Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

modestly

  • 1 dēmissē

        dēmissē adv. with comp. and sup.    [demissus], low: demissius volabat, O. — Fig., humbly, modestly, abjectly, meanly: sentire: haec demississime exponit, Cs.
    * * *
    demissius, demississime ADV
    dejectedly, in a despondent manner; low/humbly/meekly/modestly; at low altitude

    Latin-English dictionary > dēmissē

  • 2 pudenter

        pudenter adv. with comp. and sup.    [pudens], modestly, bashfully, shyly: respondere: vivendo: sumere, H.: pudentius accedere: pudentissime hoc petere.
    * * *
    pudentius, pudentissime ADV
    bashfully, modestly, shyly, chastely, honorably

    Latin-English dictionary > pudenter

  • 3 submissē (summ-)

        submissē (summ-) adv. with comp.    [submissus].—Of manner, softly, gently, calmly, modestly: dicere: ornamentis uti summissius.—Of character, modestly, humbly, submissively: mihi supplicare: agere, O.: se gerere submissius.

    Latin-English dictionary > submissē (summ-)

  • 4 abstinenter

        abstinenter adv.,    unselfishly, modestly (rare); versatus.
    * * *
    abstinently, with self restraint (esp. financial dealings); scrupulously

    Latin-English dictionary > abstinenter

  • 5 modestē

        modestē adv. with sup.    [modestus], with moderation, temperately, discreetly, modestly: alqd ferre, T.: rebus secundis uti, L.: parere: modestissume parendo, S.: munificus, H.

    Latin-English dictionary > modestē

  • 6 modicē

        modicē adv.    [modicus], with moderation, modestly, discreetly: disserere, S.: agere: se recipere, in good order, L.: uti re aliquā.— In moderation, slightly, not much: minae Clodi modice me tangunt: vino usi, L.: locuples, fairly well off, L.

    Latin-English dictionary > modicē

  • 7 pudīcē

        pudīcē adv.    [pudicus], modestly, chastely, virtuously: doctum ingenium, T.

    Latin-English dictionary > pudīcē

  • 8 verēcundē

        verēcundē adv. with comp.    [verecundus], shamefastly, bashfully, shyly, modestly: id facere: tueri (matronas), L.: verecundius hac de re loquor.

    Latin-English dictionary > verēcundē

  • 9 summisse

    humbly, softly, calmly, modestly.

    Latin-English dictionary of medieval > summisse

  • 10 demitto

    dē-mitto, mīsi, missum, 3, v. a., to send down; to drop; to let, sink, or bring down; to cause to hang or fall down; to lower, put down, let fall (freq. and class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    picis e caelo demissum flumen,

    Lucr. 6, 257; cf.:

    caelo imbrem,

    Verg. G. 1, 23:

    caelo ancilia,

    Liv. 5, 54 et saep.:

    barbam malis,

    Lucr. 5, 673:

    latum clavum pectore,

    Hor. S. 1, 6, 28; cf.:

    monilia pectoribus,

    Verg. A. 7, 278:

    laenam ex humeris,

    id. ib. 4, 263: Maia genitum demittit ab alto, Verg. A. 1, 297; cf.:

    ab aethere currum, Ov M. 7, 219: e muro sporta,

    Sall. Hist. 2, 53:

    aliquem in sporta per murum,

    Vulg. 2 Cor. 11, 33:

    taleam (sc. in terram),

    to put into the ground, plant, Cato R. R. 45, 2;

    arbores altius,

    Plin. 17, 11, 16, § 81:

    puteum alte in solido,

    i. e. to sink deep, Verg. G. 2, 231:

    triginta pedes in terram turrium fundamenta,

    Curt. 5, 1, 31:

    arbusta certo demittunt tempore florem,

    Lucr. 5, 670:

    demisit nardini amphoram cellarius (i. e. deprompsit),

    Plaut. Mil. 3, 2, 12:

    fasces,

    Cic. Rep. 2, 31; cf. id. ib. 1, 40:

    cibos (sc. in alvum),

    Quint. 10, 1, 19; cf. Ov. M. 8, 835.—Naut. t. t., to lower, demittere antennas, Sall. Hist. 4, 41 Dietsch.;

    Auct. B. Alex. 45, 2: cornua (i.e. antennas),

    Ov. M. 11, 482; cf.:

    effugit hibernas demissa antenna procellas,

    id. Tr. 3, 4, 9:

    arma, classem, socios Rheno,

    Tac. A. 1, 45 fin.; cf.: farinam doliis secundā aquā Volturni fluminis, Frontin. Strat. 3, 14, 2;

    and pecora secundā aquā,

    id. ib. 3, 14, 4:

    manum artifices demitti infra pectus vetant,

    Quint. 11, 3, 112; cf.

    brachia,

    id. 2, 13, 9:

    frontem (opp. attolli),

    id. 11, 3, 78:

    supercilia (opp. allevari), ib. § 79: aures,

    Hor. Od. 2, 13, 34; cf.

    auriculas,

    id. S. 1, 9, 20:

    caput,

    Ov. M. 10, 192:

    crinem,

    id. ib. 6, 289:

    demisso capite,

    Vulg. Job 32, 6 al.:

    aliquos per funem,

    Verg. A. 2, 262; Hor. A. P. 461:

    vestem,

    id. S. 1, 2, 95; cf.

    tunicam,

    id. ib. 25:

    stolam,

    id. ib. 99 et saep.; often in a violent manner, to cast down, to cast, throw, thrust, plunge, drive, etc.:

    equum in flumen,

    Cic. Div. 1, 33, 73; cf.:

    equos a campo in cavam viam,

    Liv. 23, 47:

    aliquem in carcerem,

    Liv. 34, 44 fin.; cf. Sall. C. 55, 4:

    aliquem ad imos Manes,

    Verg. A. 12, 884:

    hostem in ovilia,

    Hor. Od. 4, 4, 10:

    gladium in jugulum,

    Plaut. Merc. 3, 4, 28; cf.:

    ferrum in ilia,

    Ov. M. 4, 119:

    sublicas in terram,

    Caes. B. G. 3, 49, 4; cf.:

    huc stipites,

    id. ib. 7, 73, 3 and 6:

    huc caementa,

    Hor. Od. 3, 1, 35:

    nummum in loculos,

    to put, id. Ep. 2, 1, 175:

    calculum atrum in urnam,

    Ov. M. 15, 44:

    milia sex nummum in arcam nummariam,

    Nov. Com. v. 108 Rib.: caput ad fornicem Fabii, to bow, stoop, Crassus ap. Cic. de Or. 2, 66, 267: tunicam ad talos, Varr. ap. Non. 286, 19; cf. Cic. Clu. 40, 111; Quint. 5, 13, 39 et saep.:

    quove velim magis fessas demittere naves,

    Verg. A. 5, 29; cf.:

    navem secundo amni Scodam,

    Liv. 44, 31.— Poet. with dat.:

    corpora Stygiae nocti tormentis,

    Ov. M. 3, 695; cf.:

    aliquem neci,

    Verg. A. 2, 85:

    aliquem Orco,

    id. ib. 2, 398; Hor. Od. 1, 28, 11:

    aliquem umbris,

    Sil. 11, 142:

    ferrum jugulo,

    Ov. H. 14, 5:

    ferrum lacubus,

    id. M. 12, 278:

    offa demittitur faucibus boum,

    Plin. 27, 11, 76, § 101.—
    b.
    Se, or in the pass. form with middle signif., to let one's self down, stoop, descend:

    (venti vortex) ubi se in terras demisit,

    Lucr. 6, 446:

    se inguinibus tenus in aquam calidam,

    Cels. 1, 3:

    se ad aurem alicujus,

    Cic. Verr. 2, 2, 30; cf.:

    cum se demittit ob assem,

    Hor. Ep. 1, 16, 64:

    concava vallis erat, qua se demittere rivi Assuerant,

    Ov. M. 8, 334 al.:

    nonullae (matres familias) de muris per manus demissae,

    Caes. B. G. 7, 47, 6.— Prov.: demitti de caelo, or simply caelo, to be sent down from heaven, i. e. to be of celestial origin, Liv. 10, 8, 10; Quint. 1, 6, 16.—
    B.
    Esp., milit. t. t.
    1.
    To send, bring, or lead down soldiers into a lower place:

    in loca plana agmen demittunt,

    Liv. 9, 27; cf.:

    agmen in vallem infimam,

    id. 7, 34:

    equites Numidas in inferiorem campum,

    id. 27, 18:

    agmen in Thessaliam,

    id. 32, 13; 38, 2: exercitum in planitiem, Frontin. Strat. 1, 2, 7 al.; and without in:

    agmen,

    Liv. 9, 2:

    levem armaturam,

    id. 22, 28 al.:

    cum se major pars agminis in magnam convallem demisisset,

    had descended, Caes. B. G. 5, 32 fin.;

    so with se,

    id. ib. 6, 40, 6; 7, 28, 2; id. B. C. 1, 79, 4; Cic. Fam. 15, 4, 4 al.—
    2.
    Arma demittere, in making a military salute: armis demissis salutationem more militari faciunt, with grounded arms, Auct. B. Afr. 85, 6. —
    II.
    Trop., to cast down, let sink, etc.:

    demisere oculos omnes gemitumque dedere,

    Ov. M. 15, 612; cf.:

    vultu demisso,

    Vulg. Isa. 49, 23:

    demissis in terram oculis,

    Liv. 9, 38, 13;

    also in sleep: cadit inscia clavo Dextera, demittitque oculos,

    Val. Fl. 3, 41:

    vultum,

    Val. Max. 8, 14, 5; Curt. 6, 32, 1:

    vultum animumque metu,

    Ov. M. 7, 133; cf.

