zniesławić

См. также в других словарях:

• zniesławić — dk VIa, zniesławićwię, zniesławićwisz, zniesławićsław, zniesławićwił, zniesławićwiony zniesławiać dk VIa, zniesławićam, zniesławićasz, zniesławićają, zniesławićaj, zniesławićał, zniesławićany, książk. «pozbawić kogoś czci, dobrej sławy, dobrego… …   Słownik języka polskiego

• zniesławiać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, zniesławiaćam, zniesławiaća, zniesławiaćają, zniesławiaćany {{/stl 8}}– zniesławić {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIb, zniesławiaćwię, zniesławiaćwi, zniesławiaćwiony {{/stl 8}}{{stl 7}} powodować utratę przez kogoś… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• błoto — pot. Zmieszać, mieszać kogoś z błotem «naubliżać, ubliżać komuś, zniesławić, zniesławiać, oczernić, oczerniać kogoś»: (...) grałem źle, sypałem się za każdym razem. Miejscowy krytyk zmieszał mnie z błotem. J. Brzechwa, Opowiadania. Obrzucić kogoś …   Słownik frazeologiczny

• obrzucić — 1. Obrzucić kogoś błotem «powiedzieć o kimś wiele złych rzeczy; oszkalować, zniesławić kogoś»: Najwygodniejszą formą walki z przeciwnikiem to obrzucić go błotem (...). T. Torańska, Oni. 2. pot. Obrzucić kogoś mięsem «powiedzieć komuś wiele… …   Słownik frazeologiczny

• obrzucać — 1. Obrzucić kogoś błotem «powiedzieć o kimś wiele złych rzeczy; oszkalować, zniesławić kogoś»: Najwygodniejszą formą walki z przeciwnikiem to obrzucić go błotem (...). T. Torańska, Oni. 2. pot. Obrzucić kogoś mięsem «powiedzieć komuś wiele… …   Słownik frazeologiczny

• błoto — n III, Ms. błocie; lm D. błot 1. «rozmokła, gliniasta ziemia, tworząca gęstą, lepką masę» Grzęznąć w błocie. Brnąć po błocie. Ubrudzić sobie błotem pantofle. Wpaść w błoto. ∆ med. Błoto lecznicze «borowina» ◊ Rzucać pieniądze w błoto «marnować,… …   Słownik języka polskiego

• kubeł — m IV, D. kubełbła, Ms. kubełble; lm M. kubełbły 1. «naczynie walcowatego kształtu, zwykle rozszerzone u góry, z pałąkiem, używane do noszenia, przetrzymywania w nim wody, śmieci, węgla itp.; także: zawartość tego naczynia; wiadro» Kubeł blaszany …   Słownik języka polskiego

• obrzucić — dk VIa, obrzucićcę, obrzucićcisz, obrzucićrzuć, obrzucićcił, obrzucićcony obrzucać ndk I, obrzucićam, obrzucićasz, obrzucićają, obrzucićaj, obrzucićał, obrzucićany 1. «rzucając, ciskając obsypać, zasypać czymś» Obrzucać kogoś kamieniami. Obrzucić …   Słownik języka polskiego

• okryć — dk Xa, okryję, okryjesz, okryj, okrył, okryty okrywać ndk I, okryćam, okryćasz, okryćają, okryćaj, okryćał, okryćany 1. «nakryć z wierzchu albo ze wszystkich stron; osłonić, otulić» Okryć kogoś szalem, chustką, płaszczem. Okrywano róże słomą. ◊… …   Słownik języka polskiego

• pohańbić — dk VIa, pohańbićbię, pohańbićbisz, pohańbićhańb, pohańbićbił, pohańbićbiony «okryć hańbą; zbezcześcić, zniesławić, zhańbić» Pohańbić mundur, godło. Pohańbić dziewczynę. pohańbić się strona zwrotna czas. pohańbić Pohańbić się zdradą …   Słownik języka polskiego

• splamić — dk VIa, splamićmię, splamićmisz, splam, splamićmił, splamićmiony książk. «zrobić na czymś plamę (plamy); powalać, zabrudzić, zbrukać (częściej we fraz. i w przen.)» Mundur splamiony krwią. ◊ książk. Splamić ręce krwią, zbrodnią; ręce czyjeś… …   Słownik języka polskiego