Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

as+ordered

  • 41 instruo

    in-strŭo, xi ( perf. sync. instruxti, Plaut. Mil. 4, 1, 34), ctum, 3, v. a., to build in or into; to build,, erect, construct (class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    contabulationem in parietes,

    Caes. B. C. 2, 9:

    tubulos in earum (cloacarum) parietibus,

    Vitr. 5, 9, 7:

    muros,

    Nep. Them. 6:

    aggerem,

    Tac. H. 2, 22.—
    B.
    In partic.
    1.
    To set in order, draw up in battle array:

    legiones,

    Plaut. Am. 1, 1, 66:

    aciem,

    Cic. Mur. 9, 22; id. Phil. 4, 5, 11:

    contra copias praesidia vestrosque exercitus,

    id. Cat. 2, 11 init.—Absol.:

    ad instruendum spatium,

    Liv. 9, 37, 3; 10, 19, 15; 24, 48, 11:

    insidias in loco aliquo,

    to lay an ambush, id. Clu. 66, 190; cf.:

    quem insidiis instruendis locum?

    Liv. 6, 23, 6:

    acies circa vallum,

    id. 3, 22, 5:

    ad hunc modum aciem,

    Caes. B. C. 3, 88:

    postremo in plures ordines,

    Liv. 8, 8, 4:

    naves,

    Just. 5, 4, 1.—
    2.
    To prepare, make ready, furnish, provide, to equip, fit out (with necessaries):

    domum,

    Cic. Verr. 2, 4, 5, § 9:

    instruere et parare convivium omnibus rebus,

    id. ib. 2, 4, 27, §

    62: mensas,

    Verg. A. 3, 231; Ov. M. 8, 571:

    agrum,

    to stock, furnish, Liv. 6, 5, 5:

    hortos,

    Col. 11, 2, 25; Plin. Ep. 8, 18, 11:

    frumento et stipendio victorem,

    Just. 6, 6:

    et dotare filiam,

    Suet. Vesp. 14:

    mulieri aurum atque ornamenta,

    Plaut. Mil. 4, 1, 35:

    instruit focum provincia,

    Juv. 5, 97:

    socios simul instruit armis,

    Verg. A. 8, 80:

    concubinas securibus peltisque,

    Suet. Ner. 44:

    Xerxes bellum per quinquennium instruxit,

    Just. 2, 10, 12; 8, 5, 2.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to procure, provide for, prepare for, furnish:

    accusationem,

    Cic. Clu. 6:

    causam,

    Plin. Ep. 10, 85:

    in instruendo (orationem) dissipatus,

    in arranging, Cic. Brut. 59, 216: se, to furnish, prepare one ' s self:

    ad judicium nondum se satis instruxerat,

    id. Verr. 2, 4, 19:

    neque spatium erat instruendi bellum,

    Just. 8, 5, 2. —
    B.
    In partic., to provide with information, to teach, instruct:

    (oratores) parum his artibus instructos vidimus,

    Cic. Brut. 59, 214:

    judicem notitiā rerum,

    Quint. 4, 2, 24:

    juvenes salubribus praeceptis,

    Petr. 140: aliquem scientiā alicujus rei, Quint. prooem. § 23; cf. id. 1, 10, 5; 2, 4, 20; 2, 5, 1 al.— Absol., Just. praef. 4 (but in Cic. Cael. 30, 72, the true reading is instituimur).—
    2.
    To plan, devise:

    magnas res hic agito in mentem instruere,

    Plaut. Rud. 4, 2, 31:

    instruendae fraudi intentior,

    Liv. 23, 35, 14: insidias [p. 971] mihi, Cat. 18 (21), 7.—Hence, instructus, a, um, P. a., ordered, drawn up; furnished, provided with any thing.
    A.
    Lit.:

    exercitus ita stetit instructus, ut, etc.,

    Liv. 4, 18:

    acies,

    Caes. B. G. 1, 48:

    domicilia rebus iis omnibus, quibus, etc.,

    Cic. N. D. 2, 37, 95:

    instructa et exornata domus,

    provided with necessaries, id. Verr. 2, 2, 34, § 84:

    instructae ornataeque naves,

    id. ib. 2, 5, 51, §

    133: instructae atque ornatae omnibus rebus copiae,

    id. de Imp. Pomp. 8:

    omnibus rebus instructum et paratum convivium,

    id. Verr. 2, 4, 27.—
    B.
    Trop.
    1.
    Arranged, prepared; instructed:

    jam instructa sunt mihi in corde consilia omnia,

    Ter. Phorm. 2, 2, 7:

    res satis scite instructae et compositae,

    Cic. Leg. 1, 13, 39:

    ad permovendos animos instructi et parati,

    id. Or. 5:

    ad mortem contemnendam,

    id. Fin. 2, 17:

    ad dicendum instructissimus,

    id. de Or. 3, 8.—
    2.
    Instructed, versed in:

    in jure civili,

    Cic. de Or. 1, 58, 249:

    omnibus ingenuis artibus,

    id. ib. 1, 16, 73:

    a jure civili, ab historia instructior (v. ab),

    id. Brut. 43.—

    In a bad sense: accusatores instructi et subornati,

    prepared, instructed, Cic. Vatin. 1, 3:

    vitiis instructior,

    Hor. Ep. 1, 18, 25.— Adv.: instructē, with great preparation; only comp.:

    ludos opulentius instructius facere,

    Liv. 1, 35, 7:

    instructius accusare,

    App. Mag. 34, p. 296.