    vultus,

    id. ib. 10, 367; Liv. 2, 58. hoc in pectus tuum demitte, impress this deeply on your mind, Sall. J. 102 fin.; cf.:

    eas voces in pectora animosque,

    Liv. 34, 50; and:

    dolor hoc altius demissus, quo minus profiteri licet,

    Just. 8, 5, 11: cum in eum casum me fortuna demisisset, ut, etc., had reduced, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 8, 2:

    dignitatem in discrimen,

    Liv. 3, 35:

    vim dicendi ad unum auditorem (opp. supra modum sermonis attolli),

    Quint. 1, 2, 31; to engage in, enter upon, embark in, meddle with:

    me penitus in causam,

    Cic. Att. 7, 12, 3; cf.:

    me in res turbulentissimas,

    id. Fam. 9, 1, 2: cogita ne te eo demittas, unde, etc., Cael. ap. Cic. Fam. 8, 16 fin.:

    se in comparationem,

    Suet. Rhet. 6:

    se in adulationem,

    to descend to, Tac. A. 15, 73:

    se usque ad servilem patientiam,

    id. ib. 14, 26:

    se ad minora illa,

    Quint. 1 prooem. § 5: re in secunda tollere animos et in mala demittere, to let it sink, i. e. to be disheartened, Lucil. ap. Non. 286, 7; cf.:

    si vicerint, efferunt se laetitia: victi debilitantur animosque demittunt,

    Cic. Fin. 5, 15, 42; so,

    animos (with contrahere),

    id. Tusc. 4, 6 fin.; and:

    animum (with contrahere),

    id. Q. Fr. 1, 1, § 4:

    mentes,

    Verg. A. 12, 609 (desperant, sicut e contra sperantes aliquid erigunt mentes, Serv.); and with abl.:

    ne se admodum animo demitterent,

    Caes. B. G. 7, 29.—In geom., t. t., to let fall a line, Vitr. 3, 5, 5.—Hence, dēmissus, a, um, P. a., brought down, lowered.
    A.
    Lit.
    1.
    Of localities, sunken, low-lying, low (cf. dejectus, P. a., no. I.):

    campestribus ac demissis locis,

    Caes. B. G. 7, 72, 3; cf.:

    loca demissa ac palustria,

    id. B. C. 3, 49, 5.—
    2.
    Of other things, drooping, falling, hanging down:

    demissis umeris esse,

    Ter. Eun. 2, 3, 22 Ruhnk.:

    tremulus, labiis demissis,

    with flabby lips, id. ib. 2, 3, 44:

    demisso capite discedere,

    Cic. Clu. 21, 58; cf.:

    tristes, capite demisso,

    Caes. B. G. 1, 32:

    demisso vultu,

    with downcast looks, Sall. C. 31, 7.— Poet. in Gr. constr.:

    Dido vultum demissa,

    Verg. A. 1, 561.—Also deep:

    demissa vulnera,

    Sen. Ep. 67 fin.
    B.
    Trop.
    1.
    Downcast, dejected, dispirited, low (freq.):

    erigebat animum jam demissum,

    Cic. Clu. 21, 58:

    esse fracto animo et demisso,

    id. Fam. 1, 9, 16:

    (homines) animo demisso atque humili,

    id. Font. 11; cf. id. Tusc. 2, 21:

    demisso animo fuit,

    Sall. J. 98 al.:

    demissa voce loqui,

    Verg. A. 3, 320.—In the comp.:

    nihilo demissiore animo causa ipse pro se dicta,

    Liv. 4, 44.— Transf. to the person:

    quis P. Sullam nisi moerentem, demissum afflictumque vidit?

    Cic. Sull. 26 fin.:

    videsne illum demissum?

    id. Mur. 21, 45; Quint. 1, 3, 10 al.— Comp.:

    orator in ornamentis et verborum et sententiarum demissior,

    Cic. Or. 24, 81.—
    2.
    Lowly, humble, unassuming, shy, retiring (opp. elatus, lofty, proud):

    ea omnia, quae proborum, demissorum, non acrium sunt, valde benevolentiam conciliant,

    Cic. de Or. 2, 43, 182; cf.:

    multum demissus homo,

    Hor. S. 1, 3, 57:

    sit apud vos modestiae locus, sit demissis hominibus perfugium, sit auxilium pudori,

    Cic. Mur. 40, 87.—
    3.
    Rarely of external condition, humble, poor:

    qui demissi in obscuro vitam habent (opp. qui magno imperio praediti in excelso aetatem habent),

    Sall. C. 51, 12.—
    4.
    Poet., and in Tacitus, of genealogical descent, descended, derived, sprung:

    ab alto Demissum genus Aenea,

    Hor. S. 2, 5, 63; so Verg. G. 3, 35: id. A. 1, 288; Stat. Th. 2, 613; Tac. A. 12, 58.— Sup. does not occur. — Adv.: dēmisse.
    1.
    Lit., low:

    hic alte, demissius ille volabat,

    Ov. Tr. 3, 4, 23.—
    2.
    Trop., humbly, modestly, abjectly, meanly:

    non est ausus elate et ample loqui, cum humiliter demisseque sentiret,

    Cic. Tusc. 5, 9, 24:

    suppliciter demisseque respondere,

    id. Fl. 10, 21:

    se tueri,

    id. Att. 2, 18, 3.— Sup.: haec quam potest demississime atque subjectissime exponit, * Caes. B. C. 1, 84 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > demitto

  • 11 modestus

    mŏdestus, a, um, adj. [modus], keeping due measure, moderate; esp. in behavior, modest; as respects anger, calm, gentle, dispassionate; towards others, kind, forbearing, temperate, mild; in morals, honest, virtuous, sober, discreet, moral (class.):

    vir modestus et frugi,

    unassuming, modest, Cic. Att. 13, 29, 1:

    adulescentuli modestissimi pudor,

    id. Planc. 11, 27:

    plebs modestissima (opp. seditiosa),

    id. Agr. 2, 31, 84:

    epistula ut adversus magistrum morum modestior,

    id. Fam. 3, 13, 2:

    oculi,

    Ov. Am. 2, 4, 11:

    vultus,

    id. ib. 1, 4, 15:

    lingua,

    id. H. 18 (19), 63:

    verba,

    id. Am. 3, 14, 16:

    o modestum ordinem,

    kind, gentle, mild, Cic. Verr. 2, 1, 47, § 124:

    in ea (urbe) isti vestri satellites modesti insolentiam suam continebunt,

    id. Agr. 1, 6, 18:

    mendicis modesti,

    kind, friendly, Plaut. Trin. 4, 1, 12:

    mulier proba et modesta,

    modest, Ter. Ad. 5, 8, 7; cf.:

    videas, dolere rebus flagitiosis modestos,

    Cic. Lael. 13, 47:

    modestissimi mores,

    id. Planc. 1, 3:

    ingenui parum modesti,

    Quint. 1, 2, 4:

    servitia,

    Tac. A. 4, 7:

    vultus modesto sanguine fervens,

    Juv. 10, 300.—Hence, adv.: mŏdestē, with moderation, moderately, temperately, discreetly, modestly (class.):

    modice et modeste vitam vivere,

    Plaut. Pers. 3, 1, 18:

    ea quae, etiam... cum modeste fiunt, tamen ipsa per se molesta sunt,

    Cic. Att. 9, 19, 1:

    rebus secundis modeste ac moderate uti,

    Liv. 30, 42:

    hosti intrepide modesteque obviam ire,

    quietly, Gell. 9, 11, 6: modestissime vivere, Varr. ap. Non. 1, 274:

    qui modeste paret,

    Cic. Leg. 3, 2, 5:

    intueri,

    Ter. Eun. 3, 5, 32:

    parcius et modestius praetentare misericordiam judicis,

    Quint. 4, 1, 28:

    si ille Romam modeste venturus est,

    without hostile violence, Cic. Fam. 14, 14, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > modestus

  • 12 modicum

    mŏdĭcus, a, um, adj. [modus], having or keeping a proper measure, moderate (cf. mediocris); esp. in behavior, modest, temperate; also, of size, moderate-sized; middling, ordinary, mean, bad (class.; syn.: moderatus, mediocris).
    I.
    In a good sense:

    modico gradu ire,

    Plaut. Poen. 3, 1, 19:

    potiones,

    Cic. Div. 1, 51, 115:

    convivia,

    id. Sen. 13, 44:

    severitas,

    id. ib. 18, 65:

    industrios, supplices, modicos esse,

    Sall. J. 85, 1:

    domi modicus,

    id. ib. 63, 2:

    modicum quoddam corpus (historiae),

    a book of a tolerable size, Cic. Fam. 5, 12, 4:

    amant (mala) modicas rigationes,

    gentle, moderate, Pall. 3, 25, 14.—
    II.
    In a disparaging sense, middling, ordinary, mean, scanty, small, etc.:

    genus dicendi subtile in probando, modicum in delectando,

    Cic. Or. 21, 69:

    oculi,

    middling-sized, Plin. 11, 37, 53, § 141:

    ea, valde et modica, et illustria sunt,

    few in number, Cic. de Or. 2, 32, 137:

    Graecis hoc modicum est,

    not frequent, id. Fin. 2, 19, 62:

    pecunia,

    little, scanty, id. Par. 6, 2, 47:

    acervus,

    Hor. Ep. 2, 2, 190:

    incrementa,

    small, Just. 7, 1:

    tempus,

    short, Quint. 1, 2, 12:

    rem pateris modicam,

    a trifling affliction, Juv. 13, 143:

    modici amici,

    humble, poor, id. 5, 108.—With gen.:

    Sabinus modicus originis,

    Tac. A. 6, 39:

    virium,

    Vell. 1, 12, 4:

    pecuniae,

    Tac. A. 3, 72:

    voluptatum,

    id. ib. 2, 73. —As subst.: mŏdĭcum, i, n. (sc. spatium), a little way:

    modicum progredi,

    a little, App. M. 6, p. 180, 38: modico contentus. [p. 1155] Juv. 9, 9.—Also, in abl., modico adverbially:

    modico deinde regressa,

    i. e. after a short time, App. M. 1, p. 112, 20:

    modico prius, quam Larissam accederem,

    a short time before, id. ib. p. 105 med.:

    modico secus progredi,

    to go a little farther, id. ib. p. 112, 10.—Hence, adv.: mŏdĭcē, with moderation, moderately; modestly; in a proper manner; also, in an ordinary manner, meanly, poorly (class.).
    1.
    Modice hoc faciam, Cic. Fam. 4, 4, 4:

    dolorem modice ferre,

    quietly, calmly, id. Tusc. 1, 46, 111; id. Phil. 11, 3, 7:

    se recipere,

    quietly, in good order, Liv. 28, 15: verecunde et modice, Enn. ap. Non. 342, 23 (Trag. v. 241 Vahl.):

    modice et modeste vitam vivere,

    Plaut. Pers. 3, 1, 18:

    dicere,

    Cic. Sull. 29, 80:

    modice et scienter uti re aliquā,

    id. de Or. 1, 29, 132.—
    2.
    Slightly, not very, not much:

    minae Clodii modice me tangunt,

    Cic. Att. 2, 19, 1:

    modice vinosus,

    Liv. 41, 4:

    locuples,

    id. 38, 14, 9:

    modice instratus torus,

    slightly, meanly, scantily, Suet. Aug. 73.

