Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

sĭmĭlĭtūdo

  • 1 similitudo

    sĭmĭlĭtūdo, ĭnis, f. [similis].
    I.
    In gen., likeness, resemblance, similitude (class.).
    (α).
    With gen.:

    id ex similitudine floris lilium appellabant,

    Caes. B. G. 7, 73:

    id ad similitudinem panis efficiebant,

    id. B. C. 3, 48; cf.:

    umor ex hordeo aut frumento in quandam similitudinem vini corruptus,

    Tac. G. 23:

    armorum,

    Caes. B. G. 7, 50:

    coronae,

    Cic. N. D. 1, 11, 28:

    similitudo speciesque sapientium,

    id. Off. 3, 4, 16:

    studiorum societas similitudoque,

    id. Phil. 7, 2, 6: artis imago et similitudo. id. de Or. 2, 87, 356: similitudo servitutis, id. Rep. 1, 27, 43:

    domini,

    id. ib. 3, 34, 46; cf. id. ib. 1, 28, 44:

    regum,

    id. ib. 1, 41, 64:

    quorum (virorum),

    id. Tusc. 1, 46, 110:

    amoris humani,

    id. Lael. 21, 81:

    quae (gloria) habet speciem honestatis et similitudinem,

    id. Fin. 5, 24, 69:

    si cupis in te conparebit similitudo,

    Sen. Ep. 84, 8:

    exemplum deorum hominisve similitudinis expressae,

    Plin. 34, 7, 17, § 38.—
    (β).
    Absol.:

    nec vero ille artifex (Phidias), cum faceret Jovis formam aut Minervae, contemplabatur aliquem, e quo similitudinem duceret,

    Cic. Or. 2, 9:

    quam intuens ad illius similitudinem artem et manum dirigebat,

    id. ib.; so of a likeness in a portrait or image:

    nemo, quamvis paratos habeat colores, similitudinem reddet,

    Sen. Ep. 71, 2; Plin. 34, 7, 17, § 38; 35, 10, 36, § 88; and in the plur., id. 35, 12, 43, § 151:

    nihil est, quod ad se rem ullam tam alliciat, quam ad amicitiam similitudo,

    Cic. Lael. 14, 50; id. de Or. 2, 23, 96;

    so of mind or character: est igitur homini cum deo similitudo,

    id. Leg. 1, 8, 25:

    est nonnulla in his etiam inter ipsos similitudo,

    id. Brut. 16, 63:

    ad similitudinem deo propius accedebat humana virtus quam, etc.,

    comes nearer in likeness, bears a nearer resemblance, id. N. D. 1, 34, 96:

    hanc similitudinem qui imitatione adsequi volet,

    id. de Or. 2, 23, 96:

    genus imperii proximum similitudini regiae,

    bearing a very close resemblance to the royal power, id. Rep. 2, 32, 56:

    contrahit celeriter similitudo eos,

    Liv. 1, 46, 7.— Plur.:

    ut omittam similitudines,

    Cic. Rep. 1, 40, 62:

    sunt quaedam animi similitudines cum corpore,

    id. Tusc. 2, 23, 54:

    per rationem similitudines conparare,

    id. Off. 1, 4, 11.—
    II.
    Transf.
    A.
    Imitation:

    esse multos qui neminem imitentur, et suāpte naturā, quod velint, sine cujusquam similitudine consequantur,

    Cic. de Or. 2, 23, 98.—
    B.
    Analogy, application to similar cases:

    deduxisti totam hanc rem in duo genera solum causarum, cetera innumerabilia exercitationi et similitudini reliquisti,

    Cic. de Or. 2, 17, 71.—
    C.
    Sameness, uniformity, monotony: variare autem orationem magno opere oportebit;

    nam omnibus in rebus similitudo est satietatis mater,

    Cic. Inv. 1, 41, 76.—
    D.
    In partic., rhetor. t. t., a comparison, simile, similitude:

    similitudo est oratio traducens ad rem quampiam aliquid ex re dispari simile,

    Auct. Her. 4, 45, 59; Cic. de Or. 2, 40, 168; id. Top. 10, 41:

    argumentorum et similitudinum copia,

    id. Brut. 38, 143 fin.; Quint. 9, 1, 31; 9, 2, 2; 8, 3, 72 et saep.

    Lewis & Short latin dictionary > similitudo

  • 2 similitūdō

        similitūdō inis, f    [similis], likeness, resemblance, similitude: est igitur homini cum deo similitudo: ad similitudinem deorum accedere, to resemble more closely: genus imperi proximum similitudini regiae, closely resembling royalty: contrahit celeriter similitudo eos, L.: sunt quaedam animi similitudines cum corpore: id ad similitudinem panis efficiebant, Cs.: similitudo speciesque sapientium: amoris humani.— Analogy, reasoning from precedents: cetera (genera causarum) similitudini reliquisti.— Sameness, uniformity, monotony: similitudo est satietatis mater.—In rhet., a comparison, simile, similitude: ex similitudine, by way of comparison: similitudinum copia: volgata, L.
    * * *
    likeness, imitation; similarity, resemblance; by-word (Plater); parable

    Latin-English dictionary > similitūdō

  • 3 similitudo

    likeness, resemblance/ uniformity.

    Latin-English dictionary of medieval > similitudo

  • 4 (vērī-similis, vērī-similiter, vērī-similitūdō)

       (vērī-similis, vērī-similiter, vērī-similitūdō)    better as two words, veri simili-.

    Latin-English dictionary > (vērī-similis, vērī-similiter, vērī-similitūdō)

  • 5 aequalitas

    aequālĭtas, ātis, f. [aequalis], equality, similarity, uniformity (syn.: similitudo, planities, aequitas).
    I.
    In gen.:

    similitudo aequalitasque verborum,

    Cic. Part. Or 6:

    fraterna,

    id. Lig. 12; Vulg. 2 Cor. 8, 13, 14.—
    II.
    In Tac. freq. of political equality, = isotimia:

    omnes exutā aequalitate jussa principis aspectare,

    Tac. A. 1, 4; 3, 74; cf. id. ib. 26, and id. H. 2, 38.—
    III.
    Of equality in age (cf. aequalis, II.): et aequalitas vestra et pares honorum gradus, Cic Brut. 42.—
    IV.
    The equality, evenness of a place: maris, i. e. mare tranquillum, a calm, galênê, Sen, Ep. 53:

    (Oesypum) carnes excrescentes ad aequalitatem reducit,

    Plin. 30, 13, 39, § 113.

    Lewis & Short latin dictionary > aequalitas

  • 6 verus

    vērus, a, um, adj. [etym. dub.; cf. Zend var, believe; Sanscr. var, choose, wish], true, real, actual, genuine, etc. (opp. falsus, fictus).
    I.
    Lit.:

    secerni blandus amicus a vero et internosci tam potest adhibitā diligentiā, quam omnia fucata et simulata a sinceris atque veris,

    Cic. Lael. 25, 95:

    perspicere, quid in quāque re verum sincerumque sit,

    id. Off. 2, 5, 18:

    vera an falsa,

    Ter. And. 5, 4, 19:

    res vera (opp. ficta),

    Cic. Lael. 7, 24:

    verus ac germanus Metellus,

    id. Verr. 2, 4, 66, § 147; cf.:

    ipsus verus Harpax,

    Plaut. Ps. 4, 7, 111:

    vera mea uxor,

    id. As. 1, 1, 46 (dub.;

    al. verum): color,

    Ter. Eun. 2, 3, 27:

    vultus,

    id. And. 5, 1, 20:

    via,

    Plaut. Cas. 2, 6, 17:

    vera et perfecta amicitia,

    Cic. Lael. 6, 22:

    vera, gravis, solida gloria,

    id. Phil. 5, 18, 50:

    decus,

    id. Rep. 6, 23, 25:

    causa verissima,

    id. Ac. 2, 4, 10:

    virtus,

    Hor. C. 3, 5, 29:

    dolores,

    id. Ep. 1, 17, 57:

    amicus,

    id. A. P. 425:

    nati,

    legitimate, Prop. 2, 9, 17:

    verius ergo quid sit,

    Mart. 8, 76, 7:

    ut verum esset, suā voluntate sapientem descendere, etc.,

    Cic. Rep. 1, 6, 11:

    id si ita est, ut, etc.... sin autem illa veriora, ut, etc.,

    id. Lael. 4, 14.—
    B.
    Subst.: vērum, i, n., what is true or real, the truth, the reality, the fact:

    interesse oportet, ut inter rectum et pravum, sic inter verum et falsum,

    Cic. Ac. 2, 11, 33:

    notionem veri et falsi nullam habere,

    id. ib.:

    verum dicere,

    Plaut. Am. 1, 1, 89; Ter. And. 2, 6, 6:

    si simile veri quid invenerim,

    Cic. Ac. 2, 20, 66; id. Rep. 3, 5, 8:

    si verum scire vis,

    id. Att. 12, 41, 3:

    si verum quaerimus,

    id. Tusc. 2, 23, 55:

    verum quidem si audire volumus,

    id. Brut. 73, 256:

    verum non libenter audire,

    Mart. 8, 76, 8:

    minor est tua gloria vero,

    Ov. H. 15 (16), 143:

    ut quid hujus veri sit, sciam,

    Plaut. Aul. 4, 10, 72; cf.:

    non pervident quid sit in vero,

    actually, really, Lact. 1, 17, 1.—So the freq. construction of the gen. veri with similis, similiter, and similitudo (by many also joined together [p. 1979] in one word, verisimilis, etc.):

    narrationem jubent veri similem esse,

    Cic. de Or. 2, 19, 80:

    id quod veri simile occurrit,

    id. Tusc. 2, 2, 5:

    veri simillimum mihi videtur, quodam tempore, etc.,

    id. Inv. 1, 3, 4:

    veri similiora,

    id. N. D. 1, 24, 66:

    res similis veri,

    Liv. 26, 38, 9:

    simillimum veri,

    Cic. Tusc. 5, 4, 11:

    quod est magis verisimile,

    Caes. B. G. 3, 13:

    veri similiter fingere,

    App. Mag. p. 293:

    veri similius,

    id. ib. and p. 312; Tert. Apol. 16:

    veri similitudinem sequi,

    Cic. Ac. 2, 33, 107; Sen. Ben. 4, 33, 2; genuine, Plin. 34, 7, 17, § 66; cf.

