honestus

hŏnestus, a um, adj. [honos, honor, qs. furnished or clothed with honor], full of honor, honorable.

Regarded with honor, enjoying respect or consideration, honored, distinguished, honorable, respectable, noble, = honoratus:

qui me honore honestiorem fecit,

Plaut. Capt. 2, 3, 32: cum honos sit praemium virtutis judicio studioque civium delatum ad aliquem;

qui eum sententiis, qui suffragiis adeptus est, is mihi et honestus et honoratus videtur, etc.,

Cic. Brut. 81, 281:

satis honestam honoratamque imaginem fore,

Liv. 36, 40, 9: magnus atque honestus, Brut. et Cass. ap. Cic. Fam. 11, 3, 4; cf.:

salvi et honesti,

id. ib. 11, 2, 2:

honestus homo et nobilis,

Cic. Mur. 36, 75:

cum honesto aliquo homine,

id. Fam. 16, 9, 4:

amplae et honestae familiae,

illustrious and honorable families, id. Mur. 7, 15; cf.: homines honestis parentibus ac majoribus nati, id. Fragm. ap. Quint. 11, 1, 85:

bonis parentibus atque honesto loco natus,

id. Tusc. 5, 20, 58:

cum Sabinas honesto ortas loco virgines rapi jussit,

id. Rep. 2, 7:

loco natus honesto,

Caes. B. G. 5, 45, 2:

Polla, Nursiae honesto genere orta,

Suet. Vesp. 1:

equite Romano in primis honesto et ornato,

distinguished, eminent, Cic. Fam. 13, 14, 1; 13, 31, 1:

eques Romanus,

id. ib. 13, 62; cf.:

erant complures honesti adulescentes, senatorum filii et ordinis equestris,

Caes. B. C. 1, 51, 3:

publicani, homines honestissimi atque ornatissimi,

Cic. de Imp. Pomp. 7, 17:

homo honestissimus,

Caes. B. G. 1, 53, 6:

milites honestissimi sui generis,

id. B. C. 1, 20, 1:

virginis honestae vaticinatione,

Suet. Galb. 9 et saep.:

quia deus auctor culpae honestior erat,

Liv. 1, 4, 2:

tam grave, tam firmum, tam honestum municipium,

Cic. Fam. 13, 4, 2:

honestissimus conventus,

Quint. 1, 2, 9:

ut honestiore judicio conflictere?

more honorable, Cic. Quint. 13, 44:

dies honestissimus nobis,

id. Fam. 1, 2, 2:

atque erit illa mihi mortis honesta dies,

Prop. 3 (4), 21, 34:

honesta paupertas,

Vell. 129, 3:

omnium honestarum rerum egens,

not able to live suitably to his rank, Sall. J. 14, 17: honestis manibus omnia laetius proveniunt, i. e. of generals (cf. shortly before:

ipsorum tunc manibus imperatorum colebantur agri),

Plin. 18, 3, 4, § 19.—As substt.

hŏnestĭōres, um, m., men of noble birth:

qui hominem castraverit... sive is servus sive liber sit, capite punitur: honestiores publicatis bonis in insulam deportantur,

Paul. Sent. 5, 23, 13; 1, 21, 4 sq.;

opp. humiliores,

id. ib. 5, 25, 1 sq.; Mos. et Rom. Leg. Coll. 1, 2, 2; 8, 4, 2.—

hŏnestum, i, n., honorable conduct, morality, virtue:

nec honesto quicquam honestius,

Cic. Fin. 4, 7, 25:

rigidi servator honesti (Cato),

Luc. 2, 389.

Bringing or deserving of honor, honorable, respectable, creditable, worthy, virtuous, decent, proper, becoming.

In gen.:

ut (civium vita) opibus firma, copiis locuples, gloria ampla, virtute honesta sit,

Cic. Att. 8, 11, 1:

in convivio moderato atque honesto,

id. Mur. 6, 13:

aequa et honesta postulatio,

id. Rosc. Am. 2, 7:

honestum ac probabile nomen,

id. Caecin. 25, 71; cf.:

ut honesta praescriptione rem turpissimam tegerent,

Caes. B. C. 3, 32, 4:

causas abeundi quaerat honestas,

Lucr. 4, 1181:

certatio,

Cic. Lael. 9, 32:

honestam rem actionemve aut non suscipere aut, etc.,

id. ib. 13, 47:

res, causa (opp. turpis),

Auct. Her. 1, 3, 5; cf.:

honesta res dividitur in rectum et laudabile,

id. 3, 2, 3:

hominum honestissimorum testimoniis non credere,

Cic. Verr. 2, 1, 49, § 128; id. Rosc. Am. 6, 16:

homines honestissimi,

id. ib. 17, 49:

quod omnium sit votum parentum, ut honestiores quam sint ipsi, liberos habeant,

Quint. 1, 1, 82:

soror,

virtuous, chaste, Hor. S. 2, 3, 58:

vita honestissima,

Cic. Rosc. Am. 17, 48; so in sup.:

labor,

Quint. 12, 7, 10:

praecepta,

id. 12, 2, 27:

testimonia,

id. 5, 11, 37:

vitae instituta sic distant, ut Cretes et Aetoli latrocinari honestum putent,

Cic. Rep. 3, 9:

honestum quibusdam rapto vivere,

Quint. 3, 7, 24:

honestius est de amicorum pecunia laborare quam de sua,

Cic. Fam. 13, 14, 2:

ut neque rectum neque honestum sit, nec fieri possit, ut, etc.,

id. Lael. 21, 76:

honestum et rectum,

id. ib. 22, 82:

honestum id intellegimus, quod tale est, ut, detracta omni utilitate, sine ullis praemiis fructibusve per se ipsum possit jure laudari,

id. Fin. 2, 14, 45; cf. id. Inv. 2, 53, 159; id. Leg. 1, 18, 48:

si maritus uxorem suam in adulterio deprehensam occidit... non inique aliquid ejus honestissimo calori permittitur, Mos. et Rom. Leg. Coll. 4, 10, 1: mores honestos tradere,

Juv. 6, 239.—As subst.: hŏnestum, i, n., honesty, integrity, virtue (cf.:

honor, virtus, etc.): quandoquidem honestum aut ipsa virtus est aut res gesta virtute,

id. Fin. 5, 23, 66; cf.:

sive honestum solum bonum est, ut Stoicis placet, sive quod honestum est, id ita summum bonum est, ut, etc.,

id. Off. 3, 3, 13; 1, 4, 14:

formam quidem ipsam et tamquam faciem honesti vides,

id. ib. 1, 5, 14:

omnis honesti justique disciplina,

Quint. 12, 2, 1:

honesti praesens imago,

id. 12, 1, 28:

quo (honesto) detracto quid poterit beatum intellegi?

Cic. Tusc. 5, 15, 45:

de honesto ac bono,

Quint. 2, 2, 5:

honesta ac turpia,

Cic. Leg. 1, 16, 44; 1, 17, 46:

honestis similia sunt quaedam non honesta,

id. Ac. 2, 16, 50:

in eodem pectore nullum est honestorum turpiumque consortium,

Quint. 12, 1, 4:

de honestis, justis, utilibus quaestiones,

id. 3, 6, 41.—Prov.:

honesta mors turpi vita potior,

Tac. Agr. 33:

imponit finem sapiens et rebus honestis,

Juv. 6, 444:

honestus rumor alterum est patrimonium,

Pub. Syr. 217 Rib.—

In partic., of personal appearance, noble, fine, handsome, beautiful (mostly poet.):

ille erat honesta facie et liberali,

Ter. Eun. 4, 4, 15; 2, 1, 24; cf.: ita me di ament, honestus est. id. ib. 3, 2, 21:

erat forma praeter ceteras honesta,

id. And. 1, 1, 96:

facies,

Suet. Tib. 68:

caput,

Verg. A. 10, 133; id. G. 2, 392:

asini,

Varr. R. R. 2, 6, 2:

(equi),

Verg. G. 3, 81:

ager honestior,

Varr. R. R. 1, 4, 2:

tunc ora rigantur honestis Imbribus (i. e. lacrimis),

Stat. Th. 2, 234.—As subst.: hŏnestum, i, n., beauty:

nec, si quid honesti est, jactat habetque palam, quaerit, quo turpia celet, = si quid pulchri habent,

Hor. S. 1, 2, 84.—Hence, adv.: hŏ-nestē.