    Lewis & Short latin dictionary > modicum

  • 13 modicus

    mŏdĭcus, a, um, adj. [modus], having or keeping a proper measure, moderate (cf. mediocris); esp. in behavior, modest, temperate; also, of size, moderate-sized; middling, ordinary, mean, bad (class.; syn.: moderatus, mediocris).
    I.
    In a good sense:

    modico gradu ire,

    Plaut. Poen. 3, 1, 19:

    potiones,

    Cic. Div. 1, 51, 115:

    convivia,

    id. Sen. 13, 44:

    severitas,

    id. ib. 18, 65:

    industrios, supplices, modicos esse,

    Sall. J. 85, 1:

    domi modicus,

    id. ib. 63, 2:

    modicum quoddam corpus (historiae),

    a book of a tolerable size, Cic. Fam. 5, 12, 4:

    amant (mala) modicas rigationes,

    gentle, moderate, Pall. 3, 25, 14.—
    II.
    In a disparaging sense, middling, ordinary, mean, scanty, small, etc.:

    genus dicendi subtile in probando, modicum in delectando,

    Cic. Or. 21, 69:

    oculi,

    middling-sized, Plin. 11, 37, 53, § 141:

    ea, valde et modica, et illustria sunt,

    few in number, Cic. de Or. 2, 32, 137:

    Graecis hoc modicum est,

    not frequent, id. Fin. 2, 19, 62:

    pecunia,

    little, scanty, id. Par. 6, 2, 47:

    acervus,

    Hor. Ep. 2, 2, 190:

    incrementa,

    small, Just. 7, 1:

    tempus,

    short, Quint. 1, 2, 12:

    rem pateris modicam,

    a trifling affliction, Juv. 13, 143:

    modici amici,

    humble, poor, id. 5, 108.—With gen.:

    Sabinus modicus originis,

    Tac. A. 6, 39:

    virium,

    Vell. 1, 12, 4:

    pecuniae,

    Tac. A. 3, 72:

    voluptatum,

    id. ib. 2, 73. —As subst.: mŏdĭcum, i, n. (sc. spatium), a little way:

    modicum progredi,

    a little, App. M. 6, p. 180, 38: modico contentus. [p. 1155] Juv. 9, 9.—Also, in abl., modico adverbially:

    modico deinde regressa,

    i. e. after a short time, App. M. 1, p. 112, 20:

    modico prius, quam Larissam accederem,

    a short time before, id. ib. p. 105 med.:

    modico secus progredi,

    to go a little farther, id. ib. p. 112, 10.—Hence, adv.: mŏdĭcē, with moderation, moderately; modestly; in a proper manner; also, in an ordinary manner, meanly, poorly (class.).
    1.
    Modice hoc faciam, Cic. Fam. 4, 4, 4:

    dolorem modice ferre,

    quietly, calmly, id. Tusc. 1, 46, 111; id. Phil. 11, 3, 7:

    se recipere,

    quietly, in good order, Liv. 28, 15: verecunde et modice, Enn. ap. Non. 342, 23 (Trag. v. 241 Vahl.):

    modice et modeste vitam vivere,

    Plaut. Pers. 3, 1, 18:

    dicere,

    Cic. Sull. 29, 80:

    modice et scienter uti re aliquā,

    id. de Or. 1, 29, 132.—
    2.
    Slightly, not very, not much:

    minae Clodii modice me tangunt,

    Cic. Att. 2, 19, 1:

    modice vinosus,

    Liv. 41, 4:

    locuples,

    id. 38, 14, 9:

    modice instratus torus,

    slightly, meanly, scantily, Suet. Aug. 73.

    Lewis & Short latin dictionary > modicus

  • 14 pudenda

    pŭdĕo, ŭi, or pŭdĭtum est, ēre ( dep. form pudeatur, Petr. 47, 4), 2, v. a. and n. [root pu-, pav-, to strike; Sanscr. paviram, weapon; cf. pavire (puvire), tripudium, etc.], to make or be ashamed, to feel shame; to be influenced or restrained by shame or by respect for a person or thing.—In the verb. finit. extremely rare:

    ita nunc pudeo,

    Plaut. Cas. 5, 2, 3:

    siquidem te quicquam, quod facis, pudet,

    id. Mil. 3, 1, 30; Ter. Ad. 1, 2, 4:

    idne pudet te, quia, etc.,

    Plaut. Ep. 1, 2, 4:

    pudet, quod prius non puditum umquam est,

    id. Cas. 5, 2, 4.—In plur.:

    non te haec pudent?

    Ter. Ad. 4, 7, 36:

    semper metuet, quem Saeva pudebunt,

    Luc. 8, 495.—Chiefly used as a verb. impers., pudet, ŭit, or pudĭtum est, one is or feels ashamed, it causes a feeling of shame, etc; constr. aliquem alicujus rei, or with a subj.-clause:

    quos, cum nihil refert, pudet: ubi pudendum est, ibi eos deserit pudor, cum usus est, ut pudeat,

    Plaut. Ep. 2, 1, 1 sq.:

    fratris me Pudet,

    Ter. Ad. 3, 3, 38; id. Heaut. 2, 3, 19:

    sunt homines, quos infamiae suae neque pudeat neque taedeat,

    Cic. Verr. 1, 12, 35:

    pudet me non tui quidem, sed Chrysippi, etc.,

    id. Div. 2, 15, 35:

    cujus eos non pudere demiror,

    id. Phil. 10, 10, 22:

    ceteros pudeat, si qui, etc.... me autem quid pudeat?

    id. Arch. 6, 12; Ov. M. 7, 617:

    cicatricum et sceleris pudet,

    Hor. C. 1, 35, 33:

    nam pudet tanti mali,

    id. Epod. 11, 7; Plaut. Bacch. 3, 1, 12:

    tum puderet vivos, tamquam puditurum esset exstinctos,

    Plin. 36, 15, 24, § 108:

    deūm me hercle atque hominum pudet,

    before gods and men, Plaut. Trin. 4, 2, 67; Liv. 3, 19, 7.—With subj.-clause:

    pudet Dicere hac praesente verbum turpe: at te id nullo modo Facere puduit,

    Ter. Heaut. 5, 4, 20:

    puderet me dicere non intellegere, si, etc.,

    Cic. N. D. 1, 39, 109:

    servire aeternos non puduisse deos?

    Tib. 2, 3, 30: nec lusisse pudet sed non incidere [p. 1486] ludum, Hor. Ep. 1, 14, 36:

    scripta pudet recitare,

    id. ib. 1, 19, 42:

    nonne esset puditum, legatum dici Maeandrium?

    Cic. Fl. 22, 52.—With supine:

    pudet dictu,

    Tac. Agr. 32.—In the gerund:

    non enim pudendo, sed non faciendo id, quod non decet, impudentiae nomen effugere debemus,

    Cic. de Or. 1, 26, 120:

    inducitur ad pudendum,

    id. Brut. 50, 188.—Hence,
    A.
    pŭdens, entis, P. a., shamefaced, bashful, modest (class.):

    muta pudens est,

    Lucr. 4, 1164:

    pudens et probus filius,

    Cic. Verr. 2, 3, 69, § 161:

    cur nescire, pudens prave, quam discere malo?

    Hor. A. P. 88:

    nihil pudens, nihil pudicum in eo apparet,

    Cic. Phil. 3, 11, 28; id. Verr. 2, 1, 1, § 2:

    animus,

    Ter. Heaut. 1, 1, 68:

    pudens et liberalis risus,

    Auct. Her. 3, 13, 23.— Comp., Cic. Pis. 17.— Sup.:

    homo,

    Cic. Caecin. 35, 102:

    vir,

    id. Fl. 20:

    femina,

    id. Verr. 2, 1, 37, § 94.— Adv.: pŭdenter, modestly, bashfully, Afran. ap. Charis. p. 190 P.; Cic. Quint. 11, 39; id. Vatin. 2, 6:

    sumere,

    Hor. Ep. 1, 17, 44; id. A. P. 51.— Comp.:

    pudentius accedere,

    Cic. de Or. 2, 89, 364; Gell. 12, 11, 5. — Sup.:

    pudentissime aliquid petere,

    Cic. Att. 16, 15, 5.—
    B.
    pŭdendus, a, um, P. a., of which one ought to be ashamed, shameful, scandalous, disgraceful, abominable (mostly poet. and in post-Aug. prose):

    ut jam pudendum sit honestiora decreta esse legionum quam senatus,

    Cic. Phil. 5, 2, 4:

    vita,

    Ov. P. 2, 2, 108:

    vulnera,

    Verg. A. 11, 55:

    causa,

    Ov. H. 5, 98:

    parentes,

    Suet. Vit. 2:

    negotiationes vel privato pudendas exercere,

    id. Vesp. 16:

    pudenda miserandaque oratio,

    id. Tib. 65:

    pudenda dictu spectantur,

    Quint. 1, 2, 8; cf.:

    pudendumque dictu, si, etc.,

    id. 6, 4, 7:

    luxus,

    Tac. A. 3, 53:

    hoc quoque animal (sc. blatta) inter pudenda est,

    Plin. 29, 6, 39, § 140:

    proh cuncta pudendi!

    wholly shameful! Sil. 11, 90:

    membra,

    the parts of shame, the privy parts, Ser. Samm. 36, 681.—
    2.
    Subst.: pŭdenda, ōrum, n. (sc. membra).
    a.
    The private parts (post-class.), Aus. Per. Odyss. 6; id. Idyll. 6, 85; Aug. Civ. Dei, 14, 17; Sen. ad Marc. 22, 1; Vulg. Nah. 3, 5.—
    b.
    The breech, fundament, Min. Fel. Oct. 28 med.

    Lewis & Short latin dictionary > pudenda

  • 15 pudeo

    pŭdĕo, ŭi, or pŭdĭtum est, ēre ( dep. form pudeatur, Petr. 47, 4), 2, v. a. and n. [root pu-, pav-, to strike; Sanscr. paviram, weapon; cf. pavire (puvire), tripudium, etc.], to make or be ashamed, to feel shame; to be influenced or restrained by shame or by respect for a person or thing.—In the verb. finit. extremely rare:

    ita nunc pudeo,

    Plaut. Cas. 5, 2, 3:

    siquidem te quicquam, quod facis, pudet,

    id. Mil. 3, 1, 30; Ter. Ad. 1, 2, 4:

    idne pudet te, quia, etc.,

    Plaut. Ep. 1, 2, 4:

    pudet, quod prius non puditum umquam est,

    id. Cas. 5, 2, 4.—In plur.:

    non te haec pudent?

