Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

bellum+just

  • 1 bellum

    bellum (ante-class. and poet. duel-lum), i, n. [Sanscr. dva, dvi, dus; cf. Germ. zwei; Engl. two, twice; for the change from initial du- to b-, cf. bis for duis, and v. the letter B, and Varr. L. L. 5, § 73 Mull.; 7, § 49 ib.], war.
    I.
    Form duellum: duellum, bellum, videlicet quod duabus partibus de victoria contendentibus dimicatur. Inde est perduellis, qui pertinaciter retinet bellum, Paul. ex Fest. p. 66, 17 Mull.:

    bellum antea duellum vocatum eo quod duae sunt dimicantium partes... Postea mutata littera dictum bellum,

    Isid. Orig. 18, 1, 9: hos pestis necuit, pars occidit illa duellis, Enn. ap. Prisc. p. 9, 861 P. (Ann. v. 549 Vahl.):

    legiones reveniunt domum Exstincto duello maximo atque internecatis hostibus,

    Plaut. Am. 1, 1, 35:

    quae domi duellique male fecisti,

    id. As. 3, 2, 13.—So in archaic style, or in citations from ancient documents:

    quique agent rem duelli,

    Cic. Leg. 2, 8, 21:

    aes atque ferrum, duelli instrumenta,

    id. ib. 2, 18, 45 (translated from the Platonic laws):

    puro pioque duello quaerendas (res) censeo,

    Liv. 1, 32, 12 (quoted from ancient transactions); so,

    quod duellum populo Romano cum Carthaginiensi est,

    id. 22, 10, 2:

    victoriaque duelli populi Romani erit,

    id. 23, 11, 2:

    si duellum quod cum rege Antiocho sumi populus jussit,

    id. 36, 2, 2;

    and from an ancient inscription' duello magno dirimendo, etc.,

    id. 40, 52, 5.— Poet.:

    hic... Pacem duello miscuit,

    Hor. C. 3, 5, 38:

    cadum Marsi memorem duelli,

    id. ib. 3, 14, 18:

    vacuum duellis Janum Quirini clausit,

    id. ib. 4, 15, 8; cf. id. Ep. 1, 2, 7; 2, 1, 254; 2, 2, 98; Ov. F. 6, 201; Juv. 1, 169— [p. 227]
    II.
    Form bellum.
    A.
    War, warfare (abstr.), or a war, the war (concr.), i.e. hostilities between two nations (cf. tumultus).
    1.
    Specifying the enemy.
    a.
    By adjj. denoting the nation:

    omnibus Punicis Siciliensibusque bellis,

    Cic. Verr. 2, 5, 47, § 124:

    aliquot annis ante secundum Punicum bellum,

    id. Ac. 2, 5, 13:

    Britannicum bellum,

    id. Att. 4, 16, 13:

    Gallicum,

    id. Prov. Cons. 14, 35:

    Germanicum,

    Caes. B. G. 3, 28:

    Sabinum,

    Liv. 1, 26, 4:

    Parthicum,

    Vell. 2, 46, 2;

    similarly: bellum piraticum,

    the war against the pirates, Vell. 2, 33, 1.—Sometimes the adj. refers to the leader or king of the enemy:

    Sertorianum bellum,

    Cic. Phil. 11, 8, 18:

    Mithridaticum,

    id. Imp. Pomp. 3, 7:

    Jugurthinum,

    Hor. Epod. 9, 23; Vell. 2, 11, 1;

    similarly: bellum regium,

    the war against kings, Cic. Imp. Pomp. 17, 50. —Or it refers to the theatre of the war:

    bellum Africanum, Transalpinum,

    Cic. Imp. Pomp. 10, 28:

    Asiaticum,

    id. ib. 22, 64:

    Africum,

    Caes. B. C. 2, 32 fin.:

    Actiacum,

    Vell. 2, 86, 3:

    Hispaniense,

    id. 2, 55, 2.—
    b.
    With gen. of the name of the nation or its leader: bellum Latinorum, the Latin war, i. e. against the Latins, Cic. N. D. 2, 2, 6:

    Venetorum,

    Caes. B. G. 3, 16:

    Helvetiorum,

    id. ib. 1, 40 fin.;

    1, 30: Ambiorigis,

    id. ib. 6, 29, 4:

    Pyrrhi, Philippi,

    Cic. Phil. 11, 7, 17:

    Samnitium,

    Liv. 7, 29, 2.—
    c.
    With cum and abl. of the name.
    (α).
    Attributively:

    cum Jugurtha, cum Cimbris, cum Teutonis bellum,

    Cic. Imp. Pomp. 20, 60:

    belli causa cum Samnitibus,

    Liv. 7, 29, 3:

    hunc finem bellum cum Philippo habuit,

    id. 33, 35, 12:

    novum cum Antiocho instabat bellum,

    id. 36, 36, 7; cf. id. 35, 40, 1; 38, 58, 8; 39, 1, 8; 44, 14, 7.—
    (β).
    With cum dependent on the verb:

    quia bellum Aetolis esse dixi cum Aliis,

    Plaut. Capt. prol. 59:

    novi consules... duo bella habuere... alterum cum Tiburtibus,

    Liv. 7, 17, 2; esp. with gero, v. 2. b. a infra.—
    d.
    With adversus and acc. of the name.
    (α).
    Attributively:

    bellum adversus Philippum,

    Liv. 31, 1, 8:

    bellum populus adversus Vestinos jussit,

    id. 8, 29, 6.—
    (β).
    With adversus dependent on the verb: quod homines populi Hermunduli adversus populum Romanum bellum fecere, Cincius ap. Gell. 16, 14, 1: nos pro vobis bellum suscepimus adversus Philippum. Liv. 31, 31, 18:

    ut multo acrius adversus duos quam adversus unum pararet bellum,

    id. 45, 11, 8:

    bellum quod rex adversus Datamem susceperat,

    Nep. Dat. 8, 5.—
    e.
    With contra and acc.:

    cum bellum nefarium contra aras et focos, contra vitam fortunasque nostras... non comparari, sed geri jam viderem,

    Cic. Phil. 3, 1, 1:

    causam belli contra patriam inferendi,

    id. ib. 2, 22, 53.—
    f.
    With in and acc. (very rare):

    Athenienses in Peloponnesios sexto et vicesimo anno bellum gerentes,

    Nep. Lys. 1, 1.—
    g.
    With inter and acc.:

    hic finis belli inter Romanos ac Persea fuit,

    Liv. 45, 9, 2.—
    h.
    With apud and acc.:

    secutum est bellum gestum apud Mutinam,

    Nep. Att. 9, 1.—
    k.
    With dat. of the enemy after inferre and facere, v. 2. a. k infra.—
    2.
    With verbs.
    a.
    Referring to the beginning of the war.
    (α).
    Bellum movere or commovere, to bring about, stir up a war:

    summa erat observatio in bello movendo,

    Cic. Off. 1, 11, 37:

    bellum commotum a Scapula,

    id. Fam. 9, 13, 1:

    nuntiabant alii... in Apulia servile bellum moveri,

    Sall. C. 30, 2:

    is primum Volscis bellum in ducentos amplius... annos movit,

    Liv. 1, 53, 2:

    insequenti anno Veiens bellum motum,

    id. 4, 58, 6:

    dii pium movere bellum,

    id. 8, 6, 4; cf. Verg. A. 10, 627; id. G. 1, 509; so,

    concitare,

    Liv. 7, 27, 5; and ciere ( poet.), Verg. A. 1, 541; 6, 829; 12, 158.—
    (β).
    Bellum parare, comparare, apparare, or se praeparare bello, to prepare a war, or for a war:

    cum tam pestiferum bellum pararet,

    Cic. Att. 9, 13, 3:

    bellum utrimque summopere parabatur,

    Liv. 1, 23, 1; cf. id. 45, 11, 8 (v. II. A. 1. d. b supra); Nep. Hann. 2, 6; Quint. 12, 3, 5; Ov. M. 7, 456; so,

    parare alicui,

    Nep. Alcib. 9, 5:

    bellum terra et mari comparat,

    Cic. Att. 10, 4, 3:

    tantum bellum... Cn. Pompeius extrema hieme apparavit, ineunte vere suscepit, media aestate confecit,

    id. Imp. Pomp. 12, 3, 5:

    bellum omnium consensu apparari coeptum,

    Liv. 4, 55, 7:

    numquam imperator ita paci credit, ut non se praeparet bello,

    Sen. Vit. Beat. 26, 2.—
    (γ).
    Bellum differre, to postpone a war:

    nec jam poterat bellum differri,

    Liv. 2, 30, 7:

    mors Hamilcaris et pueritia Hannibalis distulerunt bellum,

    id. 21, 2, 3; cf. id. 5, 5, 3.—
    (δ).
    Bellum sumere, to undertake, begin a war (not in Caesar):

    omne bellum sumi facile, ceterum aegerrume desinere,

    Sall. J. 83, 1:

    prius tamen omnia pati decrevit quam bellum sumere,

    id. ib. 20, 5:

    de integro bellum sumit,

    id. ib. 62, 9:

    iis haec maxima ratio belli sumendi fuerat,

    Liv. 38, 19, 3:

    sumi bellum etiam ab ignavis, strenuissimi cujusque periculo geri,

    Tac. H. 4, 69; cf. id. A. 2, 45; 13, 34; 15, 5; 15, 7; id. Agr. 16.—
    (ε).
    Bellum suscipere (rarely inire), to undertake, commence a war, join in a war:

    bellum ita suscipiatur ut nihil nisi pax quaesita videatur,

    Cic. Off. 1, 23, 80:

    suscipienda quidem bella sunt ob eam causam ut, etc.,

    id. ib. 1, 11, 35:

    judicavit a plerisque ignoratione... bellum esse susceptum,

    join, id. Marcell. 5, 13; id. Imp. Pomp. 12, 35 (v. supra):

    cum avertisset plebem a suscipiendo bello,

    undertaking, Liv. 4, 58, 14:

    senatui cum Camillo agi placuit ut bellum Etruscum susciperet,

    id. 6, 9, 5:

    bella non causis inita, sed ut eorum merces fuit,

    Vell. 2, 3, 3.—
    (ζ).
    Bellum consentire = bellum consensu decernere, to decree a war by agreement, to ratify a declaration of war (rare):

    consensit et senatus bellum,

    Liv. 8, 6, 8:

    bellum erat consensum,

    id. 1, 32, 12.—
    (η).
    Bellum alicui mandare, committere, decernere, dare, gerendum dare, ad aliquem deferre, or aliquem bello praeficere, praeponere, to assign a war to one as a commander, to give one the chief command in a war:

    sed ne tum quidem populus Romanus ad privatum detulit bellum,

    Cic. Phil. 11, 8, 18:

    populus Romanus consuli... bellum gerendum dedit,

    id. ib.:

    cur non... eidem... hoc quoque bellum regium committamus?

    id. Imp. Pomp. 17, 50:

    Camillus cui id bellum mandatum erat,

    Liv. 5, 26, 3:

    Volscum bellum M. Furio extra ordinem decretum,

    id. 6, 22, 6:

    Gallicum bellum Popilio extra ordinem datum,

    id. 7, 23, 2:

    quo die a vobis maritimo bello praepositus est imperator,

    Cic. Imp. Pomp. 15, 44:

    cum ei (bello) imperatorem praeficere possitis, in quo sit eximia belli scientia,

    id. ib. 16, 49:

    hunc toti bello praefecerunt,

    Caes. B. G. 5, 11 fin.:

    alicui bellum suscipiendum dare,

    Cic. Imp. Pomp. 19, 58:

    bellum administrandum permittere,

    id. ib. 21, 61.—
    (θ).
    Bellum indicere alicui, to declare war against (the regular expression; coupled with facere in the ancient formula of the pater patratus), also bellum denuntiare: ob eam rem ego... populo Hermundulo... bellum (in)dico facioque, Cincius ap. Gell. 16, 14, 1:

    ob eam rem ego populusque Romanus populis... Latinis bellum indico facioque,

    Liv. 1, 32, 13:

    Corinthiis bellum indicamus an non?

    Cic. Inv. 1, 12, 17:

    ex quo intellegi potest, nullum bellum esse justum nisi quod aut rebus repetitis geratur, aut denuntiatum ante sit et indictum,

    id. Off. 1, 11, 36; id. Rep. 3, 23, 35:

    bellum indici posse existimabat,

    Liv. 1, 22, 4:

    ni reddantur (res) bellum indicere jussos,

    id. 1, 22, 6:

    ut... nec gererentur solum sed etiam indicerentur bella aliquo ritu, jus... descripsit quo res repetuntur,

    id. 1, 32, 5; cf. id. 1, 32, 9; 2, 18, 11; 2, 38, 5; Verg. A. 7, 616.—
    (κ).
    Bellum inferre alicui (cf. contra aliquem, 1. e. supra; also bellum facere; absol., with dat., or with cum and abl.), to begin a war against ( with), to make war on:

    Denseletis nefarium bellum intulisti,

    Cic. Pis. 34, 84:

    ei civitati bellum indici atque inferri solere,

    id. Verr. 2, 1, 31, § 79:

    qui sibi Galliaeque bellum intulissent,

    Caes. B. G. 4, 16; Nep. Them. 2, 4; Verg. A. 3, 248:

    bellumne populo Romano Lampsacena civitas facere conabatur?

    Cic. Verr. 2, 1, 31, § 79:

    bellum patriae faciet,

    id. Mil. 23, 63; id. Cat. 3, 9, 22:

    civitatem Eburonum populo Romano bellum facere ausam,

    Caes. B. G. 5, 28; cf. id. ib. 7, 2;

    3, 29: constituit bellum facere,

    Sall. C. 26, 5; 24, 2:

    occupant bellum facere,

    they are the first to begin the war, Liv. 1, 14, 4:

    ut bellum cum Priscis Latinis fieret,

    id. 1, 32, 13:

    populus Palaepolitanis bellum fieri jussit,

    id. 8, 22, 8; cf. Nep. Dion, 4, 3; id. Ages. 2, 1.— Coupled with instruere, to sustain a war:

    urbs quae bellum facere atque instruere possit,

    Cic. Agr. 2, 28, 77.—Bellum facere had become obsolete at Seneca's time, Sen. Ep. 114, 17.—
    (λ).
    Bellum oritur or exoritur, a war begins:

    subito bellum in Gallia ex, ortum est,

    Caes. B. G. 3, 7:

    aliud multo propius bellum ortum,

    Liv. 1, 14, 4:

    Veiens bellum exortum,

    id. 2, 53, 1.—

    bellum

    (ante-class. and poet.

    duel-lum

    ), i, n. [Sanscr. dva, dvi, dus; cf. Germ. zwei; Engl. two, twice; for the change from initial du- to b-, cf. bis for duis, and v. the letter B, and Varr. L. L. 5, § 73 Mull.; 7, § 49 ib.], war.
    I.
    Form duellum: duellum, bellum, videlicet quod duabus partibus de victoria contendentibus dimicatur. Inde est perduellis, qui pertinaciter retinet bellum, Paul. ex Fest. p. 66, 17 Mull.:

    bellum antea duellum vocatum eo quod duae sunt dimicantium partes... Postea mutata littera dictum bellum,

    Isid. Orig. 18, 1, 9: hos pestis necuit, pars occidit illa duellis, Enn. ap. Prisc. p. 9, 861 P. (Ann. v. 549 Vahl.):

    legiones reveniunt domum Exstincto duello maximo atque internecatis hostibus,

    Plaut. Am. 1, 1, 35:

    quae domi duellique male fecisti,

    id. As. 3, 2, 13.—So in archaic style, or in citations from ancient documents:

    quique agent rem duelli,

    Cic. Leg. 2, 8, 21:

    aes atque ferrum, duelli instrumenta,

    id. ib. 2, 18, 45 (translated from the Platonic laws):

    puro pioque duello quaerendas (res) censeo,

    Liv. 1, 32, 12 (quoted from ancient transactions); so,

    quod duellum populo Romano cum Carthaginiensi est,

    id. 22, 10, 2:

    victoriaque duelli populi Romani erit,

    id. 23, 11, 2:

    si duellum quod cum rege Antiocho sumi populus jussit,

    id. 36, 2, 2;

    and from an ancient inscription' duello magno dirimendo, etc.,

    id. 40, 52, 5.— Poet.:

    hic... Pacem duello miscuit,

    Hor. C. 3, 5, 38:

    cadum Marsi memorem duelli,

    id. ib. 3, 14, 18:

    vacuum duellis Janum Quirini clausit,

    id. ib. 4, 15, 8; cf. id. Ep. 1, 2, 7; 2, 1, 254; 2, 2, 98; Ov. F. 6, 201; Juv. 1, 169— [p. 227]
    II.
    Form bellum.
    A.
    War, warfare (abstr.), or a war, the war (concr.), i.e. hostilities between two nations (cf. tumultus).
    1.
    Specifying the enemy.
    a.
    By adjj. denoting the nation:

    omnibus Punicis Siciliensibusque bellis,

    Cic. Verr. 2, 5, 47, § 124:

    aliquot annis ante secundum Punicum bellum,

    id. Ac. 2, 5, 13:

    Britannicum bellum,

    id. Att. 4, 16, 13:

    Gallicum,

    id. Prov. Cons. 14, 35:

    Germanicum,

    Caes. B. G. 3, 28:

    Sabinum,

    Liv. 1, 26, 4:

    Parthicum,

    Vell. 2, 46, 2;

    similarly: bellum piraticum,

    the war against the pirates, Vell. 2, 33, 1.—Sometimes the adj. refers to the leader or king of the enemy:

    Sertorianum bellum,

    Cic. Phil. 11, 8, 18:

    Mithridaticum,

    id. Imp. Pomp. 3, 7:

    Jugurthinum,

    Hor. Epod. 9, 23; Vell. 2, 11, 1;

    similarly: bellum regium,

    the war against kings, Cic. Imp. Pomp. 17, 50. —Or it refers to the theatre of the war:

    bellum Africanum, Transalpinum,

    Cic. Imp. Pomp. 10, 28:

    Asiaticum,

    id. ib. 22, 64:

    Africum,

    Caes. B. C. 2, 32 fin.:

    Actiacum,

    Vell. 2, 86, 3:

    Hispaniense,

    id. 2, 55, 2.—
    b.
    With gen. of the name of the nation or its leader: bellum Latinorum, the Latin war, i. e. against the Latins, Cic. N. D. 2, 2, 6:

    Venetorum,

    Caes. B. G. 3, 16:

    Helvetiorum,

    id. ib. 1, 40 fin.;

    1, 30: Ambiorigis,

    id. ib. 6, 29, 4:

    Pyrrhi, Philippi,

    Cic. Phil. 11, 7, 17:

    Samnitium,

    Liv. 7, 29, 2.—
    c.
    With cum and abl. of the name.
    (α).
    Attributively:

    cum Jugurtha, cum Cimbris, cum Teutonis bellum,

    Cic. Imp. Pomp. 20, 60:

    belli causa cum Samnitibus,

    Liv. 7, 29, 3:

    hunc finem bellum cum Philippo habuit,

    id. 33, 35, 12:

    novum cum Antiocho instabat bellum,

    id. 36, 36, 7; cf. id. 35, 40, 1; 38, 58, 8; 39, 1, 8; 44, 14, 7.—
    (β).
    With cum dependent on the verb:

    quia bellum Aetolis esse dixi cum Aliis,

    Plaut. Capt. prol. 59:

    novi consules... duo bella habuere... alterum cum Tiburtibus,

    Liv. 7, 17, 2; esp. with gero, v. 2. b. a infra.—
    d.
    With adversus and acc. of the name.
    (α).
    Attributively:

    bellum adversus Philippum,

    Liv. 31, 1, 8:

    bellum populus adversus Vestinos jussit,

    id. 8, 29, 6.—
    (β).
    With adversus dependent on the verb: quod homines populi Hermunduli adversus populum Romanum bellum fecere, Cincius ap. Gell. 16, 14, 1: nos pro vobis bellum suscepimus adversus Philippum. Liv. 31, 31, 18:

    ut multo acrius adversus duos quam adversus unum pararet bellum,

    id. 45, 11, 8:

    bellum quod rex adversus Datamem susceperat,

    Nep. Dat. 8, 5.—
    e.
    With contra and acc.:

    cum bellum nefarium contra aras et focos, contra vitam fortunasque nostras... non comparari, sed geri jam viderem,

    Cic. Phil. 3, 1, 1:

    causam belli contra patriam inferendi,

    id. ib. 2, 22, 53.—
    f.
    With in and acc. (very rare):

    Athenienses in Peloponnesios sexto et vicesimo anno bellum gerentes,

    Nep. Lys. 1, 1.—
    g.
    With inter and acc.:

    hic finis belli inter Romanos ac Persea fuit,

    Liv. 45, 9, 2.—
    h.
    With apud and acc.:

    secutum est bellum gestum apud Mutinam,

    Nep. Att. 9, 1.—
    k.
    With dat. of the enemy after inferre and facere, v. 2. a. k infra.—
    2.
    With verbs.
    a.
    Referring to the beginning of the war.
    (α).
    Bellum movere or commovere, to bring about, stir up a war:

    summa erat observatio in bello movendo,

    Cic. Off. 1, 11, 37:

    bellum commotum a Scapula,

    id. Fam. 9, 13, 1:

    nuntiabant alii... in Apulia servile bellum moveri,

    Sall. C. 30, 2:

    is primum Volscis bellum in ducentos amplius... annos movit,

    Liv. 1, 53, 2:

    insequenti anno Veiens bellum motum,

    id. 4, 58, 6:

    dii pium movere bellum,

    id. 8, 6, 4; cf. Verg. A. 10, 627; id. G. 1, 509; so,

    concitare,

    Liv. 7, 27, 5; and ciere ( poet.), Verg. A. 1, 541; 6, 829; 12, 158.—
    (β).
    Bellum parare, comparare, apparare, or se praeparare bello, to prepare a war, or for a war:

    cum tam pestiferum bellum pararet,

    Cic. Att. 9, 13, 3:

    bellum utrimque summopere parabatur,

    Liv. 1, 23, 1; cf. id. 45, 11, 8 (v. II. A. 1. d. b supra); Nep. Hann. 2, 6; Quint. 12, 3, 5; Ov. M. 7, 456; so,

    parare alicui,

    Nep. Alcib. 9, 5:

    bellum terra et mari comparat,

    Cic. Att. 10, 4, 3:

    tantum bellum... Cn. Pompeius extrema hieme apparavit, ineunte vere suscepit, media aestate confecit,

    id. Imp. Pomp. 12, 3, 5:

    bellum omnium consensu apparari coeptum,

    Liv. 4, 55, 7:

    numquam imperator ita paci credit, ut non se praeparet bello,

    Sen. Vit. Beat. 26, 2.—
    (γ).
    Bellum differre, to postpone a war:

    nec jam poterat bellum differri,

    Liv. 2, 30, 7:

    mors Hamilcaris et pueritia Hannibalis distulerunt bellum,

    id. 21, 2, 3; cf. id. 5, 5, 3.—
    (δ).
    Bellum sumere, to undertake, begin a war (not in Caesar):

    omne bellum sumi facile, ceterum aegerrume desinere,

    Sall. J. 83, 1:

    prius tamen omnia pati decrevit quam bellum sumere,

    id. ib. 20, 5:

    de integro bellum sumit,

    id. ib. 62, 9:

    iis haec maxima ratio belli sumendi fuerat,

    Liv. 38, 19, 3:

    sumi bellum etiam ab ignavis, strenuissimi cujusque periculo geri,

    Tac. H. 4, 69; cf. id. A. 2, 45; 13, 34; 15, 5; 15, 7; id. Agr. 16.—
    (ε).
    Bellum suscipere (rarely inire), to undertake, commence a war, join in a war:

    bellum ita suscipiatur ut nihil nisi pax quaesita videatur,

    Cic. Off. 1, 23, 80:

    suscipienda quidem bella sunt ob eam causam ut, etc.,

    id. ib. 1, 11, 35:

    judicavit a plerisque ignoratione... bellum esse susceptum,

    join, id. Marcell. 5, 13; id. Imp. Pomp. 12, 35 (v. supra):

    cum avertisset plebem a suscipiendo bello,

    undertaking, Liv. 4, 58, 14:

    senatui cum Camillo agi placuit ut bellum Etruscum susciperet,

    id. 6, 9, 5:

    bella non causis inita, sed ut eorum merces fuit,

    Vell. 2, 3, 3.—
    (ζ).
    Bellum consentire = bellum consensu decernere, to decree a war by agreement, to ratify a declaration of war (rare):

    consensit et senatus bellum,

    Liv. 8, 6, 8:

    bellum erat consensum,

    id. 1, 32, 12.—
    (η).
    Bellum alicui mandare, committere, decernere, dare, gerendum dare, ad aliquem deferre, or aliquem bello praeficere, praeponere, to assign a war to one as a commander, to give one the chief command in a war:

    sed ne tum quidem populus Romanus ad privatum detulit bellum,

    Cic. Phil. 11, 8, 18:

    populus Romanus consuli... bellum gerendum dedit,

    id. ib.:

    cur non... eidem... hoc quoque bellum regium committamus?

    id. Imp. Pomp. 17, 50:

    Camillus cui id bellum mandatum erat,

    Liv. 5, 26, 3:

    Volscum bellum M. Furio extra ordinem decretum,

    id. 6, 22, 6:

    Gallicum bellum Popilio extra ordinem datum,

    id. 7, 23, 2:

    quo die a vobis maritimo bello praepositus est imperator,

    Cic. Imp. Pomp. 15, 44:

    cum ei (bello) imperatorem praeficere possitis, in quo sit eximia belli scientia,

    id. ib. 16, 49:

    hunc toti bello praefecerunt,

    Caes. B. G. 5, 11 fin.:

    alicui bellum suscipiendum dare,

    Cic. Imp. Pomp. 19, 58:

    bellum administrandum permittere,

    id. ib. 21, 61.—
    (θ).
    Bellum indicere alicui, to declare war against (the regular expression; coupled with facere in the ancient formula of the pater patratus), also bellum denuntiare: ob eam rem ego... populo Hermundulo... bellum (in)dico facioque, Cincius ap. Gell. 16, 14, 1:

    ob eam rem ego populusque Romanus populis... Latinis bellum indico facioque,

    Liv. 1, 32, 13:

    Corinthiis bellum indicamus an non?

    Cic. Inv. 1, 12, 17:

    ex quo intellegi potest, nullum bellum esse justum nisi quod aut rebus repetitis geratur, aut denuntiatum ante sit et indictum,

    id. Off. 1, 11, 36; id. Rep. 3, 23, 35:

    bellum indici posse existimabat,

    Liv. 1, 22, 4:

    ni reddantur (res) bellum indicere jussos,

    id. 1, 22, 6:

    ut... nec gererentur solum sed etiam indicerentur bella aliquo ritu, jus... descripsit quo res repetuntur,

    id. 1, 32, 5; cf. id. 1, 32, 9; 2, 18, 11; 2, 38, 5; Verg. A. 7, 616.—
    (κ).
    Bellum inferre alicui (cf. contra aliquem, 1. e. supra; also bellum facere; absol., with dat., or with cum and abl.), to begin a war against ( with), to make war on:

    Denseletis nefarium bellum intulisti,

    Cic. Pis. 34, 84:

    ei civitati bellum indici atque inferri solere,

    id. Verr. 2, 1, 31, § 79:

    qui sibi Galliaeque bellum intulissent,

    Caes. B. G. 4, 16; Nep. Them. 2, 4; Verg. A. 3, 248:

    bellumne populo Romano Lampsacena civitas facere conabatur?

    Cic. Verr. 2, 1, 31, § 79:

    bellum patriae faciet,

    id. Mil. 23, 63; id. Cat. 3, 9, 22:

    civitatem Eburonum populo Romano bellum facere ausam,

    Caes. B. G. 5, 28; cf. id. ib. 7, 2;

    3, 29: constituit bellum facere,

    Sall. C. 26, 5; 24, 2:

    occupant bellum facere,

    they are the first to begin the war, Liv. 1, 14, 4:

    ut bellum cum Priscis Latinis fieret,

    id. 1, 32, 13:

    populus Palaepolitanis bellum fieri jussit,

    id. 8, 22, 8; cf. Nep. Dion, 4, 3; id. Ages. 2, 1.— Coupled with instruere, to sustain a war:

    urbs quae bellum facere atque instruere possit,

    Cic. Agr. 2, 28, 77.—Bellum facere had become obsolete at Seneca's time, Sen. Ep. 114, 17.—
    (λ).
    Bellum oritur or exoritur, a war begins:

    subito bellum in Gallia ex, ortum est,

    Caes. B. G. 3, 7:

    aliud multo propius bellum ortum,

    Liv. 1, 14, 4:

    Veiens bellum exortum,

    id. 2, 53, 1.—
    b.
    Referring to the carrying on of the war: bellum gerere, to carry on a war; absol., with cum and abl., per and acc., or in and abl. (cf.:

    bellum gerere in aliquem, 1. a. and f. supra): nisi forte ego vobis... cessare nunc videor cum bella non gero,

    Cic. Sen. 6, 18:

    cum Celtiberis, cum Cimbris bellum ut cum inimicis gerebatur,

    id. Off. 1, 12, 38:

    cum ei bellum ut cum rege Perse gereret obtigisset,

    id. Div. 1, 46, 103:

    erant hae difficultates belli gerendi,

    Caes. B. G. 3, 10:

    bellum cum Germanis gerere constituit,

    id. ib. 4, 6:

    Cn. Pompeius in extremis terris bellum gerebat,

    Sall. C. 16, 5:

    bellum quod Hannibale duce Carthaginienses cum populo Romano gessere,

    Liv. 21, 1, 1:

    alter consul in Sabinis bellum gessit,

    id. 2, 62, 3:

    de exercitibus per quos id bellum gereretur,

    id. 23, 25, 5:

    Chabrias bella in Aegypto sua sponte gessit,

    Nep. Chabr, 2, 1.—Sometimes bellum administrare only of the commander, Cic. Imp. Pomp. 15, 43; Nep. Chabr. 2, 1. —Also (very rare):

    bellum bellare,

    Liv. 8, 40, 1 (but belligerantes is absol., Enn. ap. Cic. Off. 1, 12, 38; Ann. v. 201 Vahl.);

    in the same sense: bellum agere,

    Nep. Hann. 8, 3. —As a synonym:

    bello persequi aliquem,

    Nep. Con. 4, 1; cf. Liv. 3, 25, 3.—
    (β).
    Trahere or ducere bellum, to protract a war:

    necesse est enim aut trahi id bellum, aut, etc.,

    Cic. Att. 10, 8, 2:

    bellum trahi non posse,

    Sall. J. 23, 2:

    belli trahendi causa,

    Liv. 5, 11, 8:

    morae qua trahebant bellum paenitebat,

    id. 9, 27, 5:

    suadere institui ut bellum duceret,

    Cic. Fam. 7, 3, 2:

    bellum enim ducetur,

    id. ad Brut. 1, 18, 6; Nep. Alcib. 8, 1; id. Dat. 8, 4;

    similarly: cum his molliter et per dilationes bellum geri oportet?

    Liv. 5, 5, 1.—
    (γ).
    Bellum repellere, defendere, or propulsare, to ward off, defend one ' s self against a war:

    bellum Gallicum C. Caesare imperatore gestum est, antea tantummodo repulsum,

    Cic. Prov. Cons. 13, 32:

    quod bellum non intulerit sed defenderit,

    Caes. B. G. 1, 44:

    Samnitium vix a se ipsis eo tempore propulsantium bellum,

    Liv. 8, 37, 5.—
    c.
    Referring to the end of a war.
    (α).
    Bellum deponere, ponere, or omittere, to give up, discontinue a war:

    in quo (i.e. bello) et gerendo et deponendo jus ut plurimum valeret lege sanximus,

    Cic. Leg. 2, 14, 34:

    (bellum) cum deponi victores velint,

    Sall. J. 83, 1:

    bellum decem ferme annis ante depositum erat,

    Liv. 31, 1, 8:

    nos depositum a vobis bellum et ipsi omisimus,

    id. 31, 31, 19:

    dicit posse condicionibus bellum poni,

    Sall. J. 112, 1:

    bellum grave cum Etruria positum est,

    id. H. Fragm. 1, 9 Dietsch:

    velut posito bello,

    Liv. 1, 53, 5:

    manere bellum quod positum simuletur,

    id. 1, 53, 7:

    posito ubique bello,

    Tac. H. 2, 52; cf. Hor. Ep. 2, 1, 93; Verg. A. 1, 291:

    omisso Romano bello Porsinna filium Arruntem Ariciam... mittit,

    Liv. 2, 14, 5.—
    (β).
    Bellum componere, to end a war by agreement, make peace:

    timerent ne bellum componeretur,

    Cic. Fam. 10, 33, 3:

    si bellum compositum foret,

    Sall. J. 97, 2:

    belli componendi licentiam,

    id. ib. 103, 3; cf. Nep. Ham. 1, 5; id. Hann. 6, 2; id. Alcib. 8, 3; Verg. A. 12, 109;

    similarly: bellum sedare,

    Nep. Dat. 8, 5.—
    (γ).
    Bellum conficere, perficere, finire, to finish, end a war; conficere (the most usual term) and perficere, = to finish a war by conquering; finire (rare), without implying success:

    is bellum confecerit qui Antonium oppresserit,

    Cic. Fam. 11, 12, 2:

    bellumque maximum conficies,

    id. Rep. 6, 11, 11:

    confecto Mithridatico bello,

    id. Prov. Cons. 11, 27; cf. id. Fam. 5, 10, 3; id. Imp. Pomp. 14, 42:

    quo proelio... bellum Venetorum confectum est,

    Caes. B. G. 3, 16; cf. id. ib. 1, 30; 1, 44; 1, 54; 3, 28;

    4, 16: bello confecto de Rhodiis consultum est,

    Sall. C. 51, 5; cf. id. J. 36, 1; 114, 3:

    neminem nisi bello confecto pecuniam petiturum esse,

    Liv. 24, 18, 11; cf. id. 21, 40, 11; 23, 6, 2; 31, 47, 4; 32, 32, 6;

    36, 2, 3: bello perfecto,

    Caes. B. C. 3, 18, 5; Liv. 1, 38, 3:

    se quo die hostem vidisset perfecturum (i. e. bellum),

    id. 22, 38, 7; 31, 4, 2; cf. id. 3, 24, 1; 34, 6, 12; Just. 5, 2, 11:

    neque desiturum ante... quam finitum aliqua tolerabili condicione bellum videro,

    Liv. 23, 12, 10: finito ex maxima parte.. [p. 228] italico bello, Vell. 2, 17, 1; Curt. 3, 1, 9; Tac. A. 15, 17; Just. 16, 2, 6; 24, 1, 8; Verg. A. 11, 116.—
    d.
    Less usual connections:

    bellum delere: non modo praesentia sed etiam futura bella delevit,

    Cic. Lael. 3, 11; cf. Nep. Alcib. 8, 4:

    alere ac fovere bellum,

    Liv. 42, 11, 5:

    bellum navare alicui,

    Tac. H. 5, 25:

    spargere,

    id. A. 3, 21; id. Agr. 38; Luc. 2, 682:

    serere,

    Liv. 21, 10, 4:

    circumferre,

    Tac. A. 13, 37:

    exercere,

    id. ib. 6, 31:

    quam celeriter belli impetus navigavit ( = quam celeriter navale bellum gestum est),

    Cic. Imp. Pomp. 12, 34; so Flor. 2, 2, 17:

    bellum ascendit in rupes,

    id. 4, 12, 4:

    bellum serpit in proximos,

    id. 2, 9, 4; cf. id. 2, 2, 15:

    bella narrare,

    Cic. Or. 9, 30:

    canere bella,

    Quint. 10, 1, 91:

    bella legere,

    Cic. Imp. Pomp. 10, 28.—
    3.
    As object denoting place or time.
    a.
    Proficisci ad bellum, to depart for the war.
    (α).
    Of the commander:

    consul sortitu ad bellum profectus,

    Cic. Phil. 14, 2, 4; cf. id. Cat. 1, 13, 33:

    ipse ad bellum Ambiorigis profectus,

    Caes. B. G. 6, 29, 4:

    ut duo ex tribunis ad bellum proficiscerentur,

    Liv. 4, 45, 7; cf. id. 6, 2, 9: Nep. Alcib. 4, 1; Sall. H. 2, 96 Dietsch. —Post-class.:

    in bellum,

    Just. 2, 11, 9; Gell. 17, 9, 8.—
    (β).
    Of persons partaking in a war:

    si proficiscerer ad bellum,

    Cic. Fam. 7, 3, 1. —
    b.
    Ad bellum mittere, of the commander, Cic. Imp. Pomp. 17, 50; 21, 62.—
    c.
    In bella ruere, Verg. A. 7, 782; 9, 182:

    in bella sequi,

    id. ib. 8, 547.—
    d.
    Of time.
    (α).
    In the locative case belli, in war, during war; generally with domi ( = domi militiaeque):

    valete, judices justissimi, domi bellique duellatores,

    Plaut. Capt. prol. 68; so,

    domi duellique,

    id. As. 3, 2, 13 (v. I. supra):

    quibuscunque rebus vel belli vel domi poterunt rem publicam augeant,

    Cic. Off. 2, 24, 85:

    paucorum arbitrio belli domique agitabatur,

    Sall. J. 41, 7:

    animus belli ingens, domi modicus,

    id. ib. 63, 2; Liv. 2, 50, 11; 1, 36, 6; so id. 3, 43, 1; cf.:

    bello domique,

    id. 1, 34, 12:

    domi belloque,

    id. 9, 26, 21; and:

    neque bello, neque domi,

    id. 4, 35, 3.—Without domi:

    simul rem et gloriam armis belli repperi,

    Ter. Heaut. 1, 1, 60 (where belli may be taken with gloriam; cf.

