Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

bustum

  • 1 bustum

    bustum, ī, n. (von *buro, altlat. = uro) = τύμβος (Gloss.), die Leichenbrandstätte, I) im engern Sinne, die Stätte, wo der Leichnam verbrannt worden ist, das Brandlager, Lucr. 3, 904. Stat. silv. 5, 1, 226. – dah. a) meton., der verbrannte Leichnam, Stat. Theb. 12, 248. – übtr., von einer zerstörten Stadt, eine leere Brandstätte, Plin. 5, 73: von der Brandstätte des Altars, duobus digitulis tura in bustum arae iacere, Hier. ep. 14, 5. – II) im weitern Sinne, der über die Leichenasche aufgeworfene Grabhügel, die Grabstätte, das Grabmal, das Grab, excelso coacervatum aggere bustum, Catull.: ingens ex terreno aggere, Verg.: poena est, si quis bustum (nam id puto appellari τύμβον) aut monumentum violarit, Cic.: qui (Sardanapalus) incidi iussit in busto: Haec habeo, quae edi etc., Cic.: bustum in foro facere, Cic.: mactari in busto alcis, Cic.: busto alcis insultare, Hor.: Plur., bustis exisse feruntur, Ov. – poet., vom Magen eines menschenfressenden Tieres, viva videns vivo sepeliri viscera busto, sah den lebendigen Leib im lebendigen Grabe verschließen, Lucr. 5, 991: und vom Schlachtfelde, quoties civilia busta Philippos canerem, Prop. 2, 1, 27. – Ad Busta Gallica, eine Gegend in Rom, wo Kamillus die gefallenen Gallier hatte verbrennen u. beerdigen lassen, Varr. LL. 5, 157; vgl. Liv. 5, 48, 3; 22, 14, 11. – übtr., ein Grab = die Stätte, wo-, od. die Person, durch die etw. vernichtet wird, cui templum illud (Castoris) fuit arx civium perditorum, castellum forensis latrocinii, bustum legum omnium ac religionum, Cic.: tu, bustum rei publicae, Cic.: b. nati, v. Tereus, der seinen Sohn gegessen hatte, Ov.

    lateinisch-deutsches > bustum

  • 2 bustum

    bustum, i, n. [comburo, uro] [st2]1 [-] Serv. lieu où l'on brûlait les morts et où on les ensevelissait. [st2]2 [-] bûcher. [st2]3 [-] tombeau, tertre sur une tombe, monument funèbre. [st2]4 [-] Stat. cadavre consumé, les cendres. [st2]5 [-] ruines d'une ville.    - egena sepulcri busta, Stat.: cadavres sans sépulture.    - bustum legum omnium ac religionum, Cic. Pis. 5, 11: le tombeau des lois et de tout ce qu'il y a de sacré.    - Busta Gallica, Varr.: endroit à Rome où Camille avait fait brûler et enterrer les Gaulois tués au combat.    - voir hors site bustum.
    * * *
    bustum, i, n. [comburo, uro] [st2]1 [-] Serv. lieu où l'on brûlait les morts et où on les ensevelissait. [st2]2 [-] bûcher. [st2]3 [-] tombeau, tertre sur une tombe, monument funèbre. [st2]4 [-] Stat. cadavre consumé, les cendres. [st2]5 [-] ruines d'une ville.    - egena sepulcri busta, Stat.: cadavres sans sépulture.    - bustum legum omnium ac religionum, Cic. Pis. 5, 11: le tombeau des lois et de tout ce qu'il y a de sacré.    - Busta Gallica, Varr.: endroit à Rome où Camille avait fait brûler et enterrer les Gaulois tués au combat.    - voir hors site bustum.
    * * *
        Bustum, busti. Cic. Tombeau, Sepulcre.

