Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

vitiōsus

  • 1 vitiōsus

        vitiōsus adj. with comp. and sup.    [vitium], full of faults, faulty, defective, invalid: vitiosissimus orator: consul, chosen in defiance of the auspices.—Plur. n. as subst, misfortune, ruin: in dira et in vitiosa incurrimus.—Wicked, depraved, vicious: si qui audierunt philosophos, vitiosi essent discessuri: Progeniem vitiosiorem, H.: omnis (luxuries) est vitiosa.
    * * *
    vitiosa, vitiosum ADJ
    full of vice, vicious

    Latin-English dictionary > vitiōsus

  • 2 vitiosus

    vĭtĭōsus, a, um, adj. [vitium], full of faults or defects, faulty, defective, bad, corrupt, etc.
    I.
    Lit. (very rare):

    pecus (with morbosum),

    Varr. R. R. 2, 1, 21:

    locus (corporis pecudum),

    i. e. diseased, Col. 7, 5, 6:

    nux,

    Plaut. Mil. 2, 3, 45.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen.:

    exemplum,

    Auct. Her. 2, 29, 46:

    suffragium,

    Cic. Leg. 3, 15, 34:

    vitiosissimus orator,

    id. de Or. 3, 26, 103:

    antiquarii,

    Suet. Aug. 86:

    consul,

    chosen contrary to the auspices, Cic. Phil. 2, 33, 84; cf.: quaeque augur injusta nefasta vitiosa dira deixerit, inrita infectaque sunto, XII. Tab ap. Cic. Leg. 2, 8, 21.— Subst.: vĭtĭōsa, ōrum, n., misfortune, ruin:

    sinistra dum non exquirimus, in dira et in vitiosa incurrimus,

    Cic. Div. 1, 16, 29.—
    B.
    In partic., morally faulty, wicked, depraved, vicious, Cato ap. Gell. 11, 2, 2: si quem conventum velit, Vel vitiosum, vel sine vitio;

    vel probum vel improbum,

    Plaut. Curc. 4, 1, 8:

    si qui audierunt philosophos, vitiosi essent discessuri,

    Cic. N. D. 3, 31, 77:

    vitiosa et flagitiosa vita,

    id. Fin. 2, 28, 93:

    vitiosas partes rei publicae exsecare,

    id. Att. 2, 1, 7.— Comp.:

    progenies vitiosior,

    Hor. C. 3, 6, 48.— Sup.:

    inter summam vitiorum dissimulationem vitiosissimus,

    Vell. 2, 97, 1.— Hence, adv.: vĭtĭōsē, faultily, defectivelay, badly, corruptly.
    1.
    Prop.:

    vitiose se habet membrum tumidum,

    Cic. Tusc. 3, 9, 19.—
    2.
    Trop.:

    ferre res bonas (sc. leges),

    Cic. Phil. 5, 4, 10: concludere (opp. recte), [p. 2000] id. Ac. 2, 30, 98.— Sup.:

    usurpare,

    Col. 4, 24, 15.

    Lewis & Short latin dictionary > vitiosus

  • 3 vitiosus

    vicious, full of vice, corrupt.

    Latin-English dictionary of medieval > vitiosus

  • 4 Lophotriccus vitiosus

    ENG double-banded pygmy-tyrant

    Animal Names Latin to English > Lophotriccus vitiosus

  • 5 Lophotriccus vitiosus congener

    ENG golden-scaled pygmy-tyrant

    Animal Names Latin to English > Lophotriccus vitiosus congener

  • 6 vitiosa

    vĭtĭōsus, a, um, adj. [vitium], full of faults or defects, faulty, defective, bad, corrupt, etc.
    I.
    Lit. (very rare):

    pecus (with morbosum),

    Varr. R. R. 2, 1, 21:

    locus (corporis pecudum),

    i. e. diseased, Col. 7, 5, 6:

    nux,

    Plaut. Mil. 2, 3, 45.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen.:

    exemplum,

    Auct. Her. 2, 29, 46:

    suffragium,

    Cic. Leg. 3, 15, 34:

    vitiosissimus orator,

    id. de Or. 3, 26, 103:

    antiquarii,

    Suet. Aug. 86:

    consul,

    chosen contrary to the auspices, Cic. Phil. 2, 33, 84; cf.: quaeque augur injusta nefasta vitiosa dira deixerit, inrita infectaque sunto, XII. Tab ap. Cic. Leg. 2, 8, 21.— Subst.: vĭtĭōsa, ōrum, n., misfortune, ruin:

    sinistra dum non exquirimus, in dira et in vitiosa incurrimus,

    Cic. Div. 1, 16, 29.—
    B.
    In partic., morally faulty, wicked, depraved, vicious, Cato ap. Gell. 11, 2, 2: si quem conventum velit, Vel vitiosum, vel sine vitio;

    vel probum vel improbum,

    Plaut. Curc. 4, 1, 8:

    si qui audierunt philosophos, vitiosi essent discessuri,

    Cic. N. D. 3, 31, 77:

    vitiosa et flagitiosa vita,

    id. Fin. 2, 28, 93:

    vitiosas partes rei publicae exsecare,

    id. Att. 2, 1, 7.— Comp.:

    progenies vitiosior,

    Hor. C. 3, 6, 48.— Sup.:

    inter summam vitiorum dissimulationem vitiosissimus,

    Vell. 2, 97, 1.— Hence, adv.: vĭtĭōsē, faultily, defectivelay, badly, corruptly.
    1.
    Prop.:

    vitiose se habet membrum tumidum,

    Cic. Tusc. 3, 9, 19.—
    2.
    Trop.:

    ferre res bonas (sc. leges),

    Cic. Phil. 5, 4, 10: concludere (opp. recte), [p. 2000] id. Ac. 2, 30, 98.— Sup.:

    usurpare,

    Col. 4, 24, 15.

    Lewis & Short latin dictionary > vitiosa

  • 7 vitiōsē

        vitiōsē adv. with comp.    [vitiosus], faultily, defectively, badly, corruptly: vitiose se habet membrum tumidum: illud vitiosius (dixit).

    Latin-English dictionary > vitiōsē

  • 8 vitiōsitās

        vitiōsitās ātis, f    [vitiosus], faultiness, corruption, viciousness, wickedness: nomen est vitiositas omnium (vitiorum).

    Latin-English dictionary > vitiōsitās

  • 9 inclino

    in-clīno, āvi, ātum, 1, v. a. and n. [clino, clinatus].
    I.
    Act., to cause to lean, bend, incline, turn a thing in any direction; to bend down, bow a thing.
    A.
    Lit.
    1.
    In gen. (mostly poet. and in post-Aug. prose):

    vela contrahit malosque inclinat,

    Liv. 36, 44, 2:

    genua arenis,

    Ov. M. 11, 356:

    (rector maris) omnes Inclinavit aquas ad avarae litora Trojae,

    id. ib. 11, 209:

    inclinato in dextrum capite,

    Quint. 11, 3, 119; id. ib. 69:

    inclinata utrolibet cervix,

    id. 1, 11, 9:

    pollice intus inclinato,

    id. 11, 3, 99:

    arbor Inclinat varias pondere nigra comas,

    Mart. 1, 77, 8:

    sic super Actaeas agilis Cyllenius arces Inclinat cursus,

    Ov. M. 2, 721:

    at mihi non oculos quisquam inclinavit euntes,

    i. e. closed my sinking eyes, Prop. 4 (5), 7, 23 (Müll. inclamavit euntis):

    prius sol meridie se inclinavit, quam, etc.,

    i. e. declined, Liv. 9, 32, 6; cf.:

    inclinato jam in postmeridianum tempus die,

    Cic. Tusc. 3, 3, 7.—

    Mid.: inclinari ad judicem (opp. reclinari ad suos,

    Quint. 11, 3, 132):