    Wagn. ad loc.): magnae res temporibus illis a fortissimis viris... belli gerebantur,

    Cic. Rep. 2, 32, 86.—
    (β).
    In bello or in bellis, during war or wars, in the war, in the wars; with adj.:

    ad haec quae in civili bello fecerit,

    Cic. Phil. 2, 19, 47; cf. id. ib. 14, 8, 22:

    in ipso bello eadem sensi,

    id. Marcell. 5, 14:

    in Volsco bello virtus enituit,

    Liv. 2, 24, 8:

    in eo bello,

    id. 23, 46, 6:

    in Punicis bellis, Plin.8, 14, 14, § 37: in bello Trojano,

    id. 30, 1, 2, § 5.—Without adj.:

    ut fit in bello, capitur alter filius,

    Plaut. Capt. prol. 25:

    qui in bello occiderunt,

    Cic. Fam. 9, 5, 2:

    quod in bello saepius vindicatum est in eos, etc.,

    Sall. C. 9, 4:

    non in bello solum, sed etiam in pace,

    Liv. 1, 15, 8; 2, 23, 2:

    in bello parta,

    Quint. 5, 10, 42; 12, 1, 28.—
    (γ).
    Abl. bello or bellis = in bello or in bellis (freq.); with adjj.: nos semper omnibus Punicis Siciliensibusque bellis amicitiam fidemque populi Romani secuti sumus. Cic. Verr. 2, 5, 47, § 124:

    bello Italico,

    id. Pis. 36, 87:

    Veienti bello,

    id. Div. 1, 44, 100:

    domestico bello,

    id. Planc. 29, 70:

    qui Volsco, Aurunco Sabinoque militassent bello,

    Liv. 23, 12, 11:

    victor tot intra paucos dies bellis,

    id. 2, 27, 1:

    nullo bello, multis tamen proeliis victus,

    id. 9, 18, 9:

    bello civili,

    Quint. 11, 1, 36.—With gen.:

    praesentiam saepe divi suam declarant, ut et apud Regillum bello Latinorum,

    Cic. N. D. 2, 2, 6:

    suam felicitatem Helvetiorum bello esse perspectam,

    Caes. B. G. 1, 40.—Without attrib.:

    qui etiam bello victis regibus regna reddere consuevit,

    Cic. Sest. 26, 57:

    res pace belloque gestas,

    Liv. 2, 1, 1:

    egregieque rebus bello gestis,

    id. 1, 33, 9; so id. 23, 12, 11:

    ludi bello voti,

    id. 4, 35. 3:

    princeps pace belloque,

    id. 7, 1, 9:

    Cotyn bello juvisse Persea,

    id. 45, 42, 7:

    bello parta,

    Quint. 5, 10, 15; cf. id. 7, 4, 22; Ov. M. 8, 19.—
    (δ).
    Inter bellum (rare):

    cujus originis morem necesse est... inter bellum natum esse,

    Liv. 2, 14, 2:

    inter haec bella consules... facti,

    id. 2, 63, 1.—
    4.
    Bellum in attributive connection.
    a.
    Justum bellum.
    (α).
    A righteous war, Cic. Off. 1, 11, 36 (v. II. A. 2. a. th supra):

    justum piumque bellum,

    Liv. 1, 23, 4:

    non loquor apud recusantem justa bella populum,

    id. 7, 30, 17; so Ov. M. 8, 58; cf.: illa injusta sunt bella quae sine causa suscepta sunt, Cic. Rep. 3, 23, 35.—
    (β).
    A regular war (opp. a raid, etc.):

    in fines Romanos excucurrerunt, populabundi magis quam justi more belli,

    Liv. 1, 15, 1.—
    b.
    For the different kinds of war: domesticum, civile, intestinum, externum, navale, maritimum, terra marique gestum, servile, sociale; v. hh. vv.—
    c.
    Belli eventus or exitus, the result of a war:

    quicunque belli eventus fuisset,

    Cic. Marcell. 8, 24:

    haud sane alio animo belli eventum exspectabant,

    Sall. C. 37, 9:

    eventus tamen belli minus miserabilem dimicationem fecit,

    Liv. 1, 23, 2; cf. id. 7, 11, 1:

    exitus hujus calamitosissimi belli,

    Cic. Fam. 6, 21, 1:

    cum esset incertus exitus et anceps fortuna belli,

    id. Marcell. 5, 15; so id. Off. 2, 8,:

    Britannici belli exitus exspectatur,

    id. Att. 4, 16, 13:

    cetera bella maximeque Veiens incerti exitus erant,

    Liv. 5, 16, 8.—
    d.
    Fortuna belli, the chances of war:

    adeo varia fortuna belli ancepsque Mars fuit ut,

    Liv. 21, 1, 2; cf. Cic. Marcell. 5, 15 (v. c. supra).—
    e.
    Belli artes, military skill:

    cuilibet superiorum regum belli pacisque et artibus et gloria par,

    Liv. 1, 35, 1:

    haud ignotas belli artes,

    id. 21, 1, 2:

    temperata et belli et pacis artibus erat civitas,

    id. 1, 21, 6.—
    f.
    Jus belli, the law of war: jura belli, the rights ( law) of war:

    in re publica maxime servanda sunt jura belli,

    Cic. Off. 1, 11, 34:

    sunt et belli sicut pacis jura,

    Liv. 5, 27, 6:

    jure belli res vindicatur,

    Gai. Inst. 3, 94.—
    g.
    Belli duces praestantissimos, the most excellent captains, generals, Cic. Or. 1, 2, 7:

    trium simul bellorum victor,

    a victor in three wars, Liv. 6, 4, 1 (cf.:

    victor tot bellis,

    id. 2, 27, 1). —
    h.
    Belli vulnera, Cic. Marcell. 8, 24.—
    B.
    Transf.
    1.
    Of things concr. and abstr.:

    qui parietibus, qui tectis, qui columnis ac postibus meis... bellum intulistis,

    Cic. Dom. 23, 60:

    bellum contra aras et focos,

    id. Phil. 3, 1, 1:

    miror cur philosophiae... bellum indixeris,

    id. Or. 2, 37, 155:

    ventri Indico bellum,

    Hor. S. 1, 5, 8.—
    2.
    Of animals:

    milvo est quoddam bellum quasi naturale cum corvo,

    Cic. N. D. 2, 49, 125:

    hanc Juno Esse jussit gruem, populisque suis indicere bellum,

    Ov. M. 6, 92.—
    3.
    With individuals:

    quid mihi opu'st... cum eis gerere bellum, etc.,

    Plaut. Stich. 1, 2, 14:

    nihil turpius quam cum eo bellum gerere quicum familiariter vixeris,

    Cic. Lael. 21, 77:

    cum mihi uni cum improbis aeternum videam bellum susceptum,

    id. Sull. 9, 28:

    hoc tibi juventus Romana indicimus bellum,

    Liv. 2, 12, 11:

    falsum testem justo ac pio bello persequebatur,

    id. 3, 25, 3:

    tribunicium domi bellum patres territat,

    id. 3, 24, 1; cf. Plin. Ep. 1, 2, 57.—Ironically:

    equus Trojanus qui tot invictos viros muliebre bellum gerentes tulerit ac texerit,

    Cic. Cael. 28, 67.—
    4.
    In mal. part., Hor. C. 3, 26, 3; 4, 1, 2.—
    5.
    Personified as god of war ( = Janus):

    tabulas duas quae Belli faciem pictam habent,

    Plin. 35, 4, 10, § 27:

    sunt geminae Belli portae, etc.,

    Verg. A. 7, 607:

    mortiferumque averso in limine Bellum,

    id. ib. 6, 279.—
    6.
    Plur.: bella, army ( poet.):

    permanet Aonius Nereus violentus in undis, Bellaque non transfert (i.e. Graecorum exercitum),

    Ov. M. 12, 24:

    sed victae fera bella deae vexere per aequora,

    Sil. 7, 472:

    quid faciat bellis obsessus et undis?

    Stat. Th. 9, 490.—
    7.
    Battle, = proelium:

    rorarii dicti a rore: qui bellum committebant ante,

    Varr. L. L. 7, 3, 92:

    quod in bello saepius vindicatum in eos qui... tardius, revocati, bello excesserant,

    Sall. C. 9, 4:

    praecipua laus ejus belli penes consules fuit,

    Liv. 8, 10, 7:

    commisso statim bello,

    Front. Strat. 1, 11, 2:

    Actia bella,

    Verg. A. 8, 675:

    ingentem pugnam, ceu cetera nusquam Bella forent,

    id. ib. 2, 439; cf. Flor. 3, 5, 11; Just. 2, 12; 18, 1 fin.; 24, 8; Hor. Ep. 2, 2, 98 (form duellum); Ov. H. 1, 1, 69; Verg. A. 8, 547; 12, 390; 12, 633; Stat. Th. 3, 666. —
    8.
    Bellum = liber de bello:

    quam gaudebat Bello suo Punico Naevius!

    Cic. Sen. 14, 50.
    b.
    Referring to the carrying on of the war: bellum gerere, to carry on a war; absol., with cum and abl., per and acc., or in and abl. (cf.:

    bellum gerere in aliquem, 1. a. and f. supra): nisi forte ego vobis... cessare nunc videor cum bella non gero,

    Cic. Sen. 6, 18:

    cum Celtiberis, cum Cimbris bellum ut cum inimicis gerebatur,

    id. Off. 1, 12, 38:

    cum ei bellum ut cum rege Perse gereret obtigisset,

    id. Div. 1, 46, 103:

    erant hae difficultates belli gerendi,

    Caes. B. G. 3, 10:

    bellum cum Germanis gerere constituit,

    id. ib. 4, 6:

    Cn. Pompeius in extremis terris bellum gerebat,

    Sall. C. 16, 5:

    bellum quod Hannibale duce Carthaginienses cum populo Romano gessere,

    Liv. 21, 1, 1:

    alter consul in Sabinis bellum gessit,

    id. 2, 62, 3:

    de exercitibus per quos id bellum gereretur,

    id. 23, 25, 5:

    Chabrias bella in Aegypto sua sponte gessit,

    Nep. Chabr, 2, 1.—Sometimes bellum administrare only of the commander, Cic. Imp. Pomp. 15, 43; Nep. Chabr. 2, 1. —Also (very rare):

    bellum bellare,

    Liv. 8, 40, 1 (but belligerantes is absol., Enn. ap. Cic. Off. 1, 12, 38; Ann. v. 201 Vahl.);

    in the same sense: bellum agere,

    Nep. Hann. 8, 3. —As a synonym:

    bello persequi aliquem,

    Nep. Con. 4, 1; cf. Liv. 3, 25, 3.—
    (β).
    Trahere or ducere bellum, to protract a war:

    necesse est enim aut trahi id bellum, aut, etc.,

    Cic. Att. 10, 8, 2:

    bellum trahi non posse,

    Sall. J. 23, 2:

    belli trahendi causa,

    Liv. 5, 11, 8:

    morae qua trahebant bellum paenitebat,

    id. 9, 27, 5:

    suadere institui ut bellum duceret,

    Cic. Fam. 7, 3, 2:

    bellum enim ducetur,

    id. ad Brut. 1, 18, 6; Nep. Alcib. 8, 1; id. Dat. 8, 4;

    similarly: cum his molliter et per dilationes bellum geri oportet?

    Liv. 5, 5, 1.—
    (γ).
    Bellum repellere, defendere, or propulsare, to ward off, defend one ' s self against a war:

    bellum Gallicum C. Caesare imperatore gestum est, antea tantummodo repulsum,

    Cic. Prov. Cons. 13, 32:

    quod bellum non intulerit sed defenderit,

    Caes. B. G. 1, 44:

    Samnitium vix a se ipsis eo tempore propulsantium bellum,

    Liv. 8, 37, 5.—
    c.
    Referring to the end of a war.
    (α).
    Bellum deponere, ponere, or omittere, to give up, discontinue a war:

    in quo (i.e. bello) et gerendo et deponendo jus ut plurimum valeret lege sanximus,

    Cic. Leg. 2, 14, 34:

    (bellum) cum deponi victores velint,

    Sall. J. 83, 1:

    bellum decem ferme annis ante depositum erat,

    Liv. 31, 1, 8:

    nos depositum a vobis bellum et ipsi omisimus,

    id. 31, 31, 19:

    dicit posse condicionibus bellum poni,

    Sall. J. 112, 1:

    bellum grave cum Etruria positum est,

    id. H. Fragm. 1, 9 Dietsch:

    velut posito bello,

    Liv. 1, 53, 5:

    manere bellum quod positum simuletur,

    id. 1, 53, 7:

    posito ubique bello,

    Tac. H. 2, 52; cf. Hor. Ep. 2, 1, 93; Verg. A. 1, 291:

    omisso Romano bello Porsinna filium Arruntem Ariciam... mittit,

    Liv. 2, 14, 5.—
    (β).
    Bellum componere, to end a war by agreement, make peace:

    timerent ne bellum componeretur,

    Cic. Fam. 10, 33, 3:

    si bellum compositum foret,

    Sall. J. 97, 2:

    belli componendi licentiam,

    id. ib. 103, 3; cf. Nep. Ham. 1, 5; id. Hann. 6, 2; id. Alcib. 8, 3; Verg. A. 12, 109;

    similarly: bellum sedare,

    Nep. Dat. 8, 5.—
    (γ).
    Bellum conficere, perficere, finire, to finish, end a war; conficere (the most usual term) and perficere, = to finish a war by conquering; finire (rare), without implying success:

    is bellum confecerit qui Antonium oppresserit,

    Cic. Fam. 11, 12, 2:

    bellumque maximum conficies,

    id. Rep. 6, 11, 11:

    confecto Mithridatico bello,

    id. Prov. Cons. 11, 27; cf. id. Fam. 5, 10, 3; id. Imp. Pomp. 14, 42:

    quo proelio... bellum Venetorum confectum est,

    Caes. B. G. 3, 16; cf. id. ib. 1, 30; 1, 44; 1, 54; 3, 28;

    4, 16: bello confecto de Rhodiis consultum est,

    Sall. C. 51, 5; cf. id. J. 36, 1; 114, 3:

    neminem nisi bello confecto pecuniam petiturum esse,

    Liv. 24, 18, 11; cf. id. 21, 40, 11; 23, 6, 2; 31, 47, 4; 32, 32, 6;

    36, 2, 3: bello perfecto,

    Caes. B. C. 3, 18, 5; Liv. 1, 38, 3:

    se quo die hostem vidisset perfecturum (i. e. bellum),

    id. 22, 38, 7; 31, 4, 2; cf. id. 3, 24, 1; 34, 6, 12; Just. 5, 2, 11:

    neque desiturum ante... quam finitum aliqua tolerabili condicione bellum videro,

    Liv. 23, 12, 10: finito ex maxima parte.. [p. 228] italico bello, Vell. 2, 17, 1; Curt. 3, 1, 9; Tac. A. 15, 17; Just. 16, 2, 6; 24, 1, 8; Verg. A. 11, 116.—
    d.
    Less usual connections:

    bellum delere: non modo praesentia sed etiam futura bella delevit,

    Cic. Lael. 3, 11; cf. Nep. Alcib. 8, 4:

    alere ac fovere bellum,

    Liv. 42, 11, 5:

    bellum navare alicui,

    Tac. H. 5, 25:

    spargere,

    id. A. 3, 21; id. Agr. 38; Luc. 2, 682:

    serere,

    Liv. 21, 10, 4:

    circumferre,

    Tac. A. 13, 37:

    exercere,

    id. ib. 6, 31:

    quam celeriter belli impetus navigavit ( = quam celeriter navale bellum gestum est),