    Dictionarium latinogallicum > bustum

  • 3 bustum

    bustum, ī, n. (von *buro, altlat. = uro) = τύμβος (Gloss.), die Leichenbrandstätte, I) im engern Sinne, die Stätte, wo der Leichnam verbrannt worden ist, das Brandlager, Lucr. 3, 904. Stat. silv. 5, 1, 226. – dah. a) meton., der verbrannte Leichnam, Stat. Theb. 12, 248. – übtr., von einer zerstörten Stadt, eine leere Brandstätte, Plin. 5, 73: von der Brandstätte des Altars, duobus digitulis tura in bustum arae iacere, Hier. ep. 14, 5. – II) im weitern Sinne, der über die Leichenasche aufgeworfene Grabhügel, die Grabstätte, das Grabmal, das Grab, excelso coacervatum aggere bustum, Catull.: ingens ex terreno aggere, Verg.: poena est, si quis bustum (nam id puto appellari τύμβον) aut monumentum violarit, Cic.: qui (Sardanapalus) incidi iussit in busto: Haec habeo, quae edi etc., Cic.: bustum in foro facere, Cic.: mactari in busto alcis, Cic.: busto alcis insultare, Hor.: Plur., bustis exisse feruntur, Ov. – poet., vom Magen eines menschenfressenden Tieres, viva videns vivo sepeliri viscera busto, sah den lebendigen Leib im lebendigen Grabe verschließen, Lucr. 5, 991: und vom Schlachtfelde, quoties civilia busta Philippos canerem, Prop. 2, 1, 27. – Ad Busta Gallica, eine Gegend in Rom, wo Kamillus die gefallenen Gallier hatte verbrennen u. beerdigen lassen, Varr. LL. 5, 157; vgl. Liv. 5, 48, 3; 22, 14, 11. –
    ————
    übtr., ein Grab = die Stätte, wo-, od. die Person, durch die etw. vernichtet wird, cui templum illud (Castoris) fuit arx civium perditorum, castellum forensis latrocinii, bustum legum omnium ac religionum, Cic.: tu, bustum rei publicae, Cic.: b. nati, v. Tereus, der seinen Sohn gegessen hatte, Ov.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > bustum

  • 4 bustum

    bustum, i, n. [buro = uro, whence also comburo; cf. burrus, red], orig. the place where the bodies of the dead were burned and buried; later also, in gen., for a tomb: bustum proprie dicitur locus, in quo mortuus est combustus et sepultus... ubi vero combustus quis tantummodo, alibi vero est sepultus, is locus ab urendo ustrina vocatur; sed modo busta sepulchra appellamus, Paul. ex Fest. p. 32 Müll.; cf. Serv. ad Verg. [p. 256] A. 3, 22; 11, 201; Inscr. Murat. 1514, 3.
    I.
    The place of burning and burying; the funeral-pyre after the burning of the body:

    semiustaque servant Busta neque avelli possunt,

    Verg. A. 11, 201 Don. ad loc.; Lucr. 3, 906; Stat. S. 5, 1, 226; cf. Cic. Leg. 2, 26, 64.—
    II.
    Transf.
    A.
    In gen., a mound, tomb (most freq. in the poets):

    in busto Achilli,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 14: si quis bustum (nam id puto appellari tumbon) violarit, Solon ap. Cic. Leg. 2, 26, 64; Cic. Phil. 14, 13, 34; id. Tusc. 5, 35, 101; id. Att. 7, 9, 1; Cat. 64, 363; Verg. A. 11, 850; 12, 863; * Hor. C. 3, 3, 40; Prop. 3 (4), 6, 29; 1, 19, 21; 2 (3), 13, 33; Ov. M. 4, 88; 13, 452 al.; Suet. Caes. 84; id. Ner. 33, 38; Luc. 8, 748 —
    2.
    Trop., of things that, like a tomb, give up a body to destruction; so of the maw of an animal that eats men:

    viva videns vivo sepeliri viscera busto,

    seeing the living body enclosed in the living grave, Lucr. 5, 991.—So of Tereus, who devoured his son:

    flet modo, seque vocat bustum miserabile nati,

    Ov. M. 6, 665.—Sarcastically, of one who annulled the laws:

    bustum legum omnium ac religionum,

    Cic. Pis. 5, 11; and:

    bustum rei publicae,

    id. ib. 4, 9.—Of a battle-field:

    civilia busta Philippi,

    Prop. 2, 1, 27 Kuin.—
    B.
    Ad Busta Gallica, a place in Rome, so called from the Gauls who were burned and buried there, Varr. L. L. 5, § 157 Müll.; Liv. 5, 48, 3; 22, 14, 11.—
    C.
    Of a destroyed city, the site, ruins, Plin. 5, 17, 15, § 73.—
    D.
    The burned body itself, the ashes, Stat. Th. 12, 247.