(Acc. to I.) Honorably, nobly (very rare):

honeste natus,

of noble birth, Suet. Aug. 43.—Far more freq. and class.,

(Acc. to II.) Decently, becomingly, properly, creditably, virtuously:

neque illa matrem satis honeste tuam sequi poterit comes,

Plaut. Merc. 2, 3, 69; id. Rud. 2, 3, 77:

sic volo Te ferre (aquam) honeste, ut ego fero,

id. ib. 2, 5, 7:

unde Mundior exiret vix libertinus honeste,

Hor. S. 2, 7, 12:

ut videamur vestiti esse honeste,

Varr. L. L. 8, § 31 Müll.:

(Lucretia) tum quoque jam moriens, ne non procumbat honeste, Respicit,

Ov. F. 2, 833:

(Caesar) sinum ad ima crura deduxit, quo honestius caderet,

Suet. Caes. 82; Lucil. ap. Non. 427, 26:

valde se honeste gerunt,

Cic. Att. 6, 1, 13:

honestius hic, quam Q. Pompeius,

id. Off. 3, 30, 109:

quae in nostris rebus non satis honeste, in amicorum fiunt honestissime,

id. Lael. 16, 57:

aliquid recte honesteque dicere,

id. Rep. 1, 2:

beate et honeste vivere,

id. ib. 4, 3:

honeste vivere (opp. turpiter),

Quint. 5, 10, 24:

facere ac dicere (opp. turpiter),

id. 11, 1, 14; 10, 5, 13:

tam jejuna fames, cum possit honestius tremere, etc.,

Juv. 5, 10. iste quidem veteres inter ponetur honeste, fairly, properly, Hor. Ep. 2, 1, 43:

fastigium nunc honeste vergit in tectum inferioris porticus,

Cic. Q. Fr. 3, 1, 4, 14.

* * *

honorable, respectable / fine, beautiful / proper.

hŏnestus, a um, adj. [honos, honor, qs. furnished or clothed with honor], full of honor, honorable.

Regarded with honor, enjoying respect or consideration, honored, distinguished, honorable, respectable, noble, = honoratus:

qui me honore honestiorem fecit,

Plaut. Capt. 2, 3, 32: cum honos sit praemium virtutis judicio studioque civium delatum ad aliquem;

qui eum sententiis, qui suffragiis adeptus est, is mihi et honestus et honoratus videtur, etc.,

Cic. Brut. 81, 281:

satis honestam honoratamque imaginem fore,

Liv. 36, 40, 9: magnus atque honestus, Brut. et Cass. ap. Cic. Fam. 11, 3, 4; cf.:

salvi et honesti,

id. ib. 11, 2, 2:

honestus homo et nobilis,

Cic. Mur. 36, 75:

cum honesto aliquo homine,

id. Fam. 16, 9, 4:

amplae et honestae familiae,

illustrious and honorable families, id. Mur. 7, 15; cf.: homines honestis parentibus ac majoribus nati, id. Fragm. ap. Quint. 11, 1, 85:

bonis parentibus atque honesto loco natus,

id. Tusc. 5, 20, 58:

cum Sabinas honesto ortas loco virgines rapi jussit,

id. Rep. 2, 7:

loco natus honesto,

Caes. B. G. 5, 45, 2:

Polla, Nursiae honesto genere orta,

Suet. Vesp. 1:

equite Romano in primis honesto et ornato,

distinguished, eminent, Cic. Fam. 13, 14, 1; 13, 31, 1:

eques Romanus,

id. ib. 13, 62; cf.:

erant complures honesti adulescentes, senatorum filii et ordinis equestris,

Caes. B. C. 1, 51, 3:

publicani, homines honestissimi atque ornatissimi,

Cic. de Imp. Pomp. 7, 17:

homo honestissimus,

Caes. B. G. 1, 53, 6:

milites honestissimi sui generis,

id. B. C. 1, 20, 1:

virginis honestae vaticinatione,

Suet. Galb. 9 et saep.:

quia deus auctor culpae honestior erat,

Liv. 1, 4, 2:

tam grave, tam firmum, tam honestum municipium,

Cic. Fam. 13, 4, 2:

honestissimus conventus,

Quint. 1, 2, 9:

ut honestiore judicio conflictere?

more honorable, Cic. Quint. 13, 44:

dies honestissimus nobis,

id. Fam. 1, 2, 2:

atque erit illa mihi mortis honesta dies,

Prop. 3 (4), 21, 34:

honesta paupertas,

Vell. 129, 3:

omnium honestarum rerum egens,

not able to live suitably to his rank, Sall. J. 14, 17: honestis manibus omnia laetius proveniunt, i. e. of generals (cf. shortly before:

ipsorum tunc manibus imperatorum colebantur agri),

Plin. 18, 3, 4, § 19.—As substt.

hŏnestĭōres, um, m., men of noble birth:

qui hominem castraverit... sive is servus sive liber sit, capite punitur: honestiores publicatis bonis in insulam deportantur,

Paul. Sent. 5, 23, 13; 1, 21, 4 sq.;

opp. humiliores,

id. ib. 5, 25, 1 sq.; Mos. et Rom. Leg. Coll. 1, 2, 2; 8, 4, 2.—

hŏnestum, i, n., honorable conduct, morality, virtue:

nec honesto quicquam honestius,

Cic. Fin. 4, 7, 25:

rigidi servator honesti (Cato),

Luc. 2, 389.

Bringing or deserving of honor, honorable, respectable, creditable, worthy, virtuous, decent, proper, becoming.

In gen.:

ut (civium vita) opibus firma, copiis locuples, gloria ampla, virtute honesta sit,

Cic. Att. 8, 11, 1:

in convivio moderato atque honesto,

id. Mur. 6, 13:

aequa et honesta postulatio,

id. Rosc. Am. 2, 7:

honestum ac probabile nomen,

id. Caecin. 25, 71; cf.:

ut honesta praescriptione rem turpissimam tegerent,

Caes. B. C. 3, 32, 4:

causas abeundi quaerat honestas,

Lucr. 4, 1181:

certatio,

Cic. Lael. 9, 32:

honestam rem actionemve aut non suscipere aut, etc.,

id. ib. 13, 47:

res, causa (opp. turpis),

Auct. Her. 1, 3, 5; cf.:

honesta res dividitur in rectum et laudabile,

id. 3, 2, 3:

hominum honestissimorum testimoniis non credere,

Cic. Verr. 2, 1, 49, § 128; id. Rosc. Am. 6, 16:

homines honestissimi,

id. ib. 17, 49:

quod omnium sit votum parentum, ut honestiores quam sint ipsi, liberos habeant,

Quint. 1, 1, 82:

soror,

virtuous, chaste, Hor. S. 2, 3, 58:

vita honestissima,

Cic. Rosc. Am. 17, 48; so in sup.:

labor,

Quint. 12, 7, 10:

praecepta,

id. 12, 2, 27:

testimonia,

id. 5, 11, 37:

vitae instituta sic distant, ut Cretes et Aetoli latrocinari honestum putent,

Cic. Rep. 3, 9:

honestum quibusdam rapto vivere,

Quint. 3, 7, 24:

honestius est de amicorum pecunia laborare quam de sua,

Cic. Fam. 13, 14, 2:

ut neque rectum neque honestum sit, nec fieri possit, ut, etc.,

id. Lael. 21, 76:

honestum et rectum,

id. ib. 22, 82:

honestum id intellegimus, quod tale est, ut, detracta omni utilitate, sine ullis praemiis fructibusve per se ipsum possit jure laudari,

id. Fin. 2, 14, 45; cf. id. Inv. 2, 53, 159; id. Leg. 1, 18, 48:

si maritus uxorem suam in adulterio deprehensam occidit... non inique aliquid ejus honestissimo calori permittitur, Mos. et Rom. Leg. Coll. 4, 10, 1: mores honestos tradere,

