-
1 iracundus
īrācundus, a, um, adj. [ira], irascible, irritable, passionate, choleric, angry, ireful, easily provoked (class.):1.iratus potest non esse iracundus: iracundus non potest aliquando iratus non esse, Sen. de Ira, 1, 4, 1 (al. om. non before potest): ut non tantum iratus sit sapiens, sed iracundus,
id. ib. 2, 6, 3:sunt morosi et anxii et iracundi senes,
Cic. de Sen. 18, 65:iracundum esse in aliquem,
id. Planc. 26, 63:adversus hostes,
Just. 7, 6, 15:quemadmodum posset leniri, Sen. de Ira, 1, 1, 1: tale non est ira, sed quasi ira,
id. ib. 1, 2, 6:leones,
Ov. M. 15, 86:mens,
Lucr. 3, 296.— Comp.:iracundior est paulo,
Hor. S. 1, 3, 29.— Sup.: iracundissimus, Sen. de Ira, 2, 6, 4; 2, 15, 1.— Transf. ( poet.):neque patimur Iracunda Jovem ponere fulmina,
easily provoked, held in readiness to fall, Hor. C. 1, 3, 40.— Adv. in two forms.īrācundē, angrily, passionately:2.agere cum aliquo,
Cic. Phil. 8, 5, 16; Just. 12, 6, 6; Plin. 11, 37, 54, § 143. — Comp.:iracundius docere,
Cic. Rosc. Com. 11, 31.— -
2 fremō
fremō uī, —, ere [FREM-], to roar, resound, growl, murmur, rage, snort, howl: (venti) Circum claustra fremunt, V.: saxa concita murali Tormento, whiz, V.: Laetitiā ludisque viae, resound, V.: leo Ore, V.: equus, neighs, V.: fremant omnes licet, mutter: magno circum clamore, applauded, V.: animis, V.: Stabat acerba fremens Aeneas, V.: rumor de tibicine Fremit in theatro, Ph.— To murmur at, grumble because of, complain loudly of: consulatum sibi ereptum: uno omnes eadem ore fremebant, V.: alqd, L., H.— To demand angrily, cry threateningly: Arma amens fremit, V.: Pedum delendum, L.* * *fremere, fremui, fremitus Vroar; growl; rage; murmur, clamor for -
3 in-crepō
in-crepō uī, itus, āre, to sound, resound, rustle, patter, rattle, whiz: discus increpuit: Corvorum in<*>repuit exercitus alis, V.: Increpuit mālis (canis), <*>napped, V.: tuba terribilem sonitum Increpuit, V. —To transpire, be noised abroad: increpuit suspitio tumultūs: si quid increparet terroris, L.—To cause to resound, make crash: cum Iuppiter atras Increpuit nubīs, O.: ut credam pectus increpare carmina, disturb, H.—To upbraid, chide, scold, rebuke, reprove: gravioribus probris, L.: Caesarem: maledictis omnīs bonos, S.: equos ictu Verberis, O.: me lyrā, Ne, etc., H.: cunctantīs arma capere, urged, L.: ad contionem, to speak angrily, L.: praefecti graviter increpiti, rebuked, L.—To censure, inveigh against: viri discessum: fugam. -
4 indīgnē
indīgnē adv. with comp. and sup. [indignus], unworthily, undeservedly, dishonorably, shamefully: Facis iniuriam illi, T.: indignius obtrectatum esse, ne, etc.: indignissime interire, Cs.—Angrily, indignantly: neque indigne fero, quod speravit, etc.: eum sibi anteponi, indigne ferebant, took it ill, N.: vobis quid hoc indignius ferendum? -
5 īrācundē
īrācundē adv. with comp. [iracundus], angrily, passionately: agere cum aliquo: iracundius expostulare. -
6 īrātē
-
7 per
per praep. with acc. [1 PAR-]. I. In space, through, across, through the midst of, from side to side of, traversing: itinera duo, unum per Sequanos... alterum per provinciam, Cs.: qui per agros fluit: it hasta per tempus utrumque, V.: per medios hostīs evasit, L.— Through, over, throughout, all over, along, among: per totam Italiam, S.: per omnīs partīs provinciae: per viam, along, L.: aegro per manūs tractus servatur, from hand to hand, Cs.: invitati hospita<*>iter per domos, from house to house, L.: passim per herbam Corpora fusa, V.: imperium per omnīs in orbem ibat, went around, L.: per alia atque alia pavida consilia trepidans, from one place to another, L.: Transtra per et remos, V.—With ora, oculos or aurīs, before, to: incedunt per ora vestrum, S.: traducti per hostium oculos, L.: vestras per aurīs ire, V.— II. In time, through, during, for, throughout, in the course of: per hosce annos: per triennium: per eos forte dies, L.