    (terra) inclinatur retroque recellit,

    bends down, Lucr. 6, 573:

    saxa inclinatis per humum quaesita lacertis,

    Juv. 15, 63.—
    2.
    In partic.
    a.
    In milit. lang., to cause to fall back or give way:

    ut Hostus cecidit, confestim Romana inclinatur acies,

    i. e. loses ground, retreats, Liv. 1, 12, 3:

    tum inclinari rem in fugam apparuit,

    id. 7, 33, 7:

    quasdam acies inclinatas jam et labantes,

    Tac. G. 8; cf. under II. —
    b.
    In gen., to turn back, cause to move backward:

    septemtrio inclinatum stagnum eodem quo aestus ferebat,

    Liv. 26, 45, 8:

    cum primum aestu fretum inclinatum est,

    id. 29, 7, 2.—
    c.
    In mal. part., to lie down, stretch out:

    jam inclinabo me cum liberta tua,

    Plaut. Pers. 4, 8, 7:

    quot discipulos inclinet Hamillus,

    Juv. 10, 224:

    ipsos maritos,

    id. 9, 26.—
    3.
    Transf., of color, to incline to:

    colore ad aurum inclinato,

    Plin. 15, 11, 10, § 37:

    coloris in luteum inclinati,

    id. 24, 15, 86, § 136.—
    4.
    Of a disease, to abate, diminish:

    morbus inclinatus,

    Cels. 3, 2:

    febris se inclinat,

    id. ib. al.—
    B.
    Trop.
    1.
    In gen., to turn or incline a person or thing in any direction:

    se ad Stoicos,

    Cic. Fin. 3, 3, 10:

    culpam in aliquem,

    to lay the blame upon, Liv. 5, 8, 12:

    quo se fortuna, eodem etiam favor hominum inclinat,

    Just. 5, 1 fin.:

    judicem inclinat miseratio,

    moves, Quint. 4, 1, 14:

    haec animum inclinant, ut credam, etc.,

    Liv. 29, 33, 10.—Mid.:

    quamquam inclinari opes ad Sabinos, rege inde sumpto videbantur,

    Liv. 1, 18, 5.—
    2.
    In partic.
    a.
    To change, alter, and esp. for the worse, to bring down, abase, cause to decline:

    se fortuna inclinaverat,

    Caes. B. C. 1, 52, 3:

    omnia simul inclinante fortuna,

    Liv. 33, 18, 1:

    ut me paululum inclinari timore viderunt, sic impulerunt,

    to give way, yield, Cic. Att. 3, 13, 2:

    eloquentiam,

    Quint. 10, 1, 80.—
    b.
    To throw upon, remove, transfer:

    haec omnia in dites a pauperibus inclinata onera,

    Liv. 1, 43, 9:

    omnia onera, quae communia quondam fuerint, inclinasse in primores civitatis,

    id. 1, 47, 12.—In gram., to form or inflect a word by a change of termination (postclass.):

    (vinosus aut vitiosus) a vocabulis, non a verbo inclinata sunt,

    Gell. 3, 12, 3; 4, 9, 12; 18, 5, 9:

    partim hoc in loco adverbium est, neque in casus inclinatur,

    id. 10, 13, 1.—
    II.
    Neutr., to bend, turn, incline, decline, sink.
    A.
    Lit. (rare, and not in Cic.):

    paulum inclinare necesse est corpora,

    Lucr. 2, 243:

    sol inclinat,

    Juv. 3, 316:

    inclinare meridiem sentis,

    Hor. C. 3, 28, 5 (for which:

    sol se inclinavit,

    Liv. 9, 32, 6;

    v. above I. A. 1.): in vesperam inclinabat dies,

    Curt. 6, 11, 9.—
    2.
    In partic., in milit. lang., to yield, give way:

    ita conflixerunt, ut aliquamdin in neutram partem inclinarent acies,

    Liv. 7, 33, 7:

    in fugam,

    id. 34, 28 fin.:

    inclinantes jam legiones,

    Tac. A. 1, 64; id. H. 3, 83.—
    3.
    To change for the worse, turn, fail:

    si fortuna belli inclinet,

    Liv. 3, 61, 5:

    inde initia magistratuum nostrum meliora ferme, et finis inclinat,

    Tac. A. 15, 21. —
    B.
    Trop., to incline to, be favorably disposed towards any thing (also in Cic.):

    si se dant et sua sponte quo impellimus, inclinant et propendent, etc.,

    Cic. de Or. 2, 44, 187:

    ecquid inclinent ad meum consilium adjuvandum,

    id. Att. 12, 29, 2:

    ad voluptatem audientium,

    Quint. 2, 10, 10:

    in stirpem regiam studiis,

    Curt. 10, 7, 12:

    amicus dulcis, Cum mea compenset vitiis bona, pluribus hisce... inclinet,

    Hor. S. 1, 3, 71:

    cum sententia senatus inclinaret ad pacem cum Pyrrho foedusque faciendum,

    Cic. de Sen. 6, 16:

    color ad crocum inclinans,

    Plin. 27, 12, 105, § 128: omnia repente ad Romanos inclinaverunt. turned in favor of, Liv. 26, 40, 14. — With ut:

    ut belli causa dictatorem creatum arbitrer, inclinat animus,

    Liv. 7, 9, 5:

    multorum eo inclinabant sententiae, ut tempus pugnae differretur,

    id. 27, 46, 7:

    hos ut sequar inclinat animus,

    id. 1, 24, 2. — With inf.:

    inclinavit sententia, suum in Thessaliam agmen demittere,

    Liv. 32, 13, 5:

    inclinavit sententia universos ire,

    id. 28, 25, 15; cf. id. 22, 57, 11.— Pass.:

    consules ad patrum causam inclinati,

    Liv. 3, 65, 2; cf.:

    inclinatis ad suspicionem mentibus,

    Tac. H. 1, 81:

    inclinatis ad credendum animis,

    Liv. 1, 51, 7; Tac. H. 2, 1:

    ad paenitentiam,

    id. ib. 2, 45. —
    2.
    In partic., to change, alter from its former condition (very rare):

    inclinant jam fata ducum,

    change, Luc. 3, 752. — Hence, in-clīnātus, a, um, P. a.
    A.
    Bent down, sunken:

    senectus,

    Calp. 5, 13; of the voice, low, deep:

    vox,

    Cic. Or. 17, 56; cf.:

    inclinata ululantique voce more Asiatico canere,

    id. ib. 8, 27. —
    B.
    Inclined, disposed, prone to any thing:

    plebs ante inclinatior ad Poenos fuerat,

    Liv. 23, 46, 3:

    plebs ad regem Macedonasque,

    id. 42, 30, 1:

    ipsius imperatoris animus ad pacem inclinatior erat,

    id. 34, 33, 9; Tac. H. 1, 81.—
    C.
    Sunken, fallen, deteriorated:

    ab excitata fortuna ad inclinatam et prope jacentem desciscere,

    Cic. Fam. 2, 16, 1:

    copiae,

    Nep. Pelop. 5, 4.—In neutr. plur. subst.:

    rerum inclinata ferre,

    i. e. troubles, misfortunes, Sil. 6, 119.

    Lewis & Short latin dictionary > inclino

  • 10 vitiose

    vĭtĭōsē, adv., v. vitiosus fin.

