Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

physĭcus

  • 1 physicus

    physĭcus (scanned physĭcus, Sid. Carm. 15, 101), a, um, adj., = phusikos, of or belonging to natural philosophy or physics, natural, physical:

    quiddam physicum,

    something relating to physics, Cic. Div. 2, 59, 122:

    ratio,

    id. N. D. 2, 21, 54:

    homines,

    naturalists, Marc. Emp. Carm. Med. 19.—
    II.
    Subst.
    A.
    physĭcus, i, m., a natural philosopher, naturalist:

    ut ait physicus Anaxagoras,

    Varr. R. R. 1, 40:

    Democritus,

    id. ib. 1, 1, 8:

    non pudet igitur physicum, id est speculatorem venatoremque naturae, petere, etc.,

    Cic. N. D. 1, 30, 83; id. Rep. 5, 3, 5.— Plur., Cic. de Or. 1, 10, 42; id. Ac. 2, 5, 14.—
    B.
    physĭca, ōrum, n., physics:

    physicorum ignarus,

    Cic. Or. 34, 119:

    in physicis alienus,

    not versed in, id. Fin. 1, 6, 17.—Hence, adv.: physĭcē, in the manner of naturalists, physically:

    dicere,

    Cic. N. D. 3, 7, 18.

    Lewis & Short latin dictionary > physicus

  • 2 physicus

        physicus adj., φυσικόσ, of natural philosophy, of physics, natural: quiddam physicum, something relating to physics: ratio.—As subst m., a natural philosopher, naturalist, C.— Plur n. as subst, physics: physicorum ignarus.
    * * *
    I
    physica, physicum ADJ
    pertaining/relating to physics/natural science/physical nature; natural, inborn
    II
    physicist, natural philosopher; natural scientist

    Latin-English dictionary > physicus

  • 3 physica

        physica    ōrum, see physicus:

    Latin-English dictionary > physica

  • 4 physicē

        physicē adv.    [physicus], like the naturalists: dicere.
    * * *
    from the scientific/natural science point of view

    Latin-English dictionary > physicē

  • 5 nugor

    nūgor, ātus, 1, v. dep. n. [id.].
    I.
    To jest, trifle, play the fool, talk nonsense ( = phluarein;

    syn. ludo): Democritus non inscite nugatur, ut physicus,

    Cic. Div. 2, 13, 30:

    cum aliquo,

    Hor. S. 2, 1, 73; cf. id. Ep. 2, 1, 93.—
    II.
    To trick, cajole, cheat:

    nugatur sciens,

    Plaut. Cas. 5, 4, 11:

    non mihi nugari potes,

    id. Ep. 3, 4, 42; id. Trin. 4, 2, 55.

    Lewis & Short latin dictionary > nugor

  • 6 obscurum

    obscūrus, a, um, adj. [Sanscr. sku, to cover, akin to Gr. skeuê, skutos, kutos; cf.: scutum, cutis], dark, darksome, dusky, shady, obscure (class.).
    I.
    Lit.: unde (Acherunte) animae excitantur obscurā umbrā, in dark, shadowy forms, Poët. ap. Cic. Tusc. 1, 16, 37; so,

    umbra,

    Verg. A. 6, 453:

    donec in obscurum coni conduxit acumen,

    the obscure point of the cone, Lucr. 4, 431:

    lucus,

    Verg. A. 9, 87:

    antrum,

    Ov. M. 4, 100:

    convalles,

    Verg. A. 6, 139:

    tabernae,

    Hor. A. P. 229; cf. Liv. 10, 1, 5: aliae res obnoxiosae nocte in obscurā latent, Enn. ap. Gell. 7, 16 (17), 10 (Trag. v. 341 Vahl.):

    nox,

    Verg. A. 2, 420; cf.:

    per occasum solis, jam obscurā luce,

    Liv. 24, 21:

    caelum,

    Hor. C. 1, 7, 15:

    nimbus,

    Verg. A. 12, 416:

    nubes,

    id. G. 4, 60:

    ferrugo,

    i. e. black, id. ib. 1, 467:

    dentes,

    Juv. 6, 145.— Poet.: funda, dark, i. e. invisible, Val. Fl. 6, 193; cf.