    , in a reversed order: similitudo veri,

    Cic. Part. Or. 11, 40; id. Univ. 3:

    res facit controversiam aut de vero aut de recto aut de nomine,

    respecting fact, id. Or. 34, 121:

    nec procul a vero est, quod,

    from the truth, Ov. Tr. 5, 6, 27:

    ex vero positum permansit Equiria nomen,

    id. F. 2, 859:

    in vero esse,

    to be true, Lact. 1, 11, 31; 1, 17, 1:

    teneras aures mordaci radere vero,

    Pers. 1, 107.— Plur.:

    recta et vera loquere,

    Plaut. Capt. 5, 2, 7:

    vera dico,

    id. Am. 1, 1, 239; 2, 1, 12; 2, 2, 55 al.:

    artem se tradere vera ac falsa dijudicandi,

    Cic. de Or. 2, 38, 157:

    qui species alias veris... caput (= alias ab iis quae verae sunt, Orell.),

    Hor. S. 2, 3, 208:

    adjecta veris credibilis rerum imago,

    Quint. 4, 2, 123:

    vis dicam tibi veriora veris?

    Mart. 6, 30, 6.
    II.
    Transf.
    A.
    Like rectus, consonant with reason or good morals, i. e. right, proper, fitting, suitable, reasonable, just (class.):

    ah, Idnest verum?

    Ter. And. 4, 1, 5:

    cum aliquid verum ac rectum esse dicitur,

    Cic. Leg. 3, 15, 34:

    quod est rectum, verum quoque est,

    id. ib. 2, 5, 11:

    omnia recta, vera,

    id. Tusc. 3, 27, 64:

    lex vera atque princeps,

    id. Leg. 2, 4, 10:

    quibus peritia et verum ingenium est,

    Sall. H. 1, 111 Dietsch:

    ea, si vera existimare voles, maxume hortabuntur,

    id. ib. 4, 61, 3 ib.:

    nil Grosphus nisi verum orabit et aequum,

    Hor. Ep. 1, 12, 23.—
    2.
    Esp., verum est, with subject-clause (so most freq. = aequum est, etc.):

    neque verum esso, qui suos fines tueri non potuerint, alienos occupare,

    Caes. B. G. 4, 8:

    (Cato) negat verum esse, allici benevolentiam cibo,

    Cic. Mur. 35, 74:

    verum est, (agrum) habere eos, quorum sanguine ac sudore partus sit,

    Liv. 2, 48, 2; 3, 40, 11; 24, 48, 11;

    28, 13, 7: metiri se quemque suo modulo ac pede, verum est,

    Hor. Ep. 1, 7, 98; id. S. 2, 3, 212:

    verius esse, Ti. Sempronio imperium habenti tradi exercitum quam legato,

    Liv. 35, 8, 6:

    me verius unum Pro vobis foedus luere,

    Verg. A. 12, 694: si verum est, with acc. and inf., if the view is correct, Cic. N. D. 3, 31, 77; Liv. 30, 26, 7.— Rarely with ut:

    praeclarum illud est, et, si quaeris, rectum quoque et verum, ut, etc.,

    right and just, Cic. Tusc. 3, 29, 73:

    si verum est, quod nemo dubitat, ut populus Romanus superarit, etc.,

    Nep. Hann. 1, 1.—
    3.
    Subst.: vērum, i, n., honor, duty:

    in senatu parsilla, quae vero pretium aut gratiam anteferebat,

    Sall. J. 16, 1.—
    B.
    Speaking or containing the truth, true, veracious, = veridicus (rare):

    sum verus?

    Ter. And. 2, 5, 12:

    vates,

    Ov. H. 16, 123:

    Apollinis os,

    id. M. 10, 209:

    judicium viri eruditissimi ac super ista verissimi,

    Plin. Ep. 9, 25, 2; 2, 9, 4; cf.:

    quo viro nihil firmius, nihil verius,

    id. ib. 4, 22, 3:

    verissimus et sapientissimus judex,

    most conscientious, Cic. Rosc. Am. 30, 84.— Advv.
    A. 1.
    Lit., truly, just so, certainly, doubtless, even so, yes, as a confirmatory reply (ante-class. and rare, while vero is classical; v. vero init.): So. Facies? Ch. Verum, Ter. Heaut. 5, 3, 11; Plaut. As. 4, 2, 45. Ct. Men' quaerit? Sy. Verum, Ter. Ad. 4, 2, 4; id. Eun. 2, 3, 56; 5, 6, 18.—
    2.
    Transf.
    a.
    In gen., as a strongly corroborative adversative particle, but in truth, but not with standing, but yet; and after negative clauses, but even, but:

    merito maledicas mihi, si id ita factum est: Verum haud mentior, resque uti facta, dico,

    Plaut. Am. 2, 1, 23; 1, 2, 22; Ter. And. prol. 4; id. Eun. 1, 2, 103; id. Heaut. 3, 3, 37:

    in optimorum consiliis posita est civitatium salus: praesertim cum, etc.... Verum hunc optimum statum pravis hominum opinionibus eversum esse dicunt,

    Cic. Rep. 1, 34, 51:

    quod ejus (Hermagorae) peccatum reprehendendum videtur, verum brevi,

    id. Inv. 1, 9, 12:

    quae non dicunt, verum intellegi volunt,

    Quint. 8, 5, 12:

    sed nos non, quid nobis utile, verum quid oratori necessarium sit, quaerimus,

    Cic. de Or. 1, 60, 254: ea sunt omnia non a naturā, verum a magistro, id. Mur. 29, 61; Verg. E. 3, 35.—
    (β).
    In the construction non modo (solum, tantum)... verum etiam (quoque), not only... but also:

    non modo agendo, verum etiam cogitando,

    Cic. Cael. 19, 45; id. Verr. 2, 2, 66, § 161:

    non solum naturā et moribus, verum etiam studio et doctrinā,

    id. Lael. 2, 6:

    non ingrato tantum, verum etiam invido et crudeli animo,

    Just. 21, 6, 7:

    servavit ab omni Non solum facto, verum opprobrio quoque turpi,

    Hor. S. 1, 6, 84: non modo... verum ne... quidem, not only not... but not even, Cic. Rep. 3, 30, 42.—
    b.
    In partic.
    (α).
    In a transition, but, yet, still (freq. and class.):

    non edepol nunc, ubi terrarum sim scio, si quis roget... Ilicet, mandata eri perierunt una et Sosia, Verum certum'st confidenter hominem contra adloqui,

    Plaut. Am. 1, 1, 183:

    deinde hoc vobis confirmo, etc.... verum quod ego laboribus, etc.... me persecuturum esse polliceor, etc.,

    Cic. Verr. 1, 17, 51: verum schemata lexeôs duorum sunt generum, Quint. 9, 3, 2:

    verum etiamsi quis summa desperet,

    id. 12, 11, 26:

    verum veniat sane,

    Cic. Verr. 2, 2, 31, § 76 et saep.—Strengthened by enim, vero, and (in class. prose) enimvero, but truly, but indeed:

    verum enim, quando bene promeruit, fiat,

    Ter. Ad. 2, 1, 47: verum vero inter offam atque herbam, ibi vero longum intervallum est, Cato ap. Gell. 13, 17, 1:

    verum hercle vero,

    Plaut. Curc. 3, 5:

    si ullo in loco ejus provinciae frumentum tanti fuit, quanti, etc. Verum enim vero cum, etc.,

    Cic. Verr. 2, 3, 84, § 194; so,

    verum enim vero,

    id. de Or. 3, 14, 54 N. cr.; Sall. C. 20, 10; Liv. 4, 4, 8.—
    (β).
    In breaking off the current of discourse (cf. sed), but however, but:

    exspectabantur Calendae Januariae, fortasse non recte. Verum praeterita omittamus,

    Cic. Phil. 5, 12, 31: verum quidem haec hactenus;

    cetera quotiescumque voletis,

    id. Tusc. 3, 34, 84:

    sed hoc nihil ad me... Verum hoc (ut dixi) nihil ad me. Illud ad me, etc.,

    id. de Or. 2, 32, 139.—
    B.
    vērō, in truth, in fact, certainly, truly, to be sure, surely, assuredly:

    eho, mavis vituperari falso, quam vero extolli?

    Plaut. Most. 1, 3, 21:

    iste eum sese ait, qui non est, esse: et qui vero est negat,

    id. Capt. 3, 4, 35: Tox. Amplectere sis. Lemn. Ego vero, id. Pers. 5, 1, 12; cf. Curt. 6, 3, 5: As. Ego non novi adulescentem vostrum. St. Veron'? As. Serio, Plaut. Truc. 2, 2, 47:

    veron' serio?

    id. Merc. 4, 1, 19:

    itane vero obturbat?