    Lewis & Short latin dictionary > instruo

  • 42 Lycoorgides

    Lycurgus, i, m., = Lukourgos.
    I.
    Son of Dryas, king of the Edones, who prohibited the worship of Bacchus to his subjects, and ordered all the vines to be destroyed, Ov. M. 4, 22; Prop. 4, 16, 23; Stat. Th. 4, 386; Hor. C. 2, 19, 16; Hyg. Fab. 132; 242.—
    II.
    Son of Pheres, a king of Nemea, Stat. Th. 5, 39. —
    III.
    Son of Aleus and Neæra, and father of Ancæus, a king of Arcadia; hence, Ly-curgīdes, ae, m., a male descendant of Lycurgus, i. e. Ancæus, Ov. Ib. 503; and: Lycŏorgīdes, ae, m., the same, Prisc. 584 P.—
    IV.
    The famous lawgiver of the Spartans, Cic. Div. 1, 43, 96; id. Rep. 2, 1; 2, 9, 5 sq.; id. Off. 1, 22, 76; Vell. 1, 6, 3 et saep.—
    V.
    An Athenian orator, the contemporary and friend of Demosthenes, famed for his incorruptible integrity, Cic. Brut. 34, 130; id. de Or. 2, 23, 94.— Transf., for a severe magistrate:

    Lycurgos invenisse se praedicabat et Cassios, columina justitiae prisca,

    Amm. 30, 8, 13.—Hence, Lycur-gēi, ōrum, m., = Lukourgeioi, disciples of Lycurgus, inflexibly severe:

    nosmetipsi, qui Lycurgei a principio fuissemus, cotidie demitigamur,

    Cic. Att. 1, 13, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > Lycoorgides

  • 43 Lycurgei

    Lycurgus, i, m., = Lukourgos.
    I.
    Son of Dryas, king of the Edones, who prohibited the worship of Bacchus to his subjects, and ordered all the vines to be destroyed, Ov. M. 4, 22; Prop. 4, 16, 23; Stat. Th. 4, 386; Hor. C. 2, 19, 16; Hyg. Fab. 132; 242.—
    II.
    Son of Pheres, a king of Nemea, Stat. Th. 5, 39. —
    III.
    Son of Aleus and Neæra, and father of Ancæus, a king of Arcadia; hence, Ly-curgīdes, ae, m., a male descendant of Lycurgus, i. e. Ancæus, Ov. Ib. 503; and: Lycŏorgīdes, ae, m., the same, Prisc. 584 P.—
    IV.
    The famous lawgiver of the Spartans, Cic. Div. 1, 43, 96; id. Rep. 2, 1; 2, 9, 5 sq.; id. Off. 1, 22, 76; Vell. 1, 6, 3 et saep.—
    V.
    An Athenian orator, the contemporary and friend of Demosthenes, famed for his incorruptible integrity, Cic. Brut. 34, 130; id. de Or. 2, 23, 94.— Transf., for a severe magistrate:

    Lycurgos invenisse se praedicabat et Cassios, columina justitiae prisca,

    Amm. 30, 8, 13.—Hence, Lycur-gēi, ōrum, m., = Lukourgeioi, disciples of Lycurgus, inflexibly severe:

    nosmetipsi, qui Lycurgei a principio fuissemus, cotidie demitigamur,

    Cic. Att. 1, 13, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > Lycurgei

  • 44 Lycurgides

    Lycurgus, i, m., = Lukourgos.
    I.
    Son of Dryas, king of the Edones, who prohibited the worship of Bacchus to his subjects, and ordered all the vines to be destroyed, Ov. M. 4, 22; Prop. 4, 16, 23; Stat. Th. 4, 386; Hor. C. 2, 19, 16; Hyg. Fab. 132; 242.—
    II.
    Son of Pheres, a king of Nemea, Stat. Th. 5, 39. —
    III.
    Son of Aleus and Neæra, and father of Ancæus, a king of Arcadia; hence, Ly-curgīdes, ae, m., a male descendant of Lycurgus, i. e. Ancæus, Ov. Ib. 503; and: Lycŏorgīdes, ae, m., the same, Prisc. 584 P.—
    IV.
    The famous lawgiver of the Spartans, Cic. Div. 1, 43, 96; id. Rep. 2, 1; 2, 9, 5 sq.; id. Off. 1, 22, 76; Vell. 1, 6, 3 et saep.—
    V.
    An Athenian orator, the contemporary and friend of Demosthenes, famed for his incorruptible integrity, Cic. Brut. 34, 130; id. de Or. 2, 23, 94.— Transf., for a severe magistrate:

    Lycurgos invenisse se praedicabat et Cassios, columina justitiae prisca,

    Amm. 30, 8, 13.—Hence, Lycur-gēi, ōrum, m., = Lukourgeioi, disciples of Lycurgus, inflexibly severe:

    nosmetipsi, qui Lycurgei a principio fuissemus, cotidie demitigamur,

    Cic. Att. 1, 13, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > Lycurgides

