-
1 δόρυ
Grammatical information: n.Other forms: Gen. δόρατος (Att.), δορός (trag.), δουρός and δούρατος (Hom.), du. δοῦρε (Hom.), pl. δόρατα, δοῦρα, δούραταCompounds: As first member in several compounds (many PN) beside δορυ- ( δορατο-, δουρο-) also δο(υ)ρι-, as dativ (instrumental) in δουρι-κλειτός etc., also analog. without casefunction. Note δορυ-σσόος `throwing a spear' (Hes. Sc. 54; to σείω, Wackernagel Glotta 14, 54), δουρηνεκές \< *δορϜ-ηνεκές adv. `a spear throw far' (Κ 357, to ἐνεγκεῖν, cf. διηνεκής and Hermann Gött. Nachr. 1943, 612f., Trümpy 52ff.). - Also δωρι- in PN, e. g. in Δωρί-μαχος (Dor., Boeot.), Δωρι-κλῆς (Arc., Dor.); also ἀσχέ-δωρος, s. v. From - δορϜ-ος is possible for Doric further through loans?Derivatives: Dimin. δοράτιον (Hdt.), δορύδιον (auct. ap. Orib. 47, 17, 5), δορύλλιον (Suid.); adj. δουράτεος `wooden' (Od.; of ἵππος etc.), also δούρειος (E. Tr. 14), δούριος (Ar. Av. 1128), δορήϊος (AP 15, 14), ep. reminiscenses, Schulze Q. 102 n., 516; cf. Schwyzer 468. - Denomin. δορατίζομαι `fight with spear' (H.) with δορατισμός (Plu.). - Uncertain δορά (\< *δορϜ-ά) = δοκός s.v. - PN Δορύλαος, Δορίμαχος; with lengthening on loss of F: Δωρίμαχος, Δωρικλῆς. Short names: Δοῦρις, Δορίης usw.Etymology: With Skt dā́ru, Av. dāuru `wood' identical, and in Hitt. taru `wood', also in Toch. AB or `id.' with unexplained loss of the d- (cf. on δάκρυ). IE * doru, gen. * dreus. Beside this old matter-indicating neuter there is a feminine word for `tree, oak', δρῦς, s. v. Cf. δρυμά and δένδρεον.Page in Frisk: 1,411-412Greek-English etymological dictionary (Ελληνικά-Αγγλικά ετυμολογική λεξικό) > δόρυ
-
2 σεύομαι
Grammatical information: v.Meaning: `to charge in, to huddle, to hurry, to hasten, to chase', act. `to chase (away), to rush, to incite' (ep. poet. Il., also [ συθῆ, ἐσύθη] Hp., Aret.).Other forms: also (B., hell. epic) σεύω, aor. ἐσσύμην, ἔσσυτο, σύτο; ἐσ(σ)ύθην, σύθην, σύθι; also σεύατο, ἐσσεύαντο, act. ἔσσευα, σεῦα, perf. ἔσσυμαι, ptc. ἐσσύμενος (on the acc. Chantraine Gramm. hom. 1, 190), 3. pl. σεσύανται H., verbaladj. ἐπί-σσυτος.Compounds: Also with prefix, esp. ἐπι-.Derivatives: Beside it, rather deverbative than denominative, *σοϜ-έομαι \> *σοϜοῦμαι in σοῦμαι, σοῦνται, ipv. σοῦ, inf. σοῦσθαι (trag.), Dor. σοώμην, σῶμαι a. o. (H.), perf. ptc. ἐσσοημένον (H.). Act. ipf. 3. sg. σόει (B.); s. Wackernagel KZ 25, 277 = Kl. Schr. 1, 221 (diff. Schwyzer 679 with Schulze: denom. from *σοϜόο-μαι; cf. σοῦς below). With lengthened grade σώοντο, σωομένους (A.R.); after the synonymous ρΏώοντο (s. ῥώομαι)? Unclear σεῦται (S. Tr. 645, lyr.); spoiled from σοῦται (Elmsley) or analog. after σεύομαι? -- Nominal derivv.: 1. As 2. member: αὑτό-σσυτος `self-sped' (A., S.); often - σ(σ)όος, e.g. λαο-σσόος `inciting the men' (Hom. a.o.); but δορυ-σσόος to σείω, νηο-σσόος to σῴζω (s. vv.). 