Juv. 6, 239.—As subst.: hŏnestum, i, n., honesty, integrity, virtue (cf.:

honor, virtus, etc.): quandoquidem honestum aut ipsa virtus est aut res gesta virtute,

id. Fin. 5, 23, 66; cf.:

sive honestum solum bonum est, ut Stoicis placet, sive quod honestum est, id ita summum bonum est, ut, etc.,

id. Off. 3, 3, 13; 1, 4, 14:

formam quidem ipsam et tamquam faciem honesti vides,

id. ib. 1, 5, 14:

omnis honesti justique disciplina,

Quint. 12, 2, 1:

honesti praesens imago,

id. 12, 1, 28:

quo (honesto) detracto quid poterit beatum intellegi?

Cic. Tusc. 5, 15, 45:

de honesto ac bono,

Quint. 2, 2, 5:

honesta ac turpia,

Cic. Leg. 1, 16, 44; 1, 17, 46:

honestis similia sunt quaedam non honesta,

id. Ac. 2, 16, 50:

in eodem pectore nullum est honestorum turpiumque consortium,

Quint. 12, 1, 4:

de honestis, justis, utilibus quaestiones,

id. 3, 6, 41.—Prov.:

honesta mors turpi vita potior,

Tac. Agr. 33:

imponit finem sapiens et rebus honestis,

Juv. 6, 444:

honestus rumor alterum est patrimonium,

Pub. Syr. 217 Rib.—

In partic., of personal appearance, noble, fine, handsome, beautiful (mostly poet.):

ille erat honesta facie et liberali,

Ter. Eun. 4, 4, 15; 2, 1, 24; cf.: ita me di ament, honestus est. id. ib. 3, 2, 21:

erat forma praeter ceteras honesta,

id. And. 1, 1, 96:

facies,

Suet. Tib. 68:

caput,

Verg. A. 10, 133; id. G. 2, 392:

asini,

Varr. R. R. 2, 6, 2:

(equi),

Verg. G. 3, 81:

ager honestior,

Varr. R. R. 1, 4, 2:

tunc ora rigantur honestis Imbribus (i. e. lacrimis),

Stat. Th. 2, 234.—As subst.: hŏnestum, i, n., beauty:

nec, si quid honesti est, jactat habetque palam, quaerit, quo turpia celet, = si quid pulchri habent,

Hor. S. 1, 2, 84.—Hence, adv.: hŏ-nestē.

(Acc. to I.) Honorably, nobly (very rare):

honeste natus,

of noble birth, Suet. Aug. 43.—Far more freq. and class.,

(Acc. to II.) Decently, becomingly, properly, creditably, virtuously:

neque illa matrem satis honeste tuam sequi poterit comes,

Plaut. Merc. 2, 3, 69; id. Rud. 2, 3, 77:

sic volo Te ferre (aquam) honeste, ut ego fero,

id. ib. 2, 5, 7:

unde Mundior exiret vix libertinus honeste,

Hor. S. 2, 7, 12:

ut videamur vestiti esse honeste,

Varr. L. L. 8, § 31 Müll.:

(Lucretia) tum quoque jam moriens, ne non procumbat honeste, Respicit,

Ov. F. 2, 833:

(Caesar) sinum ad ima crura deduxit, quo honestius caderet,

Suet. Caes. 82; Lucil. ap. Non. 427, 26:

valde se honeste gerunt,

Cic. Att. 6, 1, 13:

honestius hic, quam Q. Pompeius,

id. Off. 3, 30, 109:

quae in nostris rebus non satis honeste, in amicorum fiunt honestissime,

id. Lael. 16, 57:

aliquid recte honesteque dicere,

id. Rep. 1, 2:

beate et honeste vivere,

id. ib. 4, 3:

honeste vivere (opp. turpiter),

Quint. 5, 10, 24:

facere ac dicere (opp. turpiter),

id. 11, 1, 14; 10, 5, 13:

tam jejuna fames, cum possit honestius tremere, etc.,

Juv. 5, 10. iste quidem veteres inter ponetur honeste, fairly, properly, Hor. Ep. 2, 1, 43:

fastigium nunc honeste vergit in tectum inferioris porticus,

Cic. Q. Fr. 3, 1, 4, 14.

hŏnestus, a um, adj. [honos, honor, qs. furnished or clothed with honor], full of honor, honorable.

Regarded with honor, enjoying respect or consideration, honored, distinguished, honorable, respectable, noble, = honoratus:

qui me honore honestiorem fecit,

Plaut. Capt. 2, 3, 32: cum honos sit praemium virtutis judicio studioque civium delatum ad aliquem;

qui eum sententiis, qui suffragiis adeptus est, is mihi et honestus et honoratus videtur, etc.,

Cic. Brut. 81, 281:

satis honestam honoratamque imaginem fore,

Liv. 36, 40, 9: magnus atque honestus, Brut. et Cass. ap. Cic. Fam. 11, 3, 4; cf.:

salvi et honesti,

id. ib. 11, 2, 2:

honestus homo et nobilis,

Cic. Mur. 36, 75:

cum honesto aliquo homine,

id. Fam. 16, 9, 4:

amplae et honestae familiae,

illustrious and honorable families, id. Mur. 7, 15; cf.: homines honestis parentibus ac majoribus nati, id. Fragm. ap. Quint. 11, 1, 85:

bonis parentibus atque honesto loco natus,

id. Tusc. 5, 20, 58:

cum Sabinas honesto ortas loco virgines rapi jussit,

id. Rep. 2, 7:

loco natus honesto,

Caes. B. G. 5, 45, 2:

Polla, Nursiae honesto genere orta,

Suet. Vesp. 1:

equite Romano in primis honesto et ornato,

distinguished, eminent, Cic. Fam. 13, 14, 1; 13, 31, 1:

eques Romanus,

id. ib. 13, 62; cf.:

erant complures honesti adulescentes, senatorum filii et ordinis equestris,

Caes. B. C. 1, 51, 3:

publicani, homines honestissimi atque ornatissimi,

Cic. de Imp. Pomp. 7, 17:

homo honestissimus,

Caes. B. G. 1, 53, 6:

milites honestissimi sui generis,

id. B. C. 1, 20, 1:

virginis honestae vaticinatione,

Suet. Galb. 9 et saep.:

quia deus auctor culpae honestior erat,

Liv. 1, 4, 2:

tam grave, tam firmum, tam honestum municipium,

Cic. Fam. 13, 4, 2:

honestissimus conventus,

Quint. 1, 2, 9:

ut honestiore judicio conflictere?

more honorable, Cic. Quint. 13, 44:

dies honestissimus nobis,

id. Fam. 1, 2, 2:

atque erit illa mihi mortis honesta dies,

Prop. 3 (4), 21, 34:

honesta paupertas,

Vell. 129, 3:

omnium honestarum rerum egens,

not able to live suitably to his rank, Sall. J. 14, 17: honestis manibus omnia laetius proveniunt, i. e. of generals (cf. shortly before:

ipsorum tunc manibus imperatorum colebantur agri),

Plin. 18, 3, 4, § 19.—As substt.

hŏnestĭōres, um, m., men of noble birth:

qui hominem castraverit... sive is servus sive liber sit, capite punitur: honestiores publicatis bonis in insulam deportantur,

Paul. Sent. 5, 23, 13; 1, 21, 4 sq.;

opp. humiliores,

id. ib. 5, 25, 1 sq.; Mos. et Rom. Leg. Coll. 1, 2, 2; 8, 4, 2.—

hŏnestum, i, n., honorable conduct, morality, virtue:

nec honesto quicquam honestius,

Cic. Fin. 4, 7, 25:

rigidi servator honesti (Cato),

Luc. 2, 389.