    Ter. And. 5, 4, 23: Ch. Vah, gloriare evenisse ex sententiā? Sy. Non hercle vero, verum dico, id. Heaut. 4, 5, 18:

    quod de domo scribis... ego vero tum denique mihi videbor restitutus, si, etc.,

    Cic. Fam. 14, 2, 3; cf.

    even at the beginning of a letter: ego vero cupio te ad me venire,

    I do really wish, id. ib. 14, 16, 10; so,

    ego vero vellem,

    id. ib. 4, 6, 1:

    cum effusis gaudio lacrimis cupere vero diceret, etc.,

    Liv. 27, 19, 12; Plin. Ep. 9, 20, 1.—

    Esp., in apodosis, tum vero: postea quam ad causam dicendam ventum est, tum vero sine metu omnes erant, etc.,

    Cic. Verr. 2, 2, 29, § 70; Sall. J. 94, 3; Stat. Th. 1, 412; cf.

    tum, III. B. 1.—Ironically: sane quia vero hae mihi patent semper fores,

    Ter. Eun. 1, 2, 9:

    multum vero haec eis jura profuerunt,

    Cic. Verr. 2, 5, 47, § 124:

    turpem vero actionem, etc.,

    id. Phil. 13, 11, 25:

    egregiam vero laudem refertis,

    Verg. A. 4, 93.—With immo:

    immo vero indignum facinus faxo ex me audies,

    Ter. And. 5, 2, 13. —
    b.
    In corroborative replies, yes, certainly, by all means, assuredly, etc. (class.; while verum in this sense is only ante-class.): De. An quid est etiam amplius? He. Vero amplius, Ter. Ad. 3, 4, 23; id. Eun. 3, 1, 12: M. Fuisti saepe, credo, in scholis philosophorum. A. Vero, ac libenter quidem, Cic. Tusc. 2, 11, 26:

    sed tu orationes nobis veteres explicabis? Vero, inquam, Brute,

    id. Brut. 87, 300:

    tu vero, inquam, Tite,

    id. ib. 85, 292:

    nos vero, inquit ille,

    id. Fin. 4, 28, 80: M. Cadere, opinor, in sapientem aegritudinem tibi dixisti videri. A. Et vero ita existimo, id. Tusc. 3, 6, 12.—With immo, nay rather: De. Quin tu mi argentum cedo. Ph. Immo vero uxorem tu cedo, Ter. Phorm. 5, 8, 43:

    sed da mihi nunc, satisne probas? Immo vero et haec, etc.,

    Cic. Ac. 1, 3, 10:

    immo vero, inquit, ii vivunt, qui, etc.,

    id. Rep. 6, 14, 14: S. Quid domi? pluresne praesunt negotiis tuis? L. Immo vero unus, inquit, id. ib. 1, 39, 61.—And, to strengthen negative answers, joined with minime: S. Quid? totam domum num quis alter, praeter te, regit? L. Minime vero, Cic. Rep. 1, 39, 61; 3, 32, 44; id. Ac. 1, 1, 2; id. Off. 3, 6, 29 al.—
    c.
    In urgent or encouraging expostulation, but, though, however, etc.: Ni. Cape hoc tibi aurum, Chrysale, i, fer filio. Ch. Non equidem accipiam. Ni. Cape vero:

    odiose facis,

    take it though, Plaut. Bacch. 4, 9, 139:

    respice vero,

    id. Ep. 1, 1, 3:

    ostende vero,

    id. ib. 5, 2, 58:

    minue vero iram,

    Ter. Phorm. 2, 3, 88.—
    d.
    To indicate a climax, even, indeed:

    neque solum in tantis rebus, sed etiam in mediocribus vel studiis vel officiis, vel vero etiam negotiis contemnendum,

    Cic. Rep. 1, 3, 4:

    quod cum tam multi homines audissent, statim ad me defertur: immo vero, ut quisque me viderat, narrabat,

    id. Verr. 1, 7, 19:

    nec vero jam meo nomine abstinent,

    id. Rep. 1, 3, 6:

    neque vero id satis habuit,

    Nep. Epam. 4, 5.—
    2.
    Transf., as a strongly corroborative adversative particle, but in fact, but indeed, however (always placed after a word):

    ne T. quidem Postumius contemnendus in dicendo: de re publicā vero non minus vehemens orator, quam bellator fuit,

    Cic. Brut. 77, 269:

    non vero tam isti (sc. mortui sunt) quam tu ipse, nugator,

    id. Sen. 9, 27:

    dixisti non auxilium mihi, sed me auxilio defuisse. Ego vero fateor hercule, quod viderim mihi auxilium non deesse, idcirco me illi auxilio pepercisse,

    id. Planc. 35, 86; id. Rep. 1, 7, 12:

    ubi per exploratores Caesar certior factus est, tres jam copiarum partes Helvetios id flumen transduxisse, quartam vero partem citra flumen Ararim reliquam esse,

    Caes. B. G. 1, 12.—In transitions:

    age vero ceteris in rebus quali sit temperantiā, considerate,

    Cic. Imp. Pomp. 14, 40:

    nec vero tibi de versibus respondebo,

    id. Phil. 2, 8, 20.—
    C.
    vērē, according to truth, truly, really, in fact; properly, rightly, aright:

    hoc quom fit, ibi non vere vivitur,

    Ter. Heaut. 1, 1, 102 Fleck.:

    honestum, quod proprie vereque dicitur, id in sapientibus est solis,

    Cic. Off. 3, 3, 13:

    quis putare vere potest, etc.,

    id. Rep. 1, 17, 28:

    vere ducere,

    id. ib. 1, 38, 60:

    verene hoc memoriae proditum est? etc.,

    id. ib. 2, 15, 28:

    immo, si vere volumus dicere, jam incohavit bellum,

    Liv. 41, 23, 13:

    omnia vere vates locuta est,

    Verg. A. 6, 188:

    vere an dolo,

    Spart. Sev. 5.— Comp.:

    libentius quam verius,

    Cic. Mil. 29, 78:

    Ligures latrones verius quam justi hostes,

    Liv. 40, 27, 10.— Sup.:

    verissime loquor,

    Cic. Att. 5, 21, 7:

    verissime dicere,

    id. Rep. 2, 4, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > verus

  • 7 ad-liciō (all-)

        ad-liciō (all-) lexī, lectus, ere    [ad + lacio], to allure, entice, attract, persuade, influence: multorum opes ad misericordiam: somnos, O.: hominum studia: ad amicitiam (similitudo).—Fig. of the magnet: ferrum ad se, attracts.

    Latin-English dictionary > ad-liciō (all-)

  • 8 creō

        creō āvī (creāssit for creāverit, C.), ātus, āre    [1 CER-], to bring forth, produce, make, create, beget, give origin to: Aenean, L.: fortes creantur fortibus, H.: vapor omnīs Res creat, O.: quicquid mortale creamur, who are born to die, O.—P. perf., with abl, sprung from, begotten by, born of (poet.): Volcani stirpe, V.: Maiā, the son of, O.—To make, choose, elect: consules creantur Caesar et Servilius, Cs.: patres, L.: lex de dictatore creando, L.: interregem, L.: ducem gerendo bello, L.: in eo numero creari, S.: augur in locum Germanici creari, Ta.: quos (consules) cum Gracchus crearet, presided at the election of.—Fig., to produce, prepare, cause, occasion: aliquid Sthenio periculi: luxuriam: errorem creat similitudo.
    * * *
    creare, creavi, creatus V TRANS
    create/bring into being/make; procreate; beget/sire; give birth to; produce/bear fruit; bring about; cause to grow; elect, appoint, invest; institute; conjure up; (PASS) be born/spring from; be home/native of

    Latin-English dictionary > creō

  • 9 intrō-dūcō

        intrō-dūcō dūxī, ductus, ere,    to lead in, bring in, introduce, conduct within, admit: Chremem, T.: noctu milites, S.: praesidium, Cs.: suas copias in finīs, Cs.: in cubiculum introductus: ad regem, Cu.: eo navīs, Cs.—Fig., to bring in, introduce: philosophiam in domūs: ambitionem in senatum. —In speaking, to introduce, represent, bring forward: Catonem senem disputantem: introducta rei similitudo.—To bring forward as an assertion, insist, maintain: natum mundum.—To institute, found, establish: hac introductā consuetudine: novum in re p. exemplum, set, Cs.: exemplum a patricio homine introductum, L.

    Latin-English dictionary > intrō-dūcō

  • 10 obvius

        obvius adj.    [ob+via], in the way, so as to meet, meeting, to meet: si ille obvius ei futurus non erat, had no expectation of meeting him: se mihi obvium dedit, met, L.: venit obvius illi, H.: cuicumque est obvia, whomsoever she meets, Iu.: ad Martis fuit obvius aram, Iu.: se gravissimis tempestatibus obvium ferre: obvias mihi litteras mittas, send to meet: montes, qui obvii erant itineri, lay in the way, N.: undis, up stream, O.: Obviaque hospitiis teneat arbos, opposite, V.—As subst n.: in obvio classi hostium esse, be in the way, L.—Against, to meet, to encounter: quo in loco inter se obvii fuissent, had fought, S.: si ingredienti cum armatā multitudine obvius fueris: infestā subit obvius hastā, V.—Open, exposed, liable, subject: rupes Obvia ventorum furiis, V.: (urbs) minus obvia Grais, V.: comitas, i. e. ready, Ta.: rerum similitudo, obtrusive, Ta.
    * * *
    obvia, obvium ADJ
    in the way, easy; hostile; exposed (to)

    Latin-English dictionary > obvius

  • 11 satietās

        satietās ātis, f    [satis], a sufficiency, abundance, adequacy (old or late): ad satietatem copiā commeatuum instructus, Cu.— A being sated, fullness, satiety, loathing, weariness, disgust: cibi: incautos ad satietatem trucidabitis, L.: non metu aliquo adfecti, sed satietate exierunt: provinciae: dominationis, S.: gloriae, Cu.: ante inimicos satietas poenarum suarum cepisset, quam, etc., L.: rerum omnium... vitae: omnibus in rebus similitudo est satietatis mater: amicitiarum satietates.
    * * *
    satiety; the state of being sated

    Latin-English dictionary > satietās

  • 12 servitūs

        servitūs ūtis, f    [servus], the condition of a servant, slavery, serfdom, service, servitude: (mulierem) in servitutem adiudicare: servitutem pati: similitudo servitutis: socios in servitutem abducere: servitute Graeciam liberare: iusta et clemens, i. e. under a just and kind master, T.— Servitude, subjection: muliebris, L.: est enim in illis ipsa merces auctoramentum servitutis.—Of landed property, a liability, easement, servitude: servitute fundo illi inpositā.— Collect., slaves, servants: Servitus crescit nova, i. e. the throng of lovers, H.
    * * *
    slavery; slaves; servitude