  • 45 Lycurgus

    Lycurgus, i, m., = Lukourgos.
    I.
    Son of Dryas, king of the Edones, who prohibited the worship of Bacchus to his subjects, and ordered all the vines to be destroyed, Ov. M. 4, 22; Prop. 4, 16, 23; Stat. Th. 4, 386; Hor. C. 2, 19, 16; Hyg. Fab. 132; 242.—
    II.
    Son of Pheres, a king of Nemea, Stat. Th. 5, 39. —
    III.
    Son of Aleus and Neæra, and father of Ancæus, a king of Arcadia; hence, Ly-curgīdes, ae, m., a male descendant of Lycurgus, i. e. Ancæus, Ov. Ib. 503; and: Lycŏorgīdes, ae, m., the same, Prisc. 584 P.—
    IV.
    The famous lawgiver of the Spartans, Cic. Div. 1, 43, 96; id. Rep. 2, 1; 2, 9, 5 sq.; id. Off. 1, 22, 76; Vell. 1, 6, 3 et saep.—
    V.
    An Athenian orator, the contemporary and friend of Demosthenes, famed for his incorruptible integrity, Cic. Brut. 34, 130; id. de Or. 2, 23, 94.— Transf., for a severe magistrate:

    Lycurgos invenisse se praedicabat et Cassios, columina justitiae prisca,

    Amm. 30, 8, 13.—Hence, Lycur-gēi, ōrum, m., = Lukourgeioi, disciples of Lycurgus, inflexibly severe:

    nosmetipsi, qui Lycurgei a principio fuissemus, cotidie demitigamur,

    Cic. Att. 1, 13, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > Lycurgus

  • 46 ordino

    ordĭno, āvi, ātum, 1, v. a. [ordo], to order, set in order, arrange, adjust, dispose, regulate.
    I.
    In gen. (class.;

    syn.: dispenso, dispono): copias,

    Nep. Iph. 2, 2; so,

    milites,

    Liv. 29, 1:

    agmina,

    Hor. Epod. 17, 9; and:

    aciem,

    Just. 11, 9, 8:

    arbusta latius sulcis,

    Hor. C. 3, 1, 9:

    vineam paribus intervallis,

    Col. 3, 13:

    res suas suo arbitrio,

    Sen. Ep. 9, 14:

    partes orationis,

    Cic. Inv. 1, 14, 9:

    litem,

    id. de Or. 2, 10, 43:

    causam,

    Dig. 40, 12, 24:

    judicium,

    ib. 40, 12, 25:

    testamentum,

    ib. 5, 2, 2:

    bibliothecas,

    Suet. Gram. 21.—
    B.
    Transf.:

    cupiditates improbas,

    to arrange, draw up in order of battle, Sen. Ep. 10, 2: publicas res (= suntattein, componere), to draw up in order, to narrate the history of public events, Hor. C. 2, 1, 10 (antiquitatem) totam in eo volumine exposuerit, quo magistratus ordinavit, i. e. recorded events according to the years of the magistrates, Nep. Att. 18, 1:

    cum omnia ordinarentur,

    Cic. Sull. 19, 53.—
    II.
    In partic. (post-Aug.).
    A.
    To rule, govern a country:

    statum liberarum civitatum,

    Plin. Ep. 8, 24, 7:

    Macedoniam,

    Flor. 2, 16:

    provinciam,

    Suet. Galb. 7:

    Orientem,

    id. Aug. 13.—
    B.
    To ordain, appoint to office:

    magistratus,

    Suet. Caes. 76:

    tribunatus, praefecturas, et ducatus,

    to dispose of, give away, Just. 30, 2, 5; so,

    filium in successionem regni,

    Just. 17, 1, 4.—Hence,
    C.
    (Eccl. Lat.) To ordain as a priest or pastor, to admit to a clerical office, Lampr. Alex. Sev. 45; Cassiod. Hist. Eccl. 9, 36; cf.:

    in ministerium sanctorum ordinaverunt se ipsos,

    Vulg. 1 Cor. 16, 15.—Hence, ordĭ-nātus, a, um, P. a., well ordered, orderly, ordained, appointed (class.):

    compositus ordinatusque vir,

    Sen. Vit. Beat. 8, 3:

    igneae formae cursus ordinatos definiunt,

    perform their appointed courses, Cic. N. D. 2, 40, 101.— Comp.:

    vita ordinatior,

    Sen. Ep. 74, 25:

    pars mundi ordinatior,

    Sen. Ira, 3, 6.— Sup.:

    meatus ordinatissimi,

    App. de Deo Socrat. p. 42.—Hence, adv.: ordĭnā-tē, in an orderly manner, in order, methodically (not in Cic. or Cæs.; cf. Krebs, Antibarb. p. 811;

    v. ordinatim): tamquam (astra) non possent tam disposite, tam ordinate moveri,

    Lact. 2, 5, 15:

    ordinate disponere,

    Auct. Her. 4, 56, 69 dub.— Comp.:

    ordinatius retractare,

    Tert. adv. Marc. 1, 19 init.—Sup.:

    ordinatissime subjunxit,

    Aug. Retract. 1, 24.

