lĭbĭtus

libitus, ūs, m. (libet), das Gelüste, Alcim. Avit. poëm. 3, 142 u.a. Eccl.

lĭbet or lŭbet, libuit (lub-) and libitum (lub-) est (in Cic. perh. only in the latter form), 2, v. n. and impers. (libeo, es, etc., as a personal verb acc. to Caper ap. Prisc. p. 922 P.) [Sanscr. root lubh, cupere, desiderare; Gr. root liph- in liptô, lips; cf. Goth. liub-s; Germ. lieb, dear; Lat. līber], it pleases, is pleasing, is agreeable: mihi, I am disposed, I like, I please, I will.— Constr. with nom. of a demonstr. or rel. pronoun, with inf. or a subject-clause as subject, or impers. without a subject, and with or without a dat.

Id (quod) libet (mihi):

quod tibi lubet, idem mihi lubet,

Plaut. Most. 1, 3, 138:

facite, quod vobis lubet,

Ter. Ad. 5, 9, 34:

cui facile persuasi, mihi id, quod rogaret, ne licere quidem, non modo non libere,

Cic. Att. 14, 19, 4; cf.:

sin et poterit Naevius id quod libet et ei libebit quod non licet, quid agendum est?

id. Quint. 30, 94:

quodcumque homini accidit libere, posse retur,

Plaut. Am. 1, 1, 17:

ubi peregre, tibi quod libitum fuit, feceris,

Ter. Phorm. 5, 7, 77.—Once in plur.:

cetera item, quae cuique libuissent, dilargitus est,

Suet. Caes. 20.—Without a dat.:

rogita quod lubet,

Plaut. Ep. 5, 2, 31:

faciat quod lubet,

Ter. Heaut. 3, 1, 55:

nihil vident, nisi quod lubet,

id. ib. 4, 1, 30:

si quid lubet,

id. Phorm. 5, 7, 88:

quae (senectus) efficeret, ut id non liberet quod non oporteret,

Cic. de Sen. 12, 42:

illa priorum scribendi, quodcumque animo flagrante liberet, simplicitas,

Juv. 1, 152.—

With inf. or a subject-clause, with or without a dat.:

concedere aliquantisper hinc mihi intro lubet,

Plaut. Ps. 1, 5, 158:

mihi lubet nunc venire Pseudolum,

id. ib. 4, 5, 3; Ter. And. 5, 5, 2: Qui lubitumst illi condormiscere? Lu. Oculis, opinor, Plaut. Mil. 3, 2, 13:

non libet mihi deplorare vitam,

Cic. de Sen. 23, 84:

quarum (orationum) alteram non libebat mihi scribere,

id. Att. 2, 7, 1:

de quo genere libitum est mihi paulo plura dicere,

id. de Or. 2, 85, 348; id. Leg. 2, 27, 69; Ter. And. 1, 5, 28.—Without a dat.: cum illuc ventum est, ire illinc lubet, Enn. ap. Gell. 19, 10, 12 (Trag. v. 258 Vahl.); Ter. And. 4, 5, 21:

de C. Gracchi tribunatu quid exspectem non libet augurari,

Cic. Lael. 12, 41:

qui in foro, quicum colloqui libeat, non habeant,

id. Rep. 1, 17, 28:

incoharo haec studia, vel non vacabit, vel non libebit,

Quint. 1, 12, 12; 10, 1, 13; Ter. Ad. 5, 1, 4:

ultra Sauromatas fugere hinc libet,

Juv. 2, 1: libet expectare quis impendat, etc., I should like to see who, etc., id. 12, 95.—

Absol., with or without a dat.:

ego ibo pro te, si tibi non libet,

Plaut. Most. 5, 2, 10:

ubiquomque libitum erit animo meo,

id. As. 1, 1, 97:

adi, si libet,

id. Pers. 5, 2, 13; Cic. Tusc. 5, 15, 45; Ter. And. 1, 3, 8:

age, age, ut libet,

id. ib. 2, 1, 10:

ut libet, as an expression of assent,

id. Heaut. 4, 4, 16; 4, 5, 32; 5, 1, 61; id. Ad. 2, 2, 38: Ch. Quid in urbe reptas villice? Ol. Lubet, Plaut. Cas. 1, 11; id. Bacch. 5, 2, 79: Pe. Qua fiducia ausus... dicere? Ep. Libuit, Plaut. Ep. 5, 2, 33; cf. id. Ps. 1, 3, 114.—Hence,

lĭbens ( lŭbens; LIBES, Inscr. R. N. 2598 Mommsen), entis, P. a., that does a thing willingly or with readiness, willing, with good will, with pleasure (class.).

