Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

continēns

  • 1 continēns

        continēns entis, adj. with comp. and sup.    [P. of contineo], bounding, limiting, enclosing: litas, i. e. of the continent, L.: parum locuples continente ripā, H.—Bordering, neighboring, contiguous, near, adjacent: silvae, Cs.: fundus fundo eius: aër mari: ripae collis, Cs.: cum Ciliciā.— Holding together, cohering, connected, continuous, uninterrupted: silvae, Cs.: grex, L.: agmen, L.: ruinae, L.: terra, N.—Fig., in time, following, next, consequent upon: continentibus diebus, Cs.: motus sensui iunctus et continens: timori perpetuo ipsum malum continens fuit, L.—Continual, consecutive, uninterrupted: continenti labore omnia superare, Cs.: imber per noctem totam, L.: e continenti genere, in unbroken descent: continenti impetu, without a pause, Cs.—In character, continent, moderate, temperate: hoc nemo fuit magis continens, T.: continentior in vitā quam in pecuniā, Cs.: Epaminondas, N.: continentissimi homines.
    * * *
    I
    mainland; continent; forming part of a continuous mass
    II
    essential point, central argument, hinge, basis; suburbs (pl.), (outside walls)
    III
    continentis (gen.), continentior -or -us, continentissimus -a -um ADJ
    bordering, adjacent, contiguous, next; immediately, without delay (w/in/ex); temperate, moderate, n0t indulging in excess; restrained, exhibiting restraint; close (in time); linked; continuous, unbroken, uninterrupted; homogeneous

    Latin-English dictionary > continēns

  • 2 continēns

        continēns ntis, f    [1 continens; sc. terra], a mainland, continent: in continentem legatis missis, Cs.: ex continenti, Cs.: in continente, Cs.: continentis regio, L. — Fig., in rhet., the chief point: continentia causarum.
    * * *
    I
    mainland; continent; forming part of a continuous mass
    II
    essential point, central argument, hinge, basis; suburbs (pl.), (outside walls)
    III
    continentis (gen.), continentior -or -us, continentissimus -a -um ADJ
    bordering, adjacent, contiguous, next; immediately, without delay (w/in/ex); temperate, moderate, n0t indulging in excess; restrained, exhibiting restraint; close (in time); linked; continuous, unbroken, uninterrupted; homogeneous

    Latin-English dictionary > continēns

  • 3 continens

    contĭnens, entis, v. contineo, P. a., 1.

    Lewis & Short latin dictionary > continens

  • 4 in-continēns

        in-continēns tis, adj.,    incontinent, immoderate, intemperate: Tityos, H.: manus, H.

    Latin-English dictionary > in-continēns

  • 5 contineo

    con-tĭnĕo, tĭnŭi, tentum, 2, v. a. and n. [teneo].
    I.
    Act., to hold or keep together.
    A.
    In gen. (rare).
    1.
    Lit. (syn.:

    coërceo, conjungo): contine quaeso caput,

    Plaut. Rud. 2, 6, 26:

    quod omnem continet amplexu terram,

    Lucr. 5, 319; cf.:

    mundus omnia conplexu suo coërcet et continet,

    Cic. N. D. 2, 22, 58:

    vitem levi nodo,

    Plin. 17, 22, 35, § 187:

    magni refert primordia saepe cum quibus... contineantur,

    Lucr. 1, 818; 1, 908; 2, 761;

    2, 1008: pars oppidi, mari dijuncta angusto, ponte adjungitur et continetur,

    Cic. Verr. 2, 4, 52, § 117.—
    b.
    Of places, to bound, limit, enclose (very rare in act.):

    reliquum spatium mons continet,

    Caes. B. G. 1, 38:

    Oceanus ponto qua continet orbem,

    Tib. 4, 1, 147; but more freq. in pass., to be comprised, enclosed, surrounded, encompassed, environed by:

    qui vicus altissimis montibus undique continetur,

    Caes. B. G. 3, 1; so,

    undique loci naturā Helvetii,

    id. ib. 1, 2:

    mare montibus angustis,

    id. ib. 4, 23:

    una pars Galliae Garumnā flumine, Oceano, finibus Belgarum,

    id. ib. 1, 1.—
    2.
    Trop.:

    omnes artes quasi cognatione quādam inter se continentur,

    hang together, Cic. Arch. 1, 2.—Far more freq. in all periods and species of composition.,
    B.
    With partic. access. ideas.
    1.
    With the access. idea of firmness, quiet, permanence, etc., to hold or keep together, to keep, hold fast, preserve, retain (syn. servo).
    a.
    Lit.:

    (alvus) arcet et continet... quod recepit,

    Cic. N. D. 2, 54, 136:

    merces (opp. partiri),

    id. Vatin. 5, 12; cf.

    exercitum (opp. dividere),

    Liv. 28, 2, 16:

    arida continent odorem diutius,

    Plin. 21, 7, 18, § 39.—
    b.
    Trop.:

    nec ulla res vehementius rem publicam continet quam fides,

    Cic. Off. 2, 24, 84:

    Remos reliquosque Belgas in officio,

    Caes. B. G. 3, 11:

    in officio Dumnorigem,

    id. ib. 5, 7:

    te in exercitatione,

    Cic. Fam. 7, 19 fin.:

    te in tuis perenuibus studiis,

    id. Brut. 97, 332:

    ceteros in armis (plaga),

    Liv. 9, 41, 15:

    alicujus hospitio,

    Nep. Lys. 1, 5.—
    2.
    With the access. idea of hindering, preventing motion, to keep, keep still, detain, restrain, repress, enclose.
    a.
    Lit.: milites [p. 449] sub pellibus, Caes. B. G. 3, 29; cf.:

    pecudem sub tecto,

    Col. 7, 10, 3:

    exercitum castris,

    Caes. B. G. 1, 48; 2, 11; Liv. 31, 26, 6; 28, 9, 14 al.; cf.:

    nostros in castris (tempestates),

    Caes. B. G. 4, 34; 6, 36; and:

    copias in castris,

    id. B. C. 1, 66; 3, 30; Auct. B. Afr. 1; 7; Liv. 36, 17, 9:

    Pompeium quam angustissime,

    Caes. B. C. 3, 45:

    aliquem limine,

    Liv. 34, 1, 5:

    ora frenis,

    Phaedr. 3, 6, 7:

    ventos carcere,

    Ov. M. 11, 432:

    animam in dicendo,

    Cic. de Or. 1, 61, 261 et saep.:

    se ruri,

    to stay, remain, Ter. Phorm. 2, 3, 17; cf.:

    se domi,

    Suet. Caes. 81:

    suo se loco,

    Caes. B. G. 4, 34:

    oppido sese,

    id. ib. 2, 30:

    castris se continere,

    id. B. C. 3, 37:

    se vallo,

    id. B. G. 5, 44:

    se finibus Romanis,

    Liv. 39, 17, 4; 34, 58, 3:

    moenibus sese,

    id. 42, 7, 4:

    agrorum suorum terminis se,

    id. 38, 40, 2:

    se moenibus,

    Ov. M. 13, 208:

    sese intra silvas,

    Caes. B. G. 2, 18:

    suos intra munitionem,

    id. ib. 5, 57;

    5, 58: milites intra castrorum vallum,

    id. B. C. 3, 76; Liv. 31, 34, 9;

    Auct. B. Afr. 24: intra castra militem,

    Tac. H. 4, 19:

    praesidibus provinciarum propagavit imperium, ut a peritis et assuetis socii continerentur,

    Suet. Aug. 23 et saep.:

    an te auspicium commoratum est? an tempestas continet?

