Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

pĕrenne

  • 1 perenne

    pĕrennē, adv., v. perennis fin.

    Lewis & Short latin dictionary > perenne

  • 2 perennis

    pĕrennis (‡ pĕremnis, Inscr. Ann. p. Chr. 341 ap. Guattani Monum. Inedit. 1, 5, p. 39), e ( abl. sing. perenne, Ov. H. 8, 64; id. F. 3, 654), adj. [per-annus], that lasts or continues the year through (post-Aug.):

    aves perennes,

    that remain with us all the year round, Plin. 10, 25, 36, § 73.—
    II.
    Transf., everlasting, never failing, unceasing, perpetual, perennial (class.; cf.:

    jugis, perpetuus): aquae,

    Cic. Verr. 2, 4, 48, § 107; cf. Liv. 1, 21, 3:

    fons,

    Caes. B. G. 8, 43:

    amnis,

    Liv. 4, 30:

    rivi,

    Plin. Ep. 5, 6, 11:

    cursus stellarum,

    Cic. N. D. 2, 21, 56:

    vinum,

    i. e. that bears keeping, Col. 3, 2, 10:

    adamas,

    Ov. M. 15, 813:

    monumenta,

    id. F. 2, 265; of a person:

    super Astra ferar,

    id. M. 15, 875.— Comp.:

    exegi monumentum aere perennius,

    more lasting, more enduring, Hor. C. 3, 30, 1.—
    B.
    Trop., unfailing, uninterrupted, continual, perpetual, etc.:

    lucrum,

    Plaut. Am. p. 16:

    perennis et contestata majorum virtus,

    Cic. Fl. 11, 25:

    continuata motio et perennis,

    id. Tusc. 1, 10, 22:

    loquacitas,

    id. de Or. 3, 48, 185:

    animus in rem publicam,

    id. Prov. Cons. 9, 23.—Hence, adv., in two forms, pĕrenne (post-Aug.) and pĕrennĭter (post-class.).
    A. 1.
    Lit., all the year through, Col. 12, 18, 2.—
    2.
    Transf., constantly, perpetually (postclass.):

    abies perenne durabilis,

    Pall. 12, 15, 1:

    perenne vivax,

    Paul. Nol. Carm. 11, 68.—
    B.
    pĕrennĭter, constantly, continually, always, perpetually:

    arbor frondens perenniter,

    Aug. Doctr. Christ. 2, 16:

    perenniter servare amicitias,

    Sid. Ep. 7, 9; Cod. Th. 7, 20, 2; Sol. 65.

    Lewis & Short latin dictionary > perennis

  • 3 perenniter

    pĕrennis (‡ pĕremnis, Inscr. Ann. p. Chr. 341 ap. Guattani Monum. Inedit. 1, 5, p. 39), e ( abl. sing. perenne, Ov. H. 8, 64; id. F. 3, 654), adj. [per-annus], that lasts or continues the year through (post-Aug.):

    aves perennes,

    that remain with us all the year round, Plin. 10, 25, 36, § 73.—
    II.
    Transf., everlasting, never failing, unceasing, perpetual, perennial (class.; cf.:

    jugis, perpetuus): aquae,

    Cic. Verr. 2, 4, 48, § 107; cf. Liv. 1, 21, 3:

    fons,

    Caes. B. G. 8, 43:

    amnis,

    Liv. 4, 30:

    rivi,

    Plin. Ep. 5, 6, 11:

    cursus stellarum,

    Cic. N. D. 2, 21, 56:

    vinum,

    i. e. that bears keeping, Col. 3, 2, 10:

    adamas,

    Ov. M. 15, 813:

    monumenta,

    id. F. 2, 265; of a person:

    super Astra ferar,

    id. M. 15, 875.— Comp.:

    exegi monumentum aere perennius,

    more lasting, more enduring, Hor. C. 3, 30, 1.—
    B.
    Trop., unfailing, uninterrupted, continual, perpetual, etc.:

    lucrum,

    Plaut. Am. p. 16:

    perennis et contestata majorum virtus,

    Cic. Fl. 11, 25:

    continuata motio et perennis,

    id. Tusc. 1, 10, 22:

    loquacitas,

    id. de Or. 3, 48, 185:

