-
1 zarzucić
глаг.• забросать• забросить• закидать• закинуть• запрокинуть• зашвырнуть• упрекнуть* * *zarzuc|ić\zarzucićę, \zarzucićony сов. 1. (за)бросить;\zarzucić naukę забросить учёбу; \zarzucić palenie бросить курить; \zarzucić sieci расставить (забросить) сети;
2. забросать, закидать;\zarzucić pytaniami забросать вопросами;
3. набросить, накинуть;\zarzucić coś na siebie накинуть что-л. на себя; 4. занести nieos., вильнуть;ciężarówka \zarzucićiła na zakręcie грузовик занесло на повороте;
5. komu со обвинить, упрекнуть кого в чём;\zarzucić obłudę обвинить в лицемерии; \zarzucić kłamstwo обвинить во лжи; ● \zarzucić czapkami закидать шапками; \zarzucić ręce (ramiona) na szyję обвить руками шею; \zarzucić worek na plecy взвалить мешок на плечи (на спину);
\zarzucić rynek towarami наводнить рынок товарами+5. obwinie, oskarżyć
* * *zarzucę, zarzucony сов.1) (за)бро́ситьzarzucić naukę — забро́сить учёбу
zarzucić palenie — бро́сить кури́ть
zarzucić sieci — расста́вить (забро́сить) се́ти
2) заброса́ть, закида́тьzarzucić pytaniami — заброса́ть вопро́сами
3) набро́сить, наки́нутьzarzucić coś na siebie — наки́нуть что́-л. на себя́
4) занести́ nieos., вильну́тьciężarówka zarzuciła na zakręcie — грузови́к занесло́ на поворо́те
5) komu co обвини́ть, упрекну́ть кого в чёмzarzucić obłudę — обвини́ть в лицеме́рии
zarzucić kłamstwo — обвини́ть во лжи
•- zarzucić ręce na szyję
- zarzucić ramiona na szyję
- zarzucić worek na plecy
- zarzucić rynek towaramiSyn: -
2 zarzucić ramiona na szyję
= zarzucić ręce na szyję -
3 zarzucić ręce na szyję
= zarzucić ramiona na szyję обви́ть рука́ми ше́ю -
4 zarzucić czapkami
закида́ть ша́пками -
5 zarzucić rynek towarami
наводни́ть ры́нок това́рами -
6 zarzucić worek na plecy
взвали́ть мешо́к на пле́чи (на́ спину) -
7 zarzucić płaszcz
забросить пальтоOtwarty słownik frazeologiczny polsko-rosyjski > zarzucić płaszcz
-
8 zarzucić słabość
забросить слабостьOtwarty słownik frazeologiczny polsko-rosyjski > zarzucić słabość
-
9 zarzucić wścibstwo
забросить вмешательствоOtwarty słownik frazeologiczny polsko-rosyjski > zarzucić wścibstwo
-
10 egoizm
сущ.• себялюбие• эгоизм* * *♂, Р. \egoizmu эгоизм;zarzucić komuś \egoizm упрекнуть в эгоизме кого-л.+samolubstwo, sob-kostwo
* * *м, P egoizmuэгои́змzarzucić komuś egoizm — упрекну́ть в эгои́зме кого́-л.