    Lewis & Short latin dictionary > vitiose

  • 11 vitiositas

    vĭtĭōsĭtas, ātis, f. [vitiosus], faultiness, corruption, viciousness, vice. *
    I.
    Lit.:

    umoris,

    Macr. S. 7, 10, 10.—
    II.
    Trop. (Ciceron.): hujus virtutis contraria est vitiositas. Sic enim malo quam malitiam appellare eam, quam Graeci kakian appellant. Nam malitia certi cujusdam vitii nomen est, vitiositas omnium, Cic. Tusc. 4, 15, 34:

    vitiositas autem est habitus aut affectio in totā vitā inconstans et a se ipsa dissentiens,

    id. ib. 4, 13, 29.

    Lewis & Short latin dictionary > vitiositas

См. также в других словарях:

  • vitiosus — index faulty, vicious Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • Lophotriccus vitiosus —   Cimerillo bilistado Estado de conservación …   Wikipedia Español

  • Circulus vitiosus — Teufelskreis; Kreisschluss; Zirkelschluss * * * Cir|cu|lus vi|ti|o|sus 〈[ tsịr vitsjo: ] m.; , cu|li ti|o|si〉 = Zirkelschluss [lat., „fehlerhafter Zirkel“] * * * Cịr|cu|lus vi|ti|o|sus, der; , …li …si [lat., aus: circulus = Kreis(linie) u.… …   Universal-Lexikon

  • Circulus Vitiosus — Ein Teufelskreis bezeichnet eine Wechselwirkung zwischen mehreren Faktoren, die sich durch positive Rückkopplung gegenseitig verstärken und einen Zustand immer weiter verschlechtern oder zumindest eine Verbesserung verhindern. Ein klassisches… …   Deutsch Wikipedia

  • CIRCULUS VITIOSUS —         (лат.) порочный круг. Доказательство, предпосылки крого уже содержат то, что должно быть доказано. Философский энциклопедический словарь. М.: Советская энциклопедия. Гл. редакция: Л. Ф. Ильичёв, П. Н. Федосеев, С. М. Ковалёв, В. Г. Панов …   Философская энциклопедия

  • Circulus vitiosus — bezeichnet: den Teufelskreis einen Zirkelschluss Diese Seite ist eine Begriffsklärung zur Unterscheidung mehrerer mit demselben Wort bezeichneter Begriffe …   Deutsch Wikipedia

  • circulus vitiosus — лат. (циркулус вициозус) порочный круг; приведение в качестве доказательства того, что само нуждается в доказательстве; заколдованный круг, безвыходное положение. Толковый словарь иностранных слов Л. П. Крысина. М: Русский язык, 1998 …   Словарь иностранных слов русского языка

  • Circulus vitiosus — Cịr|cu|lus vi|ti|o|sus 〈[vitsio: ] m.; Gen.: , Pl.: li si〉 1. Zirkelschluss, Aussage, in der etwas zu Beweisendes schon zur Beweisführung benutzt wird, z. B. Kaffee regt an, da er eine anregende Wirkung hat; Syn. Hysteron Proteron 2. Beseitigung …   Lexikalische Deutsches Wörterbuch

  • Circulus vitiosus — Cir|cu|lus vi|ti|o|sus [ vi...] der; , ...li ...si <zu lat. vitiosus »fehlerhaft«>: 1. Zirkelschluss, bei dem das zu Beweisende in der Voraussetzung enthalten ist. 2. gleichzeitig bestehende Krankheitsprozesse, die sich gegenseitig… …   Das große Fremdwörterbuch

  • circulus vitiosus — (izg. cȉrkulus viciózus) DEFINICIJA 1. log. kružan, neispravan zaključak 2. pren. situacija iz koje nema izlaza; začarani krug ETIMOLOGIJA lat …   Hrvatski jezični portal

  • círculus vitiósus — círculusa vitiósusa [cirkulus viciozus] m (ȋ ọ̑) knjiž. proces, pojav, pri katerem posledice rodijo nove vzroke, začarani krog: izmotati se iz circulusa vitiosusa; brezupen circulus vitiosus …   Slovar slovenskega knjižnega jezika

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»