    Lewis & Short latin dictionary > bustum

  • 5 būstum

        būstum ī, n    a place of burning and burying, funeral - pyre: semiusta Busta, V. — A mound, tomb: bustum evertere: Catilinae ingens terreno ex aggere, V.; a place in Rome was named busta Gallica, the tomb of the Gauls, L.: civilia busta (of Philippi), Pr.—Plur., of a single tomb: Nini, O. —Fig., of Tereus: se vocat bustum miserabile nati, O.: bustum legum, i. e. one who annulled the laws.
    * * *
    tomb, grave-mound; corpse; funeral pyre, ashes; heap of ashes (remains of city)

    Latin-English dictionary > būstum

  • 6 bustum

    būstum, ī n. [одного корня с comburo ]
    2) место пожара, пожарище PM
    3) могила, могильный курган (ingens ex terreno aggere b. V)
    vivum b. Lcrживая могила (т. е. зверь, поедающий людей)
    4) губитель, гибель (tu, b. rei publicae! C)

    Латинско-русский словарь > bustum

  • 7 bustum

    место сожжения трупа (1. 5. C. 9, 19).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > bustum

  • 8 Grab

    Grab, sepulcrum (jeder Ort, wo einer begraben liegt). – bustum (Ort, wo ein Toter verbrannt [1158] u. beerdigt wurde; dann Grab, Grabstätte übh.; auch bildl., wie pestis od. pestis ac pernicies, von einer Person od. Sache, die einer andern zum Verderben gereicht, z.B. Piso, bustum rei publicae, bustum legum). tumulus (Grabhügel). – jmd. zu G. tragen, alqm efferre, auch mit dem Zus. funere (auch bildl., z.B. rem publicam); alqm sepelire (bestatten; auch bildl., z.B. cum Genucio unā mortuam ac sepultam tribuniciam potestatem: und sep. dolorem): jmd. zu G. begleiten, geleiten, exsequias alcis comitari; exsequias alcis funeris prosequi: jmd. ins G. legen, corpus alcis sepulcro od. tumulo inferre. – ins G. sinken, mori (sterben). – aus dem G. aufstehen, steigen, s. auferstehen. – am Rande des G. – stehen (schon mit einem Fuße im G. stehen, schon einen Fuß im G. haben), capulo od. morti vicinum esse. – jenseit des G., post mortem. – etw. geht mit jmd. zu G., cum alqo moritur alqd; od. alqd cum alqo exspirat (z.B. res publica): jmd. noch im G. lieben, alqm etiam mortuum amare od. diligere.

    deutsch-lateinisches > Grab

  • 9 bustirapus

    būsti-rapus, ī m. [ bustum + rapio ] бран.
    кладбищенский вор, грабитель могил Pl

    Латинско-русский словарь > bustirapus

  • 10 bustuarius

    I būstuārius, a, um [ bustum ]
    относящийся к месту сожжения тела, кладбищенский, могильный (moecha M; latro Amm)
    gladiatores bustuarii C — гладиаторы, сражавшиеся в честь умершего на месте его сожжения
    II būstuārius, ī m.

    Латинско-русский словарь > bustuarius

  • 11 consaepio

    cōn-saepio, saepsī, saeptum, īre
    обносить забором, огораживать (bustum Su; consaeptus ager C; locus saxo consaeptus L)

    Латинско-русский словарь > consaepio

  • 12 aequorëus

    aequorëus, a, um (aequor), I) zur Ebene gehörig, petra superne aequorea, ganz eben, Auct. itin. Alex. 45 in. – II) zum Meer gehörig, Meer-, See-, genus, v. Fischen, Verg.: rex, v. Neptun, Ov.: monstrum, Ov.: aquae, Mart.: Britanni, die meerumflossenen, Ov.: Achilles, als Sohn der Thetis, Lucan.: bustum, am Meere, Val. Flacc.