    Lewis & Short latin dictionary > ordino

  • 47 Polio

    1.
    pŏlĭo, īvi and ĭi, ītum, 4 ( imperf polibant, Verg. A. 8, 436), v. a. [root par, in parēre, appārere; cf. pulcher], to smooth, furbish, polish (class.; syn.: limo, levigo).
    I.
    Lit.: ROGVM ASCIA NE POLITO, Fragm. XII. Tab. ap. Cic. Leg. 2, 23, 59:

    parietem tectorio,

    Col. 8, 8, 3:

    daedala signa,

    Lucr. 5, 1451:

    gemmas cotibus,

    Plin. 37, 8, 32, § 109:

    ligna squatinae piscis cute,

    id. 32, 9, 34, § 108. marmora, id. 36, 6, 9, § 52:

    scabritiam ferri hircorum sanguine,

    id. 28, 9, 41, § 148:

    lapis politus,

    Vulg. 1 Macc. 13, 27:

    polite lanceas,

    id. Jer. 46, 4.—
    B.
    Transf. (= apparare, curare, colere), to set off, adorn, decorate, embellish: causa poliendi agri, Enn. ap. Non. 66, 27 (Ann. v. 324 Vahl.); cf.:

    campi politi,

    id. ib. (Sat. v. 23 Vahl.); and:

    politus culturā fundus,

    Varr. R. R. 3, 2, 5:

    vestes,

    to scour, Plin. 35, 17, 57, § 197; cf.

    vestimenta,

    Dig. 47, 2, 12; Gai. Inst. 3, 143; 162:

    linum in filo,

    Plin. 19, 1, 3, § 18:

    minium in officinis,

    id. 33, 7, 40, § 122; cf. Sillig ad Plin. 3, 5, 9, § 60:

    domus polita,

    well-ordered, Phaedr. 4, 5, 26; cf.:

    regie polita aedificia,

    Varr. R. R. 1, 2, 10.—
    II.
    Trop., to polish, refine, improve, adorn: ignarus poliendae orationis, Cic. de Or. 1, 14, 63:

    ut opus poliat lima non exterat,

    Quint. 10, 4, 4:

    verba,

    id. 8, 6, 63:

    materiam versibus senariis,

    Phaedr. 1, prol. 2:

    carmina,

    Ov. P. 1, 5, 61:

    mores,

    Petr. 8. —Hence, pŏlītus, a, um, P. a. (in the trop. sense), polished, accomplished, refined, cultivated, polite (class.):

    doctrinā homines,

    Lucr. 3, 307:

    homo politus e scholā,

    Cic. Pis. 25, 59:

    politus artibus,

    id. Fin. 1, 7, 26:

    homo (orator),

    id. de Or. 2, 58, 236:

    aliquem politum reddere,

    Plin. Ep. 1, 16, 6. accurata et polita oratio, Cic. Brut. 95, 326; cf.:

    ornata oratio et polita,

    id. de Or. 1, 8, 31; so,

    epistula,

    Plin. Ep. 7, 13, 2.— Comp.:

    Crassus (in dicendo) politior et ornatior,

    Tac. Or. 18:

    facundia politiorem fieri,

    Val. Max. 2, 2, 2:

    homo politioris humanitatis expers,

    Cic. de Or. 2, 17, 72.— Sup.:

    vir omni liberali doctrinā politissimus,

    Cic. Fam. 13, 1, 5.—Hence, adv.: pŏlītē, in a polished manner, exquisitely, elegantly:

    polite subtiliterque effici,

    Cic. Ac. 2, 38, 120:

    polite apteque dicere,

    id. Fin. 4, 3, 5:

    ornate politeque dicere,

    id. Cael. 3, 8:

    scribere,

    id. Brut. 19, 76.— Comp.:

    politius perfectiusque proferre aliquid,

    Cic. de Or. 1, 2, 5:

    politius limare,

    id. Ac. 1, 1, 2.
    2.
    pŏlĭo, ōnis, v. pellio.
    3.
    Pōlio ( Pollio), ōnis, m., the name of a music-teacher, Juv. 7, 176.

    Lewis & Short latin dictionary > Polio

  • 48 polio

    1.
    pŏlĭo, īvi and ĭi, ītum, 4 ( imperf polibant, Verg. A. 8, 436), v. a. [root par, in parēre, appārere; cf. pulcher], to smooth, furbish, polish (class.; syn.: limo, levigo).
    I.
    Lit.: ROGVM ASCIA NE POLITO, Fragm. XII. Tab. ap. Cic. Leg. 2, 23, 59:

    parietem tectorio,

    Col. 8, 8, 3:

    daedala signa,

    Lucr. 5, 1451:

    gemmas cotibus,

    Plin. 37, 8, 32, § 109:

    ligna squatinae piscis cute,

    id. 32, 9, 34, § 108. marmora, id. 36, 6, 9, § 52:

    scabritiam ferri hircorum sanguine,

    id. 28, 9, 41, § 148:

    lapis politus,

    Vulg. 1 Macc. 13, 27:

    polite lanceas,

    id. Jer. 46, 4.—
    B.
    Transf. (= apparare, curare, colere), to set off, adorn, decorate, embellish: causa poliendi agri, Enn. ap. Non. 66, 27 (Ann. v. 324 Vahl.); cf.:

    campi politi,

    id. ib. (Sat. v. 23 Vahl.); and:

    politus culturā fundus,

    Varr. R. R. 3, 2, 5:

    vestes,

    to scour, Plin. 35, 17, 57, § 197; cf.