    Latin-English dictionary > servitūs

  • 13 sum

        sum (2d pers. es, or old ēs; old subj praes. siem, siēs, siet, sient, for sim, etc., T.; fuat for sit, T., V., L.; imperf. often forem, forēs, foret, forent, for essem, etc.; fut. escunt for erunt, C.), fuī (fūvimus for fuimus, Enn. ap. C.), futūrus ( inf fut. fore or futūrum esse, C.), esse    [ES-; FEV-]. —    I. As a predicate, asserting existence, to be, exist, live: ut id aut esse dicamus aut non esse: flumen est Arar, quod, etc., Cs.: homo nequissimus omnium qui sunt, qui fuerunt: arbitrari, me nusquam aut nullum fore: fuimus Troes, fuit Ilium, V.—Of place, to be, be present, be found, stay, live: cum non liceret Romae quemquam esse: cum essemus in castris: deinceps in lege est, ut, etc.: erat nemo, quicum essem libentius quam tecum: sub uno tecto esse, L.—Of circumstances or condition, to be, be found, be situated, be placed: Sive erit in Tyriis, Tyrios laudabis amictūs, i. e. is attired, O.: in servitute: in magno nomine et gloriā: in vitio: Hic in noxiāst, T.: in pace, L.: (statua) est et fuit totā Graeciā summo honore: ego sum spe bonā: rem illam suo periculo esse, at his own risk: omnem reliquam spem in impetu esse equitum, L.—In 3 d pers., followed by a pron rel., there is (that) which, there are (persons) who, there are (things) which, some.—With indic. (the subject conceived as definite): est quod me transire oportet, there is a (certain) reason why I must, etc., T.: sunt item quae appellantur alces, there are creatures also, which, etc., Cs.: sunt qui putant posse te non decedere, some think: Sunt quibus in satirā videor nimis acer, H.—With subj. (so usu. in prose, and always with a subject conceived as indefinite): sunt, qui putent esse mortem... sunt qui censeant, etc.: est isdem de rebus quod dici possit subtilius: sunt qui Crustis et pomis viduas venentur avaras, H.—With dat, to belong, pertain, be possessed, be ascribed: fingeret fallacias, Unde esset adulescenti amicae quod daret, by which the youth might have something to give, T.: est igitur homini cum deo similitudo, man has some resemblance: Privatus illis census erat brevis, H.: Troia et huic loco nomen est, L.—Ellipt.: Nec rubor est emisse palam (sc. ei), nor is she ashamed, O.: Neque testimoni dictio est (sc. servo), has no right to be a witness, T.—With cum and abl of person, to have to do with, be connected with: tecum nihil rei nobis est, we have nothing to do with you, T.: si mihi tecum minus esset, quam est cum tuis omnibus.—With ab and abl of person, to be of, be the servant of, follow, adhere to, favor, side with: Ab Andriā est ancilla haec, T.: sed vide ne hoc, Scaevola, totum sit a me, makes for me.— With pro, to be in favor of, make for: (iudicia) partim nihil contra Habitum valere, partim etiam pro hoc esse.—With ex, to consist of, be made up of: (creticus) qui est ex longā et brevi et longā: duo extremi chorei sunt, id est, e singulis longis et brevibus.— To be real, be true, be a fact, be the case, be so: sunt ista, Laeli: est ut dicis, inquam: verum esto: esto, granted, V.—Esp. in phrases, est ut, it is the case that, is true that, is possible that, there is reason for: sin est, ut velis Manere illam apud te, T.: est, ut id maxime deceat: futurum esse ut omnes pellerentur, Cs.: magis est ut ipse moleste ferat errasse se, quam ut reformidet, etc., i. e. he has more reason for being troubled... than for dreading, etc.: ille erat ut odisset defensorem, etc., he certainly did hate.—In eo esse ut, etc., to be in a condition to, be possible that, be about to, be on the point of ( impers. or with indef subj.): cum iam in eo esset, ut in muros evaderet miles, when the soldiers were on the point of scaling, L.: cum res non in eo essent ut, etc., L.—Est ubi, there is a time when, sometimes: est, ubi id isto modo valeat.—Est quod, there is reason to, is occasion to: etsi magis est, quod gratuler tibi, quam quod te rogem, I have more reason to: est quod referam ad consilium: sin, etc., L.: non est quod multa loquamur, H.—Est cur, there is reason why: quid erat cur Milo optaret, etc., what cause had Milo for wishing? etc.—With inf, it is possible, is allowed, is permitted, one may: Est quādam prodire tenus, si non datur ultra, H.: scire est liberum Ingenium atque animum, T.: neque est te fallere quicquam, V.: quae verbo obiecta, verbo negare sit, L.: est videre argentea vasa, Ta.: fuerit mihi eguisse aliquando tuae amicitiae, S.—Of events, to be, happen, occur, befall, take place: illa (solis defectio) quae fuit regnante Romulo: Amabo, quid tibi est? T.: quid, si... futurum nobis est? L.— To come, fall, reach, be brought, have arrived: ex eo tempore res esse in vadimonium coepit: quae ne in potestatem quidem populi R. esset, L.—    II. As a copula, to be: et praeclara res est et sumus otiosi: non sum ita hebes, ut istud dicam: Nos numerus sumus, a mere number, H.: sic, inquit, est: est ut dicis: frustra id inceptum Volscis fuit, L.: cum in convivio comiter et iucunde fuisses: quod in maritimis facillime sum, am very glad to be.—With gen part., to be of, belong to: qui eiusdem civitatis fuit, N.: qui Romanae partis erant, L.: ut aut amicorum aut inimicorum Campani simus, L.— With gen possess., to belong to, pertain to, be of, be the part of, be peculiar to, be characteristic of, be the duty of: audiant eos, quorum summa est auctoritas apud, etc., who possess: ea ut civitatis Rhodiorum essent, L.: Aemilius, cuius tum fasces erant, L.: plebs novarum rerum atque Hannibalis tota esse, were devoted to, L.: negavit moris esse Graecorum, ut, etc.—With pron possess.: est tuum, Cato, videre quid agatur: fuit meum quidem iam pridem rem p. lugere.—With gerundive: quae res evertendae rei p. solerent esse, which were the usual causes of ruin to the state: qui utilia ferrent, quaeque aequandae libertatis essent, L.— With gen. or abl. of quality, to be of, be possessed of, be characterized by, belong to, have, exercise: nimium me timidum, nullius consili fuisse confiteor: Sulla gentis patriciae nobilis fuit, S.: civitas magnae auctoritatis, Cs.: refer, Cuius fortunae (sit), H.: nec magni certaminis ea dimicatio fuit, L.: bellum variā victoriā fuit, S.: tenuissimā valetudine esse, Cs.: qui capite et superciliis semper est rasis.—With gen. or abl. of price or value, to be of, be valued at, stand at, be appreciated, cost: videtur esse quantivis preti, T.: ager nunc multo pluris est, quam tunc fuit: magni erunt mihi tuae litterae: sextante sal et Romae et per totam Italiam erat, was worth, L.—With dat predic., to express definition or purpose, to serve for, be taken as, be regarded as, be felt to be: vitam hanc rusticam tu probro et crimini putas esse oportere, ought to be regarded as: eo natus sum ut Iugurthae scelerum ostentui essem, S.: ipsa res ad levandam annonam impedimento fuerat, L.—With second dat of pers.: quo magis quae agis curae sunt mihi, T.: illud Cassianum, ‘cui bono fuerit,’ the inquiry of Cassius, ‘ for whose benefit was it ’: haec tam parva civitas praedae tibi et quaestui fuit.— To be sufficient for, be equal to, be fit: sciant patribus aeque curae fuisse, ne, etc., L.: ut divites conferrent, qui oneri ferendo essent, such as were able to bear the burden, L.: cum solvendo aere (old dat. for aeri) alieno res p. non esset, L.—With ellips. of aeri: tu nec solvendo eras, wast unable to pay.—With ad, to be of use for, serve for: res quae sunt ad incendia, Cs.: valvae, quae olim ad ornandum templum erant maxime.—With de, to be of, treat concerning, relate to: liber, qui est de animo.—In the phrase, id est, or hoc est, in explanations, that is, that is to say, I mean: sed domum redeamus, id est ad nostros revertamur: vos autem, hoc est populus R., etc., S.
    * * *
    highest, the top of; greatest; last; the end of

    Latin-English dictionary > sum

  • 14 tamen

        tamen adv.    [3 TA-].—After a concessive or conditional particle, notwithstanding, nevertheless, for all that, however, yet, still (beginning the clause or after its emphatic word): quamquam omnis virtus nos ad se adlicet, tamen iustitia id maxime efficit: etsi abest maturitas aetatis, tamen, etc.: tametsi miserum est, tamen, etc.: si Massilienses per delectos cives... reguntur, inest tamen in eā conditione similitudo quaedam servitutis: si nullus erit pulvis, tamen excute nullum, O.: cui (senatus auctoritati) cum Cato et Caninius intercessissent, tamen est perscripta.—Opposed to an implied concession or inference, in spite of this, for all that, however, still, nevertheless: Retraham ad me illud argentum tamen, T.: expellitur ex oppido Gergoviā; non destitit tamen, Cs.: neque recordatur illi ipsi tam infelici imperatori patuisse tamen portūs Africae, L.: semper Aiax fortis, fortissimus tamen in furore: cur nolint, etiam si tacerent, satis dicunt. Verum non tacent. Tamen his invitissimis te offeres?: tamen a malitiā non discedis? in spite of all.—With sed or verum, in strong opposition, but yet, but nevertheless, but still: hi non sunt permolesti; sed tamen insident et urgent: debet; verum tamen non cogitur.—With si, if at least, if only: aliqua et mihi gratia ponto est; Si tamen in dio quondam concreta profundo Spuma fui, O.—After neque... nec, on the other hand, however: Cyri vitam legunt, praeclaram illam quidem, sed neque tam nostris rebus aptam nec tamen Scauri laudibus anteponendam.—Ne tamen, that by no means: veni igitur, quaeso, ne tamen semen urbanitatis unā cum re p. intereat. —With pron relat., who however, although he: L. Lucullus, qui tamen eis incommodis mederi fortasse potuisset... partem militum Glabrioni tradidit, although he might, etc.: fuit mirificus in Crasso pudor, qui tamen non obesset eius orationi, etc., and yet its effect was not, etc.—Strengthened by nihilo minus: si illud tenerent, se quoque id retenturum; nihilo minus tamen agi posse de compositione, Cs.
    * * *
    yet, nevertheless, still