— At, at the time of, during: per idem tempus: per meridiem, at noon, L.: per ludos, L.: per lunam, V.: per infrequentiam comitia perficiunt, L.: per tempus, at the right time, T.— III. Of agency, through, by, by the hands of, by the agency of: quae comperta sunt per me: per homines explorare, S.: per procuratores agere: quo minus cum eis amicitia esset, per populum R. stetisse, L.: occidebantur? per quos? et a quibus? by whose hands, and at whose instance? —With pronn. reflex., in person, alone, of oneself: milites qui per se de conciliandā pace egerint, Cs.: homo per se cognitus, by his own merit: per me tibi obstiti, single-handed: per se solus, L.—Restrictive, by, for, as far as regards: per me vel stertas licet, I don't care if: per me isti pedibus trahantur: si per suos esset licitum, N.— IV. Of means or manner, through, by, by means of: id a te per litteras petere: vates per avīs consulti, L.: per litteras certior fit, S.— Through, by, under pretence of, by the pretext of: nos per fidem fallere: per causam exercendorum remigum prodire, Cs.: per Caecilium Sulla accusatur, in the name of: per speciem alienae fungendae vicis suas opes firmavit, L.— Through, by, for the sake of, on account of, with a view to: cum per aetatem nondum auderem, etc. —Esp., in oaths and adjurations: si per plurīs deos iuret, by: per tuam fidem Te obtestor, T.: per ego te deos oro, T.—Poet. in ellipsis: per, si qua est... Intemerata fides, oro, V.—Of manner, in adverb. phrases, by, through, with, at, in: per vim, violently, T.: per ludum et iocum, in sport: per summum dedecus, most infamously: per iram, angrily: per commodum rei p., without injury, L.: per otium, at leisure, L.: per commodum, leisurely, L.: per ignaviam et superbiam aetatem agere, in inglorious pride, S.: per turpitudinem, basely, S.: per virtutem emori, bravely, S.: Per facinus, wickedly, O.: haud per ambages portendere, not obscurely, L.: per tumultum, in disorder, L.* * *through (space); during (time); by, by means of -
8 saevidicus
-
9 (stomachōsē)
(stomachōsē) adv. [stomachosus], angrily, peevishly.—Only comp: rescripsi ei stomachosius. -
10 delitigo
delitigare, delitigavi, delitigatus V INTRANSdispute wholeheartedly; have it out; scold, rail angrily (L+S) -
11 baubor
baubor, āri, v. dep. [cf. Gr. baiïzô]; of dogs, to bark gently or moderately (cf. latrare, to bark angrily): et quom desertei baubantur in aedibus. Lucr. 5, 1071; v. the context, and Munro ad loc. -
12 delitigo
dē-lītĭgo, āre, v. n., to scold, rail angrily:iratusque Chremes tumido delitigat ore,
Hor. A. P. 94. -
13 increpo
in-crĕpo, ŭi, ĭtum (increpavi, Plaut. Most. 3, 2, 63; Vulg. Psa. 9, 6; Suet. Tib. 52:I.increpatus,
Just. 11, 4, 5; Prud. 7, 195; Liv. 24, 17, 7 Cod.), 1, v. n. and a., to make a noise, sound, resound, to rush, rustle, patter, rattle, whiz (class.).Lit.A.Neutr.:2.simul ut discus increpuit,
Cic. de Or. 2, 5, 21:corvorum increpuit densis exercitus alis,
Verg. G. 1, 382.—Transf., to make a noise, be noised abroad:B.increpui hibernum et fluctus movi maritumos,
Plaut. Rud. prol. 69:quicquid increpuerit, Catilinam timeri,
Cic. Cat. 1, 7, 18:simul atque increpuit suspicio tumultus,
id. Mur. 10, 22:si quid increparet terroris,
Liv. 4, 43, 10:haec indigna miserandaque auditu cum apud timentes... increpuissent,
id. 6, 37, 1.—Act., to utter aloud, produce, give forth ( poet.):2.saevas increpat aura minas,
Prop. 1, 17, 6: tuba terribilem sonitum. Verg. A. 9, 504.—To cause to give forth a sound:3.cum Juppiter atras increpuit nubes,
Ov. M. 12, 52:increpuit unda latus,
id. Tr. 1, 4, 24; cf.:vincor ut credam miser Sabella pectus increpare carmina,
disturb, confuse, Hor. Epod. 17, 28.—To make a noise at a person, thunder at:II.timeo totus, ita me increpuit Juppiter,
Plaut. Am. 5, 1, 25.—Transf.A.To exclaim loudly against a person, to blame or upbraid loudly, to chide, rebuke, reprove. — With acc.:B.numquid increpavit filium?
