Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

luto

  • 121 amicus

    1.
    ămīcus (old form ămēcus, Paul. ex Fest. p. 15 Müll.), a, um, adj. [amo], friendly, kind, amicable, favorable, inclined to, liking; constr. with dat., Zumpt, Gram. §

    410: animo esse amico erga aliquem,

    Ter. Hec. 3, 3, 29; Cic. Fam. 1, 7, 3:

    tribuni sunt nobis amici,

    id. Q. Fr. 1, 2 fin.:

    homo amicus nobis jam inde a puero,

    Ter. Ad. 3, 3, 86:

    Pompeium tibi valde amicum esse cognovi,

    Cic. Fam. 1, 8, 5; id. Att. 9, 5:

    amicus non magis tyranno quam tyrannidi,

    Nep. Dion, 3, 2; id. Att. 9:

    male numen amicum,

    Verg. A. 2, 735; Ov. F. 3, 834:

    (Fortuna) amica varietati constantiam respuit,

    Cic. N. D. 2, 16:

    amica luto sus,

    fond of, Hor. Ep. 1, 2, 26.— Comp.:

    mihi nemo est amicior Attico,

    Cic. Att. 16, 16:

    amicior Cilicum aerariis quam nostro,

    id. ib. 7, 1, 6; id. Fam. 3, 2, 1.— Sup.:

    Deiotarum, fidelissimum regem atque amicissimum rei publicae nostrae,

    Cic. Att. 15, 2, 2:

    cum summi viri, tum amicissimi,

    id. Am. 2, 8:

    amicissimi viri,

    Suet. Caes. 1:

    successor conjunctissimus et amicissimus,

    Cic. Fam. 3, 3:

    hoc libro ad amicum amicissimus de amicitiā scripsi,

    id. Am. 1, 5; 23, 88 (but the comp. and sup. may sometimes be rendered as belonging to 2. amicus, a greater friend, the greatest friend, as in Cic. Att. 16, 16, and Am. 1, 5; so in Gr. basileus etc.).—
    B.
    Of things, kindly, pleasing (mostly poet.;

    so Cic. rarely): nihil homini amico est opportuno amicius,

    Plaut. Ep. 3, 3, 44:

    secundum te nihil est mihi amicius solitudine,

    Cic. Att. 12, 15:

    portus intramus amicos,

    Verg. A. 5, 57: fessos opibus solatur amicis, id. [p. 106] ib. 5, 416:

    vento amico ferri,

    Ov. Tr. 1, 5, 17:

    per amica silentia lunae,

    Verg. A. 2, 255:

    amici imbres,

    id. G. 4, 115:

    sidus amicum,

    Hor. Epod. 10, 9:

    sol amicum tempus agens,

    bringing the welcome hour, id. C. 3, 6, 43:

    tempus fraudibus amicum,

    Stat. S. 5, 2, 39:

    brevitas postulatur, qui mihimet ipsi amicissima est,

    Cic. Quinct. 34.—
    * C.
    Amicum est mihi (after the Gr. philon esti moi; in pure Lat., mihi cordi est, etc.); with inf., it pleases me, it accords with my feelings:

    nec dis amicum est nec mihi te prius Obire,

    Hor. C. 2, 17, 2.—Hence, adv., in a friendly manner, kindly, amicably.
    a.
    Old form ămīcĭter, Pac. ap. Non. 510, 26; Plaut. Pers. 2, 3, 3.—
    b.
    Class. form ămīcē:

    facis amice,

    Cic. Am. 2, 9:

    haec accipienda amice,

    id. ib. 24, 88; id. Fin. 1, 10; id. Off. 1, 26. —
    * Comp., Front. ad M. Caes. 1, 6.— Sup., Cic. Div. in Caecil. 9; Caes. B. C. 2, 17.
    2.
    ămīcus, i, m. [from amo, as philos from phileô, and from ] ( gen. plur. amicūm, Ter. Heaut. prol. 24).
    A.
    A friend; constr. with gen. or poss. adj.; v. Zumpt, Gram. §

    410: est is (amicus) tamquam alter idem,

    Cic. Am. 21, 80 (cf. id. ib. 25, 92; id. Off. 1, 17):

    amicum qui intuetur, tamquam exemplar intuetur sui,

    id. Am. 7, 23:

    Non tam utilitas parta per amicum, quam amici amor ipse delectat,

    id. ib. 14, 51: Amicus certus in re incertā cernitur, Enn. ap. Cic. ib. 17, 64:

    boni improbis, improbi bonis amici esse non possunt,

    Cic. ib. 20, 74:

    ex omnibus saeculis vix tria aut quattuor nominantur paria amicorum,

    id. ib. 4, 15:

    tu ex amicis certis mi es certissimus,

    Plaut. Trin. 1, 2, 54 and 57:

    vetus verbum hoc est, Communia esse amicorum inter se omnia,

    Ter. Ad. 5, 4, 18:

    Respicis antiquum lassis in rebus amicum,

    Ov. P. 2, 3, 93:

    Alba tuus antiquissimus non solum amicus, verum etiam amator,

    Cic. Verr. 2, 3, 63 fin.:

    hospitis et amici mei M. Pacuvii fabula,

    id. Am. 7, 24:

    suis incommodis graviter angi non amicum sed se ipsum amantis est,

    of one loving not his friend, but himself, id. ib. 3, 10:

    ab amicis honesta petere, amicorum causā honesta facere,

    id. ib. 13, 44:

    paternus amicus ac pernecessarius,

    id. Fl. 6, 14:

    amicus novus,

    id. Am. 19, 67:

    vetus,

    id. ib.; Verg. A. 3, 82; Hor. S. 2, 6, 81; Ov. P. 1, 6, 53:

    amici ac familiares veteres,

    Suet. Tib. 55:

    aequaevus,

    Verg. A. 5, 452:

    ardens,

    id. ib. 9, 198:

    dulcis,

    Hor. S. 1, 3, 69; Ov. P. 1, 8, 31:

    carus,

    Hor. C. 4, 9, 51; Ov. Tr. 3, 6, 7:

    jucundus,

    Hor. S. 1, 3, 93:

    amici jucundissimi et omnium horarum,

    Suet. Tib. 42:

    amicus propior,

    Hor. Ep. 1, 9, 5:

    fidelis,

    id. ib. 2, 2, 1; Vulg. Eccli. 6, 14:

    fidus,

    Hor. Ep. 1, 5, 24:

    verus,

    Cic. Am. 21, 82; Vulg. Eccli. 25, 12:

    mendax,

    Hor. A. P. 425:

    secernere blandum amicum a vero,

    Cic. Am. 25, 95:

    memor,

    Ov. Tr. 5, 9, 33:

    summus,

    Ter. Phorm. 1, 1, 1:

    primus,

    Vulg. 1 Macc. 10, 65:

    amici tristes,

    Hor. C. 1, 7, 24:

    maesti,

    Ov. Tr. 1, 9, 5:

    dives,

    Hor. Ep. 1, 8, 24:

    inops,

    id. S. 1, 2, 5:

    inferioris ordinis amici,

    Cic. Am. 19, 69:

    communes amici,

    Cic. Fam. 5, 2:

    amice, salve!

    Ter. Eun. 3, 5, 12; so Cat. 55, 7; Verg. A. 6, 507; Hor. C. 2, 14, 6; and Vulg. Matt. 20, 13:

    magnanimi veritatis amici,

    Cic. Off. 1, 19:

    amicos parare,

    Ter. And. 1, 1, 39:

    amicos parare optimam vitae, ut ita dicam, supellectilem,

    Cic. Am. 15, 55:

    minus amicorum habens,

    Ter. Eun. 4, 6, 22:

    me unum atque unicum amicum habuit,

    Cat. 73, 6;

    amicos habere,

    Cic. Am. 11, 36; so Vulg. Prov. 22, 11:

    nos sibi amicos junget,

    Ter. Hec. 5, 2, 32; Hor. S. 1, 3, 54:

    amicum servare,

    id. ib.:

    amicum servare per durum tempus,

    Ov. P. 2, 6, 29:

    aliquo uti amico,

    to have one as a friend, Cic. de Or. 1, 14, 62; Hor. S. 1, 4, 96:

    sibi amicum facere,

    Vulg. Luc. 16, 9:

    amicum diligere,

    Verg. A. 9, 430; Vulg. Deut. 13, 6:

    amico inservire,

    Ter. Heaut. 3, 1, 8:

    amico parcere,

    Hor. S. 1, 4, 35:

    et monendi amici saepe sunt et objurgandi,

    Cic. Am. 24, 88:

    amico ignoscere,

    Hor. Ep. 2, 2, 110:

    angorem pro amico capere,

    Cic. Am. 13, 48:

    amici jacentem animum excitare,

    id. ib. 16, 59:

    amicum consolari,

    Ov. Tr. 5, 4, 41:

    amico orbatus,

    Cic. Am. 3, 10:

    amicum offendere,

    Hor. S. 1, 3, 73:

    non paucis munitus amicis,

    Ov. P. 2, 3, 25.—Also for patronus, patron, protector; so Horace of Mæcenas, Epod. 1, 2:

    amicus potens,

    powerful friend, id. C. 2, 18, 12; so,

    magnus,

    Juv. 3, 57; 6, 313: Suet. Aug. 56:

    valentissimi,

    id. ib. 35.—And for socius, companion:

    trepido fugam exprobravit amico,

    Ov. M. 13, 69.—
    B.
    In polit. relations, a friend of the State (who was not always socius, an ally, but the socius was always amicus; cf.

    amicitia): Deiotarus ex animo amicus, unus fidelis populo Romano,

    Cic. Phil. 11, 13:

    socio atque amico regi,

    Liv. 37, 54; 7, 30 et saep.; Suet. Caes. 11.—
    C.
    In and after the Aug. per., a counsellor, courtier, minister of a prince, Nep. Milt. 3, 2 Dähn.:

    fuerunt multi reges ex amicis Alexandri Magni,

    id. Reg. 3, 1; so Suet. Caes. 70, 72; 70, 79; id. Aug. 16; 17; 35; 56; 66; id. Calig. 19; id. Ner. 5; id. Galb. 7 al.; cf. Ernest. ad Suet. Excurs. XV.—Hence, ămī-ca, ae, f.
    A.
    In bon. part., a female friend (very rare; cf. hetaira in Hom., Aristoph., Plato):

    amicae, cognatae,

    Ter. Hec. 4, 2, 16:

    at haec amicae erunt, ubi, etc.,

    id. ib. 5, 2, 24:

    Me (laedit) soror et cum quae dormit amica simul,

    Prop. 2, 6, 12:

    ibit ad adfectam, quae non languebit, amicam Visere,

    Ov. Am. 2, 2, 21; cf. Juv. 3, 12; 6, 353; 6, 455; 6, 481; so Inscr. Grut. 865, 17; 891, 4. —
    B.
    In mal. part., = meretrix, a concubine, mistress, courtesan (esp. freq. in the comic poets; so in Gr. hetaira com. in Att. usage): eum suus pater ab amicā abduxit, Naev. ap. Gell. 6, 8:

    mulierem pejorem quam haec amica est Phaedromi non vidi,

    Plaut. Curc. 5, 1, 3; so id. Trin. 3, 2, 25; 3, 4, 22; id. Cist. 2, 3, 28; id. Ep. 5, 2, 36; 5, 2, 39 al.:

    sive ista uxor sive amica est,

    Ter. And. 1, 3, 11; id. Heaut. 1, 1, 52; 1, 2, 15; 3, 3, 6; 4, 6, 15 et saep.; Cic. Att. 10, 10; Dig. 50, 16, 144.

    Lewis & Short latin dictionary > amicus

  • 122 argilla

    argilla, ae, f., = argillos (argês, white), white clay, potter's earth, argil; cf. Col. 3, 11, 9; Pall. 1, 34, 3: homulus ex argillā et luto fictus, * Cic. Pis. 25: glandes ferventes ex argillā fusili, * Caes. B. G. 5, 53 (ex argillês tetêgmenês, Paraphr.): idoneus arti Cuilibet, argillā quidvis imitabitur udā, * Hor. Ep. 2, 2, 8: Tenuis ubi argilla et dumosis calculus arvis, * Verg. G. 2, 180.

