Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

lŭbens

  • 1 lubens

    lŭbens, lŭbenter, v. libet fin.

    Lewis & Short latin dictionary > lubens

  • 2 lubens

    lĭbens (lŭbens), entis part-adj. de libet. [st1]1 [-] qui agit volontiers, de bon gré, de bon coeur, avec plaisir, étant content.    - libens agnavit, Cic. Mil. 38: il a reconnu volontiers, il a eu plaisir à reconnaître.    - libente te, Cic. Fam. 13, 58: avec ton agrément.    - me libente eripies mihi hunc errorem, Cic. Att. 10, 4, 6: je serai bien content que tu me tires de mon erreur.    - libentissimis Graecis, Cic. Fam. 13, 65, 1: avec le consentement le plus empressé des Grecs.    - fecit animo libentissimo, ut... Cic. Verr. pr. 25: avec le plus grand empressement il fit en sorte que.    - [dans les Inscr. formule fréq.]: v. s. l. m. = votum solvit lubens merito: il a acquitté son voeu de bon gré, comme de juste. --- cf. Plaut. Pers. 254. [st1]2 [-] joyeux, content.    - Plaut. Pers. 760; Ter. Ad. 756.    - lubentior Plaut. As. 568.
    * * *
    lĭbens (lŭbens), entis part-adj. de libet. [st1]1 [-] qui agit volontiers, de bon gré, de bon coeur, avec plaisir, étant content.    - libens agnavit, Cic. Mil. 38: il a reconnu volontiers, il a eu plaisir à reconnaître.    - libente te, Cic. Fam. 13, 58: avec ton agrément.    - me libente eripies mihi hunc errorem, Cic. Att. 10, 4, 6: je serai bien content que tu me tires de mon erreur.    - libentissimis Graecis, Cic. Fam. 13, 65, 1: avec le consentement le plus empressé des Grecs.    - fecit animo libentissimo, ut... Cic. Verr. pr. 25: avec le plus grand empressement il fit en sorte que.    - [dans les Inscr. formule fréq.]: v. s. l. m. = votum solvit lubens merito: il a acquitté son voeu de bon gré, comme de juste. --- cf. Plaut. Pers. 254. [st1]2 [-] joyeux, content.    - Plaut. Pers. 760; Ter. Ad. 756.    - lubentior Plaut. As. 568.
    * * *
        Lubens, lubentis, om. gen. Plaut. Qui fait quelque chose voluntiers, et non point à regret.
    \
        Lubenti animo. Plaut. D'un franc vouloir, Tresvoluntiers.
    \
        Coenabo vbi tu iusseris. P. hoc me lubente facies. Plautus. J'en suis content.
    \
        Lubens fecero, pro Lubenter. Plaut. Voluntiers.
    \
        Faciam boni tibi aliquid pro istac re, ac lubens. Terent. Et de bon coeur.

    Dictionarium latinogallicum > lubens

  • 3 lubens

    lubentis (gen.), lubentior -or -us, lubentissimus -a -um ADJ
    willing, cheerful; glad, pleased

    Latin-English dictionary > lubens

  • 4 lubēns, lubenter, lubet, lubīdō

       lubēns, lubenter, lubet, lubīdō    see lib-.

    Latin-English dictionary > lubēns, lubenter, lubet, lubīdō

  • 5 libēns or lubēns

        libēns or lubēns entis, adj. with sup.    [P. of libet], willing, with readiness, with good will, with pleasure, glad: ego illud vero item feci ac lubens, T.: utrum libentes an inviti dabant?: tecum obeam libens, H.: me libente eripies mihi hunc errorem, to my satisfaction: animo gaudenti ac libenti: libentissimis animis eum recipiunt, Cs.: fecit animo libentissimo populus R.— Glad, happy, joyful, cheerful, merry: gnati in nuptiis, T.

    Latin-English dictionary > libēns or lubēns

  • 6 per-lubēns or per-libēns

        per-lubēns or per-libēns entis, adj.,     very glad: me perlubente, to my great delight.

    Latin-English dictionary > per-lubēns or per-libēns

  • 7 libet

    lĭbet or lŭbet, libuit (lub-) and libitum (lub-) est (in Cic. perh. only in the latter form), 2, v. n. and impers. (libeo, es, etc., as a personal verb acc. to Caper ap. Prisc. p. 922 P.) [Sanscr. root lubh, cupere, desiderare; Gr. root liph- in liptô, lips; cf. Goth. liub-s; Germ. lieb, dear; Lat. līber], it pleases, is pleasing, is agreeable: mihi, I am disposed, I like, I please, I will.— Constr. with nom. of a demonstr. or rel. pronoun, with inf. or a subject-clause as subject, or impers. without a subject, and with or without a dat.
    (α).
    Id (quod) libet (mihi):

    quod tibi lubet, idem mihi lubet,

    Plaut. Most. 1, 3, 138:

    facite, quod vobis lubet,

    Ter. Ad. 5, 9, 34:

    cui facile persuasi, mihi id, quod rogaret, ne licere quidem, non modo non libere,

    Cic. Att. 14, 19, 4; cf.:

    sin et poterit Naevius id quod libet et ei libebit quod non licet, quid agendum est?