    mamma,

    i. e. hidden, covered, id. 3, 52, 6:

    aquae,

    i. e. turbid, Ov. F. 4, 758.— Subst.: obscūrum, i, n., dim light, twilight:

    in obscuro, advesperascente die,

    Vulg. Prov. 7, 9; but commonly the dark, darkness, obscurity:

    sub obscurum noctis,

    Verg. G. 1, 478:

    lumen,

    i. e. darkness visible, Sall. J. 21, 2.— obscū-rum, adverb.:

    obscurum nimbosus dissidet aër,

    Luc. 5, 631.—
    B.
    Transf., to the person who is in the dark, darkling, unseen:

    ibant obscuri solā sub nocte per umbram,

    Verg. A. 6, 268:

    obscurus in ulvā Delitui,

    id. ib. 2, 135.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., dark, obscure, indistinct, unintelligible:

    Heraclitus... Clarus ob obscuram linguam,

    Lucr. 1, 639: valde Heraclitus obscurus (cf. the Gr. appellation of Heraclitus, ho skoteinos), Cic. Div. 2, 64, 133:

    quid? poëta nemo, nemo physicus obscurus?

    id. ib.:

    obscurā de re tam lucida pango carmina,

    Lucr. 1, 933; 4, 8:

    brevis esse laboro, Obscurus fio,

    Hor. A. P. 25:

    reperta Graiorum,

    Lucr. 1, 136:

    obscurum et ignotum jus,

    Cic. de Or. 1, 39, 177:

    cur hoc tam est obscurum atque caecum?

    id. Agr. 2, 14, 35:

    nolo plebem Romanam obscurā spe et caecā expectatione haerere,

    uncertain, id. ib. 2, 25, 66.— Comp., Quint. 11, 3, 60.— Sup.:

    videre res obscurissimas,

    Cic. de Or. 2, 36, 153.— Subst.:

    causae in obscuro positae,

    Cels. 1 praef. —
    2.
    In partic., rhet. t. t.: obscurum genus causae, obscure, i. e. intricate, involved, Gr. dusparakolouthêton, Cic. Inv. 1, 15, 20:

    (causae privatae) sunt multo saepe obscuriores,

    id. de Or. 2, 24, 100.—
    B.
    Not known, unknown, not recognized:

    forma,

    Ov. M. 3, 475:

    P Ilas,

    i. e. disguised, under another form, id. ib. 6, 36.—Esp. of rank and station, obscure, ignoble, mean, low:

    non est obscura tua in me benevolentia,

    Cic. Fam. 13, 70: Caesaris in barbaris erat nomen obscurius, * Caes. B. C. 1, 61:

    Pompeius humili atque obscuro loco natus,

    of an obscure, ignoble family, Cic. Verr. 2, 5, 70, § 181:

    obscuris orti majoribus,

    from obscure ancestors, id. Off. 1, 32, 116:

    clarus an obscurus,

    Quint. 5, 10, 26; cf.:

    si nobilis obscurum se vocet,

    id. 11, 1, 21; 2, 3, 9:

    non obscurus professor et auctor,

    id. 2, 15, 36:

    natus haud obscuro loco,

    Sall. C. 23, 1.— Neutr. absol.:

    in obscuro vitam habere,

    Sall. C. 51, 12:

    vitam per obscurum transmittere,

    in obscurity, Sen. Ep. 19, 3:

    saepe mandatum initio litis in obscuro est,

    kept back, Gai. Inst. 4, 84.—
    C.
    Of character, close, secret, reserved:

    obscurus et astutus homo,

    Cic. Off. 3, 13, 5 (for which:

    sin me astutum et occultum lubet fingere,

    id. Fam. 3, 10, 8):

    plerumque modestus Occupat obscuri speciem,

    Hor. Ep. 1, 18, 94:

    Tiberium obscurum adversus alios, sibi uni incautum intectumque efficeret,

    Tac. A. 4, 1:

    obscurum odium,

    Cic. Fam. 3, 10, 6.— Comp.:

    natura obscurior,

    Tac. Agr. 42.— Adv.: ob-scūrē, darkly, obscurely (class.).
    A.
    Lit.: aut nihil superum aut obscure admodum cernimus, very darkly, Cic. Fragm. ap. Non. 474, 28.—
    B.
    Trop.
    1.
    Of speech, darkly, obscurely, indistinctly:

    dicta,

    Quint. 3, 4, 3; 4, 1, 79.— Comp.:

    quae causa dicta obscurius est,

    Quint. 8, 2, 24.— Sup.:

    obscurissime particulā uti, Cell. 17, 13, 5: non obscurissime dicere (opp. planissime),

    id. 11, 16, 9.—
    2.
    Of birth, obscurely, ignobly, meanly (perh. only post-class.):

    obscure natus,

    Macr. S. 7, 3:

    obscurissime natus,

    Amm. 29, 1, 5.—
    3.
    Covertly, closely, secretly:

    malum obscure serpens,

    Cic. Cat. 4, 3, 6:

    tacite obscureque perire,

    id. Quint. 15, 50:

    non obscure ferre aliquid,

    id. Clu. 19, 54; cf. id. Par. 6, 1, 45; Hirt. B. G. 8, 54.— Comp.:

    ceteri sunt obscurius iniqui,

    more secretly, Cic. Fam. 1, 5, b, 2.— Sup.:

    avertere aliquid de publico quam obscurissime,

    Cic. Verr. 2, 4, 24, § 53.

    Lewis & Short latin dictionary > obscurum

  • 7 obscurus

    obscūrus, a, um, adj. [Sanscr. sku, to cover, akin to Gr. skeuê, skutos, kutos; cf.: scutum, cutis], dark, darksome, dusky, shady, obscure (class.).
    I.
    Lit.: unde (Acherunte) animae excitantur obscurā umbrā, in dark, shadowy forms, Poët. ap. Cic. Tusc. 1, 16, 37; so,

    umbra,

    Verg. A. 6, 453:

    donec in obscurum coni conduxit acumen,

    the obscure point of the cone, Lucr. 4, 431:

    lucus,

    Verg. A. 9, 87:

    antrum,

    Ov. M. 4, 100:

    convalles,

    Verg. A. 6, 139:

    tabernae,

    Hor. A. P. 229; cf. Liv. 10, 1, 5: aliae res obnoxiosae nocte in obscurā latent, Enn. ap. Gell. 7, 16 (17), 10 (Trag. v. 341 Vahl.):

    nox,

    Verg. A. 2, 420; cf.:

    per occasum solis, jam obscurā luce,

    Liv. 24, 21:

    caelum,

    Hor. C. 1, 7, 15:

    nimbus,

    Verg. A. 12, 416:

    nubes,

    id. G. 4, 60:

    ferrugo,

    i. e. black, id. ib. 1, 467:

    dentes,

    Juv. 6, 145.— Poet.: funda, dark, i. e. invisible, Val. Fl. 6, 193; cf.

    mamma,

    i. e. hidden, covered, id. 3, 52, 6:

    aquae,

    i. e. turbid, Ov. F. 4, 758.— Subst.: obscūrum, i, n., dim light, twilight:

    in obscuro, advesperascente die,

    Vulg. Prov. 7, 9; but commonly the dark, darkness, obscurity:

    sub obscurum noctis,

    Verg. G. 1, 478:

    lumen,

    i. e. darkness visible, Sall. J. 21, 2.— obscū-rum, adverb.:

    obscurum nimbosus dissidet aër,

    Luc. 5, 631.—
    B.
    Transf., to the person who is in the dark, darkling, unseen:

    ibant obscuri solā sub nocte per umbram,

    Verg. A. 6, 268:

    obscurus in ulvā Delitui,

    id. ib. 2, 135.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., dark, obscure, indistinct, unintelligible:

    Heraclitus... Clarus ob obscuram linguam,

    Lucr. 1, 639: valde Heraclitus obscurus (cf. the Gr. appellation of Heraclitus, ho skoteinos), Cic. Div. 2, 64, 133:

    quid? poëta nemo, nemo physicus obscurus?

    id. ib.:

    obscurā de re tam lucida pango carmina,

    Lucr. 1, 933; 4, 8:

    brevis esse laboro, Obscurus fio,

    Hor. A. P. 25:

    reperta Graiorum,

    Lucr. 1, 136:

    obscurum et ignotum jus,

    Cic. de Or. 1, 39, 177:

    cur hoc tam est obscurum atque caecum?

    id. Agr. 2, 14, 35:

    nolo plebem Romanam obscurā spe et caecā expectatione haerere,

    uncertain, id. ib. 2, 25, 66.— Comp., Quint. 11, 3, 60.— Sup.:

    videre res obscurissimas,

    Cic. de Or. 2, 36, 153.— Subst.:

    causae in obscuro positae,

    Cels. 1 praef. —
    2.
    In partic., rhet. t. t.: obscurum genus causae, obscure, i. e. intricate, involved, Gr. dusparakolouthêton, Cic. Inv. 1, 15, 20:

    (causae privatae) sunt multo saepe obscuriores,

    id. de Or. 2, 24, 100.—
    B.
    Not known, unknown, not recognized:

    forma,

    Ov. M. 3, 475:

    P Ilas,

    i. e. disguised, under another form, id. ib. 6, 36.—Esp. of rank and station, obscure, ignoble, mean, low:

    non est obscura tua in me benevolentia,

    Cic. Fam. 13, 70: Caesaris in barbaris erat nomen obscurius, * Caes. B. C. 1, 61:

    Pompeius humili atque obscuro loco natus,

    of an obscure, ignoble family, Cic. Verr. 2, 5, 70, § 181:

    obscuris orti majoribus,

    from obscure ancestors, id. Off. 1, 32, 116:

    clarus an obscurus,

    Quint. 5, 10, 26; cf.:

    si nobilis obscurum se vocet,

    id. 11, 1, 21; 2, 3, 9:

    non obscurus professor et auctor,

    id. 2, 15, 36:

    natus haud obscuro loco,

    Sall. C. 23, 1.— Neutr. absol.:

    in obscuro vitam habere,

    Sall. C. 51, 12:

    vitam per obscurum transmittere,

    in obscurity, Sen. Ep. 19, 3:

    saepe mandatum initio litis in obscuro est,

    kept back, Gai. Inst. 4, 84.—
    C.
    Of character, close, secret, reserved:

    obscurus et astutus homo,

    Cic. Off. 3, 13, 5 (for which:

    sin me astutum et occultum lubet fingere,

    id. Fam. 3, 10, 8):

    plerumque modestus Occupat obscuri speciem,

    Hor. Ep. 1, 18, 94:

    Tiberium obscurum adversus alios, sibi uni incautum intectumque efficeret,

    Tac. A. 4, 1:

    obscurum odium,

    Cic. Fam. 3, 10, 6.— Comp.:

    natura obscurior,

    Tac. Agr. 42.— Adv.: ob-scūrē, darkly, obscurely (class.).
    A.
    Lit.: aut nihil superum aut obscure admodum cernimus, very darkly, Cic. Fragm. ap. Non. 474, 28.—
    B.
    Trop.
    1.
    Of speech, darkly, obscurely, indistinctly:

    dicta,

    Quint. 3, 4, 3; 4, 1, 79.— Comp.:

    quae causa dicta obscurius est,

    Quint. 8, 2, 24.— Sup.:

    obscurissime particulā uti, Cell. 17, 13, 5: non obscurissime dicere (opp. planissime),

    id. 11, 16, 9.—
    2.
    Of birth, obscurely, ignobly, meanly (perh. only post-class.):

    obscure natus,

    Macr. S. 7, 3:

    obscurissime natus,

    Amm. 29, 1, 5.—
    3.
    Covertly, closely, secretly:

    malum obscure serpens,

    Cic. Cat. 4, 3, 6:

    tacite obscureque perire,

    id. Quint. 15, 50:

    non obscure ferre aliquid,

    id. Clu. 19, 54; cf. id. Par. 6, 1, 45; Hirt. B. G. 8, 54.— Comp.:

    ceteri sunt obscurius iniqui,

    more secretly, Cic. Fam. 1, 5, b, 2.— Sup.:

    avertere aliquid de publico quam obscurissime,

    Cic. Verr. 2, 4, 24, § 53.

    Lewis & Short latin dictionary > obscurus

  • 8 Pacuus

    Pācŭvĭus ( Pācŭus), i, m., the name of a Roman gens. So esp. Pacuvius, a celebrated Roman poet, a native of Brundisium, nephew of Ennius, and contemporary of P. Scipio Africanus, Cic. Opt. Gen. Or. 1, 1; id. Brut. 64, 229; id. Fin. 1, 2, 4; id. Or. 11, 36; Hor. Ep. 2, 1, 56; Quint. 10, 1, 97. He is also said to have distinguished himself as a painter, Plin. 35, 4, 7, § 19.—Sync. form: Pacui discipulus dicor, porro is fuit Enni, Enniu' musarum, Varr. ap. Non. 88, 4; Plin. 35, 4, 7, § 19 Jan.—Hence,
    II.
    Pā-cŭvĭānus, a, um, adj., Pacuvian:

    physicus,

    Cic. Div. 1, 57, 131:

    testudo,

    described by Pacuvius, Tert. Pall. 3:

    ex quibus est Pacuvianum illud: nam si qui, etc.,

    that Pacuvian verse, Gell. 14, 1, 34.

    Lewis & Short latin dictionary > Pacuus

  • 9 Pacuvianus

    Pācŭvĭus ( Pācŭus), i, m., the name of a Roman gens. So esp. Pacuvius, a celebrated Roman poet, a native of Brundisium, nephew of Ennius, and contemporary of P. Scipio Africanus, Cic. Opt. Gen. Or. 1, 1; id. Brut. 64, 229; id. Fin. 1, 2, 4; id. Or. 11, 36; Hor. Ep. 2, 1, 56; Quint. 10, 1, 97. He is also said to have distinguished himself as a painter, Plin. 35, 4, 7, § 19.—Sync. form: Pacui discipulus dicor, porro is fuit Enni, Enniu' musarum, Varr. ap. Non. 88, 4; Plin. 35, 4, 7, § 19 Jan.—Hence,
    II.
    Pā-cŭvĭānus, a, um, adj., Pacuvian:

    physicus,

    Cic. Div. 1, 57, 131:

    testudo,

    described by Pacuvius, Tert. Pall. 3:

    ex quibus est Pacuvianum illud: nam si qui, etc.,

    that Pacuvian verse, Gell. 14, 1, 34.