    animus in rem publicam,

    id. Prov. Cons. 9, 23.—Hence, adv., in two forms, pĕrenne (post-Aug.) and pĕrennĭter (post-class.).
    A. 1.
    Lit., all the year through, Col. 12, 18, 2.—
    2.
    Transf., constantly, perpetually (postclass.):

    abies perenne durabilis,

    Pall. 12, 15, 1:

    perenne vivax,

    Paul. Nol. Carm. 11, 68.—
    B.
    pĕrennĭter, constantly, continually, always, perpetually:

    arbor frondens perenniter,

    Aug. Doctr. Christ. 2, 16:

    perenniter servare amicitias,

    Sid. Ep. 7, 9; Cod. Th. 7, 20, 2; Sol. 65.

    Lewis & Short latin dictionary > perenniter

  • 4 perennis

        perennis e ( abl sing. perenne, O.), adj. with comp.    [per+annus], lasting throughout the year, everlasting, never failing, unceasing, perpetual, perennial: aquae: fons, Cs.: amnis, L.: cursus stellarum: adamas, O.: monumenta, O.: monumentum aere perennius, more enduring, H.—Fig., unfailing, uninterrupted, continual, perpetual: maiorum virtus: motio.
    * * *
    perennis, perenne ADJ
    continual; everlasting, perpetual, perennial; eternal

    Latin-English dictionary > perennis

  • 5 semper

    semper, adv. [root sam-; Gr. ham-; v. semel and -per = para; cf. tantisper], ever, always, at all times, forever (cf. usque).
    I.
    In gen.: nequiter factum illud apud vos semper manebit, Cato ap. Gell. 16, 1:

    locus hic apud nos semper liber est,

    Plaut. Bacch. 1, 1, 49:

    semper occant priusquam sarriunt rustici,

    id. Capt. 3, 5, 5:

    sat habet favitorum semper, qui recte facit,

    Plaut. Am. prol. 79:

    quod improbis semper aliqui scrupus in animis haereat, semper iis ante oculos judicia et supplicia versentur: nullum autem emolumentum esse tantum, semper ut timeas, semper ut adesse, semper ut impendere aliquam poenam putes,

    Cic. Rep. 3, 16, 26:

    quod semper movetur, aeternum est,

    id. ib. 6, 25, 27; id. Tusc. 1, 23, 53:

    non haerent in suis sedibus, sed volucri semper spe rapiuntur,

    id. Rep. 2, 4, 7:

    curavit (Servius Tullius), quod semper in re publicā tenendum est, ne, etc.,

    id. ib. 2, 22, 39; 3, 14, 23 et saep.: sibi exortam semper florentis Homeri Commemorat speciem (the Gr. aeithalês), Lucr. 1, 124:

    hic vertex nobis semper sublimis,

    Verg. G. 1, 242; cf.: quod Graeci aigleucos (aeigleukos) vocant, hoc est semper mustum, Plin. 14, 9, 11, § 83:

    avida ulteriorum semper gens (semper belonging to ulter),

    Liv. 9, 38, 5:

    si umquam dubitatum est, utrum tribuni plebis vestrā an suā causā seditionum semper auctores fuerint,

    id. 5, 3 Drak.;

    for which also, without esse (hence apparently adject.): Hasdrubal pacis semper auctor,

    id. 30, 42; cf.:

    adversus Sidicinos sumerent arma, suos semper hostes,

    id. 8, 1 fin. —To strengthen the signif., joined with cottidie, perenne, assidue, etc. (as in Gr. aei kath hêmeran, suneches, etc.; v. Lidd. and Scott's Lex. under aei):

    ea mihi cottidie Aut ture aut vino aut aliqui semper supplicat,

    Plaut. Aul. prol. 24; cf. Ter. Ad. 3, 1, 7:

    lucrum ut perenne vobis semper suppetat,

    Plaut. Am. prol. 14:

    ne semper servus currens, iratus senex, etc.... assidue agendi sint mihi,

    Ter. Heaut. prol. 39; so (with assiduus) Cic. Rosc. Am. 18, 51; Ov. F. 4, 686:

    ibi semper omne vitae spatium famula fuit,

    Cat. 63, 90:

    semper et ubique,

    Quint. 1, 1, 29; 3, 9, 5; Petr. 99; Suet. Aug. 90; cf. Quint. 11, 1, 14.—
    II.
    Of continuance within a definite time:

    ego illum antehac hominem semper sum frugi ratus,

    Plaut. As. 5, 2, 11; cf. id. Aul. 2, 2, 39:

    quod tempus (aestatem) omnes Siciliae semper praetores in itineribus consumere consuerunt,