    id. Quint. 30, 94:

    quodcumque homini accidit libere, posse retur,

    Plaut. Am. 1, 1, 17:

    ubi peregre, tibi quod libitum fuit, feceris,

    Ter. Phorm. 5, 7, 77.—Once in plur.:

    cetera item, quae cuique libuissent, dilargitus est,

    Suet. Caes. 20.—Without a dat.:

    rogita quod lubet,

    Plaut. Ep. 5, 2, 31:

    faciat quod lubet,

    Ter. Heaut. 3, 1, 55:

    nihil vident, nisi quod lubet,

    id. ib. 4, 1, 30:

    si quid lubet,

    id. Phorm. 5, 7, 88:

    quae (senectus) efficeret, ut id non liberet quod non oporteret,

    Cic. de Sen. 12, 42:

    illa priorum scribendi, quodcumque animo flagrante liberet, simplicitas,

    Juv. 1, 152.—
    (β).
    With inf. or a subject-clause, with or without a dat.:

    concedere aliquantisper hinc mihi intro lubet,

    Plaut. Ps. 1, 5, 158:

    mihi lubet nunc venire Pseudolum,

    id. ib. 4, 5, 3; Ter. And. 5, 5, 2: Qui lubitumst illi condormiscere? Lu. Oculis, opinor, Plaut. Mil. 3, 2, 13:

    non libet mihi deplorare vitam,

    Cic. de Sen. 23, 84:

    quarum (orationum) alteram non libebat mihi scribere,

    id. Att. 2, 7, 1:

    de quo genere libitum est mihi paulo plura dicere,

    id. de Or. 2, 85, 348; id. Leg. 2, 27, 69; Ter. And. 1, 5, 28.—Without a dat.: cum illuc ventum est, ire illinc lubet, Enn. ap. Gell. 19, 10, 12 (Trag. v. 258 Vahl.); Ter. And. 4, 5, 21:

    de C. Gracchi tribunatu quid exspectem non libet augurari,

    Cic. Lael. 12, 41:

    qui in foro, quicum colloqui libeat, non habeant,

    id. Rep. 1, 17, 28:

    incoharo haec studia, vel non vacabit, vel non libebit,

    Quint. 1, 12, 12; 10, 1, 13; Ter. Ad. 5, 1, 4:

    ultra Sauromatas fugere hinc libet,

    Juv. 2, 1: libet expectare quis impendat, etc., I should like to see who, etc., id. 12, 95.—
    (γ).
    Absol., with or without a dat.:

    ego ibo pro te, si tibi non libet,

    Plaut. Most. 5, 2, 10:

    ubiquomque libitum erit animo meo,

    id. As. 1, 1, 97:

    adi, si libet,

    id. Pers. 5, 2, 13; Cic. Tusc. 5, 15, 45; Ter. And. 1, 3, 8:

    age, age, ut libet,

    id. ib. 2, 1, 10:

    ut libet, as an expression of assent,

    id. Heaut. 4, 4, 16; 4, 5, 32; 5, 1, 61; id. Ad. 2, 2, 38: Ch. Quid in urbe reptas villice? Ol. Lubet, Plaut. Cas. 1, 11; id. Bacch. 5, 2, 79: Pe. Qua fiducia ausus... dicere? Ep. Libuit, Plaut. Ep. 5, 2, 33; cf. id. Ps. 1, 3, 114.—Hence,
    1.
    lĭbens ( lŭbens; LIBES, Inscr. R. N. 2598 Mommsen), entis, P. a., that does a thing willingly or with readiness, willing, with good will, with pleasure (class.).
    A.
    Lit.
    1.
    In gen.:

    studen hercle audire, nam ted ausculto lubens,

    Plaut. Ps. 1, 5, 108: Ph. Complectere. An Facio lubens, id. As. 3, 3, 25:

    ego illud vero illud feci, ac lubens,

    Ter. Eun. 3, 5, 43; id. Heaut. 4, 5, 15; id. And. 2, 1, 37: cum totius Italiae concursus facti illius gloriam [p. 1060] libens agnovisset, Cic. Mil. 14, 38.—Freq. (esp. in Cic.; Cæs. and Quint. do not use libens as an adj. at all) in the abl. absol.: me, te, etc., and animo libente or libenti, with pleasure, gladly, very willingly:

    edepol me lubente facies,

    Plaut. Am. 2, 2, 218:

    me libente eripies mihi hunc errorem,

    Cic. Att. 10, 4, 6; id. de Or. 2, 73, 295:

    libente me vero,

    id. Rep. 1, 9 fin. Mos. N. cr.:

    quae (res nostrae) tam libenti senatu laudarentur,

    id. Att. 1, 14, 3:

    cum Musis nos delectabimus animo aequo, immo vero etiam gaudenti ac libenti,

    id. ib. 2, 4, 2.— Sup.:

    cunctae praefecturae libentissimis animis eum recipiunt,

    Caes. B. C. 1, 15, 1:

    illam porticum redemptores statim sunt demoliti libentissimis omnibus,

    Cic. Att. 4, 2, 5:

    libentissimis Graecis,

    id. Fam. 13, 65, 1:

    lubentissimo corde atque animo,

    Plaut. Ps. 5, 2, 22:

    fecit animo libentissimo populus Romanus,

    Cic. Verr. 1, 9, 25.—
    2.
    In partic.:

    libens or libens merito (abbreviated L. M.), a formula used in paying a vow: Jovi lubens meritoque vitulor,

    Plaut. Pers. 2, 3, 1:

    EX VOTO L. M.,

    Inscr. Orell. 1412: V. S. L. M., i. e. votum solvit libens merito, or V. L. S., i. e. votum libens solvit, very freq. in inscriptions. —
    B.
    Transf., glad, happy, joyful, cheerful, merry (ante-class.):

    uti ego illos lubentiores faciam, quam Lubentia'st,

    Plaut. As. 2, 2, 2:

    ego omnes hilaros, lubentes, laetificantes faciam ut fiant,

    id. Pers. 5, 1, 8:

    hilarum ac lubentem fac te in gnati nuptiis,

    Ter. Ad. 4, 7, 38.—Hence, adv.: lĭbenter or lŭbenter, willingly, cheerfully, gladly, with pleasure, Enn. ap. Gell. 12, 4, 4 (Ann. v. 239 Vahl.); id. ap. Non. 15, 12 (Trag. v. 379 ib.):