Plaut. Most. 3, 2, 63:maledictis omnes bonos,
Sall. C. 21, 4:gravibus probris,
Liv. 23, 45, 5:etiam deos verbis ferocioribus,
id. 45, 23, 19:cunctantes arma capere,
id. 10, 35, 8:increpat ultro Cunctantes socios,
Verg. A. 10, 830.—With ad and acc.:dictator ad contionem advocatam increpuit,
spoke angrily, Liv. 4, 32, 2.— Absol.:ultro animos tollit dictis, atque increpat ultro,
Verg. A. 9, 127.—To accuse a person of any thing:C.avaritiae singulos,
Suet. Cal. 39:saevitiae populum,
id. Galb. 15.—With an abstract object, to reprove, censure, inveigh against any reprehensible quality or act of a person:A. B.illis versibus increpant eorum arrogantiam,
Cic. Ac. 2, 23, 74:illius in me perfidiam,
id. Q. Fr. 2, 3, 3:fugam,
id. de Or. 2, 48, 199 al. —Hence, incrĕ-pĭtus, a, um, Part.Accused:ignaviae,
Jul. Val. Res Gest. Alex. M. 1, 17. -
14 irasco
īrascor, īrātus ( act. collat. form īra-sco, ĕre, Pompon. and Nigid. ap. Non. 127, 8 sq.:(α).irascier,
Plaut. Capt. 4, 2, 60), 3, v. dep. [ira], to be angry, to be in a rage (syn.: succenseo, indignor); constr. absol.; with dat., with in and acc., or acc. of pronouns (class.).With dat. (so most freq.):(β).vehementer mihi,
Plaut. Truc. 2, 6, 64:tibi jure,
Ter. And. 2, 3, 20:di inmortales hominibus irasci et succensere consuerunt,
Cic. Rosc. Com. 16, 46:ego non tibi irascor, quod, etc.,
id. Sull. 18, 50:miror, cur tu huic irascere,
id. Planc. 7, 17; id. Vat. 9, 21:improbitati candidatorum,
id. Mil. 16, 42:his irascebamur,
id. Lig. 11, 13; id. Sull. 17, 49:ego tibi irascerer: tibi ego possem irasci?