    Latin-English dictionary > tamen

  • 15 vērum

        vērum ī, n    [verus], the truth, reality, fact: interesse inter verum et falsum: verum dicere, T.: si verum quaerimus: minor est tua gloria vero, O.: controversia de vero, respecting fact: Nec procul a vero est, quod, etc., from the truth, O.: ars vera ac falsa diiudicandi: Qui species alias veris... capiet (i. e. alias ab iis quae verae sunt), H.— Genit., in phrases with similis or similitudo (less correctly as one word, verisimilis, verisimilitudo): narrationem iubent veri similem esse, i. e. plausible: id quod veri simile occurrit, probable: veri similiora: res similis veri, L.: simillimum veri: quod est magis veri simile, Cs.— Honor, duty: in senatu pars, quae vero pretium anteferebat, S.
    * * *
    I
    yes; in truth; certainly; truly, to be sure; however; (rare form, usu. vero)
    II
    truth, reality, fact

    Latin-English dictionary > vērum

  • 16 adsimilo

    as-sĭmŭlo ( adsĭmŭlo, Ritschl, Lachmann, Fleck., B. and K., Rib., Halm in Tac.; assĭmŭlo, Merk.; adsĭmĭlo, Halm in Quint., Tisch.), āvi, ātum, 1, v. a. and n.
    I.
    Lit., to make one thing like another, to consider as similar, to compare (in the class. period rare):

    Linquitur, ut totis animalibus adsimulentur,

    that they are like complete animals, Lucr. 2, 914:

    nolite ergo adsimulari iis,

    be like them, Vulg. Matt. 6, 8; 7, 24:

    simile ex specie comparabili aut ex conferundā atque adsimulandā naturā judicatur,

    Cic. Inv. 1, 28, 42:

    pictor, perceptā semel imitandi ratione, adsimulabit quidquid acceperit,

    Quint. 7, 10, 9:

    nec cohibere parietibus deos neque in ullam humani oris speciem adsimulare,

    Tac. G. 9:

    convivia assimulare freto,

    Ov. M. 5, 6:

    formam totius Britanniae bipenni adsimulavere,

    Tac. Agr. 10; so id. A. 1, 28; 15, 39:

    os longius illi adsimulat porcum,

    Claud. Eid. 2, 6:

    cui adsimilāstis me,

    Vulg. Isa. 46, 5; ib. Marc. 4, 30:

    quam (naturam) Gadareus primus adsimulāsse aptissime visus est,

    to have designated by very suitable comparisons, Suet. Tib. 57. —
    II.
    To represent something that is not, as real, to imitate, counterfeit, to pretend, to feign, simulate; constr. usu. with acc.; ante - class. with inf., acc. and inf., or with quasi; v. assimilis (mostly poet. or in post - Aug. prose).
    (α).
    With acc.:

    has bene ut adsimules nuptias,

    Ter. And. 1, 1, 141:

    clipeumque jubasque Divini adsimulat capitis,

    Verg. A. 10, 639:

    Assimulavit anum,

    Ov. M. 14, 656:

    odium cum conjuge falsum Phasias assimulat,

    id. ib. 7, 298:

    fictos timores,

    Sil. 7, 136:

    sermonem humanum,

    Plin. 8, 30, 44, § 106:

    me sic adsimulabam, quasi stolidum,

    Plaut. Ep. 3, 3, 40:

    se laetum,

    Ter. Heaut. 5, 1, 15:

    amicum me,

    id. Phorm. 1, 2, 78.—
    (β).
    With simple inf.: furere adsimulavit, Pac. ap. Cic. Off. 3, 26, 98:

    amare,

    Plaut. Cist. 1, 1, 98.—
    (γ).
    With acc. and inf.:

    ego me adsimulem insanire,

    Plaut. Men. 5, 2, 79:

    adsimulet se Tuam esse uxorem,

    id. Mil. 3, 1, 195:

    Nempe ut adsimulem me amore istius differri,

    id. ib. 4, 4, 27; id. Poen. 3, 1, 57; id. Truc. 2, 4, 36; 2, 5, 11; 2, 5, 19:

    venire me adsimulabo,

    Ter. And. 4, 3, 20; id. Phorm. 5, 6, 53 al.—
    (δ).
    With quasi:

    adsimulato quasi hominem quaesiveris,

    Plaut. Ep. 2, 2, 11: Ad. Ita nos adsimulabimus. Co. Sed ita adsimulatote, quasi ego sim peregrinus, id. Poen. 3, 2, 23; id. Stich. 1, 2, 27:

    adsimulabo quasi nunc exeam,

    Ter. Eun. 3, 2, 8.—And absol.:

    Obsecro, Quid si adsimulo, satin est?

    Ter. Phorm. 1, 4, 33.—
    The much-discussed question, whether adsimilo or adsimulo is the best orthog.
    (cf. Gron. Diatr. Stat. c. 6, p. 72 sq., and Hand ad h. l.; Quint. 7, 10, 9 Spald.; id. 10, 2, 11 Frotscher; Suet. Tib. 57 Bremi; Tac. G. 9 Passow; id. Agr. 10 Walch; Bessel, Misc. Phil. Crit. 1, 5 al.), is perh. solved in the foll. remarks: Such is the affinity of the sound of ŭ and ĭ in Lat., that when they stand in two successive syllables, separated by the semivowel l, the u is accommodated to the i. Thus, from consŭl arises consĭlĭum; from exsŭl, exsĭlĭum; from famŭl, famĭlĭa; so the terminations ĭlis and ŭlus, not ŭlis and ĭlus (these few, mutĭlus, nubĭlus, pumĭlus, [p. 181] rutĭlus, appear to be founded in the u of the first syllable; but for the heteroclites gracila, sterila, etc., a nom. sing. gracilus, sterilus, etc., is no more needed than for Bacchanal orum, a nom. Bacchanalium, and for carioras, Manil. ap. Varr. L. L. 7, § 28 MSS., a form cariorus, a, um); and so it is also explained, that from the orig. facul and difficul arose faculter, facultas; difficulter, difficultas; not facŭlis, facŭliter, facŭlītas; difficŭlis, difficŭlĭter, difficŭlĭtas; but facilis, faciliter, facilitas; difficilis, difficiliter, difficilitas. This principle, applied to the derivatives of simul, shows the correctness of the orthography simulo, simulatio, simulator, with similis, similitudo, similitas; adsimulo, adsimulatio, adsimulator, with adsimilis; dissimulo, dissimulatio, dissimulator, with dissimilis and dissimilitudo, etc.; cf. Diom. p. 362 P.: Similo non dicimus, sed similis est. Sane dixerunt auctores simulat per u, hoc est homoiazei. But since the copyists knew that the more rare signif. of making like was not generically connected in the words simulare and adsimulare with the more usual one of imitating, dissembling, they wrote, where the former was required, sim i lo, adsim i lo, and gave occasion thereby to the entirely unfounded supposition that the ancients wrote, for the signif. making like, similo, adsimilo; for that of imitating, feigning, simulo, adsimulo Fr.—Hence, assĭmŭlātus ( ads-), a, um, P. a.
    A.
    Made similar, similar, like:

    totis mortalibus adsimulata Ipsa quoque ex aliis debent constare elementis,

    Lucr. 2, 980:

    montibus adsimulata Nubila,

    id. 6, 189:

    litterae lituraeque omnes adsimulatae,

    Cic. Verr. 2, 2, 77:

    Italia folio querno adsimulata,

    Plin. 3, 5, 6, § 43:

    phloginos ochrae Atticae adsimulata,

    id. 37, 10, 66, § 179:

    favillae adsimilatus,

    Vulg. Job, 30, 19:

    adsimilatus Filio Dei,

    ib. Heb. 7, 3.—
    B.
    Imitated, i. e. feigned, pretended, dissembled:

    familiaritas adsimulata,

    Cic. Clu. 13:

    virtus,

    id. Cael. 6, 14:

    adsimulatā castrorum consuetudine,

    Nep. Eum. 9, 4:

    alia vera, alia adsimulata,

    Liv. 26, 19:

    minus sanguinis ac virium declamationes habent quam orationes, quod in illis vera, in his adsimilata materia est,

    Quint. 10, 2, 12; 9, 2, 31 al.— Comp., sup., and adv. not in use.—
    * assĭmŭlanter ( ads-), adv. (qs. from the P. a. assimulans, which is not found), in a similar manner: dicta haec, Nigid. ap. Non. p. 40, 25. ‡ * assĭpondĭum, ii, n. [as-pondus], the weight of one as, a pound weight, Varr. L. L. 5, § 169 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > adsimilo

  • 17 adsimulatus

    as-sĭmŭlo ( adsĭmŭlo, Ritschl, Lachmann, Fleck., B. and K., Rib., Halm in Tac.; assĭmŭlo, Merk.; adsĭmĭlo, Halm in Quint., Tisch.), āvi, ātum, 1, v. a. and n.
    I.
    Lit., to make one thing like another, to consider as similar, to compare (in the class. period rare):

    Linquitur, ut totis animalibus adsimulentur,

    that they are like complete animals, Lucr. 2, 914:

    nolite ergo adsimulari iis,

    be like them, Vulg. Matt. 6, 8; 7, 24:

    simile ex specie comparabili aut ex conferundā atque adsimulandā naturā judicatur,

    Cic. Inv. 1, 28, 42:

    pictor, perceptā semel imitandi ratione, adsimulabit quidquid acceperit,

    Quint. 7, 10, 9:

    nec cohibere parietibus deos neque in ullam humani oris speciem adsimulare,

    Tac. G. 9:

    convivia assimulare freto,

    Ov. M. 5, 6:

    formam totius Britanniae bipenni adsimulavere,

    Tac. Agr. 10; so id. A. 1, 28; 15, 39:

    os longius illi adsimulat porcum,

    Claud. Eid. 2, 6:

    cui adsimilāstis me,

    Vulg. Isa. 46, 5; ib. Marc. 4, 30:

    quam (naturam) Gadareus primus adsimulāsse aptissime visus est,

    to have designated by very suitable comparisons, Suet. Tib. 57. —
    II.
    To represent something that is not, as real, to imitate, counterfeit, to pretend, to feign, simulate; constr. usu. with acc.; ante - class. with inf., acc. and inf., or with quasi; v. assimilis (mostly poet. or in post - Aug. prose).
    (α).
    With acc.:

    has bene ut adsimules nuptias,

    Ter. And. 1, 1, 141:

    clipeumque jubasque Divini adsimulat capitis,

    Verg. A. 10, 639:

    Assimulavit anum,

    Ov. M. 14, 656:

    odium cum conjuge falsum Phasias assimulat,

    id. ib. 7, 298:

    fictos timores,

    Sil. 7, 136:

    sermonem humanum,

    Plin. 8, 30, 44, § 106:

    me sic adsimulabam, quasi stolidum,

    Plaut. Ep. 3, 3, 40:

    se laetum,

    Ter. Heaut. 5, 1, 15:

    amicum me,

    id. Phorm. 1, 2, 78.—
    (β).
    With simple inf.: furere adsimulavit, Pac. ap. Cic. Off. 3, 26, 98:

    amare,

    Plaut. Cist. 1, 1, 98.—
    (γ).
    With acc. and inf.:

    ego me adsimulem insanire,

    Plaut. Men. 5, 2, 79:

    adsimulet se Tuam esse uxorem,

    id. Mil. 3, 1, 195:

    Nempe ut adsimulem me amore istius differri,

    id. ib. 4, 4, 27; id. Poen. 3, 1, 57; id. Truc. 2, 4, 36; 2, 5, 11; 2, 5, 19:

    venire me adsimulabo,

    Ter. And. 4, 3, 20; id. Phorm. 5, 6, 53 al.—
    (δ).
    With quasi:

    adsimulato quasi hominem quaesiveris,

    Plaut. Ep. 2, 2, 11: Ad. Ita nos adsimulabimus. Co. Sed ita adsimulatote, quasi ego sim peregrinus, id. Poen. 3, 2, 23; id. Stich. 1, 2, 27:

    adsimulabo quasi nunc exeam,

    Ter. Eun. 3, 2, 8.—And absol.:

    Obsecro, Quid si adsimulo, satin est?

    Ter. Phorm. 1, 4, 33.—
    The much-discussed question, whether adsimilo or adsimulo is the best orthog.
    (cf. Gron. Diatr. Stat. c. 6, p. 72 sq., and Hand ad h. l.; Quint. 7, 10, 9 Spald.; id. 10, 2, 11 Frotscher; Suet. Tib. 57 Bremi; Tac. G. 9 Passow; id. Agr. 10 Walch; Bessel, Misc. Phil. Crit. 1, 5 al.), is perh. solved in the foll. remarks: Such is the affinity of the sound of ŭ and ĭ in Lat., that when they stand in two successive syllables, separated by the semivowel l, the u is accommodated to the i. Thus, from consŭl arises consĭlĭum; from exsŭl, exsĭlĭum; from famŭl, famĭlĭa; so the terminations ĭlis and ŭlus, not ŭlis and ĭlus (these few, mutĭlus, nubĭlus, pumĭlus, [p. 181] rutĭlus, appear to be founded in the u of the first syllable; but for the heteroclites gracila, sterila, etc., a nom. sing. gracilus, sterilus, etc., is no more needed than for Bacchanal orum, a nom. Bacchanalium, and for carioras, Manil. ap. Varr. L. L. 7, § 28 MSS., a form cariorus, a, um); and so it is also explained, that from the orig. facul and difficul arose faculter, facultas; difficulter, difficultas; not facŭlis, facŭliter, facŭlītas; difficŭlis, difficŭlĭter, difficŭlĭtas; but facilis, faciliter, facilitas; difficilis, difficiliter, difficilitas. This principle, applied to the derivatives of simul, shows the correctness of the orthography simulo, simulatio, simulator, with similis, similitudo, similitas; adsimulo, adsimulatio, adsimulator, with adsimilis; dissimulo, dissimulatio, dissimulator, with dissimilis and dissimilitudo, etc.; cf. Diom. p. 362 P.: Similo non dicimus, sed similis est. Sane dixerunt auctores simulat per u, hoc est homoiazei. But since the copyists knew that the more rare signif. of making like was not generically connected in the words simulare and adsimulare with the more usual one of imitating, dissembling, they wrote, where the former was required, sim i lo, adsim i lo, and gave occasion thereby to the entirely unfounded supposition that the ancients wrote, for the signif. making like, similo, adsimilo; for that of imitating, feigning, simulo, adsimulo Fr.—Hence, assĭmŭlātus ( ads-), a, um, P. a.
    A.
    Made similar, similar, like:

    totis mortalibus adsimulata Ipsa quoque ex aliis debent constare elementis,

    Lucr. 2, 980:

    montibus adsimulata Nubila,

    id. 6, 189:

    litterae lituraeque omnes adsimulatae,

    Cic. Verr. 2, 2, 77:

    Italia folio querno adsimulata,

    Plin. 3, 5, 6, § 43:

    phloginos ochrae Atticae adsimulata,

    id. 37, 10, 66, § 179:

    favillae adsimilatus,

    Vulg. Job, 30, 19:

    adsimilatus Filio Dei,

    ib. Heb. 7, 3.—
    B.
    Imitated, i. e. feigned, pretended, dissembled:

    familiaritas adsimulata,

    Cic. Clu. 13:

    virtus,

    id. Cael. 6, 14:

    adsimulatā castrorum consuetudine,

    Nep. Eum. 9, 4:

    alia vera, alia adsimulata,

    Liv. 26, 19:

    minus sanguinis ac virium declamationes habent quam orationes, quod in illis vera, in his adsimilata materia est,

    Quint. 10, 2, 12; 9, 2, 31 al.— Comp., sup., and adv. not in use.—
    * assĭmŭlanter ( ads-), adv. (qs. from the P. a. assimulans, which is not found), in a similar manner: dicta haec, Nigid. ap. Non. p. 40, 25. ‡ * assĭpondĭum, ii, n. [as-pondus], the weight of one as, a pound weight, Varr. L. L. 5, § 169 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > adsimulatus

  • 18 adsimulo

    as-sĭmŭlo ( adsĭmŭlo, Ritschl, Lachmann, Fleck., B. and K., Rib., Halm in Tac.; assĭmŭlo, Merk.; adsĭmĭlo, Halm in Quint., Tisch.), āvi, ātum, 1, v. a. and n.
    I.
    Lit., to make one thing like another, to consider as similar, to compare (in the class. period rare):

    Linquitur, ut totis animalibus adsimulentur,

    that they are like complete animals, Lucr. 2, 914:

    nolite ergo adsimulari iis,

    be like them, Vulg. Matt. 6, 8; 7, 24:

    simile ex specie comparabili aut ex conferundā atque adsimulandā naturā judicatur,

    Cic. Inv. 1, 28, 42:

    pictor, perceptā semel imitandi ratione, adsimulabit quidquid acceperit,

    Quint. 7, 10, 9:

    nec cohibere parietibus deos neque in ullam humani oris speciem adsimulare,

    Tac. G. 9:

    convivia assimulare freto,

    Ov. M. 5, 6:

    formam totius Britanniae bipenni adsimulavere,

    Tac. Agr. 10; so id. A. 1, 28; 15, 39:

    os longius illi adsimulat porcum,

    Claud. Eid. 2, 6:

    cui adsimilāstis me,

    Vulg. Isa. 46, 5; ib. Marc. 4, 30:

    quam (naturam) Gadareus primus adsimulāsse aptissime visus est,

    to have designated by very suitable comparisons, Suet. Tib. 57. —
    II.
    To represent something that is not, as real, to imitate, counterfeit, to pretend, to feign, simulate; constr. usu. with acc.; ante - class. with inf., acc. and inf., or with quasi; v. assimilis (mostly poet. or in post - Aug. prose).
    (α).
    With acc.:

    has bene ut adsimules nuptias,

    Ter. And. 1, 1, 141:

    clipeumque jubasque Divini adsimulat capitis,

    Verg. A. 10, 639:

    Assimulavit anum,

    Ov. M. 14, 656:

    odium cum conjuge falsum Phasias assimulat,

    id. ib. 7, 298:

    fictos timores,

    Sil. 7, 136:

    sermonem humanum,

    Plin. 8, 30, 44, § 106:

    me sic adsimulabam, quasi stolidum,

    Plaut. Ep. 3, 3, 40:

    se laetum,

    Ter. Heaut. 5, 1, 15:

    amicum me,

    id. Phorm. 1, 2, 78.—
    (β).
    With simple inf.: furere adsimulavit, Pac. ap. Cic. Off. 3, 26, 98:

    amare,

    Plaut. Cist. 1, 1, 98.—
    (γ).
    With acc. and inf.:

    ego me adsimulem insanire,

    Plaut. Men. 5, 2, 79:

    adsimulet se Tuam esse uxorem,

    id. Mil. 3, 1, 195:

    Nempe ut adsimulem me amore istius differri,

    id. ib. 4, 4, 27; id. Poen. 3, 1, 57; id. Truc. 2, 4, 36; 2, 5, 11; 2, 5, 19:

    venire me adsimulabo,

    Ter. And. 4, 3, 20; id. Phorm. 5, 6, 53 al.—
    (δ).
    With quasi:

    adsimulato quasi hominem quaesiveris,

    Plaut. Ep. 2, 2, 11: Ad. Ita nos adsimulabimus. Co. Sed ita adsimulatote, quasi ego sim peregrinus, id. Poen. 3, 2, 23; id. Stich. 1, 2, 27:

    adsimulabo quasi nunc exeam,

    Ter. Eun. 3, 2, 8.—And absol.:

    Obsecro, Quid si adsimulo, satin est?