    cenare lubenter,

    Cato, R. R. 156:

    ecastor frigida non lavi magis lubenter,

    Plaut. Most. 1, 2, 1:

    ut homines te libenter studioseque audiant,

    Cic. Div. in Caecil. 12, 39; id. Rep. 1, 18, 30:

    libenter verbo utor Catonis,

    id. ib. 2, 1, 3; id. Lael. 24, 89; id. Rep. 2, 38, 64:

    ego tuas litteras legi libenter,

    id. Fam. 3, 5, 1; id. Att. 2, 1, 1:

    libenter homines id, quod volunt, credunt,

    Caes. B. G. 3, 18.— Comp.:

    ille adjurans, nusquam se umquam libentius (cenavisse),

    with a better appetite, Cic. Fam. 9, 19, 1; id. Lael. 19, 68:

    nihil libentius audiunt,

    Quint. 7, 1, 63; 8, 2, 11:

    nil umquam hac carne libentius edit,

    Juv. 15, 88.— Sup.: cui ego quibuscumque rebus potero libentissime commodabo, Cic. Fragm. ap. Non. 275, 18: cum lubentissime edis, Favorin. ap. Gell. 15, 8, 2:

    libentissime dare,

    Cic. Verr. 2, 4, 27, § 63; id. Leg. 2, 1, 1; Sen. Ep. 30, 9.— Hence also,
    2.
    lĭbĭtus, a, um, P. a.; only plur. as subst.: lĭbĭta, ōrum, n., lit., the things that please, one's pleasure, will, liking, humor (Tacitean):

    sua libita exercebant,

    Tac. A. 6, 1:

    ad libita Caesarum,

    id. ib. 12, 6:

    ad libita Pallantis,

    id. ib. 14, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > libet

  • 8 libens

    lĭbens (lŭbens), entis part-adj. de libet. [st1]1 [-] qui agit volontiers, de bon gré, de bon coeur, avec plaisir, étant content.    - libens agnavit, Cic. Mil. 38: il a reconnu volontiers, il a eu plaisir à reconnaître.    - libente te, Cic. Fam. 13, 58: avec ton agrément.    - me libente eripies mihi hunc errorem, Cic. Att. 10, 4, 6: je serai bien content que tu me tires de mon erreur.    - libentissimis Graecis, Cic. Fam. 13, 65, 1: avec le consentement le plus empressé des Grecs.    - fecit animo libentissimo, ut... Cic. Verr. pr. 25: avec le plus grand empressement il fit en sorte que.    - [dans les Inscr. formule fréq.]: v. s. l. m. = votum solvit lubens merito: il a acquitté son voeu de bon gré, comme de juste. --- cf. Plaut. Pers. 254. [st1]2 [-] joyeux, content.    - Plaut. Pers. 760; Ter. Ad. 756.    - lubentior Plaut. As. 568.
    * * *
    lĭbens (lŭbens), entis part-adj. de libet. [st1]1 [-] qui agit volontiers, de bon gré, de bon coeur, avec plaisir, étant content.    - libens agnavit, Cic. Mil. 38: il a reconnu volontiers, il a eu plaisir à reconnaître.    - libente te, Cic. Fam. 13, 58: avec ton agrément.    - me libente eripies mihi hunc errorem, Cic. Att. 10, 4, 6: je serai bien content que tu me tires de mon erreur.    - libentissimis Graecis, Cic. Fam. 13, 65, 1: avec le consentement le plus empressé des Grecs.    - fecit animo libentissimo, ut... Cic. Verr. pr. 25: avec le plus grand empressement il fit en sorte que.    - [dans les Inscr. formule fréq.]: v. s. l. m. = votum solvit lubens merito: il a acquitté son voeu de bon gré, comme de juste. --- cf. Plaut. Pers. 254. [st1]2 [-] joyeux, content.    - Plaut. Pers. 760; Ter. Ad. 756.    - lubentior Plaut. As. 568.
    * * *
        Libens, libentis. Cic. Qui voluntiers et de son bon gré fait quelque chose.
    \
        Si falsa sunt, me libente eripies mihi hunc errorem. Cic. Je seray bien aise que tu, etc. Tu me feras plaisir, et te scauroy bon gré de, etc.
    \
        Libentia animo, et libentibus animis aliquid facere. Cic. Liu. De tresbon coeur.
    \
        Libentissimis omnibus. Cic. Du bon gré de touts, Sans que aucun contredist.
    \
        Libens, pro libenter. Terent. Fugin'hinc? B. ego vero ac libens. Tresvoluntiers.

    Dictionarium latinogallicum > libens

  • 9 libens

    libēns u. lubēns, entis, Abl. ente u. entī, PAdi. (libet, lubet), I) eig., willig, gern, gutwillig, aus freiem Antrieb, willig u. gern darauf eingehend (Ggstz. invitus), libenti animo, gern, mit willigem Herzen, Plaut. u. Cic.: libentissimo animo, Plaut.: libentissimis Graecis, mit Vergnügen, mit willigem Herzen der Griechen, Cic.: me libente eripies mihi errorem, Cic.: lubens faxim, Ter.: simulatione magis quam libens, Tac. – II) übtr., vergnügt, lustig, aufgeräumt, hilari lubentes laetificantes, Plaut.: hilarum ac lubentem fac te gnati in nuptiis, sei lustig und guter Dinge, Ter.: faciam illos lubentiores, Plaut.