    Lewis & Short latin dictionary > Pacuvianus

  • 10 Pacuvius

    Pācŭvĭus ( Pācŭus), i, m., the name of a Roman gens. So esp. Pacuvius, a celebrated Roman poet, a native of Brundisium, nephew of Ennius, and contemporary of P. Scipio Africanus, Cic. Opt. Gen. Or. 1, 1; id. Brut. 64, 229; id. Fin. 1, 2, 4; id. Or. 11, 36; Hor. Ep. 2, 1, 56; Quint. 10, 1, 97. He is also said to have distinguished himself as a painter, Plin. 35, 4, 7, § 19.—Sync. form: Pacui discipulus dicor, porro is fuit Enni, Enniu' musarum, Varr. ap. Non. 88, 4; Plin. 35, 4, 7, § 19 Jan.—Hence,
    II.
    Pā-cŭvĭānus, a, um, adj., Pacuvian:

    physicus,

    Cic. Div. 1, 57, 131:

    testudo,

    described by Pacuvius, Tert. Pall. 3:

    ex quibus est Pacuvianum illud: nam si qui, etc.,

    that Pacuvian verse, Gell. 14, 1, 34.

    Lewis & Short latin dictionary > Pacuvius

  • 11 physica

    1.
    physĭca, ae, and physĭcē, ēs, f., = phusikê, natural science, nutural philosophy, physics, Cic. Ac. 1, 7, 25; id. Fin. 3, 21, 72; 3, 22, 73.
    2.
    physĭca, ōrum, v. physicus, II. B.

    Lewis & Short latin dictionary > physica

  • 12 physice

    physĭcē, adv., v. physicus fin.

    Lewis & Short latin dictionary > physice

  • 13 speculator

    spĕcŭlātor (also written spĭcŭl-), ōris, m. [id.], in milit. lang., a looker-out, spy, scout, explorer, éclaireur (syn. explorator).
    I.
    Lit.:

    speculator, quem mittimus ante, ut respiciat quae volumus,

    Varr. L. L. 6, § 82 Müll.:

    repentinus,

    Cic. Verr. 2, 5, 63, § 164; Caes. B. G. 2, 11; 5, 49 fin.; Cic. N. D. 2, 56, 140; Sall. J. 101, 1; 106, 2; Liv. 3, 40, 13; 22, 33, 1; 28, 2, 2 al.—These scouts formed a special division in each legion, Auct. B. Hisp. 13; Tac. H. 1, 25; Inscr. Orell. 1222; 3518 al.—Under the emperors they were employed as special adjutants, messengers, and body-guards of a general, Suet. Calig. 44; Tac. H. 2, 73; Suet. Aug. 74; id. Claud. 35; id. Galb. 18; id. Oth. 5; Tac. H. 1, 24 Lips.; 2, 11; 2, 33; Sen. Ira, 1, 16, 15; id. Ben. 3, 25; Vulg. Marc. 6, 27 (where the Greek has also spekoulatôr) al. —
    II.
    Transf., in gen., a searcher, explorer, investigator, examiner:

    physicus, id est speculator venatorque naturae,

    Cic. N. D. 1, 30, 83; id. Div. in Caecil. 16, 51:

    ad has excipiendas voces speculator ex convivis Persei missus,

    Liv. 40, 7: Cleonis fuisse publice praepositos chalazophulakas, speculatores futurae grandinis, Sen. Q. N. 4, 6, 1: quo tu matutinus speculator amicae? Prop. 2, 29 (3, 27), 31:

    apes consumptis in proximo floribus speculatores ad pabula ulteriora mittunt,

    Plin. 11, 8, 8, § 19:

    Fabius cautā speculator mente futuri,

    Sil. 1, 679.