    Lewis & Short latin dictionary > argilla

  • 123 Camillus

    1.
    cămillus (also casmilus; cf. Camena and Varr. L. L. 7, § 34 Müll.), i, m. [with difficulty connected with the Samothracian Kabiren-Hermes, Kadmilos and Kadmos; cf. Varr. L. L. 7, 3, § 34 Müll., and Macr. S. 3, 8; perh. dim. from root of Camena; cf. carmen], a noble youth employed in the sacrifices of the Flamen Dialis, and then, gen., in religious offices, Paul. ex Fest. p. 43 Müll.: hiberno pulvere, verno luto, grandia farra Camille metes, Poët. ib. p. 93. —The same verse is given with the expl., Camillus adulescens est, by Serv. ad Verg. G. 1, 101:

    Romani pueros et puellas nobiles et investes Camillos et Camillas appellant, flaminicarum et flaminum praeministros,

    Macr. S. 3, 8, 7; repeated by Serv. ad Verg. A. 11, 543; cf. also Paul. ex Fest. p. 63 Müll. s. v. cumeram.—
    B.
    = pusillus, small, Quint. 8, 3, 19.—
    II.
    camilla, ae, f., a maiden of unblemished birth and character: caelitum camilla, Pac. ap. Varr. L. L. 7, § 34 Müll. (Trag. Rel. v. 232 Rib.): = administra, since only such maidens were permitted to serve in the sacred rites, v. Varr. l. l.; Macr. S. 3, 8, 7; Serv. ad Verg. A. 11, 543.
    2.
    Cămillus, i, m., a cognomen of several persons in the gens Furia;

    the most distinguished of whom was M. Furius Camillus,

    who conquered Veii, and freed Rome from the Gauls, Liv. 5, 19, 2 sq.; Cic. Rep. 1, 3, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > Camillus

  • 124 camillus

    1.
    cămillus (also casmilus; cf. Camena and Varr. L. L. 7, § 34 Müll.), i, m. [with difficulty connected with the Samothracian Kabiren-Hermes, Kadmilos and Kadmos; cf. Varr. L. L. 7, 3, § 34 Müll., and Macr. S. 3, 8; perh. dim. from root of Camena; cf. carmen], a noble youth employed in the sacrifices of the Flamen Dialis, and then, gen., in religious offices, Paul. ex Fest. p. 43 Müll.: hiberno pulvere, verno luto, grandia farra Camille metes, Poët. ib. p. 93. —The same verse is given with the expl., Camillus adulescens est, by Serv. ad Verg. G. 1, 101:

    Romani pueros et puellas nobiles et investes Camillos et Camillas appellant, flaminicarum et flaminum praeministros,

    Macr. S. 3, 8, 7; repeated by Serv. ad Verg. A. 11, 543; cf. also Paul. ex Fest. p. 63 Müll. s. v. cumeram.—
    B.
    = pusillus, small, Quint. 8, 3, 19.—
    II.
    camilla, ae, f., a maiden of unblemished birth and character: caelitum camilla, Pac. ap. Varr. L. L. 7, § 34 Müll. (Trag. Rel. v. 232 Rib.): = administra, since only such maidens were permitted to serve in the sacred rites, v. Varr. l. l.; Macr. S. 3, 8, 7; Serv. ad Verg. A. 11, 543.
    2.
    Cămillus, i, m., a cognomen of several persons in the gens Furia;

    the most distinguished of whom was M. Furius Camillus,

    who conquered Veii, and freed Rome from the Gauls, Liv. 5, 19, 2 sq.; Cic. Rep. 1, 3, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > camillus

  • 125 cauda

    cauda (also cōda, like codex, plostrum, etc., Varr. ap. Non. p. 86, 19; id. R. R. 2, 7, 5; Petr. 44, 12; Fest. p. 178, 29; Paul. ex Fest. p. 38, 17 Müll.) [etym. dub.; cf. codex], ae, f., the tail of animals, Lucr. 2, 806; 3, 658; Cic. de Or. 3, 59, 222; id. Fin. 3, 5, 18; Plin. 11, 50, 111, § 264; Varr. R. R. 2, 2, 3; 2, 5, 8.—
    2.
    Prov.
    a.
    Caudam jactare popello, to flatter, fawn upon (the figure taken from dogs), Pers. 4, 15.—
    b.
    Caudam trahere, to have a tail stuck on in mockery, to be made a fool of, Hor. S. 2, 3, 53; Vell. 2, 83, 3; cf.:

    vitium bono viro quasi caudam turpissimam apponere,

    Lact. 6, 18, 16. —
    * 3.
    In a pun, the end of the word, or the tail of the animal:

    Verris,

    Cic. Verr. 2, 2, 78, § 191.—
    II.
    Transf.:

    membrum virile,

    Hor. S. 1, 2, 45; 2, 7, 49.—
    III.
    Trop., of the addition to the name Verres, making it Verrucius:

    videtis extremam partem nominis, codam illam Verrinam tamquam in luto demersam in liturā,

    Cic. Verr. 2, 2, 78, § 191.

