, 70:

    animus purgatus defaecatusque,

    Macr. Somn. Scip. 1, 8:

    mens,

    id. ib. 2, 12:

    literae defaecandae,

    Sid. Ep. 1, 1:

    caro ab omni defaecata labe vitiorum,

    Ambros. in Luc. 7, 141 fin.:

    nunc defaecato demum animo egredior domo,

    undisturbed, serene, Plaut. Aul. 1, 2, 1.— P. a.: dēfaecātus, a, um. — Comp.:

    caelum defaecatius ab omni labe,

    Ambros. in Psa. 118; Serm. 8;

    vindemiae,

    refined, Vulg. Isa. 25, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > defeco

  • 39 defico

    dē-faeco ( dēfēco, or defīco; cf. Ritschl ad Plaut. Most. 1, 3, 2), āvi, ātum, 1, v. a. [faex], to cleanse from dregs; to refine, purify, defecate, clarify (ante-class. and post-Aug.).
    I.
    Lit.:

    vinum,

    Col. 12, 33; Plin. 18, 26, 63, § 232:

    vindemiam,

    Vulg. Isa. 25, 6.—
    B.
    In gen., to cleanse, purify, wash:

    se,

    Plaut. Most. 1, 3, 2:

    membra,

    Prud. Cath. 7, 74:

    aërem,

    Veg. Vet. 1, 20, 3. —
    II.
    Trop., to purify; to make clear, serene; to set at ease:

    quicquid incerti mi in animo prius aut ambiguum fuit, nunc liquet, nunc defaecatum est,

    Plaut. Ps. 2, 4, 70:

    animus purgatus defaecatusque,

    Macr. Somn. Scip. 1, 8:

    mens,

    id. ib. 2, 12:

    literae defaecandae,

    Sid. Ep. 1, 1:

    caro ab omni defaecata labe vitiorum,

    Ambros. in Luc. 7, 141 fin.:

    nunc defaecato demum animo egredior domo,

    undisturbed, serene, Plaut. Aul. 1, 2, 1.— P. a.: dēfaecātus, a, um. — Comp.:

    caelum defaecatius ab omni labe,

    Ambros. in Psa. 118; Serm. 8;

    vindemiae,

    refined, Vulg. Isa. 25, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > defico

  • 40 dehonestamentum

    dĕhŏnestāmentum, i, n. [dehonesto], that which disfigures or dishonors; a blemish, deformity, disgrace, dishonor (excepting once in Sallust, only post-Aug. for dedecus, ignominia).
    (α).
    With gen.: corporis, Sall. Hist. Fragm. ap. Gell. 2, 27, 2; cf.

    oris,

    Tac. H. 4, 13:

    originis,

    Just. 28, 2:

    amicitiarum (sc. scurrae, histriones, etc.),

    Tac. H. 2, 87:

    vitiorum,

    Arn. 2, 16.—
    (β).
    Without gen.: ignominiae et cetera dehonestamenta, Sen. Const. sap. 19 fin.; Tac. A. 14, 21; 12, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > dehonestamentum

См. также в других словарях:

  • Shield of the Trinity — The Shield of the Trinity or Scutum Fidei is a traditional Christian visual symbol which expresses many aspects of the doctrine of the Trinity, summarizing the first part of the Athanasian Creed in a compact diagram. In medieval England and… …   Wikipedia

  • Thomas of Chobham — (also called Thomas Chobham or Thomas of Chabham), English theologian and subdean of Salisbury, was born c. 1160, presumably in Chobham, Surrey, England, and died between 1233 and 1236 in Salisbury, England.Thomas Chobham studied in Paris in the… …   Wikipedia

  • Cassianisme — Jean Cassien Pour les articles homonymes, voir Saint Jean. Saint Jean Cassien, Joannes Cassianus en latin, est né entre 360 et 365 et mort entre 433 et 435[1]. C est un moine et homme d Église méditerranéen dont on sait peu de chose. Il est le… …   Wikipédia en Français

  • Jean Cassien — Pour les articles homonymes, voir Saint Jean et Cassien. Jean Cassien, Joannes Cassianus en latin, dit « le Romain » ou « le Roumain », est né entre 360 et 365 et mort entre 433 et 435[1]. C est un moine et homme d Église… …   Wikipédia en Français

  • MARIA — I. MARIA Angliae Regina. Filia Henrici VIII. ex Catharina Arragonia, Eduardo VI. non sine veneni suspicione exstincto, successit A. C. 1553. Iohannâ Suffolciâ, quam Rex heredem scripserat, cum marito et socero Dudlaeo, aliisque, capite plexâ. Mox …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Tugend — 1. Ade, Tugend, hab ich Geld, so bin ich lieb. – Petri, III, 1. 2. Alle Tugend hat aufgehört, Gerechtigkeit ist auch zerstört; der Geistlich irrt, das Geld regiert, die Simonie hat die Welt verführt. – Sutor, 190. 3. Alle Tugend muss sich an den… …   Deutsches Sprichwörter-Lexikon

  • клетка сердечных пороков — (c. vitiorum cordis) макрофаги альвеолярных перегородок, поглотившие обломки эритроцитов с превращением гемоглобина в гемосидерин; К. с. п. скапливаются в просвете альвеол при застойных явлениях в легких и обусловливают ржавый цвет мокроты …   Большой медицинский словарь

  • John Locke — Infobox Philosopher region = Western Philosophers era = 17th century philosophy (Modern Philosophy) color = #B0C4DE image caption = John Locke name = John Locke birth = 29 August 1632 Wrington, Somerset, England death = Death date and… …   Wikipedia

  • Limerick (poetry) — A limerick is a five line poem with a strict form, originally popularized in English by Edward Lear. Limericks are frequently witty or humorous, and sometimes obscene with humorous intent.The following example of a limerick is of anonymous origin …   Wikipedia

  • Jacobus de Voragine — Infobox Saint name= Blessed Jacobus de Voragine birth date= 1230 death date=July 13 or July 16, 1298; or 1299 feast day= venerated in= Roman Catholic Church imagesize= 250px caption= Jacobus de Voragine with his Golden Legend in his hands… …   Wikipedia

  • The Parson's Prologue and Tale — make up the final section of Geoffrey Chaucer s Canterbury Tales .The longest of all the tales, the Parson s Prologue and Tale is a sermon on virtuous living. The Parson is considered by some to be the only good member of the Clergy in Canterbury …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»