Bringing or deserving of honor, honorable, respectable, creditable, worthy, virtuous, decent, proper, becoming.

In gen.:

ut (civium vita) opibus firma, copiis locuples, gloria ampla, virtute honesta sit,

Cic. Att. 8, 11, 1:

in convivio moderato atque honesto,

id. Mur. 6, 13:

aequa et honesta postulatio,

id. Rosc. Am. 2, 7:

honestum ac probabile nomen,

id. Caecin. 25, 71; cf.:

ut honesta praescriptione rem turpissimam tegerent,

Caes. B. C. 3, 32, 4:

causas abeundi quaerat honestas,

Lucr. 4, 1181:

certatio,

Cic. Lael. 9, 32:

honestam rem actionemve aut non suscipere aut, etc.,

id. ib. 13, 47:

res, causa (opp. turpis),

Auct. Her. 1, 3, 5; cf.:

honesta res dividitur in rectum et laudabile,

id. 3, 2, 3:

hominum honestissimorum testimoniis non credere,

Cic. Verr. 2, 1, 49, § 128; id. Rosc. Am. 6, 16:

homines honestissimi,

id. ib. 17, 49:

quod omnium sit votum parentum, ut honestiores quam sint ipsi, liberos habeant,

Quint. 1, 1, 82:

soror,

virtuous, chaste, Hor. S. 2, 3, 58:

vita honestissima,

Cic. Rosc. Am. 17, 48; so in sup.:

labor,

Quint. 12, 7, 10:

praecepta,

id. 12, 2, 27:

testimonia,

id. 5, 11, 37:

vitae instituta sic distant, ut Cretes et Aetoli latrocinari honestum putent,

Cic. Rep. 3, 9:

honestum quibusdam rapto vivere,

Quint. 3, 7, 24:

honestius est de amicorum pecunia laborare quam de sua,

Cic. Fam. 13, 14, 2:

ut neque rectum neque honestum sit, nec fieri possit, ut, etc.,

id. Lael. 21, 76:

honestum et rectum,

id. ib. 22, 82:

honestum id intellegimus, quod tale est, ut, detracta omni utilitate, sine ullis praemiis fructibusve per se ipsum possit jure laudari,

id. Fin. 2, 14, 45; cf. id. Inv. 2, 53, 159; id. Leg. 1, 18, 48:

si maritus uxorem suam in adulterio deprehensam occidit... non inique aliquid ejus honestissimo calori permittitur, Mos. et Rom. Leg. Coll. 4, 10, 1: mores honestos tradere,

Juv. 6, 239.—As subst.: hŏnestum, i, n., honesty, integrity, virtue (cf.:

honor, virtus, etc.): quandoquidem honestum aut ipsa virtus est aut res gesta virtute,

id. Fin. 5, 23, 66; cf.:

sive honestum solum bonum est, ut Stoicis placet, sive quod honestum est, id ita summum bonum est, ut, etc.,

id. Off. 3, 3, 13; 1, 4, 14:

formam quidem ipsam et tamquam faciem honesti vides,

id. ib. 1, 5, 14:

omnis honesti justique disciplina,

Quint. 12, 2, 1:

honesti praesens imago,

id. 12, 1, 28:

quo (honesto) detracto quid poterit beatum intellegi?

Cic. Tusc. 5, 15, 45:

de honesto ac bono,

Quint. 2, 2, 5:

honesta ac turpia,

Cic. Leg. 1, 16, 44; 1, 17, 46:

honestis similia sunt quaedam non honesta,

id. Ac. 2, 16, 50:

in eodem pectore nullum est honestorum turpiumque consortium,

Quint. 12, 1, 4:

de honestis, justis, utilibus quaestiones,

id. 3, 6, 41.—Prov.:

honesta mors turpi vita potior,

Tac. Agr. 33:

imponit finem sapiens et rebus honestis,

Juv. 6, 444:

honestus rumor alterum est patrimonium,

Pub. Syr. 217 Rib.—

In partic., of personal appearance, noble, fine, handsome, beautiful (mostly poet.):

ille erat honesta facie et liberali,

Ter. Eun. 4, 4, 15; 2, 1, 24; cf.: ita me di ament, honestus est. id. ib. 3, 2, 21:

erat forma praeter ceteras honesta,

id. And. 1, 1, 96:

facies,

Suet. Tib. 68:

caput,

Verg. A. 10, 133; id. G. 2, 392:

asini,

Varr. R. R. 2, 6, 2:

(equi),

Verg. G. 3, 81:

ager honestior,

Varr. R. R. 1, 4, 2:

tunc ora rigantur honestis Imbribus (i. e. lacrimis),

Stat. Th. 2, 234.—As subst.: hŏnestum, i, n., beauty:

nec, si quid honesti est, jactat habetque palam, quaerit, quo turpia celet, = si quid pulchri habent,

Hor. S. 1, 2, 84.—Hence, adv.: hŏ-nestē.

(Acc. to I.) Honorably, nobly (very rare):

honeste natus,

of noble birth, Suet. Aug. 43.—Far more freq. and class.,

(Acc. to II.) Decently, becomingly, properly, creditably, virtuously:

neque illa matrem satis honeste tuam sequi poterit comes,

Plaut. Merc. 2, 3, 69; id. Rud. 2, 3, 77:

sic volo Te ferre (aquam) honeste, ut ego fero,

id. ib. 2, 5, 7:

unde Mundior exiret vix libertinus honeste,

Hor. S. 2, 7, 12:

ut videamur vestiti esse honeste,

Varr. L. L. 8, § 31 Müll.:

(Lucretia) tum quoque jam moriens, ne non procumbat honeste, Respicit,

Ov. F. 2, 833:

(Caesar) sinum ad ima crura deduxit, quo honestius caderet,

Suet. Caes. 82; Lucil. ap. Non. 427, 26:

valde se honeste gerunt,

Cic. Att. 6, 1, 13:

honestius hic, quam Q. Pompeius,

id. Off. 3, 30, 109:

quae in nostris rebus non satis honeste, in amicorum fiunt honestissime,

id. Lael. 16, 57:

aliquid recte honesteque dicere,

id. Rep. 1, 2:

beate et honeste vivere,

id. ib. 4, 3:

honeste vivere (opp. turpiter),

Quint. 5, 10, 24:

facere ac dicere (opp. turpiter),

id. 11, 1, 14; 10, 5, 13:

tam jejuna fames, cum possit honestius tremere, etc.,

Juv. 5, 10. iste quidem veteres inter ponetur honeste, fairly, properly, Hor. Ep. 2, 1, 43:

fastigium nunc honeste vergit in tectum inferioris porticus,

Cic. Q. Fr. 3, 1, 4, 14.

hŏnestas, ātis, f. [honestus], honorableness.

(Acc. to honestus, I.) Honorable consideration which a man enjoys, honor, reputation, character, respectability, credit, opp. to turpitudo (class.; cf.: existimatio, dignitas).

Lit.: quid est honestas nisi honor perpetuus ad aliquem secundo populi rumore delatus. Lact. 3, 8, fin.:

unde pudor, continentia, fuga turpitudinis, appetentia laudis et honestatis?