    vestimenta,

    Dig. 47, 2, 12; Gai. Inst. 3, 143; 162:

    linum in filo,

    Plin. 19, 1, 3, § 18:

    minium in officinis,

    id. 33, 7, 40, § 122; cf. Sillig ad Plin. 3, 5, 9, § 60:

    domus polita,

    well-ordered, Phaedr. 4, 5, 26; cf.:

    regie polita aedificia,

    Varr. R. R. 1, 2, 10.—
    II.
    Trop., to polish, refine, improve, adorn: ignarus poliendae orationis, Cic. de Or. 1, 14, 63:

    ut opus poliat lima non exterat,

    Quint. 10, 4, 4:

    verba,

    id. 8, 6, 63:

    materiam versibus senariis,

    Phaedr. 1, prol. 2:

    carmina,

    Ov. P. 1, 5, 61:

    mores,

    Petr. 8. —Hence, pŏlītus, a, um, P. a. (in the trop. sense), polished, accomplished, refined, cultivated, polite (class.):

    doctrinā homines,

    Lucr. 3, 307:

    homo politus e scholā,

    Cic. Pis. 25, 59:

    politus artibus,

    id. Fin. 1, 7, 26:

    homo (orator),

    id. de Or. 2, 58, 236:

    aliquem politum reddere,

    Plin. Ep. 1, 16, 6. accurata et polita oratio, Cic. Brut. 95, 326; cf.:

    ornata oratio et polita,

    id. de Or. 1, 8, 31; so,

    epistula,

    Plin. Ep. 7, 13, 2.— Comp.:

    Crassus (in dicendo) politior et ornatior,

    Tac. Or. 18:

    facundia politiorem fieri,

    Val. Max. 2, 2, 2:

    homo politioris humanitatis expers,

    Cic. de Or. 2, 17, 72.— Sup.:

    vir omni liberali doctrinā politissimus,

    Cic. Fam. 13, 1, 5.—Hence, adv.: pŏlītē, in a polished manner, exquisitely, elegantly:

    polite subtiliterque effici,

    Cic. Ac. 2, 38, 120:

    polite apteque dicere,

    id. Fin. 4, 3, 5:

    ornate politeque dicere,

    id. Cael. 3, 8:

    scribere,

    id. Brut. 19, 76.— Comp.:

    politius perfectiusque proferre aliquid,

    Cic. de Or. 1, 2, 5:

    politius limare,

    id. Ac. 1, 1, 2.
    2.
    pŏlĭo, ōnis, v. pellio.
    3.
    Pōlio ( Pollio), ōnis, m., the name of a music-teacher, Juv. 7, 176.

    Lewis & Short latin dictionary > polio

  • 49 Pollio

    1.
    pŏlĭo, īvi and ĭi, ītum, 4 ( imperf polibant, Verg. A. 8, 436), v. a. [root par, in parēre, appārere; cf. pulcher], to smooth, furbish, polish (class.; syn.: limo, levigo).
    I.
    Lit.: ROGVM ASCIA NE POLITO, Fragm. XII. Tab. ap. Cic. Leg. 2, 23, 59:

    parietem tectorio,

    Col. 8, 8, 3:

    daedala signa,

    Lucr. 5, 1451:

    gemmas cotibus,

    Plin. 37, 8, 32, § 109:

    ligna squatinae piscis cute,

    id. 32, 9, 34, § 108. marmora, id. 36, 6, 9, § 52:

    scabritiam ferri hircorum sanguine,

    id. 28, 9, 41, § 148:

    lapis politus,

    Vulg. 1 Macc. 13, 27:

    polite lanceas,

    id. Jer. 46, 4.—
    B.
    Transf. (= apparare, curare, colere), to set off, adorn, decorate, embellish: causa poliendi agri, Enn. ap. Non. 66, 27 (Ann. v. 324 Vahl.); cf.:

    campi politi,

    id. ib. (Sat. v. 23 Vahl.); and:

    politus culturā fundus,

    Varr. R. R. 3, 2, 5:

    vestes,

    to scour, Plin. 35, 17, 57, § 197; cf.