    Cic. Imp. Pomp. 12, 34; so Flor. 2, 2, 17:

    bellum ascendit in rupes,

    id. 4, 12, 4:

    bellum serpit in proximos,

    id. 2, 9, 4; cf. id. 2, 2, 15:

    bella narrare,

    Cic. Or. 9, 30:

    canere bella,

    Quint. 10, 1, 91:

    bella legere,

    Cic. Imp. Pomp. 10, 28.—
    3.
    As object denoting place or time.
    a.
    Proficisci ad bellum, to depart for the war.
    (α).
    Of the commander:

    consul sortitu ad bellum profectus,

    Cic. Phil. 14, 2, 4; cf. id. Cat. 1, 13, 33:

    ipse ad bellum Ambiorigis profectus,

    Caes. B. G. 6, 29, 4:

    ut duo ex tribunis ad bellum proficiscerentur,

    Liv. 4, 45, 7; cf. id. 6, 2, 9: Nep. Alcib. 4, 1; Sall. H. 2, 96 Dietsch. —Post-class.:

    in bellum,

    Just. 2, 11, 9; Gell. 17, 9, 8.—
    (β).
    Of persons partaking in a war:

    si proficiscerer ad bellum,

    Cic. Fam. 7, 3, 1. —
    b.
    Ad bellum mittere, of the commander, Cic. Imp. Pomp. 17, 50; 21, 62.—
    c.
    In bella ruere, Verg. A. 7, 782; 9, 182:

    in bella sequi,

    id. ib. 8, 547.—
    d.
    Of time.
    (α).
    In the locative case belli, in war, during war; generally with domi ( = domi militiaeque):

    valete, judices justissimi, domi bellique duellatores,

    Plaut. Capt. prol. 68; so,

    domi duellique,

    id. As. 3, 2, 13 (v. I. supra):

    quibuscunque rebus vel belli vel domi poterunt rem publicam augeant,

    Cic. Off. 2, 24, 85:

    paucorum arbitrio belli domique agitabatur,

    Sall. J. 41, 7:

    animus belli ingens, domi modicus,

    id. ib. 63, 2; Liv. 2, 50, 11; 1, 36, 6; so id. 3, 43, 1; cf.:

    bello domique,

    id. 1, 34, 12:

    domi belloque,

    id. 9, 26, 21; and:

    neque bello, neque domi,

    id. 4, 35, 3.—Without domi:

    simul rem et gloriam armis belli repperi,

    Ter. Heaut. 1, 1, 60 (where belli may be taken with gloriam; cf.

    Wagn. ad loc.): magnae res temporibus illis a fortissimis viris... belli gerebantur,

    Cic. Rep. 2, 32, 86.—
    (β).
    In bello or in bellis, during war or wars, in the war, in the wars; with adj.:

    ad haec quae in civili bello fecerit,

    Cic. Phil. 2, 19, 47; cf. id. ib. 14, 8, 22:

    in ipso bello eadem sensi,

    id. Marcell. 5, 14:

    in Volsco bello virtus enituit,

    Liv. 2, 24, 8:

    in eo bello,

    id. 23, 46, 6:

    in Punicis bellis, Plin.8, 14, 14, § 37: in bello Trojano,

    id. 30, 1, 2, § 5.—Without adj.:

    ut fit in bello, capitur alter filius,

    Plaut. Capt. prol. 25:

    qui in bello occiderunt,

    Cic. Fam. 9, 5, 2:

    quod in bello saepius vindicatum est in eos, etc.,

    Sall. C. 9, 4:

    non in bello solum, sed etiam in pace,

    Liv. 1, 15, 8; 2, 23, 2:

    in bello parta,

    Quint. 5, 10, 42; 12, 1, 28.—
    (γ).
    Abl. bello or bellis = in bello or in bellis (freq.); with adjj.: nos semper omnibus Punicis Siciliensibusque bellis amicitiam fidemque populi Romani secuti sumus. Cic. Verr. 2, 5, 47, § 124:

    bello Italico,

    id. Pis. 36, 87:

    Veienti bello,

    id. Div. 1, 44, 100:

    domestico bello,

    id. Planc. 29, 70:

    qui Volsco, Aurunco Sabinoque militassent bello,

    Liv. 23, 12, 11:

    victor tot intra paucos dies bellis,

    id. 2, 27, 1:

    nullo bello, multis tamen proeliis victus,

    id. 9, 18, 9:

    bello civili,

    Quint. 11, 1, 36.—With gen.:

    praesentiam saepe divi suam declarant, ut et apud Regillum bello Latinorum,

    Cic. N. D. 2, 2, 6:

    suam felicitatem Helvetiorum bello esse perspectam,

    Caes. B. G. 1, 40.—Without attrib.:

    qui etiam bello victis regibus regna reddere consuevit,

    Cic. Sest. 26, 57:

    res pace belloque gestas,

    Liv. 2, 1, 1:

    egregieque rebus bello gestis,

    id. 1, 33, 9; so id. 23, 12, 11:

    ludi bello voti,

    id. 4, 35. 3:

    princeps pace belloque,

    id. 7, 1, 9:

    Cotyn bello juvisse Persea,

    id. 45, 42, 7:

    bello parta,

    Quint. 5, 10, 15; cf. id. 7, 4, 22; Ov. M. 8, 19.—
    (δ).
    Inter bellum (rare):

    cujus originis morem necesse est... inter bellum natum esse,

    Liv. 2, 14, 2:

    inter haec bella consules... facti,

    id. 2, 63, 1.—
    4.
    Bellum in attributive connection.
    a.
    Justum bellum.
    (α).
    A righteous war, Cic. Off. 1, 11, 36 (v. II. A. 2. a. th supra):

    justum piumque bellum,

    Liv. 1, 23, 4:

    non loquor apud recusantem justa bella populum,

    id. 7, 30, 17; so Ov. M. 8, 58; cf.: illa injusta sunt bella quae sine causa suscepta sunt, Cic. Rep. 3, 23, 35.—
    (β).
    A regular war (opp. a raid, etc.):

    in fines Romanos excucurrerunt, populabundi magis quam justi more belli,

    Liv. 1, 15, 1.—
    b.
    For the different kinds of war: domesticum, civile, intestinum, externum, navale, maritimum, terra marique gestum, servile, sociale; v. hh. vv.—
    c.
    Belli eventus or exitus, the result of a war:

    quicunque belli eventus fuisset,

    Cic. Marcell. 8, 24:

    haud sane alio animo belli eventum exspectabant,

    Sall. C. 37, 9:

    eventus tamen belli minus miserabilem dimicationem fecit,

    Liv. 1, 23, 2; cf. id. 7, 11, 1:

    exitus hujus calamitosissimi belli,

    Cic. Fam. 6, 21, 1:

    cum esset incertus exitus et anceps fortuna belli,

    id. Marcell. 5, 15; so id. Off. 2, 8,:

    Britannici belli exitus exspectatur,

    id. Att. 4, 16, 13:

    cetera bella maximeque Veiens incerti exitus erant,

    Liv. 5, 16, 8.—
    d.
    Fortuna belli, the chances of war:

    adeo varia fortuna belli ancepsque Mars fuit ut,

    Liv. 21, 1, 2; cf. Cic. Marcell. 5, 15 (v. c. supra).—
    e.
    Belli artes, military skill:

    cuilibet superiorum regum belli pacisque et artibus et gloria par,

    Liv. 1, 35, 1:

    haud ignotas belli artes,

    id. 21, 1, 2:

    temperata et belli et pacis artibus erat civitas,

    id. 1, 21, 6.—
    f.
    Jus belli, the law of war: jura belli, the rights ( law) of war:

    in re publica maxime servanda sunt jura belli,

    Cic. Off. 1, 11, 34:

    sunt et belli sicut pacis jura,

    Liv. 5, 27, 6:

    jure belli res vindicatur,

    Gai. Inst. 3, 94.—
    g.
    Belli duces praestantissimos, the most excellent captains, generals, Cic. Or. 1, 2, 7:

    trium simul bellorum victor,

    a victor in three wars, Liv. 6, 4, 1 (cf.:

    victor tot bellis,

    id. 2, 27, 1). —
    h.
    Belli vulnera, Cic. Marcell. 8, 24.—
    B.
    Transf.
    1.
    Of things concr. and abstr.:

    qui parietibus, qui tectis, qui columnis ac postibus meis... bellum intulistis,

    Cic. Dom. 23, 60:

    bellum contra aras et focos,

    id. Phil. 3, 1, 1:

    miror cur philosophiae... bellum indixeris,

    id. Or. 2, 37, 155:

    ventri Indico bellum,

    Hor. S. 1, 5, 8.—
    2.
    Of animals:

    milvo est quoddam bellum quasi naturale cum corvo,

    Cic. N. D. 2, 49, 125:

    hanc Juno Esse jussit gruem, populisque suis indicere bellum,

    Ov. M. 6, 92.—
    3.
    With individuals:

    quid mihi opu'st... cum eis gerere bellum, etc.,

    Plaut. Stich. 1, 2, 14:

    nihil turpius quam cum eo bellum gerere quicum familiariter vixeris,

    Cic. Lael. 21, 77:

    cum mihi uni cum improbis aeternum videam bellum susceptum,

    id. Sull. 9, 28:

    hoc tibi juventus Romana indicimus bellum,

    Liv. 2, 12, 11:

    falsum testem justo ac pio bello persequebatur,

    id. 3, 25, 3:

    tribunicium domi bellum patres territat,

    id. 3, 24, 1; cf. Plin. Ep. 1, 2, 57.—Ironically:

    equus Trojanus qui tot invictos viros muliebre bellum gerentes tulerit ac texerit,

    Cic. Cael. 28, 67.—
    4.
    In mal. part., Hor. C. 3, 26, 3; 4, 1, 2.—
    5.
    Personified as god of war ( = Janus):

    tabulas duas quae Belli faciem pictam habent,

    Plin. 35, 4, 10, § 27:

    sunt geminae Belli portae, etc.,

    Verg. A. 7, 607:

    mortiferumque averso in limine Bellum,

    id. ib. 6, 279.—
    6.
    Plur.: bella, army ( poet.):

    permanet Aonius Nereus violentus in undis, Bellaque non transfert (i.e. Graecorum exercitum),

    Ov. M. 12, 24:

    sed victae fera bella deae vexere per aequora,

    Sil. 7, 472:

    quid faciat bellis obsessus et undis?

    Stat. Th. 9, 490.—
    7.
    Battle, = proelium:

    rorarii dicti a rore: qui bellum committebant ante,

    Varr. L. L. 7, 3, 92:

    quod in bello saepius vindicatum in eos qui... tardius, revocati, bello excesserant,

    Sall. C. 9, 4:

    praecipua laus ejus belli penes consules fuit,

    Liv. 8, 10, 7:

    commisso statim bello,

    Front. Strat. 1, 11, 2:

    Actia bella,

    Verg. A. 8, 675:

    ingentem pugnam, ceu cetera nusquam Bella forent,

    id. ib. 2, 439; cf. Flor. 3, 5, 11; Just. 2, 12; 18, 1 fin.; 24, 8; Hor. Ep. 2, 2, 98 (form duellum); Ov. H. 1, 1, 69; Verg. A. 8, 547; 12, 390; 12, 633; Stat. Th. 3, 666. —
    8.
    Bellum = liber de bello:

    quam gaudebat Bello suo Punico Naevius!

    Cic. Sen. 14, 50.

    Lewis & Short latin dictionary > bellum

  • 2 instruo

    in-strŭo, xi ( perf. sync. instruxti, Plaut. Mil. 4, 1, 34), ctum, 3, v. a., to build in or into; to build,, erect, construct (class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    contabulationem in parietes,

    Caes. B. C. 2, 9:

    tubulos in earum (cloacarum) parietibus,

    Vitr. 5, 9, 7:

    muros,

    Nep. Them. 6:

    aggerem,

    Tac. H. 2, 22.—
    B.
    In partic.
    1.
    To set in order, draw up in battle array:

    legiones,

    Plaut. Am. 1, 1, 66:

    aciem,

    Cic. Mur. 9, 22; id. Phil. 4, 5, 11:

    contra copias praesidia vestrosque exercitus,

    id. Cat. 2, 11 init.—Absol.:

    ad instruendum spatium,

    Liv. 9, 37, 3; 10, 19, 15; 24, 48, 11:

    insidias in loco aliquo,

    to lay an ambush, id. Clu. 66, 190; cf.:

    quem insidiis instruendis locum?

    Liv. 6, 23, 6:

    acies circa vallum,

    id. 3, 22, 5:

    ad hunc modum aciem,

    Caes. B. C. 3, 88:

    postremo in plures ordines,

    Liv. 8, 8, 4:

    naves,

    Just. 5, 4, 1.—
    2.
    To prepare, make ready, furnish, provide, to equip, fit out (with necessaries):

    domum,

    Cic. Verr. 2, 4, 5, § 9:

    instruere et parare convivium omnibus rebus,

    id. ib. 2, 4, 27, §

    62: mensas,

    Verg. A. 3, 231; Ov. M. 8, 571:

    agrum,

    to stock, furnish, Liv. 6, 5, 5:

    hortos,

    Col. 11, 2, 25; Plin. Ep. 8, 18, 11:

    frumento et stipendio victorem,

    Just. 6, 6:

    et dotare filiam,

    Suet. Vesp. 14:

    mulieri aurum atque ornamenta,

    Plaut. Mil. 4, 1, 35:

    instruit focum provincia,

    Juv. 5, 97:

    socios simul instruit armis,

    Verg. A. 8, 80:

    concubinas securibus peltisque,

    Suet. Ner. 44:

    Xerxes bellum per quinquennium instruxit,

    Just. 2, 10, 12; 8, 5, 2.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to procure, provide for, prepare for, furnish:

    accusationem,

    Cic. Clu. 6:

    causam,

    Plin. Ep. 10, 85:

    in instruendo (orationem) dissipatus,

    in arranging, Cic. Brut. 59, 216: se, to furnish, prepare one ' s self:

    ad judicium nondum se satis instruxerat,

    id. Verr. 2, 4, 19:

    neque spatium erat instruendi bellum,

    Just. 8, 5, 2. —
    B.
    In partic., to provide with information, to teach, instruct:

    (oratores) parum his artibus instructos vidimus,

    Cic. Brut. 59, 214:

    judicem notitiā rerum,

    Quint. 4, 2, 24:

    juvenes salubribus praeceptis,

    Petr. 140: aliquem scientiā alicujus rei, Quint. prooem. § 23; cf. id. 1, 10, 5; 2, 4, 20; 2, 5, 1 al.— Absol., Just. praef. 4 (but in Cic. Cael. 30, 72, the true reading is instituimur).—
    2.
    To plan, devise:

    magnas res hic agito in mentem instruere,

    Plaut. Rud. 4, 2, 31:

    instruendae fraudi intentior,

    Liv. 23, 35, 14: insidias [p. 971] mihi, Cat. 18 (21), 7.—Hence, instructus, a, um, P. a., ordered, drawn up; furnished, provided with any thing.
    A.
    Lit.:

    exercitus ita stetit instructus, ut, etc.,

    Liv. 4, 18:

    acies,

    Caes. B. G. 1, 48:

    domicilia rebus iis omnibus, quibus, etc.,

    Cic. N. D. 2, 37, 95:

    instructa et exornata domus,

    provided with necessaries, id. Verr. 2, 2, 34, § 84:

    instructae ornataeque naves,

    id. ib. 2, 5, 51, §

    133: instructae atque ornatae omnibus rebus copiae,

    id. de Imp. Pomp. 8:

    omnibus rebus instructum et paratum convivium,

    id. Verr. 2, 4, 27.—
    B.
    Trop.
    1.
    Arranged, prepared; instructed:

    jam instructa sunt mihi in corde consilia omnia,

    Ter. Phorm. 2, 2, 7:

    res satis scite instructae et compositae,

    Cic. Leg. 1, 13, 39:

    ad permovendos animos instructi et parati,

    id. Or. 5:

    ad mortem contemnendam,

    id. Fin. 2, 17:

    ad dicendum instructissimus,

    id. de Or. 3, 8.—
    2.
    Instructed, versed in:

    in jure civili,

    Cic. de Or. 1, 58, 249:

    omnibus ingenuis artibus,

    id. ib. 1, 16, 73:

    a jure civili, ab historia instructior (v. ab),

    id. Brut. 43.—

    In a bad sense: accusatores instructi et subornati,

    prepared, instructed, Cic. Vatin. 1, 3:

    vitiis instructior,

    Hor. Ep. 1, 18, 25.— Adv.: instructē, with great preparation; only comp.:

    ludos opulentius instructius facere,

    Liv. 1, 35, 7:

    instructius accusare,

    App. Mag. 34, p. 296.