Cic. Rep. 1, 2; cf.:

fugiendae turpitudinis adipiscendaeque honestatis causa,

id. Tusc. 2, 27, 66; Gell. 1, 3, 23 sq.:

nihil esse in vita magnopere expetendum nisi laudem atque honestatem,

Cic. Arch. 6, 14; cf.:

omnia, quae putant homines expetenda, honestas, gloria, tranquillitas animi atque jucunditas,

id. Lael. 22, 84; id. Phil. 7, 5, 14: cogita, ea nobis erepta esse, quae hominibus [p. 861] non minus quam liberi cara esse debent, honestatem, dignitatem, honores omnes, id. Fam. 4, 5, 2:

quas familias honestatis amplitudinisque gratia nomino,

on account of their character, id. Rosc. Am. 6, 15:

honestate spoliatus,

id. Rab. Post. 16, 44; cf.: omni jure atque honestate interdictus, Q. Metell. ap. Gell. 17, 2, 7:

fautor infimi generis hominum, odio alienae honestatis,

Liv. 1, 47, 11:

honestatem omnem amittere,

consideration, respect, Cic. Rosc. Am. 39, 114:

in eoque (officio) et colendo sita vitae est honestas omnis et in negligendo turpitudo,

id. Off. 1, 2, 4; Gell. 1, 3, 24: honestati alicujus convenire (with subj. clause), Paul. Sent. 3, 5, 2.—In plur. (= honores):

ceteris ante partis honestatibus atque omni dignitate fortunaque aliquem privare,

Cic. Mur. 40, 87.—

Transf., concr.:

causa, in qua omnes honestates civitatis, omnes aetates, omnes ordines una consentiunt,

honorable, reputable persons, Cic. Sest. 51, 109.—

(Acc. to honestus, II.)

Honorableness of character, honorable feeling, honor, honesty, probity, integrity, virtue (class.):

ubi est autem dignitas, nisi ubi honestas?

Cic. Att. 7, 11, 1:

nemo est inventus tam perditus, tam ab omni non modo honestate sed etiam simulatione honestatis relictus, qui, etc.,

id. Rab. Perd. 8, 23 and 24:

(qui summum bonum) suis commodis, non honestate metitur... honestatem propter se expetere,

id. Off. 1, 2, 5 and 6; cf.:

cum omnis honestas manet a partibus quatuor, quarum, etc.,

id. ib. 1, 43, 152; and:

habes undique expletam et perfectam formam honestatis, quae tota his quatuor virtutibus continetur,

id. Fin. 2, 15, 48; Quint. 3, 8, 26:

et in laude justitia utilitasque tractantur, et in consiliis honestas,

id. 3, 4, 16: sunt qui tradant tanta eum (Staberium Erotem) honestate praeditum, ut, etc., such an honorable, noble character; Fr. honnēteté, Suet. Gramm. 13:

quod factum causā publicae honestatis vindictam exspectat,

Paul. Sent. 5, 4, 21.—

Transf., of things, beauty, grace (very rare):

testudinis,

Cic. Q. Fr. 3, 1, 1, § 2:

si est honestas in rebus ipsis, de quibus dicitur, exsistit ex rei natura quidam splendor in verbis,

id. de Or. 3, 31, 125.

* * *

* * *

* * *

ăpex, ĭcis, m. [etym. acc. to Serv. ad Verg. A. 10, 270, and Paul. ex Fest. p. 18 Müll., from apo, to join to, whence aptus; cf. Van. Etym. p. 33], the extreme end of a thing, the point, summit, top (syn.: cacumen, summa, fastigium, culmen, vertex); hence,

Lit., the small rod at the top of the flamen's cap, wound round with wool, Serv. ad Verg. A. 2, 683; 10, 270.—Hence,

Transf.

(As pars pro toto.) The conical cap of the flamen, ornamented with this rod:

QVEI. APICEM. INSIGNE. DIALIS. FLAMINIS. GESISTEI, Epitaph. Scip. Grotef. 2, 299: apicem dialem,

Liv. 6, 41:

apex e capite prolapsus,

Val. Max. 1, 1, n. 4.—Hence, of the priesthood itself: homo honestus non apice insignis, Sen. ap. Lact. 17, 6.—

Any hat or helmet, a crown:

ab aquilā Tarquinio apicem impositum putent,

Cic. Leg. 1, 1:

regum apices,

Hor. C. 3, 21, 20:

ardet apex capiti,

Verg. A. 10, 270; 2, 683.—Of birds, the crest, Plin. 11, 37, 44, § 121.—

A projecting point or summit.

Lit., of trees:

lauri,

Verg. A. 7, 66.—Of a headland:

sublimis,

Juv. 12, 72:

montis apex,

Sil. 12, 709; so Vulg. Judith, 7, 3.—Of the point of a sickle, Col. 4, 25, 1.—Of the summit of a flame, Ov. M. 10, 279 et saep.—

Trop., the highest ornament or honor, the crown of a thing:

apex est senectutis auctoritas,

Cic. Sen. 17, 60:

hinc apicem Fortuna sustulit, hic posuisse gaudet,

Hor. C. 1, 34, 14.—

1.. In gram., the long mark over a vowel, Quint. 1, 7, 2; 1, 4, 10; 1, 5, 23;

Victor. p. 2469 P.—Hence, trop.: nullum apicem quaestionis praetermittere,

Arn. 3 init. —

The forms or outlines of the letters:

litterarum apices,

Gell. 13, 30, 10; 17, 9, 12.—Hence (per synecdochen),

A letter or any other writing:

apicum oblator,

Sid. Ep. 6, 8:

Augusti apices,

i. e. rescripts, Cod. Just. 2, 8, 6 fin. —

Of the point or apex of a Hebrew letter, put fig. for the least particle, tittle (eccl. Lat.; Gr. hê keraia):

iota unum aut unus apex non praeteribit a lege,

Vulg. Matt. 5, 18; ib. Luc. 16, 17.

ex-istĭmo or existŭmo, āvi, ātum, 1, v. a. [aestimo].

= aestimo, to value, estimate, reckon, esteem, with gen. of value (rare):

satin abiit neque quod dixi flocci existumat?

Plaut. Most. 1, 1, 73:

dum ne ob malefacta peream, parvi existumo,

id. Capt. 3, 5, 24: omnia minoris, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 2:

magni operam,

Nep. Cat. 1, 2:

minoris aliquid,

id. ib. 1, 4; Suet. Aug. 40.—With interrog. clause:

nunc si dico ut res est, quem ad modum existumet me?

Plaut. Merc. 3, 1, 18 Ritschl. —

In gen., to judge, consider, suppose, think, esteem. —Constr. with the acc., an object-clause, a rel.-clause, with de, or absol.

With acc.: si improbum Cresphontem existimaveras, Enn. ap. Auct. Her. 2, 24, 38 (Trag. v. 156, ed. Vahl., where the reading is existimas); cf.:

quod eum, qui hoc facit, avarum possumus existimare,

Cic. Verr. 2, 3, 82, § 190; Quint. 5, 12, 21:

quod ego nullo modo existimo,

Cic. Tusc. 3, 11, 25:

cottidianae vitae consuetudinem,

pass judgment upon, Ter. Heaut. 2, 3, 41.— In pass.:

M. Fulcinius domi suae honestus existimatus est,

Cic. Caecin. 4, 10; cf.:

P. Cornelius, homo, ut existimabatur, avarus et furax,

id. de Or. 2, 66, 268:

qua (fama) diu princeps oratorum... existimandus est,

Quint. 11, 3, 8:

popularitas signum affectati regni est existimatum,

id. 5, 9, 13:

assimulata sunt schemata existimanda,

id. 9, 1, 27: utcunque (haec) animadversa aut existimata erunt, Liv. praef. § 8.—