    vestimenta,

    Dig. 47, 2, 12; Gai. Inst. 3, 143; 162:

    linum in filo,

    Plin. 19, 1, 3, § 18:

    minium in officinis,

    id. 33, 7, 40, § 122; cf. Sillig ad Plin. 3, 5, 9, § 60:

    domus polita,

    well-ordered, Phaedr. 4, 5, 26; cf.:

    regie polita aedificia,

    Varr. R. R. 1, 2, 10.—
    II.
    Trop., to polish, refine, improve, adorn: ignarus poliendae orationis, Cic. de Or. 1, 14, 63:

    ut opus poliat lima non exterat,

    Quint. 10, 4, 4:

    verba,

    id. 8, 6, 63:

    materiam versibus senariis,

    Phaedr. 1, prol. 2:

    carmina,

    Ov. P. 1, 5, 61:

    mores,

    Petr. 8. —Hence, pŏlītus, a, um, P. a. (in the trop. sense), polished, accomplished, refined, cultivated, polite (class.):

    doctrinā homines,

    Lucr. 3, 307:

    homo politus e scholā,

    Cic. Pis. 25, 59:

    politus artibus,

    id. Fin. 1, 7, 26:

    homo (orator),

    id. de Or. 2, 58, 236:

    aliquem politum reddere,

    Plin. Ep. 1, 16, 6. accurata et polita oratio, Cic. Brut. 95, 326; cf.:

    ornata oratio et polita,

    id. de Or. 1, 8, 31; so,

    epistula,

    Plin. Ep. 7, 13, 2.— Comp.:

    Crassus (in dicendo) politior et ornatior,

    Tac. Or. 18:

    facundia politiorem fieri,

    Val. Max. 2, 2, 2:

    homo politioris humanitatis expers,

    Cic. de Or. 2, 17, 72.— Sup.:

    vir omni liberali doctrinā politissimus,

    Cic. Fam. 13, 1, 5.—Hence, adv.: pŏlītē, in a polished manner, exquisitely, elegantly:

    polite subtiliterque effici,

    Cic. Ac. 2, 38, 120:

    polite apteque dicere,

    id. Fin. 4, 3, 5:

    ornate politeque dicere,

    id. Cael. 3, 8:

    scribere,

    id. Brut. 19, 76.— Comp.:

    politius perfectiusque proferre aliquid,

    Cic. de Or. 1, 2, 5:

    politius limare,

    id. Ac. 1, 1, 2.
    2.
    pŏlĭo, ōnis, v. pellio.
    3.
    Pōlio ( Pollio), ōnis, m., the name of a music-teacher, Juv. 7, 176.

    Lewis & Short latin dictionary > Pollio

  • 50 pompo

    pompo, no perf., ātum, 1, v. a., to make or do any thing with pomp (post-class.):

    grandisonis pompare modis,

    Sedul. 1, 2.— Hence, pompātus, a, um, P. a., magnificently ordered, pompous, splendid:

    pompatior suggestus,

    Tert. Spect. 7.

    Lewis & Short latin dictionary > pompo

  • 51 praeordinatus

    prae-ordĭno, āre, 1, v. a., to preordain (eccl. Lat.):

    Deus praeordinavit te, ut, etc.,

    Vulg. Act. 22, 14.—Hence, praeordĭnā-tus, a, um, Part., ordered beforehand, preordained (post-class.):

    causae,

    Cael. Aur. Acut. 1, 4, 44; Vulg. Act. 10, 41.

    Lewis & Short latin dictionary > praeordinatus

  • 52 praeordino

    prae-ordĭno, āre, 1, v. a., to preordain (eccl. Lat.):

    Deus praeordinavit te, ut, etc.,

    Vulg. Act. 22, 14.—Hence, praeordĭnā-tus, a, um, Part., ordered beforehand, preordained (post-class.):

    causae,

    Cael. Aur. Acut. 1, 4, 44; Vulg. Act. 10, 41.

    Lewis & Short latin dictionary > praeordino

  • 53 vae-

    1.
    [perh. from same root with vel, volo; but cf. Sanscr. va, or], or; leaving the choice free between two things or among several (always enclitic):

    quid tu es tristis? quidve es alacris?

    Ter. Eun. 2, 3, 13:

    telum tormentumve,

    Caes. B. C. 3, 51; 3, 56:

    lubidines iracundiaeve,

    Cic. Rep. 1, 38, 60:

    albus aterve fueris, ignorans,

    id. Phil. 2, 16, 41:

    si id facis facturave es,

    Ter. Hec. 5, 1, 13:

    ne quid plus minusve faxit,

    id. Phorm. 3, 3, 21:

    ne quid plus minusve, quam sit necesse, dicat,

    Cic. Fl. 5, 12:

    duabus tribusve horis,

    id. Phil. 14, 6, 16:

    Appius ad me ex itinere bis terve litteras miserat,

    id. Att. 6, 1, 2:

    amici regis duo tresve perdivites sunt,

    id. ib. 6, 1, 3:

    cum eam (quercum) tempestas vetustasve consumpserit,

    id. Leg. 1, 1, 2:

    alter ambove, etc.,

    id. ib. 5, 19, 53;

    v. alter: aliquis unus pluresve,

    id. Rep. 1, 32, 48:

    ne cui meae Longinquitas aetatis obstet mortemve exspectet meam,

    Ter. Hec. 4, 2, 20:

    eho, Mysis, puer hic unde est? quisve huc attulit?