    Lewis & Short latin dictionary > instruo

  • 3 proficiscor

    prŏfĭciscor, fectus, 3, v. dep. n. [profacio, facesso, faciscor; orig., to make, i. e. put one's self forward; hence], to set out, start, go, march, travel, depart, etc. (class.; cf. progredior).
    I.
    Lit.:

    proficisci ad dormiendum,

    to go to sleep, Cic. Div. 2, 58, 119:

    ad somnum,

    id. ib. 1, 30, 62:

    ad sedes inquirendas,

    Just. 3, 4, 10:

    pabulatum frumentatumque,

    Hirt. B. G. 8, 10:

    subsidio alicui,

    Nep. Iph. 2, 5:

    ad bellum,

    Caes. B. G. 6, 29; Liv. 4, 45 sq.; Nep. Alc. 4, 1:

    ad eam domum,

    Cic. Verr. 2, 1, 27, § 69:

    Puteolos,

    id. Ac. 2, 31:

    in Illyricum,

    Caes. B. G. 3, 7:

    in pugnam,

    id. B. C. 3, 99:

    in bellum,

    Just. 2, 11, 9; Gell. 17, 9, 8:

    in expeditionem,

    Sall. J. 103, 4:

    in Volscos,

    Liv. 2, 30; 2, 62; Just. 1, 6, 10:

    in exercitum,

    Plaut. Am. 5, 2, 7:

    hinc in pistrinum rectā viā,

    Ter. And. 3, 4, 21:

    contra quosdam barbaros, Nep Eum 3, 5: Cyprum,

    Ter. Ad. 2, 2, 16:

    Corinthum,

    id. Hec. 1, 2, 11:

    domum,

    id. Phorm. 5, 6, 20:

    Genabum,

    Caes. B. G. 7, 1:

    Romam,

    Sall. C. 34, 1:

    domos,

    Liv. 2, 14:

    Circeios,

    id. 2, 39: jussit proficisci exilium quovis gentium, Att. ap. Non. 185, 6 (Trag. Rel. v 599 Rib.): Jovinus eadem loca profectus, Amm 27, 8, 2.—With supine:

    porro proficiscor quaesitum,

    Plaut. Men. 5, 2, 98.— Absol.:

    proficisci,

    to make a journey, Dig. 17, 2, 52:

    ab urbe,

    to set out, depart, Caes. B. G. 1, 7:

    ab Antio,

    Liv. 2, 33:

    ex castris,

    to break up, Caes. B. C. 1, 78:

    e castris,

    id. ib. 1, 12:

    domo,

    Sall. J. 79, 4; Liv. 2, 26; 2, 4:

    portu,

    id. 9, 26:

    regno,

    Just. 37, 3, 4:

    Athenis,

    Nep. Milt. 1, 5:

    de Formiano,

    Cic. Att. 2, 8, 2.—
    B.
    Transf., to be going or about to go, to intend to go to a place, to start (ante-class.):

    potin' ut me ire, quo profectus sum, sinas?

    Plaut. Trin. 3, 2, 2:

    tu profectus alio fueras, Ter Eun. 2, 2, 49: cum proficisceretur,

    Caes. B. G. 3, 1; Cic. Cat. 2, 7, 15; Hor. Ep. 1, 13, 1; 2, 2, 20.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to go, come, proceed:

    nunc proficiscemur ad reliqua,

    Cic. Verr. 2, 3, 5, § 10.—
    B.
    In partic.
    1.
    To set out, begin, commence:

    ut inde oratio mea proficiscatur, unde, etc.,

    Cic. Imp. Pomp. 2, 4:

    cum omnis haec quaestio ab eo proficiscatur,

    id. Fin. 5, 8, 23;

    a philosophiā profectus Xenophon scripsit historiam,

    id. de Or. 2, 14, 58:

    ei proficiscendum est ab omni mundo,

    id. Fin. 3, 22, 73.—
    2.
    To come forth, spring, arise, proceed, originate:

    cum omnia officia a principiis naturae proficiscantur, ab iisdem necesse est proficisci ipsam sapientiam,

    Cic. Fin. 3, 7, 23; 1, 12, 42; 3, 6, 22:

    falsis initiis profecta,

    id. ib. 1, 21, 72:

    ex medicinā nihil oportet putare proficisci, nisi quod ad corporis utilitatem spectet,

    id. Inv. 1, 38, 68: quaecumque a me ornamenta ad te proficiscentur, shall pass from me to you, i. e. you shall receive from me, id. Fam. 2, 19, 2: omnia quae a me profecta sunt in te, tibi accidisse gratissime, all you have received from me, id. ib. 3, 1, 1:

    ut plura a parente proficisci non potuerint,

    Nep. Att. 9, 4:

    qui a Zenone profecti sunt,

    who have proceeded from him, his disciples, Cic. Div 1, 3, 5; cf.:

    omnes ab Aristotele profecti,

    id. ib. 1, 35, 61.—So, to express descent ( poet.):

    Tyriā de gente profecti,

    Ov. M. 3, 35; Verg. A. 8, 51.— Act. collat. form prŏfĭcisco, ĕre, to set out, go, etc. (anteclass.):

    priusquam proficisco,

    Plaut. Mil. 4, 8, 19; hortatur hominem, quam primum proficisceret, Turp. ap. Non. 471, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > proficiscor

  • 4 repeto

    rĕ-pĕto, īvi or ĭi, ītum, 3, v. a., to fall upon or attack again or anew, to strike again (syn. repercutio).
    I.
    Lit. (in gen. not till after the Aug. per.):

    regem repetitum saepius cuspide ad terram affixit,

    after he had repeatedly attacked him, Liv. 4, 19; cf.:

    mulam calcibus et canem morsu,

    Sen. Ira, 3, 27, 1:

    repetita per ilia ferrum,

    Ov. M. 4, 733; 6, 562.— Absol.:

    bis cavere, bis repetere,

    to attack twice, Quint. 5, 13, 54:

    signum erat omnium, Repete!

    strike again, Suet. Calig. 58:

    ad Nolam armis repetendam,

    Liv. 9, 28:

    repetitus toxico,

    id. Claud. 44. —
    B.
    In partic.
    1.
    To prosecute again:

    condicione propositā, ut, si quem quis repetere vellet, par periculum poenae subiret,

    Suet. Aug. 32; id. Dom. 8 and 9; Dig. 48, 2, 3; 48, 16, 10; 15.—
    2.
    To seek again; to go back to, return to, revisit a person or thing.
    (α).
    With acc.:

    fratresque virumque,

    Ov. H. 3, 143:

    Nearchum,

    Hor. C. 3, 20, 6:

    Penates, ab orā Hispanā,

    id. ib. 3, 14, 3:

    viam, quā venisset,

    to retrace, Liv. 35, 28; cf. id. 9, 2, 8:

    castra,

    id. 31, 21; Suet. Tib. 12:

    domum,

    Hor. C. 1, 15, 6; Ov. P. 4, 4, 41; id. M. 3, 204:

    patriam,

    id. H. 18, 123; Just. 32, 3, 7:

    Africam,

    Liv. 25. 27:

    locum,

    id. 3, 63:

    retro Apuliam,

    id. 22, 18; cf. id. 31, 45 fin.; 40, 58 fin.:

    rursus Bithyniam,

    Suet. Caes. 2:

    urbem atque ordinem senatorium,

    id. Vit. 1:

    paludes,

    Hor. C. 3, 27, 9:

    cavum,

    id. Ep. 1, 7, 33:

    praesepia,

    Verg. E. 7, 39:

    urbem,

    id. A. 2, 749:

    Macedoniam,

    Nep. Eum. 6, 1:

    pugnam (shortly before, redire in pugnam),

    Liv. 37, 43:

    expeditionem,

    Suet. Claud. 1.—
    (β).
    With prep.:

    onerarias retro in Africam repetere,

    Liv. 25, 25 fin. Drak.:

    ad vada,

    Verg. Cul. 104:

    ad prima vestigia,

    Grat. Cyn. 245.—
    (γ).
    Absol.:

    quid enim repetiimus (sc. patriam)?

    Liv. 5, 51.—Freq. in medic. lang., to return, recur:

    morbi repetunt,

    Cels. 2, 1; 3, 22; 4, 4; 14 al. —
    II.
    Transf. (class.).
    A.
    To fetch, bring, or take back (cf. revoco).
    1.
    Lit.:

    filium istinc repetere,

    Plaut. Truc. 4, 3, 72:

    repudiatus repetor,

    Ter. And. 1, 5, 14:

    Lysias est Atticus, quamquam Timaeus eum quasi Liciniā et Muciā lege repetit Syracusas,

    Cic. Brut. 16, 63:

    qui maxime me repetistis atque revocastis,

    id. Dom. 57, 144:

    navigo in Ephesum, ut aurum repetam ab Theotimo domum,

    Plaut. Bacch. 4, 6, 7:

    ad haec (impedimenta) repetenda,

    Caes. B. C. 3, 76:

    aliquid ab Urbe,

    Suet. Calig. 39; cf.:

    thoracem Magni Alexandri e conditorio ejus,

    id. ib. 52 fin.:

    partem reliquam copiarum continenti,

    id. Aug. 16:

    alii (elephanti) deinde repetiti ac trajecti sunt,

    others were then brought and passed over, Liv. 21, 28:

    ut alium repetat in eundem rogum,

    Sen. Oedip. 61. —
    2.
    Trop., in partic.
    a.
    To take hold of or undertake again; to enter upon again; to recommence, resume, renew, repeat an action, a speech, etc. (cf.:

    renovo, restauro): praetermissa repetimus, incohata persequimur,

    Cic. Fin. 5, 19, 51:

    longo intervallo haec studia repetentem,

    id. Fat. 2, 4; id. Att. 15, 11, 1:

    oratio carens hac virtute (sc. ordine) necesse est multa repetat, multa transeat,

    Quint. 7, prooem. §

    3: ad verbum repetita reddantur,

    id. 11, 2, 39 et saep.:

    eadem vetera consilia,

    Cic. Verr. 1, 6, 17:

    hoc primus repetas opus, hoc postremus omittas,

    Hor. Ep. 1, 6, 48:

    susurri Compositā repetantur horā,

    id. C. 1, 9, 20:

    relicta,

    id. Ep. 1, 7, 97:

    verba,

    Ov. H. 20, 9:

    audita,

    id. ib. 20, 193:

    repetitum Mulciber aevum Poscit,

    id. M. 9, 422:

    auspicia de integro,

    Liv. 5, 17:

    pugnam,

    id. 10, 36 acrius bellum, Just. 12, 2, 13:

    iter,

    Ov. A. A. 3, 747:

    sollemnia,

    Tac. A. 3, 6 fin.:

    spectacula ex antiquitate,

    to restore, Suet. Claud. 21; cf.:

    genera ignominiarum ex antiquitate,

    id. Tib. 19:

    legatum,

    Dig. 30, 1, 32:

    usum fructum,

    ib. 7, 4, 3.— With de:

    de mutatione litterarum nihil repetere hic necesse est,

    Quint. 1, 7, 13.— With object-clause:

    repetam necesse est, infinitas esse species,

    Quint. 6, 3, 101; 46: ut repetam coeptum pertexere dictis, Lucr. 1, 418; cf.:

    commemorare res,

    id. 6, 936.— Poet.: rĕpĕtītus, a, um, as an adv., repeatedly, anew, again:

    repetita suis percussit pectora palmis,

    Ov. M. 5, 473; 12, 287:

    robora caedit,

    id. ib. 8, 769:

    vellera mollibat longo tractu,

    by drawing out repeatedly, id. ib. 6, 20; cf.:

    haec decies repetita placebit,

    Hor. A. P. 365. —
    b.
    In discourse, to draw, deduce, derive from anywhere; to go back to, begin from anywhere (cf. deduco):

    populum a stirpe,

    Cic. Rep. 3, 12, 21:

    repetere populi originem,

    id. ib. 2, 1, 3:

    ipsius juris ortum a fonte... stirpem juris a naturā,

    id. Leg. 1, 6, 20:

    usque a Corace nescio quo et Tisiā,

    id. de Or. 1, 20, 91; 2, 2, 6:

    ab ultimā antiquitate,

    id. Fin. 1, 20, 65:

    brevis erit narratio, si non ab ultimo repetetur,

    id. Inv. 1, 20, 28; Quint. 5, 10, 83:

    aliquid a Platonis auctoritate,

    Cic. Tusc. 5, 12, 34:

    ingressio non ex oratoriis disputationibus ducta sed e mediā philosophiā repetita,

    id. Or. 3, 11:

    res remotas ex litterarum monumentis,

    id. Inv. 1, 1, 1: initia amicitiae ex parentibus nostris, Bithyn. ap. Cic. Fam. 6, 16 init.:

    verba ex ultimis tenebris, ex vetustate,

    Quint. 8, 3, 25; 11, 1, 49; 1, 4, 4:

    alte vero et, ut oportet, a capite repetis, quod quaerimus,

    Cic. Leg. 1, 6, 18:

    tam longa et tam alte repetita oratio,

    id. de Or. 3, 24, 91; id. Rep. 4, 4, 4:

    repetam paulo altius, etc.,

    id. Clu. 24, 66:

    altius omnem Expediam primā repetens ab origine famam,

    Verg. G. 4, 286; so,

    altius,

    Quint. 5, 7, 27; 6, 2, 2; 11, 1, 62; Suet. Ner. 2:

    transilire ante pedes posita et alia longe repetita sumere,

    Cic. de Or. 3, 40, 160; so,

    longe,

    id. Fam. 13, 29, 2; id. Div. 2, 58, 119:

    longius,

    id. Inv. 1, 49, 91; Quint. 5, 7, 17; 5, 11, 23:

    repetitis atque enumeratis diebus,

    reckoned backwards, Caes. B. C. 3, 105; so,

    repetitis diebus ex die vulneris,

    Dig. 9, 2, 51, § 2:

    repetitā die,

    ib. 10, 4, 9, § 6; 39, 2, 15, § 31; 43, 19, 1, § 10; 22, 4, 3.—
    c.
    Repetere aliquid memoriā, memoriam rei, or (rarely without memoriā) aliquid, to call up again in the mind; to call to mind, recall, recollect (cf.:

    revoco, recordor): cogitanti mihi saepenumero et memoriā vetera repetenti,

    Cic. de Or. 1, 1, 1; id. Fam. 11, 27, 2; id. Rep. 1, 8, 13; Verg. A. 1, 372:

    repete memoriā tecum, quando, etc.,

    Sen. Brev. Vit. 3, 3; cf. with object-clause: memoriā repeto, diem esse hodiernum, quo, etc., Scipio Afric. ap. Gell. 4, 18, 3; Quint. 1, 6, 10:

    repete temporis illius memoriam,

    Cic. Deiot. 7, 20; id. Verr. 2, 4, 47, § 105:

    memoriam ex annalibus,

    Liv. 8, 18:

    veteris cujusdam memoriae recordationem,

    Cic. de Or. 1, 2, 4.—Without memoriā:

    reminisci quom ea, quae tenuit mens ac memoria, cogitando repetuntur,

    Varr. L. L. 6, § 44 Müll.:

    si omnium mearum praecepta litterarum repetes, intelleges, etc.,

    Cic. Q. Fr. 1, 2, 2, § 7:

    supra repetere et paucis instituta majorum disserere,

    Sall. C. 5, 9:

    unde tuos primum repetam, mea Cynthia, fastus,

    Prop. 1, 18, 5:

    cum repeto noctem, quā, etc.,

    Ov. Tr. 1, 3, 3:

    te animo repetentem exempla tuorum,

    Verg. A. 12, 439.— With object-clause:

    repeto, me correptum ab eo, cur ambularem,

    Plin. Ep. 3, 5, 16; 7, 6, 7; 13; Suet. Gram. 4:

    multum ante repetito, concordem sibi conjugem, etc.,

    Tac. A. 3, 33.— Absol.:

    inde usque repetens, hoc video,

    Cic. Arch. 1, 1:

    genitor mihi talia (namque Nunc repeto) Anchises fatorum arcana reliquit,

    Verg. A. 7, 123; 3, 184.—
    B.
    To ask, demand, or take again or back; to demand or claim what is due (syn. reposco).
    1.
    In gen.
    a.
    Lit.:

    si quis mutuom quid dederit, fit pro proprio perditum, quom repetas,

    Plaut. Trin. 4, 3, 45; cf. id. ib. 5, 2, 7:

    suom,

    id. Ps. 1, 3, 63:

    neque repeto pro illā quidquam abs te pretii,

    Ter. Eun. 4, 6, 11:

    bona sua,

    Cic. Verr. 2, 3, 13, § 32:

    abs te sestertium miliens ex lege,

    id. Div. in Caecil. 5, 19:

    ereptas pecunias,

    id. ib. 5, 18; cf.:

    quae erepta sunt,

    id. Sull. 32, 89:

    mea promissa,

    id. Planc. 42, 101:

    obsides,

    Caes. B. G. 1, 31:

    urbes bello superatas in antiquum jus,

    Liv. 35, 16, 6:

    Homerum Colophonii civem esse dicunt suum, Chii suum vindicant, Salaminii repetunt,

    Cic. Arch. 8, 19:

    Cicero Gallum a Verticone repetit, qui litteras ad Caesarem referat,

    applied again for, Caes. B. G. 5, 49:

    si forte suas repetitum venerit plumas,

    Hor. Ep. 1, 3, 18:

    nec repetita sequi curet Proserpina matrem,

    Verg. G. 1, 39:

    Politorium rursus bello,

    to retake, Liv. 1, 33, 3.—
    b.
    Trop.: qui repetit eam, quam ego patri suo quondam spoponderim, dignitatem, Cic. Fl. 42, 106; cf.:

    pro eo (beneficio) gratiam repetere,

    Liv. 1, 47:

    civitatem in libertatem,

    id. 34, 22, 11:

    parentum poenas a consceleratissimis filiis,

    Cic. Rosc. Am. 24, 67:

    ab isto eas poenas vi repetisse, aliquo,

    id. Verr. 2, 5, 63, § 163:

    ut ne mors quidem sit in repetendā libertate fugiendā,

    in the effort to recover, id. Phil. 10, 10, 20:

    libertatem per occasionem,

    Liv. 3, 49; cf.:

    dies ille libertatis improspere repetitae,

    Tac. A. 1, 8:

    beneficia ab aliquo,

    Sall. J. 96, 2:

    honores quasi debitos ab aliquo,

    id. ib. 85, 37:

    repete a me rempublicam,

    take back from me, Suet. Caes. 78: repetitumque, duobus uti mandaretur consulum nomen imperiumque, it was demanded again, that, etc., Liv. 3, 33: se repetere, to recover one ' s self, Sen. Ep. 104, 6.—
    2.
    In partic., publicists' and jurid. t. t.
    a.
    Of the fetiales: repetere res, to demand back from the enemy things which they had taken as booty; hence, in gen., to demand satisfaction:

    (fetiales) mittebantur antequam conciperetur (bellum), qui res repeterent,

    Varr. L. L. 5, § 86 Müll.; Liv. 1, 32; 4, 30; 7, 6; 32; Cic. Off. 1, 11, 36:

    jure gentium res repeto,

    Sall. H. 3, 61, 17 Dietsch:

    amissa bello repetere,

    Just. 6, 6, 7; cf. clarigatio and clarigo. —
    b.
    In jurid. lang.: res repetere, to demand back or reclaim one ' s property before a court:

    in iis rebus repetendis, quae mancipi sunt,

    Cic. Mur. 2, 3.— Hence, transf., in gen., to seek to obtain, to reclaim: non ex jure manum consertum, sed magi' ferro Rem repetunt, Enn. ap. Gell. 20, 10 (Ann. v. 277 Vahl.).—
    c.
    Pecuniae repetundae, or simply repetundae, money or other things extorted by a provincial governor, and that are to be restored (at a later period, referring to any bribed officer):

    L. Piso legem de pecuniis repetundis primus tulit,

    Cic. Verr. 2, 3, 84, § 195; 2, 4, 25, § 56; id. Brut. 27, 106; id. Off. 2, 21, 75:

    quorum causā judicium de pecuniis repetundis est constitutum,

    id. Div. in Caecil. 4, 11:

    clames te lege pecuniarum repetundarum non teneri,

    id. Clu. 53, 148:

    pecuniarum repetundarum reus,

    Sall. C. 18, 3:

    oppugnatus in judicio pecuniarum repetundarum,

    id. ib. 49, 2:

    quā lege a senatore ratio repeti solet de pecuniis repetundis,

    Cic. Clu. 37, 104:

    accusare de pecuniis repetundis,

    id. Rab. Post. 4, 9; id. Clu. 41, 114:

    cum de pecuniis repetundis nomen cujuspiam deferatur,

    id. Div. in Caecil. 3, 10:

    de pecuniis repetundis ad recuperatores itum est,

    Tac. A. 1, 74 fin. —With ellipsis of pecuniis:

    repetundarum causae, crimen, lex,

    Quint. 4, 2, 85; 5, 7, 5; 4, 2, 15; Tac. A. 4, 19; 13, 43; 12, 22; 13, 33; id. H. 1, 77; 4, 45; Plin. Ep. 2, 11, 3:

    repetundarum reus,

    Val. Max. 9, 12, 7:

    repetundarum argui,

    Tac. A. 3, 33:

    accusare,

    Suet. Dom. 8:

    postulari,

    Tac. A. 3, 66; Suet. Caes. 4:

    absolvi,

    Tac. A. 13, 30:

    convinci,

    Suet. Caes. 43:

    damnari,

    Tac. A. 3, 70; 14, 28:

    teneri,

    id. ib. 11, 7: Pilius de repetundis eum postulavit, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 8, 2 (for which, §

    3, de pecuniis repetundis): neque absolutus neque damnatus Servilius de repetundis,

    id. ib. §

    3: damnatum repetundis consularem virum,

    Suet. Oth. 2 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > repeto

  • 5 proficiscor

    proficīscor, fectus sum, ficīscī depon. [inchoat. к proficio ]
    1)
    а) отправляться, уезжать, уходить (ex или ab urbe Cs etc.; ad bellum Cs, Nep и in bellum Just, AG; Corinthum Ter); отплывать ( ex portu Cs)
    б) воен. выступать ( ad и contra hostem Cs)
    2) ( в речи) переходить ( ad relĭqua C)
    3) исходить, начинать ( ab hoc initio Cs); происходить, вести свой род ( ab aliquo V); возникать ( a naturā C); брать начало ( ex aliquā re C)
    4) проистекать, зависеть ( a nostrā voluntate C)

    Латинско-русский словарь > proficiscor

  • 6 deprecatus

    dē-prĕcor, ātus, 1, v. dep. a.
    I.
    To avert, ward off (from one's self or others) by earnest prayer; to deprecate; also to pray, to intercede for the averting of any evil, or to obtain pardon for any transgression (cf. Gell. 6, 16, 3).
    A.
    In gen. (for syn. cf.: averto, averrunco, avoco, revoco —freq. and class.), constr. with the acc. (rei v. personae), the inf., the acc. and inf., ne, quominus, quin, and absol.
    (α).
    With acc. rei:

    ullam ab sese calamitatem,

    Cic. Verr. 2, 1, 60 fin.; cf.:

    ut a me quandam prope justam patriae querimoniam detester ac deprecer,

    id. Cat. 1, 11: quibus servitutem mea miseria deprecor? Enn. ap. Gell. 6, 16, 9; cf.:

    ego meae cum vitae parcam, letum inimico deprecer?

    id. ib. §

    10: qui nullum genus supplicii deprecatus est neque recusavit,

    Cic. Tusc. 2, 22, 52:

    mortem,

    Caes. B. G. 7, 40, 6; cf.:

    non jam mortem neque aerumnas, tantummodo inimici imperium et cruciatus corporis deprecor,

    Sall. J. 24, 10:

    periculum,

    Caes. B. C. 1, 5; Asin. Pollio ap. Cic. Fam. 10, 31, 3 (with refugere), Liv. 3, 58:

    poenam,

    id. 40, 15:

    ignominiam,

    id. 27, 20 fin.:

    iram senatus,

    id. 39, 35:

    praecipiendi munus,

    Quint. 2, 12, 12 et saep.—Of abstract subjects:

    Claudii invidiam Gracchi caritas deprecabatur,

    averted, Cic. Rep. 6, 2 (ap. Gell. 6, 16, 11; and Non. 290, 17).—
    (β).
    With acc. pers., usually in the sense of praying:

    quem deprecarentur, cum omnes essent sordidati?

    Cic. Sest. 12: in hoc te deprecor, ne, etc., Cael. ap. Cic. Fam. 8, 1:

    Patres, ne festinarent decernere, etc.,

    Liv. 34, 59:

    senatum litteris deprecatus est, ne, etc.,

    Suet. Caes. 29:

    dispensatorem deprecati sumus, ut, etc.,

    Petr. 30, 9:

    deos mala (opp. bona rogare),

    Sen. Q. N. 2, 33; cf.:

    hoc superos, hoc te quoque deprecor,

    Val. Fl. 8, 53:

    numina versu,

    Petr. 133, 2: Dominum, Vulg. [p. 552] Esth. 14, 3 et saep.—Less freq. in the sense of averting:

    lecto te solum, lecto te deprecor uno,

    Prop. 2, 34, 17 (3, 32, 7 M.).—
    (γ).
    With inf.:

    umbram accipere,

    Stat. Th. 8, 116; Luc. 9, 213.—
    * (δ).
    With acc. and inf., to plead in excuse:

    postquam errasse regem et Jugurthae scelere lapsum deprecati sunt,

    Sall. J. 104, 4.—
    (ε).
    With ne:

    primum deprecor, ne me, etc.,

    Cic. Fin. 2, 1:

    unum petere ac deprecari... ne se armis despoliaret,

    Caes. B. G. 2, 31, 4:

    spem ne nostram fieri patiare caducam, deprecor,

    Ov. H. 15 (16), 170; cf. no., b; so,

    opp. to postulo ut,

    Liv. 40, 15, 8.—And with the dat. of the person for whom one entreats: deprecari alicui ne vapulet, Plaut. As. grex 5.—
    (ζ).
    With quominus:

    neque illum se deprecari, quominus pergat,

    Liv. 3, 9, 10 (but non precarere is the true reading in Cic. Fin. 2, 24, 79 fin.).—So very rarely
    (η).
    with quin:

    quin gravedinem ipsi ferat frigus,

    Cat. 44, 18.—
    (θ).
    With ut (rarely):

    deprecatus esse dicitur, ut se tertium in amicitiam reciperent,

    Lact. 5, 17, 23; cf.

    supra,

    Petr. 30, 9.—
    (ι).
    Absol.:

    pro amico, pro republica deprecari,

    Cic. Sest. 12 fin.; cf. Suet. Claud. 21; id. Vit. 14:

    arma deponat, roget, deprecetur,

    Cic. Phil. 5, 1, 3; id. Or. 40, 138; Caes. B. G. 4, 7, 3; Quint. 5, 13, 2; *Verg. A. 12, 931 al.—
    B.
    In relig. lang., to imprecate: diras devotiones in eum deprecata, Ap. M. 9, p. 227.—
    2.
    Transf.:

    quasi non totidem mox deprecor illi Assidue,

    execrate, Cat. 92, 3 (dictum est quasi detestor vel exsecror vel depello vel abominor, Gell. 6, 16, 5).—
    II.
    To pray for, intercede in behalf of (that which is in danger):

    vitam alicujus ab aliquo,

    Cic. Sull. 26; cf. vitam sibi, Auct. B. Afr. 89, 3;

    paucos dies exsolvendo donativo deprecatum,

    Tac. H. 1, 41:

    quos senatus non ad pacem deprecandam, sed ad denuntiandum bellum miserat,

    Cic. Fam. 12, 24. Also with personal objects:

    a vobis deprecor custodem salutis meae,

    Cic. Planc. 42, 102:

    nullae sunt imagines, quae me a vobis deprecentur,

    id. Agr. 2, 36 fin.:

    te assiduae lacrimae C. Marcelli deprecantur,

    id. Fam. 4, 7 fin. —Sometimes, by zeugma, deprecor is used in both senses, I. and II., with different objects: non mortem sed dilationem mortis deprecantur, Justin. 11, 9, 14; Gronov. ad loc.
    dēprĕcātus, in pass. signif.:

    deprecatum bellum,

    Just. 8, 5, 4: deprecato summo numine, Ap. M. 11, p. 270.

    Lewis & Short latin dictionary > deprecatus

  • 7 deprecor

    dē-prĕcor, ātus, 1, v. dep. a.
    I.
    To avert, ward off (from one's self or others) by earnest prayer; to deprecate; also to pray, to intercede for the averting of any evil, or to obtain pardon for any transgression (cf. Gell. 6, 16, 3).
    A.
    In gen. (for syn. cf.: averto, averrunco, avoco, revoco —freq. and class.), constr. with the acc. (rei v. personae), the inf., the acc. and inf., ne, quominus, quin, and absol.
    (α).
    With acc. rei:

    ullam ab sese calamitatem,

    Cic. Verr. 2, 1, 60 fin.; cf.:

    ut a me quandam prope justam patriae querimoniam detester ac deprecer,

    id. Cat. 1, 11: quibus servitutem mea miseria deprecor? Enn. ap. Gell. 6, 16, 9; cf.:

    ego meae cum vitae parcam, letum inimico deprecer?

    id. ib. §

    10: qui nullum genus supplicii deprecatus est neque recusavit,

    Cic. Tusc. 2, 22, 52:

    mortem,

    Caes. B. G. 7, 40, 6; cf.:

    non jam mortem neque aerumnas, tantummodo inimici imperium et cruciatus corporis deprecor,

    Sall. J. 24, 10:

    periculum,

    Caes. B. C. 1, 5; Asin. Pollio ap. Cic. Fam. 10, 31, 3 (with refugere), Liv. 3, 58:

    poenam,

    id. 40, 15:

    ignominiam,

    id. 27, 20 fin.:

    iram senatus,

    id. 39, 35:

    praecipiendi munus,

    Quint. 2, 12, 12 et saep.—Of abstract subjects:

    Claudii invidiam Gracchi caritas deprecabatur,

    averted, Cic. Rep. 6, 2 (ap. Gell. 6, 16, 11; and Non. 290, 17).—
    (β).
    With acc. pers., usually in the sense of praying:

    quem deprecarentur, cum omnes essent sordidati?

    Cic. Sest. 12: in hoc te deprecor, ne, etc., Cael. ap. Cic. Fam. 8, 1:

    Patres, ne festinarent decernere, etc.,

    Liv. 34, 59:

    senatum litteris deprecatus est, ne, etc.,

    Suet. Caes. 29:

    dispensatorem deprecati sumus, ut, etc.,

    Petr. 30, 9:

    deos mala (opp. bona rogare),

    Sen. Q. N. 2, 33; cf.:

    hoc superos, hoc te quoque deprecor,

    Val. Fl. 8, 53:

    numina versu,

    Petr. 133, 2: Dominum, Vulg. [p. 552] Esth. 14, 3 et saep.—Less freq. in the sense of averting:

    lecto te solum, lecto te deprecor uno,

    Prop. 2, 34, 17 (3, 32, 7 M.).—
    (γ).
    With inf.:

    umbram accipere,

    Stat. Th. 8, 116; Luc. 9, 213.—
    * (δ).
    With acc. and inf., to plead in excuse:

    postquam errasse regem et Jugurthae scelere lapsum deprecati sunt,

    Sall. J. 104, 4.—
    (ε).
    With ne:

    primum deprecor, ne me, etc.,

    Cic. Fin. 2, 1:

    unum petere ac deprecari... ne se armis despoliaret,

    Caes. B. G. 2, 31, 4:

    spem ne nostram fieri patiare caducam, deprecor,

    Ov. H. 15 (16), 170; cf. no., b; so,

    opp. to postulo ut,

    Liv. 40, 15, 8.—And with the dat. of the person for whom one entreats: deprecari alicui ne vapulet, Plaut. As. grex 5.—
    (ζ).
    With quominus:

    neque illum se deprecari, quominus pergat,

    Liv. 3, 9, 10 (but non precarere is the true reading in Cic. Fin. 2, 24, 79 fin.).—So very rarely
    (η).
    with quin:

    quin gravedinem ipsi ferat frigus,

    Cat. 44, 18.—
    (θ).
    With ut (rarely):

    deprecatus esse dicitur, ut se tertium in amicitiam reciperent,

    Lact. 5, 17, 23; cf.

    supra,

    Petr. 30, 9.—
    (ι).
    Absol.:

    pro amico, pro republica deprecari,

    Cic. Sest. 12 fin.; cf. Suet. Claud. 21; id. Vit. 14:

    arma deponat, roget, deprecetur,

    Cic. Phil. 5, 1, 3; id. Or. 40, 138; Caes. B. G. 4, 7, 3; Quint. 5, 13, 2; *Verg. A. 12, 931 al.—
    B.
    In relig. lang., to imprecate: diras devotiones in eum deprecata, Ap. M. 9, p. 227.—
    2.
    Transf.:

    quasi non totidem mox deprecor illi Assidue,

    execrate, Cat. 92, 3 (dictum est quasi detestor vel exsecror vel depello vel abominor, Gell. 6, 16, 5).—
    II.
    To pray for, intercede in behalf of (that which is in danger):

    vitam alicujus ab aliquo,

    Cic. Sull. 26; cf. vitam sibi, Auct. B. Afr. 89, 3;

    paucos dies exsolvendo donativo deprecatum,

    Tac. H. 1, 41:

    quos senatus non ad pacem deprecandam, sed ad denuntiandum bellum miserat,

    Cic. Fam. 12, 24. Also with personal objects:

    a vobis deprecor custodem salutis meae,

    Cic. Planc. 42, 102:

    nullae sunt imagines, quae me a vobis deprecentur,

    id. Agr. 2, 36 fin.:

    te assiduae lacrimae C. Marcelli deprecantur,

    id. Fam. 4, 7 fin. —Sometimes, by zeugma, deprecor is used in both senses, I. and II., with different objects: non mortem sed dilationem mortis deprecantur, Justin. 11, 9, 14; Gronov. ad loc.
    dēprĕcātus, in pass. signif.:

    deprecatum bellum,

    Just. 8, 5, 4: deprecato summo numine, Ap. M. 11, p. 270.