    lateinisch-deutsches > libens

  • 10 soleo

    sŏlĕo, ēre, sŏlĭtus sum (qqf. sŏlŭi, Cato) - intr. - [st2]1 [-] avoir l'habitude, être habitué. [st2]2 [-] avoir commerce, coucher (avec qqn, cum aliquo).    - arch. solinunt = solent Fest. 162, 24 --- parf. solui Cato et Enn. d. Varr. L. 9, 107, cf. NON. 509, 2; Prisc. 872.    - qqf. solitus eram = solebam, Sall. Juv.    - ut solet (fieri): comme d'habitude.    - ego abscessi solens, Plaut.: je me suis retiré, comme on le fait en pareil cas.    - quod solitum quicquam liberae civitati fieret, Liv. 3: (on devait remercier...) d'avoir rendu à la cité un peu de sa liberté d'autrefois.    - servi a dominis manumitti solent, Just.: les maîtres peuvent affranchir leurs esclaves.    - avec inf. qui mentiri solet, Cic.: celui qui a l'habitude de mentir.    - solitus est versus fundere ex tempore, Cic. de Or. 3, 194: il eut l'habitude d'improviser des vers.    - id quod accidere solitum est, Cic. de Or. 2, 56: ce qui arriva d'ordinaire.    - ad hæc illa dici solent, Cic. Rep 3, 26: à cela on répond d'ordinaire ceci.    - coli soliti sunt, Cic. CM 7: ils ont eu l'habitude d'être honorés.    - cave tu idem faxis, alii quod servi solent, Plaut. As. 2, 1, 8: garde-toi de faire ce que les autres esclaves ont l'habitude de faire.    - cum audissem Antiochum, ut solebam, Cic. Fin. 5, 1: ayant entendu Antiochus, comme j'en avais l'habitude. --- cf. Cic. Cæl. 19; Verr. 5, 107; etc.    - ut solebat, Cic. Fam. 9, 7, 16 = ut fieri solebat: comme cela se faisait à l'ordinaire. --- cf. Liv. 30, 10, 4.    - quod in tali re solet, Sall. J. 15, 5: ce qui arrive d'ordinaire en pareille circonstance.    - lubens fecero et solens, Plaut. Cas. 869: je le ferai volontiers et en habituée. --- cf. *Ep. 237; Amp. 198.    - viris cum suis praedicant nos solere, Plaut. Cist. 36: elles disent partout que nous couchons avec leur mari.    - voir solitus.
    * * *
    sŏlĕo, ēre, sŏlĭtus sum (qqf. sŏlŭi, Cato) - intr. - [st2]1 [-] avoir l'habitude, être habitué. [st2]2 [-] avoir commerce, coucher (avec qqn, cum aliquo).    - arch. solinunt = solent Fest. 162, 24 --- parf. solui Cato et Enn. d. Varr. L. 9, 107, cf. NON. 509, 2; Prisc. 872.    - qqf. solitus eram = solebam, Sall. Juv.    - ut solet (fieri): comme d'habitude.    - ego abscessi solens, Plaut.: je me suis retiré, comme on le fait en pareil cas.    - quod solitum quicquam liberae civitati fieret, Liv. 3: (on devait remercier...) d'avoir rendu à la cité un peu de sa liberté d'autrefois.    - servi a dominis manumitti solent, Just.: les maîtres peuvent affranchir leurs esclaves.    - avec inf. qui mentiri solet, Cic.: celui qui a l'habitude de mentir.    - solitus est versus fundere ex tempore, Cic. de Or. 3, 194: il eut l'habitude d'improviser des vers.    - id quod accidere solitum est, Cic. de Or. 2, 56: ce qui arriva d'ordinaire.    - ad hæc illa dici solent, Cic. Rep 3, 26: à cela on répond d'ordinaire ceci.    - coli soliti sunt, Cic. CM 7: ils ont eu l'habitude d'être honorés.    - cave tu idem faxis, alii quod servi solent, Plaut. As. 2, 1, 8: garde-toi de faire ce que les autres esclaves ont l'habitude de faire.    - cum audissem Antiochum, ut solebam, Cic. Fin. 5, 1: ayant entendu Antiochus, comme j'en avais l'habitude. --- cf. Cic. Cæl. 19; Verr. 5, 107; etc.    - ut solebat, Cic. Fam. 9, 7, 16 = ut fieri solebat: comme cela se faisait à l'ordinaire. --- cf. Liv. 30, 10, 4.    - quod in tali re solet, Sall. J. 15, 5: ce qui arrive d'ordinaire en pareille circonstance.    - lubens fecero et solens, Plaut. Cas. 869: je le ferai volontiers et en habituée. --- cf. *Ep. 237; Amp. 198.    - viris cum suis praedicant nos solere, Plaut. Cist. 36: elles disent partout que nous couchons avec leur mari.    - voir solitus.
    * * *
        Soleo, soles, solitus sum, solere. Terent. Avoir de coustume, Souloir.
    \
        Solitus est versus fundere ex tempore. Cicero. Il ha de coustume de, etc.
    \
        Solet, Impersonale. Cicero, Quum quaedam, vt solet, controuersia esset orta. Comme il est de coustume.

    Dictionarium latinogallicum > soleo

  • 11 libens

    libēns u. lubēns, entis, Abl. ente u. entī, PAdi. (libet, lubet), I) eig., willig, gern, gutwillig, aus freiem Antrieb, willig u. gern darauf eingehend (Ggstz. invitus), libenti animo, gern, mit willigem Herzen, Plaut. u. Cic.: libentissimo animo, Plaut.: libentissimis Graecis, mit Vergnügen, mit willigem Herzen der Griechen, Cic.: me libente eripies mihi errorem, Cic.: lubens faxim, Ter.: simulatione magis quam libens, Tac. – II) übtr., vergnügt, lustig, aufgeräumt, hilari lubentes laetificantes, Plaut.: hilarum ac lubentem fac te gnati in nuptiis, sei lustig und guter Dinge, Ter.: faciam illos lubentiores, Plaut.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > libens