    Cic. Verr. 2, 5, 12, § 29: quibus studiis semper [p. 1668] fueris, tenemus, Cic. Rep. 1, 23, 37.—
    2.
    Esp., with comp., of a progressive change ( poet.):

    rem Romanam Alterum in lustrum meliusque semper, Proroget aevum,

    Hor. C. S. 67:

    candidior semper candidiorque veni,

    Tib. 1, 7, 64.—
    B.
    Distributively, always, every time, on each occasion (ante-class. and post-Aug.):

    rex Creo vigiles nocturnos singulos semper locat,

    Plaut. Am. 1, 1, 195:

    horresco semper, ubi pultare hasce (fores) occipio miser,

    always, every time, Ter. Ad. 4, 4, 24:

    quattuor partus enixa, septumo semper mense, genuit, etc.,

    Plin. 7, 5, 4, § 39:

    bis inter duos exortus lunae adfluunt bisque remeant vicenis quaternisque semper horis,

    id. 2, 97, 99, § 212:

    tertio die cibum capere semper,

    id. 7, 2, 2, § 12:

    cibum capere semper diebus tertiis,

    Gell. 9, 4, 6.—
    III.
    Transf. ( poet.), everywhere, in every place (like Engl. always):

    proque toro terrae non semper gramen habenti, Incubat infelix,

    Ov. M. 1, 633.

    Lewis & Short latin dictionary > semper

  • 6 phoenice

    Phoenicia; (coast region of Syria); wild grass; rye grass/Lolium perenne?

    Latin-English dictionary > phoenice

  • 7 proprium

    prō̆prĭus, a, um, adj. [etym. dub.; perhaps from root prae; cf. prope], not common with others, one's own, special, particular, proper (class.; cf.: peculiaris, privatus).
    I.
    In gen., opp. communis: nam virtutem propriam mortalibus fecit: cetera promiscue voluit communia habere, Varr. ap. Non. 361, 25:

    proprium et peculiare,

    Plin. 7, 25, 26, § 93:

    tria praedia Capitoni propria traduntur,

    to him for his own, Cic. Rosc. Am. 8, 21:

    proprio sumptu edere ludos,

    Tac. A. 1, 15:

    propriā pecuniā militem juvare,

    id. ib. 1, 71:

    basilicam propriā pecuniā firmare,

    id. ib. 3, 72 init.; id. H. 2, 84:

    propria impensa,

    Just. 12, 11, 1:

    propriis viribus,

    Liv. 2, 53:

    familia,

    id. 7, 9:

    libri, Hor S. 1, 10, 64: horreum,

    id. C. 1, 1, 9:

    proprio Marte,

    by his own bravery, Ov. P. 4, 7, 14.—With pron. poss. (class. and freq.):

    ut cum ademerit nobis omnia, quae nostra erant propria, ne lucem quoque hanc, quae communis est, eripere cupiat,

    all that belonged peculiarly to us, Cic. Rosc. Am. 52, 150:

    suā quādam propriā, non communi oratorum facultate,

    id. de Or. 1, 10, 44: ut redeas ad consuetudinem vel nostram communem vel tuam solius et propriam, Luc. ap. Cic. Fam. 5, 14, 3:

    omnia qui jubet esse communia, ne quis civis propriam aut suam rem ullam queat dicere,