    Lewis & Short latin dictionary > deprecor

  • 8 deduco

    dē-dūco, dūxī, ductum, ere
    1) сводить, спускать вниз ( milites ex locis superioribus in campum Cs)
    d. aliquem de rostris C — увести кого-л. с трибуны
    equites (equitatum) d. in pedes Lспешить конницу
    4) опускать, зачёсывать вниз ( pectine crines O); поглаживать ( caesariem longae barbae O)
    talos ad terram d. Ptходить на пятках
    uxorem domum d. Ter — взять в жёны, жениться
    7) уводить, отводить (aliquem in carcerem Sl, exercitum ex his regionibus Cs; milites in hiberna L; navem in aliquem portum Pt); повести (classem in proelium Nep); пригонять (boves O; pecora Cs)
    8) нести, катить ( amnes deducunt undas in mare O); переносить
    d. aliquem ex possessione L (de fundo C) — изгнать кого-л. из владения
    d. coloniam C etc.основать колонию
    d. navem (in aquam) или d. navem litore V etc.спустить корабль на воду
    9) переселять, поселять ( colonos in omnes colonias totius Italiae C)
    10) вводить (aliquem in regnum, in possessionem alicujus rei T)
    12) отклонять, отвлекать (aliquem de sententia C; a tristĭtiā C; lunam cursu O или e cursu Tib; a pristĭno victu Nep)
    d. aliquem a recta via rhH. или de fide C — совратить (сбить) кого-л. с прямого пути
    13) завлекать, заманивать ( in insidias Just)
    14) скидывать, вычитать ( aliquid de summā C)
    d. de capite aliquid C — что-л. вычитать (отчислять) из капитала
    d. cibum Ter — сократить питание, поменьше кормить
    15) лишать, отнимать, удалять (corpore febres, animo curas H)
    d. alicui aliquid C etc. — лишить кого-л. чего-л.
    16) выводить, производить (originem, nomen ab aliquo PM, O etc.)
    17) приводить (d. aliquem ad consulem L; in conspectum Caesaris Cs)
    d. aliquem ad fletum C — довести кого-л. до слёз
    audi, quo rem deducam H — послушай, к чему я веду
    d. aliquem in periculum Cs — подвергнуть кого-л. опасности
    rem huc (in eum locum) deduxi, ut... Cs, C — я довёл дело до того, что...
    18) побуждать, склонять (aliquem ad eam sententiam Cs; d. aliquem, ut... L etc.)
    19) провожать (d. aliquem domum rhH.; ad forum, de domo C; corpus Alexandri in Hammonis templum Just)
    20) вытягивать, тянуть
    d. filum (fila) O, Ctlпрясть
    21) изготовлять, сочинять (mille die versūs H; d. carmen O)
    22) изображать, написать, начертить (litteram mero O; formam alicujus Sen)
    23) вовлечь, втянуть ( aliquem in bellum Just)
    deduci — попасть, впасть ( in egestatem Sen)

    Латинско-русский словарь > deduco

  • 9 descendo

    dē-scendo, di, sum, 3 ( perf. redupl.: descendidit, Valer. Antias ap. Gell. 7, 4 fin.; and, descendiderant, Laber. ib.; perf.: desciderunt, Inscr. Frat. Arv. 13 Henzen.), v. n., to come down; and of inanimate subjects, to fall, sink down, to descend, opp. to ascendo (class. and freq.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    ex equo,

    to alight, Cic. de Sen. 10, 34; Auct. B. Hisp. 15, 2;

    for which, equo,

    Sall. Hist. Fragm. 5, 13:

    sicut monte descenderat,

    id. J. 50, 2:

    e curru,

    Suet. Tib. 20:

    e tribunali,

    id. Claud. 15:

    de rostris,

    Cic. Vatin. 11:

    de templo,

    Liv. 44, 45:

    de caelo,

    id. 6, 18;

    for which, caelo,

    Hor. Od. 3, 4, 1:

    e caelo,

    Juv. 11, 27:

    caelo ab alto,

    Verg. A. 8, 423; cf.:

    vertice montis ab alto,

    id. ib. 7, 675; and:

    ab Histro (Da cus),

    id. G. 2, 497:

    ab Alpibus,

    Liv. 21, 32, 2; 27, 38, 6:

    monte,

    Verg. A. 4, 159:

    aggeribus Alpinis atque arce Monoeci,

    id. ib. 6, 831:

    antro Castalio,

    Ov. M. 3, 14:

    per clivum,

    id. F. 1, 263 et saep.—Indicating the terminus ad quem:

    in mare de caelo,

    Lucr. 6, 427:

    Juppiter in terras,

    id. 6, 402:

    in pon tum,

    Sil. 1, 607; 15, 152; cf.:

    caelo in hibernas undas,

    Verg. G. 4, 235:

    caelo ad suos honores templaque, etc.,

    Ov. F. 5, 551:

    in aestum,

    Lucr. 6, 402:

    in inferiorem ambulationem,

    Cic. Tusc. 4:

    in campos,

    Liv. 6, 737; cf. Curt. 9, 9:

    in Piraeum,

    Quint. 8, 6, 64 et saep.:

    ad naviculas,

    Cic. Ac. 2, 48 fin.:

    ad genitorem imas Erebi descendit ad umbras,

    Verg. A. 6, 404:

    sinus vestis infra genua,

    Curt. 6, 5 et saep. Poet. also with dat.:

    nocti, i. e. ad inferos,

    Sil. 13, 708; cf.

    Erebo,

    id. 13, 759.—With sup.:

    per quod oraculo utentes sciscitatum deos descendunt,

    Liv. 45, 27, 8.— Absol.:

    turbo descendit,

    Lucr. 6, 438; cf. Verg. E. 7, 60:

    asta ut descendam (sc. ex equo),

    dismount, alight, Plaut. As. 3, 3, 120; Suet. Galb. 18:

    descendens (sc. e lecto),

    Tib. 1, 5, 41:

    descendo (sc. de arce),

    Verg. A. 2, 632:

    umbrae descendentes (sc. ad inferos),

    Stat. S. 5, 5, 41.— Poet.: trepidi quoties nos descendentis arenae vidimus in partes, i. e. that seemed to sink as the wild beasts rose from the vaults, Calp. Ecl. 7, 69.—
    B.
    In partic.
    1.
    To go down, to go, to come, sc. from the dwelling-houses (which in Rome were mostly situated on eminences) to the forum, the comitia, etc.: in forum descendens, Crass. ap. Cic. de Or. 2, 66, 267; so, ad forum, Cic. Fragm. ap. Non. 538, 26; Q. Cic. Petit. cons. 14; Valer. Antias ap. Gell. 7, 9 fin.; Liv. 24, 7; 34, 1; cf.:

    fuge, quo descendere gestis,

    Hor. Ep. 1, 20, 5;

    Orell. ad loc.: ad comitia,

    Suet. Caes. 13 al.:

    de palatio et aedibus suis,

    Cic. Rosc. Am. 46.— Absol.:

    hodie non descendit Antonius,

    Cic. Phil. 2, 6, 15; id. Verr. 2, 2, 38; Liv. 2, 54; Sen. Ben. 3, 27 al. —
    b.
    Transf.:

    in causam,

    Cic. Phil. 8, 2; Liv. 36, 7; Tac. H. 3, 3:

    in partes,

    id. A. 15, 50. —
    c.
    Of land, etc., to sink, fall, slope:

    regio,

    Val. Fl. 1, 538.—
    d.
    Of forests whose wood is brought to the plain, Stat. Ach. 2, 115:

    Caucasus,

    Val. Fl. 7, 55.—
    e.
    Of water conveyed in pipes, to fall:

    subeat descendatque,

    Plin. 31, 6, 31, § 57; cf.

    of the sea: non magis descenderet aequor,

    Luc. 5, 338.—
    2.
    In milit. lang., to march down, sc. from an eminence [p. 555] into the plain:

    ex superioribus locis in planitiem,

    Caes. B. C. 3, 98; cf. id. ib. 3, 65, 2:

    qua (sc. de monte),

    Sall. J. 50, 3:

    inde (sc. de arce),

    Liv. 32, 32; cf. id. 7, 29:

    in aequum locum,

    Caes. B. G. 7, 53, 2;

    for which, in aequum,

    Liv. 1, 12:

    in campum omnibus copiis,

    id. 23, 29:

    in plana,

    Front. Strat. 2, 5, 18:

    ad Alexandriam,

    Liv. 45, 12 et saep.— Absol., Liv. 44, 5; Front. Strat. 3, 17, 9:

    ad laevam,

    Sall. J. 55 al. —With supine:

    praedatum in agros Romanos,

    Liv. 3, 10, 4; 10, 31, 2.—Hence,
    b.
    Transf.:

    in aciem,

    to go into battle, to engage, Liv. 8, 8; 23, 29; Front. Strat. 1, 11, 11 al.:

    in proelium,

    id. ib. 2, 1, 10; Just. 21, 2, 5:

    in certamen,

    Cic. Tusc. 2, 26:

    ad pugnam, ad tales pugnas,

    Val. Fl. 3, 518; Juv. 7, 173; Front. Strat. 2, 1, 11; 2, 5, 41;

    and even, in bellum,

    Just. 15, 4, 21; 38, 8, 1; cf.:

    in belli periculum,

    id. 15, 1, 2.—
    3.
    In medic. lang., of the excrements: to pass off, pass through, Cels. 2, 4 fin.:

    olera,

    id. 1, 6:

    alvus,

    id. 2, 7.—
    4.
    Pregn., to sink down, penetrate into any thing (freq. only after the Aug. per.;

    not in Cic. and Caes.): ferrum in corpus,

    Liv. 1, 41; cf. Sil. 16, 544:

    toto descendit in ilia ferro,

    Ov. M. 3, 67:

    (harundo) in caput,

    Luc. 6, 216; cf.:

    in jugulos gladiis descendebant (hostes),

    Flor. 3, 10, 13:

    ense in jugulos,

    Claud. B. Get. 601:

    in terram (fulmen),

    Plin. 2, 55, 56, § 146:

    in rimam calamus,

    id. 17, 14, 24, § 102:

    subjacens soli duritia non patitur in altum descendere (radices), lapathi radix ad tria cubita,

    Plin. 19, 6, 31, § 98 et saep.:

    toto corpore pestis,

    Verg. A. 5, 683:

    galeas vetant descendere cristae,

    to sink down, Stat. Th. 9, 262. —
    5.
    In an obscene sense, Catull. 112, 2; Juv. 11, 163.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen. (esp. freq. in Quint.), to descend, etc.:

    a vita pastorali ad agriculturam,

    Varr. R. R. 2, 1, 3 sq.; cf.:

    ad aliquem,

    Just. 1, 4, 1:

    usus in nostram aetatem descendit,

    Quint. 1, 11, 18:

    (vox) attollitur concitatis affectibus, compositis descendit,

    id. 11, 3, 65; cf. id. 9, 4, 92:

    grammatici omnes in hanc descendent rerum tenuitatem,

    id. 1, 4, 7 et saep.:

    in omnia familiaritatis officia,

    Plin. Pan. 85, 5.— Pass. impers.:

    eo contemptionis descensum, ut, etc.,

    Tac. A. 15, 1 et saep.:

    si quid tamen olim Scripseris, in Maeci descendat judicis aures,

    Hor. A. P. 387:

    si descendere ad ipsum Ordine perpetuo quaeris sunt hujus origo Ilus et Assaracus, etc.,

    Ov. M. 11, 754.—
    B.
    In partic.
    1.
    (Acc. to no. I. A. 4.) To sink deep into, to penetrate deeply:

    quod verbum in pectus Jugurthae altius, quam quisquam ratus erat, descendit,

    Sall. J. 11, 7; cf.:

    ut altius injuriae quam merita descendant,

    Sen. Ben. 1, 1 med.; id. Contr. 1 praef.; Spart. Ant. Get. 6:

    cura in animos Patrum,

    Liv. 3, 52; cf.:

    qui (metus deorum) cum descendere ad animos... non posset,

    id. 1, 19:

    nemo in sese tentat descendere,

    to examine himself, Pers. 4, 23.—
    2.
    To lower one's self, descend to an act or employment, etc.; to yield, agree to any act, esp. to one which is unpleasant or wrong (freq. in Cic. and Caes.; cf. Orell. ad Cic. Cael. 2, and Fabri ad Liv. 23, 14, 3).—Constr. with ad, very rarely with in or absol.:

    senes ad ludum adolescentium descendant,

    Cic. Rep. 1, 43; cf. id. de Or. 2, 6:

    ad calamitatum societates,

    id. Lael. 17, 64:

    sua voluntate sapientem descendere ad rationes civitatis non solere,

    id. Rep. 1, 6 al.:

    ad ejusmodi consilium,

    Caes. B. G. 5, 29, 5:

    ad innocentium supplicia,

    id. ib. 6, 16 fin.:

    ad vim atque ad arma,

    id. ib. 7, 33:

    ad gravissimas verborum contumelias,

    id. B. C. 3, 83:

    ad accusandum, ad inimicitias,

    Cic. Mur. 27, 56; id. Sest. 41, 89; cf. id. Div. in Caecil. 1: ad extrema, Pollio ap. Cic. Fam. 10, 33, 4:

    ad frontis urbanae praemia,

    Hor. Ep. 1, 9, 11:

    preces in omnes,

    Verg. A. 5, 782:

    videte, quo descendam, judices,

    Cic. Font. 1, 2; cf. id. Verr. 2, 1, 38; Caes. B. C. 1, 81, 5:

    ad intellectum audientis,

    Quint. 1, 2, 27:

    ad minutissima opera,

    id. 1, 12, 14; 4, 2, 15: placet mihi ista defensio;

    descendo,

    I acquiesce, id. ib. 2, 2, 72.—
    3.
    (Mostly ante-Aug.) To descend or proceed from any person or thing:

    ex gradu ascendentium vel descendentium uxorem ducere,

    Dig. 23, 2, 68 et saep.:

    quod genus liberalitatis ex jure gentium descendit,

    ib. 43, 26, 1; cf. ib. 18, 1, 57 fin.:

    a Platone,

    Plin. 22, 24, 51, § 111; Lampr. Alex. Sev. 43.—Hence, subst.: dē-scendens, entis, m. and f., a descendant; plur. descendentes, posterity, Dig. 23, 2, 68. —
    4.
    (In Quint.) To depart, deviate, differ from:

    tantum ab eo defluebat, quantum ille (sc. Seneca) ab antiquis descenderat,

    Quint. 10, 1, 126; id. 3, 5, 8.
    The passive is very rare, Plin.
    2, 16, 13, § 71; Prud. Apoth. 1075.

    Lewis & Short latin dictionary > descendo

  • 10 uber

    I ūber, eris n.
    1) вымя, сосец
    ubera praebere O (admovere V) — кормить грудью
    ubi u., ibi tuber погов.см. tuber
    3) плодородие, изобилие ( agri V)
    II ūber, eris adj.
    1) плодородный, тучный (solum QC; ager C); плодоносный, богатый ( arbor uberrima pomis O); полный, крупный ( spica C); округлый, цветущий ( mālae Ap); многоводный ( rivus H)
    2) многообещающий, сулящий богатую добычу ( bellum Just); обильный (fructūs C; alimentum VM); доходный, прибыльный ( quaestus uberrimus Ter)
    u. aliquā re Prp , QC, O или alicujus rei Just — изобилующий чем-л.
    u. ad aliquid или alicui rei — плодородный (плодотворный) в отношении чего-л. ( solum gignendis uvis uberrimum QC)
    3) пространный или содержательный ( littĕrae C); глубокомысленный или даровитый ( ingenium C)
    4) дородный, полный (eques u. et habitissimus AG)

    Латинско-русский словарь > uber

  • 11 desero

    1.
    dē-sĕro, no perf., sĭtum, 3, v. a., to sow, plant:

    desitis seminibus,

    Varr. R. R. 1, 23, 6.
    2.
    dē-sĕro, rŭi, rtum, 3, v. a. Lit., to undo or sever one's connection with another; hence, with esp. reference to the latter, to leave, forsake, abandon, desert, give up (cf. derelinquere; more restricted in signif. than relinquere, which denotes, in general, to depart from, to leave any one. Deserere, orig. in milit. lang., implies a cowardly running away; frequently used with prodere; also in the flg. phrase: deserere vitam; and later, absol. in the sense of to desert, etc.; cf. also: linquere, destituere, deficere, discedere—freq. and class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    ut jurent omnes, se exercitum ducesque non deserturos neque prodituros,

    Caes. B. C. 1, 76, 2; cf. id. ib. 2, 32, 7:

    deseritur a suis Varus,

    id. ib. 1, 13, 3; cf. id. ib. 1, 15, 3; id. B. G. 5, 3, 6 al.:

    pignus,

    Plaut. Capt. 2, 3, 75 et saep.:

    te amantem non deseram,

    id. Ps. 1, 1, 101; cf. id. Mil. 4, 8, 53 et saep.:

    cum amici partim deseruerint me, partim etiam prodiderint,

    Cic. Q. Fr. 1, 3, 5:

    me deseruisti ac dereliquisti,

    id. Planc. 5, 13; cf. id. Verr. 2, 3, 51, and v. the foll.:

    Avaricum,

    Caes. B. G. 7, 30, 2; cf.:

    cunctis oppidis castellisque desertis,

    id. ib. 2, 29:

    fratrem ne desere frater,

    Verg. A. 10, 600:

    thalamos ne desere pactos,

    id. ib. 10, 649:

    bellum,

    Just. 5, 2, 10:

    victoriam,

    id. 14, 3, 6:

    milites insepultos,

    Curt. 5, 13, 3:

    metu locum,

    Tac. A. 1, 65 et saep.—
    B.
    Absol., in milit. lang., to desert, Nep. Eum. 5, 1; Sen. de Ira, 2, 10, 1; Tac. A. 13, 35; Quint. 9, 2, 85; Amm. Marc. 31, 7, 4; Dig. 49, 16, 3, § 7 sq. al.—
    II.
    Trop., to leave, desert, abandon:

    Petreius non deserit sese, armat familiam, etc.,

    Caes. B. C. 1, 75, 2:

    suum jus,

    Cic. Caecin. 35 fin.; cf.:

    desertarum derelictarumque rerum patrocinium suscipere,

    id. N. D. 1, 5, 11:

    preces, promissa, spem, obsecrationem et fideles litteras alicujus,

    id. Att. 3, 19, 2:

    causam,

    id. Sull. 20, 58; cf.:

    desertam ac proditam causam queri,

    Liv. 2, 54:

    ullam officii partem,

    Cic. Fin. 1, 7, 24; cf.

    officium (with praetermittere defensionem),

    id. Off. 1, 9: susceptum officium, Caes. B. C. 3, 18:

    vitam,

    Cic. Sest. 22 fin.; cf. id. de Sen. 20, 72:

    deditionem,

    Sall. J. 70, 1:

    studia sapientiae,

    Quint. 12, 2, 8:

    viam virtutis,

    Hor. Od. 3, 24, 44:

    vestigia Graeca,

    id. A. P. 287:

    fastidiosam copiam,

    id. Od. 3, 29, 9.—
    2.
    Esp., leg. t. t.:

    vadimonia deserere,

    to forfeit recognizance, fail to appear, Cic. Cat. 2, 3, 5; id. Quint. 23, 75 et saep.—So absol.:

    deserui, tempestatibus impeditus,

    Quint. 3, 6, 78.—
    B.
    Of subjects not personal, to fail, forsake, etc.:

    genua hunc cursorem deserunt,

    Plaut. Merc. 1, 2, 13; cf.:

    aliquem corpus, vires,

    Tac. A. 6, 50:

    donec te deseret aetas,

    Hor. Ep. 1, 20, 10:

    me lucerna,

    Cic. Att. 7, 7 fin.:

    fama Curium Fabricium,

    id. Tusc. 1, 46, § 110; cf.:

    nec facundia deseret hunc nec lucidus ordo,

    Hor. A. P. 41 et saep.— Poet.:

    mensa deserit toros,

    is removed from, Ov. H. 12, 52.— Pass.:

    deseremur potius a re familiari, quam a republica,

    Cic. Att. 16, 3; cf. Caes. B. G. 5, 34, 2; Cic. Att. 3, 15:

    a tribunitia voce,

    id. Clu. 40, 110; Vell. 2, 80; Just. 2, 4, 29 al.; and poet. with simple abl.:

    deseror conjuge,

    Ov. H. 12, 161; Prop. 2, 7, 17:

    desertus viribus leo,

    Phaedr. 1, 21, 3; Stat. Th. 4, 707; cf.