id. Q. Fr. 1, 3, 1:irasci amicis,
id. Phil. 8, 5:inimicis,
Caes. B. C. 1, 8:votis meis,
Ov. H. 1, 68:patriae,
Nep. Epam. 7, 1:admonitioni,
Quint. 2, 6, 3: erroribus, Sen. de Ira, 2, 10, 1.—Absol.:(γ).noli irascier,
Plaut. Capt. 4, 2, 60:de nihilo,
id. Truc. 4, 2, 56:numquam sapiens irascitur,
Cic. Tusc. 3, 9, 19:numquam irasci desinet sapiens, si semel coeperit, Sen. de Ira, 2, 9, 1: nec cuiquam irasci propiusque accedere virtus,
Verg. A. 10, 712:irasci, quod ausi hoc essent superi,
Ov. M. 6, 269:qui nesciat irasci,
Juv. 10, 360.—With in and acc.:(δ).an et in hunc fratrem irascitur,
Sen. Contr. 5, 32, 14:iratus est Dominus in populum suum,
Vulg. Psa. 105, 40:taurus irasci in cornua discit,
to gather his rage into his horns, Verg. G. 3, 232; id. A. 12, 104.—With acc.: idne irascimini, si quis, etc., Cato ap. Gell. 7, 3:(ε).nihil,
Gell. 19, 12, 10:ne nostram vicem irascaris,
with us, Liv. 34, 32, 6.—Rarely with pro: viri pro suorum injuriis, Sen. de Ira, 1, 12, 4. —II.Transf., of inanim. subjects:B.cum pelago ventus irascitur,
Petr. 104:iratus est furor meus in te,
Vulg. Job, 42, 7:irascetur furor eorum in nos,
ib. Psa. 123, 3.—Hence, īrātus, a, um, P. a., angered, enraged, angry, violent, furious (class.):numquid iratus es mihi propter has res?
Plaut. Ps. 5, 2, 30:iratum adversario judicem facere,
Cic. de Or. 1, 51, 220:quam ìratus de judicio, et de vilico!
id. Fl. 4, 11:quamvis irata est, non hoc irata negabit,
Ov. M. 2, 568 al.:cum sint tibi (convivi) irati,
Cic. Att. 16, 3, 1:non existimo Marcellum ideo fortem fuisse, quia fuerit iratus,
id. Tusc. 4, 22, 49:non quasi fortuitus nec ventorum rabie, sed iratus cadat in terras ignis,
Juv. 13, 226.— Comp.:Archytas cum vilico factus esset iratior,
Cic. Tusc. 4, 36, 78.— Sup.:Caesar illis fuerat iratissimus,
Cic. Phil. 8, 6, 19.— -
15 irascor
īrascor, īrātus ( act. collat. form īra-sco, ĕre, Pompon. and Nigid. ap. Non. 127, 8 sq.:(α).irascier,
Plaut. Capt. 4, 2, 60), 3, v. dep. [ira], to be angry, to be in a rage (syn.: succenseo, indignor); constr. absol.; with dat., with in and acc., or acc. of pronouns (class.).With dat. (so most freq.):(β).vehementer mihi,
Plaut. Truc. 2, 6, 64:tibi jure,
Ter. And. 2, 3, 20:di inmortales hominibus irasci et succensere consuerunt,
Cic. Rosc. Com. 16, 46:ego non tibi irascor, quod, etc.,
id. Sull. 18, 50:miror, cur tu huic irascere,
id. Planc. 7, 17; id. Vat. 9, 21:improbitati candidatorum,
id. Mil. 16, 42:his irascebamur,
id. Lig. 11, 13; id. Sull. 17, 49:ego tibi irascerer: tibi ego possem irasci?
id. Q. Fr. 1, 3, 1:irasci amicis,
id. Phil. 8, 5:inimicis,
Caes. B. C. 1, 8:votis meis,
Ov. H. 1, 68:patriae,
Nep. Epam. 7, 1:admonitioni,
Quint. 2, 6, 3: erroribus, Sen. de Ira, 2, 10, 1.—Absol.:(γ).noli irascier,
Plaut. Capt. 4, 2, 60:de nihilo,
id. Truc. 4, 2, 56:numquam sapiens irascitur,
Cic. Tusc. 3, 9, 19:numquam irasci desinet sapiens, si semel coeperit, Sen. de Ira, 2, 9, 1: nec cuiquam irasci propiusque accedere virtus,
Verg. A. 10, 712:irasci, quod ausi hoc essent superi,
Ov. M. 6, 269:qui nesciat irasci,
Juv. 10, 360.—With in and acc.:(δ).an et in hunc fratrem irascitur,
Sen. Contr. 5, 32, 14:iratus est Dominus in populum suum,
Vulg. Psa. 105, 40:taurus irasci in cornua discit,
to gather his rage into his horns, Verg. G. 3, 232; id. A. 12, 104.—With acc.: idne irascimini, si quis, etc., Cato ap. Gell. 7, 3:(ε).nihil,
Gell. 19, 12, 10:ne nostram vicem irascaris,
with us, Liv. 34, 32, 6.—Rarely with pro: viri pro suorum injuriis, Sen. de Ira, 1, 12, 4. —II.Transf., of inanim. subjects:B.cum pelago ventus irascitur,
Petr. 104:iratus est furor meus in te,
Vulg. Job, 42, 7:irascetur furor eorum in nos,
ib. Psa. 123, 3.—Hence, īrātus, a, um, P. a., angered, enraged, angry, violent, furious (class.):numquid iratus es mihi propter has res?