    Ter. Ad. 4, 7, 36:

    semper metuet, quem Saeva pudebunt,

    Luc. 8, 495.—Chiefly used as a verb. impers., pudet, ŭit, or pudĭtum est, one is or feels ashamed, it causes a feeling of shame, etc; constr. aliquem alicujus rei, or with a subj.-clause:

    quos, cum nihil refert, pudet: ubi pudendum est, ibi eos deserit pudor, cum usus est, ut pudeat,

    Plaut. Ep. 2, 1, 1 sq.:

    fratris me Pudet,

    Ter. Ad. 3, 3, 38; id. Heaut. 2, 3, 19:

    sunt homines, quos infamiae suae neque pudeat neque taedeat,

    Cic. Verr. 1, 12, 35:

    pudet me non tui quidem, sed Chrysippi, etc.,

    id. Div. 2, 15, 35:

    cujus eos non pudere demiror,

    id. Phil. 10, 10, 22:

    ceteros pudeat, si qui, etc.... me autem quid pudeat?

    id. Arch. 6, 12; Ov. M. 7, 617:

    cicatricum et sceleris pudet,

    Hor. C. 1, 35, 33:

    nam pudet tanti mali,

    id. Epod. 11, 7; Plaut. Bacch. 3, 1, 12:

    tum puderet vivos, tamquam puditurum esset exstinctos,

    Plin. 36, 15, 24, § 108:

    deūm me hercle atque hominum pudet,

    before gods and men, Plaut. Trin. 4, 2, 67; Liv. 3, 19, 7.—With subj.-clause:

    pudet Dicere hac praesente verbum turpe: at te id nullo modo Facere puduit,

    Ter. Heaut. 5, 4, 20:

    puderet me dicere non intellegere, si, etc.,

    Cic. N. D. 1, 39, 109:

    servire aeternos non puduisse deos?

    Tib. 2, 3, 30: nec lusisse pudet sed non incidere [p. 1486] ludum, Hor. Ep. 1, 14, 36:

    scripta pudet recitare,

    id. ib. 1, 19, 42:

    nonne esset puditum, legatum dici Maeandrium?

    Cic. Fl. 22, 52.—With supine:

    pudet dictu,

    Tac. Agr. 32.—In the gerund:

    non enim pudendo, sed non faciendo id, quod non decet, impudentiae nomen effugere debemus,

    Cic. de Or. 1, 26, 120:

    inducitur ad pudendum,

    id. Brut. 50, 188.—Hence,
    A.
    pŭdens, entis, P. a., shamefaced, bashful, modest (class.):

    muta pudens est,

    Lucr. 4, 1164:

    pudens et probus filius,

    Cic. Verr. 2, 3, 69, § 161:

    cur nescire, pudens prave, quam discere malo?

    Hor. A. P. 88:

    nihil pudens, nihil pudicum in eo apparet,

    Cic. Phil. 3, 11, 28; id. Verr. 2, 1, 1, § 2:

    animus,

    Ter. Heaut. 1, 1, 68:

    pudens et liberalis risus,

    Auct. Her. 3, 13, 23.— Comp., Cic. Pis. 17.— Sup.:

    homo,

    Cic. Caecin. 35, 102:

    vir,

    id. Fl. 20:

    femina,

    id. Verr. 2, 1, 37, § 94.— Adv.: pŭdenter, modestly, bashfully, Afran. ap. Charis. p. 190 P.; Cic. Quint. 11, 39; id. Vatin. 2, 6:

    sumere,

    Hor. Ep. 1, 17, 44; id. A. P. 51.— Comp.:

    pudentius accedere,

    Cic. de Or. 2, 89, 364; Gell. 12, 11, 5. — Sup.:

    pudentissime aliquid petere,

    Cic. Att. 16, 15, 5.—
    B.
    pŭdendus, a, um, P. a., of which one ought to be ashamed, shameful, scandalous, disgraceful, abominable (mostly poet. and in post-Aug. prose):

    ut jam pudendum sit honestiora decreta esse legionum quam senatus,

    Cic. Phil. 5, 2, 4:

    vita,

    Ov. P. 2, 2, 108:

    vulnera,

    Verg. A. 11, 55:

    causa,

    Ov. H. 5, 98:

    parentes,

    Suet. Vit. 2:

    negotiationes vel privato pudendas exercere,

    id. Vesp. 16:

    pudenda miserandaque oratio,

    id. Tib. 65:

    pudenda dictu spectantur,

    Quint. 1, 2, 8; cf.:

    pudendumque dictu, si, etc.,

    id. 6, 4, 7:

    luxus,

    Tac. A. 3, 53:

    hoc quoque animal (sc. blatta) inter pudenda est,

    Plin. 29, 6, 39, § 140:

    proh cuncta pudendi!

    wholly shameful! Sil. 11, 90:

    membra,

    the parts of shame, the privy parts, Ser. Samm. 36, 681.—
    2.
    Subst.: pŭdenda, ōrum, n. (sc. membra).
    a.
    The private parts (post-class.), Aus. Per. Odyss. 6; id. Idyll. 6, 85; Aug. Civ. Dei, 14, 17; Sen. ad Marc. 22, 1; Vulg. Nah. 3, 5.—
    b.
    The breech, fundament, Min. Fel. Oct. 28 med.

    Lewis & Short latin dictionary > pudeo

  • 16 pudicus

    pŭdīcus, a, um (dat. and abl. plur. fem. pudicabus, Cn. Gell. ap. Charis. p. 39 P.), adj. [pudeo], shamefaced, bashful, modest, chaste, virtuous (class.;

    syn.: verecundus, castus): homo,

    Plaut. Trin. 3, 2, 71; 4, 2, 104:

    tam a me pudica est, quasi soror mea sit,

    id. Curc. 1, 1, 51:

    ingenium,

    Ter. Hec. 1, 2, 77:

    erubescunt pudici etiam loqui de pudicitiā,

    Cic. Leg. 1, 19, 50:

    nihil pudens, nihil pudicum,

    id. Phil. 3, 11, 28:

    domus,

    id. ib. 2, 3, 6:

    Hippolytus,

    Hor. C. 4, 7, 25:

    conjux,

    id. ib. 3, 5, 41;

    4, 9, 23: Penelope,

    chaste, pure, id. S. 2, 5, 77:

    nupta, of Lucretia,

    Ov. F. 2, 794:

    matres,

    id. P. 4, 13, 29.—
    II.
    Transf., of things, chaste, pure, undefiled:

    lectum servare pudicum,

    Prop. 2, 23, 111 (3, 30, 55):

    preces,

    pure, Ov. H. 1, 85:

    mores,

    id. Tr. 3, 7, 13:

    fides,

    id. M. 7, 720:

    oratio,

    Petr. 2.— Comp.:

    matrona pudicior,

    Ov. Ib. 351.— Sup.:

    pudicissima femina,

    Plin. 7, 35, 35, § 120:

    puellarum,

    Mart. Cap. 2, § 174.— Hence, adv.: pŭdīcē, bashfully, modestly, chastely, virtuously, Plaut. Poen. 5, 4, 51; Ter. And. 1, 5, 39; Cat. 15, 5.— Comp.:

    pudicius,

    Plaut. Merc. 4, 3, 15; Plin. Ep. 4, 13, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > pudicus

  • 17 submisse

    sum-mitto ( subm-), mīsi, missum, 3, v. a.
    I.
    With the force of sub predominating (mostly poet. and in post- Aug. prose; cf. subicio).
    1.
    In gen.
    a.
    To set, put, or place under or below:

    singuli agni binis nutricibus submittuntur: nec quicquam subtrahi submissis expedit,

    Col. 7, 4, 3:

    vaccas tauris (for breeding),

    Pall. Jul. 4:

    vaccas in feturam,

    id. ib. 4, 1:

    equas alternis annis,

    id. Mart. 13, 6:

    canterium vitibus,

    Col. 4, 14, 1.—
    b.
    To send or put forth below, or from below, to cause to spring forth, to send up, produce, raise:

    tellus submittit flores,

    puls forth, produces, Lucr. 1, 8: fetus (tellus), id. 1, 193:

    pabula pascendis equis (tellus),

    Luc. 4, 411:

    quo colores (humus formosa),

    Prop. 1, 2, 9; cf. poet.: non monstrum summisere Colchi Majus, did not produce (from the sowing of the dragon's teeth), Hor. C. 4, 4, 63:

    summissas tendunt alta ad Capitolia dextras,

    upraised, Sil. 12, 640; so,

    palmas,

    id. 4, 411:

    manus,

    Sen. Oedip. 226; cf.

    in a Gr. construction: summissi palmas,

    Sil. 1, 673.—
    2.
    In partic., an econom. t. t., of animals or plants, to bring up, rear, raise; to let grow, not kill or cut off (cf. alo):

    arictes,

    Varr. R. R. 2, 2, 18; 2, 3, 4; 2, 3, 8:

    tauros,

    Verg. E. 1, 46:

    pullos equorum,

    id. G. 3, 73:

    vitulos,

    id. ib. 3, 159; Col. 7, 9, 4; Dig. 7, 1, 70:

    materiam vitis constituendae causā,

    Col. Arb. 5, 1:

    frutices in semen,

    id. ib. 11, 3, 36; 4, 31, 2; 4, 14, 3;

    3, 10, 15: prata in faenum,

    to let grow for hay, Cato, R. R. 8, 1; Varr. R. R. 1, 49, 1; Col. 11, 2, 27.—
    3.
    Trop.
    (α).
    To put in the place of, substitute for, supersede (rare):

    huic vos non summittetis? hunc diutius manere patiemini?

    Cic. Prov. Cons. 4, 8:

    interim tamen, quamdiu summittantur et suppleantur capita quae demortua sunt,

    Dig. 7, 1, 70, § 1:

    necesse habebit alios fetus summittere,

    ib. 7, 1, 70, §§ 2 and 5.—
    (β).
    To cherish, court:

    aetatem omnem in stipite conteres submittendo,

    Amm. 14, 6, 13.—
    B.
    To let down, lower, sink, drop, = demittere (class. and freq., esp. in the trop. sense).
    1.
    Lit.:

    se ad pedes,

    Liv. 45, 7:

    se patri ad genua,

    Suet. Tib. 20:

    latus in herbā,

    Ov. M. 3, 23:

    caput in herbā,

    id. ib. 3, 502; cf.

    verticem,

    id. ib. 8, 638:

    genu,

    id. ib. 4, 340; Plin. 8, 1, 1, § 3; cf.:

    poplitem in terrā,

    Ov. M. 7, 191:

    aures (opp. surrigere),

    Plin. 10, 48, 67, § 132:

    oculos,

    Ov. F. 3, 372:

    faciem,

    Suet. Calig. 36; cf. id. Aug. 79:

    fasces,

    Plin. 7, 30, 31, § 112; cf. Cic. Brut. 6, 22:

    capillum,

    to let grow, Plin. Ep. 7, 27, 14; Sen. Cons. ad Pol. 36, 5:

    crinem barbamque,

    Tac. G. 31; Suet. Caes. 67; id. Aug. 23; id. Calig. 47.—Mid.:

    Tiberis aestate summittitur,

    sinks, falls, Plin. Ep. 5, 6, 12.—
    2.
    Trop., to lower, let down, make lower, reduce, moderate, etc.:

    ut ii, qui superiores sunt, summittere se debent in amicitiā: sic quodammodo inferiores extollere,

    condescend, Cic. Lael. 20, 72:

    tributim summisi me et supplicavi,

    id. Planc. 10, 24:

    summittere se in humilitatem causam dicentium,

    Liv. 38, 52, 2:

    summittere se in privatum fastigium,

    id. 27, 31, 6:

    ut in actoribus Graecis fieri videmus, saepe illum, qui est secundarum aut tertiarum partium, cum possit aliquanto clarius dicere, quam ipse primarium, multum summittere, ut ille princeps quam maxime excellat,

    to moderate his efforts, restrain himself, Cic. Div. in Caecil. 15, 48:

    inceptum frustra submitte furorem,

    Verg. A. 12, 832: orationem tam summittere quam attollere decet, to sink, i. e. speak in a plain style, Plin. Ep. 3, 13, 4:

    ut illud lene aut ascendit ad fortiora aut ad tenuiora summittitur,

    Quint. 12, 10, 67; cf.:

    quando attollenda vel summittenda sit vox,

    id. 1, 8, 1:

    (soni) cum intentione summittendā sunt temperandi,

    id. 11, 3, 42: (praeceptorem) summittentem se ad mensuram discentis, accommodating his instructions to the capacity, etc., id. 2, 3, 7:

    ad calamitates animos,

    to submit, bow, Liv. 23, 25: animum periculo, Brut. et Cass. ap. Cic. Fam. 11, 3, 3:

    animos amori,

    to surrender, Verg. A. 4, 414:

    se temporibus,

    Sen. Tranq. An. 4, 1:

    verba summittere,

    to speak humbly, id. Ep. 11, 7; id. Vit. Beat. 17, 1:

    alicui se,

    to yield precedence, Just. 13, 2, 3:

    se culpae,

    i. e. to commit, Ov. H. 4, 151:

    furorem,

    to put down, quell, Verg. A. 12, 832:

    neque enim pudor sed aemuli pretia submittunt,

    Plin. 29, 1, 8, § 21:

    proinde ne submiseris te,

    be not disheartened, Sen. Cons. Marc. 5, 6.—With dat.:

    nimis videtur submisisse temporibus se Athenodorus,

    yielded, Sen. Tranq. An. 4, 1:

    neutri fortunae se submittere,

    id. Ep. 66, 6:

    animum saevienti fortunae,

    Tac. A. 2, 72:

    ut ei aliquis se submitteret,

    accept his sovereignty, Just. 13, 2, 3.
    II.
    The signif. of the verb predominating, to send or despatch secretly, provide secretly:

    summittebat iste Timarchidem, qui moneret eos, si, etc.,

    secretly despatched, Cic. Verr. 2, 3, 28, § 69.— Absol.:

    iste ad pupillae matrem summittebat,

    Cic. Verr. 2, 1, 41, § 105:

    summissis consularibus viris, qui peierarent,

    suborned, Suet. Ner. 28 init.
    B.
    In gen., to send, send off, despatch, supply (class.):

    summittit cohortes equitibus praesidio,

    Caes. B. G. 5, 58:

    subsidium alicui,

    id. ib. 2, 6; so,

    subsidium,

    id. ib. 2, 25; 4, 26; id. B. C. 1, 43:

    auxilium laborantibus,

    id. ib. 7, 85: quoad exercitus huc summittatis, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 21, 6; Juv. 1, 36:

    sibi destinatum in animo esse, imperium alicui,

    to transfer, resign, Liv. 6, 6, 7:

    vinea summittit capreas non semper edules,

    furnishes, supplies, Hor. S. 2, 4, 43. —Hence, summissus ( subm-), a, um, P. a. (acc. to I. B.).
    A.
    Lit., let down, lowered, low (very rare):

    scutis super capita densatis, stantibus primis, secundis submissioribus,

    stooping lower, Liv. 44, 9, 6:

    Caelicolae Summisso humiles intrarunt vertice postes,

    Ov. M. 8, 638:

    bracchia,

    id. P. 3, 1, 150; Col. 6, 30, 5:

    capillo summissiore,

    hanging lower down, Suet. Tib. 68:

    purpura,

    Quint. 11, 3, 159:

    oculi,

    Plin. 11, 37, 54, § 145.—
    B.
    Trop. (class. and freq.).
    1.
    Of the voice or of speech in gen., low, soft, gentle, calm, not vehement (syn.:

    lenis, suppressus): et contentā voce atrociter dicere et summissa leniter,

    Cic. Or. 17, 56:

    vox (with lenis),

    Quint. 11, 3, 63; Ov. M. 7, 90 al.:

    murmur,

    Quint. 11, 3, 45:

    oratio placida, summissa, lenis,

    Cic. de Or. 2, 43, 183; so,

    oratio,

    Caes. B. C. 3, 19; Quint. 11, 1, 9. — Comp.:

    lenior atque summissior oratio,

    Quint. 11, 1, 64:

    (sermo) miscens elata summissis,

    id. 11, 3, 43:

    actio,

    id. 7, 4, 27. — Transf., of an orator:

    forma summissi oratoris,

    Cic. Or. 26, 90; so (with humilis) id. ib. 23, 76:

    in prooemiis plerumque summissi,

    Quint. 9, 4, 138.—
    2.
    Of character or disposition.
    a.
    In a bad sense, low, mean, grovelling, abject (syn. abjectus):

    videndum est, ne quid humile, summissum, molle, effeminatum, fractum abjectumque faciamus,

    Cic. Tusc. 4, 30, 64:

    vivere neque summissum et abjectum, neque se efferentem,

    id. Off. 1, 34, 124:

    adulatio,

    Quint. 11, 1, 30. —
    b.
    In a good sense, humble, submissive (syn.:

    humilis, supplex): submissi petimus terram,

    Verg. A. 3, 93:

    causae reorum,

    Quint. 11, 3, 154:

    civitates calamitate summissiores,

    Hirt. B. G. 8, 31, 2:

    preces,

    Luc. 8, 594; cf.:

    summissa precatur,

    Val. Fl. 7, 476:

    tristem viro summissus honorem Largitur vitae,

    yielding, overcome, Stat. Th. 1, 662.—The sup. seems not to occur.—Hence, subst.: summissa, ōrum, n. (acc. to I. A. 3. supra), substitutes (sc. capita), Dig. 7, 1, 70, § 5. —
    2.
    (Sc. verba.) Calm passages, quiet sayings:

    summissa, qualia in epilogis sunt,

    Quint. 9, 4, 137.— Adv.: sum-missē ( subm-).
    1.
    Of speech, softly, gently, calmly, not loudly or harshly:

    dicere,

    Cic. de Or. 2, 53, 215.— Comp., Cic. de Or. 3, 55, 212 (opp. contentius):

    sciscitari,

    Petr. 105 fin.
    2.
    Of character, calmly, quietly, modestly, humbly, submissively:

    alicui summisse supplicare,

    Cic. Planc. 5, 12:

    scribere alicui,

    Tac. H. 3, 9 fin.:

    loqui (opp. aspere),

    Quint. 6, 5, 5:

    agere (opp. minanter),

    Ov. A. A. 3, 582.— Comp.:

    summissius se gerere,

    Cic. Off. 1, 26, 90:

    dolere,

    Claud. B. Gild. 247.—No sup.

    Lewis & Short latin dictionary > submisse

  • 18 submitto

    sum-mitto ( subm-), mīsi, missum, 3, v. a.
    I.
    With the force of sub predominating (mostly poet. and in post- Aug. prose; cf. subicio).
    1.
    In gen.
    a.
    To set, put, or place under or below:

    singuli agni binis nutricibus submittuntur: nec quicquam subtrahi submissis expedit,

    Col. 7, 4, 3:

    vaccas tauris (for breeding),

    Pall. Jul. 4:

    vaccas in feturam,

    id. ib. 4, 1:

    equas alternis annis,

    id. Mart. 13, 6:

    canterium vitibus,

    Col. 4, 14, 1.—
    b.
    To send or put forth below, or from below, to cause to spring forth, to send up, produce, raise:

    tellus submittit flores,

    puls forth, produces, Lucr. 1, 8: fetus (tellus), id. 1, 193:

    pabula pascendis equis (tellus),

    Luc. 4, 411:

    quo colores (humus formosa),

    Prop. 1, 2, 9; cf. poet.: non monstrum summisere Colchi Majus, did not produce (from the sowing of the dragon's teeth), Hor. C. 4, 4, 63:

    summissas tendunt alta ad Capitolia dextras,

    upraised, Sil. 12, 640; so,

    palmas,

    id. 4, 411:

    manus,

    Sen. Oedip. 226; cf.

    in a Gr. construction: summissi palmas,

    Sil. 1, 673.—
    2.
    In partic., an econom. t. t., of animals or plants, to bring up, rear, raise; to let grow, not kill or cut off (cf. alo):

    arictes,

    Varr. R. R. 2, 2, 18; 2, 3, 4; 2, 3, 8:

    tauros,

    Verg. E. 1, 46:

    pullos equorum,

    id. G. 3, 73:

    vitulos,

    id. ib. 3, 159; Col. 7, 9, 4; Dig. 7, 1, 70:

    materiam vitis constituendae causā,

    Col. Arb. 5, 1:

    frutices in semen,

    id. ib. 11, 3, 36; 4, 31, 2; 4, 14, 3;

    3, 10, 15: prata in faenum,

    to let grow for hay, Cato, R. R. 8, 1; Varr. R. R. 1, 49, 1; Col. 11, 2, 27.—
    3.
    Trop.
    (α).
    To put in the place of, substitute for, supersede (rare):

    huic vos non summittetis? hunc diutius manere patiemini?