    Ter. Phorm. 1, 4, 33.—
    The much-discussed question, whether adsimilo or adsimulo is the best orthog.
    (cf. Gron. Diatr. Stat. c. 6, p. 72 sq., and Hand ad h. l.; Quint. 7, 10, 9 Spald.; id. 10, 2, 11 Frotscher; Suet. Tib. 57 Bremi; Tac. G. 9 Passow; id. Agr. 10 Walch; Bessel, Misc. Phil. Crit. 1, 5 al.), is perh. solved in the foll. remarks: Such is the affinity of the sound of ŭ and ĭ in Lat., that when they stand in two successive syllables, separated by the semivowel l, the u is accommodated to the i. Thus, from consŭl arises consĭlĭum; from exsŭl, exsĭlĭum; from famŭl, famĭlĭa; so the terminations ĭlis and ŭlus, not ŭlis and ĭlus (these few, mutĭlus, nubĭlus, pumĭlus, [p. 181] rutĭlus, appear to be founded in the u of the first syllable; but for the heteroclites gracila, sterila, etc., a nom. sing. gracilus, sterilus, etc., is no more needed than for Bacchanal orum, a nom. Bacchanalium, and for carioras, Manil. ap. Varr. L. L. 7, § 28 MSS., a form cariorus, a, um); and so it is also explained, that from the orig. facul and difficul arose faculter, facultas; difficulter, difficultas; not facŭlis, facŭliter, facŭlītas; difficŭlis, difficŭlĭter, difficŭlĭtas; but facilis, faciliter, facilitas; difficilis, difficiliter, difficilitas. This principle, applied to the derivatives of simul, shows the correctness of the orthography simulo, simulatio, simulator, with similis, similitudo, similitas; adsimulo, adsimulatio, adsimulator, with adsimilis; dissimulo, dissimulatio, dissimulator, with dissimilis and dissimilitudo, etc.; cf. Diom. p. 362 P.: Similo non dicimus, sed similis est. Sane dixerunt auctores simulat per u, hoc est homoiazei. But since the copyists knew that the more rare signif. of making like was not generically connected in the words simulare and adsimulare with the more usual one of imitating, dissembling, they wrote, where the former was required, sim i lo, adsim i lo, and gave occasion thereby to the entirely unfounded supposition that the ancients wrote, for the signif. making like, similo, adsimilo; for that of imitating, feigning, simulo, adsimulo Fr.—Hence, assĭmŭlātus ( ads-), a, um, P. a.
    A.
    Made similar, similar, like:

    totis mortalibus adsimulata Ipsa quoque ex aliis debent constare elementis,

    Lucr. 2, 980:

    montibus adsimulata Nubila,

    id. 6, 189:

    litterae lituraeque omnes adsimulatae,

    Cic. Verr. 2, 2, 77:

    Italia folio querno adsimulata,

    Plin. 3, 5, 6, § 43:

    phloginos ochrae Atticae adsimulata,

    id. 37, 10, 66, § 179:

    favillae adsimilatus,

    Vulg. Job, 30, 19:

    adsimilatus Filio Dei,

    ib. Heb. 7, 3.—
    B.
    Imitated, i. e. feigned, pretended, dissembled:

    familiaritas adsimulata,

    Cic. Clu. 13:

    virtus,

    id. Cael. 6, 14:

    adsimulatā castrorum consuetudine,

    Nep. Eum. 9, 4:

    alia vera, alia adsimulata,

    Liv. 26, 19:

    minus sanguinis ac virium declamationes habent quam orationes, quod in illis vera, in his adsimilata materia est,

    Quint. 10, 2, 12; 9, 2, 31 al.— Comp., sup., and adv. not in use.—
    * assĭmŭlanter ( ads-), adv. (qs. from the P. a. assimulans, which is not found), in a similar manner: dicta haec, Nigid. ap. Non. p. 40, 25. ‡ * assĭpondĭum, ii, n. [as-pondus], the weight of one as, a pound weight, Varr. L. L. 5, § 169 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > adsimulo

  • 19 adspectus

    1.
    aspectus ( adsp-), a, um, Part. of aspicio
    2.
    aspectus ( adsp-), ūs, m. ( gen. aspecti, Att. ap Non. p. 485, 21; cf. Prisc. p. 712 P.; Rudd. I. p. 103, n. 46; dat. sing. aspectu, like jussu, manu, etc., Verg. A. 6, 465; cf. Schneid Gr II. 332) [aspicio].
    I.
    A.. Act., a seeing, looking at, a look, sight.
    a.
    Absol.: intellegens dicendi existimator uno aspectu et praeteriens de oratore saepe judicat, Cic Brut. 54, 200:

    e quibus (litteris tuis) primo aspectu voluptatem cepi, quod erant a te ipso scriptae,

    id. Att. 7, 3, 1 hic primo aspectu inanimum quiddam se putat cernere, id. N. D 2, 35, 90:

    urbs situ est praeclaro ad aspectum,

    id. Verr 2, 4, 52 fin.:

    voci tamen et aspectui pepercit,

    Tac. A. 15, 61 et saep.—
    b.
    With gen. of obj. or adj. for gen.:

    carere aspectu civium,

    Cic. Cat. 1, 7, 17:

    hominum aspectum lucemque vitare,

    id. Sull. 26, 74:

    aspectum civium gravari,

    Tac. A. 3, 59:

    se aspectu alicujus subtrahere,

    Verg. A. 6, 465:

    ab aspectu alicujus auferri,

    Vulg. Tob. 12, 21:

    aspectum alicujus fugere, Sen Hippol. 734: aspectum alicujus rei exuere,

    Tac. A. 16, 28:

    si te aspectus detinet urbis,

    Verg. A. 4, 347:

    in aspectu earum,

    Vulg. Gen. 30, 38:

    violare sacra aspectu virili, i. e. virorum,

    Cic. Har Resp. 5, 8. in aspectu tuo gaudebit, Vulg. Tob. 11, 8.—In plur.:

    sic orsus Apollo Mortales medio aspectus sermone reliquit, i. e. mortalium,

    Verg. A. 9, 657.—
    B.
    Physically, the sight, glance:

    lubricos oculos fecit (natura) et mobiles, ut aspectum, quo vellent, facile converterent,

    Cic. N. D. 2, 57, 142: si contendemus per continuationem, acri aspectu utemur, Auct. ad Her. 3, 15, 27.—
    C.
    The sense of sight: Sed mihi ne utiquam cor consentit cum oculorum aspectu, Enn. ap. Cic. Ac. 2, 17, 52' quicquid sub aspectum oculorum cadit, Vulg. Lev. 13, 12:

    caelum ita aptum est. ut sub aspectum et tactum cadat,

    Cic. Tim. 5:

    aspectum omnino amittere,

    id. Tusc. 1, 30, 73:

    res caecae et ab aspectūs judicio remotae,

    id. de Or. 2, 87, 357.—
    II.
    Pass. (i. e. transferred to the object seen).
    A.
    The visibility, appearance:

    adspectu siderum,

    Plin. 2, 68, 68, § 172:

    In sedecim partes caelum in eo adspectu divisere Tusci,

    id. 2, 54, 55, § 143, where Jan reads spectu.
    B. 1.
    In gen.: quadrupes aspectu truci, Pac. ap. Cic. Div 2, 64, 133:

    Horribili super aspectu mortalibus instans,

    Lucr. 1, 65:

    erat rotis horribilis aspectus,

    Vulg. Ezech. 2, 18: pomorum [p. 174] jucundus aspectus, Cic. N. D. 2, 63, 158; id. Phil. 2, 29:

    erat aspectus ejus sicut fulgur,

    Vulg. Matt. 28, 3:

    aspectus faciei illius immutatus est super Sidrach etc.,

    ib. Dan. 3, 19:

    fuit (Iphicrates) et animo magno et corpore imperatoriāque formā, ut ipso aspectu cuivis iniceret admirationem sui,

    Nep. Iphicr. 3, 1:

    Canidia et Sagana horrendae aspectu,

    Hor. S. 1, 8, 26:

    apes horridae adspectu,

    Plin. 11, 18, 19, § 59:

    (rex) erat terribilis aspectu,

    Vulg. Esth. 15, 9:

    lignum (erat) aspectu delectabile,

    ib. Gen. 3, 6:

    Bucephalus adspectu torvo,

    Plin. 8, 42, 64, § 154:

    Oceanus cruento aspectu,

    Tac. A. 14, 32 al. —Hence,
    2.
    Of shape, the form, appearance:

    herba adspectu roris marini,

    Plin. 24, 19, 113, § 173; 10, 39, 56, § 115:

    super similitudinem throni similitudo quasi aspectus hominis,

    Vulg. Ezech. 1, 26: quasi aspectus equorum, ib. Joel, 2, 4.—
    3.
    Of color, the color, appearance, look:

    carbunculi adspectūs nigrioris,

    Plin. 37, 7, 25, § 95:

    discolor,

    id. 31, 2, 20, § 30:

    Cum color albus in cute fuerit et capillorum mutaverit aspectum,

    Vulg. Lev. 13, 10; ib. Ezech. 1, 7; 1, 16.

    Lewis & Short latin dictionary > adspectus

  • 20 adtingo

    at-tingo (not adt-), tĭgi, tactum, 3, v. a. [tango] (ante-class. form attĭgo, ĕre, v. infra; attinge = attingam, acc. to Paul. ex Fest. p. 26 Müll.; v. Müll. ad h. l.; concerning attigo, āre, v. fin.), to touch, come in contact with; constr. with the acc.; poet. with ad.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.: mento summam aquam, vet. poët. ap. Cic. Tusc. 1, 5, 10: vestem, Att. ap. Non. p. 75, 32:

    Egone Argivum imperium attingam,

    id. Trag. Rel. p. 166 Rib.:

    suaviter (omnia) attingunt,

    Lucr. 4, 623:

    nec enim ullum hoc frigidius flumen attigi,

    Cic. Leg. 2, 3, 6:

    prius quam aries murum attigisset,

    Caes. B. G. 2, 32:

    pedibus terram,

    Nep. Eum. 5, 5:

    quisquis (vas) attigerit,

    Vulg. Lev. 15, 23:

    nos nihil tuorum attigimus,

    id. Gen. 26, 29:

    (medicus) pulsum venarum attigit,

    Tac. A. 6, 50:

    se esse possessorem soli, quod primum Divus Augustus nascens attigisset,

    Suet. Aug. 5 (cf. Ov. Tr. 4, 3, 46: Tactaque nascenti corpus haberet humus, acc. to the practice of laying new-born children upon the ground; v. tollo).— Poet.: (Callisto) miles erat Phoebes, nec Maenalon attigit ( nor did there touch, set foot on) ulla Gratior hac Triviae, Ov. M. 2, 415:

    usque ad caelum attingebat stans in terrā,

    Vulg. Sap. 18, 16.—
    B.
    With partic. access. ideas.
    1.
    To touch by striking, to strike; rarely in a hostile manner, to attack, assault:

    ne me attingas,

    Plaut. As. 2, 2, 106;

    ne attigas me,

    id. Truc. 2, 2, 21:

    ne attigas puerum istac caussā,

    id. Bacch. 3, 3, 41 (quoted by Non. p. 75, 33):

    Si tu illam attigeris secus quam dignumst liberam,

    Ter. Phorm. 2, 3, 91.—Of lightning: ICTV. FVLMINIS. ARBORES. ATTACTAE. ARDVERINT., Fragm. Fratr. Arval. Inscr. Orell. 961; cf.