With acc. and inf. as object (so most freq.): tu me amas, ego te amo;

merito id fieri uterque existimat,

Plaut. Most. 1, 3, 147:

ne id quidem me dignum esse existimat, Quem adeat, etc.,

id. As. 1, 2, 23; id. Bacch. 3, 6, 19:

si majores nostri existimavissent, quemquam Rulli similem futurum,

Cic. Agr. 2, 33, 89:

non possum existimare, plus quemquam a se ipso quam me a te amari,

id. Fam. 15, 21, 4:

ego sic existimo, hos oratores fuisse maximos,

id. Brut. 36, 138 et saep.—In pass. with an inf. clause as subject:

fuit hoc in utroque eorum, ut Crassus non tam existimari vellet non didicisse, quam illa despicere, etc.,

Cic. de Or. 2, 1, 4:

disciplina in Britannia reperta, atque inde in Galliam translata esse existimatur,

Caes. B. G. 6, 13 fin.:

Themistocles suasisse existimatur Atheniensibus, ut, etc.,

Quint. 9, 2, 92 et saep.— Pass. impers.:

huic (insulae) milia DCCC. in longitudinem esse existimatur,

Caes. B. G. 5, 13 fin.; Plin. 6, 22, 24, § 81.—

With a rel. or interrog.-clause:

haud existimans, quanto labore partum,

Ter. Ph. 1, 1, 11:

nunc vos existimate, facta an dicta pluris sint,

judge, Sall. J. 85, 14 Cort.; cf.:

utrum avertendae suspicionis causa, etc., an, etc., existimari non poterat,

be judged, decided, Caes. B. C. 3, 102, 3:

qui (Pyrrhus) utrum avarior an crudelior sit, vix existimari potest,

Liv. 22, 59, 14:

existimari a medicis jubet, an talis caecitas ac debilitas superabiles forent,

Tac. H. 4, 81.—

With de:

de scriptoribus, qui nondum ediderunt, existimare non possumus,

Cic. Leg. 1, 2, 7:

ex eventu homines de tuo consilio existimaturos videmus,

id. Fam. 1, 7, 5:

male de aliquo,

to have a bad opinion of any one, id. Off. 2, 10, 36; cf.:

tu ipse quem ad modum existimes vide,

id. Div. in Caecil. 12, 37; id. Att. 6, 2, 3.— Pass. impers.:

exstant orationes, ex quibus existimari de ingeniis eorum potest,

Cic. Brut. 21, 82.—

With in and abl.:

in hostium numero existimari,

to be regarded as an enemy, Cic. Verr. 1, 5, 13.—

Absol.:

ut Cicero existimat,

Quint. 9, 1, 29:

sicut multi existimarunt,

id. 8, 6, 67.— Pass. impers.:

ita intellegimus vulgo existimari,

Cic. Rep. 2, 15, 28.—As subst.: existĭmantes, ium, m., critics, critical judges:

si in existimantium arbitrium sua scripta non venerint,

Cic. Brut. 24, 92.

ex-istĭmo or existŭmo, āvi, ātum, 1, v. a. [aestimo].

= aestimo, to value, estimate, reckon, esteem, with gen. of value (rare):

satin abiit neque quod dixi flocci existumat?

Plaut. Most. 1, 1, 73:

dum ne ob malefacta peream, parvi existumo,

id. Capt. 3, 5, 24: omnia minoris, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 2:

magni operam,

Nep. Cat. 1, 2:

minoris aliquid,

id. ib. 1, 4; Suet. Aug. 40.—With interrog. clause:

nunc si dico ut res est, quem ad modum existumet me?

Plaut. Merc. 3, 1, 18 Ritschl. —

In gen., to judge, consider, suppose, think, esteem. —Constr. with the acc., an object-clause, a rel.-clause, with de, or absol.

With acc.: si improbum Cresphontem existimaveras, Enn. ap. Auct. Her. 2, 24, 38 (Trag. v. 156, ed. Vahl., where the reading is existimas); cf.:

quod eum, qui hoc facit, avarum possumus existimare,

Cic. Verr. 2, 3, 82, § 190; Quint. 5, 12, 21:

quod ego nullo modo existimo,

Cic. Tusc. 3, 11, 25:

cottidianae vitae consuetudinem,

pass judgment upon, Ter. Heaut. 2, 3, 41.— In pass.:

M. Fulcinius domi suae honestus existimatus est,

Cic. Caecin. 4, 10; cf.:

P. Cornelius, homo, ut existimabatur, avarus et furax,

id. de Or. 2, 66, 268:

qua (fama) diu princeps oratorum... existimandus est,

Quint. 11, 3, 8:

popularitas signum affectati regni est existimatum,

id. 5, 9, 13:

assimulata sunt schemata existimanda,

id. 9, 1, 27: utcunque (haec) animadversa aut existimata erunt, Liv. praef. § 8.—

With acc. and inf. as object (so most freq.): tu me amas, ego te amo;

merito id fieri uterque existimat,

Plaut. Most. 1, 3, 147:

ne id quidem me dignum esse existimat, Quem adeat, etc.,

id. As. 1, 2, 23; id. Bacch. 3, 6, 19:

si majores nostri existimavissent, quemquam Rulli similem futurum,

Cic. Agr. 2, 33, 89:

non possum existimare, plus quemquam a se ipso quam me a te amari,

id. Fam. 15, 21, 4:

ego sic existimo, hos oratores fuisse maximos,

id. Brut. 36, 138 et saep.—In pass. with an inf. clause as subject:

fuit hoc in utroque eorum, ut Crassus non tam existimari vellet non didicisse, quam illa despicere, etc.,

Cic. de Or. 2, 1, 4:

disciplina in Britannia reperta, atque inde in Galliam translata esse existimatur,

Caes. B. G. 6, 13 fin.:

Themistocles suasisse existimatur Atheniensibus, ut, etc.,

Quint. 9, 2, 92 et saep.— Pass. impers.:

huic (insulae) milia DCCC. in longitudinem esse existimatur,

Caes. B. G. 5, 13 fin.; Plin. 6, 22, 24, § 81.—

With a rel. or interrog.-clause:

haud existimans, quanto labore partum,

Ter. Ph. 1, 1, 11:

nunc vos existimate, facta an dicta pluris sint,

judge, Sall. J. 85, 14 Cort.; cf.:

utrum avertendae suspicionis causa, etc., an, etc., existimari non poterat,

be judged, decided, Caes. B. C. 3, 102, 3:

qui (Pyrrhus) utrum avarior an crudelior sit, vix existimari potest,

Liv. 22, 59, 14:

existimari a medicis jubet, an talis caecitas ac debilitas superabiles forent,

Tac. H. 4, 81.—

With de:

de scriptoribus, qui nondum ediderunt, existimare non possumus,

Cic. Leg. 1, 2, 7:

ex eventu homines de tuo consilio existimaturos videmus,

id. Fam. 1, 7, 5:

male de aliquo,

to have a bad opinion of any one, id. Off. 2, 10, 36; cf.:

tu ipse quem ad modum existimes vide,

id. Div. in Caecil. 12, 37; id. Att. 6, 2, 3.— Pass. impers.:

exstant orationes, ex quibus existimari de ingeniis eorum potest,

Cic. Brut. 21, 82.—

With in and abl.:

in hostium numero existimari,

to be regarded as an enemy, Cic. Verr. 1, 5, 13.—

Absol.:

ut Cicero existimat,

Quint. 9, 1, 29:

sicut multi existimarunt,

id. 8, 6, 67.— Pass. impers.:

ita intellegimus vulgo existimari,

Cic. Rep. 2, 15, 28.—As subst.: existĭmantes, ium, m., critics, critical judges:

si in existimantium arbitrium sua scripta non venerint,

Cic. Brut. 24, 92.

ex-istĭmo or existŭmo, āvi, ātum, 1, v. a. [aestimo].

= aestimo, to value, estimate, reckon, esteem, with gen. of value (rare):

satin abiit neque quod dixi flocci existumat?