    Lewis & Short latin dictionary > speculator

  • 14 venator

    vēnātor, ōris, m. [venor], a hunter.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.: quasi venator tu quidem [p. 1967] es, dies atque noctes cum cane aetatem exigis, Plaut. Cas. 2, 5, 11; Cic. Tusc. 2, 17, 40; Caes. B. G. 6, 27; Hor. C. 1, 1, 26; 1, 37, 19; id. S. 1, 2, 105:

    COLLEGIVM VENATORVM,

    Inscr. Murat. 531, 2.—In apposit.:

    venator canis,

    a hunting-dog, hound, Verg. A. 12, 751:

    equus,

    a hunting-horse, hunter, Stat. Th. 9, 685; cf. venatrix.—
    B.
    In partic. (cf. venatio, I. B.), one who fights with wild beasts in the arena, Dig. 48, 19, 8, § 11; Tert. ad Mart. 5.—
    II.
    Trop.:

    venator adest nostris consiliis cum auritis plagis,

    Plaut. Mil. 3, 1, 14:

    physicus, id est speculator venatorque naturae,

    Cic. N. D. 1, 30, 83.

    Lewis & Short latin dictionary > venator

См. также в других словарях:

  • PHYSICUS — cognomen Archelai Phil. quem vide …   Hofmann J. Lexicon universale

  • PHYSICUS Jupiter — antiquis aer, Theon …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Notker Physicus — Notker II. (* zirka 905; † 12. November 975 in St. Gallen) war Benediktinermönch. Zur Unterscheidung trägt er auch die Beinamen Physicus („der Arzt“), Piperisgranum (Pfefferkorn). Er war der Tradition nach ein berühmter Arzt und Maler des… …   Deutsch Wikipedia

  • INFLUXUS PHYSICUS —         (лат.) физич. влияние. Обозначение взаимодействия души и тела у Декарта и окказионалистов. Философский энциклопедический словарь. М.: Советская энциклопедия. Гл. редакция: Л. Ф. Ильичёв, П. Н. Федосеев, С. М. Ковалёв, В. Г. Панов. 1983.… …   Философская энциклопедия

  • Notker Physicus — (died 12 November 975), nicknamed piperis granum (pepper grain) on account of his strict discipline, was a physician, painter, and composer. Concerning his life we only know that in 956 or 957 he became cellarius (cellarer), and in 965… …   Wikipedia

  • Stadt-Physicus, der — Der Stadt Physicus, des ci, plur. die ci, ein Arzt, welcher der Stadt und ihrem gemeinen Wesen mit Eid und Pflicht verbunden ist, und alle in seine Wissenschaft gehörige Verrichtungen zum Dienst gemeiner Stadt übernehmen muß; in einigen Städten… …   Grammatisch-kritisches Wörterbuch der Hochdeutschen Mundart

  • Influxus physicus — In|flu|xus phy|si|cus [ ...kus] der; <aus lat. influxus physicus, eigtl. »naturnaher Einfluss«>: 1. Beeinflussung der Seele durch den Leib (Scholastik). 2. Wechselwirkung von Leib Seele, Körper Geist (in der Philos. des 17. u. 18. Jh.s) …   Das große Fremdwörterbuch

  • PHYSIQUE — LA PHYSIQUE a pour objet l’étude des propriétés de la matière et des lois qui la régissent, c’est à dire de l’ensemble des «règles du jeu» du monde matériel qui nous entoure. Cette définition est large. Il convient donc de préciser que la matière …   Encyclopédie Universelle

  • fizic — FÍZIC, Ă, fizici, ce, adj., subst. 1. adj. Care se referă la corpul fiinţelor vii, în special la activitatea muşchilor, care aparţine corpului fiinţelor vii, în special activităţii musculare. ♦ Care aparţine simţurilor. Plăceri fizice. 2. s.n.… …   Dicționar Român

  • Heraclitus — Infobox Philosopher region = Western Philosophy era = Ancient philosophy color = #B0C4DE image caption = Heraclitus by Johannes Moreelse. The image depicts him as the weeping philosopher wringing his hands over the world and the obscure dressed… …   Wikipedia

  • физик — начиная с Петра I; см. Смирнов 307. Через нов. в. н. Physicus (с ХVI в.; см. Шульц – Баслер II,513 и сл.) из ср. лат. physicus относящийся к природе …   Этимологический словарь русского языка Макса Фасмера

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»