-
1 zranić
* * *pf.1. (= skaleczyć) wound, injure; zranić kogoś nożem wound sb with a knife; zranić sobie rękę szkłem cut one's hand with a bit of glass.2. (= sprawić przykrość) hurt sb; zranić czyjeś uczucia hurt sb's feelings.pf.(= skaleczyć się) cut o.s.The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > zranić
-
2 zranić
глаг.• оскорблять• поранить• ранить• ушибить• уязвить• уязвлять* * *zrani|ć\zranićony сов. ранить;\zranić nożem palec порезать ножом палец; \zranić uczucie ранить чувство
+ skaleczyć* * *zraniony сов.ра́нитьzranić nożem palec — поре́зать ножо́м па́лец
zranić uczucie — ра́нить чу́вство
Syn: -
3 zranić
ranić się sich verletzen -
4 zranić
-
5 zranić
1. blanquette2. blesser3. déchirer4. meurtrir -
6 zranić
vt pf→ ranić -
7 zranić
1 cneá 2 gortaigh -
8 zranić
yaralamak -
9 zranić
[зранічь]v.dkзранити, поранити -
10 zranić
sužeistiįžeisti -
11 zranić
зранити, поранити -
12 zranić
1 makasakít2 manakít3 umalipustâ -
13 zranić
kesdirmek; ýara; zarbykdyrmak -
14 zranić się
-
15 zranić\ się
сов. ранить себя, пораниться;\zranić\ się się w palec порезать себе палец
+ skaleczyć się -
16 zranić się
[зранічь шіê]v.dkпоранитися, зранитися -
17 zranić biedactwo
ранить бедняжкуOtwarty słownik frazeologiczny polsko-rosyjski > zranić biedactwo
-
18 zranić się
зранитися, поранитися -
19 zra|nić
pf Ⅰ vt 1. (skaleczyć) to hurt, to injure- zranić kogoś nożem to wound sb with a knife- zranić nogę o wystający gwóźdź to cut one’s leg on a protruding nail- zranione zwierzę padło the wounded animal died- zraniła ją spadająca gałąź she was injured by a falling branch ⇒ ranić2. przen. (sprawić przykrość) to hurt, to wound- jego słowa bardzo ją zraniły his words wounded her deeply- zranić czyjąś dumę to hurt sb’s pride ⇒ ranićⅡ zranić się to hurt a. injure oneself- zranić się w palec/ramię to hurt a. injure one’s finger/arm- zranić się kawałkiem rozbitego szkła to cut oneself on a piece of broken glass ⇒ ranić sięThe New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > zra|nić
-
20 dźg|nąć
pf — dźg|ać impf (dźgnęła, dźgnęli — dźgam) Ⅰ vt 1. (poważnie zranić) to stab (czymś with sth) 2. (ukłuć) to jab (czymś with sth)- dźgnął konia ostrogą he spurred his horse3. (uderzyć) to poke (czymś with sth); to prod (czymś with sth)- dźgnąć kogoś w bok/w brzuch to poke a. prod sb in the side/in the belly- dźgnął mnie łokciem w żebro he poked a. jabbed me in the ribs with his elbow- dźgnął ją palcem w oko he poked her in the eye with his fingerⅡ dźgnąć się — dźgać się 1. (poważnie zranić siebie samego) to stab oneself (czymś with sth); (ukłuć się) to jab oneself (czymś with sth); (uderzyć się) to poke oneself (czymś with sth)- dźgnąć się o coś to bang into sth- dźgnęła się boleśnie o kant stołu she banged into the table edge painfully2. (poważnie zranić jeden drugiego) to stab one another (czymś with sth); (ukłuć jeden drugiego) to jab one another (czymś with sth); (uderzyć jeden drugiego) to poke one another (czymś with sth)- uczniowe dźgali się łokciami the pupils poked one another with their elbowsThe New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > dźg|nąć
См. также в других словарях:
zranić — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. dk VIIb, zranićnię, zranićni, zrań, zranićniony {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} zadać ranę komuś, czemuś; ranić, skaleczyć : {{/stl 7}}{{stl 10}}Zranić kogoś nożem, widłami. Zranić stopę… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
zranić — dk VIa, zranićnię, zranićnisz, zrań, zranićnił, zranićniony «zadać ranę komuś lub sobie; skaleczyć» Zranić kogoś ciężko, śmiertelnie. Zranić kogoś nożem, sztyletem. Zranić kogoś w ramię. Zranić nogę o druty. Zranić rękę szkłem. Zranione zwierzę… … Słownik języka polskiego
zranić się — {{/stl 13}}{{stl 7}} zranić sobie ciało; skaleczyć się : {{/stl 7}}{{stl 10}}Zranić się nożem, siekierą. Zranić się w rękę. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
na mokro — zranić lub zabić kogoś … Słownik gwary warszawskiej
poranić — dk VIa, poranićnię, poranićnisz, poranićrań, poranićnił, poranićniony «zranić wielu albo zranić kogoś, coś w wielu miejscach; pokaleczyć» Pocisk poranił ludzi w schronie. Żołnierz poraniony w bitwie. Niedźwiedź poranił owce. Poranić sobie stopy… … Słownik języka polskiego
skaleczyć — dk VIb, skaleczyćczę, skaleczyćczysz, skaleczyćlecz, skaleczyćczył, skaleczyćczony «uszkodzić żywą tkankę czymś ostrym; zranić, zadrasnąć» Skaleczyć nogę o kamień. Skaleczyć rękę odłamkiem szkła. skaleczyć się «zranić się lekko» Skaleczyć się w… … Słownik języka polskiego
ugryźć — dk XI, ugryzę, ugryziesz, ugryź, ugryzł, ugryźli, ugryziony 1. «odciąć, oddzielić kawałek czegoś zębami» Ugryźć kawałek chleba, kawałek jabłka, jabłko. ◊ Nie móc czegoś (np. zagadki, zadania matematycznego) ugryźć «nie móc czegoś zrozumieć,… … Słownik języka polskiego
zaciąć — dk Xc, zaciąćtnę, zaciąćtniesz, zaciąćtnij, zaciąćciął, zaciąćcięła, zaciąćcięli, zaciąćcięty zacinać ndk I, zaciąćam, zaciąćasz, zaciąćają, zaciąćaj, zaciąćał, zaciąćany 1. «uderzyć czymś ostrym, tnącym, raniącym; zrobić na czymś cięcie;… … Słownik języka polskiego
zranienie — n I 1. rzecz. od zranić. 2. lm D. zranienieeń «miejsce zranione; rana» Zdezynfekować zranienie. Opatrzyć zranienia. zranienie się rzecz. od zranić się … Słownik języka polskiego
krew — 1. Bez kropli krwi «o człowieku, o twarzy: bardzo blady»: (...) leżał na wznak. Twarz miał bladą, bez kropli krwi, oczy przymknięte. H. Rudnicka, Uczniowie. 2. Błękitna krew «pochodzenie arystokratyczne»: Daniel jest sierotą, a w jego żyłach nie… … Słownik frazeologiczny
pazurek — Mieć pazurki «potrafić kogoś dotknąć, zranić» Z górki na pazurki zob. górka 2 … Słownik frazeologiczny