    id. And. 4, 4, 9:

    si quando aut regi justo vim populus attulit regnove eum spoliavit, aut, etc.,

    Cic. Rep. 1, 42, 65:

    decretumque, ut consules sortirentur conpararentve inter se, uter, etc.,

    Liv. 24, 10, 2: quae civitates habent legibus sanctum, si quis quid de re publica a finitimis rumore ac famā acceperit, uti ad magistratum deferat, neve cum quo alio communicet, or (sc. it is ordered by law) that he shall not, etc., Caes. B. G. 6, 20.—
    2.
    Esp. in neg. sentences, or questions implying a negat., = -que: nullum (membrum rei publicae) reperies perfecti, quod non fractum debilitatumve sit, Cic Fam. 5, 13, 3;

    num leges nostras moresve novit?

    id. Phil. 5, 5, 13.—
    B.
    Repeated or with correl. part.
    1.
    Ve... ve, either... or ( poet.):

    corpora vertuntur: nec quod fuimusve sumusve, Cras erimus,

    Ov. M. 15, 215:

    nullaque laudetur plusve minusve mihi,

    id. F. 5, 110; id. M. 11, 493:

    illa tamen se Non habitu mutatve loco, peccatve superne,

    Hor. S. 2, 7, 64.—
    2.
    Ve... aut, either... or (very rare):

    regnave prima Remi aut animos Carthaginis altae,

    Prop. 2, 1, 23.
    2.
    vē- (sometimes vae-) [perh. = Sanscr. vi-in-, vi-dha-va; Lat. vidua; but cf. Curt. Gr. Etym. p. 3809, 135]; an inseparable particle denoting origin, out, which serves either to negative the positive idea lying in the simple word, or to strengthen a simple notion: vegrandis, small; vecors, senseless; vepallidus, very pale; ve-stigo, to search out; Vejovis, an anti-Jove; cf. Gell. 5, 12, 9 sqq.

    Lewis & Short latin dictionary > vae-

  • 54 ve

    1.
    [perh. from same root with vel, volo; but cf. Sanscr. va, or], or; leaving the choice free between two things or among several (always enclitic):

    quid tu es tristis? quidve es alacris?

    Ter. Eun. 2, 3, 13:

    telum tormentumve,

    Caes. B. C. 3, 51; 3, 56:

    lubidines iracundiaeve,

    Cic. Rep. 1, 38, 60:

    albus aterve fueris, ignorans,

    id. Phil. 2, 16, 41:

    si id facis facturave es,

    Ter. Hec. 5, 1, 13:

    ne quid plus minusve faxit,

    id. Phorm. 3, 3, 21:

    ne quid plus minusve, quam sit necesse, dicat,

    Cic. Fl. 5, 12:

    duabus tribusve horis,

    id. Phil. 14, 6, 16:

    Appius ad me ex itinere bis terve litteras miserat,

    id. Att. 6, 1, 2:

    amici regis duo tresve perdivites sunt,

    id. ib. 6, 1, 3:

    cum eam (quercum) tempestas vetustasve consumpserit,

    id. Leg. 1, 1, 2:

    alter ambove, etc.,

    id. ib. 5, 19, 53;

    v. alter: aliquis unus pluresve,

    id. Rep. 1, 32, 48:

    ne cui meae Longinquitas aetatis obstet mortemve exspectet meam,

    Ter. Hec. 4, 2, 20:

    eho, Mysis, puer hic unde est? quisve huc attulit?

    id. And. 4, 4, 9:

    si quando aut regi justo vim populus attulit regnove eum spoliavit, aut, etc.,

    Cic. Rep. 1, 42, 65:

    decretumque, ut consules sortirentur conpararentve inter se, uter, etc.,

    Liv. 24, 10, 2: quae civitates habent legibus sanctum, si quis quid de re publica a finitimis rumore ac famā acceperit, uti ad magistratum deferat, neve cum quo alio communicet, or (sc. it is ordered by law) that he shall not, etc., Caes. B. G. 6, 20.—
    2.
    Esp. in neg. sentences, or questions implying a negat., = -que: nullum (membrum rei publicae) reperies perfecti, quod non fractum debilitatumve sit, Cic Fam. 5, 13, 3;

    num leges nostras moresve novit?

    id. Phil. 5, 5, 13.—
    B.
    Repeated or with correl. part.
    1.
    Ve... ve, either... or ( poet.):

    corpora vertuntur: nec quod fuimusve sumusve, Cras erimus,

    Ov. M. 15, 215:

    nullaque laudetur plusve minusve mihi,

    id. F. 5, 110; id. M. 11, 493:

    illa tamen se Non habitu mutatve loco, peccatve superne,

    Hor. S. 2, 7, 64.—
    2.
    Ve... aut, either... or (very rare):

    regnave prima Remi aut animos Carthaginis altae,

    Prop. 2, 1, 23.
    2.
    vē- (sometimes vae-) [perh. = Sanscr. vi-in-, vi-dha-va; Lat. vidua; but cf. Curt. Gr. Etym. p. 3809, 135]; an inseparable particle denoting origin, out, which serves either to negative the positive idea lying in the simple word, or to strengthen a simple notion: vegrandis, small; vecors, senseless; vepallidus, very pale; ve-stigo, to search out; Vejovis, an anti-Jove; cf. Gell. 5, 12, 9 sqq.

    Lewis & Short latin dictionary > ve

  • 55 ve-

    1.
    [perh. from same root with vel, volo; but cf. Sanscr. va, or], or; leaving the choice free between two things or among several (always enclitic):

    quid tu es tristis? quidve es alacris?