    Cic. Rep 4, 5, 5; id. ap. Non. p. 362:

    suis propriis periculis parere commune reliquis otium,

    id. Rep. 1, 4, 7:

    quod (periculum) autem meum erat proprium,

    id. Fam. 2, 17, 7; id. Sest. 7, 15;

    calamitatem aut propriam suam aut temporum queri,

    Caes. B. C. 3, 20.—
    B.
    Opp. alienus, etc., one's own, peculiar, special, characteristic, personal:

    tempus agendi fuit mihi magis proprium quam ceteris,

    Cic. Sull. 3, 9:

    reliquae partes quales propriae sunt hominis,

    id. Fin. 5, 12, 35:

    id non proprium senectutis est vitium, sed commune valetudinis,

    id. Sen. 11, 35:

    libertatem propriam Romani generis,

    id. Phil. 3, 11, 29:

    proprium id Tiberio fuit,

    Tac. A. 4, 19:

    ira,

    personal resentment, id. ib. 2, 55.—As subst.: prō̆prĭum, i, n.
    1.
    Lit., a possession, property:

    id est cujusque proprium, quo quisque fruitur atque utitur,

    Cic. Fam. 7, 30, 2:

    vivere de proprio,

    Mart. 12, 78, 2.—
    2.
    Trop., a characteristic mark, a sign, characteristic, etc., Cic. Off. 1, 1, 2; 2, 5, 17; Caes. B. G. 6, 23.—
    II.
    In partic., peculiar, extraordinary: nisi mihi fortuna proprium consilium extorsisset, Sent. ap. Cic. Fam. 10, 35, 1:

    superbo decreto addidit propriam ignominiam,

    Liv. 35, 33.—
    B.
    Lasting, constant, permanent, perpetual (class.):

    illum amatorem tibi proprium futurum in vitā,

    Plaut. Most. 1, 3, 67; Att. ap. Non. 362, 5:

    nihil in vitā proprium mortali datum esse,

    Lucil. ib. 362, 15:

    alicui proprium atque perpetuum,

    Cic. Imp. Pomp. 16, 48:

    perenne ac proprium manere,

    id. Red. in Sen. 4, 9:

    parva munera diutina, locupletia non propria esse consueverunt,

    Nep. Thras. 4, 2; Hor. S. 2, 6, 5; cf. id. Ep. 2, 2, 172:

    deferens uni propriam laurum,

    id. C. 2, 2, 22; Verg. A. 6, 871:

    victoriam propriam se eis daturam,

    lasting, Hirt. B. Afr. 32.— Comp., Ov. M. 12, 284; id. P. 1, 2, 152; Liv. 4, 27, 3. —Hence, adv.: proprĭē.
    A.
    Specially, peculiarly, properly, strictly for one's self (opp. communiter;

    class.): quod me amas, est tibi commune cum multis: quod tu ipse tam amandus es, id est proprie tuum,

    Cic. Fam. 9, 15, 1:

    promiscue toto (Campo Martio), quam proprie parvā parte frui malletis,

    for yourselves, individually, separately, id. Agr. 2, 31, 85.—
    B.
    In partic.
    1.
    Particularly, in particular:

    neque publice neque proprie,

    Cic. Sest. 16, 37.—
    2.
    Especially, eminently, exclusively:

    mira sermonis, cujus proprie studiosus fuit, elegantia,

    Quint. 10, 1, 114; cf. Vell. 2, 9, 2.—
    C.
    Properly, accurately, strictly speaking, in the proper (not tropical) sense:

    magis proprie nihil possum dicere,

    Cic. Phil. 2, 31, 77:

    illud quidem honestum, quod proprie vereque dicitur,

    id. Off. 3, 3, 13; Liv. 34, 32; 44, 22:

    uti verbo proprie,

    Gell. 9, 1, 8; 2, 6, 5; 7, 11, 2; 16, 5, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > proprium

  • 8 proprius

    prō̆prĭus, a, um, adj. [etym. dub.; perhaps from root prae; cf. prope], not common with others, one's own, special, particular, proper (class.; cf.: peculiaris, privatus).
    I.
    In gen., opp. communis: nam virtutem propriam mortalibus fecit: cetera promiscue voluit communia habere, Varr. ap. Non. 361, 25:

    proprium et peculiare,

    Plin. 7, 25, 26, § 93:

    tria praedia Capitoni propria traduntur,

    to him for his own, Cic. Rosc. Am. 8, 21:

    proprio sumptu edere ludos,

    Tac. A. 1, 15:

    propriā pecuniā militem juvare,

    id. ib. 1, 71:

    basilicam propriā pecuniā firmare,

    id. ib. 3, 72 init.; id. H. 2, 84:

    propria impensa,

    Just. 12, 11, 1:

    propriis viribus,

    Liv. 2, 53:

    familia,

    id. 7, 9:

    libri, Hor S. 1, 10, 64: horreum,

    id. C. 1, 1, 9:

    proprio Marte,

    by his own bravery, Ov. P. 4, 7, 14.—With pron. poss. (class. and freq.):

    ut cum ademerit nobis omnia, quae nostra erant propria, ne lucem quoque hanc, quae communis est, eripere cupiat,

    all that belonged peculiarly to us, Cic. Rosc. Am. 52, 150:

    suā quādam propriā, non communi oratorum facultate,

    id. de Or. 1, 10, 44: ut redeas ad consuetudinem vel nostram communem vel tuam solius et propriam, Luc. ap. Cic. Fam. 5, 14, 3:

    omnia qui jubet esse communia, ne quis civis propriam aut suam rem ullam queat dicere,

    Cic. Rep 4, 5, 5; id. ap. Non. p. 362:

    suis propriis periculis parere commune reliquis otium,

    id. Rep. 1, 4, 7:

    quod (periculum) autem meum erat proprium,

    id. Fam. 2, 17, 7; id. Sest. 7, 15;

    calamitatem aut propriam suam aut temporum queri,

    Caes. B. C. 3, 20.—
    B.
    Opp. alienus, etc., one's own, peculiar, special, characteristic, personal:

    tempus agendi fuit mihi magis proprium quam ceteris,

    Cic. Sull. 3, 9:

    reliquae partes quales propriae sunt hominis,

    id. Fin. 5, 12, 35:

    id non proprium senectutis est vitium, sed commune valetudinis,

    id. Sen. 11, 35:

    libertatem propriam Romani generis,

    id. Phil. 3, 11, 29:

    proprium id Tiberio fuit,

    Tac. A. 4, 19:

    ira,

    personal resentment, id. ib. 2, 55.—As subst.: prō̆prĭum, i, n.
    1.
    Lit., a possession, property:

    id est cujusque proprium, quo quisque fruitur atque utitur,

    Cic. Fam. 7, 30, 2:

    vivere de proprio,

    Mart. 12, 78, 2.—
    2.
    Trop., a characteristic mark, a sign, characteristic, etc., Cic. Off. 1, 1, 2; 2, 5, 17; Caes. B. G. 6, 23.—
    II.
    In partic., peculiar, extraordinary: nisi mihi fortuna proprium consilium extorsisset, Sent. ap. Cic. Fam. 10, 35, 1:

    superbo decreto addidit propriam ignominiam,

    Liv. 35, 33.—
    B.
    Lasting, constant, permanent, perpetual (class.):

    illum amatorem tibi proprium futurum in vitā,

    Plaut. Most. 1, 3, 67; Att. ap. Non. 362, 5:

    nihil in vitā proprium mortali datum esse,

    Lucil. ib. 362, 15:

    alicui proprium atque perpetuum,

    Cic. Imp. Pomp. 16, 48:

    perenne ac proprium manere,

    id. Red. in Sen. 4, 9:

    parva munera diutina, locupletia non propria esse consueverunt,

    Nep. Thras. 4, 2; Hor. S. 2, 6, 5; cf. id. Ep. 2, 2, 172:

    deferens uni propriam laurum,

    id. C. 2, 2, 22; Verg. A. 6, 871:

    victoriam propriam se eis daturam,

    lasting, Hirt. B. Afr. 32.— Comp., Ov. M. 12, 284; id. P. 1, 2, 152; Liv. 4, 27, 3. —Hence, adv.: proprĭē.
    A.
    Specially, peculiarly, properly, strictly for one's self (opp. communiter;

    class.): quod me amas, est tibi commune cum multis: quod tu ipse tam amandus es, id est proprie tuum,