    Fest. s. v. scribonianum, p. 333 Müll., and s. v. obstitum, p. 193: si Vestinus attingeretur, i. e. ei bellum indiceretur,

    Liv. 8, 29; so Suet. Ner. 38.—
    2.
    In mal. part., aliquam, to touch:

    virginem,

    Ter. Hec. 1, 2, 61; Cat. 67, 20.—
    3.
    To touch in eating, to taste, crop:

    nulla neque amnem Libavit quadrupes, nec graminis attigit herbam,

    Verg. E. 5, 26.—
    4.
    Of local relations, to come to a place, to approach, reach, arrive at (class.;

    esp. freq. in the histt.): aedīs ne attigatis,

    Plaut. Most. 2, 2, 37:

    ut primum Asiam attigisti,

    Cic. ad Q. Fr. 1, 1, 8:

    cum primis navibus Britanniam attigit,

    Caes. B. G. 4, 23:

    Siciliam,

    Nep. Dion, 5, 3:

    Syriam ac legiones,

    Tac. A. 2, 55:

    saltuosos locos,

    id. ib. 4, 45:

    Urbem,

    id. Or. 7 fin.:

    In paucis diebus quam Capreus attigit etc.,

    Suet. Tib. 60; id. Calig. 44; id. Vesp. 4 al.—
    5.
    Transf., to touch, lie near, border upon, be contiguous to:

    Theseus... Attigit injusti regis Gortynia tecta,

    Cat. 64, 75:

    Cappadociae regio, quae Ciliciam attingeret,

    Cic. Fam. 15, 4, 4; id. Pis. 16 fin.:

    (stomachus) utrāque ex parte tonsillas attingens, etc.,

    id. N. D. 2, 54, 135:

    eorum fines Nervii attingebant,

    Caes. B. G. 2, 15:

    ITEM. COLLEGIA. QVAE. ATTINGVNT. EIDEM. FORO,

    Inscr. Orell. 3314:

    attingere parietem,

    Vulg. Ezech. 41, 6.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to touch, affect, reach:

    nec desiderium nos attigit,

    Lucr. 3, 922 ( adficit, Lachm.):

    ante quam voluptas aut dolor attigerit,

    Cic. Fin. 3, 5, 16:

    nimirum me alia quoque causa delectat, quae te non attingit,

    id. Leg. 2, 1, 3:

    quo studio providit, ne qua me illius temporis invidia attingeret,

    id. Fam. 3, 10, 10:

    si qua de Pompeio nostro tuendo... cura te attingit,

    id. Att. 9, 11, A:

    erant perpauci, quos ea infamia attingeret, Liv 27, 11, 6: cupidus attingere gaudia,

    to feel, Prop. 1, 19, 9:

    vox, sonus, attigit aures,

    Val. Fl. 2, 452; Claud. B. Get: 412; Manil. 1, 326.—
    B.
    Esp.
    1.
    To touch upon in speaking, etc., to mention slightly:

    paucis rem,

    Plaut. Truc. 4, 4, 11:

    summatim attingere,

    Lucr. 3, 261:

    ut meos quoque attingam,

    Cat. 39, 13:

    quod perquam breviter perstrinxi atque attigi,

    Cic. de Or. 2, 49, 201; id. Fam. 2, 4 fin.:

    si tantummodo summas attigero,

    Nep. Pelop. 1, 1:

    invitus ea, tamquam vulnera, attingo, sed nisi tacta tractataque sanari non possunt,

    Liv. 28, 27:

    ut seditionem attigit,

    Tac. A. 1, 35:

    familiae (Galbae) breviter attingam,

    Suet. Galb. 3 al. —
    2.
    To touch, i. e. to undertake, enter upon some course of action (esp. mental), to apply one's self to, be occupied with, engage in, to take in hand, manage:

    quae isti rhetores ne primoribus quidem labris attigissent,

    Cic. de Or. 1, 19, 87; cf. id. Cael. 12; id. Arch. 8:

    egomet, qui sero ac leviter Graecas litteras attigissem,

    id. de Or. 1, 18, 82:

    orationes,

    id. Or. 13, 41:

    poëticen,

    Nep. Att. 18, 5; so Suet. Aug. 85:

    liberales disciplinas omnes,

    id. Ner. 52:

    studia,

    id. Gram. 9:

    ut primum forum attigi, i. e. accessi, adii,

    applied myself to public affairs, Cic. Fam. 5, 8, 3:

    arma,

    Liv. 3, 19:

    militiam resque bellicas,

    Suet. Calig. 43:

    curam rei publicae,

    id. Tib. 13:

    ad Venerem seram,

    Ov. A. A. 2, 701.—
    3.
    (Acc. to I. B. 4.) To arrive somewhere:

    quod ab illo attigisset nuntius,

    Plaut. Bacch. 2, 2, 19 (cf. id. ib. 3, 5, 3: si a me tetigit nuntius).—
    4.
    (Acc. to I. B. 5.) To come near to in quality, to be similar; or to belong to, appertain to, to concern, relate to:

    quae nihil attingunt ad rem nec sunt usui,

    Plaut. Merc. 1, 1, 32:

    haec quemque attigit,

    id. ib. 1, 1, 20:

    attingit animi naturam corporis similitudo,

    Cic. Tusc. 4, 13, 30; id. Fam. 13, 7, 4; id. ad Q. Fr. 1, 1, 1:

    quae non magis legis nomen attingunt, quam si latrones aliqua sanxerint,

    id. Leg. 2, 5:

    Segestana, Centuripina civitas, quae cum officiis, fide, vetustate, tum etiam cognatione populi Romani nomen attingunt,

    id. Verr. 2, 5, 32:

    (labor) non attingit deum,

    id. N. D. 1, 9, 22:

    primus ille (locus), qui in veri cognitione consistit, maxime naturam attingit humanam,

    id. Off. 1, 6, 18; id. Tusc. 5, 33, 93; id. Fin. 5, 9.—
    * 5.
    Si quid eam humanitus attigisset (for the usu. euphemism, accidisset), if any misfortune had happened to her, App. Mag. p. 337.
    Ne me attiga atque aufer manum, Turp.
    ap. Non. p. 75, 30 dub. (Rib. here reads attigas, Com. Rel. p. 98): custodite istunc, ne attigat, Pac., Trag. Rel. p. 105 Rib.

    Lewis & Short latin dictionary > adtingo

См. также в других словарях:

  • similitudo — index analogy, resemblance Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • Similitudo Dei — Si|mi|li|tu|do Dei die; <aus lat. similitudo Dei »Ähnlichkeit Gottes«> Einschränkung der Gottebenbildlichkeit des Menschen auf eine mehr geistige Gottähnlichkeit (Theol.) …   Das große Fremdwörterbuch

  • Similitudo Dei —  (лат. подобие Бога) параллель образу Бога (imago Dei) в Книге Бытия (1:26), где сказано, что люди созданы по образу и подобию Бога , отмечающая фундаментальное, основное взаимоотношение между людьми и их Творцом. Нек рые исследователи стараются… …   Вестминстерский словарь теологических терминов

  • similitude — [ similityd ] n. f. • 1225; lat. similitudo 1 ♦ Relation unissant deux choses exactement semblables. ⇒ analogie, ressemblance. Similitude de goûts entre deux personnes. « Entre Faust et la Tentation il y a similitude d origines » (Valéry). ⇒… …   Encyclopédie Universelle

  • Gottebenbildlichkeit — Die Gottebenbildlichkeit (hebräisch צֶלֶם אֱלֹהִים (tzelem elohim), griechisch u.a. εἰκὼν τοῦ θεοῦ (eikōn tou theou) und lateinisch „imago dei“) ist eine religiöse Vorstellung, die den Menschen als nach Gottes Bild geschaffen beschreibt. Diese… …   Deutsch Wikipedia

  • similitud — (Del lat. similitudo.) ► sustantivo femenino Circunstancia de parecerse una persona o cosa a otra en su carácter, actitud o aspecto. SINÓNIMO semejanza * * * similitud (del lat. «similitūdo») f. Cualidad de semejante. * * * similitud. (Del lat.… …   Enciclopedia Universal

  • similitudine — SIMILITÚDINE, similitudini, s.f. 1. Potrivire, asemănare, identitate (între două lucruri sau două acţiuni). 2. (fiz.; tehn.) Proprietate a două fenomene de a putea fi puse într o corespondenţă parţială sau totală, astfel încât valorile mărimilor… …   Dicționar Român

  • ЕВХАРИСТИЯ. ЧАСТЬ I — [греч. Εὐχαριστία], главное таинство христ. Церкви, состоящее в преложении (μεταβολή изменение, превращение) приготовленных Даров (хлеба и разбавленного водой вина) в Тело и Кровь Христовы и причащении (κοινωνία приобщение; μετάληψις принятие)… …   Православная энциклопедия

  • Analogie (Philosophie) — Analogie (von griech. αναλογία „Verhältnis“) bezeichnet in der Philosophie eine Form der Übereinstimmung von Gegenständen hinsichtlich gewisser Merkmale. In der Antike wurde der Begriff ursprünglich als Fachausdruck für die Bezeichnung… …   Deutsch Wikipedia

  • Analogielehre — Analogie (von griech. αναλογία „Verhältnis“) bezeichnet in der Philosophie eine Form der Übereinstimmung von Gegenständen hinsichtlich gewisser Merkmale. In der Antike wurde der Begriff ursprünglich als Fachausdruck für die Bezeichnung… …   Deutsch Wikipedia

  • Der Heilige Geist — (lat. Spiritus Sanctus), auch Paraklet genannt, ist im Christentum nach dem wichtigsten altkirchlichen Bekenntnis des 4. Jahrhunderts (Nicäno Konstantinopolitanum) die dritte Person der Trinität. Andere Religionen kennen unterschiedliche… …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»