Plaut. Most. 1, 1, 73:

dum ne ob malefacta peream, parvi existumo,

id. Capt. 3, 5, 24: omnia minoris, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 2:

magni operam,

Nep. Cat. 1, 2:

minoris aliquid,

id. ib. 1, 4; Suet. Aug. 40.—With interrog. clause:

nunc si dico ut res est, quem ad modum existumet me?

Plaut. Merc. 3, 1, 18 Ritschl. —

In gen., to judge, consider, suppose, think, esteem. —Constr. with the acc., an object-clause, a rel.-clause, with de, or absol.

With acc.: si improbum Cresphontem existimaveras, Enn. ap. Auct. Her. 2, 24, 38 (Trag. v. 156, ed. Vahl., where the reading is existimas); cf.:

quod eum, qui hoc facit, avarum possumus existimare,

Cic. Verr. 2, 3, 82, § 190; Quint. 5, 12, 21:

quod ego nullo modo existimo,

Cic. Tusc. 3, 11, 25:

cottidianae vitae consuetudinem,

pass judgment upon, Ter. Heaut. 2, 3, 41.— In pass.:

M. Fulcinius domi suae honestus existimatus est,

Cic. Caecin. 4, 10; cf.:

P. Cornelius, homo, ut existimabatur, avarus et furax,

id. de Or. 2, 66, 268:

qua (fama) diu princeps oratorum... existimandus est,

Quint. 11, 3, 8:

popularitas signum affectati regni est existimatum,

id. 5, 9, 13:

assimulata sunt schemata existimanda,

id. 9, 1, 27: utcunque (haec) animadversa aut existimata erunt, Liv. praef. § 8.—

With acc. and inf. as object (so most freq.): tu me amas, ego te amo;

merito id fieri uterque existimat,

Plaut. Most. 1, 3, 147:

ne id quidem me dignum esse existimat, Quem adeat, etc.,

id. As. 1, 2, 23; id. Bacch. 3, 6, 19:

si majores nostri existimavissent, quemquam Rulli similem futurum,

Cic. Agr. 2, 33, 89:

non possum existimare, plus quemquam a se ipso quam me a te amari,

id. Fam. 15, 21, 4:

ego sic existimo, hos oratores fuisse maximos,

id. Brut. 36, 138 et saep.—In pass. with an inf. clause as subject:

fuit hoc in utroque eorum, ut Crassus non tam existimari vellet non didicisse, quam illa despicere, etc.,

Cic. de Or. 2, 1, 4:

disciplina in Britannia reperta, atque inde in Galliam translata esse existimatur,

Caes. B. G. 6, 13 fin.:

Themistocles suasisse existimatur Atheniensibus, ut, etc.,

Quint. 9, 2, 92 et saep.— Pass. impers.:

huic (insulae) milia DCCC. in longitudinem esse existimatur,

Caes. B. G. 5, 13 fin.; Plin. 6, 22, 24, § 81.—

With a rel. or interrog.-clause:

haud existimans, quanto labore partum,

Ter. Ph. 1, 1, 11:

nunc vos existimate, facta an dicta pluris sint,

judge, Sall. J. 85, 14 Cort.; cf.:

utrum avertendae suspicionis causa, etc., an, etc., existimari non poterat,

be judged, decided, Caes. B. C. 3, 102, 3:

qui (Pyrrhus) utrum avarior an crudelior sit, vix existimari potest,

Liv. 22, 59, 14:

existimari a medicis jubet, an talis caecitas ac debilitas superabiles forent,

Tac. H. 4, 81.—

With de:

de scriptoribus, qui nondum ediderunt, existimare non possumus,

Cic. Leg. 1, 2, 7:

ex eventu homines de tuo consilio existimaturos videmus,

id. Fam. 1, 7, 5:

male de aliquo,

to have a bad opinion of any one, id. Off. 2, 10, 36; cf.:

tu ipse quem ad modum existimes vide,

id. Div. in Caecil. 12, 37; id. Att. 6, 2, 3.— Pass. impers.:

exstant orationes, ex quibus existimari de ingeniis eorum potest,

Cic. Brut. 21, 82.—

With in and abl.:

in hostium numero existimari,

to be regarded as an enemy, Cic. Verr. 1, 5, 13.—

Absol.:

ut Cicero existimat,

Quint. 9, 1, 29:

sicut multi existimarunt,

id. 8, 6, 67.— Pass. impers.:

ita intellegimus vulgo existimari,

Cic. Rep. 2, 15, 28.—As subst.: existĭmantes, ium, m., critics, critical judges:

si in existimantium arbitrium sua scripta non venerint,

Cic. Brut. 24, 92.

hŏnor or hŏnos (the latter form almost exclusively in Cic., who has honor only Phil. 9, 6 fin., and Fragm. pro Tull. 21; also in Caes., Liv., Sall., Prop., Verg., Nep., and Curt.; but honor in Sen., Vell., Ov.; and Hor. and Tac. use both forms. Honos was antiquated in Quintilian's day, v. Quint. 1, 4, 13; Neue, Formenl. 1, 168 sq.), ōris (archaic gen. honorus, like venerus, Lex Puteol. ap. Haubold, n. 7), m. [perh. Sanscr. hu-, call], honor, repute, esteem in which a person or thing is held.

Lit.

In gen.:

cum honos sit praemium virtutis judicio studioque civium delatum ad aliquem, qui eum sententiis, qui suffragiis adeptus est, is mihi et honestus et honoratus videtur. Qui autem occasione aliqua etiam invitis suis civibus nactus est imperium, hunc nomen honoris adeptum, non honorem puto,

Cic. Brut. 81, 281; cf.:

is autem, qui vere appellari potest honos, non invitamentum ad tempus, sed perpetuae virtutis est praemium,

id. Fam. 10, 10, 1 sq.:

honos alit artes omnesque incenduntur ad studia gloria,

id. Tusc. 1, 2, 4;

so with gloria,

id. Part. 24, 87: si honos is fuit, majorem tibi habere non [p. 862] potui, id. Fam. 5, 20, 2:

quanto et honor hic illo est amplior, etc.,

id. Att. 9, 2, A, 1:

gratia, dignitate, honore auctus,

Caes. B. G. 1, 43, 8:

amplissimis honoribus et praemiis decorari... honos maximus,

Cic. de Or. 1, 54, 232:

ut eum amplissimo regis honore et nomine affeceris,

id. Deiot. 5, 14:

aliquem praecipuo honore habere,

Caes. B. G. 5, 54, 4:

suum cuique honorem et gradum reddere,

Cic. Rosc. Am. 47, 136:

apud eum sunt in honore et in pretio,

id. ib. 28, 77; Caes. B. C. 3, 61, 1; so with in:

in honore magno esse,

Cic. Brut. 8, 30:

summo in honore,

id. de Or. 1, 55, 235; id. Off. 2, 19, 65:

tanto in honore,

id. Tusc. 2, 2, 4; Caes. B. C. 1, 77, 2; 3, 47, 7; Liv. 42, 6, 12; but without in:

Jovem autem quanto honore in suo templo fuisse arbitramini,

Cic. Verr. 2, 4, 58, § 129:

(Druides) magno sunt apud eos honore,

Caes. B. G. 6, 13, 4; 5, 54, 5; Liv. 1, 40, 1; Tac. A. 14, 6; id. H. 1, 6, 4:

honorem accipere,

Cic. Att. 9, 2, A, 1:

honorem huic generi (i. e. poëtis) non fuisse declarat oratio Catonis,

id. Tusc. 1, 2, 3:

honori summo nostro Miloni fuit qui P. Clodii conatus compressit,

id. Off. 2, 17, 58; cf.:

quod (i. e. medium ex tribus sedere) apud Numidas honori ducitur,

Sall. J. 11, 3:

rite suum Baccho dicemus honorem,

honor, praise, Verg. G. 2, 393: tanto ille vobis quam mihi pejorem honorem habuit, worse honor, i. e. greater dishonor or disgrace, Q. Metell. ap. Gell. 12, 9, 4; cf.:

exsilii honor,

i. e. honorable exile, Tac. H. 1, 21.—Personified:

tute pone te latebis facile, ne inveniat te honos,

Plaut. Trin. 3, 2, 37.—Of inanim. and abstr. things, honor, esteem, value:

physicae quoque non sine causa tributus idem est honos,

Cic. Fin. 3, 22, 73; id. Fam. 7, 26, 2:

ornatus ille admirabilis, propter quem ascendit in tantum honorem eloquentia,

id. Or. 36, 125:

multa renascentur quae jam cecidere, cadentque Quae nunc sunt in honore vocabula, si volet usus,

Hor. A. P. 71:

apud antiquos piscium nobilissimus habitus acipenser nullo in honore est,

Plin. 9, 17, 27, § 60; 19, 6, 32, § 104:

vino Pramnio etiam nunc honos durat,

id. 14, 4, 6, § 54 al. —

In partic.