    suis,

    Tac. A. 3, 20 fin.; Suet. Cal. 12.— With gen.:

    deserta natorum,

    Stat. Th. 5, 608.—Hence, dēsertus, a, um, P. a., deserted; esp. of places, desert, solitary, waste.
    A.
    Adj. (cf.:

    vastus, inanis, solitarius): in locis desertis,

    Caes. B. G. 5, 53, 4:

    urbes dirutae ac pene desertae,

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 8:

    deserta via et inculta,

    id. Cael. 18:

    frequens an desertus locus,

    Quint. 5, 10, 37:

    terra,

    Vulg. Lev. 26, 33 et saep.—Of objects in solitary places:

    stipes,

    Tib. 1, 1, 12 (21 M.):

    arbores,

    Prop. 1, 20, 36.— Subst.: dē-serta, ae, f., the abandoned wife:

    multi filii desertae,

    Vulg. Gal. 4, 27.— Comp.:

    reditus desertior,

    Cic. Pis. 23, 55:

    nihil turpius ac desertius,

    id. Q. Fr. 3, 1, 5.— Sup.:

    orae desertissimae,

    id. Sest. 22, 50:

    solitudo,

    id. Verr. 2, 5, 67 al. —
    B.
    Since the Aug. per. subst.: dēserta, ōrum, n., desert places, deserts, wastes, Verg. E. 6, 81; id. G. 3, 342; Plin. 5, 4, 4, § 26 al.—With gen.:

    Libyae deserta,

    Verg. A. 1, 384; so id. G. 3, 291; Front. Strat. 1, 7, 7; Vulg. Isa. 52, 9 al.—In sing.: dēsertum, i, n. (eccl. Lat.):

    in deserto,

    Prud. Apoth. 774; Hier. Ep. 125, 2; Vulg. Num. 1, 1; Luc. 3, 2 et saep.

    Lewis & Short latin dictionary > desero

  • 12 deserta

    1.
    dē-sĕro, no perf., sĭtum, 3, v. a., to sow, plant:

    desitis seminibus,

    Varr. R. R. 1, 23, 6.
    2.
    dē-sĕro, rŭi, rtum, 3, v. a. Lit., to undo or sever one's connection with another; hence, with esp. reference to the latter, to leave, forsake, abandon, desert, give up (cf. derelinquere; more restricted in signif. than relinquere, which denotes, in general, to depart from, to leave any one. Deserere, orig. in milit. lang., implies a cowardly running away; frequently used with prodere; also in the flg. phrase: deserere vitam; and later, absol. in the sense of to desert, etc.; cf. also: linquere, destituere, deficere, discedere—freq. and class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    ut jurent omnes, se exercitum ducesque non deserturos neque prodituros,

    Caes. B. C. 1, 76, 2; cf. id. ib. 2, 32, 7:

    deseritur a suis Varus,

    id. ib. 1, 13, 3; cf. id. ib. 1, 15, 3; id. B. G. 5, 3, 6 al.:

    pignus,

    Plaut. Capt. 2, 3, 75 et saep.:

    te amantem non deseram,

    id. Ps. 1, 1, 101; cf. id. Mil. 4, 8, 53 et saep.:

    cum amici partim deseruerint me, partim etiam prodiderint,

    Cic. Q. Fr. 1, 3, 5:

    me deseruisti ac dereliquisti,

    id. Planc. 5, 13; cf. id. Verr. 2, 3, 51, and v. the foll.:

    Avaricum,

    Caes. B. G. 7, 30, 2; cf.:

    cunctis oppidis castellisque desertis,

    id. ib. 2, 29:

    fratrem ne desere frater,

    Verg. A. 10, 600:

    thalamos ne desere pactos,

    id. ib. 10, 649:

    bellum,

    Just. 5, 2, 10:

    victoriam,

    id. 14, 3, 6:

    milites insepultos,

    Curt. 5, 13, 3:

    metu locum,

    Tac. A. 1, 65 et saep.—
    B.
    Absol., in milit. lang., to desert, Nep. Eum. 5, 1; Sen. de Ira, 2, 10, 1; Tac. A. 13, 35; Quint. 9, 2, 85; Amm. Marc. 31, 7, 4; Dig. 49, 16, 3, § 7 sq. al.—
    II.
    Trop., to leave, desert, abandon:

    Petreius non deserit sese, armat familiam, etc.,

    Caes. B. C. 1, 75, 2:

    suum jus,

    Cic. Caecin. 35 fin.; cf.:

    desertarum derelictarumque rerum patrocinium suscipere,

    id. N. D. 1, 5, 11:

    preces, promissa, spem, obsecrationem et fideles litteras alicujus,

    id. Att. 3, 19, 2:

    causam,

    id. Sull. 20, 58; cf.:

    desertam ac proditam causam queri,

    Liv. 2, 54:

    ullam officii partem,

    Cic. Fin. 1, 7, 24; cf.

    officium (with praetermittere defensionem),

    id. Off. 1, 9: susceptum officium, Caes. B. C. 3, 18:

    vitam,

    Cic. Sest. 22 fin.; cf. id. de Sen. 20, 72:

    deditionem,

    Sall. J. 70, 1:

    studia sapientiae,

    Quint. 12, 2, 8:

    viam virtutis,

    Hor. Od. 3, 24, 44:

    vestigia Graeca,

    id. A. P. 287:

    fastidiosam copiam,

    id. Od. 3, 29, 9.—
    2.
    Esp., leg. t. t.:

    vadimonia deserere,

    to forfeit recognizance, fail to appear, Cic. Cat. 2, 3, 5; id. Quint. 23, 75 et saep.—So absol.:

    deserui, tempestatibus impeditus,

    Quint. 3, 6, 78.—
    B.
    Of subjects not personal, to fail, forsake, etc.:

    genua hunc cursorem deserunt,

    Plaut. Merc. 1, 2, 13; cf.:

    aliquem corpus, vires,

    Tac. A. 6, 50:

    donec te deseret aetas,

    Hor. Ep. 1, 20, 10:

    me lucerna,

    Cic. Att. 7, 7 fin.:

    fama Curium Fabricium,

    id. Tusc. 1, 46, § 110; cf.:

    nec facundia deseret hunc nec lucidus ordo,

    Hor. A. P. 41 et saep.— Poet.:

    mensa deserit toros,

    is removed from, Ov. H. 12, 52.— Pass.:

    deseremur potius a re familiari, quam a republica,

    Cic. Att. 16, 3; cf. Caes. B. G. 5, 34, 2; Cic. Att. 3, 15:

    a tribunitia voce,

    id. Clu. 40, 110; Vell. 2, 80; Just. 2, 4, 29 al.; and poet. with simple abl.:

    deseror conjuge,

    Ov. H. 12, 161; Prop. 2, 7, 17:

    desertus viribus leo,

    Phaedr. 1, 21, 3; Stat. Th. 4, 707; cf.

    suis,

    Tac. A. 3, 20 fin.; Suet. Cal. 12.— With gen.:

    deserta natorum,

    Stat. Th. 5, 608.—Hence, dēsertus, a, um, P. a., deserted; esp. of places, desert, solitary, waste.
    A.
    Adj. (cf.:

    vastus, inanis, solitarius): in locis desertis,

    Caes. B. G. 5, 53, 4:

    urbes dirutae ac pene desertae,

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 8:

    deserta via et inculta,

    id. Cael. 18:

    frequens an desertus locus,

    Quint. 5, 10, 37:

    terra,

    Vulg. Lev. 26, 33 et saep.—Of objects in solitary places:

    stipes,

    Tib. 1, 1, 12 (21 M.):

    arbores,

    Prop. 1, 20, 36.— Subst.: dē-serta, ae, f., the abandoned wife:

    multi filii desertae,

    Vulg. Gal. 4, 27.— Comp.:

    reditus desertior,

    Cic. Pis. 23, 55:

    nihil turpius ac desertius,

    id. Q. Fr. 3, 1, 5.— Sup.:

    orae desertissimae,

    id. Sest. 22, 50:

    solitudo,

    id. Verr. 2, 5, 67 al. —
    B.
    Since the Aug. per. subst.: dēserta, ōrum, n., desert places, deserts, wastes, Verg. E. 6, 81; id. G. 3, 342; Plin. 5, 4, 4, § 26 al.—With gen.:

    Libyae deserta,

    Verg. A. 1, 384; so id. G. 3, 291; Front. Strat. 1, 7, 7; Vulg. Isa. 52, 9 al.—In sing.: dēsertum, i, n. (eccl. Lat.):

    in deserto,

    Prud. Apoth. 774; Hier. Ep. 125, 2; Vulg. Num. 1, 1; Luc. 3, 2 et saep.

    Lewis & Short latin dictionary > deserta

  • 13 suborno

    sŭb-orno, āvi, ātum, 1, v. a.
    I.
    With the idea of the verb predominating, to fit out, furnish, provide, equip, adorn (class.; syn. instruo): aliquem pecuniā, Anton. ap. Cic. Phil. 13, 16, 32: vigilanter nervoseque nos, qui stamus in acie, subornes, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 23, 6:

    paenulati isti in militum cultum subornati,

    Sen. Ben. 3, 28, 4:

    praeturae insignia invasit, praecedentibus in modum lictorum subornatis,

    Val. Max. 7, 3, 10:

    qui se ipse norit, intelliget, quemadmodum a naturā subornatus in vitam venerit,

    Cic. Leg. 1, 22, 59; cf.:

    homo non eruditus nec ullis praeceptis contra mortem aut dolorem subornatus,

    Sen. Ep. 24, 5:

    leporem pinnis,

    Petr. 36.—
    II.
    With the idea of the preposition predom., to incite secretly, to instigate, suborn (class.; cf.:

    seduco, suppono): fictus testis subornari solet,

    Cic. Caecin. 35, 71:

    falsum testem,

    id. Rosc. Com. 17, 51:

    testem,

    Quint. 5, 7, 32; cf.:

    accusatores esse instructos et subornatos,

    Cic. Vatin. 1, 3:

    medicum indicem subornabit,

    id. Deiot. 6, 17:

    hominem subornatis, qui sibi manus adlatas esse dicat,

    id. Clu. 59, 163:

    militem, ut perferret nuntium,

    Liv. 34, 31:

    Macedonas tres ad caedem regis subornat,

    id. 42, 15, 3:

    percussorem,

    Suet. Ner. 34; Liv. 44, 44, 4:

    fratrem,

    Curt. 6, 10, 16:

    ab eo subornati falsis criminibus occupant aures,

    id. 10, 1, 36:

    parentes interfectorum,

    Just. 14, 6, 6:

    ceterosque, ejusdem amentiae, in corpus meum subornavit,

    Curt. 6, 9, 5:

    regem in bellum,

    Just. 9, 7, 7:

    ad occupandum regnum filium,

    id. 12, 14, 6; 11, 11, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > suborno

  • 14 deprecatus

    dēprecātus, a, um [ deprecor, но в знач. pass. \]
    1) просимый, призываемый ( numen Ap)

    Латинско-русский словарь > deprecatus

  • 15 inopinatus

    in-opīnātus, a, um
    1) неожиданный (mălum Cs; bellum Just)
    (ex) inopinato C, Su etc. — нечаянно, тж. неожиданно, нежданно-негаданно
    2) не ожидающий, застигнутый врасплох ( aliquem inopinatum invadere или opprimere L)

    Латинско-русский словарь > inopinatus

  • 16 intentus

    I 1. a, um
    part. pf. к intendo
    2. adj.
    1) сильный ( febris CC): энергичный, живой ( sermo C); бурный, стремительный ( impĕtus Sen)
    2) напряжённый, насторожившийся, внимательный ( animus C); напряжённо ожидающий, выжидающий (i. in occasionem L; i. alicui rei O; in, ad или adversus aliquid L)
    3) усердно занимающийся, преданный (i. alicui rei Sl, L, T etc. или aliquā re Sl); готовый (exercitus ad proelium i. T; classis intenta in navale bellum Just)
    4) ревностный, тщательный ( cura L); строгий ( disciplina T)
    II intentus, ūs m. [ intendo ]
    напряжение, растяжение или сопротивление ( aĕris Ap); протягивание ( palmarum C)

    Латинско-русский словарь > intentus

  • 17 restauro

    āvī, ātum, āre [re + stauro, ср. sto]
    восстанавливать ( aedem T); возобновлять (bellum Just; matrimonium Dig)

    Латинско-русский словарь > restauro

  • 18 suborno

    sub-ōrno, āvī, ātum, āre
    1) снабжать, наделять (aliquem pecuniā Antonius ap. C)
    2) одевать, наряжать (aliquem in militum cultum Sen; in modum lictorum VP; myrteā subornatus gausăpā Pt)
    3) вооружать, одарять ( aliquem praeceptis contra mortem Sen)
    4) подговаривать ( falsum testem C); подсылать, подкупать ( aliquem ad caedem L)

    Латинско-русский словарь > suborno

  • 19 meditabundus

    mĕdĭtābundus, a, um, adj. [meditor], earnestly meditating, designing; with acc. (post-class.):

    Romanum meditabundus bellum,

    Just. 38, 3, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > meditabundus

  • 20 restauro

    rē-stauro, āvi, ātum, 1, v. a., to restore, repair, rebuild (perh. only post-Aug.; for in Liv. 5, 52, 9, and 27, 21, instaurare is the better read.; v. Drak. N. cr.; cf. instauro, reficio, restituo, sarcio).
    I.
    Lit.:

    restaurare theatrum igne fortuito haustum,

    Tac. A. 3, 72:

    aedem Veneris,

    id. ib. 4, 43:

    navem iisdem tabulis,

    Dig. 7, 4, 10:

    in pristinum statum,

    ib. 43, 21, 1, § 6.—
    II.
    Trop., to renew, repeat (syn. redintegro):

    bellum,

    Just. 2, 10, 1; 3, 5, 2; 20, 5, 6;

    31, 3, 8: accusationem,

    Dig. 48, 5, 4 fin.:

    litem,

    ib. 4, 4, 29:

    veterem obligationem,

    ib. 19, 5, 9:

    actionem,

    ib. 42, 8, 14; 9, 4, 35.

    Lewis & Short latin dictionary > restauro

См. также в других словарях:

  • Just War — theory is a doctrine of military ethics of Roman philosophical and Catholic origin [http://plato.stanford.edu/entries/war/ The first philosophers of just war were Aristotle and Cicero, and the first theologians St. Augustine and St. Thomas… …   Wikipedia

  • just war — The doctrine that a state may justly go to war for some restricted reasons, which are centrally those of self defence, and the rescue of another state from an aggressor. Problems include deciding whether self defence may be broadened from defence …   Philosophy dictionary

  • Bellum iustum — in Latin stands for just war , or, a war that is a justification for going to war, gathered under the ius ad bellum , and including ideas of just cause, right authority, last resort, right intention and the superior and final goal of achieving… …   Wikipedia

  • Bellum Justum — Als gerechten Krieg (lateinisch bellum iustum) bezeichnet abendländische Rechtstradition einen Krieg oder bewaffneten Konflikt zwischen Kollektiven – meist Staaten –, dessen Begründungen, Ziele und Mittel bestimmte Bedingungen erfüllen und… …   Deutsch Wikipedia

  • Bellum iustum — Als gerechten Krieg (lateinisch bellum iustum) bezeichnet abendländische Rechtstradition einen Krieg oder bewaffneten Konflikt zwischen Kollektiven – meist Staaten –, dessen Begründungen, Ziele und Mittel bestimmte Bedingungen erfüllen und… …   Deutsch Wikipedia

  • just war — ▪ international law       notion that the resort to armed force (jus ad bellum) is justified under certain conditions; also, the notion that the use of such force (jus in bello) should be limited in certain ways. Just war is a Western concept and …   Universalium

  • Bellum se ipsum alet — A peasant begs a mercenary for mercy in front of his burning farm during the Thirty Years War. Contemporary illustration. Latin phrase bellum se ipsum alet (English: The war will feed itself) or bellum se ipsum alit[1] (English: The war …   Wikipedia

  • BELLUM JUSTUM — [лат. справедливая война], понятие в католич. богословии, определяющее справедливые основания для войны и приемлемые способы ее ведения. Термин (греч. δίκαιος πόλεμος) был введен Аристотелем в трактатах «Политика», «Никомахова этика» и «О… …   Православная энциклопедия

  • just war —    The tradition dating back to classical and medieval literature that in certain cases it is ethically right to wage war and would be ethically wrong not so to do. Initially a Christian tradition dating back to the conversion of Emperor… …   Glossary of UK Government and Politics

  • just war theory — Set of conditions under which a resort to war is morally legitimate (jus ad bellum); also, rules for the moral conduct of war (jus in bello). Among the proposed conditions for the just resort to war are that the cause be just (e.g., self defense… …   Universalium

  • just war — n. a war that is deemed to be morally or theologically justifiable Origin: translation of Latin ‘bellum justum’ …   Useful english dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»