  • 12 ac

    (перед согласными, кроме h) и atque conj.
    1) и, а также, и потом
    hebeti ingenio atque nullo C — тупоумный, а то и совсем лишённый ума
    huic inimicissimus fuisse atque esse dicebat C — он заявил, что (Оппианик) был, да и остался злейшим врагом того (Габита)
    faciam hoc ac lubens Ter — я сделаю это и, притом, охотно
    atque etiam (atque adeo) Pl, C etc. — и даже, но также
    contra atque ante fuerat C — в противоположность тому, как было раньше
    haud minus ac jussi faciunt V — они делают всё, что им приказано
    simul ac (atque) — лишь только, коль скоро
    3) однако, и всё же

    Латинско-русский словарь > ac

  • 13 soleo

    (арх. soluī), solitus sum, ēre
    lubens fecero et solens Pl — сделаю (это) охотно, да и не впервые мне это
    б) обыкновенно случаться, часто бывать ( quod in plerisque negotiis solet Sl)
    в) обыкновенно поступать, часто делать

    Латинско-русский словарь > soleo

  • 14 atque

    at-que u. ac (letzteres in der klass. Sprache nur vor Konsonanten, s. Reisigs Vorll. § 234 u. [für Liv.] Drak. zu Liv. 3, 16, 4), Coni. ( aus ad-que, dah. in Hand- u. Inschr. zuw. auch adque geschr.; vgl. Osann zu Cic. de rep. 1, 7, 12. p. 31. Wagner Orthogr. Verg. p. 427. Ribbeck Prolegg. ad Verg. p. 397), eine kopulative Partikel, deutsch: und dazu, und auch, und, bildet eine innige Verbindung u. Gleichstellung zwischen einzelnen Wörtern od. ganzen Sätzen (während et die Gegenstände bloß äußerlich aneinander knüpft). I) Verbindung einzelner Wörter, u. zwar: 1) im allg.: vitam parce ac duriter agebat, Ter.: spargere ac disseminare, Cic.: genus hominum liberum atque solutum, Sall. – Dah. a) zuw. = et... et, ut... ita, aeque ac: hodie sero ac nequiquam voles, Ter.: copiam sententiarum atque verborum perspexistis, Cic.: nobiles atque ignobiles, Sall. – b) in der Verbindung zweier Substst. zur Hendiadys, isto animo atque virtute, mit dieser tugendhaften Gesinnung, Cic.: fama atque invidia, gehässige öffentliche Meinung, Sall.: clamore atque assensu, mit beifälligem Zuruf, Liv. – c) dem Begriffe des vorhergehenden Wortes einen gewichtvolleren anschließend, und vielmehr, und namentlich, und sogar, und überhaupt (s. Fabri Sall. Cat. 2, 3), ecquid habet is homo aceti in pectore? CH. Atque acidissimi, Plaut.: Fugin hinc? B. Ego vero, ac lubens, Ter.: rem difficilem (di immortales) atque omnium difficillimam, Cic.: alii intra moenia atque in sinu urbis sunt hostes, Sall. – u. so mit dem Pron. dem. hic, is, idem, zB. negotium magnum est navigare atque id mense Quintili, und dazu noch usw., Cic.: duabus missis subsidio cohortibus a Caesare, atque his primis legionum duarum, Caes.: fratre meo atque eodem propinquo suo interfecto, Sall. – ebenso atque adeo, und sogar, und noch mehr, und in der Tat, Komik., Cic. u.a. – u. atque etiam, und sogar auch, oder sogar auch, id populare atque etiam plausibile factum est, Cic. – 2) bei Vergleichungen = wie, als, a) nach Wörtern, die eine Gleichheit od. Verschiedenheit anzeigen, folglich nach aeque, aequus, idem, item, iuxta, par, proxime, similis, similiter, talis, totidem u. aliter, aliorsum, alius, contra, contrarius, dissimilis, secus, w. s. – Zuw. ist das Vergleichungswort (aeque, tantopere u. dgl.) aus dem Zusammenhang zu ergänzen, quem esse amicum ratus sum, atque ipsus sum mihi, Plaut.: digne ac mereor commendatus, Cass. b. Cic.: u. so (ohne vorhergehendes Vergleichungswort) ac si od. atque si, als wenn, gleich als wenn, Paul. dig. 2, 14, 4. § 3. u. ö. – b) nach Komparativen für quam: amicior mihi nullus vivit atque is est, Plaut.: illi non minus ac tibi pectore uritur intimo, Catull. 61, 176: artius atque hederā procera astringitur ilex, Hor. – c) zur Bezeichnung zweier Zeitmomente, am häufigsten mit simul verb., simul atque od. ac, sobald als, Cic.: selten mit principio, zB. principio atque animus ephebis aetate exiit, Plaut.: u. mit statim, ICt. – 3) zur Anknüpfung einer Negation, die das Vorhergehende erläutert od. berichtigt, und nicht, und nicht vielmehr, decipiam ac non veniam, Ter.: si hoc dissuadere est, ac non disturbare atque pervertere, Cic.: quam ob rem enim scriba deducat ac non potius mulio, qui advexit, Cic. – Bei Plin. nat. hist. gew. in diesem Sinne atque ( nicht ac) non.