Public honor, official dignity, office, post, preferment (cf. munus):

ita quaestor sum factus, ut mihi honorem illum tum non solum datum, sed etiam creditum ac commissum putem,

Cic. Verr. 2, 5, 14, § 35:

ille honoris gradus,

id. Sull. 29, 82:

equites Romanos in tribunicium restituit honorem,

Caes. B. C. 1, 77 fin.:

extraordinarium honorem appetere,

id. ib. 1, 32, 2:

hic ipse honos (sc. dictatura), delatus ad me, testis est innocentiae meae,

Liv. 9, 26, 14:

curulem adferri sellam eo jussit (Flavius) ac sede honoris sui inimicos spectavit,

id. 9, 46, 9:

honore abiit,

Suet. Aug. 26; cf.:

deposito honore,

id. ib. 36:

paene honore summotus est,

id. Claud. 9:

honor municipalis est administratio rei publicae cum dignitatis gradu, sive cum sumtu, sive sine erogatione contingens,

Dig. 50, 4, 14 pr.: honorem aut magistratum gerere, Gai Inst. 1, 96:

clari velamen honoris sufficiunt tunicae summis aedilibus albae,

Juv. 3, 178:

tempus honoris,

the term of office, id. 8, 150:

honorem militiae largiri,

military honors, id. 7, 88.—In plur.:

populum Romanum hominibus novis industriis libenter honores mandare semperque mandasse,

Cic. Verr. 2, 4, 37, § 81; cf.:

qui (populus) stultus honores Saepe dat indignis,

Hor. S. 1, 6, 15:

ascendisset ad honores, nisi, etc.,

Cic. Brut. 68, 241:

honoribus amplissimis et laboribus maximis perfungi,

id. Fam. 1, 8, 3:

obrepisti ad honores errore hominum,

id. Pis. 1, 1:

Catulus maximis honoribus usus,

Sall. C. 49, 2:

magistratus atque honores capere,

Suet. Aug. 26:

largiri opes, honores,

Tac. A. 11, 12.—

Particular phrases.

Honoris causa.

Out of respect, in order to show honor (class.):

C. Curio, quem ego hominem honoris potius quam contumeliae causa nominatum volo,

Cic. Verr. 1, 7, 18:

quem honoris causa nomino,

id. Rosc. Am. 2, 6:

toties hunc et virum bonum esse dixisti et honoris causa appellasti,

id. Rosc. Com. 6, 18:

Campanis equitum honoris causa, civitas sine suffragio data,

Liv. 8, 14, 10; 32, 34, 8; 39, 22, 2.—

For the sake of (ante-class.):

ejus honoris causa, feci thensaurum ut hic reperiret Euclio,

Plaut. Aul. prol. 25: mei honoris causa mittere coquos, id. ib. 3, 4, 4:

huc honoris vostri venio gratia,

id. Am. 3, 1, 7; id. Stich. 2, 2, 14:

vestri honoris causa,

Ter. Phorm. 5, 7, 35.—

Praefari or dicere honorem, to make an excuse in saying any thing that may be distasteful = by your leave or saving your presence:

si dicimus: ille patrem strangulavit, honorem non praefamur. Sin de Aurelia aliquid aut Lollia, honos. praefandus est,

Cic. Fam. 9, 22, 4;

for which: haec sunt quae retulisse fas sit, ac pleraque ex his non nisi honore dicto,

Plin. 28, 8, 24, § 87; cf.

also: honos auribus sit,

i. e. pardon the expression, Curt. 5, 1, 22.—

Personified, Hŏnor or Hŏnos, as a deity whose temple adjoined that of Virtus, and who was worshipped with uncovered head, Cic. Verr. 2, 4, 54, § 121; id. Sest. 54, 116; id. Leg. 2, 23, 58; Val. Max. 1, 1, 8; Liv. 27, 25, 7 sqq.; Aug. Civ. Dei, 4, 21; Inscr. Orell. 543.

Transf.

Concr., any thing given as a mark of honor, an honorary gift, a reward, acknowledgment, recompense, fee; a sacrifice; funeral rites; a legacy, etc. (mostly poet. and since the Aug. period):

Itan tandem hanc majores famam tradiderunt tibi tui,... honori posterorum tuorum ut vindex fieres,

Plaut. Trin. 3, 2, 18:

Curio misi, ut medico honos haberetur et tibi daret quod opus esset,

Cic. Fam. 16, 9, 3; Vitr. 10, 22:

geminum pugnae proponit honorem,

Verg. A. 5, 365:

nil victor honoris Ex opibus posco,

Sil. 9, 199:

dicite, Pierides, quonam donetur honore Neaera,

Tib. 3, 1, 5:

nec Telamon sine honore recessit Hesioneque data potitur,

Ov. M. 11, 216:

arae sacrificiis fument, honore, donis cumulentur,

Liv. 8, 33, 21:

divūm templis indicit honorem,

Verg. A. 1, 632; Ov. F. 4, 409:

nullos aris adoleret honores,

id. M. 8, 742:

meritos aris mactavit honores,

Verg. A. 3, 118:

honore sepulturae carere,

Cic. de Sen. 20, 75; id. Inv. 1, 55, 108:

cernit ibi maestos et mortis honore carentes Leucaspim, etc.,

Verg. A. 6, 333; cf. Ov. Tr. 3, 3, 45:

mille viri, qui supremum comitentur honorem,

Verg. A. 11, 61:

solutus honos cineri,

Val. Fl. 3, 357:

honorem habere alicui,

Curt. 3, 12, 13:

omnem honorem funeri servare,

id. 4, 10, 23:

communem sepulturae honorem alicui tribuere,

Suet. Aug. 17:

nec enim quaerimus, cui acquiratur, sed cui honos habitus est,

the honorary legacy, Dig. 37, 5, 3; 32, 1, 11:

sepulturae honore spoliatus,

Val. Max. 4, 7, 1; 9, 8, 1 fin.; cf.:

supremitatis honor,

Amm. 31, 13:

supremus condicionis humanae honos,

Val. Max. 6, 3, 1.—

Objectively, a quality that brings honor or consideration, an ornament, grace, charm, beauty ( poet.):

silvis Aquilo decussit honorem,

Verg. G. 2, 404:

December silvis honorem decutit,

Hor. Epod. 11, 6; cf.:

populeus cui frondis honor,

Val. Fl. 6, 296:

notus in vultus honor,

Hor. Epod. 17, 18; Stat. Th. 10, 788.—In plur.:

laetos oculis afflārat honores,

Verg. A. 1, 591; cf. Sil. 12, 244:

hic tibi copia Manabit ad plenum benigno Ruris honorum opulenta cornu,

Hor. C. 1, 17, 16:

nullum ver usquam nullique aestatis honores,

Sil. 3, 487.—

A magistrate, office-holder:

sed cum summus honor finito computet anno, sportula quid referat,

Juv. 1, 117; cf. v. 110.