    Cic. Prov. Cons. 4, 8:

    interim tamen, quamdiu summittantur et suppleantur capita quae demortua sunt,

    Dig. 7, 1, 70, § 1:

    necesse habebit alios fetus summittere,

    ib. 7, 1, 70, §§ 2 and 5.—
    (β).
    To cherish, court:

    aetatem omnem in stipite conteres submittendo,

    Amm. 14, 6, 13.—
    B.
    To let down, lower, sink, drop, = demittere (class. and freq., esp. in the trop. sense).
    1.
    Lit.:

    se ad pedes,

    Liv. 45, 7:

    se patri ad genua,

    Suet. Tib. 20:

    latus in herbā,

    Ov. M. 3, 23:

    caput in herbā,

    id. ib. 3, 502; cf.

    verticem,

    id. ib. 8, 638:

    genu,

    id. ib. 4, 340; Plin. 8, 1, 1, § 3; cf.:

    poplitem in terrā,

    Ov. M. 7, 191:

    aures (opp. surrigere),

    Plin. 10, 48, 67, § 132:

    oculos,

    Ov. F. 3, 372:

    faciem,

    Suet. Calig. 36; cf. id. Aug. 79:

    fasces,

    Plin. 7, 30, 31, § 112; cf. Cic. Brut. 6, 22:

    capillum,

    to let grow, Plin. Ep. 7, 27, 14; Sen. Cons. ad Pol. 36, 5:

    crinem barbamque,

    Tac. G. 31; Suet. Caes. 67; id. Aug. 23; id. Calig. 47.—Mid.:

    Tiberis aestate summittitur,

    sinks, falls, Plin. Ep. 5, 6, 12.—
    2.
    Trop., to lower, let down, make lower, reduce, moderate, etc.:

    ut ii, qui superiores sunt, summittere se debent in amicitiā: sic quodammodo inferiores extollere,

    condescend, Cic. Lael. 20, 72:

    tributim summisi me et supplicavi,

    id. Planc. 10, 24:

    summittere se in humilitatem causam dicentium,

    Liv. 38, 52, 2:

    summittere se in privatum fastigium,

    id. 27, 31, 6:

    ut in actoribus Graecis fieri videmus, saepe illum, qui est secundarum aut tertiarum partium, cum possit aliquanto clarius dicere, quam ipse primarium, multum summittere, ut ille princeps quam maxime excellat,

    to moderate his efforts, restrain himself, Cic. Div. in Caecil. 15, 48:

    inceptum frustra submitte furorem,

    Verg. A. 12, 832: orationem tam summittere quam attollere decet, to sink, i. e. speak in a plain style, Plin. Ep. 3, 13, 4:

    ut illud lene aut ascendit ad fortiora aut ad tenuiora summittitur,

    Quint. 12, 10, 67; cf.:

    quando attollenda vel summittenda sit vox,

    id. 1, 8, 1:

    (soni) cum intentione summittendā sunt temperandi,

    id. 11, 3, 42: (praeceptorem) summittentem se ad mensuram discentis, accommodating his instructions to the capacity, etc., id. 2, 3, 7:

    ad calamitates animos,

    to submit, bow, Liv. 23, 25: animum periculo, Brut. et Cass. ap. Cic. Fam. 11, 3, 3:

    animos amori,

    to surrender, Verg. A. 4, 414:

    se temporibus,

    Sen. Tranq. An. 4, 1:

    verba summittere,

    to speak humbly, id. Ep. 11, 7; id. Vit. Beat. 17, 1:

    alicui se,

    to yield precedence, Just. 13, 2, 3:

    se culpae,

    i. e. to commit, Ov. H. 4, 151:

    furorem,

    to put down, quell, Verg. A. 12, 832:

    neque enim pudor sed aemuli pretia submittunt,

    Plin. 29, 1, 8, § 21:

    proinde ne submiseris te,

    be not disheartened, Sen. Cons. Marc. 5, 6.—With dat.:

    nimis videtur submisisse temporibus se Athenodorus,

    yielded, Sen. Tranq. An. 4, 1:

    neutri fortunae se submittere,

    id. Ep. 66, 6:

    animum saevienti fortunae,

    Tac. A. 2, 72:

    ut ei aliquis se submitteret,

    accept his sovereignty, Just. 13, 2, 3.
    II.
    The signif. of the verb predominating, to send or despatch secretly, provide secretly:

    summittebat iste Timarchidem, qui moneret eos, si, etc.,

    secretly despatched, Cic. Verr. 2, 3, 28, § 69.— Absol.:

    iste ad pupillae matrem summittebat,

    Cic. Verr. 2, 1, 41, § 105:

    summissis consularibus viris, qui peierarent,

    suborned, Suet. Ner. 28 init.
    B.
    In gen., to send, send off, despatch, supply (class.):

    summittit cohortes equitibus praesidio,

    Caes. B. G. 5, 58:

    subsidium alicui,

    id. ib. 2, 6; so,

    subsidium,

    id. ib. 2, 25; 4, 26; id. B. C. 1, 43:

    auxilium laborantibus,

    id. ib. 7, 85: quoad exercitus huc summittatis, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 21, 6; Juv. 1, 36:

    sibi destinatum in animo esse, imperium alicui,

    to transfer, resign, Liv. 6, 6, 7:

    vinea summittit capreas non semper edules,

    furnishes, supplies, Hor. S. 2, 4, 43. —Hence, summissus ( subm-), a, um, P. a. (acc. to I. B.).
    A.
    Lit., let down, lowered, low (very rare):

    scutis super capita densatis, stantibus primis, secundis submissioribus,

    stooping lower, Liv. 44, 9, 6:

    Caelicolae Summisso humiles intrarunt vertice postes,

    Ov. M. 8, 638:

    bracchia,

    id. P. 3, 1, 150; Col. 6, 30, 5:

    capillo summissiore,

    hanging lower down, Suet. Tib. 68:

    purpura,

    Quint. 11, 3, 159:

    oculi,

    Plin. 11, 37, 54, § 145.—
    B.
    Trop. (class. and freq.).
    1.
    Of the voice or of speech in gen., low, soft, gentle, calm, not vehement (syn.:

    lenis, suppressus): et contentā voce atrociter dicere et summissa leniter,

    Cic. Or. 17, 56:

    vox (with lenis),

    Quint. 11, 3, 63; Ov. M. 7, 90 al.:

    murmur,

    Quint. 11, 3, 45:

    oratio placida, summissa, lenis,

    Cic. de Or. 2, 43, 183; so,

    oratio,

    Caes. B. C. 3, 19; Quint. 11, 1, 9. — Comp.:

    lenior atque summissior oratio,

    Quint. 11, 1, 64:

    (sermo) miscens elata summissis,

    id. 11, 3, 43:

    actio,

    id. 7, 4, 27. — Transf., of an orator:

    forma summissi oratoris,

    Cic. Or. 26, 90; so (with humilis) id. ib. 23, 76:

    in prooemiis plerumque summissi,

    Quint. 9, 4, 138.—
    2.
    Of character or disposition.
    a.
    In a bad sense, low, mean, grovelling, abject (syn. abjectus):

    videndum est, ne quid humile, summissum, molle, effeminatum, fractum abjectumque faciamus,

    Cic. Tusc. 4, 30, 64:

    vivere neque summissum et abjectum, neque se efferentem,

    id. Off. 1, 34, 124:

    adulatio,

    Quint. 11, 1, 30. —
    b.
    In a good sense, humble, submissive (syn.:

    humilis, supplex): submissi petimus terram,

    Verg. A. 3, 93:

    causae reorum,

    Quint. 11, 3, 154:

    civitates calamitate summissiores,

    Hirt. B. G. 8, 31, 2:

    preces,

    Luc. 8, 594; cf.:

    summissa precatur,

    Val. Fl. 7, 476:

    tristem viro summissus honorem Largitur vitae,

    yielding, overcome, Stat. Th. 1, 662.—The sup. seems not to occur.—Hence, subst.: summissa, ōrum, n. (acc. to I. A. 3. supra), substitutes (sc. capita), Dig. 7, 1, 70, § 5. —
    2.
    (Sc. verba.) Calm passages, quiet sayings:

    summissa, qualia in epilogis sunt,

    Quint. 9, 4, 137.— Adv.: sum-missē ( subm-).
    1.
    Of speech, softly, gently, calmly, not loudly or harshly:

    dicere,

    Cic. de Or. 2, 53, 215.— Comp., Cic. de Or. 3, 55, 212 (opp. contentius):

    sciscitari,

    Petr. 105 fin.
    2.
    Of character, calmly, quietly, modestly, humbly, submissively:

    alicui summisse supplicare,

    Cic. Planc. 5, 12:

    scribere alicui,

    Tac. H. 3, 9 fin.:

    loqui (opp. aspere),

    Quint. 6, 5, 5:

    agere (opp. minanter),

    Ov. A. A. 3, 582.— Comp.:

    summissius se gerere,

    Cic. Off. 1, 26, 90:

    dolere,

    Claud. B. Gild. 247.—No sup.

    Lewis & Short latin dictionary > submitto

  • 19 summissa

    sum-mitto ( subm-), mīsi, missum, 3, v. a.
    I.
    With the force of sub predominating (mostly poet. and in post- Aug. prose; cf. subicio).
    1.
    In gen.
    a.
    To set, put, or place under or below:

    singuli agni binis nutricibus submittuntur: nec quicquam subtrahi submissis expedit,

    Col. 7, 4, 3:

    vaccas tauris (for breeding),

    Pall. Jul. 4:

    vaccas in feturam,

    id. ib. 4, 1:

    equas alternis annis,

    id. Mart. 13, 6:

    canterium vitibus,

    Col. 4, 14, 1.—
    b.
    To send or put forth below, or from below, to cause to spring forth, to send up, produce, raise:

    tellus submittit flores,

    puls forth, produces, Lucr. 1, 8: fetus (tellus), id. 1, 193:

    pabula pascendis equis (tellus),

    Luc. 4, 411:

    quo colores (humus formosa),

    Prop. 1, 2, 9; cf. poet.: non monstrum summisere Colchi Majus, did not produce (from the sowing of the dragon's teeth), Hor. C. 4, 4, 63:

    summissas tendunt alta ad Capitolia dextras,

    upraised, Sil. 12, 640; so,

    palmas,

    id. 4, 411:

    manus,

    Sen. Oedip. 226; cf.

    in a Gr. construction: summissi palmas,

    Sil. 1, 673.—
    2.
    In partic., an econom. t. t., of animals or plants, to bring up, rear, raise; to let grow, not kill or cut off (cf. alo):

    arictes,

    Varr. R. R. 2, 2, 18; 2, 3, 4; 2, 3, 8:

    tauros,

    Verg. E. 1, 46:

    pullos equorum,

    id. G. 3, 73:

    vitulos,

    id. ib. 3, 159; Col. 7, 9, 4; Dig. 7, 1, 70:

    materiam vitis constituendae causā,

    Col. Arb. 5, 1:

    frutices in semen,

    id. ib. 11, 3, 36; 4, 31, 2; 4, 14, 3;

    3, 10, 15: prata in faenum,

    to let grow for hay, Cato, R. R. 8, 1; Varr. R. R. 1, 49, 1; Col. 11, 2, 27.—
    3.
    Trop.
    (α).
    To put in the place of, substitute for, supersede (rare):

    huic vos non summittetis? hunc diutius manere patiemini?