Syn: -
11 kotwica
сущ.• анкер• якорь* * *kotwic|a♀ якорь ♂;ramię \kotwicay лапа якоря; zarzucić \kotwicaę бросить якорь; podnieść \kotwicaę сняться с якоря
+ kotew* * *жя́корь mramię kotwicy — ла́па я́коря
zarzucić kotwicę — бро́сить я́корь
podnieść kotwicę — сня́ться с я́коря
Syn: -
12 obrzucić
глаг.• бросить• окинуть* * *obrzuc|ić\obrzucićę, \obrzucićony сов. 1. забросать, закидать;2. обметать, обшить;● \obrzucić błotem забросать (закидать) грязью, смешать с грязью;
\obrzucić okiem, wzrokiem окинуть взглядом+1. zarzucić 2. obdziergać
* * *obrzucę, obrzucony сов.1) заброса́ть, закида́ть2) обмета́ть, обши́ть•- obrzucić okiem
- wzrokiemSyn: -
13 pomówić
глаг.• поговорить* * *pomówi|ć\pomówićony сов. 1. поговорить, побеседовать;2. о со (несправедливо) обвинить в чём; \pomówić r zdradę обвинить в измене+1. porozmawiać, pogadać 2. posądzić, oskarżyć, zarzucić
* * *pomówiony сов.1) поговори́ть, побесе́доватьpomówić o zdradę — обвини́ть в изме́не
Syn: -
14 zarzucać
глаг.• бросать• бросить• вбрасывать• вбросить• выбрасывать• забрасывать• закидывать• закинуть• запрокинуть• кидать• кинуть• метать• метнуть• сбрасывать• укорять* * *zarzuca|ć\zarzucaćny несов. 1. бросать, забрасывать;2. забрасывать; закидывать; 3. набрасывать, накидывать; 4. заносить nieos., вилять; 5. komu со обвинять, упрекать кого в чём; ср. zarzucić+5. obwiniać, oskarżać
* * *zarzucany несов.1) броса́ть, забра́сывать2) забра́сывать; заки́дывать3) набра́сывать, наки́дывать4) заноси́ть nieos., виля́тьSyn: -
15 anhaben
niemand konnte ihm etwas anhaben nikt nie mógł mu czegoś zarzucić
См. также в других словарях:
zarzucić — I {{/stl 13}}{{stl 23}}ZOB. {{/stl 23}}{{stl 33}}zarzucać {{/stl 33}}{{stl 20}} {{/stl 20}} {{stl 20}} {{/stl 20}}zarzucić II {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. dk VIIb, zarzucićcę, zarzucićci, zarzucićrzuć, zarzucićcony {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
zarzucić — dk VIa, zarzucićcę, zarzucićcisz, zarzucićrzuć, zarzucićcił, zarzucićcony zarzucać ndk I, zarzucićam, zarzucićasz, zarzucićają, zarzucićaj, zarzucićał, zarzucićany 1. «rzucając zawiesić, zaczepić coś na czymś; przerzucić przez coś» Zarzucić worek … Słownik języka polskiego
zarzucać — → zarzucić … Słownik języka polskiego
zarzucać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, zarzucaćam, zarzucaća, zarzucaćają, zarzucaćany {{/stl 8}}– zarzucić {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIb, zarzucaćcę, zarzucaćci, zarzucaćrzuć, zarzucaćcony {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
ramię — n V, D. ramięmienia; lm M. ramięmiona, D. ramięmion 1. «staw łączący łopatkę z barkiem wraz z otaczającym go mięśniem; bark» Szerokie, wąskie, spadziste, proste ramiona. Iść z czymś (np. ze strzelbą, z kosą) na ramieniu. Przewiesić, przerzucić… … Słownik języka polskiego
krowa — 1. Dojna krowa «źródło dużego i stałego dochodu»: (...) wojewoda wykorzystuje Skarb Państwa w charakterze dojnej krowy. TV rep 1994. 2. Święta krowa «o kimś, kogo nie wolno krytykować, komu nie wypada niczego zarzucić»: Wielu politykom wydaje się … Słownik frazeologiczny
kupa — 1. pot. Trzymać się kupy a) «o ludziach i zwierzętach: trzymać się razem, stanowić solidarną gromadę»: Za mną! – wołali konwojenci, w których wstąpił duch władzy. – Uważać, żeby się nie pogubić! Trzymać się kupy! J. Wittlin, Sól. b) «o… … Słownik frazeologiczny
słowo — 1. przestarz. Być (z kimś) po słowie «być (z kimś) zaręczonym»: – Żeni się pan? – Tak, po słowie jesteśmy. I. Newerly, Pamiątka. 2. Chwytać, łapać kogoś za słowa (słówka) «zwracać złośliwie uwagę na formę wypowiedzi, nie na jej treść, dopatrywać… … Słownik frazeologiczny
boa — ndm 1. m «Boa constrictor, wąż z rodziny dusicieli, żyjący w krajach tropikalnych, głównie w lasach; poluje nocą na ssaki i ptaki» 2. n «rodzaj długiego kołnierza z futra, z piór, przypominającego kształtem węża» Puchowe boa. Boa z królików.… … Słownik języka polskiego
brzemię — n V, D. brzemięmienia; lm M. brzemięmiona, D. brzemięmion «ciężar, ładunek, zwłaszcza dźwigany na plecach lub oburącz przed sobą; wielka ilość czego» Ciężkie, wielkie brzemię czego (np. bielizny, chrustu, siana). Dźwigać (na barkach), włożyć na… … Słownik języka polskiego
cuma — ż IV, CMs. cumamie; lm D. cum mors. «lina do cumowania lub do holowania statków» Rzucić, zarzucić cumy. Statek stoi na cumach. Cuma puściła. ‹niem.› … Słownik języka polskiego