    Lewis & Short latin dictionary > cauda

  • 126 circumlinio

    circum-lĭno, lĭtum, 3 ( perf. late Lat. circumlinisti, Vulg. Ezech. 23, 40), v. a. (access. form circumlĭnĭo, īre; cf. lino; so,

    circumliniunt,

    Quint. 12, 9, 8 Spald. N. er.:

    circumliniri,

    id. 1, 11, 6:

    circumliniendus,

    Col. 6, 16, 3; 6, 17, 9).
    I.
    Aliquid alicui, to smear, stick, or spread all over, to besmear:

    vulneribus aliquid circumlinitur,

    Plin. 22, 23, 49, § 103:

    Galbanum ramis ellebori circumlitum,

    id. 24, 5, 13, § 22:

    ciroumlita taedis sulfura,

    Ov. M. 3, 373.—Far more freq.,
    II.
    Aliquid aliquā re, to besmear something all over with something, to anoint, bedaub (class.; most freq. in part. perf. pass.):

    oculum pice liquidā,

    Col. 6, 17 fin.:

    labellum luto,

    id. 12, 44, 1. — Absol.:

    oculum,

    Plin. Ep. 6, 2, 2:

    alvos fimo bubulo,

    Plin. 21, 14, 47, § 80; 28, 11, 47, § 167.—In part.: corpora fuco, * Lucr. 2, 744: circumliti mortui cerā, * Cic. Tusc. 1, 45, 108:

    fictile argillā,

    Plin. 33, 9, 46, § 131 al.:

    pictura, in quā nihil circumlitum est,

    is painted around, Quint. 8, 5, 26.—
    B.
    - Trop.: extrinsecus adductis ea rebus circumliniunt, they elevate them, as it were, by strong coloring, embellish, Quint. 12, 9, 8.—And (the figure derived from smearing musical instruments with wax, in order to produce a deep tone): simplicem vocis naturam pleniore quodam sono circumlinire, quod Graeci katapeplasmenon dicunt, Quint. 1, 11, 7; cf. id. 11, 3, 20:

    nisi (mendacium) ornatu aliunde quaesito circumlitum fuerit ac politum,

    Lact. 3, 1, 3.—
    C.
    Poet., in gen., to cover, clothe: circumlita saxa musco, * Hor. Ep. 1, 10, 7: (Midas) auro, Ov M. 11, 136.

    Lewis & Short latin dictionary > circumlinio

  • 127 circumlino

    circum-lĭno, lĭtum, 3 ( perf. late Lat. circumlinisti, Vulg. Ezech. 23, 40), v. a. (access. form circumlĭnĭo, īre; cf. lino; so,

    circumliniunt,

    Quint. 12, 9, 8 Spald. N. er.:

    circumliniri,

    id. 1, 11, 6:

    circumliniendus,

    Col. 6, 16, 3; 6, 17, 9).
    I.
    Aliquid alicui, to smear, stick, or spread all over, to besmear:

    vulneribus aliquid circumlinitur,

    Plin. 22, 23, 49, § 103:

    Galbanum ramis ellebori circumlitum,

    id. 24, 5, 13, § 22:

    ciroumlita taedis sulfura,

    Ov. M. 3, 373.—Far more freq.,
    II.
    Aliquid aliquā re, to besmear something all over with something, to anoint, bedaub (class.; most freq. in part. perf. pass.):

    oculum pice liquidā,

    Col. 6, 17 fin.:

    labellum luto,

    id. 12, 44, 1. — Absol.:

    oculum,

    Plin. Ep. 6, 2, 2:

    alvos fimo bubulo,

    Plin. 21, 14, 47, § 80; 28, 11, 47, § 167.—In part.: corpora fuco, * Lucr. 2, 744: circumliti mortui cerā, * Cic. Tusc. 1, 45, 108:

    fictile argillā,

    Plin. 33, 9, 46, § 131 al.:

    pictura, in quā nihil circumlitum est,

    is painted around, Quint. 8, 5, 26.—
    B.
    - Trop.: extrinsecus adductis ea rebus circumliniunt, they elevate them, as it were, by strong coloring, embellish, Quint. 12, 9, 8.—And (the figure derived from smearing musical instruments with wax, in order to produce a deep tone): simplicem vocis naturam pleniore quodam sono circumlinire, quod Graeci katapeplasmenon dicunt, Quint. 1, 11, 7; cf. id. 11, 3, 20:

    nisi (mendacium) ornatu aliunde quaesito circumlitum fuerit ac politum,

    Lact. 3, 1, 3.—
    C.
    Poet., in gen., to cover, clothe: circumlita saxa musco, * Hor. Ep. 1, 10, 7: (Midas) auro, Ov M. 11, 136.

    Lewis & Short latin dictionary > circumlino

  • 128 contextim

    contextim, adv. [contexo], in a connected manner, connectedly (very rare): luto nidificantes paene contextim, * Plin. 10, 53, 74, § 147; Aug. Ep. 112, 15.

    Lewis & Short latin dictionary > contextim

См. также в других словарях:

  • luto — sustantivo masculino 1. Situación en la que se manifiesta externamente el dolor por la muerte de una persona: Guardaron un minuto de silencio en señal de luto. Decretaron una semana de luto nacional por la muerte del Presidente. medio luto Luto… …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

  • luto — (Del lat. luctus). 1. m. Signo exterior de pena y duelo en ropas, adornos y otros objetos, por la muerte de una persona. El color del luto en los pueblos europeos es ahora el negro. 2. Vestido negro que se usa por la muerte de alguien. 3. Duelo,… …   Diccionario de la lengua española

  • luto — luto, uñas de luto ► uñas, ► uñas de luto …   Diccionario del Argot "El Sohez"

  • luto — s. m. 1. Sentimento, pesar (pela morte de alguém). 2. Dor. 3. Traje de dó. 4. Massa argilosa para tapar hermeticamente fendas de vasilhas.   • Confrontar: loto …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • Luto — María de Médici viuda (1613), por Frans Pourbus el joven. El luto es la expresión medianamente formalizada de responder a la muerte, es decir, la muestra externa de los sentimientos de pena y duelo ante el fallecimiento de un ser querido. En los… …   Wikipedia Español

  • luto — (Del lat. luctus.) ► sustantivo masculino 1 Signo exterior, público o individual, que refleja el dolor por la muerte de una persona: ■ el ayuntamiento decretó tres días de luto . SINÓNIMO duelo 2 INDUMENTARIA Y MODA Vestido negro que se usa por… …   Enciclopedia Universal

  • luto — {{#}}{{LM L24306}}{{〓}} {{SynL24902}} {{[}}luto{{]}} ‹lu·to› {{《}}▍ s.m.{{》}} {{<}}1{{>}} Signo exterior de tristeza o de dolor por la muerte de una persona, especialmente los que se ponen en ropas, adornos u objetos: • Las banderas ondearán a… …   Diccionario de uso del español actual con sinónimos y antónimos

  • luto — s m 1 Duelo causado por la muerte de una persona y manifestado socialmente mediante señales y símbolos, como el silencio, la suspensión o la no asistencia a fiestas, práctica de ciertas ceremonias religiosas, banderas a media asta cuando es… …   Español en México

  • luto — (m) (Intermedio) estado de tristeza después de la muerte de un familiar o un amigo, acompañado de un comportamiento adecuado Ejemplos: En Europa la gente se pone la ropa negra para señalar que está de luto. Las mujeres de luto salieron a la calle …   Español Extremo Basic and Intermediate

  • Luto — Recorded as Luto, Lutto, Lutao, and probably others, this is apparently a surname of Iberian peninsula (Catalonian, Portugese or Spanish), and possibly Jewish origins. Wherever recorded it is quite rare, and it would seem today that the greatest… …   Surnames reference

  • luto riguroso — ► locución Período que sigue a la muerte de una persona y en el que se observa el luto totalmente: ■ viste de luto riguroso por su abuelo …   Enciclopedia Universal

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»