    Plaut. Am. 2, 2, 67.—
    b.
    Trop., to hold back, detain, repress, hold in check, curb, check, stay, stop, tame, subdue, etc. (syn. cohibeo):

    adpetitiones animi,

    Cic. Tusc. 4, 9, 22:

    omnis cupiditates,

    id. Q. Fr. 1, 1, 11, § 32:

    modeste insolentiam suam,

    id. Agr. 1, 6, 18:

    risum,

    id. Fin. 4, 25, 71 et saep.:

    formido mortales omnes,

    Lucr. 1, 151:

    Etruriam non tam armis quam judiciorum terrore,

    Liv. 29, 36, 10:

    oppida magis metu quam fide,

    id. 30, 20, 5; cf.:

    quosdam continet metus,

    Quint. 1, 3, 6:

    solo metu,

    id. 12, 7, 2 et saep.:

    animum a consuetā libidine,

    Sall. J. 15, 3:

    temeritatem ab omni lapsu (with cohibere),

    Cic. Ac. 1, 12, 45:

    suos a proelio,

    Caes. B. G. 1, 15:

    manum juventus Metu deorum,

    Hor. C. 1, 35, 37 al.:

    se ab adsentiendo,

    Cic. Ac. 2, 32, 104; so,

    se ab exemplis,

    id. Fin. 2, 19, 62:

    temperans, qui se in aliquā libidine continuerit,

    id. Par. 3, 1, 21:

    se male continet amens,

    Ov. M. 4, 351:

    male me, quin vera faterer, Continui,

    id. ib. 7, 729:

    nequeo continere quin loquar,

    Plaut. Men. 2, 1, 28.—

    Mid.: contineri, quin complectar, non queo,

    restrain myself, refrain, Plaut. Rud. 4, 4, 128; cf.:

    vix me contineo, quin, etc.,

    Ter. Eun. 5, 2, 20:

    jam nequeo contineri,

    Plaut. Capt. 3, 4, 60; cf.:

    vix contineor,

    Ter. Hec. 4, 3, 9:

    quae vera audivi, taceo et contineo optime,

    keep it to myself, conceal it, id. Eun. 1, 2, 23:

    ea quae continet, neque adhuc protulit, explicet nobis,

    Cic. de Or. 1, 47, 206:

    dicta,

    id. ib. 2, 55, 222.—
    3.
    With the access. idea of containing, to comprise, contain, involve, comprehend something in itself (syn. complector):

    (aqua gelum) quod continet in se, mittit,

    Lucr. 6, 877; cf.:

    ut omnia, quae aluntur et crescunt, contineant in se vim caloris,

    Cic. N. D. 2, 9, 23; so,

    in se,

    Quint. 1, 6, 31; 2, 10, 2:

    Quattuor aeternus genitalia corpora mundus Continet,

    Ov. M. 15, 240:

    rem militarem,

    Liv. 5, 52, 16:

    panis innumeras paene continet medicinas,

    Plin. 22, 25, 68, § 138:

    (linea) centum continet (pedes),

    Quint. 1, 10, 44:

    Idus Martiae magnum mendum continent,

    Cic. Att. 14, 22, 2:

    paucas species (vox),

    Quint. 11, 3, 18:

    tales res, quales hic liber continet,

    Cic. Or. 43, 148; Plin. Ep. 5, 9, 1:

    narrationes, quae summam criminis contineant,

    Quint. 4, 2, 10:

    fabula stultorum regum et populorum continet aestus,

    Hor. Ep. 1, 2, 8; cf.:

    liber primus ea continebit, quae, etc., Quint. prooem. § 21: tertia epistula continebat, etc.,

    Plin. Ep. 9, 28, 5.—With subj.-clause:

    quando ipsos loqui deceat, quartus liber continet,

    Quint. 11, 1, 59.—Esp. freq.,
    b.
    In pass.: contineri aliquā re, to be contained in something, be composed of, consist of or in, to rest upon, to be supported by, etc.:

    terreno corpore,

    Lucr. 1, 1085:

    non venis et nervis et ossibus continentur (dii),

    Cic. N. D. 2, 23, 59:

    artem negabat esse ullam, nisi quae cognitis penitusque perspectis... rebus contineretur,

    id. de Or. 1, 20, 92:

    forma honestatis, quae tota quattuor his virtutibus... continetur,

    id. Fin. 2, 15, 48:

    versus paucis (pedibus) continetur,

    Quint. 9, 4, 60: quae philosophorum libris continentur, id. prooem. § 11; cf. id. 5, 10, 111 et saep.: artes, quae conjecturā continentur et sunt opinabiles, Cic. Div. 1, 14, 24:

    foedere,

    Liv. 41, 23, 9:

    actu,

    Quint. 2, 18, 5; 12, 9, 1; 3, 7, 28.—Rarely with in and abl.:

    forum, in quo omnis aequitas continetur,

    Cic. Cat. 4, 1, 2; cf.:

    quibus (legibus) in singulis civitatibus res publica continetur,

    id. Off. 3, 5, 23.—
    II.
    Neutr., to hold together in itself, to hang together (in the verb. finit. very rare; but freq. as P. a.; cf. also the deriv. continuus):

    per hortum utroque commeatus continet,

    Plaut. Stich. 3, 1, 43.—Hence,
    1.
    contĭnens, entis, P. a.
    A.
    (Acc. to II.) Holding or hanging together (freq. and class.).
    1.
    Bordering upon, neighboring, contiguous, lying near, adjacent (syn.: junctus, adjunctus, contiguus); constr. with dat., cum, or absol.
    a.
    Prop.:

    aër mari,

    Cic. N. D. 2, 45, 117:

    continentia atque adjuncta praedia huic fundo,

    id. Caecin. 4, 11:

    (mare) dissimile est proximo ei continenti,

    id. Ac. 2, 33, 105 al.:

    Cappadociae pars ea, quae cum Cilicià continens est,

    id. Fam. 15, 2, 2:

    (Morini) continentes silvas ac paludes habebant,

    Caes. B. G. 3, 28; cf. so absol.:

    parum locuples continente ripā,

    Hor. C. 2, 18, 22; cf.:

    pars eorum, qui propiores erant continenti litori,

    Liv. 44, 28, 12.— Subst.: contĭnentĭa, ĭum, n. (sc. loca), adjoining places, the neighborhood:

    Cherronesum et continentia usque Atho montem,

    Plin. 18, 25, 57, § 215 al.:

    urbis,

    the suburbs, Dig. 50, 16, 147.—
    b.
    Trop., in time, following, next:

    continentibus diebus,

    Caes. B. C. 3, 84;

    and of other abstract things: motus sensui junctus et continens,

    Cic. N. D. 1, 11, 26:

    timori perpetuo ipsum malum continens fuit,

    followed at its heels, Liv. 5, 39, 8.—
    2.
    Holding together, cohering in itself, connected, continuous, uninterrupted.
    a.
    Prop.:

    continens agmen migrantium,

    Liv. 1, 29, 4:

    agmen,

    id. 2, 50, 7; 8, 8, 13 al.:

    ruinae,

    id. 21, 8, 5; terra, the mainland, continent, Varr. ap. Charis. p. 100 P.; Cic. Fragm. ap. Non. p. 274, 6; Nep. Them. 3, 2; and in the same sense far more freq. subst.: contĭnens, entis, f. (rarely masc., Curt. 4, 2, 1 Zumpt, dub.; abl. in e and i equally used;