2. σοῦς (from *σόϜος) m. `(fast, upward) movement' (Democr., Lacon. after Pl. Cra. 412b, H.). 3. ὑποσευαντήρ m. `expeller (of the plague)', surn. of Apollon (metr. inscr. Callipolis: ὑπο-σεύω; after λυμαν-τήρ [: λυμαίνομαι] a. o.; cf. Weinreich Ath. Mitt. 38, 64). 4. On σῶτρον s. ἐπίσσωτρον; on πανσυδί and ἐπασσύτερος s. vv. Cf. also τευμάομαι and τευτάζω.Origin: IE [Indo-European] [538] *ki̯eu̯- `be\/put in movement'Etymology: The maintenance of the ευ-diphthongs in σεύομαι etc. is to be explained as epic archaism (Wackernagel l.c., Schwyzer 745 w. n. 4, Chantraine Gramm. hom. 1, 158 f.), the aor. ἔσσευ-α can go back on an athematic formation (Schwyzer l.c. w. reference of other interpretations, Chantraine 1, 385). -- Old inherited poetic verb with agreements in Indo-Iranian and Armenian. With σεύομαι, σεύεται agree exactly Skt. cyávate, Av. šyavaite `move (oneself), put oneself in movement', IE *ki̯éuetoi; with - σσυτος as well Skt. cyutá- `moved' and Av. fra-sūta- `come in movement' (length of the ū secondary); also *σοϜέομαι in σοῦμαι may be formally equated with the Skt. causative cyāváyate. The Arm. aor. č'og-ay (pres. ert`am) `I went', seemingly with o-grade, IE *ki̯ou-, must be deverbative or denominative. -- Cf. also κινέω and κίω. WP. 1, 363, Pok. 538, Mayrhofer s. cyávate; older lit. also in Bq.Page in Frisk: 2,694-695Greek-English etymological dictionary (Ελληνικά-Αγγλικά ετυμολογική λεξικό) > σεύομαι
-
3 σείω
Grammatical information: v.Meaning: `shake, agitate, sway', midd. a. pass. also `to quake, to shiver'.Other forms: (ep. ἐπι-σσείω, s. bel.), aor. σεῖσαι (Il.), aor. 2. ptc. acc. σιόντα (Anacr.), pass. σεισθῆναι, fut. σείσω (IA.), perf. midd. σέσεισμαι (Pi. etc.), act. σέσεικα (hell. a. late).Compounds: Very often w. prefix, e.g. ἀνα-, κατα-, ἀπο-, δια-, ἐν-, ἐπι-. -- Some compp., e.g. σεισ-άχθεια (: *σεισ-αχθής) f. `burden-', i. e. `the casting off of debts', des. of a law of Solon. (Arist., Plu. a. o.); δορυ-σσόος, s. δόρυ and Schwyzer 450 n. 4.Derivatives: 1. σεῖ-σις ( ἀπό-, κατά- a. o.) f. `shaking' (medic. a.o.); 2. - σμός ( ἀνα-, δια- a.o.) m. `shock, earthquake, extortion' (IA.) with - σμώδης `earthquake-like' (late); 3. - σμα ( παρά-, διά- a.o.) f. `shaking' (LXX), `extortion' (pap.) with - σματίας m. `concerning an earthquake' (D. L., Plu.; Chantraine Form. 95); 4. - στρον n. `rattle', Lat. sistrum (Delos IIa, Plu. a.o.); - στρος m. plantname `Rhinanthus maior' (Arist., Plu.; after the trembling fruit-group, Strömberg 77); 5. - σων, - σωνος m. "shaker", kind of vase (middl. com.; as καύσων, s. on καίω w. lit.); 6. - στης m. kind of earthquake (Lyd.); 7. - στός `shaken' (Ar.), `rattling', of ear-pendants (Delos III--IIa).Origin: IE [Indo-European] [1099] *tu̯ei(s)- `excite, sparkle'Etymology: Except the isolated zero-grade ptc. σιόντα, which because of the form σείω that stands beside it must be taken as aorist, and the ablauting nominal -( σ)σόος, the whole system is built on a full grade σει(σ)-. The geminate in ep. ἐπι-σσείω, ἐ-σσείοντο shows an orig. consonantgroup, so that σείω from *tu̯eis-ō can be identified with Skt. tvéṣati (gramm.) `excite', almost only midd. `be excited, inflame, sparkle' (rejecteing Wackernagel KZ 25, 277 = Kl. Schr. 1, 221). The two languages have developped diff. in this sense, that in OInd. the middle forms have become almost completely dominating and the zero grades (e.g. ipf. 3. pl. a-tvis-anta, perf. 3. sg. ti-tviṣ-é) strongly predominate. -- Beside this stands in Iran. forms without -s- and in slightly deviating meaning, e.g. Av. ʮway-ah- n., ʮwy-ā f. `fright, danger' (IE *tu̯ei-os-, *tu̯i-ā), thus with -s- in ʮwaēšah- n. `fear'. A further member of this group is supposed in Σείριος, s. v. w. lit.; see also Mayrhofer s. tvéṣati.Page in Frisk: 2,689Greek-English etymological dictionary (Ελληνικά-Αγγλικά ετυμολογική λεξικό) > σείω
-
4 δορυσσοος
стяж. δορυσσοῦς 2[σεύω] потрясающий копьем, воинственный(Hes. - v. l. к λαοσσόος; ὄχλος Aesch.; Ἀμφιάραος Soph.)
-
5 ὀρεσκῳ̃ος
ὀρεσκῳ̃οςGrammatical information: adj.Meaning: `housing in the mountains' (A 268, ι 155, Hes.Fr. 79, 5).Other forms: ὀρεσκόος (A., E.).Origin: IE [Indo-European] [539] *ḱei- `lie'Etymology: Compound of ὄρος (s.v.) and κεῖμαι (?) with ο-ablaut (cf. e.g. δορυ-σσόος to σείω); the irregular length (cf. Skt. -śay-á- `lying') is prob. metr. conditioned, the yota is analogical after κοῖ-τος a.o. Bechtel Lex. s.v. wants with Fick to write - οι- for - ῳ-; s. Schwyzer 450 n. 4 and 679 n. 4 w. lit. An innovation (after the adj. in - ιος) is ὀρέσκιος surn. of Dionysos (AP), thus ὀρεσκεύω `living in the mountains' (Nic.).Page in Frisk: 2,414Greek-English etymological dictionary (Ελληνικά-Αγγλικά ετυμολογική λεξικό) > ὀρεσκῳ̃ος
См. также в других словарях:
δόρυ — Μακρύ κοντάρι με αιχμηρό άκρο, που το χρησιμοποίησαν ως όπλο οι λαοί της αρχαιότητας και είναι διαδεδομένο ακόμα και σήμερα σε πρωτόγονες φυλές. Για να έχει πιο αποτελεσματική και μακρόχρονη χρήση, το άκρο του δ. ήταν ενισχυμένο, από πολύ παλιά,… … Dictionary of Greek
λιθοσσόος — λιθοσσόος, ον (Α) αυτός που διώχνει ή καταδιώκει κάποιον λιθοβολώντας τον. [ΕΤΥΜΟΛ. < λιθ(ο) * + σσόος (< σεύομαι «καταδιώκω, παρακινώ»), πρβλ. δορυ σσόος] … Dictionary of Greek
σείω — ΝΜΑ, και σείνω και σείω και μεσοπαθ. σειέμαι Ν, και ποιητ. τ. σίω Α 1. κινώ κάτι προς τα εδώ και προς τα εκεί κατ επανάληψη, ανακινώ, ταλαντεύω, ταρακουνώ, δονώ (α. «καὶ σείσει τὸ κοντάριν του», Πρόδρ. β. «Θρηικίην σιόντα χαίτην», Ανακρ.) 2. παθ … Dictionary of Greek