Plaut. Ps. 5, 2, 30:iratum adversario judicem facere,
Cic. de Or. 1, 51, 220:quam ìratus de judicio, et de vilico!
id. Fl. 4, 11:quamvis irata est, non hoc irata negabit,
Ov. M. 2, 568 al.:cum sint tibi (convivi) irati,
Cic. Att. 16, 3, 1:non existimo Marcellum ideo fortem fuisse, quia fuerit iratus,
id. Tusc. 4, 22, 49:non quasi fortuitus nec ventorum rabie, sed iratus cadat in terras ignis,
Juv. 13, 226.— Comp.:Archytas cum vilico factus esset iratior,
Cic. Tusc. 4, 36, 78.— Sup.:Caesar illis fuerat iratissimus,
Cic. Phil. 8, 6, 19.— -
16 saevidicus
saevĭdĭcus, a, um, adj. [saevus-dico], spoken furiously or angrily:dicta,
Ter. Phorm. 1, 4, 36. -
17 stomachosus
stŏmăchōsus, a, um, adj. [stomachus, II.], wrathful, angry, irritable, ill-humored, peevish, pettish, choleric (rare but class.;syn. iracundus): eques,
Hor. Ep. 1, 15, 12:stomachosa et quasi submorosa ridicula,
Cic. de Or. 2, 69, 279:genus acuminis saepe stomachosum,
id. Brut. 67, 236:genus irarum,
Sen. Ira, 1, 4, 2.— Comp.:stomachosiores litteras meas, quas dicas esse, non intellego,
Cic. Fam. 3, 11, 5.—* Adv.: stŏmăchōsē, angrily, peevishly; comp.:rescripsi ei stomachosius,
Cic. Att. 10, 5, 3 (cf. id. ib. 10, 11, 5: thumikôteron eram jocatus, id. ap. Charis. 193 P.).
См. также в других словарях:
Angrily — An gri*ly, adv. In an angry manner; under the influence of anger. [1913 Webster] … The Collaborative International Dictionary of English
angrily — (adv.) mid 14c., resentful, in anger; ill temperedly, from ANGRY (Cf. angry) + LY (Cf. ly) (2) … Etymology dictionary
angrily — adv. Angrily is used with these verbs: ↑accuse, ↑ask, ↑bark, ↑blush, ↑confront, ↑cry, ↑curse, ↑demand, ↑denounce, ↑deny, ↑exclaim, ↑flash, ↑ … Collocations dictionary
angrily — angry ► ADJECTIVE (angrier, angriest) 1) feeling or showing anger. 2) (of a wound or sore) red and inflamed. DERIVATIVES angrily adverb … English terms dictionary
angrily — adverb with anger (Freq. 6) he angrily denied the accusation • Derived from adjective: ↑angry … Useful english dictionary
angrily — adverb see angry … New Collegiate Dictionary
angrily — See angry. * * * … Universalium
angrily — adverb /ˈæŋ.ɡɹə.li/ In an angry manner; under the influence of anger. <! material copied from Websters Revised Unabridged Dictionary (1913) … Wiktionary
angrily — (Roget s IV) modif. Syn. heatedly, indignantly, testily, irately, grouchily, crisply, sharply, infuriatedly, savagely, hotly, fiercely, tartly, bitterly, acidly, furiously, wildly, violently, in anger, crossly, irritably, in the heat of passion.… … English dictionary for students
angrily — adv. wrathfully, furiously … English contemporary dictionary
angrily — an·gri·ly … English syllables