    Cic. Prov. Cons. 4, 8:

    interim tamen, quamdiu summittantur et suppleantur capita quae demortua sunt,

    Dig. 7, 1, 70, § 1:

    necesse habebit alios fetus summittere,

    ib. 7, 1, 70, §§ 2 and 5.—
    (β).
    To cherish, court:

    aetatem omnem in stipite conteres submittendo,

    Amm. 14, 6, 13.—
    B.
    To let down, lower, sink, drop, = demittere (class. and freq., esp. in the trop. sense).
    1.
    Lit.:

    se ad pedes,

    Liv. 45, 7:

    se patri ad genua,

    Suet. Tib. 20:

    latus in herbā,

    Ov. M. 3, 23:

    caput in herbā,

    id. ib. 3, 502; cf.

    verticem,

    id. ib. 8, 638:

    genu,

    id. ib. 4, 340; Plin. 8, 1, 1, § 3; cf.:

    poplitem in terrā,

    Ov. M. 7, 191:

    aures (opp. surrigere),

    Plin. 10, 48, 67, § 132:

    oculos,

    Ov. F. 3, 372:

    faciem,

    Suet. Calig. 36; cf. id. Aug. 79:

    fasces,

    Plin. 7, 30, 31, § 112; cf. Cic. Brut. 6, 22:

    capillum,

    to let grow, Plin. Ep. 7, 27, 14; Sen. Cons. ad Pol. 36, 5:

    crinem barbamque,

    Tac. G. 31; Suet. Caes. 67; id. Aug. 23; id. Calig. 47.—Mid.:

    Tiberis aestate summittitur,

    sinks, falls, Plin. Ep. 5, 6, 12.—
    2.
    Trop., to lower, let down, make lower, reduce, moderate, etc.:

    ut ii, qui superiores sunt, summittere se debent in amicitiā: sic quodammodo inferiores extollere,

    condescend, Cic. Lael. 20, 72:

    tributim summisi me et supplicavi,

    id. Planc. 10, 24:

    summittere se in humilitatem causam dicentium,

    Liv. 38, 52, 2:

    summittere se in privatum fastigium,

    id. 27, 31, 6:

    ut in actoribus Graecis fieri videmus, saepe illum, qui est secundarum aut tertiarum partium, cum possit aliquanto clarius dicere, quam ipse primarium, multum summittere, ut ille princeps quam maxime excellat,

    to moderate his efforts, restrain himself, Cic. Div. in Caecil. 15, 48:

    inceptum frustra submitte furorem,

    Verg. A. 12, 832: orationem tam summittere quam attollere decet, to sink, i. e. speak in a plain style, Plin. Ep. 3, 13, 4:

    ut illud lene aut ascendit ad fortiora aut ad tenuiora summittitur,

    Quint. 12, 10, 67; cf.:

    quando attollenda vel summittenda sit vox,

    id. 1, 8, 1:

    (soni) cum intentione summittendā sunt temperandi,

    id. 11, 3, 42: (praeceptorem) summittentem se ad mensuram discentis, accommodating his instructions to the capacity, etc., id. 2, 3, 7:

    ad calamitates animos,

    to submit, bow, Liv. 23, 25: animum periculo, Brut. et Cass. ap. Cic. Fam. 11, 3, 3:

    animos amori,

    to surrender, Verg. A. 4, 414:

    se temporibus,

    Sen. Tranq. An. 4, 1:

    verba summittere,

    to speak humbly, id. Ep. 11, 7; id. Vit. Beat. 17, 1:

    alicui se,

    to yield precedence, Just. 13, 2, 3:

    se culpae,

    i. e. to commit, Ov. H. 4, 151:

    furorem,

    to put down, quell, Verg. A. 12, 832:

    neque enim pudor sed aemuli pretia submittunt,

    Plin. 29, 1, 8, § 21:

    proinde ne submiseris te,

    be not disheartened, Sen. Cons. Marc. 5, 6.—With dat.:

    nimis videtur submisisse temporibus se Athenodorus,

    yielded, Sen. Tranq. An. 4, 1:

    neutri fortunae se submittere,

    id. Ep. 66, 6:

    animum saevienti fortunae,

    Tac. A. 2, 72:

    ut ei aliquis se submitteret,

    accept his sovereignty, Just. 13, 2, 3.
    II.
    The signif. of the verb predominating, to send or despatch secretly, provide secretly:

    summittebat iste Timarchidem, qui moneret eos, si, etc.,

    secretly despatched, Cic. Verr. 2, 3, 28, § 69.— Absol.:

    iste ad pupillae matrem summittebat,

    Cic. Verr. 2, 1, 41, § 105:

    summissis consularibus viris, qui peierarent,

    suborned, Suet. Ner. 28 init.
    B.
    In gen., to send, send off, despatch, supply (class.):

    summittit cohortes equitibus praesidio,

    Caes. B. G. 5, 58:

    subsidium alicui,

    id. ib. 2, 6; so,

    subsidium,

    id. ib. 2, 25; 4, 26; id. B. C. 1, 43:

    auxilium laborantibus,

    id. ib. 7, 85: quoad exercitus huc summittatis, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 21, 6; Juv. 1, 36:

    sibi destinatum in animo esse, imperium alicui,

    to transfer, resign, Liv. 6, 6, 7:

    vinea summittit capreas non semper edules,

    furnishes, supplies, Hor. S. 2, 4, 43. —Hence, summissus ( subm-), a, um, P. a. (acc. to I. B.).
    A.
    Lit., let down, lowered, low (very rare):

    scutis super capita densatis, stantibus primis, secundis submissioribus,

    stooping lower, Liv. 44, 9, 6:

    Caelicolae Summisso humiles intrarunt vertice postes,

    Ov. M. 8, 638:

    bracchia,

    id. P. 3, 1, 150; Col. 6, 30, 5:

    capillo summissiore,

    hanging lower down, Suet. Tib. 68:

    purpura,

    Quint. 11, 3, 159:

    oculi,

    Plin. 11, 37, 54, § 145.—
    B.
    Trop. (class. and freq.).
    1.
    Of the voice or of speech in gen., low, soft, gentle, calm, not vehement (syn.:

    lenis, suppressus): et contentā voce atrociter dicere et summissa leniter,

    Cic. Or. 17, 56:

    vox (with lenis),

    Quint. 11, 3, 63; Ov. M. 7, 90 al.:

    murmur,

    Quint. 11, 3, 45:

    oratio placida, summissa, lenis,

    Cic. de Or. 2, 43, 183; so,

    oratio,

    Caes. B. C. 3, 19; Quint. 11, 1, 9. — Comp.:

    lenior atque summissior oratio,

    Quint. 11, 1, 64:

    (sermo) miscens elata summissis,

    id. 11, 3, 43:

    actio,

    id. 7, 4, 27. — Transf., of an orator:

    forma summissi oratoris,

    Cic. Or. 26, 90; so (with humilis) id. ib. 23, 76:

    in prooemiis plerumque summissi,

    Quint. 9, 4, 138.—
    2.
    Of character or disposition.
    a.
    In a bad sense, low, mean, grovelling, abject (syn. abjectus):

    videndum est, ne quid humile, summissum, molle, effeminatum, fractum abjectumque faciamus,

    Cic. Tusc. 4, 30, 64:

    vivere neque summissum et abjectum, neque se efferentem,

    id. Off. 1, 34, 124:

    adulatio,

    Quint. 11, 1, 30. —
    b.
    In a good sense, humble, submissive (syn.:

    humilis, supplex): submissi petimus terram,

    Verg. A. 3, 93:

    causae reorum,

    Quint. 11, 3, 154:

    civitates calamitate summissiores,

    Hirt. B. G. 8, 31, 2:

    preces,

    Luc. 8, 594; cf.:

    summissa precatur,

    Val. Fl. 7, 476:

    tristem viro summissus honorem Largitur vitae,

    yielding, overcome, Stat. Th. 1, 662.—The sup. seems not to occur.—Hence, subst.: summissa, ōrum, n. (acc. to I. A. 3. supra), substitutes (sc. capita), Dig. 7, 1, 70, § 5. —
    2.
    (Sc. verba.) Calm passages, quiet sayings:

    summissa, qualia in epilogis sunt,

    Quint. 9, 4, 137.— Adv.: sum-missē ( subm-).
    1.
    Of speech, softly, gently, calmly, not loudly or harshly:

    dicere,

    Cic. de Or. 2, 53, 215.— Comp., Cic. de Or. 3, 55, 212 (opp. contentius):

    sciscitari,

    Petr. 105 fin.
    2.
    Of character, calmly, quietly, modestly, humbly, submissively:

    alicui summisse supplicare,

    Cic. Planc. 5, 12:

    scribere alicui,

    Tac. H. 3, 9 fin.:

    loqui (opp. aspere),

    Quint. 6, 5, 5:

    agere (opp. minanter),

    Ov. A. A. 3, 582.— Comp.:

    summissius se gerere,

    Cic. Off. 1, 26, 90:

    dolere,

    Claud. B. Gild. 247.—No sup.

    Lewis & Short latin dictionary > summissa

  • 20 summitto

    sum-mitto ( subm-), mīsi, missum, 3, v. a.
    I.
    With the force of sub predominating (mostly poet. and in post- Aug. prose; cf. subicio).
    1.
    In gen.
    a.
    To set, put, or place under or below:

    singuli agni binis nutricibus submittuntur: nec quicquam subtrahi submissis expedit,

    Col. 7, 4, 3:

    vaccas tauris (for breeding),

    Pall. Jul. 4:

    vaccas in feturam,

    id. ib. 4, 1:

    equas alternis annis,

    id. Mart. 13, 6:

    canterium vitibus,

    Col. 4, 14, 1.—
    b.
    To send or put forth below, or from below, to cause to spring forth, to send up, produce, raise:

    tellus submittit flores,

    puls forth, produces, Lucr. 1, 8: fetus (tellus), id. 1, 193:

    pabula pascendis equis (tellus),

    Luc. 4, 411:

    quo colores (humus formosa),

    Prop. 1, 2, 9; cf. poet.: non monstrum summisere Colchi Majus, did not produce (from the sowing of the dragon's teeth), Hor. C. 4, 4, 63:

    summissas tendunt alta ad Capitolia dextras,

    upraised, Sil. 12, 640; so,

    palmas,

    id. 4, 411:

    manus,

    Sen. Oedip. 226; cf.

    in a Gr. construction: summissi palmas,

    Sil. 1, 673.—
    2.
    In partic., an econom. t. t., of animals or plants, to bring up, rear, raise; to let grow, not kill or cut off (cf. alo):

    arictes,

    Varr. R. R. 2, 2, 18; 2, 3, 4; 2, 3, 8:

    tauros,

    Verg. E. 1, 46:

    pullos equorum,

    id. G. 3, 73:

    vitulos,

    id. ib. 3, 159; Col. 7, 9, 4; Dig. 7, 1, 70:

    materiam vitis constituendae causā,

    Col. Arb. 5, 1:

    frutices in semen,

    id. ib. 11, 3, 36; 4, 31, 2; 4, 14, 3;

    3, 10, 15: prata in faenum,

    to let grow for hay, Cato, R. R. 8, 1; Varr. R. R. 1, 49, 1; Col. 11, 2, 27.—
    3.
    Trop.
    (α).
    To put in the place of, substitute for, supersede (rare):

    huic vos non summittetis? hunc diutius manere patiemini?