    II) Verbindung ganzer Sätze, und, und so, und ebenso, 1) im allg.: P. Antiquam adeo tuam venustatem obtines. B. Ac tu (und ebenso du) ecastor morem antiquum atque ingenium obtines, Plaut.: Africanus indigens mei? Minime hercle. Ac ne ego quidem illius, und so auch ich nicht seiner, Cic.: dah. zuw. mit sic, Quint. 12, 10, 67. – 2) beim Anknüpfen neuer, gleich wichtiger Argumente für irgend eine Behauptung, Cic. de legg. 1, 43. – 3) in der Erzählung, Liv. 5, 21, 17; 39, 49, 9. Tac. hist. 3, 30. – 4) beim Anknüpfen von Vergleichungen, atque ut, ebenso wie, so gut als, Plaut. (s. Brix Plaut. mil. 400 u. 1130). – atque ut... si, und sowie... so usw., Cic.: so auch ac velut... si, Verg u.a. – 5) zur Verbindung zweier sich unmittelbar berührender Zeitmomente, weshalb schon die alten Grammatiker den Begriff des Schnell-aufeinander-folgens annahmen und es, obwohl mit Unrecht, geradezu für statim, ilico (alsbald, sogleich), ohne alle kopulative Nebenbezeichnung, erklärten; es entspricht häufig dem deutschen und so, und da, atque atque accedit muros Romana iuventus, und so, und so rückt an die Mauern usw., Enn. fr.: quo imus unā; ad prandium? Atque illi tacent, und da schweigen sie, Plaut.: si brachia forte remisit, atque illum in praeceps prono rapit alveus amni, und so reißt ihn fort, Verg.: hic Quinctium... incautum hastā transfigit: atque ille praeceps cum armis procidit ante proram, Liv.: summa omnium exspectatio quidnam sententiae ferrent leves ac nummarii iudices: atque illi omnes sine ulla dubitatione condemnant, Cic. – 6) (wie oben no. I, c) zur Anknüpfung eines gewichtvolleren Gedankens, und zwar, und sogar, und besonders, quid me oportet Tullium pro Tullio facere? Ac mihi magis illud laborandum videtur, ut etc., Cic.: atque hic tantus vir tantisque bellis districtus nonnihil temporis tribuit litteris, Nep. – dah. auch bei Antworten, um das Gefragte od. Behauptete zu bestätigen, sed videone ego Pamphilippum cum fratre Epignomo? Atque is est, nun ja, er ist es, Plaut.: egon formidolosus? nemo est hominum, qui vivat, minus. TH. Atque ita opust, Ter. – u. so verb. atque (ac)... quidem: Tun vidisti? SC. Atque his quidem oculis, Plaut.: quo si civitas careat... id estne numerandum in bonis? Q. Ac maximis quidem, Cic. – 7) zur Anknüpfung eines Adversativsatzes, und doch, und gleichwohl (vgl. Brix Plaut. mil. 448. Ruhnken u. Spengel Ter. Andr. 1, 3, 20), mihi hercle non fit verisimile; atque ipsis commentum placet, Ter.: propera; atque audin, Ter. (dagegen bei Cicero in allen mir bekannten Stellen gegen Beier Cic. off. 3, 48 jetzt atqui; s. Fleckeisen Krit. Misz. S. 23 ff.); bei Cic. dafür atque... tamen, ac tamen, zB. Cic. de off. 3, 118; de or. 3, 35; Pis. 3 u.a.; vgl. Wunder Varr. Lectt. p. LVIII sq. – 8) zur Anführung eines Einwurfs, den sich jmd. selbst macht, atque aliquis dicat, nihil promoveris, es kann nun einer sagen usw., Ter.: atque ego illi praeceptori... credidi non ea sola docenda esse etc., Quint. – Dah. sehr häufig in negativen Formeln, durch die ein Einwurf vorweggenommen wird, ac ne sine causa videretur edixisse, Cic.: ac ne forte hoc magnum ac mirabile esse videatur, Cic.: ac ne saepius dicendum sit, Cels.: ac ne forte roges, quo me duce, quo lare tuter, Hor. Seltener in einem Affirmativsatze, atque ut omnes intellegant, me etc...., dico, Cic. de imp. Pomp. 20. – 9) sehr häufig dient es bloß zum allgemeinen Fortführen des Gedankens bei Behauptungen und in der Erzählung, deutsch und zwar, od. bl. nun, und so, also (vgl. Fabri Sall. Cat. 51, 35), atque ii, quos nominavi, Cic.: atque id primum in poëtis cerni licet, Cic.: ac si, sublato illo, depelli a vobis omne periculum iudicarem etc., wenn ich nun behauptete usw., Cic. – So a) in der Parenthese, vulgo credere, Poenino (atque inde nomen ei iugo Alpium inditum) transgressum, Liv. (Quint. 4, 3, 15 Halm mit Spalding et quae). – b) am Schluß der Rede, atque in primis duabus dicendi partibus qualis esset, summatim breviterque descripsimus, und so haben wir denn kürzlich dargelegt usw., Cic.: ac de primo quidem officii fonte diximus, Cic.

    III) Besondere Verbindungen u. Redensarten: 1) alius atque alius, bald dieser, bald jener; verschiedene, dilatis alia atque alia de causa comitiis, Liv. – 2) atque eccum od. eccam, beim Erblicken eines Erwarteten od. Gewünschten, nun sieh, da ist er ( sie), Ter. Andr. 580; eun. 455; Hec. 523. – 3) atque utinam, bei Anschließung eines Wunsches, Acc. tr. 190. Cic. Brut. 68; or. 22. Verg. eccl. 10, 35. Tibull. 3, 5, 27. Prop. 2, 9, 47. Ov. met. 14, 669. Liv. 21, 41, 13; 22, 60, 8. Quint. 10, 2, 15 u.a. (s. Haase Misc. 3. p. 33 sq.). – 4) atque omnia od. omnes, bei Verallgemeinerung einer Behauptung, und so überhaupt, atque haec omnia verbo continentur, Cic.: commoda civium non divellere, atque omnes aequitate eādem continere, und so vielmehr alle usw., Cic. – 5) mit andern Konjunktionen, a) nach et, zB. non minis et vi ac metu, Cic. – b) nach que, wie im Griech. τέ... καί, submoverique atque in castra redigi, Liv.; u. so Verg. Aen. 1, 7; 8, 486: ac... que, ibid. 1, 18. – c) nach nec (neque), zB. nec clavis, nec canis atque calix, Mart.; u. so öfter bei Tac. u. Suet. – 6) bei Dichtern in Aufzählungen öfter wiederholt, huius membra atque ossa atque artua, Plaut.: ab studio atque ab labore atque arte musicā, Ter.: haec atque illa dies, atque alia, atque alia, Catull.: atque deos atque astra, Verg.: atque Ephyre atque Opis et Asia, Verg.: aber atque... atque in der Steigerung, Verg. ecl. 5, 23. Tibull. 2, 5, 73. – / Über atque verkürzt in ac s. Georges, Lexik. d. lat. Wortf. S. 77 u. 78.