    Cic. Fam. 9, 15, 1:

    promiscue toto (Campo Martio), quam proprie parvā parte frui malletis,

    for yourselves, individually, separately, id. Agr. 2, 31, 85.—
    B.
    In partic.
    1.
    Particularly, in particular:

    neque publice neque proprie,

    Cic. Sest. 16, 37.—
    2.
    Especially, eminently, exclusively:

    mira sermonis, cujus proprie studiosus fuit, elegantia,

    Quint. 10, 1, 114; cf. Vell. 2, 9, 2.—
    C.
    Properly, accurately, strictly speaking, in the proper (not tropical) sense:

    magis proprie nihil possum dicere,

    Cic. Phil. 2, 31, 77:

    illud quidem honestum, quod proprie vereque dicitur,

    id. Off. 3, 3, 13; Liv. 34, 32; 44, 22:

    uti verbo proprie,

    Gell. 9, 1, 8; 2, 6, 5; 7, 11, 2; 16, 5, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > proprius

См. также в других словарях:

  • pérenne — [ perɛn ] adj. • 1588; lat. perennis « qui dure un an » ♦ Didact. Qui dure longtemps, depuis longtemps. Institution pérenne. ♢ Géogr. Rivière, source pérenne, qui dure toute l année. ⇒ permanent. ● pérenne adjectif (latin perennis) Littéraire.… …   Encyclopédie Universelle

  • Perenne — Saltar a navegación, búsqueda El término perenne puede referirse a: la filosofía perenne, una teoría fundada en la recolección o generalización de ideas comúnmente aceptadas en todas las épocas conocidas; la planta perenne, aquella que vive… …   Wikipedia Español

  • perenne — adjetivo 1. Que dura indefinidamente, que no se interrumpe o acaba: una sonrisa perenne. 2. [Planta, hoja] que vive más de dos años: un árbol de hoja perenne. hoja perenne. planta* perenne …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

  • perenne — ‘Continuo o incesante’: «Casi siempre exhibía en público su perenne mal humor» (GmnzBartlett Serpientes [Esp. 2002]); y, en botánica, ‘que dura más de dos años’: «Follaje perenne» (Fabio Jardinería [Arg. 1999]). Es incorrecta la forma ⊕ peremne …   Diccionario panhispánico de dudas

  • perenne — (Del lat. perennis). 1. adj. Continuo, incesante, que no tiene intermisión. 2. Bot. Que vive más de dos años. ☛ V. loco perenne …   Diccionario de la lengua española

  • PERENNE — auspicari, dicebatur Romanis, omnem aquam, quae ex sacro oritur, auspicato tranfiens, Fest. Vide Ioh. Meursium Not. ad Lycophr. et supra, ubi de Belli indicendi ritis …   Hofmann J. Lexicon universale

  • perenne — /pe rɛn:e/ agg. [dal lat. perennis, der. di annus anno , col pref. per 1; propr. che dura tutto l anno ]. 1. [destinato a durare eternamente o per un tempo lunghissimo: fama p. ] ▶◀ duraturo, eterno, immortale, (lett.) imperituro, perpetuo,… …   Enciclopedia Italiana

  • Perenne — (Del lat. perennis.) ► adjetivo 1 Que dura mucho o que no muere cuando lo hacen otras cosas de su especie: ■ hoja perenne. SINÓNIMO continuo imperecedero 2 Se aplica a la planta que vive más de tres años. ANTÓNIMO caduco 3 Que es continuo o sin… …   Enciclopedia Universal

  • perenne — pe·rèn·ne agg. CO 1. che è destinato a durare per sempre, perpetuo: ricordo, fama perenne; a perenne memoria di qcn., di qcs.: affinché non se ne perda il ricordo Sinonimi: eterno, immortale, imperituro, perpetuo. Contrari: caduco, effimero,… …   Dizionario italiano

  • pérenne — (pé rè n ) adj. Terme didactique. Qui dure toute l année. Les cultures pérennes. Une source pérenne. Un arbre à feuillage pérenne. HISTORIQUE    XVIe s. •   Le houx est plaisant à la veue, pour la verdeur luisante et perenne de ses fueilles, O.… …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • perenne — {{#}}{{LM P29866}}{{〓}} {{SynP30587}} {{[}}perenne{{]}} ‹pe·ren·ne› {{《}}▍ adj.inv.{{》}} {{<}}1{{>}} Que es incesante y dura siempre, o que dura mucho tiempo. {{<}}2{{>}} {{♂}}En botánica,{{♀}} que dura más de dos años: • un árbol de hoja perenne …   Diccionario de uso del español actual con sinónimos y antónimos

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»