    lateinisch-deutsches > aequorëus

  • 13 attineo

    at-tineo (ad-tineo), tinuī, tentum, ēre (ad u. teneo), I) v. tr. festhalten, aufhalten, zurück-, innehalten, 1) eig.: nunc eandem (pallam) ante oculos attines, hältst sie fest in der Hand vor meinen Augen, Plaut.: nunc iam cultrum attinet, hat er schon das Messer fest in der Hand, Plaut.: att. prensam dextram vi, Tac.: alqm castris, carcere, publicā custodiā, Tac.: ut perpetuis quibusdam vinculis vinctus attineatur, Fronto: signatum argentum fisco vel aerario attinetur, Tac.: valetudine infensā domi attineri, Tac.: ita me vadatum amore vinctumque attines, Plaut. – 2) übtr.: a) aufhalten, festhalten, ita med attinuit, ita detinuit, Plaut. Men. 589: nos in sollicitudine, fort u. fort in Unruhe erhalten, Sall. hist. fr. 1, 48 (51), 6: simul Romanum et Numidam spe pacis, mit Friedenshoffnungen hinhalten, Sall. Iug. 108, 3. – b) als Besitz festhalten, nicht aus den Händen lassen, behaupten, magnos dominatus, Poëta b. Cic. or. 157: ripam Danuvii, Tac. ann. 4, 5. – c) geistig festhalten, fesseln, formam huius morem virtus hic animum attinere hic tuum, Plaut. mil. 1327: sed me Caesaris oratio uncis unguibus attinet, Fronto ad M. Caes. 1, 9. p. 21 M. = ep. Graec. 6. p. 253, 6 N. – II) v. intr. nach etwas hinhalten, sich hinerstrecken, 1) in lokaler Hinsicht, qui in Europa sunt (Scythae) a laevo Thraciae latere ad Borysthenem atque inde ad Tanaim... rectā plagā attinent, Curt. 6, 2 (6), 13. – 2) übtr., sich worauf erstrecken, nur in der dritten Pers., α) alqd attinet ad alqm od. ad alqd, es erstreckt sich etw. auf einen Ggstd., es geht etw. eine Pers. od. Sache an, betrifft od. berührt sie, macht ihr etwas aus, ist von Belang für sie, hat Einfluß auf sie, quid id ad vos attinet? Cato fr.: iamne me vis dicere id quod ad te attinet? Ter.: cetera, quae ad somnum, cibi desiderium, febrem, puris colorem attinent, Cels.: cetera, quae ad colendam vitem attinebunt, Cic.: oft in der Wendung quod attinet ad alqm od. ad alqd, was anlangt, was betrifft den u. den, das u. das, zB. ut aibat de eius consilio sese velle facere quod ad hanc rem attinet, Ter.: nam ego, quod ad me attinet, nolim, Cato fr.: quod ad sese attineat, Cato fr.: qui omnes, quod ad me attinet (meinetwegen), vellem viverent, Cic.: quod ad me attinet, ipse hoc bustum ante non videram, Curt.: id quod ad me nihil attinet, für mich von keinem Belang, mir gleichgültig ist, Cic. – β) bl. alqd attinet od. attinet m. folg. Subjektssatz (Infin. od. Acc. od. Infin.), es kommt darauf an, gehört zur Sache, es liegt daran, macht etwas (nichts) aus, ist von Belang, ist zweckmäßig, es hilft, immer m. vorhergeh. Negation (nihil, non, neque) od. in negativen Fragesätzen (s. Seyffert Cic. Lael. 39. p. 280), eā re non venit, quia nihil attinuit, Cic.: illi ea conquisiverunt, quae nihil attinebant, Cornif. rhet.: neque enim attinet, es gehört nicht hierher, Quint. – sin autem eos non probabat, quid attinuit cum iis, quibus re concinebat, verbis discrepare? Cic.: nec victoribus mitti attinere puto, Liv.: dici plura non attinet, Curt.: neque quemquam attinebat id recusare, Cic.: nihil attinet me plura scribere, Cic.: u. quorsum attinet m. folg. Infin., Val. Max. 4, 4 pr.

    lateinisch-deutsches > attineo

  • 14 busticetum

    busticētum, ī, n., spätlatein. = bustum, ein Brandlager, Grabmal, Arnob. 1, 41; 7, 15.

    lateinisch-deutsches > busticetum

  • 15 bustirapus

    bustirapus, ī, m. (bustum u. rapio), einer, der Leichenbrandstätten bestiehlt (der sich etwas von der cena feralis aneignet), ein Schimpfwort, Plaut. Pseud. 361.

    lateinisch-deutsches > bustirapus

  • 16 busto

    busto, āre (bustum), verbrennen, Gloss. V, 27, 6.

    lateinisch-deutsches > busto

  • 17 bustualis

    bustuālis, e (bustum), die Brand- od. Grabstätte betreffend, Sidon. ep. 3, 12. Prud. cath. 9, 52.

    lateinisch-deutsches > bustualis

  • 18 bustuarius

    bustuārius, a, um (bustum), zur Leichenbrandstätte gehörig, gladiator, der an der Leichenbrandstätte dem Verstorbenen zu Ehren kämpft, Tert. u. Serv. (übtr. v. Klodius, ille bustuarius gladiator, jener Klopffechter, wie man sie bei Totenfeiern sieht, Cic. Pis. 19): moecha, die sich bei Brandstätten u. Gräbern preisgibt, Mart.: altare, auf dem Menschen geopfert werden, Tert.: latro, Plünderer der Grabmäler, Amm. – subst., a) bustuārius, ī, m., α) = καύστης νεκρῶν, der Leichenverbrenner, Gloss. II, 347, 1. – β) = τυμβωρύχος, der Plünderer der Grabmäler, übtr. übb. = Erzspitzbube, Amm. 29, 2, 15. – b) bustuārium, ī, n. = καῦσις νεκρῶν, die Leichenverbrennung, Gloss. u. Not. Tir. 59, 26.