    lateinisch-deutsches > atque

  • 15 ausculto

    ausculto, āvī, ātum, āre (auris), I) bei etw. mit Aufmerksamkeit zuhören, etw. aufmerksam anhören (griech. ἀκροασθαι, s. Brix Plaut. trin. 662), ausculto atque animum adverto sedulo, Plaut.: ausculta, ut scias, Plaut.: iam scies; ausculta, Ter. – m. Dat., vin tu huic seni auscultare? Ter. adelph. 906. – m. Acc., ego hunc ausculto lubens, Plaut. aul. 496: populum, Catull. 67, 39. – II) insbes.: A) einer Sache sein Ohr leihen = etw. anhören u. ihm Glauben beimessen, crimina, Plaut. Pseud. 427. – B) auf etw. horchen, lauschen, etw. erhorchen, erlauschen, quid habeat sermonis, auscultabo, Plaut.: omnia ab ostio, Plaut. – im guten Sinne, v. Diener, an der Tür aufpassen, aufwarten (griech. υπακούειν), ad fores auscultato, ne quis adventor gravior abeat quam adveniat, Plaut.: iam dudum ausculto, Hor. – C) auf jmd. hören, jmdm. Gehör geben, Folge leisten, gehorchen (s. Brix Plaut. trin. 662), auscultare disce, Pompon. com. fr.: magis audiendum quam auscultandum censeo, Pacuv. fr.: auditis, non auscultatis, Cato fr. – m. Dat., auscultato filio, Plaut.: mihi ausculta, nate, Enn. fr.: mihi ausculta; vide ne tibi desis, Cic. Rosc. Am. 104. – Im Passiv unpers., auscultabitur, es soll gehorcht werden, es soll geschehen, Plaut. merc. 465. – / vulg. Nbf. opsculto, wov. opscultat, Corp. inscr. Lat. 4, 2360. Vgl. Bücheler Rhein. Mus. 27, 141.

    lateinisch-deutsches > ausculto

  • 16 biennium

    biennium, ī, n. (bis u. annus), ein Zeitraum (eine Zeit, Frist) von zwei Jahren, zwei Jahre als Zeitraum, biennii infecunditas, Sall. hist. fr. 3, 1 (90): unius anni aut biennii ratio, Cic. Verr. 3, 43: debita biennii pecunia, Caes. b. c. 3, 31, 2: biennii imperium, Aur. Vict Caes. 33, 12: biennii usus, Iustin. 17, 2, 14: vacatio biennii, Ulp. fr. 14, 1. – biennium iam factumst (es sind schon zwei Jahre her), postquam abii domo, Plaut. merc. 8: u. so iam bienniumst, quom med amare coepit, Plaut. merc. 533: iam bienniumst, quom habet rem tecum, ibid. 534: si iam biennium aut triennium est, cum virtuti nuntium remisisti, Cic. ep. 15, 16, 3. – nondum biennium compleveramus in officio laboriosissimo et maximo, cum etc., Plin. pan. 91, 1. – nondum est biennium, ex quo (seitdem) etc., Augustin. de civ. dei 22, 8. p. 505, 38 D. – biennio iam confecto fere, Cic. Quinct. 40: biennio completo, Eutr. 9, 7: biennio expleto, Vulg. act. apost. 24, 27: interiecto biennio, Vell. 1, 14, 6. – oft Akk. biennium = »zwei Jahre (lang)«, in hoc iudicio iam biennium versari, Cic. Quinct. 42: biennium provinciam obtinere, Cic. Verr. 3, 216: ad eas res conficiendas biennium sibi satis esse ducere, Caes. b. G. 1, 3, 2: biennium summis potitum esse, Auct. Vict. Caes. 36, 1; u. so Cic Quinct. 67; Caecin. 54: biennium fere, Cic. Verr. 4, 67: ferme abhinc biennium, Plaut. Bacch. 388: iam biennium, Plin. ep. 5, 1, 10: non plus quam annum neve plus quam biennium, Cic. Phil. 1, 19: paulo plus quam biennium, Quint. ep. ad Tryph. § 1: ante biennium, Vell. 1, 12, 4; 2, 48, 2 u.a.: in biennium, Plin. ep. 3, 9, 18: intra biennium, Vell. 2, 23, 2; 2, 45, 3. Plin. 25, 20. Quinct. 1, 12, 9: intra tempus biennii, Col. 3, 9. 6: per biennium, Cic. Verr. 3, 101; Cael. 78. Liv. 3, 56, 4. Curt. 7, 11 (41), 1. Plin. ep. 10, 56 (64), 4. Iustin. 5, 1, 1: per biennium continuum, Vell. 2, 16, 4: post biennium, Cic. Quinct. 41. Vell. 1, 14. § 4 u. 8; 2, 31, 2. Plin. 17, 97. Vulg. 2. Mach. 10, 3: post tempus biennii, Vulg. 2. regg. 13, 23: ultra biennium, Tac. ann. 1, 1. – Abl. biennio beim Kompar., biennio minor Xenophilus, Val. Max. 8, 13. ext. 3: biennio maior natu Domitius, Tac. ann. 12, 25. – oft Abl. biennio = »im Verlauf (während) zweier Jahre, innerhalb zweier Jahre, in od. binnen zwei Jahren«, appellare biennio, Cic. Quinct. 41: Africam pro consule biennio obtinuit, Suet. Galb. 7: u. so Vell. 1, 9, 1. Tac. Agr. 14. Plin. 16, 96 u. 18, 45. Aur. Vict. Caes. 33, 3: biennio prope, Cic. Verr. 2, 62: eo biennio, Caes. b. c. 3, 32, 5: biennio proximo, Tac. ann. 14, 29: biennio toto, Vulg. act. apost. 28, 30: biennio ante, Cic. Clu. 14 u. 68; agr. 2, 49; Sest. 67. Liv. 10, 22, 2; 27, 37, 5. Tac. ann. 6, 25: biennio post, Cato fr. bei Plin. 16, 195. Suet. Aug. 26, 2: biennio post diluvium, Vulg. gen. 11, 10: biennio post et octo mensibus, Eutr. 8, 22: biennio post ac menses fere novem, Aur. Vict. Caes. 10, 5. – quam ego biennio (nach zwei J.) postquam hinc in Ephesum abii conspicio lubens, Plaut. Bacch. 170 sq.