    v. the 4th and 5th books of Caes. B. G.),

    Caes. B. G. 4, 27; 4, 28; 4, 31; 4, 36 bis et saep.; Nep. Milt. 7, 3; Liv. 35, 43, 4; Plin. 5, 31, 34, § 128; Suet Aug. 65; id. Tib. 40 et saep.—
    b.
    Trop., in time, continual, consecutive, uninterrupted:

    labor omnium dierum,

    Caes. B. C. 3, 63; Liv. 42, 54, 3:

    bella,

    Caes. B. G. 5, 11 fin.:

    imperium usque ad nos,

    Liv. 7, 30, 8:

    imber per noctem totam,

    id. 23, 44, 6:

    biduo,

    Suet. Calig. 19:

    febres sine intermissione,

    Cels. 3, 5 fin.:

    e continenti genere,

    in continuous descent, Cic. Fin. 2, 19, 61:

    spiritus,

    id. de Or. 3, 57, 216 et saep.: ex continenti (sc. tempore), instantly, immediately, = continuo, statim, Just. 1, 9; so,

    in continenti,

    Dig. 44, 5, 1.—
    B.
    (Acc. to I. B. 2. b.) That restrains his passions, continent, moderate, temperate, enkratês (rare, but in good prose):

    continentior in vitā hominum quam in pecuniā,

    Caes. B. C. 1, 23:

    cum reges tam sint continentes, multo magis consularis esse oportere,

    Cic. Fam. 9, 19, 1:

    puer,

    id. Att. 6, 6, 3:

    Epaminondas,

    Nep. Epam. 3, 2 al. — Sup., Cic. Par. 1, 1, 7; Suet. Aug. 71.—
    C.
    (Acc. to I. B. 3.) In rhet., subst.: contĭnens, entis, n., that on which something rests or depends, the chief point, hinge:

    causae,

    Cic. Part. Or. 29, 103; id. Top. 25, 95:

    intuendum videtur, quid sit quaestio, ratio, judicatio, continens, vel ut alii vocant, firmamentum,

    Quint. 3, 11, 1; cf. id. ib. § 18 sqq.— Adv.: contĭnen-ter.
    1.
    (Acc. to A. 2.)
    a.
    In space, in unbroken succession, in a row. continenter sedetis, Cat. 37, 6.—More freq. and class.,
    b.
    In time, continuously, without interruption:

    totā nocte ierunt,

    Caes. B. G. 1, 26:

    jam amplius horis sex pugnaretur,

    id. ib. 3, 5:

    biduum lapidibus pluit,

    Liv. 25, 7, 7:

    usque ad ipsum negotium,

    Cic. Inv. 1, 26, 37:

    ferri imagines,

    id. N. D. 1, 39, 109.—
    2.
    (Acc. to B.) Temperately, moderately (rare):

    vivere,

    Cic. Off. 1, 30, 106; in sup.:

    vivere,

    Aug. Ep. 199; id. Conf. 6, 12.—Hence also,
    2.
    contentus, a, um, P. a. (acc. to I. B. 2. b.); medial., satisfying one's self with, contented, satisfied, content (freq. in all periods and species of composition); constr. in gen. with the abl.; more rarely absol.; after the Aug. per. very freq. with the inf.
    (α).
    With abl.: his versibus, Lucil. ap. Non. p. 264, 3:

    suis rebus,

    Cic. Par. 6, 3, 51:

    paucis,

    Hor. S. 1, 3, 16:

    illā (sorte),

    id. ib. 1, 1, 3:

    viverem uti contentus eo quod mī ipse parasset,

    id. ib. 1, 4, 108; cf. Suet. Aug. 82:

    solā Dianā,

    Verg. A. 11, 582.—
    (β).
    Absol.:

    cum ipsum audires sine comparatione, non modo contentus esses, sed melius non quaereres,

    Cic. Brut. 35, 134; so comp., Plaut. Poen. 2, 15.—
    (γ).
    With inf.:

    indagare,

    Ov. M. 1, 461:

    edidicisse,

    id. ib. 2, 638:

    retinere titulum provinciae,

    Vell. 2, 49:

    hostes sustinuisse,

    id. 2, 112:

    indicare,

    Quint. 4, 2, 128:

    ostendere,

    id. 5, 10, 31:

    id consequi, quod imiteris,

    id. 10, 2, 7 et saep.— Adv.: contentē (ante-and post-class., and rare), in a restrained manner, closely:

    arte contenteque habere aliquem,

    Plaut. As. 1, 1, 63:

    parce contenteque vivere,

    Pacat. Pan. Theod. 13.

    Lewis & Short latin dictionary > contineo

  • 6 continentia

    1.
    contĭnentĭa, ae, f. [contineo].
    I.
    A holding back, repressing.
    * A.
    Lit.:

    (crepitūs ventris),

    Suet. Claud. 32 fin.
    B.
    Trop. (acc. to contineo, I. B. 2. b., and continens, B.), a briding, restraining of one's passions and desires, abstemiousness, continence, temperance, moderation, enkrateia (the common signif.; most freq. in Cic.; it is diff. from abstinentia, v. in h. v.;

    opp. libido): continentia est, per quam cupiditas consilii gubernatione regitur,

    Cic. Inv. 2, 54, 164; id. Off. 2, 24, 86; cf. Quint. 5, 10, 121:

    conferte hujus libidines cum illius continentiā,

    Cic. Verr. 2, 4, 52, § 115; cf.:

    ubi pro continentiā et aequitate libido atque superbia invasere,

    Sall. C. 2, 5;

    connected with modestia,

    Caes. B. G. 7, 52; cf. Quint. 2, 21, 3; 3, 7, 15 al.—
    II.
    (Acc. to contineo, I. B. 3., and continens, C.) The contents of a work (only late Lat.):

    operis,

    Macr. Somn. Scip. 2, 12, § 2; Hier. in Isa. 5, 20 init.; 5, 23, 11; so the title of the work of Fulgentius: De Expositione Vergilianae Continentiae, etc.—
    * III.
    (Acc. to contineo, II., and continens, A. 1.) Contiguity, proximity:

    regionum (just before: cohaerentia regionum),

    Macr. S. 5, 15, 5.
    2.
    contĭnentĭa, ium, n., v. contineo, P. a.

    Lewis & Short latin dictionary > continentia

  • 7 continenter

        continenter adv.    [1 continens], continuously, without interruption: bellum gerere, Cs.: totā nocte, Cs.: biduum lapidibus pluit, L.: sedere, in a row, Ct.—Fig., temperately, moderately: vivere.
    * * *
    unbroken/continuously/without pause, uninterruptedly; repeatedly/successively; in unbroken succession, in a row; w/self-restraint; temperately, moderately

    Latin-English dictionary > continenter

  • 8 continentia

        continentia ae, f    [1 continens], a restraint, abstemiousness, continence, temperance, moderation: exemplum continentiae, T.: hinc continentia (pugnat), illinc libido: illius in victu.
    * * *
    restraint/self-control/abstinence/holding back/repression (passion/appetite); contents of a work; contiguity; proximity

    Latin-English dictionary > continentia

  • 9 adligamentum

    allĭgāmentum ( adl-), i, n. [alligo], = alligatura: pisces habent inter se adligamentum luteum continens usque ad priores pedes, Schol. ad Germ. Arat. 240; v. Hygin. Astronom. 3, 29.

    Lewis & Short latin dictionary > adligamentum

  • 10 alligamentum

    allĭgāmentum ( adl-), i, n. [alligo], = alligatura: pisces habent inter se adligamentum luteum continens usque ad priores pedes, Schol. ad Germ. Arat. 240; v. Hygin. Astronom. 3, 29.