    lateinisch-deutsches > bustuarius

  • 19 consaepio

    cōn-saepio, saepsī, saeptum, īre, umzäunen, einfriedigen, bustum, Suet. Ner. 33, 1. – Häufiger Partiz. cōnsaeptus, a, um, umzäunt, eingehegt, ager, Cic.: locus cratibus pluteisque consaeptus, Liv.: locus saxo consaeptus, Liv.: subst., consaeptum, ī, n., die Umzäunung, das Gehege, Liv. u.a.: c. fori, Schranken, Quint. – / Archaist. consīptum (s. Paul. ex Fest. 62, 10 u. 64, 5), Enn. tr. 335 (366).

    lateinisch-deutsches > consaepio

  • 20 horrificus

    horrificus, a, um (horror u. facio), I) struppig gemacht, struppig, caesaries, Lucan. 2, 372. – II) Schaudern-, Grausen-, Entsetzen erregend, grausenhaft, entsetzlich, schrecklich, bustum, Lucr.: letum, Verg.: poena, Gell.: dies, v. Todestag, Corp. inscr. Lat. 10, 2483.

    lateinisch-deutsches > horrificus

См. также в других словарях:

  • Bustum — ist vor allem in der römischen Antike eine Brandbestattung, bei der der Tote oberhalb oder in einer offenen Grube verbrannt wurde. Die Asche wurde vor Ort belassen und die Grube zugeschüttet. Bei Ausgrabungen eines Grabes ist ein Bustum meist… …   Deutsch Wikipedia

  • Bustum — (lat.), 1) Ort, wo ein Todter verbrannt u. beerdigt wurde; 2) so v.w. Grabmal …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Bustum — Bustum, Ort wo Todte verbrannt wurden, Begräbnißort …   Herders Conversations-Lexikon

  • BUSTUM — vide infra Rogus. Dico hîc saltem, mire olim luctuosa et busta Gentiles aversatos Ammian. l. 31. Aedificiis nullis tecti, sed haec velut sepulchra declinant. Unde Apuleius Apolog. petit a Mercurio, ut Aemiliano obiciat omnia bustorum formidamina …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Bustum — Bus|tum das; s, ...ta <aus gleichbed. lat. bustum zu burere, Nebenform von urere »brennen, verbrennen«> Leichenbrandstätte, Grab, Grabhügel …   Das große Fremdwörterbuch

  • ROGUS — Pyra, Bustum, quid differant, Servius docet: Pyrae est lignorum congeries: Rogus, cum ardere coeperit, dicitur; Bustum vero iam exustum vocatur, quasi bene ustum. Lex tamen XII. Tabb. sic habens, Rogum Bustumve novum, ne propius aedes alienas 60 …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Busto Arsizio — Demande de traduction Busto Arsizio → …   Wikipédia en Français

  • busto — (Del lat. bustum, crematorio de cadáveres, sepultura.) ► sustantivo masculino 1 ANATOMÍA Parte superior del cuerpo humano desde el cuello a la cintura, especialmente aplicado a su parte anterior. 2 ESCULTURA, PINTURA Escultura o pintura que… …   Enciclopedia Universal

  • Bustuarii — The Bustuarii were a kind of gladiators in Ancient Rome, who fought about the bustum , or pile of a deceased person, in the ceremony of his obsequies. At first, the practice was to sacrifice captives on the tomb, or at the bustum of their… …   Wikipedia

  • Asciburgium — Limes Niedergermanischer Limes Datierung (Belegung) A.a) augusteisch A.b) tiberisch A.c) claudisch (oder früher) A.d) neronisch A.e) vespasianisch bis um 83/85 B) um 230 C) valentinianisch bis Mitte 5. Jh …   Deutsch Wikipedia

  • Nécropole de Pupput — La nécropole de Pupput est l une des plus grandes nécropoles romaines d Afrique. La cité romaine de Pupput, au sud de l actuelle ville tunisienne d Hammamet, était située au croisement des routes reliant Clupea (actuelle Kélibia) à Thuburbo Majus …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»