Lit.

In gen.:

studen hercle audire, nam ted ausculto lubens,

Plaut. Ps. 1, 5, 108: Ph. Complectere. An Facio lubens, id. As. 3, 3, 25:

ego illud vero illud feci, ac lubens,

Ter. Eun. 3, 5, 43; id. Heaut. 4, 5, 15; id. And. 2, 1, 37: cum totius Italiae concursus facti illius gloriam [p. 1060] libens agnovisset, Cic. Mil. 14, 38.—Freq. (esp. in Cic.; Cæs. and Quint. do not use libens as an adj. at all) in the abl. absol.: me, te, etc., and animo libente or libenti, with pleasure, gladly, very willingly:

edepol me lubente facies,

Plaut. Am. 2, 2, 218:

me libente eripies mihi hunc errorem,

Cic. Att. 10, 4, 6; id. de Or. 2, 73, 295:

libente me vero,

id. Rep. 1, 9 fin. Mos. N. cr.:

quae (res nostrae) tam libenti senatu laudarentur,

id. Att. 1, 14, 3:

cum Musis nos delectabimus animo aequo, immo vero etiam gaudenti ac libenti,

id. ib. 2, 4, 2.— Sup.:

cunctae praefecturae libentissimis animis eum recipiunt,

Caes. B. C. 1, 15, 1:

illam porticum redemptores statim sunt demoliti libentissimis omnibus,

Cic. Att. 4, 2, 5:

libentissimis Graecis,

id. Fam. 13, 65, 1:

lubentissimo corde atque animo,

Plaut. Ps. 5, 2, 22:

fecit animo libentissimo populus Romanus,

Cic. Verr. 1, 9, 25.—

In partic.:

libens or libens merito (abbreviated L. M.), a formula used in paying a vow: Jovi lubens meritoque vitulor,

Plaut. Pers. 2, 3, 1:

EX VOTO L. M.,

Inscr. Orell. 1412: V. S. L. M., i. e. votum solvit libens merito, or V. L. S., i. e. votum libens solvit, very freq. in inscriptions. —

Transf., glad, happy, joyful, cheerful, merry (ante-class.):

uti ego illos lubentiores faciam, quam Lubentia'st,

Plaut. As. 2, 2, 2:

ego omnes hilaros, lubentes, laetificantes faciam ut fiant,

id. Pers. 5, 1, 8:

hilarum ac lubentem fac te in gnati nuptiis,

Ter. Ad. 4, 7, 38.—Hence, adv.: lĭbenter or lŭbenter, willingly, cheerfully, gladly, with pleasure, Enn. ap. Gell. 12, 4, 4 (Ann. v. 239 Vahl.); id. ap. Non. 15, 12 (Trag. v. 379 ib.):

cenare lubenter,

Cato, R. R. 156:

ecastor frigida non lavi magis lubenter,

Plaut. Most. 1, 2, 1:

ut homines te libenter studioseque audiant,

Cic. Div. in Caecil. 12, 39; id. Rep. 1, 18, 30:

libenter verbo utor Catonis,

id. ib. 2, 1, 3; id. Lael. 24, 89; id. Rep. 2, 38, 64:

ego tuas litteras legi libenter,

id. Fam. 3, 5, 1; id. Att. 2, 1, 1:

libenter homines id, quod volunt, credunt,

Caes. B. G. 3, 18.— Comp.:

ille adjurans, nusquam se umquam libentius (cenavisse),

with a better appetite, Cic. Fam. 9, 19, 1; id. Lael. 19, 68:

nihil libentius audiunt,

Quint. 7, 1, 63; 8, 2, 11:

nil umquam hac carne libentius edit,

Juv. 15, 88.— Sup.: cui ego quibuscumque rebus potero libentissime commodabo, Cic. Fragm. ap. Non. 275, 18: cum lubentissime edis, Favorin. ap. Gell. 15, 8, 2:

libentissime dare,

Cic. Verr. 2, 4, 27, § 63; id. Leg. 2, 1, 1; Sen. Ep. 30, 9.— Hence also,

lĭbĭtus, a, um, P. a.; only plur. as subst.: lĭbĭta, ōrum, n., lit., the things that please, one's pleasure, will, liking, humor (Tacitean):

sua libita exercebant,

Tac. A. 6, 1:

ad libita Caesarum,

id. ib. 12, 6:

ad libita Pallantis,

id. ib. 14, 2.