    Lewis & Short latin dictionary > alligamentum

  • 11 arceo

    arcĕo, cui, ctum (arcitum, acc. to Prisc. p. 1265 P.) [cf. arkeô = to keep off, to suffice; arkios = sufficient, safe; arx = a stronghold; arca = a strong-box, chest; alalkein = to keep off; alkê = defence, strength. Curt.].
    I.
    To shut up, to enclose.
    A.
    Lit.: arcere est continere, Paul. ex Fest. p. 15 Müll.:

    alvus arcet et continet quod recipit,

    Cic. N. D. 2, 54, 136: orbis caelestis arcens et continens ceteros, id. Rep. 6, 17:

    nos flumina arcemus, dirigimus, avertimus,

    id. N. D. 2, 60, 152:

    hos quidem ut famulos vinclis prope ac custodiā arceamus,

    shut in, confine, id. Tusc. 2, 21, 48 (cf. Doed. Syn. II. p. 426).—
    B.
    Trop.:

    videbam audaciam tam immanem non posse arceri otii finibus,

    Cic. Har. Resp. 3.—Also, to keep in order: arcendae familiae gratiā, Paul. ex Fest. s. v. noverca, p. 175 Müll.—
    II.
    To keep or hold off, to prevent from approaching, to keep at a distance: arcere prohibere est, Paul. ex Fest. p. 15 Müll.; constr. absol. aliquem, with ab, the simple abl., poet. also with dat.
    (α).
    Absol. aliquem:

    ille tenet et scit ut hostium copiae, tu ut aquae pluviae arceantur,

    Cic. Mur. 9, 22; so,

    aquam pluviam, aquas pluvias arcere,

    Cic. Top. 10, 43, and Dig. 39, 3:

    platanus solem arcet,

    Plin. 12, 1, 5, § 11:

    somnos ducere et arcere,

    Ov. M. 2, 735:

    Odi profanum vulgus et arceo,

    Hor. C. 3, 1, 1.—

    With an abstr. object: transitum hostis,

    to arrest, hinder, Liv. 26, 41.— Poet. and in postAug. prose, with inf. as object, to hinder, prevent:

    quae (dicta) clamor ad aures Arcuit ire meas,

    Ov. M. 12, 427:

    plagamque sedere Cedendo arcebat,

    id. ib. 3, 89; so id. P. 3, 3, 56; Stat. S. 2, 1, 34; id. Th. 1, 455; Sen. Hippol. 805; Sil. 13, 341 al.; Tac. A. 3, 72.—

    And without object: arcuit Omnipotens,

    Ov. M. 2, 505.—
    (β).
    With ab:

    tu, Juppiter, hunc a tuis aris ceterisque templis arcebis,

    Cic. Cat. 1, 13 fin.:

    homines ab injuriā, etc.,

    id. Leg. 1, 14:

    haec aetas a libidinibus arcenda est,

    id. Off. 1, 34, 122:

    homines ab improbitate,

    id. Par. 3, 2, 23:

    famulas a limine templi,

    Ov. F. 6, 482:

    aliquem ab amplexu,

    id. M. 9, 751:

    ignavum, fucos, pecus a praesepibus arcent,

    Verg. G. 4, 168.—
    (γ).
    With the simple abl. (not with persons):

    primordia genitali concilio arceri tempore iniquo,

    Lucr. 1, 183:

    illum ut hostem arcuit Galliā,

    Cic. Phil. 5, 13 fin.:

    te dominus illis sedibus arcebit,

    id. ib. 2, 40 fin.; so id. Tusc. 1, 37, 89:

    Virginiam matronae sacris arcuerant,

    Liv. 10, 23:

    aliquem aditu,

    id. 42, 6; so Suet. Ner. 46; Luc. 10, 499:

    aquā atque igni arcebatur,

    Tac. A. 3, 23; so id. ib. 3, 50 (cf. aqua, I. B. 3.) al.:

    arceor aris,

    Ov. M. 6, 209:

    patriis penatibus,

    id. ib. 9, 446 al.:

    aliquem funesto veterno,

    i. e. to protect, guard, Hor. Ep. 1, 8, 10:

    classes aquilonibus,

    id. A. P. 64 et saep.—
    (δ).
    With dat., to keep off something from:

    oestrum pecori,

    Verg. G. 3, 155 (cf.:

    Solstitium pecori defendite,

    id. E. 7, 47:

    mortem fratri depulit,

    Ov. H. 14, 130; and the Gr. amunein nêusi thoêisi pur, Hom. Il. 9, 435; 9, 347; v. also Rudd. II. p. 150).

    Lewis & Short latin dictionary > arceo

  • 12 conjunctio

    conjunctĭo, ōnis, f. [id.], a joining together, connecting, uniting; union, conjunction.
    I.
    Lit. (very rare):

    machina est continens ex materiā conjunctio maximas ad onerum motus habens virtutes,

    Vitr. 10, 1, 1:

    conjunctionis rimas obducere,

    Pall. Decl. 41, 3.—
    II.
    Trop. (in good prose).
    A.
    In gen.:

    nos ad conjunctionem congregationemque hominum et ad naturalem communitatem esse natos,

    Cic. Fin. 3, 20, 65:

    virtutum,

    id. ib. 5, 23, 67:

    mentis cum externis mentibus,

    agreement, affinity, sympathy, id. Div. 2, 58, 119; cf.: naturae, quam vocant sumpatheian, id. ib. 2, 60, 124;

    2, 69, 142: vicinitatis,

    id. Planc. 8, 21:

    indubitata litterarum inter se,

    Quint. 1, 1, 31.—
    B.
    In partic.
    1.
    A conjugal connection, marriage, wedlock (rare), Cic. Off. 1, 4, 11; Plin. 15, 29, 36, § 120.—
    2.
    A connection by relationship, affinity, relation, Cic. Off. 1, 17, 54 sq.; id. Fam. 1, 7, 11 al.—
    3.
    A connection by friendship, friendship, intimacy:

    nihil praetermisi quin Pompeium a Caesaris conjunctione avocarem,

    Cic. Phil. 2, 10, 23:

    paterna,

    id. ib. 13, 5, 11; id. Cael. 15, 35; id. Lael. 20, 71; id. Fam. 13, 10, 4 al.—
    4.
    In philos. and rhet. lang., a connection of ideas, Cic. Top. 14, 57; id. Fat. 6, 12 sq.; Quint. 7, 8, 1; 8, 3, 46.—
    5.
    In gram., a connecting particle, a conjunction, Cic. Or. 39, 135; Quint. 9, 3, 50; 9, 3, 62; 11, 2, 25; Suet. Aug. 86 et saep.