    lateinisch-deutsches > biennium

  • 17 itus

    itus, ūs, m. (eo), das Gehen, der Gang, nec repentis itum cuiusviscumque animantis sentimus, Lucr.: noster itus, reditus, Cic.: vota pro itu et reditu suo suscipi, Abreise u. Rückkunst, Suet. (vgl. Poenino pro itu et reditu votum solvit lubens merito, Corp. inscr. Lat. 5, 6875: pro salute itus ac reditus domini nostri, Corp. inscr. Lat. 11, 4082): per regiones longo itu porrectas sensim gradieris, Amm. – als Art des Gehens, itum, gestum, amictum qui videbant eius, Titin. com. 117.

    lateinisch-deutsches > itus

  • 18 libenter

    libenter u. lubenter, Adv. (libens, lubens), gern, mit Vergnügen (= mit Lust, Neigung, mit Behagen, Wohlbehagen; oft verb. facile et libenter, libenter et facile), cenare, Cato: lib. uti verbo Catonis, Cic.: aberat Athenis lib., Nep.: fere lib. homines id quod volunt credunt, Caes.: libenter quatenus id facit, sofern es ihm Vergnügen macht, Hor.: eo libentius, Nep.: nusquam libentius cenasse, mit größerem Appetit, Cic.: cum lubentissime edis, wenn es dir am besten schmeckt, Favorin. bei Gell. 15, 8, 2: libentissime dare, Cic. Verr. 4, 63: illo loco libentissime soleo uti, Cic. de legg. 2, 1: alci libentissime commodare, Cic. fr. epist. 10. p. 46 K. ( bei Non. 275, 18): libentissime audire alqm, Sen. ep. 30, 9.

    lateinisch-deutsches > libenter

  • 19 libentia

    libentia od. lubentia, ae, f. (libens od. lubens), die Fröhlichkeit, das Vergnügen, die sinnliche Lust, Plaut. Stich. 276. Serv. Verg. Aen. 1, 720: Plur., Plaut. Pseud. 396 R. Gell. 15, 2, 7. – personifiziert, Plaut. asin. 268.

    lateinisch-deutsches > libentia

  • 20 Libentina

    Libentīna u. Lubentīna, ae, f. (libens, lubens), ein Beiname der Venus, als Göttin der sinnlichen Lust, Varro LL. 6, 47. Varro LL. fr. bei Non. 64, 14. Cic. de nat. deor. 2, 61. Augustin. de civ. dei 4, 8. p. 155, 10 D.2 Serv. Verg. Aen. 1, 720.

    lateinisch-deutsches > Libentina

См. также в других словарях:

  • LUBEN — lubens …   Abbreviations in Latin Inscriptions

  • LUBES — lubens …   Abbreviations in Latin Inscriptions

  • LUBENM — lubens Marcus …   Abbreviations in Latin Inscriptions

  • LUBESMERTO — lubens merito …   Abbreviations in Latin Inscriptions

  • Lubenec — Lubenec …   Deutsch Wikipedia

  • Publius Cornelius Scipio Africanus Minor — Publius Cornelius Scipio P.f. P.n. Africanus[1] (v. 211/205 av. J. C. 170 av. J. C.) est le fils aîné de Scipion l Africain et le père adoptif de son cousin germain Scipion Émilien. Il occupe les postes de flamen dialis et d augure. Articles… …   Wikipédia en Français

  • MARIA — I. MARIA Angliae Regina. Filia Henrici VIII. ex Catharina Arragonia, Eduardo VI. non sine veneni suspicione exstincto, successit A. C. 1553. Iohannâ Suffolciâ, quam Rex heredem scripserat, cum marito et socero Dudlaeo, aliisque, capite plexâ. Mox …   Hofmann J. Lexicon universale

  • volontiers — Volontiers, Haud grauate, Lubens, Lubenter, Lubenti animo, Non inuitus. Je te bailleray une belle fille laquelle tu aimeras volontiers, Tibi dabo puellam lepidam, quam tu facile ames. Manger volontiers de bons morceaux, Libenter viuere et coenare …   Thresor de la langue françoyse

  • Lubin — Infobox Settlement name = Lubens imagesize = 250px image caption = Town Hall image shield = POL Lubin COA.svg pushpin pushpin label position = bottom subdivision type = Country subdivision name = POL subdivision type1 = Voivodeship subdivision… …   Wikipedia

  • The Antiquary — For other uses, see The Antiquary (disambiguation). The Antiquary   …   Wikipedia

  • List of German exonyms for places in the Czech Republic — Below are links to subpages with more detailed listings of the German language names of towns and villages in different regions of the Czech Republic. Many of these German names are now exonyms, but used to be endonyms commonly used by the local… …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»