    Cic. Prov. Cons. 4, 8:

    interim tamen, quamdiu summittantur et suppleantur capita quae demortua sunt,

    Dig. 7, 1, 70, § 1:

    necesse habebit alios fetus summittere,

    ib. 7, 1, 70, §§ 2 and 5.—
    (β).
    To cherish, court:

    aetatem omnem in stipite conteres submittendo,

    Amm. 14, 6, 13.—
    B.
    To let down, lower, sink, drop, = demittere (class. and freq., esp. in the trop. sense).
    1.
    Lit.:

    se ad pedes,

    Liv. 45, 7:

    se patri ad genua,

    Suet. Tib. 20:

    latus in herbā,

    Ov. M. 3, 23:

    caput in herbā,

    id. ib. 3, 502; cf.

    verticem,

    id. ib. 8, 638:

    genu,

    id. ib. 4, 340; Plin. 8, 1, 1, § 3; cf.:

    poplitem in terrā,

    Ov. M. 7, 191:

    aures (opp. surrigere),

    Plin. 10, 48, 67, § 132:

    oculos,

    Ov. F. 3, 372:

    faciem,

    Suet. Calig. 36; cf. id. Aug. 79:

    fasces,

    Plin. 7, 30, 31, § 112; cf. Cic. Brut. 6, 22:

    capillum,

    to let grow, Plin. Ep. 7, 27, 14; Sen. Cons. ad Pol. 36, 5:

    crinem barbamque,

    Tac. G. 31; Suet. Caes. 67; id. Aug. 23; id. Calig. 47.—Mid.:

    Tiberis aestate summittitur,

    sinks, falls, Plin. Ep. 5, 6, 12.—
    2.
    Trop., to lower, let down, make lower, reduce, moderate, etc.:

    ut ii, qui superiores sunt, summittere se debent in amicitiā: sic quodammodo inferiores extollere,

    condescend, Cic. Lael. 20, 72:

    tributim summisi me et supplicavi,

    id. Planc. 10, 24:

    summittere se in humilitatem causam dicentium,

    Liv. 38, 52, 2:

    summittere se in privatum fastigium,

    id. 27, 31, 6:

    ut in actoribus Graecis fieri videmus, saepe illum, qui est secundarum aut tertiarum partium, cum possit aliquanto clarius dicere, quam ipse primarium, multum summittere, ut ille princeps quam maxime excellat,

    to moderate his efforts, restrain himself, Cic. Div. in Caecil. 15, 48:

    inceptum frustra submitte furorem,

    Verg. A. 12, 832: orationem tam summittere quam attollere decet, to sink, i. e. speak in a plain style, Plin. Ep. 3, 13, 4:

    ut illud lene aut ascendit ad fortiora aut ad tenuiora summittitur,

    Quint. 12, 10, 67; cf.:

    quando attollenda vel summittenda sit vox,

    id. 1, 8, 1:

    (soni) cum intentione summittendā sunt temperandi,

    id. 11, 3, 42: (praeceptorem) summittentem se ad mensuram discentis, accommodating his instructions to the capacity, etc., id. 2, 3, 7:

    ad calamitates animos,

    to submit, bow, Liv. 23, 25: animum periculo, Brut. et Cass. ap. Cic. Fam. 11, 3, 3:

    animos amori,

    to surrender, Verg. A. 4, 414:

    se temporibus,

    Sen. Tranq. An. 4, 1:

    verba summittere,

    to speak humbly, id. Ep. 11, 7; id. Vit. Beat. 17, 1:

    alicui se,

    to yield precedence, Just. 13, 2, 3:

    se culpae,

    i. e. to commit, Ov. H. 4, 151:

    furorem,

    to put down, quell, Verg. A. 12, 832:

    neque enim pudor sed aemuli pretia submittunt,

    Plin. 29, 1, 8, § 21:

    proinde ne submiseris te,

    be not disheartened, Sen. Cons. Marc. 5, 6.—With dat.:

    nimis videtur submisisse temporibus se Athenodorus,

    yielded, Sen. Tranq. An. 4, 1:

    neutri fortunae se submittere,

    id. Ep. 66, 6:

    animum saevienti fortunae,

    Tac. A. 2, 72:

    ut ei aliquis se submitteret,

    accept his sovereignty, Just. 13, 2, 3.
    II.
    The signif. of the verb predominating, to send or despatch secretly, provide secretly:

    summittebat iste Timarchidem, qui moneret eos, si, etc.,

    secretly despatched, Cic. Verr. 2, 3, 28, § 69.— Absol.:

    iste ad pupillae matrem summittebat,

    Cic. Verr. 2, 1, 41, § 105:

    summissis consularibus viris, qui peierarent,

    suborned, Suet. Ner. 28 init.
    B.
    In gen., to send, send off, despatch, supply (class.):

    summittit cohortes equitibus praesidio,

    Caes. B. G. 5, 58:

    subsidium alicui,

    id. ib. 2, 6; so,

    subsidium,

    id. ib. 2, 25; 4, 26; id. B. C. 1, 43:

    auxilium laborantibus,

    id. ib. 7, 85: quoad exercitus huc summittatis, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 21, 6; Juv. 1, 36:

    sibi destinatum in animo esse, imperium alicui,

    to transfer, resign, Liv. 6, 6, 7:

    vinea summittit capreas non semper edules,

    furnishes, supplies, Hor. S. 2, 4, 43. —Hence, summissus ( subm-), a, um, P. a. (acc. to I. B.).
    A.
    Lit., let down, lowered, low (very rare):

    scutis super capita densatis, stantibus primis, secundis submissioribus,

    stooping lower, Liv. 44, 9, 6:

    Caelicolae Summisso humiles intrarunt vertice postes,

    Ov. M. 8, 638:

    bracchia,

    id. P. 3, 1, 150; Col. 6, 30, 5:

    capillo summissiore,

    hanging lower down, Suet. Tib. 68:

    purpura,

    Quint. 11, 3, 159:

    oculi,

    Plin. 11, 37, 54, § 145.—
    B.
    Trop. (class. and freq.).
    1.
    Of the voice or of speech in gen., low, soft, gentle, calm, not vehement (syn.:

    lenis, suppressus): et contentā voce atrociter dicere et summissa leniter,

    Cic. Or. 17, 56:

    vox (with lenis),

    Quint. 11, 3, 63; Ov. M. 7, 90 al.:

    murmur,

    Quint. 11, 3, 45:

    oratio placida, summissa, lenis,

    Cic. de Or. 2, 43, 183; so,

    oratio,

    Caes. B. C. 3, 19; Quint. 11, 1, 9. — Comp.:

    lenior atque summissior oratio,

    Quint. 11, 1, 64:

    (sermo) miscens elata summissis,

    id. 11, 3, 43:

    actio,

    id. 7, 4, 27. — Transf., of an orator:

    forma summissi oratoris,

    Cic. Or. 26, 90; so (with humilis) id. ib. 23, 76:

    in prooemiis plerumque summissi,

    Quint. 9, 4, 138.—
    2.
    Of character or disposition.
    a.
    In a bad sense, low, mean, grovelling, abject (syn. abjectus):

    videndum est, ne quid humile, summissum, molle, effeminatum, fractum abjectumque faciamus,

    Cic. Tusc. 4, 30, 64:

    vivere neque summissum et abjectum, neque se efferentem,

    id. Off. 1, 34, 124:

    adulatio,

    Quint. 11, 1, 30. —
    b.
    In a good sense, humble, submissive (syn.:

    humilis, supplex): submissi petimus terram,

    Verg. A. 3, 93:

    causae reorum,

    Quint. 11, 3, 154:

    civitates calamitate summissiores,

    Hirt. B. G. 8, 31, 2:

    preces,

    Luc. 8, 594; cf.:

    summissa precatur,

    Val. Fl. 7, 476:

    tristem viro summissus honorem Largitur vitae,

    yielding, overcome, Stat. Th. 1, 662.—The sup. seems not to occur.—Hence, subst.: summissa, ōrum, n. (acc. to I. A. 3. supra), substitutes (sc. capita), Dig. 7, 1, 70, § 5. —
    2.
    (Sc. verba.) Calm passages, quiet sayings:

    summissa, qualia in epilogis sunt,

    Quint. 9, 4, 137.— Adv.: sum-missē ( subm-).
    1.
    Of speech, softly, gently, calmly, not loudly or harshly:

    dicere,

    Cic. de Or. 2, 53, 215.— Comp., Cic. de Or. 3, 55, 212 (opp. contentius):

    sciscitari,

    Petr. 105 fin.
    2.
    Of character, calmly, quietly, modestly, humbly, submissively:

    alicui summisse supplicare,

    Cic. Planc. 5, 12:

    scribere alicui,

    Tac. H. 3, 9 fin.:

    loqui (opp. aspere),

    Quint. 6, 5, 5:

    agere (opp. minanter),

    Ov. A. A. 3, 582.— Comp.:

    summissius se gerere,

    Cic. Off. 1, 26, 90:

    dolere,

    Claud. B. Gild. 247.—No sup.

    Lewis & Short latin dictionary > summitto

См. также в других словарях:

  • Modestly — Mod est*ly, adv. In a modest manner. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • modestly — index fairly (moderately) Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • modestly — mod|est|ly [ madəstli ] adverb 1. ) in a way that shows you do not like to talk about yourself, your achievements, or your abilities: She smiled modestly. 2. ) without needing a lot of money: I lived modestly but comfortably. a modestly priced… …   Usage of the words and phrases in modern English

  • modestly — UK [ˈmɒdɪstlɪ] / US [ˈmɑdəstlɪ] adverb 1) in a way that shows you do not like to talk about yourself, your achievements, or your abilities She smiled modestly. 2) to a small degree She has had a modestly successful career. 3) without needing a… …   English dictionary

  • modestly — modest UK US /ˈmɒdɪst/ adjective ► not large in size or amount, or not expensive: modest amount/budget/profit »We have a fairly modest budget, considering our oil wealth. modest rise/increase/improvement »There has been a modest improvement in… …   Financial and business terms

  • modestly — adv. Modestly is used with these adjectives: ↑furnished, ↑successful Modestly is used with these verbs: ↑dress, ↑improve, ↑live, ↑price, ↑shrug …   Collocations dictionary

  • modestly — modest ► ADJECTIVE 1) unassuming in the estimation of one s abilities or achievements. 2) relatively moderate, limited, or small. 3) decent; decorous. DERIVATIVES modestly adverb. ORIGIN Latin modestus keeping due measure , related to modus… …   English terms dictionary

  • modestly — adverb with modesty; in a modest manner (Freq. 2) the dissertation was entitled, modestly, Remarks about a play by Shakespeare • Ant: ↑immodestly • Derived from adjective: ↑modest …   Useful english dictionary

  • modestly — adverb see modest …   New Collegiate Dictionary

  • modestly — See modest. * * * …   Universalium

  • modestly — adverb In a modest manner …   Wiktionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»