    Lewis & Short latin dictionary > conjunctio

  • 13 continuo

    1.
    contĭnŭō, adv., v. continuus fin. 2.
    2.
    contĭnŭo, āvi, ātum, 1, v. a. and n. [continuus].
    I.
    Act., to join together in uninterrupted succession, to make continuous.
    A.
    In space, to join one with another, to connect, unite (class. in prose and poetry; most freq. in pass.); constr. with the dat. or (more freq.) absol.
    (α).
    With dat.:

    (aër) mari continuatus et junctus est,

    Cic. N. D. 2, 45, 117:

    aedificia moenibus,

    Liv. 1, 44, 4:

    regnum Alyattei Campis Mygdoniis,

    Hor. C. 3, 16, 42:

    latus lateri,

    Ov. A. A. 1, 496.—

    Medial: Suionibus Sitonum gentes continuantur,

    border upon, are next to, Tac. G. 45 fin.
    (β).
    Absol.:

    binas aut amplius domos,

    to erect in rows, Sall. C. 20, 11:

    fundos in agro Casinati optimos et fructuosissimos,

    to buy, acquire contiguous plots of ground, Cic. Agr. 3, 4, 14 (v. the pass. in connection); cf.:

    latissime agrum,

    id. ib. 2, 26, 70;

    and agros,

    Liv. 34, 4, 9:

    pontem,

    Tac. A. 15, 9:

    domus, quā Palatium et Maecenatis hortos continuaverat,

    id. ib. 15, 39:

    verba,

    to connect together in a period, Cic. de Or. 3, 37, 149; cf.:

    verba verbis aut nomina nominibus (just before: cadentia similiter jungere),

    Quint. 9, 4, 43.—Medial:

    quae (atomi) cohaerescunt inter se et aliae alias adprehendentes continuantur,

    hang together, Cic. N. D. 1, 20, 54.—
    B.
    Of time and objects relating to it, to join, connect together, to continue uninterruptedly, to do successively one thing after another:

    Cassius die ac nocte continuato itinere ad eum pervenit,

    Caes. B. C. 3, 36; 3, 11:

    nuntius diem noctemque itinere continuato ingentem attulit terrorem,

    Liv. 26, 9, 6:

    continens die ac nocte proelium,

    id. 4, 22, 5; cf.:

    perpotationem biduo duabusque noctibus,

    Plin. 14, 22, 28, § 145:

    diem noctemque potando,

    Tac. G. 22; cf.:

    theatro dies totos,

    id. A. 14, 20:

    magistratum,

    Sall. J. 37, 2; cf. Liv. 38, 33, 1:

    praeturam ei,

    i. e. to give it to him immediately after the ædileship, Vell. 2, 91, 3: dapes. Hor. S. 2, 6, 108:

    febrem,

    Cels. 3, 5:

    prope funera,

    Liv. 1, 46, 9:

    fatigatio continuati laboris,

    Curt. 7, 11, 17:

    quae (libertas) usque ad hoc tempus honoribus, imperiis... continuata permansit,

    Cic. Fl. 11, 25.— Poet.:

    aliquos ferro,

    to slay one after another, Stat. Th. 9, 292; cf.:

    aliquos hastis,

    id. ib. 12, 745. —In pass. with dat.:

    hiemi continuatur hiems,

    Ov. P. 1, 2, 26; so,

    paci externae confestim discordia domi,

    Liv. 2, 54, 2:

    damna damnis,

    Tac. Agr. 41.—
    II.
    Neutr., to continue, last (rare):

    febres ita ut coepere continuant,

    Cels. 3, 3; 2, 4; Plin. 17, 24, 37, § 233; 18, 35, 87, § 362; 20, 5, 17, § 35.— Hence, *
    1.
    contĭnŭanter, adv., continuously, in uninterrupted succession (opp. carptim), Aug. Retract. 1, 24.—
    2.
    contĭ-nŭātē, adv., in uninterrupted succession, one after another, Paul. ex Fest. p. 315, 5; Fest. p. 314, 32 Müll.; cf. Fronto, Diff. Verb. p. 2195 P.

    Lewis & Short latin dictionary > continuo

  • 14 denuncio

    dē-nuntĭo ( - cĭo), āvi, ātum, 1, v. a. Orig. t. t. in the lang. of pub. law, relig., and jurispr., to give an official intimation, to make an official announcement or declaration of one's intentions (by means of a messenger, herald, etc.); to announce, intimate, declare, = nuntiando declarare; and with a foll. ut or merely the subjunctive, to intimate, order, command (for syn. cf.: edico, indico, narro, nuntio, refero, defero, renuntio, enuntio, dico).
    I.
    Prop.
    A.
    Polit. lang.
    (α).
    With acc.:

    ut omne bellum, quod denuntiatum indictumque non esset, id injustum esse atque impium judicaretur,

    Cic. Rep. 2, 17;

    so with indictum,

    id. ib. 2, 23 fin. (Fragm. ap. Isid. Orig. 18, 1, 3); id. Off. 1, 11, 36; cf.:

    quos senatus ad denuntiandum bellum miserat,

    id. Fam. 12, 24:

    utrum paucorum ea denuntiata an universae civitatis essent,

    Liv. 24, 37 fin.
    (β).
    With acc. and inf.:

    quod sibi Caesar denuntiaret, se Aeduorum injurias non neglecturum, etc.,

    Caes. B. G. 1, 36, 6:

    cum se scire quae fierent denuntiaret,

    id. ib. 5, 54; Liv. 45, 1 fin. et saep. —And with inf. alone:

    denuntiat centurionibus exsequi caedem,

    Tac. A. 11, 37.—
    (γ).
    With ut or ne: Gaditanos denuntiavisse Gallonio, ut sua sponte excederet Gadibus;

    si id non fecisset, sibi consilium capturos,

    Caes. B. C. 2, 20, 3; cf. Liv. 7, 31:

    nationibus denuntiare, uti auxilia mittant,

    Caes. B. G. 6, 10; cf.:

    per vicos urbesque, ut commeatus expedirent,

    Liv. 44, 26:

    simul denuntiavit ut essent animi parati,

    Caes. B. C. 3, 86 fin.: cf.:

    dictator magistro equitum denuntiavit, ut sese loco teneret, neu, etc.,

    Liv. 8, 30; and so with ne, id. 9, 36 fin.; Vulg. Act. 4, 18.—
    (δ).
    With simp. subj.:

    (legati) denuntient Gallicis populis, multitudinem suam domi contineant,

    Liv. 39, 54 fin.; cf. Suet. Calig. 55:

    (Alcibiades) denuntiavit his (militibus), qui in stationibus erant, observarent lumen, etc.,

    Front. Strat. 3, 12, 1 al. —
    B.
    In relig. lang.
    (α).
    With acc.:

    quibus portentis magna populo Romano bella denuntiabantur,

    Cic. Div. 1, 43, 97:

    caedem Caesari evidentibus prodigiis,

    Suet. Caes. 81 init.; cf. id. Aug. 94; 96; Verg. A. 3, 366 al.—
    (β).
    With ut:

    si quid tale acciderit, ut a deo denuntiatum videatur, ut exeamus e vita,

    Cic. Tusc. 1, 49, 118.—
    C.
    In jurid. lang.
    (α).
    Alicui testimonium, to summon a witness:

    si accusator voluerit testimonium eis denuntiare,

    Cic. Rosc. Am. 38, 110 (cf.:

    denuntiatio testimonii,

    id. Fl. 6, 14); so,

    testibus: quoniam duo genera sunt testium, aut voluntariorum aut eorum, quibus in judiciis publicis lege denuntiatur,

    Quint. 5, 7, 9; cf. ib. § 15; Plin. Ep. 6, 5, 2.— Absol.:

    non denuntiavi,

    Cic. Fl. 15, 35.—
    (β).
    To give notice of a suit or process, Dig. 5, 3, 20, § 6 fin.:

    de isto fundo, Cic. Caecin., 32, 95: in foro denuntiat fundum illum suum esse,

    id. ib. 7, 19.—
    (γ).
    Litem denuntiare, to summon for immediate trial (late Lat.), Symm. Ep. 10, 52; Aur. Vict. Caes. 16, 11.—
    II.
    Transf. beyond the technical sphere, to announce, intimate, declare; to denounce, menace, threaten; with ut, or merely the subjunct., to intimate, order, command. —
    A.
    Of personal subjects.
    (α).
    With acc.:

    ille inimicitias mihi denuntiavit,

    Cic. Phil. 5, 7, 19; cf.:

    populo Romano servitutem,

    id. ib. 5, 8, 21:

    proscriptionem, caedem, direptionem,

    id. Sest. 20, 46; cf. id. ib. 17 fin.; id. Mur. 24 fin. et saep.:

    oculis et aspectu vim tribuniciam,

    id. Agr. 2, 5, 13; id. Att. 13, 12, 3.—
    (β).
    With acc. and inf.:

    Sex. Alfenus denuntiat, sese procuratorem esse,

    Cic. Quint. 6, 27; cf. id. Phil. 6, 3 (with testificor and ante praedico):

    cum se ad omnia, de quibus quisque audire vellet esse paratum denuntiaret,

    id. de Or. 1, 22, 103; id. Rep. 3, 11 fin. et saep.—
    (γ).
    With a relative clause:

    denuntiasti homo adulescens, quid de summa reipublicae sentires,

    Cic. Planc. 22.—
    (δ).
    With ut: mihi Lupus noster subito denuntiavit, ut ad to [p. 548] scriberem, Cic. Fam. 11, 25.—
    (ε).
    With simple subjunctive, = moneo, praedico, ante denuntio, abstineant, etc., Cic. Verr. 1, 12 fin.
    (ζ).
    With de:

    de isto fundo,

    Cic. Caecin. 32 fin.
    (η).
    Absol.:

    monente et denuntiante te,

    Cic. Fam. 4, 3; id. Quint. 17. —
    B.
    Of subjects not personal, to give notice, make known, signify, indicate:

    terra continens adventus hostium multis indiciis ante denuntiat,

    Cic. Rep. 2, 3:

    illa arma non periculum nobis sed praesidium denuntiant,

    id. Mil. 1, 3:

    si ante exortum nubes globabuntur, hiemem asperam denuntiabunt, etc.,

    Plin. 18, 35, 78, § 344:

    caeruleus (color) pluviam denuntiat, igneus euros,

    Verg. G. 1, 453:

    hoc juncti boves, hoc paratus equus, hoc data arma denuntiant,

    Tac. G. 18 fin.:

    arbor statim pestem denuntians,

    Plin. 13, 22, 38, § 118.

    Lewis & Short latin dictionary > denuncio

  • 15 denuntio

    dē-nuntĭo ( - cĭo), āvi, ātum, 1, v. a. Orig. t. t. in the lang. of pub. law, relig., and jurispr., to give an official intimation, to make an official announcement or declaration of one's intentions (by means of a messenger, herald, etc.); to announce, intimate, declare, = nuntiando declarare; and with a foll. ut or merely the subjunctive, to intimate, order, command (for syn. cf.: edico, indico, narro, nuntio, refero, defero, renuntio, enuntio, dico).
    I.
    Prop.
    A.
    Polit. lang.
    (α).
    With acc.:

    ut omne bellum, quod denuntiatum indictumque non esset, id injustum esse atque impium judicaretur,

    Cic. Rep. 2, 17;

    so with indictum,

    id. ib. 2, 23 fin. (Fragm. ap. Isid. Orig. 18, 1, 3); id. Off. 1, 11, 36; cf.:

    quos senatus ad denuntiandum bellum miserat,

    id. Fam. 12, 24:

    utrum paucorum ea denuntiata an universae civitatis essent,

    Liv. 24, 37 fin.
    (β).
    With acc. and inf.:

    quod sibi Caesar denuntiaret, se Aeduorum injurias non neglecturum, etc.,

    Caes. B. G. 1, 36, 6:

    cum se scire quae fierent denuntiaret,

    id. ib. 5, 54; Liv. 45, 1 fin. et saep. —And with inf. alone:

    denuntiat centurionibus exsequi caedem,

    Tac. A. 11, 37.—
    (γ).
    With ut or ne: Gaditanos denuntiavisse Gallonio, ut sua sponte excederet Gadibus;

    si id non fecisset, sibi consilium capturos,

    Caes. B. C. 2, 20, 3; cf. Liv. 7, 31:

    nationibus denuntiare, uti auxilia mittant,

    Caes. B. G. 6, 10; cf.:

    per vicos urbesque, ut commeatus expedirent,

    Liv. 44, 26:

    simul denuntiavit ut essent animi parati,

    Caes. B. C. 3, 86 fin.: cf.:

    dictator magistro equitum denuntiavit, ut sese loco teneret, neu, etc.,

    Liv. 8, 30; and so with ne, id. 9, 36 fin.; Vulg. Act. 4, 18.—
    (δ).
    With simp. subj.:

    (legati) denuntient Gallicis populis, multitudinem suam domi contineant,

    Liv. 39, 54 fin.; cf. Suet. Calig. 55:

    (Alcibiades) denuntiavit his (militibus), qui in stationibus erant, observarent lumen, etc.,

    Front. Strat. 3, 12, 1 al. —
    B.
    In relig. lang.
    (α).
    With acc.:

    quibus portentis magna populo Romano bella denuntiabantur,

    Cic. Div. 1, 43, 97:

    caedem Caesari evidentibus prodigiis,

    Suet. Caes. 81 init.; cf. id. Aug. 94; 96; Verg. A. 3, 366 al.—
    (β).
    With ut:

    si quid tale acciderit, ut a deo denuntiatum videatur, ut exeamus e vita,

    Cic. Tusc. 1, 49, 118.—
    C.
    In jurid. lang.
    (α).
    Alicui testimonium, to summon a witness:

    si accusator voluerit testimonium eis denuntiare,

    Cic. Rosc. Am. 38, 110 (cf.:

    denuntiatio testimonii,

    id. Fl. 6, 14); so,

    testibus: quoniam duo genera sunt testium, aut voluntariorum aut eorum, quibus in judiciis publicis lege denuntiatur,

    Quint. 5, 7, 9; cf. ib. § 15; Plin. Ep. 6, 5, 2.— Absol.:

    non denuntiavi,

    Cic. Fl. 15, 35.—
    (β).
    To give notice of a suit or process, Dig. 5, 3, 20, § 6 fin.:

    de isto fundo, Cic. Caecin., 32, 95: in foro denuntiat fundum illum suum esse,

    id. ib. 7, 19.—
    (γ).
    Litem denuntiare, to summon for immediate trial (late Lat.), Symm. Ep. 10, 52; Aur. Vict. Caes. 16, 11.—
    II.
    Transf. beyond the technical sphere, to announce, intimate, declare; to denounce, menace, threaten; with ut, or merely the subjunct., to intimate, order, command. —
    A.
    Of personal subjects.
    (α).
    With acc.:

    ille inimicitias mihi denuntiavit,

    Cic. Phil. 5, 7, 19; cf.:

    populo Romano servitutem,

    id. ib. 5, 8, 21:

    proscriptionem, caedem, direptionem,

    id. Sest. 20, 46; cf. id. ib. 17 fin.; id. Mur. 24 fin. et saep.:

    oculis et aspectu vim tribuniciam,

    id. Agr. 2, 5, 13; id. Att. 13, 12, 3.—
    (β).
    With acc. and inf.:

    Sex. Alfenus denuntiat, sese procuratorem esse,

    Cic. Quint. 6, 27; cf. id. Phil. 6, 3 (with testificor and ante praedico):

    cum se ad omnia, de quibus quisque audire vellet esse paratum denuntiaret,

    id. de Or. 1, 22, 103; id. Rep. 3, 11 fin. et saep.—
    (γ).
    With a relative clause:

    denuntiasti homo adulescens, quid de summa reipublicae sentires,

    Cic. Planc. 22.—
    (δ).
    With ut: mihi Lupus noster subito denuntiavit, ut ad to [p. 548] scriberem, Cic. Fam. 11, 25.—
    (ε).
    With simple subjunctive, = moneo, praedico, ante denuntio, abstineant, etc., Cic. Verr. 1, 12 fin.
    (ζ).
    With de:

    de isto fundo,

    Cic. Caecin. 32 fin.
    (η).
    Absol.:

    monente et denuntiante te,

    Cic. Fam. 4, 3; id. Quint. 17. —
    B.
    Of subjects not personal, to give notice, make known, signify, indicate:

    terra continens adventus hostium multis indiciis ante denuntiat,

    Cic. Rep. 2, 3:

    illa arma non periculum nobis sed praesidium denuntiant,

    id. Mil. 1, 3:

    si ante exortum nubes globabuntur, hiemem asperam denuntiabunt, etc.,

    Plin. 18, 35, 78, § 344:

    caeruleus (color) pluviam denuntiat, igneus euros,

    Verg. G. 1, 453:

    hoc juncti boves, hoc paratus equus, hoc data arma denuntiant,

    Tac. G. 18 fin.:

    arbor statim pestem denuntians,

    Plin. 13, 22, 38, § 118.

    Lewis & Short latin dictionary > denuntio

  • 16 finitimi

    fīnĭtĭmus or fīnĭtŭmus, a, um, adj. [finis; cf. maritimus], bordering upon, adjoining, neighboring (class.; syn.: vicinus, confinis, conterminus, contiguus, continens).
    I.
    Lit.
    A.
    Adj.
    (α).
    With dat.:

    sumus enim finitimi Atinatibus,

    Cic. Planc. 9, 22:

    Galli Belgis,

    Caes. B. G. 2, 2, 3:

    homines bellicosi locis patentibus,

    id. ib. 1, 10, 2: regnum Ariobarzanis vestris vectigalibus, Cic. de lmp. Pomp. 2, 5:

    aër mari,

    id. N. D. 2, 39, 101:

    latus Boreae,

    i. e. bordering upon the north, northern, Hor. C. 3, 24, 38.—
    (β).
    Absol.:

    Romanos ea loca finitimae provinciae adjungere,

    Caes. B. G. 3, 2 fin.:

    Marsi,

    Hor. Epod. 16, 3:

    bellum,

    Caes. B. C. 2, 38, 1; cf. Ov. Tr. 4, 10, 111:

    civitates,

    Liv. 1, 32, 2.—
    B.
    Subst.: fīnĭtĭmi, ōrum, m., neighbors:

    bella cum finitimis felicissime multa gessit,

    Cic. Rep. 2, 9; cf.:

    finitimi ac vicini,

    id. Sull. 20, 58; id. de Imp. Pomp. 4, 9; Caes. B. G. 1, 2, 4; 1, 5, 4; 2, 16, 2 et saep. —
    II. (α).
    With dat.:

    unicuique virtuti finitimum vitium reperietur, ut audacia, quae fidentiae finitima est,

    Cic. Inv. 2, 54, 165; cf. id. de Or. 2, 44, 185:

    metus aegritudini,

    id. Tusc. 4, 30, 64:

    falsa veris,

    closely allied, id. Ac. 2, 21, 68:

    deterrimum genus optimo,

    id. Rep. 1, 42:

    consensus principum administrationi,

    id. ib. 1, 28:

    poëta oratori,

    id. de Or. 1. 16, 70; cf.:

    historia huic generi,

    id. Or. 20, 66:

    Autronii nomen finitimum maxime est hujus periculo et crimini,

    is very closely connected with, id. Sull. 25, 71.—
    (β).
    Absol.:

    illa, quae propinqua videntur et finitima esse,

    Cic. Inv. 2, 54, 165:

    artium studiorumque quasi finitima vicinitas,

    id. Brut. 42, 156:

    finitimum malum,

    id. Rep. 1, 28.

    Lewis & Short latin dictionary > finitimi

  • 17 finitimus

    fīnĭtĭmus or fīnĭtŭmus, a, um, adj. [finis; cf. maritimus], bordering upon, adjoining, neighboring (class.; syn.: vicinus, confinis, conterminus, contiguus, continens).
    I.
    Lit.
    A.
    Adj.
    (α).
    With dat.:

    sumus enim finitimi Atinatibus,

    Cic. Planc. 9, 22:

    Galli Belgis,

    Caes. B. G. 2, 2, 3:

    homines bellicosi locis patentibus,

    id. ib. 1, 10, 2: regnum Ariobarzanis vestris vectigalibus, Cic. de lmp. Pomp. 2, 5:

    aër mari,

    id. N. D. 2, 39, 101:

    latus Boreae,

    i. e. bordering upon the north, northern, Hor. C. 3, 24, 38.—
    (β).
    Absol.:

    Romanos ea loca finitimae provinciae adjungere,

    Caes. B. G. 3, 2 fin.:

    Marsi,

    Hor. Epod. 16, 3:

    bellum,

    Caes. B. C. 2, 38, 1; cf. Ov. Tr. 4, 10, 111:

    civitates,

    Liv. 1, 32, 2.—
    B.
    Subst.: fīnĭtĭmi, ōrum, m., neighbors:

    bella cum finitimis felicissime multa gessit,

    Cic. Rep. 2, 9; cf.:

    finitimi ac vicini,

    id. Sull. 20, 58; id. de Imp. Pomp. 4, 9; Caes. B. G. 1, 2, 4; 1, 5, 4; 2, 16, 2 et saep. —
    II. (α).
    With dat.:

    unicuique virtuti finitimum vitium reperietur, ut audacia, quae fidentiae finitima est,

    Cic. Inv. 2, 54, 165; cf. id. de Or. 2, 44, 185:

    metus aegritudini,

    id. Tusc. 4, 30, 64:

    falsa veris,

    closely allied, id. Ac. 2, 21, 68:

    deterrimum genus optimo,

    id. Rep. 1, 42:

    consensus principum administrationi,

    id. ib. 1, 28:

    poëta oratori,

    id. de Or. 1. 16, 70; cf.:

    historia huic generi,

    id. Or. 20, 66:

    Autronii nomen finitimum maxime est hujus periculo et crimini,

    is very closely connected with, id. Sull. 25, 71.—
    (β).
    Absol.:

    illa, quae propinqua videntur et finitima esse,

    Cic. Inv. 2, 54, 165:

    artium studiorumque quasi finitima vicinitas,

    id. Brut. 42, 156:

    finitimum malum,

    id. Rep. 1, 28.