    Ter. Eun. 2, 3, 13:

    telum tormentumve,

    Caes. B. C. 3, 51; 3, 56:

    lubidines iracundiaeve,

    Cic. Rep. 1, 38, 60:

    albus aterve fueris, ignorans,

    id. Phil. 2, 16, 41:

    si id facis facturave es,

    Ter. Hec. 5, 1, 13:

    ne quid plus minusve faxit,

    id. Phorm. 3, 3, 21:

    ne quid plus minusve, quam sit necesse, dicat,

    Cic. Fl. 5, 12:

    duabus tribusve horis,

    id. Phil. 14, 6, 16:

    Appius ad me ex itinere bis terve litteras miserat,

    id. Att. 6, 1, 2:

    amici regis duo tresve perdivites sunt,

    id. ib. 6, 1, 3:

    cum eam (quercum) tempestas vetustasve consumpserit,

    id. Leg. 1, 1, 2:

    alter ambove, etc.,

    id. ib. 5, 19, 53;

    v. alter: aliquis unus pluresve,

    id. Rep. 1, 32, 48:

    ne cui meae Longinquitas aetatis obstet mortemve exspectet meam,

    Ter. Hec. 4, 2, 20:

    eho, Mysis, puer hic unde est? quisve huc attulit?

    id. And. 4, 4, 9:

    si quando aut regi justo vim populus attulit regnove eum spoliavit, aut, etc.,

    Cic. Rep. 1, 42, 65:

    decretumque, ut consules sortirentur conpararentve inter se, uter, etc.,

    Liv. 24, 10, 2: quae civitates habent legibus sanctum, si quis quid de re publica a finitimis rumore ac famā acceperit, uti ad magistratum deferat, neve cum quo alio communicet, or (sc. it is ordered by law) that he shall not, etc., Caes. B. G. 6, 20.—
    2.
    Esp. in neg. sentences, or questions implying a negat., = -que: nullum (membrum rei publicae) reperies perfecti, quod non fractum debilitatumve sit, Cic Fam. 5, 13, 3;

    num leges nostras moresve novit?

    id. Phil. 5, 5, 13.—
    B.
    Repeated or with correl. part.
    1.
    Ve... ve, either... or ( poet.):

    corpora vertuntur: nec quod fuimusve sumusve, Cras erimus,

    Ov. M. 15, 215:

    nullaque laudetur plusve minusve mihi,

    id. F. 5, 110; id. M. 11, 493:

    illa tamen se Non habitu mutatve loco, peccatve superne,

    Hor. S. 2, 7, 64.—
    2.
    Ve... aut, either... or (very rare):

    regnave prima Remi aut animos Carthaginis altae,

    Prop. 2, 1, 23.
    2.
    vē- (sometimes vae-) [perh. = Sanscr. vi-in-, vi-dha-va; Lat. vidua; but cf. Curt. Gr. Etym. p. 3809, 135]; an inseparable particle denoting origin, out, which serves either to negative the positive idea lying in the simple word, or to strengthen a simple notion: vegrandis, small; vecors, senseless; vepallidus, very pale; ve-stigo, to search out; Vejovis, an anti-Jove; cf. Gell. 5, 12, 9 sqq.

    Lewis & Short latin dictionary > ve-

См. также в других словарях:

  • Ordered geometry — is a form of geometry featuring the concept of intermediacy (or betweenness ) but, like projective geometry, omitting the basic notion of measurement. Ordered geometry is a fundamental geometry forming a common framework for affine, Euclidean,… …   Wikipedia

  • Ordered to Die: A History of the Ottoman Army in the First World War — Ordered to Die   Author(s) Edward J. Erickson Original title Ordered to di …   Wikipedia

  • ordered — adj. 1. having or evincing a systematic arrangement; especially, having elements succeeding in order according to rule; as, an ordered sequence; an ordered pair. Opposite of {disordered} or {unordered}. [Narrower terms: {abecedarian,… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Ordered from the Catalogue — Compilation album by Mark Rae Released 07 Ma …   Wikipedia

  • ordered liberty — or·der·ed liberty n: freedom limited by the need for order in society ◇ The concept of ordered liberty was the initial standard for determining what provisions of the Bill of Rights were to be upheld by the states through the due process clause… …   Law dictionary

  • ordered — ordered; un·ordered; …   English syllables

  • ordered tetrad — ordered tetrad. См. линейная тетрада. (Источник: «Англо русский толковый словарь генетических терминов». Арефьев В.А., Лисовенко Л.А., Москва: Изд во ВНИРО, 1995 г.) …   Молекулярная биология и генетика. Толковый словарь.

  • Ordered structure — Ordered structure. См. Упорядоченная структура. (Источник: «Металлы и сплавы. Справочник.» Под редакцией Ю.П. Солнцева; НПО Профессионал , НПО Мир и семья ; Санкт Петербург, 2003 г.) …   Словарь металлургических терминов

  • ordered n-tuples — ordered n tuple …   Philosophy dictionary

  • ordered pairs — ordered pair …   Philosophy dictionary

  • ordered — index decretal, systematic Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»