    Lewis & Short latin dictionary > finitimus

  • 18 finitumus

    fīnĭtĭmus or fīnĭtŭmus, a, um, adj. [finis; cf. maritimus], bordering upon, adjoining, neighboring (class.; syn.: vicinus, confinis, conterminus, contiguus, continens).
    I.
    Lit.
    A.
    Adj.
    (α).
    With dat.:

    sumus enim finitimi Atinatibus,

    Cic. Planc. 9, 22:

    Galli Belgis,

    Caes. B. G. 2, 2, 3:

    homines bellicosi locis patentibus,

    id. ib. 1, 10, 2: regnum Ariobarzanis vestris vectigalibus, Cic. de lmp. Pomp. 2, 5:

    aër mari,

    id. N. D. 2, 39, 101:

    latus Boreae,

    i. e. bordering upon the north, northern, Hor. C. 3, 24, 38.—
    (β).
    Absol.:

    Romanos ea loca finitimae provinciae adjungere,

    Caes. B. G. 3, 2 fin.:

    Marsi,

    Hor. Epod. 16, 3:

    bellum,

    Caes. B. C. 2, 38, 1; cf. Ov. Tr. 4, 10, 111:

    civitates,

    Liv. 1, 32, 2.—
    B.
    Subst.: fīnĭtĭmi, ōrum, m., neighbors:

    bella cum finitimis felicissime multa gessit,

    Cic. Rep. 2, 9; cf.:

    finitimi ac vicini,

    id. Sull. 20, 58; id. de Imp. Pomp. 4, 9; Caes. B. G. 1, 2, 4; 1, 5, 4; 2, 16, 2 et saep. —
    II. (α).
    With dat.:

    unicuique virtuti finitimum vitium reperietur, ut audacia, quae fidentiae finitima est,

    Cic. Inv. 2, 54, 165; cf. id. de Or. 2, 44, 185:

    metus aegritudini,

    id. Tusc. 4, 30, 64:

    falsa veris,

    closely allied, id. Ac. 2, 21, 68:

    deterrimum genus optimo,

    id. Rep. 1, 42:

    consensus principum administrationi,

    id. ib. 1, 28:

    poëta oratori,

    id. de Or. 1. 16, 70; cf.:

    historia huic generi,

    id. Or. 20, 66:

    Autronii nomen finitimum maxime est hujus periculo et crimini,

    is very closely connected with, id. Sull. 25, 71.—
    (β).
    Absol.:

    illa, quae propinqua videntur et finitima esse,

    Cic. Inv. 2, 54, 165:

    artium studiorumque quasi finitima vicinitas,

    id. Brut. 42, 156:

    finitimum malum,

    id. Rep. 1, 28.

    Lewis & Short latin dictionary > finitumus

  • 19 fragor

    frăgor, ōris, m. [id.], a breaking, breaking to pieces.
    I.
    Lit. (very rare):

    pausam stare fragori,

    to fragility, Lucr. 1, 747:

    so,

    id. 5, 109; 317.—
    II.
    Transf., a crashing (as when something is broken to pieces), a crash, noise, din (the usual signif. of the word; mostly poet. and in post-Aug. prose; cf.:

    sonus, sonor): ut crebram silvam cum flamina Cauri Perflant, dant sonitum frondes ramique fragorem,

    Lucr. 6, 136:

    sternitur nemus, et propulsa fragorem silva dat,

    Ov. M. 8, 340:

    fragor tectorum, quae diruebantur,

    Liv. 1, 29, 4:

    ruentium tectorum,

    Quint. 8, 3, 68:

    venti procella dat fragorem,

    Lucr. 6, 129:

    multus geli,

    id. 6, 156:

    pelagi,

    Verg. A. 1, 154; cf. Plin. Ep. 6, 31, 17:

    subitoque fragore intonuit laevum,

    Verg. A. 2, 692; 9, 541; cf. 8, 527; cf.:

    quem (Periclea) fulminibus et caelesti fragori comparant comici,

    Quint. 12, 10, 24:

    Nilus praecipitans se fragore auditum accolis aufert,

    Plin. 6, 29, 35, § 181:

    sublimitas profecto et magnificentia et nitor et auctoritas expressit illum fragorem,

    those thunders of applause, Quint. 8, 3, 3:

    exornatio significandae rei causa, sic: Postquam iste in rem publicam fecit impetum, fragor civitatis imprimis est auditus. Hoc genere raro utendum est, ne novi verbi assiduitas odium pariat, etc.,

    Auct. Her. 4, 31, 42:

    terra continens adventus hostium non modo exspectatos, sed etiam repentinos multis indiciis et quasi fragore quodam et sonitu ipso ante denuntiat,

    Cic. Rep. 2, 3 Mos.— Poet. for report, rumor, Val. Fl. 1, 753.

    Lewis & Short latin dictionary > fragor

  • 20 frequentatio

    frĕquentātĭo, ōnis, f. [frequento], frequency, frequent use, a crowding together.
    I.
    In gen. (very rare):

    matrimoniorum,

    Gell. 1, 6, 6.—
    II.
    In partic., in rhet. lang. (esp. in Cic.):

    densa et continens verborum,

    Auct. Her. 4, 19, 27:

    argumentorum et coacervatio universa,

    Cic. Part. 35, 122:

    consequentium,

    id. ib. 16, 55.—
    B.
    As a flg. of speech, a condensed recapitulation of the arguments already stated separately, a recapitulation, summing up:

    frequentatio est, cum res in tota causa dispersae coguntur in unum, quo gravior aut criminosior oratio sit,

    Auct. Her. 4, 40, 52.

    Lewis & Short latin dictionary > frequentatio

См. также в других словарях:

  • CONTINENS — apud Martianum, Terracina prius insula, nunc coniuncta: Rheginique ab Siciliae continenti separati, eaque in compensationem connexae telluris in insulam relegata: Ovidio, l. 15. Met. v. 289. continua, Leucada continuam veteres habuêre coloni,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • continens — /kontananz/ In the Roman law, continuing; holding together. Adjoining buildings were said to be continentia …   Black's law dictionary

  • continens — /kontananz/ In the Roman law, continuing; holding together. Adjoining buildings were said to be continentia …   Black's law dictionary

  • continens — (Roman law.) Joined together …   Ballentine's law dictionary

  • Xiphophorus continens —   Xiphophorus continens Clasificación científica Reino …   Wikipedia Español

  • continent — 1. continent, ente [ kɔ̃tinɑ̃, ɑ̃t ] adj. • 1160; lat. continens, de continere « contenir » 1 ♦ Littér. ou vieilli Qui observe, pratique la continence. ⇒ chaste, pur. 2 ♦ Méd. Se dit d un sphincter qui fonctionne normalement (anus, vessie). ⊗… …   Encyclopédie Universelle

  • КОНТИНЕНТ — (лат. continens смежная земля). Твердая земля, суша, материк. Обширные пространства суши, в противоположность островам. Словарь иностранных слов, вошедших в состав русского языка. Чудинов А.Н., 1910. КОНТИНЕНТ лат. continens, sc. terra, смежная… …   Словарь иностранных слов русского языка

  • continent — CONTINÉNT1, continente, s.n. Diviziune geografică alcătuită dintr o întindere mare de uscat, mărginită, total sau parţial, de mări şi de oceane, cuprinzând şi unele insule sau arhipelaguri vecine. – Din fr. continent, lat. continens, ntis. Trimis …   Dicționar Român

  • continent — I. adjective Etymology: Middle English, from Middle French, from Latin continent , continens, from present participle of continēre to hold in more at contain Date: 14th century 1. exercising continence 2. obsolete restrictive • continently adverb …   New Collegiate Dictionary

  • Trojanischer Krieg — Der Trojanische Krieg ist ein zentrales Ereignis der griechischen Mythologie. Homers Ilias schildert entscheidende Kriegsszenen während der Belagerung der Stadt Troja (Ilion) durch das Heer der Griechen, die in der Ilias Achaier genannt werden.… …   Deutsch Wikipedia

  • REGIONES — non modo provinciarum, sed etiam urbium magnarum partes sunt. REGIONES URBIS ROMAE QUATUORDECIM EX PUBLIO VICTORE, SEXTO RUFO, ET ALIIS. 1. Porta Capena; inter Caeliomontanam ad ortum et Aventinum montem ad occasum ac inter Piscinam publicam et… …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»